Rozmowa kwalifikacyjna. Zakończenie nr. 2 cz. 1

Akcja rozpoczyna się z chwilą, gdy Ula w szufladzie Marka odkrywa wiersz i swoje zdjęcie. Jest to część 17. Można wrócić również do końcówki 16. W tej wersji kradzież dokumentów Marka miała miejsce i wielbiciel Uli jest, ale nie ma Winci. Będą jakieś 2-3 części, a później reszta wspólna. Miłego czytania.

 Ula po powrocie z kawy z koleżankami we firmowym bufecie postanowiła zabrać się za rozliczenie zaległych faktur. Marka jednak w biurze nie zastała, ale mieli taki układ, że jeśli potrzebowała coś z dokumentów, to mogła brać bez pytania o zgodę. Te Marek zawsze trzymał w przedostatniej szufladzie, ale tam ich nie znalazła, to otworzyła i tę najniższą szufladę. Jej wzrok od razu padł na jej zdjęcie leżące na wierzchu.  Pod nim natomiast znalazła wiersz i papeterię. Dokładnie taką, jaka była użyta do listu, który dostała parę dni temu. Po przeliczeniu okazało się, że powinno być po dziesięć sztuk, a brakowało jednej koperty i dwóch kartek.

To niemożliwe- myślała gorączkowo. Jak on mógł mnie tak oszukiwać i grać uczuciami? Co on w ogóle myślał sobie i co chciał osiągnąć? Chciał zabawić się w rycerza i bronić przed samym sobą – zadawała sobie pytania. Chyba rolą za bardzo się przejął. Nie powinno mnie to nawet dziwić. Faceci przecież są zdolni do najgorszych rzeczy i mają plugawe pomysły. Marek jak widać, nie stanowi tu wyjątku. Parszywiec jeden.

Z biura Marka wyszła czym prędzej. Z firmy również chciała wyjść jak najszybciej, to powiedziała Wioli, że rozbolała ją głowa i musi wyjść na chwilę do parku pooddychać świeżym powietrzem.

Marek do biura wrócił kwadrans po wyjściu Uli i zdziwił się, że w sekretariacie zastał tylko Wiolettę. Godzinę prędzej umawiał się bowiem z Ulą na wspólną pracę i lunch.  Od Wioli dowiedział się, że poszła do parku przewietrzyć się.

Do parku było niedaleko i znalazł się tam chwilę po rozmowie z Kubasińską. Ulę równie szybko odnalazł. Stała oparta o mostek strumyka i najwyraźniej myślała o czymś zawzięcie.

 Traktowałam go za przyjaciela, a okazał się podłym nikczemnikiem- myślała, spoglądając na płynące kaczki. I chyba jednak nie ma czegoś takiego jak przyjaźń damsko męska.  A już na pewno nie we wydaniu Marka. On nie ma przyjaciółek, on ma tylko panienki.

-Ula, wiesz, że nie powinnaś teraz sama chodzić- rzekł, gdy doszedł do niej.

-Daruj sobie te śpiewki – odparła, nie spoglądając na niego.

-Zrobiłem coś nie tak? – zapytał, wyczuwając jej nastrój.

-Poza tym, że jesteś kanalią, to nie -  rzuciła z oburzeniem.

-Teraz to na pewno wiem, że coś się stało – rzekł dosadnie. — Jakaś dziewczyna powiedziała coś o mnie.

-Myślałeś, że opracowałeś doskonały plan? – zaczęła wyrzucać z siebie słowa i pomijając jego pytanie o dziewczynę. — To powiem ci, że się grubo pomyliłeś.

-Ula możesz w końcu powiedzieć, o co ci chodzi, a nie bawić się ze mną w podchody – i on lekko podniósł głos ze zdenerwowania.  

-Znalazłam w twoim biurku papeterię dokładnie taką, jaka została użyta do listu z serduszkiem. Do tego był kolejny wiersz i zdjęcie zrobione w czasie pobytu na zamku Karnity. Ty mi je zrobiłeś i oprócz nas nikt inny nie miał go. Robiłeś ze mnie idiotkę. Chciałeś opiekować się mną i bronić przed wielbicielem, którego tak naprawdę nie ma. Nawet nie chciałeś, abym poszła na policję zgłosić to wszystko, bo odkryliby, że to sam prezes F&D za tym stoi.

-Ula to nie tak – zaczął gwałtownie wyjaśniać. —Ja tylko ten jeden list wysłałem. Kochan cię i chciałem … .

-Kochasz mnie – przerwała mu brutalnie. — Nie bądź śmieszny- mówiła, odchodząc dalej.

-Ula daj mi wytłumaczyć- mówił błagalnie, biegnąc za nią. —Kocham cię i chciałem opiekować się tobą. Po tych przesyłkach czułaś się taka osaczona i chciałem zaopiekować się tobą i zbliżyć.

-To dziwny sposób sobie znalazłeś na zbliżanie się do mnie – mówiła z rozdrażnieniem.

- Chciałem, tylko żebyś czuła się przy mnie bezpieczna i poczuła coś więcej niż przyjaźń -próbował tłumaczyć.

-To nawet udawało ci się z tym bezpieczeństwem, ale teraz wszystko zaprzepaściłeś – mówiła, cedząc słowa.

-Ula to było głupie, ale proszę cię, porozmawiajmy na spokojnie - próbował, łagodzić sytuację. —Może pójdziemy na ten wspólny lunch i porozmawiamy. Ogród smaków zawsze dobrze nam wychodził. Albo zapiekanki.

- Wybacz, ale chcę zostać teraz sama – wtrąciła.  — Nie jestem gotowa na rozmowę.

-Ok Ula rozumiem i przepraszam. Naprawdę żałuję i przepraszam – rzekł jeszcze, odchodząc.

I co teraz Ula? – zastanawiała się po jego odejściu. Jak mam teraz z nim pracować? Pokaz za pięć dni to nie mogę teraz odejść. Zostać też nie chcę. Ale po operacji ojca moje konto świeci prawie pustką. Rodziców zresztą również. I jeszcze to sanatorium. Obiecałam ojcu, że zapłacę za trzy tygodnie pobytu, a na szukanie nowej pracy i tak dobrze płatnej czasu nie mam. Koleżanek również nie chciałabym zostawiać.  Chyba że przeniosę się do działu marketingu – pomyślała z optymizmem. Jest akurat wakat na kierownika i dwa piętra od Marka.

Po powrocie do firmy Ula postanowiła swoje palny zrealizować od razu i napisała swoją prośbę o przeniesienie. Marek tymczasem razem ze Sebastianem był na lunchu.

-Mówiłem, że przegniesz tym swoim planem– napominał go przyjaciel. —Bawić się w nieuczciwego rycerza to nie był dobry pomysł.  Tylko mnie oczywiście się nie słucha. I co teraz? – zapytał, gdy cisza się przedłużała.

-Nie wiem – mówił posępnie. —Na razie chciała być sama. Ale nie zdziwię się, jak będzie chciała odejść z pracy.

-A znając jej charakter, to będzie chciała – zdołował Marka. — Ula? – zapytał, gdy odezwał się telefon Dobrzańskiego.

-Nie Wiola -  odparł, widząc, że dzwoni z telefonu komórkowego. —Wiola pytała czy faktury za catering i za napoje z ostatniego pokazu ma razem podliczyć, bo Ula wzięła wolne do końca dnia, pojechała do domu i nie miała kogo zapytać – pokrótce streścił rozmowę.

-To kiepsko widzę jej dalszą pracę – rzekł pesymistycznie kadrowy.

-No. Ale i tak musimy spotkać się i porozmawiać o tym zdjęciu i kradzieży.  Nie zdążyłem powiedzieć jej jeszcze, że kontaktowałem się z policją z Wałbrzycha i że ona będzie musiała złożyć zeznania w sprawie tych przesyłek kurierskich.  

-To może uda ci się odzyskać część skradzionych fantów – zawyrokował Sebastian.

-Mała szansa- stwierdził bez wiary. —Powiedzieli mi, że najprawdopodobniej upchali już w lombardzie albo w jakimś komisie za psie pieniądze.

-Szkoda Marek.  A swoją drogą to facet ma tupet- dodał.  —Najpierw okradł cię, a teraz Ulę uwodzi. Powinien siedzieć za kratkami.

- I tam skończy, jeśli okaże się, że ma na koncie i inne kradzieże, jak mówił ten policjant Sarnowski od stłuczki z Książa - odparł.

Po powrocie do firmy oboje dowiedzieli się o decyzji Uli.

-Nie jest źle Seba – mówił wyraźnie zadowolony Marek. — To zawsze lepsze niż odejście.

-I nic straconego – dodał. —Może uda ci się przekonać ją, żeby było między wami znowu dobrze.

-Oby.

To koniec naszych spacerów, rozmów, zwiedzania zamków, tego fajnego co było między nami. - myślała tymczasem Ula, chodząc brzegiem Wisły.  Między nami już tak dobrze, jak było chyba już nie może być. Wszystko zepsuł jednym ruchem. Zburzył jak domek z kart.

Zajęta własnymi myślami nie zauważyła przystojnego ciemnego blondyna, siedzącego tuż przy brzegu, przyglądającego się jej jakiś czas i na którego niemal nie wpadła. Z tą samą chwilą zadzwonił jej telefon, a gdy wyjmowała aparat z torebki, to upadł jej na ziemię. Zanim jednak schyliła się, to nieznajomy podniósł jej Nokie.

-Dzięki – rzekła, uśmiechając się do mężczyzny. 

-Drobnostka-odparł, podając telefon. —Na szczęście to tylko trawa, a nie woda albo ten krawężnik. 

-Dokładnie. Czytasz „Cień gwiazdy” – zagadnęła, widząc w jego dłoni ową książkę. — To kobieca literatura.

- Ja po prostu kocham czytać i czytam każdy gatunek literatury.  Kończę zresztą bibliotekoznawstwo i chciałby kiedyś zajmować się starymi książkami, czy pracować w jakiejś dużej bibliotece. Ewentualnie w szkole i zachęcać dzieciaki do czytania.

-To jak na faceta to dość dziwne zainteresowania i marzenia – rzekła z zadziwieniem.

- Ojciec i brat mówią to samo – odparł bez urazy. —Szymon jestem – dodał, wyciągając dłoń.

-Ula – odparła, witając się z nim. — Również lubię czytać. Najbardziej poezję, sentencje albo złote myśli.  

- Na taką właśnie wyglądasz mi – rzekł, wpatrując się w nią. —Romantyczną dziewczynę – sprecyzował.

-Dzięki – odparła z zażenowaniem za komplement.

Spotkanie z Szymonem poprawiło jej humor i do domu jechała zdecydowanie w lepszym nastroju niż była dwie godziny temu tuż po rozstaniu z Makiem w parku. Całkiem sympatyczny ten Szymon i tak miło i swobodnie rozmawiało się nam- myślała w autobusie. Mamy tyle wspólnego ze sobą i czułam, jakbyśmy się znali dłużej. Szkoda, że numeru telefonu nie wzięłam. Chętnie kontynuowałabym znajomość.

Następnego dnia do pracy ciężko było jej wstać i pojechać. Wiedziała jednak, że do jesiennego pokazu w Gdańsku zostało niewiele czasu, a pracy masa. Spotkania z Markiem długo też nie uniknęła, bo spotkali się już przy wejściu.

- Cześć Ula – rzekł, przepuszczając ją w drzwiach windy. —Podpisałem wczoraj twoją prośbę o przeniesienie do działu marketingu. Możesz nawet od dzisiaj zacząć, chociaż wolałbym twoją pomoc przy pokazie.

-Od poniedziałku zacznę i dziękuję, że zgodziłeś się tak szybko – rzekła, nie spoglądając na niego.

-Nie miałem chyba wyjścia. Ula możemy porozmawiać.

-Nie wiem czy to dobry pomysł - odparła szybko. —To znaczy wiem, że nie. Powiedzieliśmy sobie wczoraj wszystko.

-O kradzieży i tym twoim wielbicielu- przerwał jej. —Wczoraj rano po tym, jak dostałaś ten list z kolejnym wierszem i zdjęciem, to zajrzałem i od razu wiedziałem, że zdjęcie było w tym moim skradzionym telefonie i skontaktowałem się z policją we Wałbrzychu. Opowiedziałem im o innych przesyłkach i zajmą się sprawą. Sprawdzenie biur kurierskiego, nadawcy i jak mniemam złodzieja jednocześnie jest tylko formalnością.

-Dobrze wiedzieć – po raz pierwszy od wejścia do windy i jak zauważył Marek na jej twarzy dojrzał coś w rodzaju zadowolenia. —Chcę mieć tego wielbiciela jak najszybciej z głowy.

Wiadomość z policji mieli już tego dnia tuż przed końcem pracy. Jeden z policjantów z Wałbrzycha przyjechał do nich osobiście.

-Biuro kurierskie udostępniło nam dane nadawcy przesyłek, ale to nie on jest złodziejem- zaczął aspirant Kwiecień. —Okazało się, że jego ojciec i brat prowadzą coś w rodzaju komisu, lombardu w Oleśnicy i parę dni temu pomagał w sklepie i sprzątając wymiótł kartę pamięci do telefonu i tak z ciekawości uruchomił ją.  Były tam pani zdjęcia i logo firmy i tak trafił do pani. Od jego ojca natomiast wiemy, że marka i model pana telefonu był niedawno w ofercie sklepu. Przyniosła go w zastaw jakaś młoda kobieta, ale nie wróciła po wykup, to sprzedali go komuś. W innym komisie w Oleśnicy natomiast znalazł się pana laptop i wkrótce odzyska go pan.   

-Chociaż to – mruknął Marek.

-A co ze mną – zapytała Ula. —Coś mi grozi z jego strony?

-Do tej pory nie był karany i ma dobrą opinię i w Oleśnicy i tu w Warszawie. Tutaj właśnie mieszka i studiuje – wyjaśnił.  —Ale na zakochanie niestety paragrafu nie ma i jedynie co można zrobić to zastosować zakaz zbliżania się do pani, gdyby coś się działo groźnego albo podciągnąć to pod stręczycielstwo, gdyby stawało się coraz bardziej uciążliwe.

- To znaczy, że muszę czekać, aż coś się wydarzy? – pytała zdecydowanie niezadowolona z wyjaśnień policjanta.

-Niestety, ale tak jak mówiłem nie ma paragrafu na miłość.

Przez kolejne trzy dni zajęci byli ostatnimi przygotowaniami do pokazu i do typowo swoich spraw nie wracali. I chociaż Marek chciał powiedzieć coś więcej, to wolał poczekać na bardziej odpowiedni moment i gdy ta największa złość minie Uli. Wielbiciel również się nie odzywał, ku jej zadowoleniu. Miała za to okazję ponownie zobaczyć Szymona. Tym razem spotkali się na przystanku, porozmawiali chwilę i wymienili się numerami telefonów

 W piątek rano natomiast większą grupą wyjechali do Gdańska, a w sekretariacie Marka i w towarzystwie kadrowej Alicji, pojawiła się piękna szatynka. 

-Wiola to jest Patrycja Szymoniak i będzie pomagać ci – oznajmiła kadrowa. —Ula i Marek wyjechali już to tak na spokojnie będziesz mogła wprowadzić ją w obowiązki.

-No problem – odparła, taksując dziewczynę.

Cebulku, jeśli ty ją zatrudniłeś, to sobie porozmawiamy. I to poważnie porozmawiamy- pomyślała.

-Patrycja – rzekła dziewczyn, po wyjściu Ali i wyciągając rękę na powitanie. — Ale możesz mówić mi Patti. Przez dwa T.

- Wiola – odparła, witając się uściskiem. —Pierwsza i podstawowa zasada, mała – przeszła do najważniejszej jak dla niej sprawy.  —Prezes jest nietykalny. To znaczy, masz się trzymać z dala od niego, bo jest przeznaczony dla mojej przyjaciółki, a twojej poprzedniczki. Na razie poprztykali się, ale to przejściowe. Zrozumiałaś.

- Co miałam nie zrozumieć- stwierdziła, przysiadając na biurku Kubasińskiej z zamiarem nawiązania bliższej znajomości. — Zresztą i tak nie jest w moim typie.  Na takich słodkich ciachach - prezesach już raz się przejechałam. Ale ten blondyn szef kadr jest interesujący -  mówiła bez ogródek. —Jest wolny?

-Nie. Jest ze mną – rzuciła dosadnie. —I ojcem mojego dziecka.

-Ok. Zrozumiałam, drugi zajęty.
-To dobrze, bo z nim dwoma chleba sobie nie upieczesz - dodała dla pewności Wioletta.
-A jakiś inny samotny kawaler jest tutaj? —Patrycja dalej drążyła interesujący ją temat. Przynajmniej na kierowniczym stanowisku - dodała ten ważny szczegół.
-Jest taki jeden Turek - odparła życzliwie. —Dyrektor finansowy.
-Żadnych szejków, arabów.  Sama wiesz, jak z nim jest - stwierdziła sugestywnie.

-A ty przyszłaś tu męża szukać czy do pracy? -  pytała zirytowana zachowaniem Patti.

-A dlaczego nie miałabym połączyć pożytecznego z przyjemnym? He?

-Dlatego że nie za to ci będą płacić kochaniutka – odparła Wiola.