Cztery miesiące -mini.

Z podziękowaniami za 750 000 wejść.

Pokaz F&D Gusto zbliżał się do końca i do zaprezentowania pozostała ostatnia kreacja stworzona przez mistrza. Tak jak bywa w takich sytuacjach była nią suknia ślubna. Tym razem zaszczyt wystąpienia w niej miała Ula Cieplak. Nie była jednak zainteresowana tym, co ma na sobie ani pokazem.  W głowie miała swojego ukochanego, który teraz wylatywał do Włoch w towarzystwie byłej narzeczonej. Zadzwoniła nawet do niego i próbowała powstrzymać od wyjazdu, ale jego telefon był już poza zasięgiem. Kiedy straciła już całkiem nadzieję, stał się cud, bo pojawił się na pokazie, oprowadził po wybiegu i przy aplauzie na cześć mistrza Marek wyznał jej miłość. Kolejne wydarzenia działy się bardzo szybko. Cała publika zajęta patrzeniem na scenę nie zauważyła, że z tyłu stoi Paulina. Febo po tym, jak Marek nie pojawił się ani u niej, ani na lotnisku zrezygnowała z wylotu i pojechała na miejsce pokazu. Pojawiła się zaś w kluczowym momencie, bo w chwili, gdy Ula z Markiem oddawali się słodkim pocałunkom, a przez głowę Uli przewijały się wspomnienia z wyjazdu do SPA. 

Febo długo nie zastanawiając się, wskoczyła na scenę i przez nikogo nie zatrzymana zrzuciła z oboje z wybiegu. Pech chciał, że to Ula spadła na podłogę i uderzyła głową o coś metalowego. Z tą samą chwilą pojawiła się krew i straciła przytomność. Markowi natomiast nic się nie stało.

-Znowu ta prostaczka -mówiła Febo, patrząc na nich z góry. —Znowu do niej poleciałeś. Jak pies na suki.

Marek tymczasem próbował ocucić Ulę, ale poklepywanie po policzkach i mówienie do niej nie dawało efektu.

-Tak kończą złodziejki narzeczonych -kontynuowała Paulina.

-Zamknij się Paula -odparł jej Sebastian.  —Maciek, panie Władku zajmijcie się nią, żeby nie uciekła. I nich ktoś zadzwoni po pogotowie i policję.

Do czasu przyjazdu pogotowia Marek wraz z Sebastianem pilnował słabych funkcji życiowych Uli. Po godzinie Ula leżała już na stole operacyjnym. Na szpitalnym korytarzu Marek wraz z Cieplakiem czekali, aż ktoś wyjdzie z sali operacyjnej i coś im powie. Stało się to dopiero po ponad trzech godzinach. Lekarz miał dla nich na szczęście dobre wiadomości, bo operacja przebiegała bez problemów, a krwiak został usunięty. Przez kolejne trzy dni musiała być utrzymywana jednak w śpiączce. Marek przychodził do niej przynajmniej trzy razy na dzień i przez szybę patrzył, jak maszyny utrzymują ją przy życiu.

Paulina tymczasem trafiła do aresztu i nawet Helena nie zamierzała ułatwić jej wyjścia za kaucją. Marek natomiast bez żadnych skrupułów oskarżył ją o próbę zabójstwa.

Ula po wybudzeniu ze śpiączki poddana była szczegółowym badaniom, jak również typowym pytaniami. Na pierwsze z nich o imię i nazwisko odpowiedziała bezbłędnie. Kiedy lekarz spytał o datę, to odparła jednak, że jest początek maja. Ula za to chciała dowiedzieć się co się stało i dlaczego jest w szpitalu.  Spytała również o Marka. Na pierwsze pytania lekarz postanowił na razie nie odpowiadać, ale na pytanie o Marka kazał spojrzeć na lewo. Widok za szybą całego i zdrowego Marka w towarzystwie ojca spowodował wielką ulgę. Parę minut później lekarz pojawił się obok Cieplaka i Dobrzańskiego.

-Jest mały problem, bo pani Ula cofnęła się o cztery miesiące i myśli, że jest początek maja. I pytała o pana -rzekł do Marka. —Chyba martwiła się o pana, bo gdy zobaczyła pana za szybą, to uśmiechnęła się delikatnie.

-Możemy wejść do niej? -zapytał Cieplak.

-Jeszcze nie teraz. I radziłbym nie mówić, że mamy początek września. Nie wiemy, dlaczego wymazała z pamięci cztery miesiące i na jak długo. Stopniowo trzeba ją do tego przygotować i mówić o minionych miesiącach.

Pół godziny później Marek wszedł do niej na moment.

-Marek -rzekła słabym głosem.

-Kochanie -odparł, biorąc i całując w dłoń. —Tak bardzo się bałem, że mogę cię stracić, teraz kiedy rysuje się przed nami taka wspaniała przyszłość.

- A Paulina? I co mi się stało. Mam taki mętlik w głowie.

- Na razie nie myśl o tym, bo to dłuższa historia, a obiecałem lekarzowi, że nie będę cię męczył. Co do Pauliny to mówiłem ci, że Pauliny już nie ma i nie ma Ula. To ciebie kocham i jestem szczęśliwy.  Jesteśmy dla siebie stworzeni.

-Bałam się, że to tylko wyobrażenia.

-Tak jest naprawdę kochanie. Twój tato jeszcze jest w kolejce do odwiedzin, więc skradnę ci całusa i pójdę sobie dzisiaj. Lekarz pozwolił wejść tylko na słówko.

Kolejne trzy dni Ula leżała ciągle na sali nadzoru lekarskiego, ale można było wchodzić do niej na dłużej. Ciągle jednak nie pamiętała, co się działo w ostatnich miesiącach, a jej ostatnie wspomnienia sięgały wyjazdu do SPA. Powiedziano jej tylko, że jest wrzesień i że w czasie pokazu zaatakowała ją Paulina. Kiedy zaś zasypiała, to śniła o Marku i wspólnej pracy. Czuła też dziwny niepokój związany z Markiem i wydarzeniami, których nie pamiętała. Sprawa się trochę skomplikowała, gdy dotknęła swoich krótkich włosów. Kiedy poprosiła pielęgniarkę o zawiezienie do toalety, to przy okazji spojrzała w lustro.  Widok odbicia mocno ją zdziwił, bo widziała piękną kobietę.  Godzinę później w czasie kolejnej wizyty Marka próbowała wyciągnąć z niego skąd ta zmiana i co się dzieje we firmie, bo była w kiepskim stanie.

                              

-Dlaczego jestem inna Marek. Taka ładna.

-Pshemko zmienił cię w podzięce za Wojtka. O co dokładnie chodziło, to nie wiem.

-A zarząd. Co się wydarzyło? Kondycja firmy dobra nie była.

-Niestety, ale Aleks dowiedział się o PRO -es i wszystko się posypało. Później próbował tylnymi drzwiami wprowadzić do firmy swoich znajomych. Mieli wesprzeć firmę gotówką. Na szczęście przygotowałaś plan naprawczy firmy, a tato zgodził się wprowadzić go w życie. Masz pozdrowienia od niego i matki.

-Jak to? Ja przecież rozbiłam twój związek z Pauliną.

-Ale polubili cię w ostatnich miesiącach. Zwłaszcza tato. Wiola chciałaby cię odwiedzić -zmienił dyplomatycznie temat.

-Ona? Najlepsza przyjaciółka Pauliny?

-Teraz wy jesteście przyjaciółkami. A przynajmniej ona tak twierdzi.

-My. Jakim cudem?

-Tak jakoś wyszło Ula.

-Marek nie wiem, dlaczego ale wydaje mi się, że był coś nie tak między nami. Ktoś mieszał w naszym życiu i jakby naciskał na mnie, narzucał swoją wolę, a ja ulegałam namową.  

-Ula jak przyjdzie czas, to opowiem ci szczegóły. Teraz nie jest na to pora i miejsce. I nie wiem, czy jesteś gotowa na takie historie. Zresztą lekarz zabronił gwałtownych wrażeń.

-Czyli to coś nieprzyjemnego? -zapytała z niepokojem.

-Aż tak bardzo złe rzeczy to nie są. W końcu dla nas skończyły się szczęśliwie.

-Chodziło o jakąś kobietę.

- Nie Ula. To w twoim życiu pojawił się ktoś na pewien czas i wiązałaś z nim plany.

-Nic nie pamiętam Marek -odparła zdziwiona. —Ale jeśli tak jest, to znaczy, że nie było, to nic ważnego. I nie chcę na razie słuchać o tym, co się wydarzyło. Ani wiedzieć kim był. Boję się tych wspomnień. 

-Ula obiecuję ci, że jeśli sama nic nie przypomnisz sobie, a będziesz gotowa, to opowiem ci wszystko.

- Wiem Marek. Nie zostawiłbyś mnie z tym samą.

Dzień później Wioletta pojawiła się w szpitalu. Samej jednak Marek nie odważył się jej zostawić. Uprzedził też, żeby pilnowała się, co mówi.

-Cześć Ulka. Przyniosłam twoje ulubione cukierki. Krówki. Pamiętasz? Wiem, że jeszcze nie możesz jeść, ale spokojnie Ula cukierki to nie cukiernia. 

-Cześć. Pamiętam o cukierkach. Tak jak o tym, że my nie byłyśmy przyjaciółkami, a teraz słyszałam, że jesteśmy. Tylko nie wiem, jak się to stało.

-Pracujemy razem Ulka i tyle czasu siedziałyśmy biurko w biurko, że zaowocowało. Ale to nie dlatego. Może się zdziwisz, ale zmądrzałam. I dzięki tobie jestem znowu z Sebulkiem.

-Czyli znowu czegoś nie pamiętam.

-Był taki fotograf Artur, ale poradziłaś mi, żeby nie wchodzić w to, bo mogę kiedyś pożałować i żeby trzymać się Sebastiana.

-Artur -rzekła cicho Ula. —To jednak nie był sen. On istniał. W nocy coś mi się w głowie rozjaśniało, że robił mi i Markowi zdjęcia. Miałam taką sukienkę w kwiatki i byliśmy nad Wisłą.

-Bo tak było kochanie. Jutro przyniosę ci nasze zdjęcia. Zobaczysz, jak pięknie razem wyglądaliśmy.

-Kochanie -odparła z czułością. —Brzmi tak obco w stosunku do mnie.

-W takim razie zacznij się przyzwyczajać kochanie. Będę budził cię słowami dzień dobry kochanie i usypiał dobranoc kochanie. Ewentualnie zamieniał na skarbie.

-Tak zakochanego Marka nigdy nie widziałam Ulka -stwierdziła Wiola.  —Wy jesteście jak ten rower tamtam (tandem.) Razem napędzacie firmę i razem idziecie przez życie.

-Szkoda, że nic nie pamiętam z tego czasu -odparła z żalem.

- Przypomnisz sobie Ula. Zobaczysz -pocieszał Marek.

-Nic a nic nie pamiętasz? -dopytała Wiola. —Nawet jak spędzałaś tyle czasu z -zaczęła, ale poczuła lekkie kopnięcie Marka w kostkę. —Z Markiem albo ze mną? Albo jak Febo przepędził.

- Bez urazy Wiola, ale ty nawet w myślach mi się nie przewijasz. A Marek jest jakiś inny. Nie wiem, jak to wytłumaczyć.

-Ale ja wiem Ula. On stał się pracoholikiem. Dasz wiarę? Nawet chodzenie do klubu odpuścił sobie. Dla ciebie zmienił się nie do poznania. A ta twoja amnestia (celowa zamiana) to już tak na stałe?

-Lekarz twierdzi, że powinna minąć. Wystarczy jakieś małe wspomnienie, jakieś zdarzenie, żebym przypomniała sobie wszystko. U mnie występuje jakaś podświadoma niepamięć. Po prostu nie chcę tych wspomnień.

-Dlaczego nie. Bo jeśli chodzi o mnie, to mogę pomóc.

-Nic na siłę Wiola -wtrącił Marek. —Ula sama wszystko sobie przypomni albo stopniowo ja będę jej przypominał.

Tydzień po pokazie w przedpołudnie Ula przypadkiem obejrzała w telewizji program Co za tydzień. Była również relacja z pokazu. Wtedy usłyszała wyznanie Marka i imię Piotr.

To on był w moim życiu? -zastanawiała się.

-Piotr, Piotr, Piotr -powtarzała, aby nazwisko dopasować. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

Z dylematu wybawił ją Marek, który przyszedł w odwiedziny po pracy.

-To Piotr był w moim życiu? Oglądałam Co za tydzień i mówiłeś o Piotrze. Nie wiem tylko gdzie go dopasować?

-Tak on. Nazywał się Sosnowski i poznałaś go na wyjeździe. I tu mniej więcej zaczyna się ta najmniej przyjemna historia.

-Coś mi zrobił?

-Nic z tych rzeczy. Po prostu pojawił się nagle w twoim życiu i próbował mnie wyeliminować z niego. Konkretnie to nie zawsze grał czysto. Jeszcze twoje przyjaciółki za nim stały i twój ojciec. On i koleżanki chcieli dobrze, a źle wyszło.

-Czyli intuicja mnie nie myliła i był ktoś, kto próbował kierować moim życiem?

-Nie tak do końca Ula. Poznaliście się w takim okresie, gdy byłaś przekonana, że cię okłamywałem.  Twoje koleżanki bały się, żeby sytuacja się nie powtórzyła i znowu przeze mnie nie wylewała łez. Dlatego według ich uznania najlepiej byłoby, jakbyś trzymała się z dala ode mnie i z nim się związała. Widywałaś się z nim przez pewien czas.

-Wszystko to brzmi tak obco i niedowierzająco. My oddzielnie? Czasami jak zamykam oczy i zasypiam, to widzę, jak pracujemy razem. I na tym się kończy. Nie wiem nawet czy to moja wyobraźnia, było tak naprawdę, czy może kieruję się tym, co powiedziała mi wczoraj Wioletta. W moich myślach pracujesz więcej niż ja. Tak jakbyśmy zamienili się rolami. Do tej pory to ja pomagałam tobie, a teraz ty mi pomagasz.

-Bo tak było naprawdę. Sporo pracowałem i sporo razem pracowaliśmy nad kolekcją. Powinnaś w końcu dowiedzieć się najważniejszego Ula. Teraz ty jesteś prezesem firmy F&D.

- Jak ja? -zapytała po chwili. —Marek ja jestem spoza zarządu.

-Napisałaś plan naprawczy firmy, a mój ojciec zaproponował, żebyś wdrążyła go w życie. Trudno było cię namówić, ale gdy obiecałem, że odejdę, to zgodziłaś się zostać i pokierować kolekcją.   

-Odejdę? Coraz bardziej staje się wszystko skomplikowane -mówiła z niedowierzaniem.  —Przecież prędzej mówiłeś, że sporo razem pracowaliśmy. 

-Pomogłem ci z fotografem, targami, drukarnią i dałaś mi szansę na powrót do firmy. Od tego momentu robiłem za twojego asystenta.

-A Piotr? Co się z nim stało?

-Wybrałaś mnie i zniknął z twojego życia. Konkretnie, to poleciał do Bostonu.

-Dalej wszystko jest takie obce i dziwne -mówiła z rozpaczą. —Nawet twarzy Piotra nie mogę sobie przypomnieć.

-Spokojnie kochanie. Przypomnisz sobie.  Może jak do pracy wrócisz.

Trzy dni później, całkiem przypadkowo, przyszedł w końcu przełom. 
-Piękna bransoleta -rzekła do pielęgniarki, która przyniosła jej leki na noc. —Jakbym widziała już podobną.
-Dziękuję. Dostałam od chłopaka w ramach przeprosin. Powiedział mi, że nie może wyjść ze mną, bo musi w pracy zostać, a okazało się, że poszedł z kolegą na mecz. Z godzinę przepraszał mnie.  
-Taka natura kobiet, że potrafimy wybaczać największe świństwa facetów -odparła, nie wiedząc jak bardzo jest bliska prawdy.
Kiedy zasnęła, w głowie ciągle miała przed oczami bransoletkę. Z tą różnicą, że ona była jej właścicielką, a nie siostra Hania. 

Nad ranem rzucając się na łóżku, widziała siebie w starej odsłonie i to jak po powrocie ze SPA spotkały ją same rozczarowania.

-Ula obudź się -usłyszała, jak ktoś wyrywa ją ze snu.

-Co? Co się stało? -spytała Dominikę dziewczynę dzieląca z nią salę.

-Krzyczałaś przez sen. Zawołać pielęgniarkę?

-Nie. Nie trzeba -odparła, siadając na łóżku i głęboko oddychając. —Przypomniałam sobie to, co działo się w ostatnich czterech miesiącach.

-Miłe chyba nie było. Ciągle powtarzałaś. Marek, dlaczego, dlaczego. Nie chcę cię znać ani pamiętać. A on taki zakochany i nie wygląda na jakiegoś potwora.

-Bo nim nie jest. Po prostu był okres, kiedy uważałam, że jest kłamcą i manipulantem.

Parę godzin później Marek pojawił się ponownie w szpitalu.

-Marek, jaki był Piotr z charakteru?

-Był tak samo zakochany w tobie jak ja i tak jak ja nie lubił przegrywać. Może dlatego mijał się czasami z prawdą albo nieuczciwie zachowywał się. Nie przepadaliśmy też zbytnio za sobą Ula, ale zyskał w moich oczach, kiedy zrezygnował z miłości do ciebie, bo zrozumiał, że nie odwzajemnisz jego uczuć.

-Dziękuję, że nie wykorzystujesz sytuacji i go nie oczerniasz zbytnio. Przypomniałam sobie wszystko dzisiaj w nocy Marek. Od czasu jak znalazłam w twoim biurku biżuterię po twój wypadek.

-Wiedziałem, że tak będzie kochanie -rzekł, całując w dłonie. —Ale nic to nie zmienia między nami?  Tyle miałaś mi do wybaczenia.

-Oczywiście, że nie. I będę kochała cię aż do śmierci.

-I ja ciebie Ula -odparł, całując delikatnie w usta.