Hańba cz. 7

W piątkowe późne popołudnie Marek umówiony był z Sebastianem w Warszawie na placu Zamkowym obok Kolumny Zygmunta. Spotkania właśnie w tym miejscu i o godzinie osiemnastej od paru lat był ich rytuałem.  Dawali sobie również półgodzinny czas spóźnienia na wypadek jakiś nieprzewidzianych okoliczności, a okazji na powiadomienie siebie nawzajem nie było. Godzina i czas nie były też przypadkowe, bo większość co bogatszych kawalerów rozpoczynała właśnie wtedy ponad dwudniową zabawę w licznych klubach Warszawy. Z tą różnicą, że od czasu jak Olszański zaczął odwiedzać Wiolettę, to piątek był jedyną okazją na spotkania z przyjacielem.  Sobotnie wieczory Sebastian poświęcał już wyłącznie Wioletcie i bawił się na wsi. W niedzielę natomiast jak przystało, przychodził pod kościół, odprowadzał do domu i zostawał na obiedzie u Kubasińskich. Marek miał natomiast trochę inny rozkład tych dni i zazwyczaj spędzał je w mieście w klubie. Wyjątki stanowiły tylko sobotnie przyjęcia bogaczy. Zarówno tych miastowych, jak i mieszkających w okolicznych wioskach. W oczekiwaniu na pojawienie się przyjaciela przeglądał właśnie kolejne dwa zaproszenia.

-Co tak studiujesz przyjacielu -zagadnął znienacka Olszański.

-Witaj. Zaproszenia na przyjęcia do Andrzejewskich i Wróblewskich.

-Katarzyna Andrzejewska właśnie zadebiutowała, a panna Klotylda Wróblewska skończyła szkołę i jej brat szuka jej męża -oznajmił wymownie.

-Domyśliłem się Seba, że chodzi o ich krewne i aliaż. Tyle razy przechodziłem przez to.

-To weź raz czy drugi Ulę na przyjęcie, to przestaną ci podsyłać córeczki, siostry, kuzynki.

-Tylko że jestem sam zapraszany.

-Szprynce jedne. A jak poszło ci z panem Cieplakiem? Twój plan pojawienia się w towarzystwie Jadzi udał się?

-Chyba tak. Jutro jeszcze raz odwiedzę go i spytam o Ulę. A jakby miała dłużej przebywać u ciotki, to list wyślę do niej i napiszę co i jak z Sosnowskim i całą sprawą.

-To w końcu znalazłeś chętnych do pilnowania doktorka?

-Jurto tym się zajmę. Mam dwóch kolegów z dzieciństwa i liczę, że mi pomogą. To synowie jednego z chłopów, ale bawiliśmy się razem. Teraz są zdunami i praca mocno ich nie ogranicza. 

-Nieźle się napaliłeś. A co do jutra Marek, to jutro w Rysiowie jest zabawa z okazji dwusetnej rocznicy urodzin założyciela Rysiowa pana Jana Rysia. Przyjdziesz?

-Pewnie. Nie odmówię sobie zabawy w twoim towarzystwie Seba. Teraz zapraszam cię do klubu Paryżanka. Mają tam pokaz kankana. Tancerki są podobne bardzo dziarskie.

-Słyszałem i teraz ja nie odmówię Marek -odparł z uśmiechem.

Dzień później tak jak planował, poszedł z rana na mały placyk, gdzie można było znaleźć zatrudnienie na cały sobotni dzień i szczodrze zarobić. Od samego wejścia zaczepiany był przez osoby chętny do pracy, ale on szukał konkretnych osób. Szczepana i Antoniego kolegów z dzieciństwa szybko znalazł. Oboje byli zdunami i pracowali na własny rachunek.

-Panicz tu -zagadnął jeden z nich.

-Antek wiesz, że nie lubię, jak się mówi do mnie w ten sposób.  Mam coś dla was i dobrze płacę. Zapraszam na piwo i pogadamy.

Do budki z piwem daleko nie było, bo wystarczyło przejście przez jezdnię i Marek wkrótce mógł przejść do konkretów.

-Trzeba mieć kogoś na oku. Konkretnie to Piotra Sosnowskiego i czy nie spotyka się z pewnym mężczyzną.

-Tego lekarza?

-Dokładnie tak. Coś kombinuje za moimi plecami.

-Jeśli trzeba doktorowi dać w…

-Nic z tych rzeczy Szczepan -wtrącił. —Będę musiał jeszcze wyciągać was z kozy. Załatwię sprawę bardziej cywilizacyjnie. Wystarczy mi wiedzieć czy po pracy nie spotyka się z Bartkiem Dąbrowskim. To taki rosły chłopak z nie za ciemnymi włosami i grzywką zaczesaną na czubek głowy.

-Możesz liczyć na nas Marek -zapewnił Antek.

-Cieszę się. Najlepiej jakbyście zaczęli od poniedziałku.

-W planach nie mamy nic, więc może być poniedziałek -dodał Szczepan.

-Jakby co to wiecie, gdzie mnie szukać. A tu macie zaliczkę -rzekł, dając banknoty.

-Wielkie dzięki Marek -odparł Antek. —Przyda się. Dopiero na przyszły tydzień umówieni jesteśmy na budowę kilku pieców w kamienicy.

Po udanym spotkaniu jeszcze przed południem zawitał do Cieplaków. Józefa nie musiał nawet szukać, bo przechadzał się po swoich włościach.

-Kłaniam się panie Józefie -rzekł na przywitanie. —Przyszedłem spytać, kiedy córka wraca.

-A to ty. Witam. Zapraszam na salony.

-Dziękuję, ale ja tylko na chwilę. O Ulę chciałem tylko spytać.

-Ulcia już wróciła, ale pojechała do sklepu z Beatką. Może dobrze, że jej nie ma, bo chciałem porozmawiać z tobą o córce.

-Wiem, że chce wydać pan Ulę za Piotra Sosnowskiego, ale ja mam jak najbardziej uczciwe zamiary panie Józefie -wtrącił, zanim coś więcej powiedział. 

-Kiedyś chciałem, ale już nie. Dowiedziałem się o pewnych rzeczach, które w złym świetle go stawiają.

-Rozumiem. Czyli mogę starać się o rękę córki i nie jest pan przeciwny?

-Tylko że obiecałem Uli, że nie będę już więcej narzucał jej kawalerów. Wiem, że wtedy w stodole do niczego nie doszło, a ty zachowałeś się honorowo. Stawia cię to w dobrym świetle.

-Ja wiedziałem od samego początku, ale byłem na przegranej pozycji. Poza tym Ula powiedziała, że wolałaby pójść nad staw niż poślubić Piotra lub barona Młoczyńskiego, a do tego nie mogłem dopuścić.
-Bardzo szlachetne. Mało którego mężczyznę byłoby na coś takiego stać.

- Kiedyś Jadzia chciała zrobić coś podobnego i niemal w ostatniej chwili znalazłem ją.

-Wiem już o nim i o Jadzi. To Piotr jest ojcem małego Mareczka.

-No tak. Miała być to tajemnica, ale coraz więcej osób komentuje.  Ale przynajmniej poznałem pana córkę. Mogę więc starać się o jej rękę. Jest interesującą dziewczyną.

- Jeśli o mnie chodzi, to masz moje przyzwolenie, ale o zdobycie jej serca musisz sam się postarać. Bardzo uparta jest.

-Dziękuję panie Cieplak. Myślę, że dam sobie radę.

Po pożegnaniu z Cieplakiem zastanawiał się nad swoją nową sytuacją. Zagrożenie ze strony Józefa i Piotra minęło, ale chęć posiadania czegoś, co i Sosnowski chciał mieć pozostała. Poza tym dokładnie wiedział, że kiedyś przyjdzie mu ożenić się i mieć potomka, a Ula jak na razie była najodpowiedniejszą kandydatką. Niebrzydka, inteligentna i czuł do niej coś do tej pory mu nieznanego. Na spotkanie z Ulą długo nie musiał czekać, bo gdy przechodził przez mały ryneczek, dostrzegł ją na rowerze wraz z Beatką.

-Witaj -rzekł, gdy tylko zatrzymała się obok niego. —Byłem właśnie u panny ojca i powiedział mi, że tu mogę cię znaleźć.

-Dzień dobry. Co robił pan u ojca?

-Chciałem dowiedzieć się, kiedy wracasz. Powiedział mi, że już wie o Jadzi i Piotrze i że nie chce wydać cię za niego za mąż. Za mnie również nie. Dał ci wolną rękę w wyborze męża.

-Ja również zwalniam cię z danego słowa -oznajmiła ku jego zaskoczeniu.

-Mimo to będę się starał o panny rękę. Dzisiaj jest zabawa może, więc uczynisz mi ten zaszczyt i będę mógł ci towarzyszyć?

-Zabawa jest dla wszystkich i nie mogę zabronić panu przychodzić.

-W takim razie zarezerwuj dla mnie kilka tańców w swoim karneciku.

-Zobaczymy. Tylko nie przychodź po mnie, bo umówiłam się z Wiolettą i Pauliną.  Teraz muszę jechać. Betti od trzech godzin nie była przewijana.

-Nie będę w takim razie zatrzymywał was. Wystarczy mi, że będziemy widzieć się wieczorem panno Urszulo. Zresztą umówiony jestem teraz w interesach z panem Febo.

-Z wieczorem proszę nie wiązać zbyt wielkich nadziei, bo może pan poczuć się rozczarowany.  

-Nie ośmieliłbym się narazić się na gniew panny albo ojca. Wiem czym się może skończyć. Do zobaczenia wieczorem -dodał, kłaniając się na pożegnanie.

W drodze do domu zastanawiała się ponownie nad kwestią uczuć do Marka i swoją przyszłością. W swoich planach zawsze miała założenie własnej rodziny i brakowało jej tylko kandydata na męża, którego darzyłaby jakimś uczuciem. Dobrzański jak dla niej miał urodę księcia i był ogólnie mówiąc interesujący, ale czasami miała wrażenie, że coś w nim jest niebezpiecznego i działał jej na nerwy. 

Zabawa w Rysiowie zgromadziła sporo osób. Nie tylko miejscowych, ale i warszawiaków. Sosnowski pojawił się również, ale tylko na chwilę, aby spotkać Dąbrowskiego.

-To jestem -rzekł Dąbrowski.

-Cygaretka zapalisz? -zapytał, wyciągając paczkę wyrobów tytoniowych.

-Dziękuję, ale nie palę. Przejdźmy lepiej do interesów.

-Za tydzień Św. Anny odpust i kolejna zabawa -odparł, podpalając sobie papierosa zapałką z ozdobnego pudełeczka ze srebra. —Wtedy będziesz mi potrzebny. Tylko nic nie pij. Trzeźwy musisz być. Rozumiesz?

-No. A co mam zrobić?

-Bądź w niedzielę o dwudziestej pierwszej na tym polu za domostwem Kubasińskich. Reszty dowiesz się na miejscu.

Na zabawie Marek pojawił się wraz z Sebastianem i od razu zaczęli się rozglądać za Ulą i Wiolettą. Obie znaleźli w towarzystwie Pauliny i jakiś dwóch młodzieńców. Cała trójka siedziała pod jednym z drzew na długiej ławie i jak wskazywał czerwono jasny kolor w szklaneczkach, raczyła się lemoniadą.

-Witamy piękne panie -zaczął Olszański.

-Uprzejmy jak zawsze -odparła Wioletta.

-Kim są wasi towarzysze? -zapytał Marek.

-Mój brat Jasiek i jego kolega Robert -odparła Ula, wskazując odpowiednie osoby.

-To pan jest tym Markiem Dobrzańskim? -zapytał młody Cieplak.

-Zgadza się Jaśku.

-Ojciec mówił dużo o panu i żeby brać z pana przykład. Jest pan honorowy, szlachecki i takie tam.

-Miło wiedzieć. Panno Urszulo, mogę prosić do walczyka -zapytał, skłaniając się z wyciągniętą dłonią. —Kapela zaczęła grać.

-Skoro obiecałam -odparła, podając mu swoją dłoń.

-Jestem zaszczycony -odparł, cmokając dłoń Uli.

Taniec z Markiem przyniósł jej nowe odczucia. Nigdy do tej pory nie była bowiem w ramionach Marka i czuła przyjemne, przeszywające ciepło jego dłoni.

-Ma pani świetne wyczucie rytmu. Liczę na kolejne tańce.

-Nie wie pan, że afrontem jest, jeśli zatańczymy więcej razy niż trzy.

-Ten savoir-vivre'u jest zdecydowanie za srogi. Zresztą na balu nie jesteśmy. To ludowa zabawa i srogie zasady nie obowiązują.

Tańczącą parę z daleka obserwował Sosnowski. Na długie obserwowanie nie pozwolił sobie, bo nie chciał zostać zauważony. W połowie ich tańca odszedł w stronę lasu, aby poczekać, aż się ściemni.

Na kolejne tańce i towarzystwo Uli Marek mógł liczyć. Robił to pomimo niezadowoleniu bogatszych co matek córek na wydaniu. Te zaś chociaż Ulę lubiły, to patrzyły wrogo, bo Marek nie opuszczał jej na długo.

-Mogę przywieźć jutro Jadzię i Mareczka do was? -zapytał podczas kolejnego tańca. —Bardzo spodobały się mu młyny.

-A może jest to rodzaj wproszenia się panie Marku?

-W odwiedziny chciałbym wpaść pod wieczór sam, a z Jadzią przed obiadem.

-Chętnie poznam Jadzię. Tato mówił, że mimo ułomności, jest miłą dziewczyną.

-Bo taka jest. Umie nawet proste słowa z ruchu warg wyczytać. A co z moją wizytą? Mogę przyjść? Chciałbym jeszcze zabrać cię do moich rodziców. Chcą cię poznać.

-To nie wyścigi konne panie Dobrzański.

-Uwielbiam te twoje celne uwagi panno Urszulo.

-Jeśli dalej będzie pan ciągle w moim towarzystwie, to jutro nie będę miała żadnej koleżanki -oznajmiła mu, gdy po raz kolejny poczuła wzrok utkwionych w nią i Marka. —Janka i Eliza już patrzą na mnie wrogo.

-Paulina i Wioletta ci pozostaną. One nie są mną zainteresowane.

Po dziewiątej na główny plac zabawy wjechał pieczony świniak. Był to dar potomków pana Rysia i punkt kulminacyjny zabawy. Wokół szybko zebrali się biesiadnicy chętni na darmowe jadło.  

Tymczasem na drugim końcu wsi Piotr wprowadzał w plan swój odwet na Cieplaku. W pierwszych planach chciał zaangażować również Dąbrowskiego, ale obawiał się, że może bardziej zaszkodzić mu niż pomóc. Niezauważony przez nikogo dotarł do obejścia Cieplaków i sporego i pustego w tym czasie od ludzi magazynu przy młynie. Wszystkie wrota były zamknięte, ale poradził sobie z tym i wyłamał najbardziej zniszczoną deskę. Później wystarczyło tylko podłożyć ogień. Sucha słoma i ziarno szybko paliły się i ogarniały cały budynek, a dym był coraz większy. Na swoje dzieło patrzył z satysfakcją, ale długo patrzeć nie mógł, bo mógłby ktoś go zauważyć. Oddalając się jednak zgubił pudełeczko zapałek.

To, że coś się pali zauważyły w końcu osoby przebywające na zabawie i prawie wszyscy pobiegli na miejsce pożaru. Jeszcze po drodze domyślali się co może się palić, a strażacy ochotnicy pobiegli po swój wóz strażacki.

Po ugaszeniu pożaru ktoś znalazł etui z zapałkami.  Nikt zbytnio sprawy pożaru i zapałek nie łączył, bo wiele zamożnych osób bywało w tym miejscu i mogło zgubić zapałki. Tylko Dąbrowski domyślił się, że nie był to przypadkowy pożar, tylko celowe podpalenie, bo widział takie srebrne etui na zapałki u Piotra.  Z obawy zemsty milczał jednak. Doszły do niego bowiem słuchy, że Sosnowski przestał być faworytem Cieplaka i domyślił się, że w odwecie mógł podłożyć ogień.