Szybka Randka 2/3

W drodze do Rysiowa Ula jeszcze raz przeanalizowała przebieg rozmowy z 7, czyli Sebastianem i 8 z Markiem, a którego to imię dowiedziała się od Wioletty. Gdzieś tam w środku zaczęła nawet żałowała, że nie wybrała jednak 8, bo przecież, gdy z rozmawiała z nim, to czuła adrenalinę. Chłopak z siódemką jak zaczęła myśleć, był zbyt idealny. Doszła jednak do wniosku, że nie ma co żałować, bo i tak by jej na pewno ósemka nie wybrał.

Marek tymczasem dowiedział się trochę od Sebastiana o numerze trzynaście, czyli nie jakiej Uli. W drodze powrotnej próbował również odtworzyć całą swoją rozmowę. Gdy dojechał już do domu, to z ulgą stwierdził, że Paulina śpi. Wziął tylko prysznic i z myślami o tym, jak może wyglądać Ula zasnął.

Następnego dnia rano natomiast zajął się zapłatą rachunków przez Internet. Po zalogowaniu się na wspólne konto z Febo odkrył, że w ostatnich dwóch tygodniach ich konto uszczupliło się o trzydzieści tysięcy. Jej samej w domu już nie było to i nie mógł zapytać, co stało się z pieniędzmi. Telefonicznie zaś sprawy nie chciał załatwiać. Nieobecnością Pauliny nie przejmował się, bo mógł ze spokojem szykować się na dwa spotkania oraz na wieczorną urodzinową kolację. Uroczysta urodzinowa kolacja to był jej pomysł, chociaż do tej pory tego nie praktykowali. Zwłaszcza że nie były to żadne okrągłe urodziny, tylko trzydzieste trzecie.

Pierwsze randkowe spotkanie Wioli i Marka miało mieć miejsce o trzynastej a kolejne, czyli Uli i Sebastiana o piętnastej. Również na trzynastą Marek umówił się z drugą dziewczyną, która go wybrała i on ją niejaką Moniką. Po wejściu do lokalu stwierdzili, że przy stolikach siedzą dwie samotne blondynki. Po szybkich oględzinach Markowi żadna się nie spodobała a Sebastianowi, który lubował się w blondynkach do gustu przypadła dziewczyna ubrana w panterkę i uczesana w kok.

-Marek ta przy ścianie jest boska. Ma wszystko, co powinna mieć kobieta.

-Czyli nogi do pasa i biust- odparł.

Ona sama również dokonała szybkiego wyboru i jeśli miałby to być któryś z nich Markiem, to stawiała na blondyna. Sebastian również do niej podszedł.

-Cześć. Ty jesteś Wioletta? - pytał z nadzieją.

-Tak. Marek ze Szybkiej Randki?

-Dokładnie ja.

-Muszę przyznać, że jesteś całkiem interesujący.

-Podzielam zdanie- mówił, wpatrując się w dekolt.

W czasie ich spotkania dużo się działo, bo Marek, który mógł widzieć ich stolik, spoglądał tam i widział zadowolenie przyjaciela i słyszał ciągłą rozmowę. Inaczej sprawa miała się przy ich stoliku, bo rozmowa z Moniką się nie kleiła. Pomimo to dziewczyna liczyła na kolejne spotkanie, ale Marek zainteresowany nią nie był.

Dwie godziny później miało miejsce drugie spotkanie. Z tą różnicą, że to oni musieli czekać na Ulę, bo stała w korku. Usiedli przy barze i obserwując drzwi wejściowe, rozmawiali o swoich pierwszych spotkaniach. Kilka samotnie wchodzących dziewczyn większego wrażenia na nich nie zrobiło.  Dopiero gdy pojawiła się w nich brunetka, Markowi oczy zabłysły z wrażenia.

-To musi być ona Seba- rzekł do przyjaciela.

-Też niezła. Moja Wiola jednak lepsza.

-Chyba moja Seba.

Ula po wejściu rozejrzała się po sali w poszukiwaniu samotnego pana, ale żaden nie był sam. W końcu jej uwagę zwróciło dwóch panów przy barze. Jeden z nich z ciemnymi włosami przykuł jej większą uwagę. Gdy zauważyła, że wstał ze stołka i idzie w jej stronę, to poczuła, że serce zaczęło bić mocniej.

-Cześć. Ty jesteś Ula.

-Tak. Sebastian jak mniemam.

-We własnej osobie.

-Miło cię poznać Ula- mówił, wpatrując się w jej błękitne oczy. —To, co zapraszam do stolika.

-A twój znajomy, czy tam kolega?

-On już idzie do domu.Co dla ciebie? -zapytał, gdy usiedli, a kelner podał im kartę dań. —Polecam owoce morza.

-Nie bardzo. Mam uczulenie na ryby i owoce morza. Zamówię sobie coś z drobiu.

-Powiesz mi, co skłoniło tak piękną dziewczynę do wzięcia udziału w Szybkiej Randce? -zapytał, gdy złożyli zamówienie. —Wczoraj nie zdążyłem zapytać.

-Przypadek. Spóźniłam się na autobus, przeczytałam ogłoszenie i się zapisałam. A ciebie?

-Ja postanowiłem poszukać swojego szczęścia.  Tak jak napisane jest na plakacie.

-Jak tu się nie uda, to zawsze możesz napisać do pan pozna panią -zagadnęła nieoczekiwanie. —Odzew będzie gwarantowany. Sąsiadka napisała i codziennie dostaje kilkanaście listów. Pomijając to, że z takich listów można sporo dowiedzieć się o autorze.

-Forma piękna i romantyczna, ale wolę kontakt bezpośredni.  Widać przynajmniej czy ktoś się męczy rozmową, czy idzie jak z płatka -mówił, nawiązując do ich rozmowy z wczoraj. —Przy pierwszym spotkaniu musi również zaiskrzyć.

-To znaczy, że nie jesteś z tych, co patrzą na CPN albo ABC?

-To znaczy na, co? -zapytał zaskoczony i próbując przetłumaczyć skróty.

-To znaczy, że na górną partię ciała, powab lub tylną część i nogi oraz na atrakcyjną budowę ciała.

-W ogóle na to nie patrzę. Tylko na uśmiech i oczy. Z nich można wiele wyczytać.

-Muszę powiedzieć Sebastianie, że zaskoczyłeś mnie bardzo pozytywnie. A co wyczytałeś z moich oczu i ust.

-Widać, że jesteś radosną, szczerą, miłą i wrażliwą dziewczyną.

-Miłe- mówiła z uśmiechem. —Ale jak zachodzi potrzeba, to umiem pokazać pazurki.

Wiem Ula -pomyślał.

Czas przy kawie a później na spacerze mijał błyskawicznie i dwie godziny później, tuż po siedemnastej odprowadzał Ulę na przystanek autobusowy.  

-Miło spędziłem czas Ula -zaczął. —Jesteś dokładnie taka jak z wczoraj.
Błyskotliwa i z ripostą- pomyślał.

-A ty trochę inny.

-Inny to znaczy co? -pytał z niepokojem. —Jesteś rozczarowana.

-Nie o to chodzi Sebastian. Inaczej rozmawiało mi się z tobą.  Te inaczej nie oznacza też, że gorzej. Po prostu trudno mi to wytłumaczyć. 

-To dobrze, że o to chodzi. Bałem się, że się nudziłaś. 

-Ani przez chwilę nie czułam się znudzona- wtrąciła. —Mój autobus jedzie -dodała usprawiedliwiająco.

-Zobaczymy się jeszcze? -zapytał jeszcze z nadzieją.

-Pewnie, że możemy się spotkać -odparła z pięknym szczery uśmiechem. —Mamy swoje numery telefonów.

O dziewiętnastej Marek wstawił się w jednej z restauracji hotelu Westin, w której umówiony był na kolację urodzinową. Spodziewał się zobaczyć tylko Paulinę i rodziców a okazało się, że Febo zaprosiła około pięćdziesięciu osób, z czego połowy praktycznie nie znał albo nie lubił.

-Co oni tu robią? -zapytał cicho.

-Świętujemy twoje urodziny Marco. Nie cieszysz się?

-Jestem po prostu zaskoczony- mówił, rozglądając się po sali i szukając Sebastiana. —Brakuje chyba Sebastiana -dodał.

-On by ci wszystko wygadał i nie byłoby niespodzianki- odparła Febo.

Szybko też skojarzył fakty i zrozumiał na, co poszło te trzydzieści tysięcy złotych. Tematu przy gościach nie chciał podejmować, to postanowił, że porozmawia o tym z Pauliną na osobności i po powrocie do domu. Kolejna sprawa, która była podejrzana dla niego to prezent Pauliny w postaci drogiego zegarka marki Rolex. Znał się na tych sprawach i przypuszczał, że kosztował około dziesięciu tysięcy i że sam zapłacił za niego.

Po niecałej godzinie i po przyjęciu wszystkich życzeń Marek wyszedł, aby zadzwonić do Sebastiana i ściągnąć go tutaj. Paulina natomiast wyszła chwilę po nim. Zanim zdążył zadzwonić, to przy windzie spotkał dawną znajomą ze szkoły z dzieckiem na rękach.

-Daria Jędraszek? -zapytał niepewnie.

-Marek Dobrzański- odparła. —Sporo lat się nie widzieliśmy.

-Tata, tata- odezwało się tymczasem dziecko, pokazując palcem na Marka.

-Nauczył się mówić tata i teraz tak mówi do wszystkich facetów. Jesteś nawet podobny do mojego męża- wytłumaczyła.  —A ty masz dzieci? Ja mam jeszcze pięcioletnią córeczkę.

-Jeszcze nie. Nie mam nawet żony.

-To na co czekasz. W tym roku stuknie ci trzydzieści trzy lata.

-Dokładnie to dzisiaj mam urodziny.

-To wszystkiego najlepszego Marek- mówiła, cmokając w policzek. —Słyszałam, że ta twoja narzeczona jest dość wybuchowa.

-Mówiąc łagodnie wybuchowa.

-Tata, tata- powtarzał tymczasem malec, wyciągając do niego rączki i zanosząc się płaczem.

-Mogę go wziąć na ręce? -zapytał, nie wiedząc, że Paulina idzie w jego stronę.

-Pewnie- odparła Daria, podając mu dziecko. Z tą samą chwilą maluszek przestał płakać i przytulił się do niego.

-Najwidoczniej za tatusiem tęskniłeś szkrabie- mówił, całując w policzek.

-Tata- odezwał się ponownie z zadowoleniem malec.

-Marek co to ma znaczyć- wtrąciła Febo przez zęby, widząc całą sytuację z pocałunkiem i dzieckiem oraz słysząc, co mówił Marek. —Co to za dziecko, dlaczego mówisz do niego, że za tatusiem tęsknił i kim jest ta kobieta?

- Co tu dużo mówić Paula- odparł, nie widząc sensu tłumaczenia teraz cokolwiek. —Wszystko jest przecież jasne. To jest moja kochanka i moje dziecko.

-Jesteś bezczelny, a pani jest zwykłą ladacznicą.

-Paula hamuj się- wtrącił Marek. —Daria jest…

-Może i jestem ladacznicą, ale przynajmniej niewybuchowa- weszła mu w słowo sama zainteresowana.

-W dodatku jest pani bezczelna.

-Paula Daria jest moją koleżanką z liceum i ostatni raz widzieliśmy się na zjeździe klasowym z okazji piątej rocznicy matury.

 -I ja mam w te bajki uwierzyć -odparła, odchodząc.

-Nie musiałaś odpowiadać jej- rzekł do swojej znajomej. —Tylko cię obraziła.

-Nie musiałam, ale naszła mnie taka dziwna ochota, aby jej dopiec. Tylko ty będziesz miał teraz problemy. Mogłeś od razu jej wytłumaczyć, kim jestem.

-Jakoś dam sobie radę. Tyle razy dawałem to i teraz dam.

Gdy już pożegnał się ze znajomą, to zadzwonił po Sebastiana. Później, choć nie miała ochoty, to wrócił do gości.  Zanim dotarł do Sali, to jeszcze na korytarzu natknął się na swoich rodziców. Po minie ojca mógł przypuszczać, że Paulina zdążyła wyżalić się Dobrzańskim i że będzie musiał tłumaczyć się przed nimi.

-Można wiedzieć co to za dziecko, o którym mówi Paulinka? - pytał Krzysztof. —Nie zrozumieliśmy jej. Raz mówi, że twoje później, że nie.

-To dziecko Darii Jędraszek koleżanki z liceum. Spotkałem ją przypadkiem w korytarzu. Jej synek mówił do mnie tata, bo jestem podobny do jej męża, a tak małe dziecko może pomylić osoby.

-Tylko że ty mówiłeś do niego, że za tatusiem tęsknił- nie ustępowała Febo.

-Z żartów. Gdybym miał dziecko, to nie ukrywałbym je przed światem, tylko wszystkim ujawnił. Daria ma w tym hotelu pokój, to możemy iść i spytać.

-Nie trzeba- odparła obrażona Febo.

-No i sprawa się wyjaśniła- mówiła Dobrzańska.  —Teraz pogódźcie się i wracajcie na salę. Goście czekają.

-Mam jeszcze z Pauliną do pomówienie mamo- odparł rodzicielce.

-Zadowolona jesteś z siebie Paulino? -pytał, gdy rodzice odeszli.  —Zrobiłaś awanturę w korytarzu, a teraz nagadałaś bzdur rodzicom.

-A co miałam myśleć, widząc ciebie z dzieckiem, które mówi do ciebie tata.

-Pomyśleć rozsądnie.

-Znając twój tryb życia, tylko jedno przychodzi na myśl.  Na szczęście nie jesteś tatusiem. Nie potrafiłabym zaakceptować twojego dziecka.

-Dziękuję, że mnie oświeciłaś. Wiem przynajmniej, co myślisz o takiej ewentualnej sytuacji.

-Możemy porozmawiać później. Nasi goście czekają.

-Nie, nie możemy. Paula nie chodzi tylko o ten incydent z Darią, ale i o to z czyich pieniędzy zapłaciłaś za to wszystko. Z naszego konta wyparowało trzydzieści tysięcy i teraz wiem na, co poszło. Ten zegarek to również z tego, co ja zarobiłem? Nie zaprosiłaś nawet Sebastiana.

-Gdy będziemy już po ślubie, to również będziesz rozliczał mnie z każdego grosza- mówiła obrażonym tonem.

-Zrobię nawet więcej Paulino. Podpiszesz mi intercyzę.

-Poważnie nie mówisz.

-Bardzo poważnie. Nic nie wniosłaś do naszego związku i nic nie wyniesiesz.

-To lepiej będzie, jak w ogóle nie będziemy brać ślubu.

-Bardzo proszę. Mnie na ślubie nie zależy- odparł, odchodząc i pozostawiając zszokowaną Paulinę.

Po tych słowach poszła od razu do Dobrzańskich, ale ci uznali, że to kolejna ich sprzeczka i tematu rozmowy z synem nie podjęli. Paulina również zaczęła myśleć, że były to tylko nieistotne słowa.

Półgodziny później na urodzinach pojawił się Sebastian i Marek miał w końcu okazję z kim napić się i porozmawiać.

-Seba ktoś kiedyś powiedział, że jak mężczyzna kończy wiek chrystusowy, to jest gotowy do podejmowania fundamentalnych decyzji i ja taką właśnie podjąłem. Zerwałem z Pauliną.

-Serio mówisz?

-A wyglądam, żebym żartował. Nazbierało się jej dzisiaj. Choćby za to, że nie zaprosiła cię na moje urodziny. Pomijając, że ja za to zapłaciłem i za zegarek jej prezent dla mnie.

-Cała Paula- zakpił. —A co na to twoi rodzice?  Wiedzą już.

-Widziałem, jak Paula rozmawiała z rodzicami, ale nic nie mówili, to chyba uznali, że to tylko słowa. Tak samo ona nie wracała do tematu. Ale jutro powiem jej to samo.

-Odważnie Marek- mówił z respektem. —Może to jakiś znak, że właśnie poznałeś Ulę. A co było, jak odszedłem?

-Seba to było jak powrót do lat liceum -mówił z błyskiem w oczach. —Wszystko takie lekkie i przyjemne.  Ula ma ciągle cięty język. W sensie pozytywnym, bo z celną ripostą. Nie to, co jadowity język Pauli. Boję się, tylko co będzie, jak dowie się prawdy.

-Pewnie obie puszczą nas kantem- podsumował Olszański.

Po północy, gdy goście zaczęli rozchodzić się, to Marek zadzwonił po taksówkę i razem z Febo opuścili hotel Westin i wrócił do domu.

-Idę spać do gościnnego- rzekł jej tylko, gdy zamknął drzwi domu.

-Czy to jakaś demonstracja za to, że powiedziałam, że ślubu możemy nie brać? -pytała wzburzona.

-Nie Paulino.  Ja mówiłem bardzo poważnie. Nie ożenię się z tobą. Jutro zaczniesz się pakować.

-Jeśli chodzi ci o te pieniądze, to ci oddam- wysyczała.

-Oczywiście, że mi oddasz.  Co do grosza. A ślubu nie będzie z masy innych powodów. 

-Ślub odbędzie się tak, jak planowaliśmy- mówiła stanowczo. —Nie wystawisz mnie na pośmiewisko znajomych.

-Nie Paula- odparł spokojnie. —Zdania nie zmienię. Dobranoc -pożegna się i zamknął w gościnnym pokoju.

Spać kładł się szczęśliwy, a w śnie ciągle widział błękitne oczy Uli i jej uśmiech. Ranek natomiast szczęśliwy nie był, bo tuż po dziewiątej w progu drzwi zastał swoich rodziców.

-Co was sprowadza do nas tak wcześnie? -zapytał, gdy weszli do salonu.

-Tylko jedna rzecz -zaczął Krzysztof. —Macie w końcu przestać obarczać nas swoimi problemami. Jeśli nie umiecie żyć razem ani rozwiązywać problemów to może naprawdę będzie lepiej, jak się rozstaniecie. Paula obudziła nas dzisiaj o siódmej, aby się wyżalić.

-Jak rozstańcie? -zapytała Febo, która również pojawiła się w salonie. —Myślałam, że mi pomożecie.

-Już wystarczająco dużo wam pomagaliśmy- odezwała się Helena.  —Jesteście wystarczająco duzi, aby samemu rozwiązywać problemy. Teraz wybaczcie, ale idziemy na dziesiątą do kościoła.

-Słyszałaś, co powiedzieli moi rodzice- rzekł, gdy zamknął za nimi drzwi. —Nie będą już twoimi sprzymierzeńcami. Możesz iść się teraz pakować.