Rozmowa kwalifikacyjna zak. nr. 2 cz.2

Długa droga do Gdańska w towarzystwie Marka taka zła dla Uli nie okazała się, a jak się obawiała. Głównie, dlatego że w samochodzie oprócz ich był również Pshemko i on dbał o podtrzymywanie rozmowy. Po dotarciu na miejsce i zameldowaniu się w hotelu mieli chwilę odpoczynku przed czekającą ich pracą popołudniem i wieczorem.

Ula ten czas wykorzystała na spotkanie z koleżanką Lidką, menedżerką hotelu, w którym cała ekipa została zakwaterowana.

-Muszę przyznać, że ten twój Marek ma pomysły godne największych spiskowców – rzekła Lidka po tym, jak Ula opowiedziała jej historię kradzieży w Książu, cichego wielbiciela i listu od Marka.

-Marek nie jest mój – wtrąciła ostro. —Nigdy nie był i nie będzie. I nie wiem, dlaczego mówisz to tonem, jakby cię bawiło.

-Bo jest takie jak z komedii romantycznej- tłumaczyła się, uśmiechając do przyjaciółki.

- Ja nie widzę w tym ani nic zabawnego, ani romantycznego – mówiła dobitnie. —Zwłaszcza tego pierwszego. Specjalnie napisał ten list, żebym bała się i żeby mógł później opiekować się mną. To było podłe świństwo- sprecyzowała.

-Faceci robią gorsze świństwa niż Marek – odparła równie stanowczo.  —Zapewniam cię Ula. Zdradzają, uwodzą dla korzyści, wykorzystują i porzucają, biją.

-Nie usprawiedliwiaj go, dobra Lidka – zezłościła się lekko na przyjaciółkę.

-Nie usprawiedliwiam tylko przedstawiam fakty. Marek szukał sposobu zbliżenia się do ciebie i z tego, co mówiłaś prawie mu się udało. Podobało ci się, jak opiekował się tobą i to że czułaś się bezpieczna.  I nie skreślałabym go tak od razu.  Popełnił błąd, ale do wybaczenia.

-Gdybym skreśliła go całkiem, to nie byłoby mnie tutaj. Będę po prostu nasze kontakty ograniczać ściśle do pracy.  I nic więcej.

-Skoro tak mówisz – odparła bez wiary w słowa Uli. —Zobaczymy, jak to będzie, gdy poznasz kogoś nowego i porównasz do Marka.

-Już nawet poznałam takiego jednego Szymona – zwierzała się. — Całkiem przypadkiem i może zadzwonię do niego, jak wrócę do Warszawy. Na razie wymieniliśmy się telefonami, bo przez ostatnie dni ja byłam zajęta pokazem, a on poleciał do Londynu.

-Znowu jakiś na wyjeździe? -wypaliła Lidka.  —Nie pamiętasz, jak było z Wojtkiem.

-Nie zapędzaj się tak- uspokajała. —Szymon to nawet nie jest znajomym i widzieliśmy się dopiero dwa razy, włączając w to spotkanie, a ty myślisz już w kategoriach związku i widziałabyś mnie już przy nim.  A do Londynu poleciał na parę dni na jakieś sympozjum związane z książkami. To miłośnik książek.

Tymczasem w Warszawie Wioletta i Sebastian szykowali się na podróż do Gdańska, a Wiola stwierdziła, że to dobra okazja, aby porozmawiać o nowo przyjętej sekretarce.

-Można wiedzieć, co ta Patti robi w sekretariacie? - pytała z irytacją, idąc z nim w stronę samochodu. — Ty ją przyjąłeś? Na przywitanie powiedziała mi, że szef kadr jest interesujący. A może to kolejny genialny plan Marka i przygruchał sobie panienkę, żeby pokazać Uli, że robi głupio, odtrącając go, bo może mieć inną? – rzucała pytaniami i pretensjami.

-Naprawdę powiedziała, że jestem interesujący? – pytał, uśmiechając się z zadowoleniem.  

-A co może i ona jest interesująca i dla ciebie? - wytknęła mu, przystając na chwilę.   

-Spokojnie Wiola. Patrycja nie jest ani w moim obszarze zainteresowań, ani Marka. Żadnego genialnego planu też nie ma. Marek uczy się na błędach. A Patrycja przyszła na staż i tylko tymczasowo zawitała do sekretariatu.  Za dwa tygodnie staż kończy Anita i przejdzie do sekretariatu Adama. Ale to miłe, że byłaś zazdrosna-  dodał na koniec.

-I żadnego podstępu w jej zatrudnieniu nie ma? – pytała, chcąc mieć pewność i nie komentując słów Sebastiana o zazdrości.

-Nie ma. Słowo Sebastiana. A raczej moje i Marka.

-To dobrze, bo jest irytująca- odparł uspokojona nieco. —Zachowywała się tak, jakby męża tu szukała. A kiedy powiedziała mi o tobie, że jesteś interesujący, to poczułam, że wzbiera się we mnie złość. Bezczelna jedna.

-Czyli poczułaś zagrożenie pojawieniem się rywalki? – zagadnął podchwytliwie.

-Miałam chyba prawo Cebulku- mówiła asekurowanie.  —I dlaczego uśmiechasz się tak, jakbyś czuł satysfakcję?

-Bo po tym, co powiedziałaś mi po wizycie u lekarza, że twój syn to znaczy nasz syn będzie nosił imiona po tatusiach, czyli Dariusz-Sebastian to, to była najmilsza rzecz, jaką usłyszałem z twoich ust- odparł z ciągłym zadowoleniem.

-A co powiesz, jeśli ci powiem jeszcze, że stajesz się dla mnie tak samo ważny, jak Darek i moja rodzina.

-A staję się? - odparł pytaniem na pytanie. —I nie pytaj, czy chciałbym, bo bardzo.

-Stajesz się- rzekła czule i tak samo serdecznie przytulając się do niego.  —Powiem nawet więcej.  Doceniam i szanuję wszystko, co robisz dla mnie i dziecka.

-Dzięki. Bardzo pokrzepiające to, co mówisz- mówił, otwierając jej drzwi do auta.

-To ja dziękuję- odparła, całując go w policzek.

- Żeby tak i Ulka zareagowała na nią-  zamarzył Sebastian, gdy już oboje usiedli w aucie. —Pomyśl tylko Wiolka. Tego samego dnia poznaliśmy was, zakochaliśmy się i chcieliśmy zmienić się dla was. Chociaż te dwa ostatnie elementy były dla nas czymś nowym i nierealnym. My na mężów i ojców nie nadawaliśmy się, a tu tak nagle w drzwiach pojawiły się dwie dziewczyny i całe życie nam przewartościowały. Na takie prostsze i szczęśliwsze. Może porozmawiałabyś z Ulą i jakoś przekonała do Marka. To naprawdę porządny chłopak i szkoda by było, żeby między nimi były spięcia.  

-Cały Marek- westchnęła. —Naskrobał sobie rzepkę i teraz wszyscy musimy ją jeść.

-Zrób to, chociaż dla Uli- nalegał kadrowy.

- To mogę Cebulku.  Tak jej mózg z lansuje (chodzi o lasuje), że sama nie będzie wiedziała czego tak naprawdę chce. 

Popołudniu ekipa z F&D już na dobre wzięła się do pracy. Trzeba było przygotować scenę, światła, podkłady muzyczne, znaleźć czas dla mediów, sprawdzić catering i przeprowadzić przynajmniej jedną próbę. Po kolacji natomiast był czas na pierwszą sesję zdjęciową, a zaplanowaną na gdańskim rynku w blasku oświetlenia rynku. Ula wykorzystała to również jako relaks po całym dniu. Starówka w Gdańsku w neonach i latarniach wyglądała, bowiem bajecznie i nawet bliska obecność Marka tej atmosfery nie psuła. Marek zresztą zachowywał się, jak należy i tylko praca łączyła ich w tych chwilach. Do towarzystwa miała za to Wiolettę, która dojechała z Sebastianem oraz Lidkę, która z kolei chciała zobaczyć, jak pracuje Ula i jak wygląda sesja zdjęciowa.

- Jak na osobę ciętą na Marka, to zachowujesz się dość dziwnie- zagadnęła Lidka. —Żartujesz, przekomarzasz się, ciągle mówisz Marek, Markowi, z Markiem, Marka. Uśmiechasz się, gdy jest blisko i szukasz go w tym tłumie.

- Ja po prostu zachowuję poprawne stosunki i dbam o pokaz i sesję- mówiła z uwydatnieniem. —We firmie i tak będziemy ciągle się spotykać i to, co jest między nami nie powinno odbijać się na firmie ani pracy.

-Jak zawsze praca najważniejsza- zakpiła Lidka. —Już na studiach była perfekcjonistką- zwróciła się do Wioletty.

-I taka została- stwierdziła Wioletta. —Jest chodzącą Alfą i Omeną, a Marek nie może nachwalić się jej. Czasami mam wrażenie, że bez siebie nie mogą żyć. Tylko naprawdę nie wiem, jak Marek poradzi sobie bez ciebie- zastanawiała się Wioletta, patrząc na Ulę. —Mówię ci Lidka między nim jest taka niewidzialna nić porozumienia i już od początku znajomości dogadywali się bez słów.

-Trudno nie zauważyć- poparła Lidka nową znajomą. —Znamy się od dziesięciu lat i nie pamiętam, aby o jakimś facecie tyle mówiła. Nawet o Wojtku opowiadała oszczędnie.

-Właśnie- zaakcentowała Wioletta. —Wszyscy widzą i wiedzą, że coś jest między nimi tylko nie Ulka.

-Halo, ale ja tu jestem- odezwała się w końcu sama zainteresowana. —I jedyne co jest między nami to konflikt.

-Uczuciowy chyba- odparła Wioletta. —Ula, Marek może to wariat, bo zrobił co zrobił, ale jaki czuły wariat.

- Pomijając, że jest słodkim wariatem- dodała od siebie Lidka.

-To ja dziękuję za takiego wariata- odparła Ula nadąsana, przedłużającą się rozmową. —Możemy dużej o tym nie rozmawiać?

-Złości się, to znaczy, że jest coś na rzeczy- rzekła, Wiola do Lidki.

- Wiola, coś na rzeczy, to ja szafę mam- rzuciła z wyczuwalną złością Ula. —Zrozumiałyście?

-Ok. Ula.  Po co te nerwy. Nie wiesz, że złość na nerwy szkodzi- pytała Wioletta.

Nazajutrz od rana czekały kolejne zadania związane z pokazem. Przystrojenie sali kwiatami, szyldami reklamowymi i logami firm współpracującymi z nimi. Później przyszedł czas na sesję zdjęciową we wnętrzu i próbę generalną z kamerami. Sam pokaz udał się znakomicie i bez niespodzianek. Zwieńczeniem tego wszystkiego natomiast był bankiet w jednej z hotelowych sal.  Bankiet zorganizowany był w stylu Szwedzkiego Stołu z nielicznymi stolikami i krzesełkami, a w tle słychać było nastrojową muzykę. Na całej sali potworzyły się też grupki osób, a Marek z mistrzem przechadzali się od jednej do drugiej i próbowali wyczuć pierwsze wrażenia gości i dziennikarzy.  Ku zadowoleniu mistrza i Marka pierwsze recenzje były pochlebne i wszystko skazywało na to, że kolekcja odniesie sukces.  Oni również byli najbardziej obleganymi osobami i odbierali zasłużone gratulacje i udzielali kolejnych krótkich wywiadów. 

Dzień później popołudniu wszyscy opuścili Gdańsk i wrócili do Warszawy, a w poniedziałek do pracy. Od rana zajęli się też pierwszymi podsumowaniami i wnioskami. Ula nawet odłożyła na dwa dni przejście do marketingu, a Marek miał dwie sekretarki i jedną asystentkę.

-Ty za dobrze to się nie masz- zagadnął Sebastian podczas wyjścia na lunch. —Trzy kobitki i ty jeden.

-Ale tylko jedna jest w sferze mojego zainteresowani- odparł. —Wczoraj, gdy odwoziłem Ulę do domu, to próbowałem porozmawiać z nią. W Gdańsku było tak dobrze, to pomyślałem, że jest to odpowiedni moment. Wytłumaczyłem jej motywy, przyznałem że było to głupie i przeprosiłem po raz kolejny.

-I co? Jest jakiś efekt? - dopytywał przyjaciel.

-Nie bardzo. Powiedziała mi, tylko że nie jest jeszcze gotowa, aby było między nami tak jak przed wysłaniem tego listu.

-Ale nie powiedziała przynajmniej nie- pocieszał Olszański. — I nie ma innego w zastępstwie.

-Na razie Seba. Na razie.

Tego samego dnia do Uli zadzwonił Szymon i umówili się po pracy, a mężczyzna przyszedł o umówionej godzinie pod firmę. Pech chciał, że gdy witali się, to Marek akurat wyglądał przez okno i dostrzegł ich.

 Dojrzał również to że poszli w stronę parku, a nie przystanku Uli. Dzień później od Wioletty dowiedział się o tajemniczym Szymonie i poznał go nawet osobiście. W kolejnych dniach często pojawiał się pod albo we F&D, a Ula była coraz bardziej pod jego wrażeniem. Był taki wesoły, oczytany, szarmancki i wyjścia z nim sprawiały jej przyjemność. Nowy znajomy szybko stał się też tematem do rozmów we firmie, a on źle to znosił.

We wtorek kolejnego tygodnia Marek miał po raz kolejny okazję spotkać ich razem. Poszedł z Sebastianem na lunch do swojej ulubionej knajpki, a oni siedzieli przy jednym ze stolików.

-Nie dość, że spotykam go prawie codziennie we firmie to jeszcze i tu-  rzekł z wyraźnym rozdrażnieniem do przyjaciela.

-Spokojnie Marek. Przez kolejne dwa dni nie będziesz musiał go oglądać- oznajmił mu Sebastian.

-Dlaczego?

-Od Wioli wiem, że jutro jedzie do rodziny, a ty pojutrze do Wałbrzycha.  Proste, nie.

 -Dwa dni. Bardzo pocieszające to nie jest- odmruknął w odpowiedzi.

Podróż do Wałbrzycha, oprócz odzyskania laptopa, przyniosła Markowi i inne nieoczekiwane korzyści.

-Seba, nie uwierzysz czego dowiedziałem się- rzekł nazajutrz rano od drzwi i z wyraźnym zadowoleniem. —Nie wiem tylko jak Ula zareaguje i czy już nie wie przypadkiem.

-Ja też mam dobre wieść- odparł Sebastian. —Wiola powiedziała mi dzisiaj coś ciekawego rano. I też nie wiem, jak Ula to przyjmie. 

 

CDN STYCZEŃ