Rozmowa kwalifikacyjna. 7

Ula tej nocy oka nie zmrużyła. Ciągle miała przed oczami zdjęcia Wojtka i Emily, a w głowie swoje myśli. Gdybym kochała Wojtka naprawdę to pojechałabym z nim do Szkocji tak jak prosił mnie o to, a nie miała wątpliwości przed wspólnym zamieszkaniem. Przestałam nawet szybko tęsknić. Minęły cztery miesiące od jego wyjazdu, a ja nawet nie pamiętam, jak brzmiała barwa jego śmiechu, jak pachniała jego woda po goleniu. A i przed wyjazdem te weekendowe spotkania dużo nie dawały nam. Chyba nawet nie poznaliśmy się dobrze. Z nim byłoby jak z garnkami z promocji kupionymi przez telefon. Wszystko pięknie a później klapa. I, gdybym czuła coś do Wojtka to nie spoglądałabym na Marka tak, jak spoglądam. Już, gdy poznaliśmy się, wtedy na korytarzu firmy spodobał mi się. Później podobał mi się dalej, chociaż myślałam, że jestem szczęśliwie zakochana w Wojtku. Teraz Wojtka już nie ma w moim życiu a Marek pozostał jako kandydat do łóżka. Nie ma co tematu drążyć Ula. Niezależnie od tego, czy Wojtek ma te dziecko, czy nie to i tak między nami nie udałoby się. Musiało tyle wydarzyć się, żeby to zrozumieć.

 Na kłopoty i myśli nie pomogła jej nawet melisa i  rano z łóżka wstała niewyspana. Konsekwencją tego było natomiast to że ubierając się była na półprzytomna i nie zauważyła, że w stroju wygląda prowokująco.   Za to jej rodzina musiała być wyspana, bo na wczesnym śniadaniu pojawiła się w komplecie, a mogli spać dłużej, bo rodzeństwo miało ciągle wakacje a ojciec drugą zmianę w pracy.

-Gdyby Wojtek pojawił się jednak to, co mu powiedzieć? -zagadnęła matka stawiając talerz z kanapkami dla całej rodziny.

-Mamo mówiłam ci już, że Wojtek jedzie w Pieniny na dziesięć dni. Zresztą wie, że mnie nie ma to nie przyjedzie.

-Jeszcze parę tych dni a zapomnicie o sobie-  zawyrokował ojciec.

-Tato są telefony, Skype, zdjęcia-dodała w myślach.

Na razie też nie zamierzała tłumaczyć rodzicom swoich problemów z byłym już chłopakiem. Nie czas na to ani nie miejsce- jak myślała. Rodzina za bardzo go lubi i uważała za dobrą partię dla mnie, żeby powiedzieć im tak nagle, że przestałam kochać go albo zastanawiam się nad tym czy w ogóle kochałam. A o zdjęciach to już w ogóle nie mogę.

-Kupisz mi coś w Berlinie-odezwała się Beatka i temat Wojtka sam zamknął się.

-Mi piwo możesz przywieźć-dodał brat.

-Mi coś do szkoły i widokówki-sprecyzowała siostra.

-Jurto rano będę miała trochę wolnego czasu, to kupię pamiątki.

-To co konkrentnie będziecie tam robić z Markiem-zapytała najmłodsza latorośl.

-Konkretnie Betti a nie konkrentnie. Jutro popołudniu pójdziemy na taki specjalny pokaz mody.

-To jedziesz zabawić się? -drążyła temat.

- Betti ja jadę tam tak jakby do pracy, a nie na jakąś zabawę. I gdyby nie choroba ojca Marka to nigdzie nie jechałabym.

-Myślisz, że będziesz miała czas coś zwiedzić z Markiem- tym razem mama pociągnęła temat.

-Wątpię mamo -rzekła krótko, ale stanowczo. —Czasu nie będzie. Dzisiaj pewnie tylko kolacja i może krótki spacer, a jutro rano będę chciała przygotować się na wyjście. Pani Helena miała zamówioną wizytę w hotelowym salonie piękności i nie odwołała jej to ja skorzystam. O szesnastej jest początek pokazu a później jeszcze bankiet. Na styk też nie wypada tam być.  Marek mówił, że wrócimy do hotelu w środku nocy, a samolot powrotny mamy w południe. Zresztą byłam już w Berlinie i zwiedziłam, co chciałam. Muszę już iść-dodała wstając i głównie, aby tematu nie kontynuować.

-Wszystko spakowałaś? -zapytała jeszcze rodzicielka.

-Tak mamo- odparła trochę poirytowana tą troskliwością. —A nawet jeśli czegoś zapomniałam to kupię sobie. Miłego weekendu-dodała spoglądając na całą czwórkę. Pocałowała jeszcze rodzinę na do widzenia i poszła na przystanek.

Po przyjściu do pracy wzięła pocztę dla Marka z recepcji i pojechała na piąte piętro, a tam skierowała się prosto do gabinetu szefa. Ula już w drzwiach wyglądała pięknie, a gdy usiadła za biurkiem trudno było mu skupić się. 

-Gotowa na wyjazd? -zapytał, gdy jeszcze szła w jego stronę.

-Tak. Torbę zostawiłam w sekretariacie.

- To dobrze-rzekł wpatrując się w nią. —Pomyślałem sobie, że nie ma sensu, żebyś sama siedziała we firmie, skoro możesz przeczekać u mnie w mieszkaniu te dwie godziny do samolotu. A i tak musiałbym wracać po ciebie.  Zobaczyłabyś też przy okazji, jak mieszkam- argumentował.

-Czemu nie. Mogę pojechać- odparł bez sprzeciwu i większego zainteresowania. —A tu masz pocztę.

-Dzięki. Ja muszę spakować się jeszcze. Wczoraj nocowałem u rodziców i czasu nie było. Tato bardzo chwalił cię za tą wczorajszą pracę- zmienił temat. —Tyle oszczędności znalazłaś i poradziłaś sobie z Mielnickim.

-To podziękuj mu. Pochwały tak znakomitej osoby, jak twój tato to dla mnie wielki zaszczyt.

-To prawda. Nawet ja chyba tyle pochwał nie usłyszałem z ust ojca tak w jednym kawałku. A wracając do Mielnickiego to dałabyś radę dokończyć tą symulację podziału zysków z Mielnickim tak na dwunastą Ula? Obiecałem podesłać mu faksem.

-Za godzinę będziesz mieć na biurku.

Godzinę później Marek pojawił się w sekretariacie. Dolna szuflada w biurku Uli była otwarta i niechcący potknął się o nią i zauważył, że leżała tam ramka ze zdjęciem Wojtka, choć na blacie było sporo wolnego miejsca.

-Jeszcze chwila i będzie gotowa- rzekła nie odrywając oczu od ekranu komputera i nie zauważając tego co zauważył Marek.

-To dobrze-odparł zastanawiając co znaczy ta ramka w szufladzie.

-Na wspólny lunch nie byłabyś chętna? -zagadnął.

- Byłabym- odparł obdarzając go uśmiechem.

Po dwunastej poszli na obiad, a przejście przez park było częścią niego.

-Zobacz Ula- rzekł przechodząc przez alejki. —Jest dopiero koniec sierpnia, a liście zaczynają żółknąć.

-Dużo rzeczy kiedyś się kończy- rzekła z melancholią.

-A masz coś konkretnego na myśli, czy o lecie mówisz? -pytał zainteresowany.

-I lato się kończy, i wakacje, i młodość, czasami uczucia.

-I kto to mówi.  Wy kobiety mówicie, że miłość nie przemija.

-Miałam na myśli bardziej ogólnie uczucia. Żal też jest uczuciem i może minąć. Tak jak i zauroczenie albo nienawiść. Miłość też może minąć, jeśli nie dba się o nią. Nawet ta prawdziwa.

-Kiedyś ktoś powiedział, że czasami prawdziwa miłość objawia się dopiero wtedy, gdy nie wszystko do końca się rozumie.

-Nie ktoś, tylko Janusz Leon Wiśniewski. Ma kilka fajnych sentencji i powieści wartych do poczytania. To taki naukowiec i pisarz-wyjaśniła.

 -Ula wiem, kim jest tylko nie wiedziałem, że to jego zdanie- wyraźnie nie spodobało się mu to że posądziła go o niewiedzę.

-Powiedział jeszcze, że mężczyźni, chociaż są to wyjątki, także czasami myślą- stwierdziła trochę złośliwie. — I że mężczyźni dojrzewają….

-Do szóstego roku życia, potem tylko rosną. Zresztą nie wszyscy-dokończył za Ule.

-Dokładnie- rzekła uśmiechając się.

-Jesteś chodzącą encyklopedią Ula-dodał on z respektem.

- Teraz to chyba Wikipedią.

-Jak zwał tak zwała, ale tak jest.

-Ty również dużo wiesz- odwzajemnił komplement.

-Powiedzmy- rzekł sarkastycznie. —To, co wracamy Ula- ni to stwierdził ni zapytał spoglądając na zegarek. —Trochę pracy przed nami.

-Tak- przytaknęła.  —Zwłaszcza że Wiola jest sama.

Do firmy wrócili na trzy godziny, a kwadrans po szesnastej dotarli na Sienną do mieszkania Marka.  Mieszkanie, jak szybko zauważyła Ula, było całkiem przytulne. Składało się z salonu połączonego z aneksem kuchennym, dużego korytarza, sypialni i łazienki.

-Całkiem ładnie tu-stwierdziła rozglądając się.

-Prawie wszystko było już w wyposażeniu przy wynajmu. Mama tylko przyniosła parę zdjęć, figurek i obrazków. Ściany jak dla niej były zbyt gołe.  Siadaj proszę-dodał pokazując ręką kanapę. —Napijesz się czegoś? Sok, kawa, herbata, woda.

-Może być sok-odparła siadając na dużej czerwonej i wygodnej kanapie.

-To podam ci i pójdę odświeżyć się, a później spakować. A ty rozgość się.

Kwadrans później Marek wrócił z łazienki wykąpany i przebrany na podróż. Ula stała przy oknie i oglądała widok na park.

-Musisz mieć piękny widok wieczorem Marek-mówił spoglądając w dół. —Blisko nieba i ziemi.

-To prawda- odparł stojąc za nią. —Wpadnij któregoś wieczoru to sama zobaczysz. Zapraszam.

-Dzięki-odparła spoglądając na niego przez ramię.

Marek jakby czekał na to, bo jak tylko spojrzała to obrócił ją do siebie i odgarnął kosmyk włosów z policzka za ucho. Ta pieszczota zaś spowodowała, że spojrzała mu w oczy a ich twarze tak jak poprzedniego dnia dzieliły centymetry.

-Nie powinnaś tak ubierać się-rzekł wpatrując się głodnym wzrokiem w jej usta. —Wyglądasz pięknie i ponętnie-dodał gładząc policzek.

Długo nie musiała czekać, aby Marek pocałował ją. Pragnął tego od chwili, gdy zobaczył ją dzisiaj drzwiach, a teraz mógł posmakować jej ust i poczuć pod dłońmi jej kształtów. Dla niego był idealna i w talii, i w biuście. Całował usta, szyję i dekolt, a ona poddawała się z każdą chwilą i mogła tylko wzdychać. Marek zawsze wyglądał jak ciasteczko z wisienką, ale z mokrymi jeszcze włosami i pachnący żelem pod prysznic był jeszcze bardziej pociągający i niebezpieczny. Czuła też rosnące pożądanie Marka.

-Ula, wczoraj powiedziałem ci, że kończę to co trzeba- mówił ostatkiem sił odsuwając się od niej.  —Dzisiaj będzie ten pierwszy raz jak nie skończę. Chociaż dużo mnie to kosztuje- mówił wyraźnie poddenerwowany.  —I nie ma czasu na to, a nie chcę szybkiego numerku. Ty też musisz być pewna. Pójdę spakować się- dodał zanim Ula zdążyła odezwać się.

Chwilę później zniknął za drzwiami sypialni, a Ula zastanawiała się tymczasem czy żałuje, że do niczego nie doszło i czy zgodziłaby się na coś więcej niż pocałunki i pieszczoty, gdyby nalegał.

Do Berlina dotarli później niż planowali, bo samolot miał opóźnienie i był tylko czas na kolację, a potem powiedzieli sobie dobranoc i Ula zniknęła w swoim pokoju. W nocy zaś zastanawiała się, czy nie zafundować sobie jednak płomiennego romansu z Markiem. Nawet za cenę, że gdyby już znudziła mu się to zwolniłby ją. Marek również dużo nie spał i myślał nad tym czy nie wejść między Ulę i Wojtka i nie dać mu do rozumienia, że jego dziewczyna do końca wierna mu nie jest. Doszedł jednak do wniosku, że związek Uli i Wojtka wisi na włosku, a on we fryzjera bawić się nie chce.

Następnego dnia rano zjedli wspólnie śniadanie a później Ula poszła do fryzjera. Po wyjściu z salonu piękności wyglądała tak zjawiskowo, że jej widok zapierał dech w piersiach, a przy obiedzie Marek mógł zauważyć, że nie tylko na nim zrobiła wrażenie. 

Później był tylko czas na przebranie się i wyjście na pokaz i bankiet. Ula zarówno w roli tłumaczki jak i towarzyszki sprawdziła się świetnie i błyszczała. Świetnie też tańczyła. Marek prezentował się równie dobrze, jak Ula a modelki prawie nie odstępowały go.  Do hotelu wrócili w środku nocy, a Marek odprowadził ją pod drzwi. Nie pytając nawet o pozwolenie przytulił i pocałował.  I, choć było to delikatne to przez ciało przechodziły miłe dreszcze.

- Tak bardzo cię pragnę- rzekł, gdy na chwilę oderwał się od jej ust. —Mogę wejść? - zapytał ledwo słyszanym głosem.

-Tak- odparła bez zastanowienia.

-A Wojtek?  Ty nie jesteś z tych, które zdradzaj.

-Wojtka już praktycznie nie ma. Za dużo nas dzieli.

W hotelowym pokoju było wystarczająco jasno, aby nie zapalić światła a Marek wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Tam delikatnie pozbył ją sukienki i oddała się jego słodkim pieszczotom.

-Jesteś taka piękna- mówił całując ją w miejsce między piersiami uwięzionymi jeszcze w biały koronkowy stanik. —Piękna i ponętna.

Uli trudno było skupić się na słowach Marka, bo to co wyprawiał z jej ciałem skutecznie odbierało racjonalne myślenie. Marek, bowiem wiedziała, jak ma ją pieścić, żeby wzbudzić w niej pożądanie i rozkoszowała się każdą pieszczotą i dotykiem. Wiedziała też, że będzie to niezapomniana noc. I była, bo kochali się bez pośpiechu. Szef pieścił i całował każdy skrawek jej ciała, dając najwspanialszą rozkosz. Sam również czerpał z tego jak najwięcej i zachwycał się jej idealnym ciałem i jej pieszczotami. Teraz to wiedział na pewno, że jego Ula była idealna i żadna modelka, czy przypadkowa panienka nie mogła równać się z nią. Ula nie chciała też być dłużna i oddawała pieszczoty. Każdy najdelikatniejszy dotyk Uli sprawiał mu przyjemność i chciał więcej i więcej.  Oboje rozpływali się w tym, co robili i oboje byli w pełni szczęśliwi.

-Hm-zamruczała z zadowoleniem. —Muszę przyznać, że jesteś dobry w te klocki.

-Żadna jeszcze nie narzekała- odparł zarozumiale. —A ja tak. Ale ty byłaś wspaniała.

-Założę się, że każdej panience to mówisz-wytknęła dosadnie.

-Nie Ula. Tylko od święta. Nie raz, nie dwa byłem mocno rozczarowany. Niewiele w głowie i mało rozkoszy. A u ciebie przekłada się intelekt na ciało. Jedno piękne a drugie błyskotliwe.  Masz umiejętności ponad normę w jednej i drugiej dziedzinie.

-Nie lubię wazeliniarstwa Marek- rzekła z wyrzutem. —Mi było dobrze ci było dobrze i temat zamknięty. Teraz chciałabym przespać się trochę-dodała sennie.

-Ok. Ula. Mogę zostać? -zapytał jeszcze.

-Możesz-zdecydowała po chwili.

-Słodkich snów Ula-odparł zadowolony.

Marek długo nie zasypiał, bo wolał przyglądać się śpiącej Uli.  Ula natomiast zasnęła szybko, a rano obudziła się w ramionach Marka. Powtórzyli wydarzenia z nocy, później poszli na śniadanie a popołudniu, jak gdyby nigdy nic wrócili do Polski a w poniedziałek do pracy. Po przyjściu do firmy Ula znalazła na swoim biurku kremową różę. Marek specjalnie wybrał taki kolor, który nie wyrażała miłości, bo nie chciał jej tym wyznaniem przestraszyć i wolał poczekać z tym. Z tego samego powodu nie powiedział jej też tego, gdy kochali się. Czekał na odpowiedni moment i nastrój oraz na to, aby Ula poczuła coś do niego.

Przez kolejne cztery dni całowali się na powitanie, pożegnanie, w ciągu dnia, gdy nikt nie widział, szeptali do ucha czułe słówka. Marek podarował jej też czekoladki i srebrnego słonik na szczęście. Nikt chyba też nie zauważył ich flirtu, bo nie dało dostrzec się drwiących spojrzeń czy usłyszeć docinków.

Mam regularny biurowy romans-myślała Ula w tych chwilach. I jest mi z tym dobrze.

Czwartek przyniósł im kilka doznań i niespodzianek. Rano pojechali razem na spotkanie biznesowe z Mielnickim na korty, a w drodze powrotnej wstąpili na Sienną, aby Marek przebrał się ze stroju sportowego na bardziej elegancki. W mieszkaniu zatrzymali się na dłużej, bo nad Warszawę nadciągała burza i chcieli przeczekać. Ula do końca nie wiedziała jak to się stało, że to ona pierwsza zaczęła drażnić Marka, a Marek nie pozostawał obojętny na to. Po chwili całując Ulę doszedł z nią do kanapy.  Jestem już taka wrażliwa na ciebie, że to aż niemożliwe- myślała, gdy kładł ją na czerwony mebel. Rozbieranie dużo czasu nie zajęło im i Marek wkrótce mógł pieścić jej piersi, brzuch i każdy zakątek jej ciała.  Ula nie pozostała dłużna i  dotykała Marka tam, gdzie nie śmiała dotykać nawet Wojtka. Za oknami szalała burza, a w salonie panowała podobna aura. Doszli w tej samej chwili a potem opadli na łóżko wycieńczeni, wciąż słysząc echo swych krzyków i ekstazy, której przed momentem doświadczyli.

Po powrocie do firmy zastali tam czekającego na Ulę, Wojtka. Zajęta rozmową z Markiem nie zauważyła go w pierwszym momencie.

-Marek mój szef- zaczęła przedstawiać. —Wojtek mój chłopak.

-Cześć- Marek pierwszy przywitał się wyciągając rękę. —Zostawię was, bo pewnie chcecie porozmawiać-dodał, gdy uścisnęli sobie już dłonie na przywitanie.

-Co tu robisz? - zapytała, gdy zostali sami, przywitali się i wyszli z firmy.

-Przyjechałem, bo Chris chce zobaczyć również Warszawę. Zameldowałem go w hotelu i jestem. Możemy porozmawiać chwilę.

-Pewnie. Oszczędzę ci nawet tłumaczeń i wyjaśnień. Wiem o Emily i że jest w ciąży-wypaliła. —Ze zdjęć zamieszczanych przez Irminę na Facebooku.

- I ty myślisz, że ze mną jest w ciąży? -pytał dezorientowany sytuacją.

-A nie jest tak- rzuciła mu w oczy. —Widziałam na zdjęciach jak mizdrzycie się i trzymasz ją za brzuch. Jak jakiś szczęśliwy ojciec. A później zdjęcie ze szkoły rodzenia.

-Emily owszem jest w ciąży, ale w szóstym miesiącu- wtrącił, bo zauważył, że Ula nakręca się.  —I jest związana z Agnes ze swoją współwłaścicielką zakładu fotograficznego.  Ula, Anglicy są tolerancyjni, ale do szkoły rodzenia nie chciała iść z dziewczyną. Jej brat poprosił mnie o towarzyszenie jej.  Tyle oboje robią dla mnie to zgodziłem się.

Nie zdradził mnie. A ja go tak. Jeszcze pół godziny temu leżałam w ramionach Marka. Chociaż nie. Nie zdradziłam go, bo przecież nie kocham go-pomyślała.

-Jak to?

-Tak to Ula.  Jak w ogóle mogłaś posądzić mnie o coś takiego?- dodał z pretensją.

-To, co tak ważnego, nie na telefon chciałeś mi powiedzieć? -  zapytała pomijając jego oskarżenia i pytanie.

-Żebyś pojechała ze mną do Glasgow. Mam trzy pokojowe mieszkanie, praca dla ciebie na pewno również znajdzie się. Moglibyśmy zatrzymać się tam nawet na parę lat. A do rodziny mogłabyś przylatywać nawet co miesiąc w odwiedziny.

-A nie zauważyłeś, że oddaliliśmy się od siebie przez ten czas- mówiła z wyrzutami. —Nawet nie miałeś czasu zadzwonić.

-Właśnie dlatego nie dzwoniłem, żeby mieć argument na przekonanie cię, że związek tak na odległość to nie związek. A tyle razy miałem ochotę dzwonić - mówił z wyczuwalnym żalem. —Zacząłem chodzić w końcu na imprezy z Chrisem, Irminą i Tomkiem, żeby zabić czas z nudów. Ula tak się nie da żyć. Jedź ze mną do Szkocji.