Plany, plany, plany ... 3

Przez kolejne dwa dni Ula nie miała odwagi pojawić się we firmie. Dlatego też Marek przyjeżdżał do Rysiowa i spędzał sporo czasu z Ulą i jej rodziną.  Mimo to że było mu bardzo miło z Cieplakami, marzyło się mu spędzenie czasu tylko z Ulą. Na to znalazł rozwiązanie i kiedy jechał do niej w czwartkowe popołudnie miał plan.  Ulę zastał odpoczywającą na leżaku w ogrodzie. Chciał już z daleka się z nią przywitać, ale miała zamknięte oczy i dlatego podszedł cicho do niej od tyłu.

-Marek -zgadła bez problemu, kiedy poczuła jego dłonie na swojej twarzy. — Co tu robisz tak szybko? Jest dopiero po trzynastej. Powinieneś być w pracy.

-Nie było co robić w firmie. Dalej chcesz zaszyć się gdzieś -zapytał nieoczekiwanie? —  Pytam, bo i ja potrzebuję chwili spokoju i pomyślałem, że moglibyśmy pojechać razem za miasto na cztery dni.

-Jak wyjechać? -zapytała zdziwiona.  — Mamy przecież kłopoty i powinniśmy pomyśleć nad sprawami firmy.

-I zajmiemy się tym Ula. Z dala od gwaru Warszawy.

- Tylko że twój ojciec powiedział, że wspólnie mamy się tym zająć. Ty, on, Aleks i ja. 

- Na razie i tak nic nie zrobimy.  Aleks jest w Mediolanie, Paulina również poleciała i wracają we wtorek. A nam należy się odpoczynek. Jutro piątek, więc moglibyśmy wyjechać w południe, a wrócić w poniedziałek. Pshemko polecił mi kiedyś jedno piękne miejsce. Cisza, las, jezioro i domki campingowe.  To jedna z jego samotni. Zobaczysz, spodoba ci się. Chyba że wolisz eleganckie SPA?. Da się załatwić.

-Nie trzeba Marek. Skoro on polecił ci to miejsce, to musi być ładne. Byle czym się nie zachwyca.

-Czyli zgadzasz się na wyjazd?

-A co będzie, jak jeszcze bardziej rozdrażnisz Paulinę.

-Nie myśl o niej Ula. Niech się przyzwyczaja, że już tak będzie.  Zresztą możemy wyjechać w tajemnicy przed innymi.

-Jak w tajemnicy?  Przed ojcem nie ukryję wyjazdu. Ani ty nie ukryjesz  swoje nieobecności w firmie.

-W pracy będę rano w piątek i popołudniu w poniedziałek. Nikt się nie zorientuje, że wyjechaliśmy. Będą wiedziały tylko osoby zaufane. Ula nie daj się prosić. Zobaczysz, będzie fantastycznie.

-To na pewno.

-To jak Ulka jedziemy?

-Jedziemy. Nie myśl jednak, że odpuszczę ci pracę. Mam już nawet plan, jak wyciągnąć firmę z kryzysu.

 

Tymi zaufanymi osobami miała być Ala i Sebastian. Marek z przyjacielem spotkał się wieczorem w klubie  i opowiedział o swoich planach.

 

-Ty chyba do końca oszalałeś -zareagował ostro i podobnie jak Ula miał zastrzeżenia. — Jak Paula się dowie, to doprowadzisz ją do jeszcze większej wściekłości.

-Nie dowie się, bo nikt oprócz nas i Uli z otoczenia Pauli nie będzie wiedział. Chcę po prostu spędzić trochę czasu z Ulą i pomyśleć co dalej z firmą.

-Marek popatrz naokoło. Jest tyle fajnych lasek, a ty uczepiłeś się Uli.

-Powtarzasz się Seba -odparł z irytacją.

-Bo kompletnie nie rozumiem twojego zachowania

-Trafiłem w końcu na kogoś wyjątkowego Seba. Kiedyś jak się naprawdę zakochasz, może mnie zrozumiesz. I nie wygadaj się, że wyjechałem z Ulą. Zwłaszcza Wioli.

-Spoko Marek. Odradzanie to jedno, a zdrada przyjaciela co innego.

Ula tymczasem rozmawiała z Alą, która przyjechała w odwiedziny do Rysiowa. Życie uczuciowe Uli obce jej nie było i dlatego mogła na wszystko spojrzeć realistycznie.  

-Ciągle trudno mi uwierzyć, że Marek i ja -mówiła Ula przyjaciółce z nieukrywanym rozradowaniem.

-To prawda.  Znam Marka od takiego -mówiła, pokazując wzrost około sześcioletniego chłopca. — Zawsze wszystko lekceważył, szedł na łatwiznę i nie przejmował się uczuciami innych kobiet. Teraz po raz pierwszy zachował się nie jak Marek. On musi cię naprawdę kochać.

-Powiedział, że dla mnie może całkiem odciąć się od firmy. Nie będzie rywalizować z Aleksem, może zrezygnować z zysków. Chcemy jutro wyjechać na wydłużony weekend -dodała z obawami. — Tylko nie mów nikomu. Sama powiem dziewczynom, że jestem z Markiem.

-Nie powiem. Ciągle myślą, że przez Aleksa i problemy w firmie. Ale nie wiem, czy to taki dobry pomysł, aby Marek całkiem odłączy się od firmy. Aleks nie będzie miał skrupułów, aby zaszkodzić firmie.  Nie liczy się z pracownikami.

-Póki mam weksle, będę miała go w szachu -uspakajała.

-To się ich nie pozbywaj Ulka. On już coś knuje.

- Wszystko przemyślę. Sama z Markiem też nie zamierzam bezczynnie siedzieć i znaleźć sposób na wyciągnięcie firmy z problemów. 

 

Następnego dnia Marek po dziesiątej powiedział Wioli, że boli go głowa i idzie do domu. W Rysiowie natomiast pojawił się po jedenastej. Długo nie zabawił tam jednak. Wypił tylko kawę, spakował walizkę Uli do bagażnika i wyjechali.

 

Aleks tymczasem czasu nie marnował i zaczął uruchamiać swój plan naprawczy firmy. Będąc w Mediolanie, skontaktował się ze znajomymi i ustalał warunki współpracy. Zadzwonił również do Krzysztofa i przedstawił mu jedyny, jak się wyraził plan naprawczy firmy. Szczegóły natomiast miał przedstawić na zebraniu zarządu. Ten miał odbyć się po jego powrocie z Mediolanu. W międzyczasie zrobił sobie listę pracowników, którzy będą i nie będą mu potrzebni.

Paulina natomiast opracowywała plan zemsty na Marku i Uli. Trochę ją to kosztowało, ale watro było sprzedać coś z biżuterii. Poprosiła również babcię o pieniądze dla potrzebującego dziecka w Polsce. Do realizacji planu potrzebna była jej jedna z byłych kochanek Marka. Padło na Kamilę Smutek. Choć była spoza firmy to Marek współpracował z nią.  Dziewczyna w przeciwieństwie do Lidki czy Asi w Marku zakochana nie była i chciała się tylko ustawić w życiu. W firmie pojawiła się po wyjściu Dobrzańskiego i niezatrzymana przez nikogo w recepcji od razu skierowała się do biura prezesa.

-Ja do Marka -rzekła do Wioli. — Jest u siebie.

-Nie ma -odparła, taksując wzrokiem. —Wyjechał z miasta -skłamać, choć nie wiedziała, że powiedziała prawdę.

-Kiedy wróci?

-Nie dzisiaj. Może w poniedziałek. Pewne to nie jest. Coś przekazać? -zapytała, ale odpowiedzi nie usłyszała.

Kiedy wychodziła z sekretariatu, zauważył ją Sebastian. Zdziwił się jej wizytą, bo nie była mile widziana.

-Co chciała ta persona non grata? -zapytał Wiolę.

-Kto?

-Kamila Smutek. Ta dziewczyna co wyszła od ciebie.

-Pytała o Marka, ale dobrze jej z oczu nie patrzyło i powiedziałam, że Marek wyjechał z miasta i nie wróci jak w poniedziałek -odparła z euforią i przekonaniem, że zrobiła dobrze. — Pytałam, co chciała, ale jak szybko weszła, tak szybko wyszła.

Z tym wiadomościami zadzwonił od razu do Marka. Był jeszcze w Rysiowie i mógł odebrać. Zwłaszcza że przy samochodzie był sam, bo Ula żegnała się z ojcem i siostrą.

-Seba coś ważnego, bo wyjeżdżam właśnie -rzekł z irytacją, bo pomyślał, że przyjaciel ponownie będzie go zatrzymywać.

-Kamila Smutek była właśnie we firmie i pytała Wiolę o ciebie. Wiola powiedziała, że wyjechałeś. Po co była nie powiedziała.

-Miałeś nikomu nie mówić, że wyjeżdżam -rzekł z wyrzutem.

-I nie powiedziałem. Wiola od siebie tak powiedziała. Podobno źle jej z oczu patrzyło.

-Trudo Seba. Tak przy okazji mów, że się lepiej czuję i pilnuj jej. Dzisiaj na twojej głowie firma.  Na razie.  Ula idzie w stronę samochodu.

Smutek również w tym czasie dzwoniła. Godzinę później natomiast telefon rozdzwonił się w domu Cieplaków. Odebrał Józef i usłyszał miły głos pani z banku, pytającą o Ulę. Józef nie wyczuwając podstępu powiedział, że jej nie ma.  Na dociskające pytania, kiedy wróci powiedział, że najprędzej popołudniu w poniedziałek.

 

Ula i Marek tymczasem nic nie przeczuwając, przez niecałą godzinę jechali główną drogą, a później skręcili w boczną. Na sam koniec w polną i leśną. Drogę zakończyli na parkingu leśnym i szlabanie  z napisem Zakaz wjazdu. Po wyjściu z auta od razu zauważyli kilka domków campingowych, a w oddali jezioro.

 

 

Na pierwszym domku widniał napis recepcja i tam poszli. Na obsługę musieli jednak chwilę poczekać. Na pulpicie stał co prawda mały dzwonek, ale chociaż Marek dwa razy uderzył w niego, to ani razu nie zadzwonił.

-Może terminy pomyliłeś albo jeszcze sezonu nie rozpoczęli tutaj -stwierdziła Ula po dłuższej chwili czekania. 

-Stały trzy auta na parkingu, a tam ktoś wypoczywa, więc powinno być czynne -odparł Marek, zaglądając do środka.

-Dzień dobry państwu -przywitał ich w końcu jakiś młody mężczyzna, który wyszedł z jakąś skrzynką z pobliskiego domku. — Piotr Sosnowski. Miło mi państwa tu gościć.

-Dzień dobry -odparli równocześnie. — Miałem rezerwację na nazwisko Dobrzański -dodał Marek. — Dzwoniłem dwa dni temu.

-Pamiętam -odparł, taksując ich wzrokiem.  Wzrok i jego spojrzenie od razu Markowi skojarzyło się z Aleksem i jego zarozumiałością i cwaniactwem. — Domek numer dziewięć.  To będzie na lewo -dodał po chwili namysłu i podając klucz.

Po tych informacjach Marek zabrał swój bagaż i Uli i poszli we wskazane miejsca. Przejście rzędu zajęło im chwilę, ale domku o numerze dziewięć nie było. Wrócili więc do recepcji.

-Nie ma tam dziewiątki -rzekł mu Marek.

-Możliwe panie Dobrzańskim. W takim razie to będzie w tej alejce -rzekł, pokazując na wprost.

Tym razem domek był, ale klucz nie pasował i Marek ponownie wrócił do recepcji.

-Domku znowu nie było -zapytał na jego widok.

-Był. Tym razem klucz nie pasuje -rzekł z irytacją.

-W takim razie to ten będzie -odparł, dając klucz z szóstką. —Musiałem odwrotnie powiesić i z szóstki zrobiłem dziewiątkę, a z dziewiątki szóstkę.

-Oby pasował -odparł, odchodząc.

Marek nigdy nie oceniał ludzi po wyglądzie, ale poczuł do niego dziwną niechęć. Wydawał się mu zarozumiały, nadęty i to że zazdrościł mu czegoś.

Tym razem klucz był dobry i weszli do środka. Domek był mały, bo wchodziło się do pokoju, który mógł uchodzić za skromny salon z wnęką kuchenną. Z boku wnęki były drzwi do łazienki, a po drugiej stronie schody na górę. 

-Całkiem ładnie -rzekła Ula, rozglądając się po pokoju.

-To prawda. Czuję, że miło spędzimy tu czas.

Po rozpakowaniu się Ula zrobiła małą listę zakupów i wysłała Marka do sklepu. Sklep miał być w pobliskiej wiosce, a od Piotra dowiedział się, że przez las pieszo będzie z półgodziny, a autem drogą ze trzy kilometry. Wybrał tę drugą opcję i po wytłumaczeniu mu jak tam dojechać, wybrał się w drogę.  Sęk w tym, że zamiast do sklepu dojechał do jakiegoś dużego gospodarstwa. Tam dopiero dowiedział się dokładnie, jak ma dojechać do sklepu. Do domku wrócił z dwoma torbami jedzenia potrzebnego na cztery dni. Ula w tym czasie ugotowała pierogi. Później zeszkliła cebulę przywiezioną przez Marka i obiad mieli gotowy. Po obiedzie zrobili sobie kawę i zjedli po drożdżówce. Wtedy też zadzwonił telefon Marka. Spojrzał tylko na ekran i nawet nie odrzucał połączenia tylko poczekał, aż telefon sam przestanie dzwonić.

-Nie odbierzesz -zapytała Ula. — Mogę wyjść przed domek.

-To mama. Na pewno znowu chce pogadać o odwołanym ślubie. Później do niej oddzwonię.

-Jak to przyjęli? 

-Tato wyjątkowo spokojnie, a mama oczywiście wylała całą listę żalów na mnie i argumentów, aby być z Pauliną. Kazała mi wszystko przemyśleć i pewnie w tej sprawie dzwoni.

-Możesz ich stracić.

-Wątpię, aby kazali wybierać mi między tobą a nimi. I nie mówmy o tym Ula. Mamy wypocząć, a nie się stresować.