Hańba cz. 5

Z powierzonego zadania Wioletta wywiązała się jeszcze tego samego dnia i powiedziała Markowi o wyjeździe Uli do chorej ciotki w Koziegłowach obok Poznania. Tylko w chorobę krewnej nie uwierzył i wiedział, że nagły wyjazd Cieplakówny podyktowany jest ostatnimi wydarzeniami. Wiedział również, że na razie w posiadłości Cieplaków nie może się pokazywać. Na powrót Uli z założonymi rękoma nie zamierzał czekać, ale wybrać się do niej. Potrzebował tylko dobrego planu, aby pojawić się w posiadłości Jaworskich. Plan powstał szybko, a w realizacji miał pomóc mu Aleks Febo, który na co dzień pracował w jednej z gazet i wypożyczył mu sprzęt dziennikarski i dał kilka niezbędnych wskazówek.

-Tylko pilnuj jej -mówił, podając mu małą zgrabną maszynę to pisania. —Kosztowała sporo i to własność gazety. —Tu masz jeszcze kajet z ołówkiem i dominate Kuriera Warszawskiego na Michała Zabłockiego. Aparat fotograficzny masz swój, więc dawać ci nie będę.

- Dziękuję Aleks.

-I pamiętaj, żeby często coś zapisywać i robić zdjęcia. Używaj jeszcze bardziej skomplikowanych słów w rozmowach, a jak piszesz prostych i rymujących się, żeby i prości czytelnicy mogli zrozumieć.

-Zapamiętam i wszystko zwrócę, jak wrócę. Już mi się nawet rymuje -dodał dumny ze swojej rymowanki.

-Powiedźmy. To jaki temat wybrałeś sobie na swój reportaż?

-Wielkopolska okiem warszawiaka.

-Może być Marek. A jak coś napiszesz, to może opublikujemy artykuł, jak będzie wart tego.

-Wątpisz w moje zdolności Aleks?

Dwa dni później udał się na stację i wyruszył do Poznania. Tam wynajął dorożkę i kazał zawieść się do miejscowości Koziegłowy. Już na miejscu zaczął swoją pracę i przechadzając się w pobliżu majątku Jaworskich, robił zdjęcia. Szczęście dopisało mu, bo pierwszego dnia spotkał Ulę odpoczywającą przed domem wraz z jakąś damą w wieku około siedemdziesięciu lat. Od drogi do ogrodu i ławki było blisko, więc postanowił skorzystać z okazji i się ujawnić.

-Kłaniam się nisko panią -zaczął z podkręconym uśmiechem. —Michał Zabłocki Kurier Warszawski. Pozwoliłem sobie przerwać panią picie herbatki, ale piszę o tych pięknych okolicach, a ten ogród różany zauroczył mnie. Jest wart opisania i sfotografowania. Tak jak cała okolica. Chociaż żadne słowa tych kolorów i okolic nie opiszą.

-Dzień dobry -przywitała się Jaworska bez cienia podejrzenia. —Stanisława Jaworska, a to Ula. Moja tak jakby wnuczka. Jej dziadek od ojca był moim bratem. Ula mieszka na stałe w Warszawie tak, jak pan.

-Miło poznać obie panie -odparł, ponownie podkręcając uśmiech i całując w dłonie. —Może mógłbym uwiecznić pani ogród? Albo są tu inne miejsca godne uwagi.

- Z chęcią panu udostępnię swój ogród i opowiem o nim. Moja nieboszczka mama zajęła założeniem się, a ja tylko kontynuuję jej dzieło. Proszę usiąść drogi chłopcze. Może herbaty? Albo coś zimnego do picia? W studni chłodzi się sok.

-Z przyjemnością wypiję sok albo kompot. Jest dzisiaj skwar i chętnie ochłodzę się czymś zimnym i kawałkiem cienia. I dziękuję za gościnę. Chodzę już ze dwie godziny i zaczynam odczuwać kilometry w nogach, a na wynajęcie na cały dzień dorożki mnie nie stać. Jest tu jakiś miejsce, gdzie można by było coś zjeść?

-Niedaleko jest zajazd, ale kiepskie jedzenie, a u mnie miejsca jest dość, aby ugościć strudzonego wędrowca.

-Dziękuję bardzo, ale czy na pewno nie będę panią przeszkadzał? Może panie chcą być same, a ja naruszyłem prywatność? 

-Na pewno.  Nie mamy zresztą nic lepszego do roboty. Ula dotrzyma panu towarzystwa. Jest w odpowiedniejszym wieku. 
-Towarzystwo matron jest czasami bardziej interesujące niż młodych i niedoświadczonych dziewcząt -odparł z dyplomacją.  
-Bardzo pan miły, ale wiem co mówię, drogi chłopcze -mówiła nieustępliwie Jaworska. —Zajmiesz się panem, prawda Ula?

-Tak -odparła krótko.

-Mówi jednak pani, panna? Myślałem, że jest pani,  panna niema.

-Panna jeszcze. I jestem trochę nieśmiała do obcych -mówił skromnie, ale patrzyła wrogo.

-Tu niedaleko jest piękna kapliczka, rozlewisko Warty i widok na miasto -odezwała się ponownie ciotka. —Dzisiaj przy słonecznej pogodzie jest tam przepięknie. Mieszczanie przyjeżdżają tutaj na pikniki. Może chce pan zobaczyć to miejsce i napisać o nim?

-Jeśli pani tak mówi, to musi takie być. Nie wiem, tylko czy trafię.

-Ula pana zaprowadzi. Prawda córeńko -zarządziła ciotka?

-Tak ciociu -przytaknęła grzecznie.

-Spacer w takim towarzystwie będzie przyjemnością -orzekł z kurtuazją do Uli. 
-Nie boi się pan, że zanudzę pana? Jestem młodą, dziewczyną, taką od których pan stroni.
-Zaryzykuję panno Urszulo. Zostawię tylko swoje rzeczy u pani -dodał do gospodyni. —Maszyna do pisania trochę waży.

-Jak najbardziej. Nie zginie.  Obiad będzie za trzy kwadranse, więc zdążycie zajść i przyjść.

 

Gdy odeszli kawałek mogli przestać odgrywać szopkę.

-Co ma znaczyć to przebranie panie Dobrzański?

-Musiałem coś wymyślić, aby dostać się do dworku twojej cioci panno Ulo. Nie mogłem być Markiem Dobrzańskim, bo twoja ciocia mogłaby wiedzieć o mnie. Jak widziałem, chora nie jest, a twój wyjazd podyktowany jest mną i tym, co powiedział Sosnowski twojemu ojcu.

-Dokładnie tak. Teraz nie masz co pokazywać się ojcu na oczy.

-Wiem i dlatego dobrze, że nie wie, że ty podsłuchałaś rozmowę. Powiedz dokładnie, co mówił Sosnowski twojemu ojcu o Jadzi i o mnie.

-Że jest niema i kiedyś mieszkała u was, a teraz mieszka u twoich krewnych i chodzisz w odwiedziny do tej dziewczyny i jej syna i że ze względu na starsze państwo, czyli pana rodziców sprawa została utajona.

-Toczka w toczkę opowiedział swoją historię

-Masz już, to znaczy ma pan plan na udowodnienie ojcu, że wszystko, co mówił, jest nieprawdą?

-Tak Ula i zajmę się tym, jak tylko wrócę.

-Dowiem się czegoś więcej? Jestem tak samo zaangażowana w sprawę.

-Tajemnicą to nie jest Ula.

W czasie drogi do kapliczki Marek opowiedział pokrótce, co zamierza zrobić. Uwiecznił również zdjęciami kilka miejsc, włączając w fotografie Ulę.

Po powrocie do dworu obiad czekał już na nich i spędził z ciotką Uli i nią samą miłą godzinę. Marek na starszej pani zrobił jak najlepsze wrażenie, bo pochwał na jego elokwencję, kurtuazję i życzliwość końca nie było. Później pani Jaworska poleciła swojemu woźnicy odwiezienia go na stację. Ula pod pretekstem wysłania listu wzięła się razem z nim. W czasie drogi musieli jeszcze uważać, co mówią, bo woźnica mógł usłyszeć ich rozmowę i zdemaskować. Gdy dojechali pod stację w Poznaniu, Ula natomiast odprowadziła go na peron.

-Będę mógł wysłać tutaj list i napisać, jak mi poszło, czy raczej poczekać na twój powrót? -pytał Marek.

-Ciotka na szczęście nie jest wścibska i nie otwiera moich listów. A przynajmniej nie otwierała tych od Wioli, Pauliny albo w przeszłości od mamy.

-W takim razie spróbuję napisać tak, aby nie był podejrzany. Albo dołączę list do listu Wioletty, albo Pauliny.

-Zdecydowanie do Pauliny. Wiola jest zbyt wścibska.

Gdy wchodzili na peron, to zawiadowca stacji przez tubę zapowiadał nadjechanie pociągu do Warszawy.

-Dziękuję za fatygę pana i odwiedziny -mówiła życzliwie. 
-Cała przyjemność była po mojej stronie. Pomijając to, że cel wizyty został zrealizowany. 
-Udawał pan gazeciarza tak pierwszorzędnie, że ciotka ani przez chwilę nie podejrzewała, że jest pan kimś innym niż redaktorem.

-Starałem się, a z pani ust to komplement.

-Raczej moja ciocia jest w tym mistrzynią. Wylała na pana całą listę cnót.

-Momentami było mi aż nieswojo, że tak ją okłamuję.

-Ma pan przynajmniej sporo przyzwoitości w sobie, że umie przyznać się do czegoś, co nie jest panu przypisywane.

-Miło wiedzieć, że jest się doceniony w kolejnej sprawie -rzucił ripostą.

-Nie ma co doceniać, bo zawsze mówię prawdę. Niezależnie czy jest to przyjemne, czy nie -odparła bez owijania w bawełnę.

-Zauważyłem, że charakterem odbiega panna od innych panienek z dobrych domów -mówił zgryźliwie.

-Na smyczy nikt pana nie trzyma -wtrąciła wymownie. —Ani po słowie bardziej oficjalnym też nie jesteśmy.

-To prawda, ale skoro już obiecałem pani ślub, to się nie wycofam. Nie mam zwyczaju zmieniać zdania i planów -odparł, bawiąc się z nią w grę słów.

-Oczywiście, że nie. Dżentelmen w każdym calu -odparła ironicznie. —Miłej podróży i do widzenia -dodała, gdy parowóz zatrzymywał się z piskiem.

-Kłaniam się i do miłego kolejnego spotkania panno Urszulo -odparł, wchodząc po schodkach do wagonu.

W posiadłości Cieplaków Marek pojawił się dwa dni później nieoczekiwanie, chociaż upewnił się najpierw, że będzie tam pan domu. Razem z nim przyjechała Jadzia i mały Mareczek. Gdy tylko jego powóz wjechał na podwórze i wyszedł z niego w towarzystwie kobiety, i dziecka z domu wyszedł Cieplak.

-Dzień dobry i przepraszam, że tak bez zapowiedzi panie Cieplak, ale sam jeszcze niedawno nie wiedziałem, że się tu zjawię.

-Dobry, dobry -odparł skołowany wizytą. —Co sprowadza pana i … -dodał, patrząc na kobietę i trzymającego się jej ręki chłopca.

-To jest mój chrześniak Marek i jego mama Jadzia. Jadzia jest niema, więc panu nie odpowie. Chciałem pokazać Mareczkowi młyn. Gdy przejeżdżaliśmy tędy, wyrywał się, aby obejrzeć. Możemy?

-Tak -odparł z miną świadczącą, o tym, że nie wie, co ma sądzić o wizycie.

W czasie oglądania młyna dokładnie przypatrywał się gościom i szukał w małym Mareczku jakiegoś podobieństwa, ale nic nie zauważył. Mały do matki podobny również nie był, bo podobnie jak Marek miała ciemne włosy a chłopiec jaśniejsze. W dodatku nie wyczuł niechęci Janki w stosunku do Marka i swoimi sposobami porozumiewali się w czasie wizyty.

-Pani Jadzia to pańska krewna? -zapytał podstępnie.

-Nie. Mieszka tylko u moich dalszych krewnych w Warszawie. Kiedyś mieszkała w naszej posiadłości, ale los zadecydował, że musiała przenieść się do miasta.

-Mąż ją tego tam?

-Nie i nie ma męża. A jej historia nie jest przyjemna.

-Wdowa? -pytał zachęcająco.

-Nie i proszę nie nalegać. Nie mam zwyczaju mówić o tych sprawach. Można wiedzieć, kiedy wraca pana córka? Chciałbym ją odwiedzić.

-Sam nie wiem, kiedy -odparł zdezorientowany.

Po wizycie w młynie cała czwórka weszła jeszcze do domu na szklaneczkę soku i na kawałek ciasta. W czasie poczęstunku obecna była również Ala i podobnie jak Cieplak uważnie przypatrywała się gościom.  Okazała się również lepszym obserwatorem.

-Nie uważasz, że ten chłopiec był dziwnie podobny do Piotra Sosnowskiego -rzekła do Józefa po wyjściu gości.

-Nie mam takich zdolności spostrzegania -odparł, ale zaczął zastanawiać się nad uwagą Milewskiej.

-Pamiętam go, jak był jeszcze mały -mówiła z zastanowieniem. —Taka sama jasna czupryna i oczy jak u małego Piotrusia.

-Ja mogę tylko powiedzieć, że po matce urody nie odziedziczył, bo ona ma ciemne oczy i włosy, a on z tych jaśniejszych brzdąców.

-W całym nieszczęściu dziewczyna ma szczęście, że wychowała się u Dobrzańskich i miała w Marku sprzymierzeńca -mówiła wymownie Ala. — Podobno, gdy przebywał w Londynie na studiach i do domu przypływał tylko na święta Bożego Narodzenia i latem, ona zajmowała się jego psami i koniem. A gdy już na stałe wrócił i okazało się, że spodziewa się dziecka, to zajął się znalezieniem jej godnych warunków do wychowania dziecka -oznajmiła na koniec, pozbawiając już w pełni wątpliwości co do tego czy Marek jest ojcem, czy nie.

-Porządny z niego człowiek -orzekł Cieplak.

-Bez dwóch zdań, a Ula na lepszego kandydata na męża nie mogła trafić -odparła Ala.

Tymczasem w jednej z knajp Sosnowski ponownie spotkał się z Dąbrowskim.

-Skoro nie ma panny Uli, zajmiemy się najpierw Dobrzańskim? -zasugerował Bartek.

-Jego zostawię sobie na koniec. Nie czas jeszcze. A Ula u ciotki wieczność nie będzie przebywała. Może uda namówić mi się Cieplaka na szybszy jej powrót.

-Nasz pryncypał nie jest skory do zmiany zdania -stwierdził wymownie Dąbrowski. —W młynie pracuję trzy lata, to wiem.

-Mam swoje sposoby. Przyszłemu zięciowi nie odmówi.

-To, co mam teraz robić z koleżkami?

-Cicho siedzieć i nic nie robić bez mojego przyzwolenia. Zemsta jest cierpliwa.

-Pan płaci, pan wymaga -odparł Dąbrowski.