W ostatniej chwili 2

Gdy Ula przyszła do Książęcej Marek już tam był. Oddając płaszcz w szatni zauważyła go, jak stał przy jednym ze stolików i rozmawiał z kelnerem.  Już z daleka wyglądał bardzo elegancko i pociągająco. Kwiatów leżących na owym stoliku również trudno było nie dostrzec.  Chwilę później on również zauważył ją i obrzucił spojrzeniem.  W firmowym dopasowanym stroju wyglądała bardzo atrakcyjnie.  Oboje równocześnie wyszli naprzeciw siebie i spotkali się w połowie drogi.

- Cześć Ula- rzekł z ciągłym podziwem i wyciągnął dłoń na przywitanie.

-Cześć- odpowiedziała trochę nieśmiało, gdy całował jej dłoń.

-Dzięki, że zgodziłaś się przyjść i zapraszam do naszego stolika – powiedział i gestem ręki wskazał ów stolik.  A to dla ciebie- powiedział chwilę później podając kwiaty. Mam nadzieję, że lubisz róże- spytał ze swoim popisowy uśmiechem.

- Tak lubię. Są piękne - odpowiedziała zgodnie z prawdą. I dziękuję.

Kwiaty rzeczywiście były piękne i nigdy do tej pory nie dostała tak pięknego bukietu. Było w nim dziewięć czerwonych długich róż, ozdobionych białymi małymi listkami i kokardą dopasowaną kolorem do kwiatów.

 – To dobrze, że podobają ci się- rzekł odsuwając jej krzesełko. Bałem się, że możesz mieć uczulenie na róże.

-Uczulenie to ja mam na ryby-powiedziała i spojrzała na niego przez ramię.

Popełniła tu błąd, bo Marek był zdecydowanie za blisko niej i zarumieniła się nieco.

-Dobrze wiedzieć- usłyszała jego szept tuż przy uchu, gdy dosuwał krzesełko do stołu. Zamówię ci coś z drobiu albo z innych mięs- dodał głośniej.

Za jej plecami z zadowoleniem obrócił się wokół siebie i chwilę później usiadł naprzeciwko niej.

-Opowiadaj Marek jak było z Ulą - zachęcał godzinę później do zwierzeń Sebastian rozsiadając się wygodnie na kanapie szefa. Udany obiad.

-Czy ty masz szósty zmysł, czy może masz radar zainstalowany w głowie? Wróciłem pięć minut temu i nie zdążyłem nawet usiąść a ty już jesteś.

-Nie, nie mam- odparł. Powiedziałem Ani, że jak wrócisz to ma do mnie od razu zadzwonić. To jak było- powtórzył pytanie? Udany obiadek?  

-Udany i to nawet bardzo. Ula jest całkiem inna niż dziewczyny, które do tej pory znałem.  Miła, inteligentna i tak dobrze nam się rozmawiało.

-A coś więcej-zachęcał, gdy przyjaciel zamilkł.

- Skromna, nieśmiała i tajemnicza- mówił siadając na biurku i zakładając ręce na piersi.   Ma w sobie coś tak intrygującego, że mam ochotę poznać ją znacznie bliżej.  I nie jest taka brzydka jak wydawało mi się wczoraj.  Ma błękitne oczy, fantastyczną figurą i szczery uśmiech.  Gdy się uśmiechała jej usta przybierały tak pociągający kształt, że chciałoby się je całować-mówił z błyskiem w oczach. Czasami, gdy spoglądałem na nią to się rumieniła i wyglądała jeszcze bardziej słodko i niewinnie.

- Spodobała ci się – stwierdził Olszański z zadowoleniem.

-Może nie spodobała, ale warto poznać ją lepiej i spróbować jak to jest z takim typami kobiet jak Ula. Umówiłem się z nią na jutro- dodał.

-Czasu nie tracisz - uśmiechnął się na wyznanie Marka. Zaraz, zaraz Marek –zreflektował.  Ale na jurto jesteśmy umówieni z Kamilą i Lidką. Chyba, że rezygnujesz z Kamili. Prawie miesiąc uwodzisz ją i nic.

-Spokojnie Seba, pamiętam i nie zamierzam z nikogo rezygnować- uspakajał. Z Ulą umówiłem się po pracy na zakupy. Obiecałem jej, że pomogę w wyborze aparatu fotograficznego. Jej brat interesuje się fotografiką i to ma być prezent na osiemnaste urodziny.  Z zakupami uwinę się raz dwa, zaproszę jeszcze na kawę, a później będę już do twojej i Kamili dyspozycji.

- To, co Marek wygląda na to, że przez najbliższe tygodnie będziesz bardzo zajęty- odparł wstając z kanapy. Czekają cię nowe otwarcia.

-Na to wygląda-odparł rozmarzonym głosem.

- Tylko dalej tak trzymaj, a obie szybko będą twoje-dodał Olszański i poklepał po ramieniu.  A ty się w ogóle znasz się na aparatach –spytał odchodząc.

-Nie znam się, ale się poznam-odparł zmierzając razem z Sebastianem w stronę drzwi.  Idę właśnie do Tomka to coś mi tam podpowie, a później poprzeglądam Internet i zorientuję się w markach, funkcjach i cenach. Na jutro będę gotowy.

 W chwili, gdy panowie zbliżali się do drzwi Karolina odskoczyła od nich i usiadła za biurkiem. Stała tam chwilę i słyszała część rozmowy.  Do tej pory nigdy nie sięgała do metod Wioletty i nie szpiegowała ani nie podsłuchiwała rozmów Marka. Dzisiaj był ten pierwszy raz, gdy posunęła się do tego nikczemnego, jak dla niej uczynku. I tylko, dlatego zrobiła to, bo usłyszała imię Ula. Życie prywatne szefa było jego osobistą sprawą i choć uważała, że robi źle, to nie wtrącała się.  Teraz jednak chodziło o jej koleżankę i nie chciała, aby spotkało ją to, co inne jego panienki. Z Markiem nie opłacało się rozmawiać, bo wiedziała, że i tak jej nie posłucha.   W dodatku, gdyby powiedziała mu o tym to równałoby się z przyznaniem, że go podsłuchuje a tego chciała uniknąć.  Po wyjściu panów z biura wyszukała numer telefonu Uli, zadzwoniła i umówiła się na kawę po pracy pod pretekstem rozmowy o kredycie.

Tymczasem parę przecznic dalej Ula próbowała zająć się pracą, ale z małym skutkiem, bo cały czas rozpamiętywała spotkanie z Markiem.   Może, gdyby ciągle nie zerkała na kwiaty byłoby jej łatwiej, ale bukiet był tak imponujący, że trudno było nie patrzeć.  Postawiła go w końcu za plecami, ale zapach róż i tak przypominał o jego istnieniu i o Dobrzańskim.

 To był tylko obiad w zamian za ten kredyt, jutro pójdziemy na zakupy i na tym koniec prywatnych spotkań- próbowała przemówić sobie do rozsądku. Później będą nas łączyć tylko sprawy służbowe.  Tylko, dlaczego czułam czasami jego wzrok utkwiony na sobie.  Pewnie, dlatego że ja nie umiałam odmówić sobie przypatrywania się jemu.  Ale te jego dołeczki i wzrok przyciągały jak magnez i nie sposób było odwracać wzrok. I jeszcze te zazdrosne spojrzenia innych kobiet rzucane w moją stronę były takie przyjemne. Chyba, że one myślały, co on tu robi z taką szarą myszką jak ja. A bukiet muszę wziąć do domu, żeby jutro mnie nie rozpraszał.

  Z myśli o Marku i kwiatach wybił ją dzwonek jej telefonu. To Karolina dzwoniła.  Przedwczoraj wymieniły się numerami telefonów z obietnicą, że wkrótce zdzwonią się i umówią na kawę. Nie myślała, że Karola tak szybko zadzwoni.

- To od Marka – spytała, a raczej stwierdziła Karolina, gdy Ula przysiadała się do stolika. Ula nie będę cię okłamywać-rzekła bawiąc się papierową serwetką. Nie chodzi mi o kredyt tylko o ciebie i Marka. Wiem, że byliście dzisiaj na obiedzie i że umówiłaś się z nim na jutro.

- To było tylko zwykłe wyjście na obiad w podzięce, że załatwiłam wam ten kredyt-wtrąciła pośpiesznie.  Z miny koleżanki wyczytała jednak, że nie przekonała jej to kontynuowała. - Zjedliśmy obiad, trochę porozmawialiśmy głównie o sprawach służbowych, później odprowadził pod bank, podziękował za miło spędzony czas, pożegnał się i odszedł. I to wszystko.  A jutro mamy kupować tylko aparat- dodała błaho i dla lepszego efektu, żeby przekonać koleżankę, że to nic istotnego lekko wzruszyła ramionami.

- Może dla ciebie było to tylko, ale nie dla Marka- rzekła stanowczo.  Za dobrze go znam.  Na początku może i będzie to zwykła znajomość, ale z czasem zacznie zmieniać się. Ze mną było podobnie. Małe przysługi, wyjście po pracy na kawę, słodkie spojrzenia. Dopiero jak powiedziałam mu, że faceci mnie nie interesują dał mi spokój.  Ulka on ma narzeczoną i całą masę kochanek- tłumaczyła dalej. O tych panienkach na jedną noc nie będę wspominać. Zabawi się tobą i zostawi. Każda myśli, że Marek to właśnie dla niej rzuci Paulinę a prawda jest taka, że nie zamierza jej zostawiać w ogóle. Nie chcę żebyś cierpiała tak jak one albo robiła sobie złudne nadzieje, że z tobą będzie inaczej.

- Spokojnie Karola- rzekła tak, aby brzmiało to wiarygodnie. Nie myślę tak, niczego się nie spodziewam i nie dam się oszukać. Wiem jak się prowadzi i że nie jest w jego typie.  Po prostu miło byłby czasami spotkać się z nim bez zobowiązań. I nic więcej.

-Na pewno Ula-pytała z powątpieniem?

- Na pewno. Obiecuję ci, że będę rozsądna i nie wdam się w romans z Markiem- zapewniała unikając stwierdzenia, że nie zakocham się, bo tego pewna nie mogła być. Dwa razy dałam się nabrać na piękne oczy i trzeciego razu nie będzie- dodała.

Ula szczęścia w miłości i życiu nie miała. Jej pierwszy chłopak i miłość Bartek był tą pierwszą pomyłką. Spotykali się przez parę tygodni, ale okazało się, że przez ten cały czas oszukiwał ją. Był z nią dla wygodnictwa, bo Ula potrafiła wyciągać go z kłopotów, a mając stypendium płaciła za niego i za siebie rachunki. W dodatku spotykał się jednocześnie z inną dziewczyną. Wkrótce po rozstaniu z nim spotkała ją i jej rodzinę prawdziwa tragedia i nie miała już czasu na rozpamiętywanie związku z Bartkiem.  Jej mama tydzień po porodzie zginęła w wypadku samochodowym, a dla nich świat się zawalił.  Jej ojciec długo nie mógł otrząsnąć się po śmierci żony i to na nią spadły obowiązki domowe. Z pomocą sąsiadki pani Szymczykowej i jej syna musiała zając się dwunastoletnim bratem Jaśkiem i malutką siostrą Beatką. Na Maćka Szymczyka mogła zawsze liczyć. Znali się od przedszkola i był jej jedynym przyjacielem. Wśród dziewczyn nigdy nie znalazła przyjaciółki. Koleżanki zazwyczaj przypominały sobie o niej głównie wtedy, gdy była im potrzebna. Dopiero na studiach, gdy zgłosiła się do pracy w komitecie studenckim znalazła prawdziwą koleżankę. Choć z Karoliną były całkowitym przeciwieństwem to polubiły się.  Ona była ładna, bogata i rozrywkowa, a Ula nieurodziwa, biedna i skromna. Karolina zajęła się też wyglądem Uli i jej nieśmiałością. Namówiła, aby pozbyła się niemodnej i nie twarzowej podwiniętej grzywki i babcinych strojów oraz dodała pewności siebie.

 Na trzecim roku studiów po raz drugi zakochała się w koledze z roku Pawle. Ten związek, choć trwał trochę dłużej niż z Bartkiem również rozpadł się. Paweł okazał się jeszcze gorszym łajdakiem od Bartka. Ula w nagrodę za najlepsze wyniki w nauce dostała szansę wyjazdu na rok do Anglii i liczył, że zabierze go ze sobą.  Ze względu jednak na sytuację rodzinną z wyjazdu musiała zrezygnować, a miejsce odstąpiła Maćkowi.  Razem z jej decyzją odszedł i Pawełek.  Po tych dwóch nieudanych związkach obiecała sobie, że trzeci raz nie da się oszukać i nie zakocha się.

Następnego dnia, gdy Ula zjawiła się w galerii Marek już tam był i czekał na nią w umówionym miejscu.  Z zakupem aparatu, tak jak przypuszczał uwinęli się szybko. Później poszli jeszcze do działu spożywczego na większe zakupy, bo w niedzielę miały odbyć się urodziny brata. Toreb z zakupami nazbierało się trochę i nawet Dobrzańskiemu trudno było to unieść.

-Może podwiozę cię do domu- zaproponował, gdy wychodzili ze sklepu.

-Byłoby mi miło, ale ja nie jadę na Wole tylko do Rysiowa- tłumaczyła. To jest ponad dwadzieścia kilometrów stąd i nie chcę zabierać ci czasu. Wystarczy, że podrzucisz mnie na przystanek, a tam jakoś poradzę sobie-zapewniała jak dla niego mało przekonująco.

-To żaden problem Ula. Zresztą i tak nie mam nic w planach-łatwo skłamał. Ty nie będziesz musiała telepać się autobusem, a mi będzie miło, że mogę zrobić ci tą małą uprzejmość. Najpierw jednak zapraszam cię na kawę- powiedział tak jakby sprawa została przesądzona. Zaniosę torby do samochodu i możemy iść do kawiarni. Jest tu jedna przytulna kawiarenka.

Ula zgodziła się, bo i tak nie miała argumentów, aby z nim dyskutować ani ochoty, aby jechać autobusem, a perspektywa spędzenia jeszcze trochę czasu z Markiem była kusząca.

Na parking było blisko i chwilę później już bez zbędnego ciężaru wrócili do galerii. Okazało się, że Marek zaprosił ją do tej samej kawiarnia, w której była wczoraj z Karoliną.  

-Warto spróbować sernika z brzoskwinią i polanego czekoladą-zaproponowała Ula, gdy kelnerka pojawiła się przy ich stoliku. Próbowałam już i jest wyśmienity, a mężczyźni podobno lubią czekoladę.

-To poprosimy o dwie porcje- zwrócił się do kelnerki.  –Nie wiem czy wszyscy mężczyźni lubią czekoladę, ale ja do nich na pewno należę- rzekł już do samej Uli. A ty, jakie pyszności szykujesz na urodziny?  Po ilości zakupów można wywnioskować, że będzie tego sporo.

- To będzie przyjęcie dla rodziny a nie dla przyjaciół Jasia, więc tradycyjnie tort jakieś ciasto, sałatki, krokiety.

W czasie, kiedy Ula opowiadała o urodzinowym memu, Marek zastanawiał się jak zaproponować jej kolejne spotkanie, ale nic konkretnego na myśl mu nie przychodziło.  Dopiero, gdy wyszli z kawiarni szansa ku temu sama się nadarzyła. Przechodzili właśnie obok teatru Współczesnego i Ula zatrzymała się przed afiszem reklamującym jeden z spektakli z napisem Bilety już do nabycia.

- Rodzina (nie)doskonała- przeczytał Marek.  Lipińska, Socha, Foremniak, Pokora, Kasprzykowski, Żak. O czy to jest?

- O trzypokoleniowej rodzinie Kaczmarków, która dla otoczenia wydaje się nie idealna, a tak naprawdę, gdy znaleźli się w potrzebie to mogli na siebie liczyć. Czytałam, że warto obejrzeć. Poczekasz chwilę pójdę spytać tylko, na kiedy są bilety- dodała odchodząc.

- Jakbym skądś to znał- powiedział do siebie.  Tylko, że w mojej rodzinie w Febo Dobrzańskiej jest na odwrót. Na zewnątrz wyglądamy na idealną rodzinę a jakby ktoś głębiej zaglądnął to wszystko się wali.  A pójściem na premierę byłabyś zainteresowana- spytał, podążając za nią.

-Nie stać mnie, to po pierwsze. A po drugie biletów już pewnie i tak nie ma.

-Ale ja mam- odparł zadowolony. Nasz projektant współpracuje z kostiumologiem i dostajemy bilety na wszystkie premiery. Jeśli chcesz to możemy pójść razem, a później jeszcze na bankiet.

- No nie wiem – mówiła z wahaniem. Nigdy nie byłam na żadnej premierze i nie mam, w co się ubrać.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz.  I na pewno coś znajdziesz w swojej szafie.  Ula nie daj się prosić-mówił z takim uśmiechem, że trudno było mu się oprzeć.

-No dobrze. Pójdę z tobą.

- Świetnie-odparł uradowany. Za tydzień w piątek o osiemnastej.

Sam rzadko korzystał z takich zaproszeń. Zazwyczaj tylko wtedy, gdy Paulina była na miejscu, a tak wszelkie zaproszenia na premiery do kina, teatru, opery czy na otwarcia wystaw oddawał rodzicom, innym pracownikom firmy albo znajomym. Wolał inne formy rozrywki. Teraz jednak cieszył się, że je zachował.  Nie zamierzał też czekać aż do piątku z następnym spotkaniem i obiecał sobie, że w weekend nie będzie jej przeszkadzać, ale w poniedziałek zadzwoni do niej i umówi się na kawę.

Jego szybkim sportowym autem do Rysiowa dojechali w pół godziny.  Marek, choć Ula protestowała i mówiła, że poradzi sobie już z zakupami zachował się po dżentelmeńsku i zaniósł siatki do domu. Kuchnia Cieplaków nie wyglądała nowocześnie, ale przytulnie. Za stołem siedziała, jak przypomniał sobie Beatka i jadła kolację. Przywitał się tylko z nią i miał już wyjść, ale z pokoju obok wyszedł ojciec Uli i zaproponował herbatę. Porozmawiał chwilę z Cieplakiem, odpowiedział na masę dziecinnych pytań Betti typu, dlaczego albo czy wiesz że.  W końcu stwierdził, że czas zbierać się podziękował za gościnę, pożegnał się i odjechał. Do Warszawy wracał zadowolony z przebiegu całego dnia i czasu spędzonego z Ulą.  A dzień jeszcze się nie skończył- pomyślał.

 Sebastian od dobrej godziny czekał na niego w ich ulubionej klubo- kręgielni i rezerwował jeden z torów. Przyjaciel już wczoraj obiecał być o dziewiętnastej, a było po dwudziestej i ciągle go nie było. Dodzwonić się też nie mógł, bo abonent był poza zasięgiem. Chciał już zejść na dół do klubu, ale Marek pojawił się obok niego.

-W końcu jesteś- mruknął z wyczuwalnym zniecierpliwieniem patrząc z ukosa na przyjaciela. Już myślałem, że zostałeś u Uli na noc a mnie czeka samotna noc. To znaczy samotna w sensie, że bez męskiego towarzystwa. Nawet telefonu nie odbierałeś.

- Przepraszam rozładował mi się-tłumaczył się biorąc jedną z kul.

- A co cię zatrzymało-dopytywał się. Ula czy guma w samochodzie?

- Ula. Zrobiła większe zakupy przed urodzinami brata i zaproponowałem jej, że podwiozę ją do domu, ale okazało się, że miała na myśli swój dom w Rysiowie, a nie kawalerkę na Woli i głupio było mi wycofywać się z propozycji podwózki. A później, gdy dojechaliśmy do tego Rysiowa to zaniosłem jej zakupy do domu, a jej ojciec zaprosił na herbatę i zostałem chwilę.

- Szybki Bill z siebie-odparł Olszański jakby był dumny z przyjaciela. Skoro już teściów poznałeś. Tylko powiedz mi jak będziesz te wszystkie swoje panienki ogarniać. Kamila, Ula, modelki, inne dziewczyny i jeszcze czasami Paulina.  Chyba musisz zrobić sobie jakiś grafik, żeby nie wchodziły ci w paradę. Jedna na piątek druga na sobotę i kolejna w niedzielę.

-Nie muszę –odparł zadowolony. Ula w piątki po pracy zawsze jedzie do domu i wraca do Warszawy dopiero w poniedziałki rano.  

-To tak sobie to wykombinowałeś- odrzekł z kpiącym uśmiechem. Ula, na co dzień a Kamila i inne panienki na weekend.  O wilku mowa- dodał patrząc w stronę drzwi. Idą nasze dziewczyny. To, co Marek zgarniamy je i schodzimy na dół do klubu.

Wieczór zapowiadał się interesująco.   Kamila po dwóch drinkach była już nieco śmielsza. Tańczyli przytuleni, całowali się i wszystko zmierzało do zakończenia wieczoru w jego sypialni.  Tuż po północy jednak wraz z Lidką wyszła tłumacząc się, że nazajutrz musi wcześnie wstać. Ale umówili się też na przyszłą sobotę. Marek z Sebastianem natomiast nie zamierzali jeszcze kończyć wieczoru i opłacało się zostać. A przynajmniej Markowi, bo wkrótce po wyjściu dziewczyn do klubu przyszła Dominika jedna z jego stałych kochanek. Modelka zawsze była zainteresowana Dobrzańskim i wierzyła, że kiedyś zwiąże się z nią. Po niecałej godzinie zabawy objęci wyszli z klubu i podążyli w stronę domu Marka.

Marek był do tego stopnia cyniczny, że miał zwyczaj zabierać poznane panienki w klubie do własnego domu.  Gdy Paulina wyjeżdżała wynosił ze sypialni i łazienki jej rzeczy i zdjęcia do garderoby a drzwi zamykał.  Dla większości dziewczyn uchodził, więc za takiego, który mieszka samotnie. Dominika należała do tych, które wiedziały o istnieniu narzeczonej, ale nie przeszkadzało jej to.  Noc zapowiadała się na upojną zwłaszcza, że dziewczyna należała do jego ulubionych kochanek.  Znał jej prawie każdy centymetr ciała a ona wiedziała jak go zaspokoić. Gorące i zmysłowe usta i dłonie kobiety szybko doprowadziły na go szczyt żądzy i spełnienia.  Rano obudził się, więc zadowolony i podsumowując cały wczorajszy dzień stwierdził, że życie jest piękne i że czeka go parę bardzo przyjemnych tygodni.