Rozmowa kwalifikacyjna. 2

W poniedziałek rano Ula sporo przed czasem wstawiła się do pracy. Podobnie uczyniła Wioletta i obie kobiety spotkały się pod siedzibą F&D. Od ochroniarza dowiedziały się, że biurowiec otwierają dopiero o wpół do ósmej a było przed siódmą. Ze spotkania i wspólnej pracy ucieszyły się, bo choć widziały się dopiero po raz trzeci i praktycznie nie znały to teraz w zupełności starczyło im to, aby nie czuć się tu całkiem samotnie. Gdy pierwsi pracownicy zaczęli schodzić się to i one weszły i poczekały na szefa w holu. Dziewczyna z recepcji kazała im też spocząć na kanapie. Prezes, jak oznajmiła im, miał tendencję do spóźniania się zwłaszcza w poniedziałki a kadrowy, czyli pan Sebastian Olszański razem z nim, to oczekiwanie na nich może trochę potrwać. Pierwszy w pracy zjawił się kadrowy i zabrał je na podpisanie umowy, a później zaprowadził do biura przyjaciela. Marek w tym czasie zdążył przyjść do pracy.

-Miło was widzieć na pokładzie-rzekł podkręcając swój uśmiech i choć powiedział was  to wzrok skierowany był na twarz Uli. —Marek jestem-dodał wyciągając rękę. — My tu wszyscy, no prawie wszyscy równi wiekowo mówimy sobie po imieniu.

- Tak wiemy.  Sebastian już nam mówił-odezwała się Wiola. —Wioletta-dodała wyciągając swoją rękę.

-A my mieliśmy już przyjemność poznać się- rzekła Ula. —Tylko Mateuszem byłeś.
- Przepraszam za sobotę. Pomyślałem sobie, że więcej dowiem się czegoś jak będę incognito. Szef bardziej stresuje.
- Rozumiem- odparła potakując głową. —To, co Mateusz vel Marek może pokażesz nam swoje biuro i wprowadzisz obowiązki- dodała.

-A może tak kawa na dobry początek-zaproponował Marek. —Przy okazji pokażemy wam firmę i drogę do bufetu.

-Ok-odpowiedziała Ula za siebie i Wiolę.

Chwilę później we czwórkę siedzieli w bufecie a Ela jak zdążyły dowiedzieć się przyniosła im kawę i sernik na koszt prezesa. Dziewczyna, jak wydawało się Uli i Wioli popatrzyła na nie dziwnie. Nie wiedziały jeszcze, że blondynka i brunetka to powszechny duet u szefa i kadrowego.

-Pracujemy od ósmej do szesnastej jak już wiecie i tylko tuż przed premierą kolekcji dłużej, ale to zdarza się parę razy w roku. Może czasami wypadnie jakaś delegacja, czy wyjazd na inny pokaz. Ale to zawsze prędzej jest planowane i będziecie mogły uwzględniać w swoich planach.

- A chłopaka można brać ze sobą na te wyjazdy-wtrąciła Wiola. —Mój Darek uwielbia podróżować.

-Nie bardzo to praktykujemy Wiola- odparł ku rozczarowaniu dziewczyny. —Ale to dłużej niż trzy dni nie trwa. Tyle chyba wytrzymasz bez chłopaka?

Rozczarowanie Sebastiana na słowa Wioli też mu nie umknęło.

-Szkoda- westchnęła Kubasińska. —Darek jest zapalonym turystą.

-Ja jestem bardziej dyspozycyjna-odezwała się Ula dając nadzieję Markowi na to, że jest wolna.

-Nie mów tylko, że taka piękna kobieta jest sama? –zagadnął chcąc usłyszeć potwierdzenie swoich słów.

-Nie, nie jestem tylko Wojtek pracuje w Glasgow. Jest dentystą i zarabia na własny gabinet.

-I niech zgadnę dba o twój uśmiech- odparł wysilając się o własny uśmiech.

-Dokładnie -odparła pokazując w całej okazałości temat rozmowy. —Tak też poznaliśmy się. Zabolał mnie ząb jak byłam w Krakowie i trafiłam na niego. A wracając do spraw służbowych to chyba nie puścisz nas tak od razu w głębokie morze same i w razie potrzeby możemy liczyć na ciebie.

-Jak najbardziej Ula.   Ze wszystkimi wątpliwościami będziesz mogła przychodzić do mnie.  Ty też Wiola. Ma też przyjść dzisiaj pani Krysia była sekretarka ojca to wam pokaże wszystko, co i jak.

-To dobrze Marek. Nie chcę potknięcia w pierwszej pracy.

Po kawie i zwiedzeniu firmy wrócili do gabinetu Marka i z pomocą panów z ochrony obie dostały swoje biurka i zostały zainstalowane naprzeciwko siebie w sekretariacie. Wkrótce dołączyła do nich zapowiedziana pani Krysia i wspólnie z Dobrzańskim pokazała dziewczynom, gdzie leżą, jakie papiery.  Popołudnie mijało im, więc na wdrążanie się w obowiązki. Obie były jednak pojęte i bez większych kłopotów przyswajały swój zakres pracy. W porze lunchu i po odejściu pani Krysi obaj panowie zadecydowali, że czas na przerwę i próbowali Ulę i Wiolettę zaprosić do Książęcej, ale zainteresowane nie były i wyszli samotnie. 

-Nieźle Marek- rzekł Sebastian po wejściu do windy. —Obie zajęte.

-Co my w ogóle myśleliśmy?— Że takie dziewczyny będą wolne? -odpowiedział sam sobie.

-Ale ty masz się lepiej, bo dentysta siedzi w Glasgow i masz Ulę pod ręką. Zawsze możesz zostać z nią po pracy, a ja jestem bez jakichkolwiek szans. Nie mam nawet żadnego punktu zaczepienia.

-To znajdź wspólne zainteresowania. Albo może ja coś zauważę to dam ci jakieś wskazówki.

- Dzięki.  Czuję jednak, że łatwo nie będzie. Chyba, że ten cały Darek nie jest za ciekawy.

- Może. Ja w każdym bądź razie nie zamierzam rezygnować z Uli.  Te oczy, piegi i usta- mówił z rozmarzeniem.

-Cycki i nogi-dodał swoje upodobania Olszański, a atuty Wioli.  

-A ty tylko o jednym myślisz- rzucił ironicznie.

-A ty tylko o sekretarkach -odburknął.  

-Ula nie jest moją sekretarką- przypomniał mu.

-Ale, gdyby nie Wiola to ona zostałaby twoją sekretarką-wytknął mu.

-Nie będę zaprzeczał Seba – rzekł szczerze.  —Ale asystentki jeszcze nie uwodziłem.

Po powrocie z lunchu obaj panowie zastali panie przy swoich biurkach. Na biurku Uli, jak dało się zauważyć panował lekki nieład a Wioli było bardziej schludne. Teczki z papierami były poukładane, stał segregator „Jeżyk” na przybory, słonik i ramka ze zdjęciem chłopak Wioletty. Mężczyzna widniejący na nim ku rozpaczy Olszańskiego był bardzo przystojny i muskularny.  

 Dzień później i na biurku Uli pojawiło się zdjęcie chłopaka, a który urodą nie odbiegał od chłopaka Wioli.

Pierwszy tydzień pracy minął dziewczynom szybko i bez większych problemów, a jeśli któraś miała takowe to umiały dopełniać się. Poznały się też lepiej i skumplowały a w odczuciu Wioletty to nawet zaprzyjaźniły.  Kubasińska była bardziej wygadaną marzycielką, znającą się na facetach i życiu, a Ula z tych twardo stąpających po ziemi.  Wiola miała też tendencję do zwierzeń i Ula była na bieżąco w jej relacjach z ukochanym. Ona natomiast tyle o swoim chłopaku nie opowiadała, bo i był daleko i nie miała natury Wioletty. Bystre oko Wioli zauważyło też, że Marek i Sebastian są nimi zainteresowani i to nie koniecznie służbowo, a argumentowała to tym, że wpatrują się w nie jak sroka w malowane wrota. Ula jednak słowa koleżanki puszczała na wiatr. Panowie tymczasem obrali taktykę rozpoznawczą i przez tydzień starali się poznać dziewczyny lepiej a okazją do tego były wyjścia na kawę do firmowego bufetu, czy pomoc w pracy.  

Marka we firmie odwiedzili też rodzice, a Helena od razu dojrzała w Uli podobieństwo do koleżanki z podstawówki.  I nie myliła się, bo Ula potwierdziła jej, że Magdalena Pyrzyk to jej mama. Po powrocie do domu i jej mama pamiętała dziewczynę o nazwisku Kowarska. Nie wiedziała jednak, że teraz nazywa się Dobrzańska. Nigdy nie były też jakimiś wielkimi przyjaciółkami, aby znajomość kontynuować po szkole. 

W piątkowy wieczór Marek i Sebastian spotkali się w klubie, aby opracować plan działania na wkradnięcie się w łaski dziewczyn i podsumować miniony tydzień.

-Czuję, że twarde sztuki będą z nich- rzekł z wyraźnym zniechęceniem Olszański.

-Nie z takimi dawaliśmy sobie radę Seba- odparł mu beztrosko.  —Zwłaszcza ty masz ułatwione zadanie i możesz dać Wioli to, czego nie może dać jej Darek.

-A może tak jaśniej?

-A, czym interesuje się głównie Wiola?

-Modą-ni to zapytał ni stwierdził.

- Tym też, ale najbardziej celebrytami Seba. Zdążyłem zauważyć, że kupuje kolorowe pisma i przegląda portal Papużka pl. A my w tym towarzystwie obracamy się to będziesz miał swój punkt zaczepienia. Mam dodatkowe zaproszenie na czwartkowy pokaz kolekcji APART to dam Wioli i wystarczy, że będziesz trzymać się jej i poznasz z paroma osobami. A tych, co nie znasz to ja zapoznam was. Wiem, że Wiola jest fanką Malwiny Kosik i Miłosza Suszki to będzie miała okazję poznać ich.  Ja idę z Ulą i też liczę, że coś to zmieni.

-Fajnie, fajnie Marek tylko, że Wiolka może zechce pójść z chłopakiem albo w ogóle nie będzie chciała- mówił pesymistycznie.

-To powiem jej, że to polecenie służbowe – odparł tonem, że to nie problem. —A chłopak wyjeżdża w poniedziałek na dziesięć dni na obóz z dzieciakami z Pomiechówka nad morze-dodał.

-A skąd to wiesz?

-Bo mam otwarte drzwi i słyszę, o czym rozmawiają dziewczyny.

-A mówiłem ci już, że na ciebie zawsze mogę liczyć?- pytał wyraźnie podbudowany.

-Ostatnio to przed maturą, gdy dałem ci ściągnąć zadanie z matmy- stwierdził po chwili namysłu. —Teraz pomóż mi, z Ulą.  Kompletnie nie wiem, z której strony ją podejść.  

-A twój niezawodny uśmiech i Jaguar kabriolet nie działają?

-Szału nie zrobiłem.

-To może wasze mamy to punkt zaczepienia- podsunął uczynnie.

-No nie wiem Seba. Rozpoczęło się i skończyło na tym, że Ula miała pozdrowić swoją mamę, a dzisiaj ja moją. To już prędzej, gdy przyjdzie nam wspólnie pracować. Muszę tylko podciągnąć się w tych wszystkich analizach i zestawieniach.

-No-odparł dodając otuchy?  —Miałeś przecież piątkę na maturze z matmy.

-Parę razy rozmawiała z Wiolą na temat storczyków i wystawy kwiatów-dorzucił kolejny pomysł.

-Kwiatki nie bardzo Marek-z góry skreślił pomysł przyjaciela. —Z bioli to akurat tróje miałeś. Pamiętasz jak zdawałeś na czwórkę- zadrwił lekko.

-Nawet nie przypominaj mi- żachnął się na wspomnienie.  —Do dzisiaj pamiętam słowa i minę biologiczki po wylosowaniu pytania. Coś w sam raz dla ciebie Dobrzański. Rozmnażanie..... wegetatywne. Do dzisiaj tego nie rozumiem.

W poniedziałek rano Wiola swoje przyjście do pracy ogłosiła radosnym tatatam a przed oczami Uli ukazała się dłoń z pierścionkiem zaręczynowym.

-Darek wczoraj poprosił mnie o rękę- oznajmiła wystarczająco głośno, że ich rozmowę usłyszał Marek i Sebastian a który akurat przyszedł do przyjaciela. —Zaprosił wieczorem na kolację do zajazdu Pod Kasztanem i oświadczył. Prędzej słówka nie pisnął. Jadąc tam myślałam, że będzie to zwykła kolacja pożegnalna przed jego wyjazdem, a tu masz taka niespodzianka. Jestem taka szczęśliwa, że mogłabym ze szczęścia płakać.       

-Gratuluję Wiola- rzekła szczerze, gdy koleżanka zamilkła. — I bardzo ładny pierścionek. A kiedy ślub, jeśli można wiedzieć?

-Ja chciałabym czerwcu w przyszłym roku, ale dopiero jak Darek wróci już z tych swoich wakacji to dokładniej ustalimy i zaczniemy szukać sali i zespołu. Tak na łapu capu nie chcę organizować go.

-Wiadomo Wiola. To jeden z najważniejszych  dni życia. Ja swój też będę starannie planować.

Chwilę później w drzwiach pojawił się Marek z Sebastianem. Oni również pogratulowali jej i wyszli czym prędzej.

-No to kaplica- rzekł Olszański z nieciekawą miną. — Na kilometr widać, że jest szczęśliwa z tym swoim wuefistą.

-Seba więcej wiary. Zaręczyny to jeszcze nie ślub. Mało to słyszy się o zerwanych zaręczynach.

-Marek dla ciebie to może i nie problem i uganiasz się nawet za mężatkami, ale ja nie zamierzam być świnią i wchodzić w ich życie-wtrącił ostro.  —Nigdy tego nie zrobiłem i nie zrobię. Co innego zwykły chłopak a co innego narzeczony.

-Jak chcesz Seba- mówił lekceważąco. —Ja nie zamierzam rezygnować z Uli.

Do czwartku, czyli do wyjścia na pokaz nic szczególnego nie wydarzyło się. Marek dalej podsłuchiwał rozmowy dziewczyn i planował, że w nowym tygodniu zaangażuje Ulę w organizację jubileuszu dwudziestopięciolecia pracy Pshemka, a Sebastian postanowił swoje zainteresowanie przerzucić na modelkę Andżelę Zając. Dziewczyny natomiast trzymały się razem, a Wiola dalej uważała, że panowie mają na nie ochotę. 

 

Ula z wyjścia na pokaz kolekcji APART zbytnio zadowolona nie była, ale Marek powiedział jej, że będzie to bardziej wyjście służbowe niż towarzyskie i będzie mu tam potrzebna to zgodziła się. Wiedziała też, że pokaz zgromadzi wiele sław a to wiązało się z tym, że i dziennikarzy będzie sporo i na pewno odbije się to szerokim echem w prasie i Internecie, a nie chciała trafić na usta wścibskich dziennikarzy. Poza tym była już raz na takiej imprezie z chłopakiem a który zaproszenie otrzymał od sławnego pacjenta i nie czuła się dobrze wśród fleszy. Sam Marek był już problemem, bo podobał się jej niebezpiecznie a do tej pory gustowała w mężczyznach o jaśniejszych włosach a nie brunetach.

Pokaz wbrew obawom Uli mijał całkiem przyjemnie i zaskakująco nawet, bo dostała propozycję wzięcia udziału w kolejnej reklamie APART  i to razem z Markiem.  To fotograf upatrzył ich i stwierdził, że pasują do siebie idealnie.

-No i Ula?- zapytał, gdy zostali sami.

- Nie powiem, ale propozycja kusząca jest-odparła mając na myśli kwestię finansową i dołożenia się do mieszkania i gabinetu dla Wojtka.  —Ale to trochę wbrew moim przekonaniom. Nigdy nie ciągnęło mnie do takiego życia. Do reklamy, modelingu.

- Ula ja sam z reklamą mam tyle wspólnego, co wystudiowałem.  Ale chętnie spróbuję sił z drugiej strony.

-Ja muszę zastanowić się na spokojnie- odparła mimo to.  

-Ok Ula. Mamy czas do poniedziałku na zastanowienie się.  To, co pójdziemy teraz coś przekąsić, bo grzech byłoby nie spróbować tych pyszności- zmienił temat spoglądając na Stół Szwedzki.  —A później pokręcimy się trochę i odwiozę do domu.

-Przekąsić owszem, ale do domu nie musisz odwozić mnie- zaprotestowała momentalnie. —Mam tu blisko przystanek i rozpiskę kursów.

-Tak myślałem, że tak powiesz-mruknął.  —Ula jestem winny ci przysługę. Tak świetnie przeprowadziłaś rozmowę z panem Wojciechowskim.  Poza tym to normalna rzecz, że szef po jakimś spotkaniu i gdy jest późno podrzuca do domu podwładnego. Zwłaszcza kobietę. Nigdy też nie byłem w Rysiowie i chętnie zwiedzę te okolice-argumentował. —Będzie mi naprawdę miło odwieźć cię.

- No dobrze- odparł, bo w niektórych argumentach miał rację.

Do Rysiowa dotarli dwie godziny później, grubo po dwudziestej drugiej to zapraszać Marka do środka nie było sensu i pożegnali się przed domem Uli.

-Wielkie dzięki za bardzo udany wieczór Ula- rzekł i zastanawiając się czy na do widzenia nie cmoknąć jej w policzek.

-To ja dziękuję za podwiezienie. Autobusem jeszcze bym jechała, a taki luźny nie był. Ludzie wracają nim z drugiej zmiany.

-Tym bardziej się cieszę, że mogłem się przysłużyć- mówił patrząc na nią.  —Nie będę dłużej zatrzymywał cię-dodał przechylając się w jej stronę. —Musisz jutro wstać po szóstej.

-Co robisz? -zareagowała szybko.

-Chyba jakiś pies tam lata- rzucił usprawiedliwiając się ze swojego ruchu. —Nie chcę, żeby ugryzł cię.

-A to tylko Funia- odparła po chwili widząc jasną sierść. —Znowu Szymczykom zwiała z kojca. Nie jest groźna. Jeszcze raz dzięki za podwiezienie i do jutra Marek-dodała otwierając sobie drzwi.

-Do jutra- odparł żałując, że próbował pocałować ją i ciesząc się jednocześnie, że pies miał wyczucie czasu.

 Sebastian tymczasem na pokazie towarzyszył Wioli. Ula i Marek zajęci byli po części sprawami służbowymi a nikogo innego nie znała to chcąc nie chcąc musiała trzymać się Olszańskiego. Kadrowy zachowywał się na jej szczęście bardzo koleżeńsko i odpowiadało jej to. Kubasińska też w przeciwieństwie do Uli żadnych obaw z pójściem na pokaz nie miała. Czuła się tam, jak ryba w galarecie jak mawiała i jeszcze bardziej przekonała się do obranych studiów. Dla Sebastiana natomiast takie łatwe to nie było, bo im więcej przebywał z Wiolą to podobała mu się coraz bardziej i zazdrościł Darkowi. Trzymał się jednak swojego postanowienia i nie robił nic głupiego.

Dzień później Ula decyzję o wzięciu udziału w reklamie miała podjętą i zgodziła się zagrać w scenie oświadczyn. Zdjęcia do reklamy zaplanowane były na środę popołudniu, ale od rana trwały przygotowania. W trakcie próbnych nagrań główny scenarzysta zmienił nieco scenę końcową i na sam koniec wymyślił delikatny pocałunek a nie tylko głębokie wpatrywanie w oczy. Dla Uli był to problem, ale tylko przez chwilę, bo pomyślała o korzyści finansowej i gabinecie dla Wojtka. On sam zresztą namawiał ją na nakręcenie reklamy.

Marek szybko zdał sobie sprawę, że choć wiele razy był w takiej sytuacji, że trzymał kobietę w ramionach i przyglądał się tuż przed pocałunkiem, to nigdy nie czuł czegoś takiego jak teraz.  Żadna też nie miała tak wspaniałych oczy i ust i tak cudownie nie pachniała. Był nawet wdzięczny reżyserowi z dwóch powtórek, bo mógł dłużej trzymać ją w ramionach. Na sam koniec pomyślał też, że chyba zakochał się w Uli naprawdę i jego własne słowa skierowane niedawno do matki, że on zakocha się w kimś, kto nie będzie nim zainteresowany ziściły się.

Choć pocałunek trwał tyle, co migawka od aparatu, to Ula tuż po klapsie oznaczającym koniec nagrania zdążyła zauważyć wzrok Marka, a który  wyrażał podziw. I zdecydowanie nie spodobało się jej to, choć sama nie potrafiła oprzeć się przypatrywania mu. Nigdy też nie czuła czegoś takiego, gdy trzymał ją w ramionach Wojtek. Dobrzański miał w sobie coś, co mąciło jej w głowie. Zaczęła wierzyła również w słowa Wioletty, że Marek liczy na coś więcej niż pracę, a ona nie zamierza być kochanką ani zdradzić chłopaka. Po nagraniu i pożegnaniu się z ekipą i idąc z Markiem w stronę auta postanowiła unikać sytuacji takich jak dzisiejsza.

-Nie jesteś zła za te zmiany -zagadnął przekręcając kluczyk.

-Nie -odparła pewnie.— Przecież nic się nie stało takiego. A zdjęcia wyszły całkiem, całkiem.

-To prawda- rzekł uśmiechając się do niej.  — Wykosimy jeszcze Kosik i Suszkę z twarzy APART -dodał włączając radio na lokalną stację.

-Już widzę te wiszące bilbordy przy głównych magistralach z napisem Cieplak i Dobrzański nowe twarze APART- zaśmiała się wesoło. —Tylko Cieplak nic im nie mówi.

- Do czasu Ula. Musisz uprzedzić tylko chłopaka. Nie chciałbym, żeby gdzieś mnie dorwał za te zdjęcia.

-Bez obawy- wtrąciła uspokajająco. —On nie z tych, co bije.

-Musisz bardzo go kochać skoro część pieniędzy ma iść na jego gabinet-rzekł przyglądając się jej.

-To prawda- mówiła wpatrując się w okno.

-Ja bałbym się wysyłać takiego przystojniaka samego-kontynuował podchwytliwie. —To znaczy w moim przypadku dziewczynę.

-Jak facet chce zdradzić to nie potrzebuje wyjazdu- rzekła dość wyraziście i spoglądając na niego równie dosadnie. — Może to zrobić za ścianą z sąsiadką.

-I tu z tobą muszę zgodzić się. Ale sama wiesz jak to bywa- mówił cedząc słowa.  —Czasami samemu sobie nie można ufać a co dopiero komuś.

-A ja muszę zgodzić się z tobą w tej kwestii-odparła mając na myśli swoje rozpamiętywanie o niedawnych wydarzeniach. Jeszcze do teraz czuła jego ciepły oddech, gdy przytulał ją  i widziała te szare roześmiane i podziwu oczy.

I na koniec serwisu informacyjnego wracamy do wypadku, do którego doszło godzinę temu na drodze numer 7- z radia dobiegał głos spikerki. —Z ostatnich doniesień wynika, że w wyniku zderzenia autobusu z tirem zginął kierowca autobusu i jeden z opiekunów a ośmioro dzieci zostało przewiezione do szpitala. Ranny został również kierowca tira. Przypomnijmy, że autobusem wracała grupa dzieci z podwarszawskiej gminy z obozu w Międzyzdrojach do domu.

-Dzisiaj miał wracać Darek, Wioli- rzekła Ula z niepokojem.

-Myślisz, że...-

-Oby nie –wtrąciła szybko.

Ich złe przeczucia niestety, ale sprawdziły się, bo po dotarciu do firmy biurko Wioli zalane było kawą, komputer mrugał zdjęciem Darka, a ochroniarz powiedział im, że Wioletta półgodziny temu wybiegła z firmy cała zapłakana i roztrzęsiona.