Wypadek Marka. Miniaturka

+18

Było już dawno po siedemnastej, ale część pracowników F&D ciągle była w firmie. Za trzy dni miał odbyć się pokaz kolekcji F&D Gusto i zostało wiele jeszcze do zrobienia. To, co przygotowywane było przez miesiąc musiało być poprawione w ciągu niespełna pięciu dni. Cała ekipa pracowała, więc na zdwojonych obrotach. Uli trudno było jednak skupić się na pracy. Myślami była w szpitalu z Markiem. Rano, gdy wracał do domu po całonocnej wspólnej pracy miał wypadek. Czuła się winna i chciała go przeprosić i powiedzieć, że kocha. Nie miała jednak okazji ani porozmawiać z nim ani nawet zobaczyć się.  Była w szpitalu, ale Paulina jego była albo i niebyła narzeczona broniła wstępu do niego. Do firmy wróciła smutna i zrozpaczona.

On już wybrał -myślała ze smutkiem. Wybrał Paulinę a mi znowu przyjdzie płakać.  Najchętniej już chciałabym sobie popłakać. Być już w domu w swoim łóżku i porządnie sobie popłakać. Ale jeszcze nie mogę. Nie mogę zostawić firmy i pokazu.

Wzięła się w końcu w garść i poszła do Sebastiana podpisać umowy dla modelek. Miała też ochotę wypytać go o Marka. Paulina tylko pobieżnie powiedziała o jego stanie zdrowia. Seba był u niego później i może wiedział coś więcej.

-Wiesz może jak z Markiem?-zapytała na sam koniec.  – Paulina mówiła mi, że miał mieć jakieś badanie. Coś wykazało?

-A może po prostu pójdziesz do niego i sama sprawdzisz-rzekł niemiło.

- Po, co?-spytała wzruszając ramionami.

-Ula a po co chodzi się do szpitala?- zapytał z ironią. –Albo idzie się na badania, leżeć tam albo w odwiedziny.

- Byłam tam rano i Marek nie chciał mnie widzieć-bronił się.

-Co!?-zdziwił się.

-Paulina mi tak powiedziała. Spotkałam ją na korytarzu i powiedziała mi, że to do niej dzwonił i żeby przyjechała.

-Powinienem się domyślić- pokręcił z niedowierzaniem głową. – Ula to są jakieś totalne bzdury. Owszem dzwonił, ale nie on tylko jakaś pielęgniarka na domowy numer. On tam czekał na ciebie. Tylko na ciebie. Pytał nawet mnie czy wiesz i czemu nie przyjechałaś. On cię kocha cię Ula. Mogłabyś w końcu, w to uwierzyć.

-Naprawdę- wyraźnie rozpromieniała.

-Tak Ula-rzekł stanowczo. – Powinnaś teraz do niego pojechać.

-Tak właśnie zrobię Seba-rzekła wstając zza stolika. Nie mogę dopuścić żeby miłość mojego życia wyjechała.

Dwa razy nie trzeba było jej zachęcać.  Wzięła tylko torebkę, złapała pierwszą lepszą taksówkę i pojechała. Gdy dojechała do szpitala na dworze było już szaro.  W jego sali również panował mrok. Drzwi były uchylone to nawet nie pukała tylko weszła.  Marek spał, chwilę popatrzyła na niego w końcu podeszła i wzięła za rękę.   Marek z drzemki przebudził się chwile później.  Przez na wpół otwarte i zamglone oczy zauważył siedzącą przy nim kobietę, ale w sali było ciemno i Ulę wziął za Paulinę. Nie chciał rozmawiać z nią ani wysłuchiwać o czekającej ich podróży. Zamknął oczy i wolał dalej udawać, że śpi z nadzieją, że Paulinie wkrótce znudzi się czekanie i wyjdzie.

-Marek –szepnęła.  W końcu obudziłeś się.

-Ula? – rzekł cicho jakby do siebie. – Przyjechałaś jednak- ucieszył się i uścisnął jej dłoń.

- Tak. Rano też byłam, ale Paulina nie dała mi się z tobą zobaczyć-tłumaczyła się wpatrując się w niego. – Nie mówmy jednak o tym teraz- dodała i machnęła ręką.  – Przyjechałam, bo muszę powiedzieć ci coś ważnego.   Rozmawiałam z Sebastianem i powiedział mi, że, że ty. Jeśli to prawda Marek to wspaniale, bo ja też cię bardzo mocno kocham.

- Co?- zapytał i chciał podnieś się, ale nie dał rady.  – Ula możesz zawołać lekarza. Coś się dzieje z oczami. Widzę jakby przez mgłę a w głowie kręci mi się.

Parę minut później Marek przewieziony został na ponowną tomografię a prosto po niej na salę operacją.  Dowiedziała się tylko, że powstał krwiak i uciskał na nerwy wzrokowe. Marka z pracowni tomograficznej wywieźli chwile później.

-Ula –szepnął wyciągając do niej rękę. Kocham cię nad życie i jedyne, czego pragnę to ożenić się z tobą. Obiecaj mi, że jak wyjdę stąd cały to wyjdziesz za mnie.

-Oczywiście, że za ciebie wyjdę kochanie- odparła ujmując jego dłoń i idąc obok jego łóżka. – Tylko szybko wyzdrowiej i nie myśl, że może coś ci się stać.

-A Piotr-dopytywał się nie zważając, że przysłuchują się tej rozmowie dwie pielęgniarki.

- Powiedziałam mu dzisiaj, że między nami się nie uda i że go nie kocham. Zrozumiałam to dopiero, gdy dowiedziałam się, że miałeś wypadek.

- Tak bardzo cierpiałem, gdy widywałem was razem a później ten wyjazd –mówił ze smutkiem.

- Nie myśl o tym już- przerwała mu.  – Teraz najważniejsze jest twoje zdrowie.

-Musimy już wjeżdżać na blok- tym razem przerwała im jedna z pielęgniarek, gdy znaleźli się przy rozsuwanych drzwiach. – Może pani dać buzi narzeczonemu na do widzenia –dodała na, co oboje uśmiechnęli się.

-Pa kochanie-rzekła z czułością.

-Pa - odparł i puścił jej rękę.

Po zniknięciu Marka za drzwiami bloku operacyjnego zadzwoniła do Sebastiana.  Chciała powiadomić również Dobrzańskich, ale nie znała ich numeru telefonu i poprosiła o to Sebastiana. Zadzwoniła również do domu, aby ojciec się nie martwił.  Olszański do szpitala miał najbliżej i zjawił się parę minut później razem z Wiolettą. Wkrótce po nich dojechali Dobrzańscy z Pauliną. Rodzice Marka skierowali się prosto do dyżurki a Paulina dołączyła do Sebastiana i Wioletty.

-Mogę wiedzieć, co pani tu znowu robi- syknęła.

-Może tak milej- odpowiedziała za Ulę, Wioletta. –  Ula była przy nim jak zaniewidział i ma prawo tu być.

- To dziękuję, ale teraz już poradzimy sobie bez pani- mówiła wyniośle.

-Paula- wtrącił się do rozmowy Sebastian ostrym tonem. –  Przestań się ośmieszać i zrozum w końcu, że Marek cię nie kocha.  Nie ko-cha- przesylabizował.  Kocha Ulę. Tylko Ule i z nią chce być. I to z nią się ożeni jak tylko wyjdzie ze szpitala. I Ula ma prawo tu być. A to, co zrobiłaś rano to było świństwo mówiąc tak po ludzku. Myślałaś, że się to nie wyda?

- A może miałam siedzieć z założonymi rękoma- odparła nieuprzejmym tonem. – Jestem pewna, że gdybyśmy wyjechali to Marek wróciłby do mnie.

- Nawet za sto lat tego by nie zrobił Paulino. A wiesz, dlaczego?-zapytał Sebastian. Bo jesteś wyniosła i zimna.

-Dokładnie tak- zawtórowała Wioletta. –   Jesteś zimna jak ten martwy płaz.

 -A ona jest zwykłą uzurpatorką – warknęła Febo. Podstępem zdobyła władzę i wszystkich ogłupiła.  A wy staliście się beznadziejni i pozbawieni rozumu- rzekła spoglądając z pogardą na Sebastiana i Wiolettę. Okradnie firmę i zostaniecie z niczym.

- Ula nie jest z tych- wstawiła się Wioletta za przyjaciółką.   Ona jest porządna. Złodziejką też nie jest.  Można polegać na niej jak na tym Czarnym Ali Babie.

- Spokojnie Wiola- odezwała się w końcu Ula. –  Po pierwsze nie jestem żadną uzurpatorką- zwróciła się do Pauliny.  Gdyby nie ja to firma poszłaby z torbami albo władze przejąłby pani brat, co byłoby jeszcze gorsze niż bankructwo. Nowa kolekcja to jest szansa na odbudowanie firmy.

-Kolekcja-zaśmiała się.  – Pshemko ze szczytu spadnie na samo dno.

- A po drugie – kontynuowała Ula nie zważając na jej krytykę.  – Marek nigdy nie związałby się z panią, bo ma swój rozum i wie, jakie ciężkie życie czekałoby go z panią.

Odpowiedzieć nie zdążyła, bo na korytarz wrócili Dobrzańscy i po dowiedzeniu się o jego zdrowie wyszła tłumacząc się pakowaniem.

Rodzice Marka byli dla niej zdecydowanie milsi i nie dali odczuć, że jest tu niemile widziana.  Pokrzepiające też były ich słowa.

- Znam dobrze Marka i wiem, że teraz zakochał się naprawdę pani Urszulo- rzekł Dobrzański przysiadając obok niej. – Nigdy tak jak przez ostatnie tygodnie się nie zachowywał.  Szkoda, że pani wyjeżdża- rzekł z żalem.  – Gdyby mógł to nieba przybliżyłby pani.

- To bardzo miłe, co pan mówi- odparła lekko zakłopotana.  – I jednak nie jadę.

– Miło to słyszeć – odezwała się również Dobrzańska. –  Muszę przyznać się, że gdy Marek powiedział mi, dla kogo rzuca Paulinę byłam mocno zszokowana i uważałam to za kaprys i kolejne przelotne uczucie-wyznała szczerze. –  Próbowałam nawet dla jego dobra odwieść go od tego pomysłu, ale on uparcie trzymał się swoich uczuć i deklaracji.  Nie znałam cię dobrze, wiedziałam tylko o nieatrakcyjnym wyglądzie i nie myślałam, że Marek spojrzy na wnętrze kobiety. Zrobił to chyba po raz pierwszy w życiu. Zawsze obracał się wśród pięknych kobiet.

- Mi również trudno było w to uwierzyć, że pokochał mnie, taką prostą dziewczynę z Rysiowa- rzekła spoglądając na Dobrzańską z sympatią.  – I mogę zapewnić państwa, że kocham Marka równie mocno.

-Tak jak Marek panią- kontynuowała Dobrzańska. –  Teraz wiem, że myliłam się i nie był to tylko romans. Może moglibyśmy mówić ci z mężem po imieniu?- zaproponowała nieoczekiwanie.

-Będzie mi miło-odparła szczęśliwa, bo wyglądało na to, że rodzice Marka zaakceptowali ją.

Trzy godziny później neurochirurg wyszedł z bloku operacyjnego z dobrymi wiadomościami.

-Państwa syn miał dużo szczęścia, że pani Ula odwiedziła go-rzekł patrząc na nią. –  Jeszcze z pół godziny a mógłby całkiem stracić wzrok a nawet życie. Teraz jego stan jest stabilny i życiu już nic nie zagraża. Musi jednak przynajmniej przez dwa – trzy dni być utrzymywany w śpiączce farmakologicznej. Dopiero później okaże się, w jakim stopniu i czy w ogóle został uszkodzony wzrok.

-To znaczy, że Marek może nie widzieć-zatroskała się Dobrzańska.

- To tylko najgorszy scenariusz, ale tak jak mówiłem musimy poczekać aż odzyska przytomność.

Było już północy, gdy Marka przewieźli na OIOM i mogli przez szybę spojrzeć na niego. Sebastian zaproponował też Uli, aby zanocowała u niego i Wioletty. Rano przed pójściem do pracy również pojechała do szpitala. Przez chwilę posiedziała przy nim, pogłaskała po dłoni, powiedziała kilka słów i pojechała do firmy. Wieczorem miał odbyć się pokaz i choć z trudem jej to przychodziło musiała być tam i wszystkiego dopilnować.

Pokaz, wbrew oczekiwaniom Pauliny odniosła sukces a mistrz za kolekcję dla przeciętnego Polaka zbierał same pozytywne recenzje.  Ula jednak z sukcesu w pełni cieszyć się nie potrafiła i myślami była w szpitalu z Markiem i chciała pojechać do niego jak najszybciej.

Po trzech dniach od operacji Marek mógł zostać wybudzony ze śpiączki. Ula była w pracy, gdy zadzwonił do niej Krzysztof z tą informacją i propozycją, że jeśli chce to może przyjechać. Chciała pojechać, ale musiała zająć się liczeniem kosztów pokazu. Z pomocą przyszła jej Wioletta zapewniając, że śmiało może jechać a ona z Anią i Sebastianem wszystkim się zajmą.

Gdy dotarła do szpitala Marek był już wybudzony, ale na dłuższe wizyty nie był gotowy i do sali można było wchodzić pojedynczo. Miał też po intubacji problemy z mową. Tylko na chwilę mogła wejść, popatrzeć na niego, trochę porozmawiać.

Dzień później stan jeszcze bardziej poprawił się i mógł być przewieziony na zwykłą salę.  Odzyskał również w pełni mowę.

-Jesteś- szepnął wyciągając do niej rękę.

-Jestem-odparła siadając na łóżku.

- To dobrze, bo chciałem spytać cię o coś ważnego i nie daje mi to spokoju- zaczął poważnie.  –  Ula wtedy na korytarzu, gdy zgodziłaś się za mnie wyjść to nie, dlatego że miałem być operowany i było ci mnie żal.

- Oczywiście, że nie- zapewniała gładząc jego dłoń.  – Kocham cię Marek. Całe życie czekałam na ciebie.

-Ja też cię kocham i nic więcej do szczęścia nie jest mi potrzebne- rzekł czule. – Możesz schylić się- poprosił z błyskiem w oczach. – Chciałbym pocałować cię a kroplówka i ta aparatura trochę przeszkadzają w siadaniu.

Schyliła się tak jak ją poprosił. Była przygotowana na lekkie muśnięcie ust, ale Marek wolną ręką przytrzymał głowę i zmysłowo muskał je górną a później dolną wargę.

-Kochanie jak tylko wrócę do pełni sił zrobię to znacznie lepiej- szepnął jej prosto w ucho. – I oświadczę się jak należy.

Marek w szpitalu przebywał jeszcze dwa tygodnie i nabierał siły. Okulista miał dla niego całkiem dobre wieści, bo jego wzrok był w lepszym stanie niż przypuszczano. Szans na całkowite wyleczenie pourazowego uszkodzenia nerwu wzrokowego, co prawda nie miał i już do końca życia miał mieć osłabioną ostrość wzroku to odpowiednio dobrane okulary miały to korygować.  Ula wpadała do niego dwa razy dziennie. Rano przed pracą i popołudni po pracy. Zaczęło być to męczące i Marek zaproponował jej, aby wprowadziła się do niego już teraz. Ustalili, bowiem prędzej, że po wyjściu ze szpitala i na czas rekonwalescencji zamieszkają razem. Dając jej klucze zapewnił, aby czuła się jak u siebie w domu, zapełniła lodówkę i poukładała wszystko po swojemu.

W dniu jego powrotu do domu Ula wzięła wolne i przygotowała powitalny obiad. Później do samego wieczora leżeli na kanapie w salonie i cieszyli się swoim towarzystwem. Rozmawiali, całowali się i nadrabiali stracony czas.

-Chciałbym już dzisiaj z tobą kochać się, ale to nie jest wskazane- usprawiedliwiał się wieczorem.

-Wiem i nie mam żalu-rzekła łagodnie. – Będziemy spać koło siebie, cieszyć się sobą i to mi w zupełności wystarczy, bo jeszcze całkiem niedawno były to tylko moje marzenia a teraz jest rzeczywistość.

-I moje skarbie-rzekł patrząc prosto w jej oczy. – Stały się one długo po twoich, bo stały się one dopiero od czasu wyjazdu do Spa, ale były. Jeśli zrozumiałaś, co chciałem powiedzieć.

- Zrozumiałam. Tylko, o czym teraz będziemy marzyć kochanie?

Dzień później Marek wybrał się na samotne zakupy do jubilera. Pamiętał mniej więcej, jaki pierścionek podobał się jej i chciał kupić coś podobnego.  Zdecydował się na mały pierścionek z białego złota z szafirem i brylancikami. W drodze powrotnej wstąpił jeszcze do kwiaciarni i do sklepu spożywczego. Po powrocie do domu zajął się obiadem.  Ukochana wróciła o obiecanej godzinie. Elegancko zastawiony stół, bukiet kwiatów tak, jaki i Marek w garniturze zaskoczyło ją, ale domyśliła się skąd to wszystko. Marek z oświadczynami długo nie zwlekał i nie robił z tego ceregieli.  Tuż po przyjściu i zdjęciu przez Ulę kurtki tak zwyczajnie uklęknął przed nią i poprosił o rękę.

-Ula czy wyjdziesz za mnie? –zapytał wprost otwierając małe bordowe pudełeczko w kształcie serca.

-Myślę, że jest to bardzo prawdopodobne Marek, ale pod warunkiem, że ślub będzie skromny i zero seksu przed ślubem.

-Na takie małe ustępstwo jestem gotowy się zgodzić- odparł bez zastanowienia wsuwając na jej palec pierścionek. Następnie wstał z kolan i zwieńczył tę uroczystą chwilę namiętnym pocałunkiem.

Tydzień później w mieszkaniu Marka wyprawili małe przyjęcie zaręczynowe dla najbliższej rodziny i przyjaciół.

Pięć tygodni później

-To by długi dzień skarbie-szepnął, kiedy znaleźli się w sypialni.

-Skoro jesteś zmęczony to może powinieneś od razu położyć się spać- zasugerowała.

-Aż tak żeby nie kochać się z tobą to nie jestem- szybko odparł nachylając się nad nią.

Przywarł wargami do jej ust delikatnie muskając je. Chciał stopniowo rozbudzać siebie i Ulę. Miała to być ich pierwsza noc po wypadku i noc poślubna. Ślub udało im się załatwić w pięć tygodni i był tak jak Ula chciała skromny. Tylko najbliższa rodzina i przyjaciele.

 Delikatne pocałunki wkrótce przestały im wystarczać. Nie jestem przecież na pierwszej randce- myślał Marek. Usta Uli były takie słodkie a jej zapach skóry sprawiał, że ogarnął go głód żądzy.  Znalazł zamek od sukienki i rzucił niedbale na kanapę w salonie. Jego marynarka wylądowała wkrótce obok i wrócił do jej ust. Teraz całował zachłannie nie tylko usta, ale i szyję, dekolt i piersi. Wziął ją w końcu na ręce i zaniósł na łóżko. Jego ręce wędrowały po całym ciele Uli głaszcząc i pieszcząc. Ula w tym czasie mierzwiąc jego włosy oddawała pocałunki.

-Marek nie powstrzymuj się zbyt długo- szepnęła pomiędzy jednym pocałunkiem a drugim pocałunkiem.

Jej słowa zdziwiły go, ale i podziałały na niego natychmiast. Szybko pozbył siebie i Ule z bielizny. Pieszcząc jej piersi czuł jak narasta w nim pożądanie. Ula w dodatku tak zmysłowo wzdychała i bawiła się jego torsem.   Ten pierwszy raz w Spa był spokojny a teraz wszystko wskazywało, że będzie to gorąca noc.  Ich oddechy stawały się coraz szybsze a ruchy gwałtowniejsze.  Wyczuł chwilę, kiedy Ula rozchyliła nogi i mógł wejść w jej ciało. Trzymała go mocno rękami i nogami tak jakby nigdy nie chciała już go wypuścić. Ciągle smakując jej usta i kąsając piersi delikatnie zaczął poruszać się. Ula szybko dostosowała się do jego rytmu i ekstaza pożądania wzrastała w nich obojga. Chcąc poczuć go głębiej wygięte jeszcze plecy. Ruch ten jeszcze bardziej ich zespolił, Marka bardziej pobudził a do spełnienia brakowało niewiele. Doszli równocześnie rozkoszując się swoimi orgazmami a jej wnętrze wypełnił żar.  Poprzednim razem Marek był zabezpieczony tak jak przed laty Bartek i dopiero teraz mogła poczuć w pełni tą rozkosz. Ta fala rozkoszy zalewała ją raz po raz i chciała, aby trwała jak najdłużej.  Ruchy jednak stawały się coraz słabsze i w końcu opadł na nią wyczerpany, zaspokojony i szczęśliwy.

-Nie sprawiłem ci bólu- zapytał, gdy oddech uspokoiły się całkiem. To było dość szalone.

-Nie kochanie-zaśmiała się kładąc głowę na jego torsie. – To był niesamowite i proszę o więcej takich nocy.

-Kiedy tylko zachcesz skarbie- odparł kąsając jej ucho.  – Nawet marzę, o czym takim w naszym biurze – dodał patrząc na nią łobuzersko. –  I jak tylko wrócimy z podroży poślubnej zamierzam kochać się z tobą na biurku, na kanapie i na fotelu- obiecywał zmysłowym głosem.

-A możesz dać mi to na piśmie-zapytała nieśmiało. – Tak na wszelki wypadek gdybyś zmienił zdanie.

Jeśli są błędy to przepraszam. Nie mam czasu sprawdzić, a do środy nie chciałam czekać z publikacją.