Hańba cz. 6

Po wizycie Marka i Jadzi (w poprzedniej części pomyliłam z Janką, ale od początku była Jadzią, więc niech tak pozostanie) Cieplak udał się do miasta do Banku Ludowego.

Miał tam znajomego, który mieszkał w pobliżu Sosnowskich i liczył dowiedzieć się czegoś więcej o interesującej go sprawie. Nie wiedział tylko jak rozpocząć rozmowę, a nie chciał pytać wprost. Tymczasem rozmowa potoczyła się po jego myśli.

-Dzień dobry panie Jakubie -zaczął z życzliwością Józef. —Jak żona i córeczka.

-Dzień dobry. Dziękuję za pamięć. Krysia chowa się dobrze. A jak pana Beatka.

-Również dobrze. Rośnie jak na drożdżach.

-To dobrze. Dawno pana nie było u nas. Będzie z rok.

-Okazji nie było panie Jakubie. Dochody z piekarni przynosi do banku nasz księgowy, a na bieżące wydatki jest z młyna. Dzisiaj wypłacam drogi panie. Dwieście pięćdziesiąt rubli.

-Czyli to, co mówią na mieście, jest prawdą.

-A co mówią? Rzadko bywam w mieście.

-Potrzebuje pan pieniądze na wesele.

-Z panią Alą nie myślimy jeszcze o tym.  A pieniądze potrzebuję na zakup maszyny do piekarni.

-Ja o córce mówię. Podobno wydaje pan Ulę za mąż za Piotra Sosnowskiego.  Jego rodzina od kilku dni o tym mówi. I powiem panu, że się dziwię. Niby doktorostwo, ludzie wykształceni a innych za nic mają. Nawet jak tu przychodzą, to z góry patrzą na człowieka, a od dziecka mnie znają. Najgorszy to ten ich synalek jest. Wyniosły, niesympatyczny i egoistyczny.  Nawet kalekiej osoby nie uszanuje.

-Co pan powie. Taki miły był, gdy nas odwiedzał a tu inna osoba.

-Nie wszystko złoto co się świeci panie Józefie.

-Tak, tak. A ta kaleka osoba to ktoś znany? -zapytał delikatnie.

-Do parku, gdzie chodzi żona na spacery z Krysią, przychodzi i jedna dziewczyna wychowanka miastowych Dobrzańskich z synkiem, a on któregoś dnia coś do niej krzyczał i szturchał. A biedaczka jest niema od urodzenia.

-Nie jest to ta dziewczyna, która mieszkała kiedyś w posiadłości u Dobrzańskich za miastem? -pytał zachęcająco. 

-Dokładnie ta i od czasu jak zamieszkała u Dobrzańskich Sosnowski ma na pieńku z Markiem Dobrzańskim. Dla pana Marka była jak siostra i chodzą ostatnio słuchy, że to Piotr Sosnowski jest ojcem Mareczka. Ja nie pamiętam go z dzieciństwa, ale moi rodzice mówią, że to wykapany Piotr Sosnowski. Nikt oficjalnie nie mówi o tym, ale coś musi być na rzeczy, skoro zaczynają mówić o tym inni. Proszę pana pieniądze -zmienił temat na cel wizyty. —Pan przeliczy.

-Nigdy pan nikogo nie oszukał, więc dlaczego miałoby się stać to teraz. Dziękuję i ślę pozdrowienia i zdrówka dla pana i rodziny.

-Ja również panu i rodzinie.

Do domu wracał już całkowicie pewny co do tego, jaki jest Piotr. Ten jeszcze tego samego dnia wieczorem z niezapowiedzianą wizytą pojawił się u Cieplaków.

-Witam panie Józefie -zaczął od sieni dworku. —Przyszedłem spytać, kiedy córka wraca.

-A niedługo proszę ja ciebie. Jutro z rana depeszę wyślę.

-To dobrze, bo chciałbym wrócić w łaski pana i córki. 

-Jakby to powiedzieć -odparł niepewnie. —To już nieaktualne. Dowiedziałem się czegoś, co w zbyt dobrym świetle ciebie nie stawia.

-Co takiego? Jeśli można wiedzieć. 

-Nie umiem tak oszukiwać i powiem prawdę. Odradzono mi związku córki z tobą, bo zachowałeś się karygodnie wobec kobiety. Jednej nie szanujesz, nie uszanujesz drugiej.

-Androny jakieś. Zawsze znajdzie się ktoś, kto oczerni kogoś -mówił wzburzony.

-Właśnie Piotr, co do oczerniania -rzekł wymownie Cieplak. —Odwiedził mnie dzisiaj Marek z tą Jadzią i jej synkiem i powiem ci, że nie wyglądało na to, że coś było źle między nimi. Mały lgnął do niego, a Jadzia nie wykazywała żalu.

-Toż mówiłem panu, że ją odwiedza i dlatego mały się nie bał. Ma, chociaż tyle honoru i zajmuje się nim i Jadzią.  

-Tylko że ten mały to chrześniak Marka. I całkiem niepodobny ani do Marka, ani do matki.

-Myśli pan, że kłamię.

-Tego nie powiedziałem, ale z dobrze poinformowanych źródeł wiem, że gdy Marek wrócił z Londynu, Jadzia spodziewała się dziecka, a starsi państwo wraz z synem umieścili ją u krewnych z obawy, że prawdziwy ojciec może chcieć ich skrzywdzić.

-Tyle czasu minęło, że ludziom wszystko się może mylić -próbował w oczach Cieplaka zbagatelizować sprawę.

-Taki uczony nie jestem jak ty, ale umie liczyć i wiem, ile czasu kobieta chodzi w odmiennym stanie i można sprawdzić datę urodzin Mareczka i powrotu Marka z Londynu.

-Nie wierzy mi jednak pan, a ja z życzliwości panu powiedziałem.

-Życzliwość nie zawsze jest życzliwa.  Zastanawiam się czy specjalnie nie wymyśliłeś tej historii, aby nie pozbyć się konkurencji?

-Wie pan -odparł z oburzeniem. —Powiedziałem panu, co sam słyszałem.

-To dziękuję, ale plotkami nie będę się sugerować.  

-Tylko proszę nie mówić później, że pana nie ostrzegałem -mówił z groźbą.

-Coś za bardzo impulsywnie reagujesz Piotr. Jakbyś miał naprawdę coś na sumieniu.

-Pójdę już, bo jak widzę nic tu po nic tu po mnie -mówił z niezadowoleniem, wychodząc z sieni.

-Tak będzie najlepiej. I dobranoc.

Po odejściu od Cieplaków poszedł do karczmy. Liczył, że spotka tam Dąbrowskiego, ale karczmarz powiedział mu, że poszedł już do domu, bo skoro świt musi pojawić się w młynie. Zamówił więc kufel piwa i usiadł samotnie przy jednym ze stolików. Z każdym łykiem wzrastała w nim agresja względem Dobrzańskiego, Uli a teraz i Cieplaka. Drugim powodem do upicia się, było to, co ludzie zaczęli mówić o nim i o Jadzi. Miał układ z Dobrzańskim i Jadzią i za milczenie zgodził się płacić na dziecko. Teraz uważał, że któreś z nich złamało umowę. Z tego powodu zrobił nawet awanturę Jadzi. Nie wiedział tylko, że geny nie kłamią i są wszystkiemu winne. Jego portret z czasów wczesno dziecinnych jednoznacznie przedstawiał małego Mareczka. W dodatku bardziej dociekliwi znajomi zarówno Dobrzańskich, jak i Sosnowskich zaczęli kojarzyć fakty sprzed ponad dwóch lat. 

Dzień później Ula dostała telegraficzną wiadomość od ojca, że może wracać do domu. Następnego dnia już Cieplak odbierał córkę z dworca kolejowego w Warszawie.

-Witaj tato.  Miło jest wracać. Tylko czuję się jak paczka, którą można w każdej chwili wysłać i odebrać.

-Witaj córciu.  Mogłabyś oszczędzić staremu ojcu sarkazmu.

- Przepraszam, ale tak nagle wysłałeś mnie do ciotki i kazałeś wracać. Możesz powiedzieć mi, co miał znaczyć mój wyjazd i powrót.

-Tak trzeba było.

-To już słyszałam tato.

- Porozmawiamy przy obiedzie córciu. Będzie Ala i lepiej wytłumaczy. Tyle chyba wytrzymasz?

Godzinę później Ula wraz z ojcem i Alą siedziała w jadalni i usłyszała dobrze znaną jej historię.

-Od zawsze mówiłam, że jest dwulicowy, ale nie myślałam, że aż do tego stopnia -odparła, gdy skończyli opowiadać na wizycie Marka i Jadzi.

-Teraz wiem, że nie powinienem narzucać ci go jako męża córciu. Ala powiedziała mi, że specjalnie uknułaś spisek na przyjęciu u Febo, żeby uniknąć małżeństwa z Piotrem.

-Ula nie chciałam, żeby Józef popełnił kolejny błąd, wydając cię za mąż za kogoś, kogo nie chcesz -wytłumaczyła momentalnie Ala i zanim odezwała się Cieplakówna.

-Nie szkodzi pani Alu. Cieszę się, że tato wszystko zrozumiał.

-Tak jak powiedziała Ala, do ślubu z Markiem nie będę cię zmuszał. Jak tylko zobaczę go, to powiem, że może bez żadnych konsekwencji złamać dane ci słowo.

-I musiałam wyjechać i musiało stać się tyle rzeczy, żebyś zrozumiał? -pytała ojca.

-Jestem człowiekiem starej daty i myślałem, że wszystko, co robię, jest najlepsze dla ciebie córciu. Dopiero Ala wytłumaczyła, że mogłem unieszczęśliwić cię, wydając na siłę za Piotra, Młoczyńskiego albo Marka. Sama wybierzesz sobie męża. Tak jak twoje przyjaciółki.

-Dziękuję tato.

Z tych ostatnich nowin sama nie wiedziała, czy jest zadowolona. Z jednej strony Marek działał jej na nerwy, a z drugiej podobało się jego zaangażowanie i to jak troszczy się o nią i o Jadzię z Mareczkiem. Zastanawiała się też, jak postąpi teraz Marek. Dalej będzie zainteresowany nią czy odpuści sobie prostą ziemiankę i zainteresuje się kimś lepiej urodzonym. 

Marek tymczasem wrócił do swojej posiadłości mieszczącej się po drugiej stronie Warszawy niż dwór Uli. Musiał w końcu powiedzieć rodzicom o swoich matrymonialnych planach. Całej prawdy nie zamierzał, jednak powiedzieć im.  Zwłaszcza o tym, jak się poznali i że głównie ze względu na Sosnowskiego on zainteresował się Ulą. 

-Wróciłeś w końcu -zaczęła matka. —Miałeś wyjechać na trzy dni, a nie było cię ponad tydzień. I co miała znaczyć ta niezwykle rozwlekła depesza: Mamo, tato zatrzymują mnie tu ważne sprawy.

-W jego przypadku to tylko o kobietę może chodzić Helenko -rzekł Krzysztof.

-To prawda, bo poznałem pewną dziewczynę. Ma dziewiętnaście lat i spodoba się wam. Rwie się do wiedzy, a wyjść jak najlepiej za mąż nie jest jej głównym celem. Nie poznałem nigdy tak inteligentnej kobiety. Do tego jest bardzo piękna, rodzinna i miła.

-Zaintrygowałeś nas. Nigdy tyle o kobiecie nie mówiłeś. 

-Bo nigdy do tej pory nie spotkałem takiej kobiety mamo.

-A gdzie się poznaliście? -dopytywała rodzicielka.

-Na przyjęciu u Febo -odparł bez szczegółów.

-Czyli to ktoś z ich znajomych? -pytał Krzysztof.

-Dokładnie to Pauliny przyjaciółka. A jeszcze dokładniej to córka jednego z bogatszych ziemian. Mają spory dwór i młyn niedaleko Kubasińskich. Są też właścicielami kilku piekarni w Warszawie.

- Cieplak przypadkiem się nie nazywają? -pytał Krzysztof.

-Dokładnie tak, a jego córka to Ula.

-Marek, ale z tego, co mówią, ona ma być zaręczona z Sosnowskim -rzekła matka. —Znowu zaczynasz z nim wojnę.

-Miała być, ale ja się pojawiłem -wtrącił.

-Ukartowałeś tę znajomość? -pytał ojciec.

-Nie. Ulę poznałem, zanim dowiedziałem się o Sosnowskim -nieco skłamał.

-Oby to była prawda -dodała Helena. —Planować przyszłość tylko po to, aby dopiec innemu albo zemścić się nie jest dobrym pomysłem.

-Nic z tych rzeczy mamo. Po prostu jest pierwszą panną, z którą można porozmawiać i nie ma zwyczaju chichotać denerwująco.

-Poznamy niedługo tę wyjątkową dziewczynę? -pytał życzliwie ojciec.

-Postaram się przywieźć ją w najbliższym czasie tutaj. Na razie wyjechała do ciotki.