Wróżba 2

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Ula śpiochem nie była. Nawet w weekendy spała najwyżej do ósmej. Dzisiaj w ten niedzielny marcowy poranek również obudziła się wcześnie. Leżała chwilę wpatrzona w okno i na budzący się dzień. Jej rodzina spała jeszcze, gdy ona cicho wymknęła się z domu i poszła do pobliskiego lasu na spacer.

I jak tu wierzyć w przepowiednie Jowity- myślała zrywając bazie. Wiosna za pasem i nic. Żadnego kandydata na męża nie widać. Chociaż w przypadku dziewczyn sprawdziły się. Poprzedni chłopak Eli okazał się draniem i zaczęła spotykać się z Władkiem. Ala coraz śmielej zagląda do ojca, a Iza zaszła w ciążę. Tylko jak zwykle Uli Cieplak nic się nie sprawdziło. Ten, który miał być moim docelowym za dwa tygodnie robi drugie podejście do przyjęcia zaręczynowego. Nie powinnam jednak narzekać i cieszyć się z tych chwil spędzonych razem z Markiem. Od czasu wyjazdu do Berlina jesteśmy przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi albo aż przyjaciółmi. Prędzej byliśmy tylko szefem i asystentką.  I mam, co wspominać. A swoja drogą jak Marek może być z Pauliną. W piątek znowu pokłócili się o listę gości na przyjęcie. Miłość jest jednak ślepa i rozum odbiera.
 

Marek tymczasem we Warszawie podejmował ważne decyzje życiowe. Po piątkowej kłótni z Pauliną do domu już nie wrócił. Chciał mieć spokój wynajął, więc pokój w hotelu na dwa dni i tam się zaszył. W niedzielny poranek po przemyśleniu sprawy i wszystkich za i przeciw gotowy był na starcie z Pauliną i rodzicami. Do rodziców miał bliżej i od nich chciał zacząć rozmowę.  Przed domem zauważył samochód Pauliny, co oznaczało, że Paulina również tam była i zdążyła wyżalić się na niego. Może to i lepiej, że jest, bo nie będę musiał powtarzać się i tylko raz będę przechodził gehennę, którą zrobi mi matka i Paulina. Wziął głęboki oddech i wszedł do domu. W salonie zastał Paulinę. Z kieliszkiem wina w ręku chodziła niespokojnie po pokoju.

-Witaj Paulino.

-Możesz powiedzieć mi gdzie szlajałeś się przez ostatnie dwa dni- spytała opryskliwie nie wysilając się na odpowiedź na jego powitanie. Czyje łóżko tym razem wycierałeś?

-Byłem w hotelu. Sam- szybko dodał chcąc uniknąć kolejnych pomówień, że spędził ten czas z inną kobietą. Musiałem w spokoju wszystko przemyśleć sobie, poukładać. Powiem krótko.  Musimy się rozstać.

-Jak to rozstać? Wyjeżdżasz gdzieś-pytała nie rozumiejąc go do końca?

- Nie Paulino.  Tak zwyczajnie rozstać. Nie będzie ani przyjęcia zaręczynowego, ani ślubu- mówił spokojnie i zdecydowanie. Nie mogę ożenić się z kimś, kogo nie kocham, z kim ciągle kłócę się i kto ma tyle wad.  

- Marek, co ty za głupoty wygadujesz-odezwała się zamiast Pauliny Helena, która schodziła właśnie na dół z mężem i słyszała koniec rozmowy.

-Mamo, tato miło was widzieć- przywitał się.

-Nie mówisz tego poważnie- dodała chwilę później i Paulina, która otrzęsła się po pierwszym szoku.

-Nigdy nie byłem bardziej poważny.

-I mówisz o tym tak spokojnie- wysyczała Febo.  

-A jak mam mówić- spytał kpiarsko? Jak chcesz to będę wrzeszczeć.

 Zdesperowana Paulina wzrokiem poszukała wsparcia u Dobrzańskiej.

-Helenko jak on może mnie tak traktować- pytała i tuliła się w spazmach płaczu. Po tylu latach oddania i bycia razem.

- Nie gorzej niż ty mnie traktowałaś- wtrącił. I zdania nie zmienię.

- Marek przecież jesteśmy narzeczonymi- mówiła ze wzburzeniem.

-Jak dobrze sobie przypominam to nigdy ci się nie oświadczyłem ani nie dałem pierścionka. To ty zaczęłaś nazywać mnie swoim narzeczonym.

 - Marek nie ironizuj- upomniała go matka. Paulina ma rację nie możesz od tak skreślić siedmiu lat wspólnego życia – próbowała przekonywać na spokojnie, jednocześnie uspokoić Paulinę. Macie wspólne wspomnienia, znajomych, firmę, plany. Chcesz to zniszczyć?

- To są twoje plany mamo i Pauliny. Nie moje. Gdybym ją kochał i chciał się ożenić to zrobiłbym to dawno temu a nie czekał te siedem lat.  Mam dość życia z Pauliną. Jej humorów, kłótni, oskarżeń, manipulowania, stawiania warunków, tłumaczeń z wyjść i szpiegowania.  Do tego nie liczy się z moim zdaniem, jest wyniosła, zarozumiała, arogancka, cyniczna, pusta, zawistna i pazerna- wyrzucił z siebie niemal jednym tchem.   

- Za to ty jesteś taki święty-wybuchła z odwetem Paulina. Na okrągło Sebastian, klub i panienki. Co tydzień muszę to znosić, więc nie mów mi o jakiś wyimaginowanych wadach i nie rób wymówek.

-One nie są wyimaginowane- odparł zdecydowanie.

-Paulino, Marek uspokójcie się. Nerwy i wzajemne wytykanie sobie błędów nic tu nie pomogą- odezwał się w końcu Krzysztof. Marek możesz nam wyjaśnić te oskarżenia. Paulina w tym, co powiedziała ma rację. Wiemy jak żyjesz.

- Proszę bardzo tato. Ciągle mnie kontroluje, szuka dowodów zdrady, robi wymówki. W każdej kobiecie, z którą rozmawiam dopatruje się kochanki. Ma obsesje na punkcie szpiegowania mnie. Chyba nie muszę przypominać historii z Ulą.

-Przecież przeprosiłam ją tak jak chciałeś- wtrąciła nieuprzejmie. To, o co ci chodzi.

-Ale uszczypliwości się nie wyzbyłaś. Myślisz, że o tym nie wiem. Zresztą nie tylko do niej jesteś wyniosła i zarozumiała. Do innych również. Zachowujesz się jakby świat należał do ciebie.  

-Marek chyba lekko przesadzasz-wstawiła się Helena za swoją pupilką. Ona jest po prostu dystyngowana.

- Nie mamo. Od dziecka taka była tylko ty tego nie widziałaś albo nie chciałaś widzieć. Już wtedy miałaś wspaniałe plany na naszą przyszłość i klapki na oczach. Pamiętasz jak zabieraliśmy ją do babci- spytał?  Przed Hanią i Bartkiem zawsze chwaliła się lepszymi zabawkami i ubraniami, czym skutecznie do siebie zniechęcała.  Tylko, że ty brałaś to, jako zwykłą dziecięcą zazdrość, a była to już jej ta wyniosłość.  Zresztą te lekceważące traktowanie twojej rodziny mamo zostało jej do dzisiaj.  Niech ci kochana Paulinka wytłumacz, dlaczego wykreśliła z mojej listy gości na przyjęcie zaręczynowe Bartka jego żonę i część moich znajomych- mówił wzburzony podkreślając słowo z mojej listy. No powiedz Paulino- nalegał Marek.

-Nie przepadamy za sobą –odparła błaho i cicho.

- Nie przepadamy za sobą- powtórzył ironicznie. A mam ci przypomnieć, co było z zabawą Andrzejkową. Była jeszcze w planach, a już byłaś niezadowolona, że będziesz musiała tam iść.  W końcu zgodziłaś się tam pójść tylko, dlatego że miała być prasa i Janiak z „Co za tydzień”. Takiej okazji na promocje swojej osoby przecież nie mogłaś przepuścić. A, gdy okazało się, że tobą akurat nie interesowali się to się obraziłaś. Miałaś nawet pretensje, że wydaje firmowe pieniądze na zbytki. Ale o tym, że ty w ciągu jednego miesiąca jesteś w stanie wydać tyle samo jak nie więcej, co ta zabawa to nie pomyślałaś.

-Wybacz, ale mówimy o dwóch różnych rzeczach- przerwała mu. Wydaję moje pieniądze a nie firmowe.

-Jak już to moje-odparł. Nie masz etatu i żyjesz z tego, co ci dam albo z zysków. Tylko do rządzenia jesteś pierwsza.  Tak jak w domu. Wprowadziłaś się na gotowe a chcesz rządzić nim jakby był twój.  Za moimi plecami umówiła się z agentem nieruchomości i chciała go sprzedać – zwrócił się do rodziców. Upatrzyła sobie jakąś willę z basenem w lepszej i droższej dzielnicy w pobliżu Kasprowiczów i Mieleckich. O tym, że w domu nic nie robi, chyba nie muszę mówić.  Jest do tego stopnia leniwa, że nawet nie umie porozmawiać z panią Kasią na temat zakupów czy sprzątania – rzekł i podniósł ręce w geście bezradności.

-Zaczynasz wymyślać- wtrąciła ze złością Paulina. To są tylko nic nieznaczące drobiazgi i nie mogą być powodem rozstania się. Mogę wydawać jej plecenia, jeśli zależy ci na tym-dodała.

- Obędzie się. A z tych drobiazgów jak mówisz usypała się góra śnieżna.  Zapomniałaś już jak nie potrafiłaś uszanować choroby ojca i chciałaś za wszelką cenę zorganizować przyjęcie zaręczynowe dwa dni po ewentualnym wyjściu ojca ze szpitala. Dopiero jak zagroziłem ci rozstaniem wielkodusznie zgodziłaś się je przełożyć.

-Mieliśmy nie wracać do tego-przypomniała matka z lekkim zasmuceniem w głosie. Zrozumiała, że źle zrobiła.

 -Tak mamo tylko, że te jej lekceważące zachowanie nie zdarzyło się po raz pierwszy. Pamiętasz jak poprosiłaś ją o zastępstwo na dobroczynnym festynie przed Bożym Narodzeniem, bo chciałaś być z ojcem w szpitalu-spytał.

- To było dwa dni po operacji ojca. Stało się coś o czym nie wiem?

- Obiecała ci, że wszystkim zajmie się, a była tam tak długo jak była telewizja, czyli jakąś godzinę. Jak tylko zwinęli kamery ona zwinęła się razem z nimi. Zostawiła z tym wszystkim mnie i wolontariuszy, bo miała spotkanie z Matyldą. Plotki z koleżanką były ważniejsze od chorych dzieci- rzekł z satysfakcją, bo matka na jego słowa zareagowała krzywym spojrzeniem.  -Nie mówiłem ci o tym wcześniej, bo miałaś i tak dość zmartwień z ojcem-wytłumaczył.

-Czy to prawda Paulinko- spytała z wyrzutami.

-Wiem, że źle zrobiłam, ale Matylda miała problemy z Mario i chciałam jej pomóc- tłumaczyła się z rozpaczą. Lubię te twoje dzieciaki.

- Jak widzisz mamo dla niej liczy się tylko ona sama, jej rodzina i jej znajomi- zaczął szybko przekonywać, aby Paulina do końca nie zdążyłaby się usprawiedliwić i odzyskać zaufania. Do wieczora mógłbym tak mówić. Ale to, co zrobiła ostatnio to przechodzi ludzkie pojęcie. Okazało się, że wynajęła detektywa żeby mnie śledził. Zdziwiona jesteś, że wiem, prawda Paulino- spytał ją.  Pewnie nigdy nie dowiedziałbym się o tym, ale w piątek przeglądałem przeprowadzone transakcje, a ty byłaś na tyle głupia, że zapłaciłaś za jego usługi wspólną kartą. Okazało się zresztą, że to nie pierwszy raz korzystasz z jego usług.  Co ty chciałaś przez to osiągnąć? Co tobą kierowało?

- Chciałam dowiedzieć się, co łączy cię z tą Cieplak-odpowiedziała obrażonym i zawistnym tonem. Od czasu wyjazdu do Berlina ciągle gdzieś wychodzisz z nią. Założę się, że to ona stoi za tym rozstaniem. 

-Ty chyba do końca oszalałaś- zadrwił.  Ula nie ma z tym nic wspólnego.  Ja sam przejrzałem na oczy. Do tej pory to ja byłem ślepy jak kret. I co ci powiedział ten detektyw-spytał?  Odpowiedzi jednak nie doczekał się, bo Paulina wzruszyła tylko ramionami. -To ja ci powiem, co. Nic, bo nie mam nic do ukrycia a ty sama się pogrążasz. Tyle razy mówiłem ci, że nic mnie nie łączy z Ulą, ale ty i tak mi nie wierzyłaś. I tak miałoby wyglądać nasze życie? Bez zaufania. I co ty chciałaś w ogóle przez to osiągnąć? Zszargać opinie Uli czy mieć satysfakcję, że jednak mam romans z Ulą?

-Zawsze miałeś romanse ze swoimi sekretarkami, dlaczego miałoby być teraz inaczej- pytała z wyrzutami?

-Bo w ostatnich tygodniach zmieniłem się i to po części pod wpływem Uli. Gdybyś nie patrzyła tylko na siebie, ale i na innych zauważyłabyś, to.  Zresztą pewnie i tak gdybyś nawet zauważyła to i tak nie zaufałabyś mi.

-Marek ma rację Paulino- wtrącił zdecydowanie Krzysztof. Brak zaufania dobrze nie rokuje w przyszłość związku. Tak jak i te wszystkie wzajemne oskarżenia. Może, jednak powinniście poczekać z tymi zaręczynami, wyjechać gdzieś, odpocząć od siebie. Czas pokaże czy zatęsknicie za sobą i dojdziecie do porozumienia, czy rozstaniecie się. Ty Paulino powinnaś zmienić swoje postępowanie, a Marek może zmieni wtedy zdanie, co do wspólnej przyszłości. Nic mądrzejszego nie rozsądzimy- dodał na koniec wstając z sofy.

Paulina popatrzyła jeszcze z nadzieją na Helenę. Ona zawsze był bardziej z nią związana. Dzisiaj jednak przychylna jej nie była.

- Krzysiu ma rację. Zaufanie to coś bardzo ważnego. Ja również zawiodłam się na tobie. Prosiłam cię o zastępstwo na festynie i obiecałaś zająć się tym, a okazało się, że było coś ważniejszego.

-Już tłumaczyłam ci, że..- zaczęła szczebiotać Paulina.

- Tak wiem Paulino – przerwała jej Helena. Matylda.  Tylko, że okłamujesz mnie.  Nie mogłaś spotkać się wtedy z Matyldą, bo była w Anglii u matki. Dokładnie pamiętam tamten wieczór. Dzwoniły do mnie i rozmawiałam z obiema. Ja ci z Markiem nie pomogę. Sami musicie dojść do porozumienia. Cokolwiek, jednak zadecydujecie uszanuje to.

Paulina wychodząc od Dobrzańskich była zła. Nie tak wyobrażała sobie koniec tej rozmowy. Myślała, że z pomocą Dobrzańskich coś zdziała, a oni każą jej czekać. Marek natomiast wyszedł szczęśliwy i odetchnął, bo w końcu udało mu się nieco przekonać rodziców, że nieskazitelna Paulina taka idealna nie jest. Paulina to już przeszłość, zaczynam nowe życie i nie zamierzam niczego przemyśleć. Wskoczył do auta i pojechał przed siebie. Chciał pojechać do Sebastiana i uczcić to, ale przypomniało mu się, że ten jest u rodziców. Sam nie wiedział, kiedy znalazł się w drodze do Rysiowa. Był u Uli wcześniej dwa razy, ale po ciemku i tylko przed domem nie był, więc pewny czy trafi. Z pomocą miejscowych dotarł jednak do domu Cieplaków. Ula właśnie nalewała rosół, gdy usłyszeli dzwonek do drzwi. Odłożyła chochle i poszła otworzyć.

-Marek? Co tutaj robisz? Stało się coś-zasypał go pytaniami?

-Cześć Ula. Nie przeszkadzam-spytał. Chciałbym pogadać. Możemy gdzieś wyjść?

-Nie, nie przeszkadzasz- zapewniła. Tylko teraz mam obiad. I wchodź nie będziemy rozmawiać w progu.

Ula zaprowadziła Marka do małej i przytulnej kuchni. Na jego wejście trzy głowy spojrzały na niego z zaciekawieniem. Chwilę później od stołu wstał szpakowaty mężczyzna.

- Dzień dobry. Marek Dobrzański i smacznego- powiedział z uśmiechem do całej trójki.

-Józef Cieplak-odpowiedział ojciec Uli i uścisnął wyciągniętą dłoń Marka. Może zje pan z nami-zaproponował.

-Nie chcę robić kłopotu-powiedział, ale mało przekonująco, bo już sam zapach gotowanych dań był bardzo nęcący.

- To żaden kłopot- zapewniła Ula. Starczy dla wszystkich. A to reszta mojej rodziny. Jasiek i Beatka.

Chwilę później Marek siedział pomiędzy Ulą i Beatką, a na stole przed nim leżał talerz z rosołem. Obiad, choć niewyszukany był jak przyznał Marek bardzo smaczny i upłynął w miłej atmosferze.  Ula obiecała mu również popołudniowe ciasto i kawę. Najpierw poszli jednak na spacer.

-Rozstałem się z Paulina- zaczął rozmowę.

-Jednak. Przepraszam Marek, że to mówię, ale we firmie wszyscy mówią, że wasz związek jest na skraju przepaści.

- A ja właśnie zrobiłem krok do przodu-powiedział i zaśmiał się z własnego żartu. I nie musisz mnie przepraszać, bo to była prawda.

-Miłość nie umiera od tak w jednej chwili-powiedziała nieśmiało. Tak samo jak się nie rodzi.

-Masz racje Ula nie umiera w jednej chwili, ale czy to, co było miedzy mną i Pauliną w ogóle można było nazwać miłością, to wątpię.

-To znaczy, że jej nie kochałeś-zdziwiła się.

-Sam nie wiem-powiedział szybko. Nasz związek to wielki znak zapytania. Znaliśmy się od dziecka i spotykaliśmy często. Później mieliśmy dłuższą przerwę. Ona głównie mieszkała we Włoszech a ja tu. Do Polski na stałe sprowadziła się parę lat temu i zafascynowała mnie jej uroda i temperament w łóżku. Zaczęliśmy, więc spotykać się a matka wykorzystała to, żeby zrobić z nas parę.  W tym wszystkim zapomnieliśmy o uczuciu. Później wkradła się rutyna, doszły wzajemne oskarżenia, a teraz zrozumiałem, że nasz związek był jednym wielkim nieporozumieniem.

-Przykro mi, że tak się to skończyło-skłamała.

-Naprawdę? Bo mi nie.

-A powiesz mi, co się tak naprawdę stało-spytała.  Chyba nie niezakręcona pasta do zębów albo porozrzucane skarpetki.

- Nie, nie Ula.  Nic z tych rzeczy. Od jakiegoś czasu zacząłem zauważać w niej wady i to, że jest bezduszną istotą, dla której liczy się tylko ona sama i pozycja społeczna. A ostatnie dni mnie w tym utwierdziły. Nie mógłbym być z kimś takim.

- Fakt faktem Paulina łatwa w życiu nie jest.

-Delikatnie mówiąc.

- I, dlatego czasami jest lepiej uciąć coś prędzej niż męczyć się później przez całe życie- powiedziała szczerze.

-Tak myślisz.

- Tak Marek.

-To powiedz mi, że dobrze zrobiłem-poprosił.

-Marek tak nie mogę ci powiedzieć, ale podziwiam cię, że odważyłeś się podjąłeś taką decyzję. W takich wypadkach trzeba przede wszystkim myśleć o sobie i o swoim przyszłym życiu, a nie o innych. Skoro jesteś przekonany, że z Pauliną nie byłbyś szczęśliwy to lepiej było to zakończyć.  Nic na siłę.

 -To mi wystarczy.  Wiesz, że zawsze myślałem, że przyjaźń między kobietą a mężczyzna jest niemożliwa, ale my jesteśmy zaprzeczeniem tego- powiedział z radością i blaskiem w oczach. Z tobą mogę o wszystkim porozmawiać, poradzić się, mogę liczyć na ciebie, umiesz mnie rozbawić. I dziękuję ci za to. Poznając cię miałem ogromne szczęście.

- Nie musisz dziękować, bo to jest obustronna sympatia- odparła z równą radością. Ja też lubię z tobą rozmawiać, przebywać w twoim towarzystwie.  A teraz mój przyjacielu zapraszam cię na podwieczorek. Betti pewnie nie może się doczekać ciebie.

Od Cieplaków odjechał dopiero przed ósmą. Ula jeszcze w trakcie podwieczorku zaproponowała mu, aby został na kolacji. Reszta rodziny również była, za więc nie protestował zbytnio. Zwłaszcza, że Cieplakowie byli bardzo mili i czas spędzony tutaj nie należał do straconego. Z Jasiem rozmawiał na temat swojego auta i motoryzacji a z ojcem Uli na temat firmy.  Najwięcej czasu zajęła mu jednak Beatka, bo wdrapała mu się na kolana i zasypała mnóstwem pytań.  Gdyby zobaczył ich ktoś obcy mógłby pomyśleć, że Marek to dobry, stary znajomy.  Kiedy więc stwierdził, że jest tu już długo za długo i pora wracać do domu, całą czwórką odprowadzili go do drzwi. Tam pożegnali się, Marek podziękował za gościnę, a Ula poszła odprowadzić gościa do furtki.

- Jeszcze raz dziękuję za spotkanie i miło spędzony dzień. Twoja rodzina jest niepowtarzalna.

-Nie ma, za co Marek. Nam wszystkim było miło gościć cię. Rzadko podejmujemy gości zwłaszcza takich wyjątkowych jak ty. Byłeś, więc miłym urozmaiceniem. Zwłaszcza dla Betti.

-To prawda twoja siostra jest bardzo…- interesująca-dodał po chwili.

-Raczej wścibska- dodała śmiejąc się. Pytania o zarobki i żonę nie były na miejscu.

- No wiesz Ula równie dobrze mogła spytać mnie skąd biorą się dzieci albo, co było pierwsze jajko czy kura-mówił z rozbawieniem. Nie będę cię już dłużej zatrzymywać. Dobranoc i do jurta-powiedział, popatrzyła chwilę w oczy i cmoknął w policzek. Miłych snów-dodał na koniec.

-Do jutra-zawołała po chwili i Ula, kiedy ocknęła się z zaskoczenia, a on wchodził do samochodu.

  Dzisiaj znów pocałował mnie na pożegnanie- myślała leżąc wieczorem w łóżku. To już trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch tygodni. I mam wrażenie, że ten dzisiejszy był bardzo ważny, bo przemyślany a tamte dwa spontaniczne. Ważniejszy nawet od tego w Berlinie, gdy po udanej kolacji z panią Kruger odprowadził mnie do drzwi pokoju, pocałował na dobranoc i powiedział, że jestem jego przyjaciółką. Wspaniale było z nim na tym wyjeździe. Rano praca a popołudniu zwiedzanie. I tak przez cztery dni. Jemu też podobało się. Jak on to powiedział.„ Jesteś całkiem inna niż kobiety, które znam i znałem. Nie marudzisz, nie ciągasz po sklepach, a chcesz jak najwięcej zobaczyć. Nadajemy na tych samych falach Ula.” I to jest prawda. Lubimy te same filmy, długie spacery, niemalże czytamy w myślach.  Może jeszcze nic niestraconego i moja wróżba również się spełni. Pod warunkiem, że Marek zauważy we mnie również kobietę a nie tylko przyjaciółkę. A może tak jeszcze raz pójść do Jowity. Może podpowie mi coś. Albo lepiej nie. Jeśli jest mi pisany to i tak będziemy razem.