Hańba cz. 4

Po nieprzespanej nocy spowodowanej tym, co usłyszała, Ula wstała bardzo wcześnie, bo gdy wszyscy jeszcze spali. Ubrała się i bez niczyjej pomocy osiodłała konia i pojechała do Febo, gdzie zatrzymał się Marek. Miała z nim do pomówienia i nie zamierzała z tym czekać.  Nie zamierzała również ukrywać przed światem tego, co usłyszała.

Taka miła twarz a okazało się, że w ciele anioła skrywa się wcielenie diabła -myślała, galopując na swoim koniu. Nie ma tak, żeby triumfował bezkarnie. Nawet szlacheckie urodzenie mu nie pomoże. Wszyscy się dowiedzą i przestanie chodzić z podniesioną głową.

Marek tymczasem po odejściu od Cieplaków pojechał spotkać się z Sebastianem. Umówili się w jednym z klubów rozrywki dla mężczyzn, aby przy szklaneczce trunku i w towarzystwie pięknych kelnerek móc spokojnie porozmawiać.

-Opowiadaj przyjacielu -zagaił Sebastian. —Jak minęło popołudnie u Cieplaków?

-Bardzo miło. Pan Cieplak ciągle jest mi przychylny. A Ula jest taka, jak mówiłeś. Nie da sobie w kasze dmuchać i jak trzeba, to oczami pioruny rzuca.

-Jeszcze trochę a zakochasz się Marek.

-Niedoczekanie twoje -odparł, chociaż bał się, że może się tak stać. —Gdy odprowadzałem Ulę do domu, to spotkaliśmy Sosnowskiego. Już wie, że teraz ja jestem faworytem u pana Cieplaka. Sama Ula z powetowaniem oznajmiła mu to.

-Szkoda, że mnie tam nie było. Mina jego musiała być bezcenna.

-O tak Seba. Krzyżowanie mu szyków daje mi satysfakcje.

-Ale znając go, to łatwo nie odpuści. Powinieneś uważać.

-To samo sobie pomyślałem Seba, ale trzymam go w garści. Sprawa Jadzi zawsze może wrócić. 

Pojawienie się panny Cieplakówny zdziwiło służbę państwa Febo, bo oni sami dopiero co wstali.

-Dzień dobry -ukłoniła się zaspanemu jeszcze lokajowi.

-Dzień dobry. Panna tutaj o tak wczesnej porze? Stało się coś we dworze.

-Nie. Ja do pana Dobrzańskiego.

-Śpi jeszcze. Późno wrócił.

-To proszę go obudzić -odparła tonem sugerującym, że nie chce słyszeć słowa protestu.  —I powiedzieć, że czekam w ogrodzie na ławce.

Marek zszedł na dwór dość szybko, bo po paru minutach. Ubrany był w elegancki i delikatny robdeszan (szlafrok), a na twarzy ciągle było widać niewyspanie.

-Co za miła niespodzianka panno Urszulo -rzekł z kurtuazją. —Tylko cóż takiego się stało, że mogę cieszyć się panny wizytą tak wcześnie.

-Jest pan nikczemnikiem i zasługuje na pogardę.

-Wizyta miłą przestaje być. Co zrobiłem?

-Wykorzystałeś niepełnosprawną dziewczynę i zostawiłeś z dzieckiem -wykrzyczała mu w twarz.

-Ja?  

-Był wczoraj u nas wieczorem Piotr Sosnowski i rozmawiał z ojcem na ten temat. Zeszłam po wodę do kuchni i przypadkiem usłyszałam ich rozmowę.

-Sosnowski -parsknął. —Powinienem prędzej się domyślić, że on za tym stoi.

-Więc to prawda?

-Owszem istnieje pewna dziewczyna. Ma na imię Jadzia i jest niepełnosprawna. Ma syna Marka i jestem ojcem jej synka, ale ojcem chrzestnym. A Sosnowski opowiedział twojemu ojcu własną historię.

-To, jaka jest twoja, to znaczy pana wersja paniczu Dobrzański?

-Jadzia od urodzenia mieszkała w naszej posiadłości -zaczął od samego początku. —Jej rodzice zajmowali się ogrodem. Po ich śmierci została u nas, bo czuła się dobrze. Któregoś dnia zachorowała i rodzice zawołali do niej właśnie Sosnowskiego. Kilka dni później, gdy nikogo nie było w posiadłości, to odwiedził ją ponownie i wykorzystał. Przyszedł po raz trzeci w nocy i wtedy natknął się na mnie. To znaczy mój pies zaczął ujadać i wyszedłem na dwór. Parę dni później okazało się, że Janka jest w ciąży. Chciała nawet pójść nad staw i pełnić z tego powodu samobójstwo, ale mój pies ją znalazł.  Bandzior pod moją nieobecność często z nią spędzał czas i praktycznie był tak samo przyzwyczajony do niej, jak do mnie. Po tym, co odkryliśmy rodzice umieścili ją u krewnych, a państwo Sosnowscy uprosili nas, aby nikomu nie wspominać o tym. Jadzia teraz mieszka w Warszawie u naszych dalszych krewnych. Nie mają dzieci i jest dla nich jak córka i wnuczek.

-Dwie takie same historie -odparła cicho.

-Możemy jeszcze dzisiaj pojechać do moich rodziców i powiedzą to samo. Tak jak Janka. To znaczy, ona może powiedzieć ci na migi albo napisać.

-Nie trzeba, bo jakoś tobie wierzę.

-Dziękuję. Gdy usłyszałem dwa dni temu, że wolałabyś pójść nad staw, to bałem się, że nie żartujesz. Jedna kobieta już próbowała się zabić przez Sosnowskiego. Dlatego mam z nim złe relacje.

-W głowie mi się nie mieści, że można być tak podłym. Zawsze był dla mnie odrażający, a teraz jeszcze bardziej. Gardzę takimi ludźmi. Niedojże, że sam zrobił straszną rzecz, to jeszcze obwinił kogoś.

-Widocznie można -odparł klarownie.

-Co on sobie w ogóle myślał. Jest lekarzem i powinien wiedzieć o konsekwencjach swojego czynu.

-Na pewno wiedział, ale myślał, że skoro Jadzia nie mówi, to się nie wyda, kto stoi za tym. Kiedy pierwszy raz był u niej była w ciężkiej anginie i nie miał pojęcia, że jej niepełnosprawność to tylko mowa, a poza tym umysłowo jest rozwinięta.  Po namowach zdradziła mi, co stało się jednej nocy. Od dziecka miałem z nią dobre relacje.

-Jak przypuszczam, to los tej dziewczyny i dziecka jest mu teraz obojętny -łatwo wydedukowała.

-Zobowiązał się tylko płacić na dziecko. Ale robi to z oporem. Muszę chodzić do niego i wyciągać co do grosza.

-To w tej sprawie chodzisz do niego. Dziewczyny mówiły, że … . Zresztą nieważne.

- Że chodzę w sprawach przypadłości różnych -dokończył za nią.

-Twoi rodzice źle zrobili, że poszli na układ z nim -rzekła, nie komentując jego wypowiedzi.

-Wiem i teraz nie zamierzam niczego ukrywać. Jeszcze chwila a płaciłbym za jego winy.

-Pomogę panu.

-Może po prostu Marek. Raz mówisz pan, innym panicz a jeszcze innym bez tytułowania.

-Lepiej zostańmy przy panu.

-Dobrze. Nie będę nalegał.

-Muszę wracać do domu. Tato zacznie się martwić.

-Nie będę zatrzymywał panny. Byłaby to kolejna ansa u ojca panny.

-Tato nie jest taki zły, jak mówią.

-To dobrze. Mogę wprosić się na jutrzejsze popołudnie? -zapytał, pomagając Uli wejść na konia. —Muszę wytłumaczyć się przed panny ojcem -mówił specjalnie nadużywając słowa panny. —Samej proszę nic nie mówić.

-Tak. Może pan przyjechać w odwiedziny. Będzie nam miło.

-W takim razie do jutrzejszego popołudnia.

-Do widzenia.

-Kłaniam się nisko -odparł, całując Ulę w dłoń.

Wracając do domu Ula, zastanawiała się co teraz będzie i jak ojciec na to wszystko zareaguje. 

Słowo Piotra przeciwko słowu Marka. Komu uwierzy? Piotr od roku był dla niego zbiorem cnót, a Marek tylko fircykiem, który za uszami ma wiele.  Teraz jeszcze to. I co ze mną? Nie mogę wyjść za takiego człowieka.  Może uciec z Markiem? Tylko oznaczałoby to utratę tytułu i majątku przez niego i moją hańbę. Albo samej, gdzieś wyjechać i zatrudnić się jako niania.

Marek tymczasem nie czekając na śniadanie, pojechał do lecznicy, gdzie urzędował Sosnowski i poczekał przed wejściem na jego powóz.

-W co się ty bawisz Sosnowski? -zapytał, jak tylko medyk zeskoczył ze schodków.

-Znowu jakieś zaległe płatności?

-Nie. Opowiedziałeś panu Cieplakowi swoją historię. Naprawdę myślałeś, że się nie dowiem.  Albo że nie będę próbował wszystkiego wyjaśnić.

-Czyżby ktoś nie był już faworytem pana Cieplaka -rzekł z uśmiechem triumfu.

-To nie powinno ciebie interesować. Coraz bardziej żałuję, że poszliśmy na układ z twoimi rodzicami. Wszyscy powinni dowiedzieć się, co zrobiłeś Jadzi. I się dowiedzą, jak nie przestaniesz knuć.

-Grozisz mi?

-Na razie tylko przestrzegam, ale robisz wszystko, żeby sobie nagrabić. Myślisz, że skoro minęły dwa lata, to sprawa się przedawniła.

-Jak na razie to ja jestem wygrany panie Dobrzański.

-Do czasu. To, że Jadzia nie mówi, nie oznacza, że nie może w inny sposób powiedzieć prawdy. Powinieneś to wiedzieć.

-I jak myślisz? Komu uwierzą? Prostej dziewczynie czy mi.

-Tylko że teraz nie jest taka prosta. Mieszka w większej kamienicy niż ty i się kształci. Ja moi rodzice i moi krewni stoją za nią, więc po czyjej stronie będzie publika.

-Prostak już zawsze pozostanie prostakiem -odparł z pogardą.

-Gdybyśmy nie byli w miejscu publicznym, to porachował ci kości.

-Hrabia Dobrzański umie się bić -kpił. —Kto by pomyślał -dodał prowokująco.

-Nawet nie prowokuj mnie -odparł, odgadując jego intencje. —I tak na koniec zastanów się czy warto zadzierać ze mną. Wiele możesz stracić. Lecznicę, pacjentów, jakiś tam prestiż.

-Myślisz, że się ciebie boję? -wtrącił odważnie. —Nie tylko Dobrzańscy mają znajomości.

-Chcesz wojnę, to będziesz ją miał -odparł spokojnie.

Po powrocie do domu Ula zastała ojca szykującego się do wyjścia.

-Czy ty zawsze córciu musisz jeździć na koniu o świcie i sama? -pytał z wyrzutami. — Jeszcze zrzuci cię i co będzie.

-Tato Bella to spokojna klacz. A ty, dokąd się wybierasz tak rano?

-Jadę na pocztę wysłać telegraf do ciotki Władzi. Pojedziesz do niej na kilka tygodni. Dzisiaj przed czternastą nasz pociąg. Fabian odwiezie cię na dworzec.

 -Jak do niej tato? A Marek i nasz związek? Jeszcze wczoraj było ci spiesznie do wydania mnie za niego.

-On nie jest dla ciebie. Kiedyś się dowiesz dlaczego.

-Dlaczego nie teraz tato? Co się takiego stało, że przez noc zmieniłeś zdanie? Późnym wieczorem słyszałam, jak ktoś odjeżdżał od nas. Kto to był?

-To nie czas ani miejsce na dyskusję Ula. Lepiej będzie, jak pójdziesz i się spakujesz.

Dalsza dyskusja z ojcem sensu nie miała. Znała go i wiedziała, że lepiej nie sprzeciwiać się mu. Wolała również wyjazd do ciotki niż ponowne swatanie z Sosnowskim albo Młoczyńskim. Tuż po wyjściu ojca postanowiła powiadomić o swoim wyjeździe chociaż jedną przyjaciółkę. Osobiście wolałaby Paulinę, bo była bardziej powściągliwa, ale wiązało się to z ponownym osiodłaniem konia i piętnastominutową drogą w jedną stronę a do Wioletty było pięć minut pieszo. Do Kubasińskich udała się jeszcze przed śniadaniem. Musiała także wymyślić powód wyjazdu dla Wioli, bo koleżanka miała to do siebie, że gdyby powiedziała prawdę, mogłaby coś komuś przypadkiem powiedzieć.  Zastanawiała się również nad napisaniem listu do Marka, ale doszła do wniosku, że Wioletta rzetelnym doręczycielem nie jest.

-Muszę pojechać do ciotki Władzi Wiola -zaczęła Ula, gdy tylko drzwi pokoju Wioli zamknęły się za pokojówką. —Zaczęła niedomagać. Nie wiem na ile, ale jakby Marek pytał, gdzie jestem, to śmiało możesz powiedzieć mu prawdę. Tato może nie być taki chętny, a nie chcę, żeby pomyślał, że uciekam przed nim.

-Nie ma sprawy Ula. Pojechałaś do ciotki w Koziegłowach koło Poznania.  Czyli to, co widziałam przed kościołem i co mówiła Paulinka, jest prawdą.

-Czyli co?

-To, że Marek odprowadził cię do domu i że twój ojciec przychylnie patrzy na niego.

-Powiedzmy Wiola, że tak jest -odparła wymijająco.

-Lepszy on niż Sosnowski. Słyszałam, że wczoraj widziany był z Dąbrowskim i płacił mu za coś. A sama wiesz, w jakim szperanym towarzystwie obraca się Bartuś.

-Na własne życzenie pakuje się w kłopoty -stwierdziła. 

-Tak już jest Ula, że każdy sobie rzepkę sam kopie.