Wróżba 3

 Obiecałam trzy części, ale będzie jeszcze jedna. Ta ma ponad osiem stron a reszta opowiadania w wersji roboczej już trzy. Po rozpisaniu będą kolejne trzy albo cztery strony to w sumie wyszłoby ok. 14-15 stron. To dużo za dużo.  

 Od tej pamiętnej niedzieli jego wizyty w Rysiowie minął już miesiąc, a ich znajomość nabrała rumieńców.  A przynajmniej było tak w odczuciu Uli. Ich rozmowy, wyjścia na lunch, kawę czy na spacer stały się niemal codziennością. Już następnego dnia w podzięce za gościnę Marek zaprosił Ulę do Książęcej i na popołudniowy spacer. Kilka dni później natomiast zabrał na wernisaż i bankiet. Kiedy indziej zaś poszli do kina, a jeden z piątkowych wieczorów spędzili w sławnym klubu 69. Czasami odwoził również Ulę do Rysiowa, korzystał z zaproszenia i wstępował do domu. Gościł u nich także w drugi dzień Świąt Wielkanocnych i w jedną z kwietniowych sobót. Okazał się też pomocny w pracach domowych i razem z Jasiem i ojcem Uli urządzili pokój dla Beatki. Ula natomiast w zamian pomogła mu w urządzaniu się w jego nowym mieszkaniu. Tak, więc Marek dla niej i jej rodziny szybko stał się nieodzowną częścią ich życia.  Ojciec Uli po tych wszystkich spotkaniach, wyjściach, wizytach w Rysiowie i serdecznościach upatrzył sobie nawet w nim kandydata na męża dla córki. Ula jednak studziła jego zapały. Sama jednak wiedziała, że zakochała się w nim na zabój i ciągle usychała z tęsknoty. Zaczynała tęsknić już chwilę po pożegnaniu. Ciągle marzyła o nim i myślała.  Jest taki cudowny, życzliwy, wrażliwy. Jakaś kobieta będzie z nim bardzo szczęśliwa, ale to chyba nie będę ja. 

 Marek tymczasem planów na układanie sobie życia z jakąkolwiek kobietą nie miał i zajął się uporządkowywaniem swojego życia. Na dobry początek postanowił sprzedać dom i wynająć mieszkanie. Nie chciał dłużej mieszkać w miejscu, gdzie miałby wspomnienia o byłej narzeczonej. Paulina natomiast ciągle łudziła się, że wrócą do siebie. Dzień po, tym jak Marek rzucił ją i stosując się do zaleceń Dobrzańskich poleciała do Włoch tłumacząc się niedomagającą babcią.  Marek jednak w przeciwieństwie do Febo nie zamierzał nikogo okłamywać i mówił wprost o zerwanych zaręczynach i definitywnym rozstaniu.  Paulina we firmie pojawiła się dopiero po przeszło dwóch tygodniach jakby odmieniona z prezentami dla pracowników i z nadzieją na powrót do Marka. Zamiast tego zastała spakowane walizki, opustoszały dom i Marka w innym mieszkaniu. Próbowała jeszcze zdobyć przychylność Dobrzańskich licząc, że może wpłyną na decyzję Marka. Oni jednak tak jak obiecali nie wtrącali się w ich związek. W odwecie za poniżenie i skrzywdzenie szukała zemsty.  Marek nie zamierzał przejmować się jej krytykami, pretensjami i groźbami.  Tym bardziej, że miał asa w rękawie. Łapówka wzięta przez Aleksa Febo dwa lata temu ciągle była tym czymś, czym mógł w razie potrzeby zaszantażować rodzeństwo. Gdyby ojciec dowiedział się o tym wyrzuciłby z firmy Aleksa, a dla Pauliny Aleks liczył się najbardziej. I nie mylił się. Paulina wybrała dobro brata, a on cieszył się, że uwolnił się od tej egoistycznej kobiety. Cieszył się też, że ma przy sobie taką wspaniałą przyjaciółkę jak Ula, z którą może wszędzie wyjść, porozmawiać i zawsze może na nią liczyć. W dodatku nie oczekiwała nic w zamian. Ula tymczasem ze zgrozą stwierdziła, że przyzwyczaiła się do tego, że Marek jest tak blisko niej i bała się jak to będzie, gdy w życiu Marka pojawi się nowa kobieta i przyjdzie czas zakończyć to coś, co jest między nimi.

Przyjaźń ta trwałaby pewnie dalej, gdyby nie przeziębienie Beatki i przymusowy dwudniowy urlop Uli. Zadzwoniła do niego rano w czwartek i poinformowała, że siostra jest chora i musi zostać w domu. Marek nie był zbyt zadowolony tym, bo mieli dużo pracy, ale Ula była w podbramkowej sytuacji. Jasiek ciągle uczył się do matury, a ojciec akurat wyjechał na wycieczkę.  Dopiero po tym jak obiecała mu, że popracuje w domu zgodził się na jej nieobecność we firmie. Spakował najpotrzebniejsze dokumenty i zawiózł jej do Rysiowa. Nazajutrz tak jak umówili się wrócił po nie. Siedzieli właśnie w pokoju Uli i przeglądali wspólnie efekt jej pracy.

-Spisałaś się na medal- rzekł z niekłamanym podziwem.  To wygląda lepiej niż myślałem. Znalazłaś tyle oszczędności. Ja sam lepiej bym tego nie zrobił- ciągle mówił nie mogąc nachwalić się jej.

- To nic takiego Marek-odparła skromnie wzruszając ramionami.  Wczoraj, gdy Beatka spała miałam trochę wolnego czasu poprzeglądałam, więc oferty innych dostawców i wybrałam te najlepsze.

-Odwaliłaś kawał roboty i mówisz nic takiego-wtrącił pośpiesznie i nieco zdziwiony jej skromnością.

-Taka moja praca. Szukanie oszczędności również należy do moich obowiązków- odpowiedziała rzeczowo.

-Ale tego kosztorysu nie musiałaś opracowywać.

- Nie musiałam, ale chciałam- wtrąciła uprzejmie i z uśmiechem. Tyle dla mnie i mojej rodziny robisz, że i ja chcę być od czasu do czasu pomocna.

- Nie Ula – powiedział i pokręcił głową. Ty od zawsze mi pomagasz i nie raz wyciągałaś z kłopotów. Bez ciebie już dawno utonąłbym razem z tą całą firmą- mówił i patrzył na jej rozjaśnioną komplementami twarz.  -Ty wpadłaś na pomysł z internetową sprzedażą starych kolekcji, ty skontaktowałaś mnie z Terleckim i przekonałaś go do współpracy i ty znalazłaś sposób na zapłacenie akcyzy za materiały z Włoch.  Czy ja ci już wspominałem, że jesteś niesamowita-spytał na koniec przysiadając się bliżej?

-Kiedyś tam coś mówiłeś, ale jak to mówią to było dawno i nieprawda- odpowiedziała nieco zmieszana bliskością Marka. Teraz wystarczy spróbować umówić się z tymi dostawcami na spotkanie i przekonać do współpracy- dodała, chcąc odwrócić swoją uwagę od Marka.

-Ale tym to już sam się zajmę- zapewnił. Jeszcze dzisiaj podzwonię do nich.  I dziękuję ci – usłyszała tuż przy uchu. Chwilę później objął ramieniem a jego usta były tuż przy jej skroni.

-Całujecie się-usłyszeli od strony drzwi głos Beatki, na co oboje zareagowali gwałtownie.

-Betti jak ty coś palniesz to głowa boli-zbeształa ją Ula. Marek tylko mi dziękował. Wyspałaś się- spytała zmieniając gładko temat.

- Tak- odpowiedziała Beatka przysiadając się nich. -Obiecałaś mi naleśniki na obiad-powiedziała bardzo oficjalnie.

-Pamiętam Beatko. Muszę tylko pójść po mleko do sklepu, a teraz mamy gościa- tłumaczyła łagodnie.  Wytrzymasz chyba tą godzinkę do powrotu Jaśka.

-Te naleśniki- wtrącił zdecydowanie Marek.  Dużo oddałbym za coś takiego- dodał rozmarzonym głosem.  Nie doczekawszy się zaproszenia ze strony Uli kontynuował przymilnie.  -Ja chętnie pójdę po mleko w zamian za porcję czegoś takiego- zaoferował swoją pomoc. Powiedz tylko jak tam dojść.

-Jak wyjdziesz z domu na lewo do końca ulicy i jeszcze raz na lewo- odpowiedziała zamiast siostry Beatka, a dwie pary oczu utkwiło w niej pytająco- błagający wzrok.

Ula nie potrafiła oprzeć się tym spojrzeniom.

- Dobrze zrobię wam te naleśniki- odparła z lekkim westchnieniem. - Ale do sklepu pójdę sama. Mam jeszcze inne zakupy do zrobienia. Wy możecie w tym czasie przygotować ser na nadzienie. Beatka wie jak to zrobić – dodała do Marka, a sama wzięła pieniądze i torebkę, i wyszła z domu.  Wróciła, jednak chwilę później po telefon, ale to, co usłyszała zatrzymało ją w korytarzu.

- Lubisz Ulę –spytała Beatka bez ceregieli.

-Pewnie –odpowiedział. I to bardzo.

-To znaczy, że z nią chodzisz.

-Nie. Dlaczego tak myślisz-spytał podejrzliwie? Ula ci tak powiedziała?

- Nie. Jasiek wytłumaczył mi to na przykładzie Kingi. Powiedział, że jak kogoś się lubi, odprowadza do domu, razem wychodzi się, mówi komplementy i całuje się to się chodzi - odpowiedziała logicznie.

-Bo tak jest Beatko-odrzekł zmieszany bezpośredniością dziewczynki.  Ale my jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele również to czasami robią. I powiem ci w sekrecie, że twoją siostrę nie zamieniłbym na żadną inną przyjaciółkę. Jest najlepszą przyjaciółką, jaką mógłbym sobie wymarzyć.

-Szkoda- powiedziała smutno. Super byłoby mieć takiego szwagra. Mówiłam ci już jak razem z Jasiem byliśmy w zoo i– zaczęła opowiadanie Beatka, a Ula cicho wyszła niezauważona.

 Oddałabym wszystko albo prawie wszystko żeby, chociaż przez krótki czas tak mogło być- myślała idąc do sklepu. Chodzić na randki, przytulać się, całować, słyszeć komplementy. Marek, jednak powiedział wyraźnie, że jestem jego najlepszą przyjaciółką. Przyjaciółki i nic więcej. Ale przecież zdarzają się miłości, które rozpoczęły się od przyjaźni. Kasia i Wojtek przez sześć lat byli przyjaciółmi a teraz szykują się do ślubu. Może, więc i nam się uda i zrodzi się między nami piękna i szczera miłość. To znaczy w Marku, bo ja jestem pewna swoich uczuć. Przyjaźń to chyba dobry fundament na stały związek. Między nami nie ma niedomówień, zgrzytów, pretensji. Rozumiemy się za to bardzo dobrze i lubimy przebywać w swoim towarzystwie.  Jowita przecież powiedziała, że księga losu jest otwarta i ode mnie zależy czy zjem tego cukierka. Tylko jak mam to zrobić? Same naleśniki mogą nie starczyć.

Do domu wróciła po kwadransie i napiekła im górę naleśników. Sam Marek zjadł ich pięć, wypił kawę, posiedział jeszcze chwilę i wrócił do firm.  Po powrocie do domu wrócił myślami do dzisiejszego dnia i tego, co powiedziała mu Beatka.

 Beatka ma w sumie rację. Czemu nie miałbym dać nam szansy?  Mam dość kobiet pokroju Pauliny i modelek. Może takiej kobiety szukałem dla siebie. Zadbanej i pięknej kury domowej. Bardzo ją lubię, jest piękna, inteligentna, dobra. Może od tego rozpoczyna się miłość od tych kilku elementów, a nie od łóżka i fascynacją ciała. Nigdy nie byłam zakochany i nie wiem jak zaczyna się miłość. Porozmawiam z Ulą w poniedziałek i zaproponuję jej te chodzenie.  Nieźle Dobrzański trzydziestka na karku a ty po dobrych piętnastu latach znów zabierasz się za randki- pomyślał i uśmiechnął się do własnych myśli. Mam tylko nadzieję, że Ula nie pogniewa się na mnie i nie stracę jej przyjaźni.

W poniedziałek tuż po przyjściu do firmy Marek zaproponował Uli wyjście na kolację i spacer.  Nie oczekiwała nic po tym spotkaniu, bo nie pierwszy raz zdarzyło się, że proponował jej coś takiego. Dzisiaj w dodatku miał powód do świętowani i podziękowania Uli. Dostawcy, których wyszukała mu okazali się zainteresowani współpracą. Była, więc przekonana, że Dobrzański robi to z wdzięczności, ale i tak czekała z niecierpliwością na koniec pracy. Fajrant w końcu przyszedł i mogli wyjść.

-Ula- zaczął niepewnie spacerując po parku.  Wiesz, że miedzy nami ostatnio dużo się działo i zbliżyliśmy się do siebie.  Dawałem ci kwiaty, czekoladki, wychodziliśmy razem, zabierałem cię do kina, restauracji, zwierzałem się. I za każdym razem było nam razem przyjemnie, dogadywaliśmy się bez słów.  Zresztą od czasu jak pojawiłaś się we firmie to mieliśmy ze sobą tę nić porozumienia –mówił idąc krok przed nią i gestykulując. Co on chce mi powiedzieć-myślała tymczasem Ula? Chyba nie to, że mamy być razem? Nie to chyba niemożliwe. Pewnie ma pretensje za Beatkę. Zaraz mi powie, że mogłam wziąć to za coś innego. -To, co mówię może dziwnie brzmi, ale chcę żebyś mnie dobrze zrozumiała. Ty i ja to znaczy my Ula jesteśmy jakby złączeni rozumiesz, o co mi chodzi –spytał niepewnie.

- Na razie to rozumiem tylko to, że krok po kroku tłumaczysz mi naszą znajomość- wtrąciła

-Tak, bo inaczej się nie da. Nie wiem tylko jak zareagujesz i czy nie obrazisz się- zapytał nerwowo. Nie wiem nawet jak to powiedzieć. Mów jakoś to zniosę-pomyślała. Ja sama wiem, że między nami nic nie będzie. Ula może damy sobie szansę- wydusił z siebie.

- Szansę, na co szansę-spytała i obrzuciła badawczym spojrzeniem?

- Chciałbym spotykać się z tobą tak oficjalnie.

-Co- spytała cicho opierając się o balustradę mostku?

-Ja wiem, że możesz być zdziwiona, ale lubimy się, podobasz mi się i to bardzo i dogadujemy się. Nie mogę, jednak powiedzieć ci, że cię kocham, bo okłamałbym cię- wyznał szczerze.  Nie wiem jak to jest w innych taki związkach, gdy para zaczyna chodzić ze sobą. Czy od razu czuje się te szybsze bicie serca, czy dopiero przychodzi to z czasem? Ula rozumiesz, o co mi chodzi- spytał pośpiesznie. - Nie każde chodzenie kończy się miłością czy ślubem-odpowiedział sam na swoje pytanie.  -Między nami może być podobnie. Jednego jestem pewny, że to, co jest między nami jest prawdziwe i na początek nam starczy, a miłość może pojawi się z czasem. Ula powiedz coś?

Ona jednak zamiast odpowiedzi spięła się na palce i pocałowała w policzek.

-To znaczy, że zgadzasz się- spytał z uśmiechem.

-Tak –odparła czekając, co zrobi jej ukochany. Marek spojrzał na nią tym swoim zniewalającym uśmiechem, przygryzł lekko dolna wargę i przytul. Chwilę później jego usta zdążały do ust Uli.  W ostatniej chwili jednak zmienił kierunek i pocałował tylko w czoło. 

- Chyba nie powinniśmy tak od razu na pierwszej randce-tłumaczył się.

-Masz rację– zgodziła się momentalnie.  Wszystko w swoim czasie. I na to może kiedyś przyjdzie czas. Tak samo jak na wyznanie miłości. Mężczyźni podobno do tego dłużej dorastają.

Z parku odeszli trzymając się za ręce.

Restauracja na ostatnim piętrze hotelu Westin przyciągała nie tylko doskonałym jedzeniem, ale i niepowtarzalnym klimatem. Były świece zapachowe, dużo zieleni, zza okien roztaczał się widok na Warszawę, a w tle grała cicho muzyka.  Ula nigdy tutaj nie była, zachwyciła się, więc tym miejscem i cieszyła się z każdej spędzonej tu chwili.  Czas mijał im nie tylko na delektowaniu się wyśmienitą kuchnią, ale i na rozmowie. Po raz kolejny Marek mógł przekonać się, że Ula jest nie tylko niezwykle inteligentna i błyskotliwa, ale że ma w sobie dużo czułości i serdeczności. Po kolacji odwiózł Ulę do Rysiowa, a reszta wieczoru przebiegła według starego powtarzającego się schematu. Na chwile wszedł do domu, porozmawiał z jej rodziną, wypił herbatę, pożegnał się z domownikami, a Ula jak zwykle odprowadziła go do furtki.  Tam podziękował jej za spotkanie i cmoknął na pożegnanie w policzek.  Była trochę rozczarowana, że tylko tyle, ale przecież nie od razu Rzym zbudowano- pomyślała. Jest lepiej niż jeszcze tydzień temu i od tak dawna o tym marzyłam. Najpierw byłam zwykłą asystentką i koleżanką później przyjaciółką, a teraz jestem jego dziewczyną.  Przecież te wszystkie dziwne rzeczy, które działy się między nami, działy się nie bez przyczyny. To musiało się tak skończyć. Ciekawa jestem tylko, do czego nas to doprowadzi.

Kolejne dni utwierdzały Marka w przekonaniu, że bycie chłopakiem Uli jest całkiem przyjemne i, że jest całkiem inaczej niż z Pauliną. Przede wszystkim z Ulą było mu znacznie lepiej. Paulina nigdy nie lubiła spacerów we dwoje. Wolała te wszystkie nudne elitarne spotkania towarzyskie, czy ważniejsze wydarzenia kulturalne Do kina też nie lubiła chodzić chyba, że na premiery. I nie lubiła jak trzymałem ją za rękę albo obejmowałem, gdy gdzieś razem szliśmy. Zawsze brała mnie demonstracyjnie pod rękę jakby chciała podkreślić, że jestem jej własnością. Tak samo było z pocałunkami. Wymuszała je, gdy patrzyli na nas inni.  Z nią wszystko było na pokaz a z Ulą tak naturalni i swobodnie. Dokładnie tak jak powinno być na randce. Miło, swobodnie, zabawnie i romantycznie

Ula w przeciwieństwie do Pauliny była przede wszystkim romantyczką a Marek szybko odkrył w niej tą romantyczna naturę i zapraszał właśnie w takie miejsca. Po pracy chodzili na spacery do parku, nad Wisłę, do ogródków dziecięcych albo jechali za miasto. Trzymali się za ręce, rozmawiali, śmiali się i opowiadali o swoim życiu. Ula mówiła mu o dzieciństwie, dorastaniu, studiach i o tym jak było im trudno po śmierci ich mamy. Marek natomiast głównie opowiadał o swoim żałosnym do tej pory życiu i o tym jak dużo jej zawdzięcza. Wychodzili też bardziej oficjalne. Raz poszli na premierę filmu i na popremierowy bankiet, a drugi raz na wystawę obrazów Kondrata Trąbczyńskiego. To po tych właśnie wyjściach Ula stała się bohaterką brukowej prasy i okrzyknięta nową dziewczyną Dobrzańskiego, a ich zawiązek przestał być tajemnicą.

 Z tych wspólnych wyjść Uli jednak najbardziej spodobała się palmiarnia. Marek zaprosił ją tam któregoś popołudnia.

-Pięknie tu. Tak cicho, bez tłoku, słychać szum wody i śpiew ptaków. I jeszcze ten zapach kokosów- mówiła z zachwytem dotykając roślinności. Atmosfera niepowtarzalna.

-Tak myślałem, że będzie ci się podobać- odrzekł zadowolony, że sprawił jej tą drobną przyjemność. Bądź, co bądź egzotyka zawsze nam dobrze wychodziła, prawda Ula.

-Z wyjątkiem sushi- przypomniała mu. Chciałabym kiedyś polecieć na Karaiby albo na Wyspy Kanaryjskie i zobaczyć to wszystko w naturze-mówiła z marzycielskim głosem. Pewnie jest tam bardzo pięknie. Palmy, papugi, słońce, plaża z białym piaskiem i lazurową wodą. Żyć, nie umierać.

 - To prawda. Jest tam wyjątkowo- poparł z uśmiechem i tęsknotą w głosie. Piękne zachody słońca, drinki z parasolkami, wieczorne imprezy, rozbawieni turyści ze wszystkich stron świata i te plaże pełne opalonych dziewczyn w bikini- dodał na koniec rozmarzonym głosem. Raj na ziemi. Może zamiast premii uznaniowej wolałabyś taki wyjazd- spytał.

-Może- odparła równie rozmarzona. Brzmi bardzo zachwycająco. Zwłaszcza o tych plażach pełnych opalonych muskularnych mężczyzn.  A mógłbyś dołożyć do tego jeszcze kieszonkowe- spytała nieśmiało. Na takie drobne wydatki.

-Dajcie komuś palec a weźmie całą rękę- mruknął do siebie.

-Spytać nie zaszkodziło. Drinki z parasolką czy kosze pełne tropikalnych owoców tanie pewnie nie są- przekomarzała się.

- Możemy negocjować Ula- powiedział i spojrzał pytająco. W tym jesteś dobra.

-Tańszy przewoźnik- spytała, na co skrzywił się lekko. –Tańszy hotel, po sezonie, krótszy urlop- pytała, ale mina Marka ciągle nie była zachwycająca. No dobra Marek przedłużony weekend, ale z Beatką.

-Zgoda Ula-odrzekł niespodziewanie.

-Nie mówisz poważnie-spytała podejrzliwie.

-Mówię. Wybierz tylko termin i miejsce.

-Marek ja tylko, od tak wspomniałam o Beatce- tłumaczyła się.

- Mam nadzieję, że Beatka nie boi się latać samolotem- spytał nie zważając na jej wypowiedź.

- Nie. Chyba nie- powiedziała niepewnie. Mówiła kiedyś, że chciałaby lecieć samolotem tak jak jej koleżanka z klasy.

- To będzie mieć okazję. To, na kiedy mam rezerwować bilety. Lipiec czy sierpień- spytał? Nie doczekawszy się odpowiedzi od ciągle zaskoczonej i niepewnej Uli kontynuował. -  Ula ja mówię poważnie. Zafunduję wam ten wyjazd powiedz tylko, na kiedy. Lipiec, sierpień – pytał i czekał na odpowiedź.

-Może być lipiec. Druga połowa, bo mam wtedy urlop- wydusiła w końcu z siebie. 

- OK. Ula będzie lipiec- odparł zadowolony.  A do tego czasu będzie musiało wystarczyć ci moje towarzystwo, ZOO, palmiarnia i Ogród Smaków. Właśnie Ula może zadzwonię i spytam o wolny stolik. Co ty na to?

-Czemu nie. Możemy iść-odpowiedziała ciągle zdezorientowana i, ale zadowolona perspektywą spędzenia kolejnej godziny z Markiem.

W czasie, kiedy telefonował obserwował rozjaśnioną twarz Uli. Widać było, że sprawił jej wielką radość. Ula czuła ten wzrok utkwiony na sobie, a jakaś podświadomość mówiła jej, że dzisiaj stanie się to, na co czekała tyle czasu. Miała tylko nadzieje, że nie będzie to ceną za wycieczkę.

 -Załatwione Ula. Mamy tam być po osiemnastej-powiedział podchodząc do niej.

-To mamy jeszcze trochę czasu - odpowiedziała patrząc na zegarek. Może pójdziemy do oranżerii- zaproponowała.

-Chcę cię pocałować -oznajmił jej tymczasem Marek spokojnym głosem i przyciągnął do siebie.  I nie ma to nic wspólnego z tym, że przed chwilą zaproponowałem ci wyjazd- wyjaśnił patrząc w oczy.  -Mogę Ula- spytał. Nie czekając, jednak na odpowiedź przytulił ją do siebie a chwilę później poczuła na swoich wargach jego usta. Była wstrząśnięta tym doznaniem, bo do tej pory niewiele razy całowała się. Zamknęła, więc oczy i poddawała się tym, co robił Marek. Jego usta były takie zniewalające i gorące. Może to i nie jest jemioła, ale kto wie jak to jest w ciepłych krajach. Może tam właśnie całowanie pod palmą zwiastuje miłość- pomyślała. Po skończonym pocałunku odsunęła się nieco, zamrugała nerwowo, serce wciąż waliło, a oddech był przyspieszony.

- Ula, chyba nie gniewasz się-spytał niepewnie. Nie dałem ci możliwości odpowiedzi.

- Nie- odparła krótko i cicho.  Po prostu zaskoczyłeś mnie.  I jak ja mogłabym gniewać się za coś tak wspaniałego?

- To dobrze Ula, bo nie mogę obiecać ci, że już się to nie powtórzy.

Z palmiarni wyszli kwadrans przed szóstą i pojechali w stronę Ogrodu Smaków.  Kolacja udała się znakomicie. Podtrzymując atmosferę palmiarni zamówili sobie dania kuchni śródziemnomorskiej a na deser wzięli tropikalne owoce. Rozmawiali, śmiali się i rzucali nieśmiałe spojrzenia. Były też kwiaty dla Uli. Przed restauracją spotkali kwiaciarkę a Marek kupił jej mały bukiet stokrotek i fiołków. Do Rysiowa pojechali w doskonałych humorach.

 Wieczór spędzony w Rysiowie wydawać mógłby się taki sam jak wszystkie poprzednie, a jednak był trochą inny. Po raz pierwszy, przed odjazdem Marek pocałował Ulę w usta. Stali jak zwykle przy furtce, popatrzył na nią zadowolonym wzrokiem i pogładził po włosach. Potem pochylił się i delikatnie musnął jej wargi.

-Dobranoc Ula i kolorowych snów- powiedział czule.

- Dobranoc- odpowiedziała, po czym Dobrzański skoczył do auta, pomachał ręką i odjechał z piskiem opon.

 Teraz Marek jest bardziej mój niż całkiem niedawno- pomyślała patrząc na oddalającym się autem.

Od tej pory ich znajomość nabrała tempa a pocałunki w usta stały się codziennością.