W ostatniej chwili 9

Ula na urodziny Marka dotarła jako  pierwsza. Co prawda umówiła się z Karoliną, że razem przyjdą, ale koleżanka utknęła w korku i na szybkie rozładowanie ulicy nie było szansy. Pogoda również nie dopisywała i wolała wsiąść w autobus i pojechać niż czekać na przystanku i marznąć. Dom Marka odnalazła bez trudu i wkrótce z lekkim biciem serca zadzwoniła do drzwi.

-To, co Ula może na dobry początek pokażę ci mój dom?- zaproponował, gdy Ula rozebrała się już z płaszcza.

-Na dobry początek to chciałam złożyć ci życzenia- rzekła z lekką tremą, ale i uśmiechem.  –  Marek z okazji urodzin życzę ci dużo szczęścia, pomyślności, spełnienia marzeń, uśmiechu i żebyś kiedyś mógł zaznać prawdziwej miłości.   I mam nadzieję, że w spełnieniu tego wszystkiego pomoże ci to- dodała wręczając kolorową małą torebkę.  –  Wiem, że miałam nic ci nie kupować i że to, co kupiłam jest dziecinne i oklepane, ale gdy zobaczyłam go to nie mogłam się oprzeć- tłumaczyła się w czasie, gdy Marek rozpakowywał prezent.

- Słonik na szczęście – zaśmiał się radośnie chwilę później oglądając porcelanową figurkę ozdobioną ametystem.  – Podniesiona trąba jak dobrze pamiętam przynosi szczęście.

-Dokładnie tak- uśmiechnęła się. – Ale w tym przypadku to nie tylko to ma przynieść ci szczęście. Te fioletowe kamyczki i podnóże to ametyst, szczęśliwy kamień dla zodiakalnych strzelców. Przynosi szczęście w życiu, wzbudza uczucia miłości, zmienia los na lepsze i ma wiele innych pozytywnych cechy. 

-Nie wiedziałem-zadziwił się. –  Tym bardziej dziękuję Ula, że sprawdziłaś i kupiłaś- dodał cmokając w policzki.  – Czuje, że przyniesie mi szczęście.

Dom Marka był parterowy i dużo oglądania nie było, ale i tak była ciekawa jak mieszka. Korytarz dobrego wrażenia na niej nie zrobił. Był ponury i jak dla niej niefunkcjonalny.  Z przedpokoju Marek zaprowadził ją do kuchni. Miała torbę z obiecanymi sałatkami, dodatkowo ciasto czekoladowo-migdałowe i chciała bezpiecznie to gdzieś położyć.  Kuchnia podobnie jak przedpokój dobrego wrażenia na niej nie zrobiła. Pomijając, że była bardzo nowoczesna to przede wszystkim brakował jej kolorów i dodatków, które mogły ją rozweselić.  Pomalowane na biało ściany aż prosiły się o kolorową tapetę, a świecące pustkami blaty o zapełnienie kuchennymi akcesoriami.  Nie spodziewała się zobaczyć na parapetach w doniczkach przypraw, ale nie myślała, że będzie aż tak pusto. Do lodówki nawet nie próbowała zaglądać. Nic nie wskazywało również na to, że za niecałą godzinę ma odbyć się przyjęcie.

-Rzadko korzystam z kuchni-tłumaczył się, wyczuwając jej reakcję.  – Głównie przygotowuję sobie tylko kolacje, bo śniadań zazwyczaj nie jadam a na obiad idę do restauracji, knajpki albo do rodziców. Paulina również nie gotuje, zresztą nie ma jej teraz i dlatego kuchnia nie jest jeszcze do końca urządzona i wyposażona.  
-Rozumiem, bo myślałam, że ta kawalerska kuchnia to tak na stałe.
 -Nie, nie Ula to przejściowy stan-zapewniał. - To, co Ula może pokażę ci teraz resztę domu a do kuchni wrócimy później? Proponuję od salonu zacząć.

Salon dla odmiany, choć urządzony był nowocześnie to zaskoczył ją pozytywnie i miała, co oglądać.  Na półkach i za witryną stała cała masa figurek z brązu i porcelany, ikona, kilka książek i albumów, wazony, miniaturki, zdjęcia w ozdobnych ramkach i inne drobiazgi.

 Mój zwykły porcelanowy słonik ni jak tu pasuje- pomyślała oglądając stare porcelanowe figurki.  Dawanie go było jednak głupie.

-I jak Ula? Podoba ci się?

- Tak- wyznała szczerze. – Myślałam, że będzie całkiem inny. Bardziej nowoczesny i antyków nie spodziewałam się zobaczyć.

- Tak myślałem- zaśmiał się. – Większa część z tych rzeczy to pamiątki po rodzicach Pauliny- zaczął wyjaśniać jej.  – Czasami dokupuje coś w Desie albo na aukcjach staroci.  Postanowiła inwestować w antyki-dodał na koniec chyba dla popsucia wizerunku Pauliny.  

Ze salonu przeszli do sypialni i w przeciwieństwie do salonu nie spodobała się jej. Choć była duża i z dużym oknem to ciepła w niej nie odczuła i zdecydowanie nie była w jej guście. Wszystko jak dla nie było za duże. Łóżko, stoliki nocne i toaletka. Nawet dwa zdjęcia-portrety były za duże.  Pierwsze przedstawiało uśmiechniętego Marka a drugie poważną Paulinę. Poznała ją, bo już prędzej sprawdziła w Internecie jak wygląda sławna panna Febo. Sypialnia mogłaby również uchodzić za nieużywaną gdyby nie lekki bałagan w postaci niezasłanego łóżka z jednej strony i leżących na nim koszuli, krawata i swetra. Największą jej uwagę i zachwyt przykuła makieta z żołnierzykami, armatami i czołgami.

-To takie moje hobby z czasów dzieciństwa- wyjaśnił jej. – Już dwadzieścia lat zbieram te militaria.  Drugą i większą makietę mam w pracy.  Jest z drzewami, domkami, okopami-mówił z błyskiem w oczach.  – Najwięcej radości sprawiają mi te machiny, które sam sklejałem. Gotowe repliki już mniej.  Mam tego kilkanaście modeli. Samoloty, samochody, czołgi- mówił z coraz większa pasją. –  Od najdawniejszych modeli do współczesnych. Może wpadniesz kiedyś do mnie do firmy to pokażę ci całą kolekcję?-zaproponował ze swoim popisowym uśmiechem.

-Czemu nie- odparła z uśmiechem. A za tymi drzwiami jest garderoba?

-Tak-odparł rozsuwając małe przeszklone drzwi.

  -Rozumiem, że to kiedyś będzie pokój dla dziecka? –zagadnęła rozglądając się.

-Nie – odparł zdziwiony. – Dlaczego tak myślisz?

- B0 jest przy waszej sypialni i nadawałby się na pokój dla noworodka-tłumaczyła swoje racje. - W sypialni miejsca na łóżeczko nie ma, a tu jest nawet okno, aby dziecko mogło mieć trochę słońca.

-Ula- zastanowił się. –  Fantazjujesz.

Po przeciwnej stronie korytarza znajdowała się natomiast łazienka i była drugim pomieszczeniem, które spodobało się jej. Utrzymana była w tonacji jasnego brązu i beżu z ozdobnymi paskami na płytkach.  Najwięcej miejsca zajmowała narożna wanna z hydromasażem i jacuzzi. Całości dopełniała umywalka i szafki.

- Ładna prawda Ula – rzekł czytając w jej myślach. –  Cała terakota pozostała po poprzednich właścicielach.  Spodobała mi się i szkoda było mi skuwać ją i kłaść nowe płytki. Wymieniłem tylko sanitaria i dokupiłem szafki, a ekipa remontowa dopasował wszystko tak żeby nie było śladu po przeróbkach i poprawiła fugę.  Wyszło lepiej niż myślałem.

- I tu nasuwa się powiedzenie- rzekła racjonalnie. –  Po co zmieniać coś na nowe skoro stare jest dobre.

- To prawda- odparł zadowolony.  – To, co Ula pokaże ci ostatni pokój. Jest na końcu korytarza.

- To tu będzie pokój dziecinny?- zapytała żartobliwie chwilę później rozglądając się po kolejnym katalogowym wystroju.  – Trochę daleko od waszej sypialni.

-Nie Ula-rzekł lekko zirytowany.  To pokój gościnny i druga sypialnia.  Co ty masz z tym pokojem dziecinnym?-  Dopiero za rok mam brać ślub i na planowanie gdzie ma spać dziecko jest chyba za wcześni.

-Nic nie mam z pokojem dziecinnym- wzruszyła ramionami. –  Ja jestem po prostu przewidująca i kupując dom pomyślałabym też o dzieciach.

Temat dzieci przerwał dzwonek do drzwi i nadejście Sebastiana. Wkrótce dołączyła do nich również Karolina. Przywiozła kolejną sałatkę, koreczki oraz sernik. Natomiast resztę jedzenia i tort Marek zamówił, ale i tak trzeba było to jakoś estetycznie wyłożyć na talerzyki.  Porozkładały również sztućce, szklanki, talerzyki, serwetki i soki.  Marek z Sebastianem natomiast zajęli się barkiem.

Tuż przed osiemnastą wszystko było gotowe i pierwsi goście zaczęli się schodzić. Byli to głównie koledzy Marka z klubu i pracy. Marek od razu przedstawiał wszystkim Ulę, bo była jedną z nielicznych osób nieznających się.  Poznała też rodziców Marka. Do tej pory urodziny syna świętowali uroczystym obiadem w restauracji albo w ich własnej posiadłości wraz z Pauliną, ale ze względu, że nie było jej skorzystali z zaproszenia i pojawili się na przyjęciu.  Ula miała nawet okazję porozmawiać z panem Krzysztofem na interesujące go sprawy bankowe. Dobrzański był pod wielkim wrażeniem jej wiedzy i wróżył jej karierę.  Z matką Marka natomiast rozmawiała głównie grzecznościowo i takiego dobrego wrażenia jak jej mąż na niej nie zrobiła. Wyglądała zdecydowanie mniej przystępnie niż ojciec Marka.

Zabawa rozkręcała się z godziny na godzinę a Ula czuła się coraz swobodniej i bawiła się świetnie.  Szybko stała się też oficjalną partnerką Karoliny.  To Wioletta rozpowiadała o ich związku, a one nie wyprowadzały nikogo z błędu.  Zwłaszcza, że spędzały ze sobą najwięcej czasu, rozmawiając i krążąc pomiędzy kuchnią a salonem. Czasami dołączała do nich Wioletta, ale bardziej z wścibstwa niż z chęci pomocy. Chodziła za nimi i wypytywała je o sprawy łóżkowe, podział ról i inne aspekty życia w związku lesbijskim. Do tej pory Karolina uchodziła za lesbijkę- singielkę, ale teraz, gdy pojawiła się Ula życie Karoliny zaczęło być dla niej interesujące. Obie ze spokojem tłumaczyły jej, że muszą być pewne swoich uczuć i wszystko to, o co je pyta jest przed nimi. Pozostała część gości na szczęście nachalna nie była i o nic nie pytali. Byli też tolerancyjni i nikt ich nie krytykował, nie przypatrywał się im z uśmiechem, ani nie unikał.  Tylko Pshemko nie uwierzył w tę mistyfikację i ucieszył się z kolejnego spotkania z Ulą.

- Nie wiem, dlaczego osoba Wioletta chodzi i rozpuszcza te pogłoski 0 Urszuli i Karolinie – rzekł patrząc z daleka z naganą na Wiolettę.  –  I nie będę wnikał, bo to nie moja sprawa.  Mogę jedynie domyślać się, że chodzi o Paulinę i jej wybuchy zazdrości. Dobrze myślę, prawda Urszulo- rzekł tak życzliwie, że zdecydowała zaufać mu i powiedzieć prawdę.

- Tak. Sebastian powiedział Wioli, że jestem jej dobrą znajomą, co jest poniekąd prawdą, a ona dopowiedziała sobie całą resztę.

- Całkiem sprytnie to wymyślił –pochwalił Olszańskiego.  – Możesz być pewna, że zachowam to dla siebie Urszulo.  Muszę jednak uprzedzić cię, żebyś uważała na Marka, bo to pożeracz niewieścich serc i do końca nie można mu nie wierzyć- dodał spoglądając na nią przyjaźnie.  – Łamie kobiece serca jak wiatr młode drzewka. A później jest płacz i rwanie włosów. Nie chcę żeby Urszula przechodziła przez to.   

-Wiem Pshemko- uśmiechnęła się na słowa mistrza.  – Karolina już mnie uprzedziła i nie raz mówiła jak prowadzi się Marek i żebym uważała na niego. Ale, dzięki że martwisz się o mnie.  Zwłaszcza, że widzimy się dopiero drugi raz.

-Cała Karola- rozczulił się.  – Serce ma ze złota- dodał odciągając ją na bok na małą pogawędkę. 

Urodziny Marka udały się znakomicie, trwały do późnych godzin nocnych a ostatni goście wyszli przed północą. Została tylko Ula z Karoliną i Sebastian, aby pomóc w sprzątaniu.  We czwórkę poznosili naczynia, resztki jedzenia i pozbierali śmieci.  Niespełna pół godziny później wszystko było już uprzątnięte, pochowane do szafek i lodówki a naczynia w zmywarce.  Dziewczyny wkrótce pożegnały się i wyszły.  Przed wyjściem Ula umówiła się jeszcze z Markiem na wtorek na zwiedzanie F&D.  Marek z Sebastianem natomiast zajęli się jeszcze porządkowaniem i oglądaniem prezentów, a dokładnie przeglądaniem trunków.

-Zobacz, co dostałem od Mateusza- rzekł Marek pokazując Sebastianowi jedną z butelek Whisky.

-Nie- nieźle zająknął się. –  Jak będziesz 0twierał butelkę to nie zapomnij o swoim przy- przyjacielu.  A ten słowik to od Uli?- sklepił całe zdanie. 

-Słonik jak już- odparł uśmiechając się.  – Tak od Uli a ten kamień to ametyst mój szczęśliwy kamyk. Ma mi przynieść ponoć szczęście w miłości i otwiera serca na miłość.  

-To musiałaby kupić ci chyba całą kopalnię, a nie dać tylko mały od-odłamek- zakpił.  –  Ale pomysł bar- bardzo ciekawy. Nie to, co Paulina, która daje ci na prze-przemian koszule, krawat albo sweter- dodał dopijając drinka.   – Wiesz Marek z Uli to w sumie całkiem fajna dziewczyna. Szkoda, że urodą nie grzeszy, bo mo-mogłaby być z was całkiem udana para.

-Seba nie pij więcej, bo nie tylko bełkoczesz, ale zaczynasz bredzić –przerwał mu.

-Nic nie bre, bredzę tylko widziałem jak świetnie czuliście się w swoim to-towarzystwie- tłumaczył mu.  – Dajecie na tych samych fa-lach.

-To za mało-rzekł sarkastycznie. –   Ja i Ula żyjemy w całkiem innych światach.  I nie chodzi mi o to, że ja jestem bogaty a ona biedna, ale mamy inne poglądy na życie.  Ona szuka domatora kogoś, z kim mogłaby mieć gromadkę dzieci i domek z ogródkiem.  A ja się na kogoś takiego kompletnie nie nadaję. Chociaż muszę przyznać, że czasami, gdy tak pięknie mówiła o swoim przyszłym życiu, to pozazdrościć temu komuś, kto z nią będzie. 

-A, a wi-dzisz- wybełkotał.

 - Nic nie widzę –odparł opryskliwie. –  Z Ulą byłoby gorzej niż z Pauliną. Ona przynajmniej o gromadce dzieci nie marzy.

- G0-gorzej niż z Pauliną to już nie, nie może być Marek- zaśmiał się.  – To jest po prostu nie-mo-żli-we – przesylabizował.

-Seba powtarzasz się- upomniał go.  Idź już lepiej spać.

-Ma-rek moja babcia zawsze mówiła, że prezenty da-wane szczerz są najpiękniejsze i najcenniejsze, a życzenia się spelniają. I wiesz, co- rzekł uwieszając się na nim. – Wierze, że w twoim przy-przypadku  tak będzie i ot-odtworzy ci to oczy na prawdziwą miłość.

Sebastian został u niego nie tylko noc, ale i na całą sobotę i razem leczyli kaca.  Do rozmowy o Uli i o ewentualnym związku z nią nie wracali. Marek uznał, że rozmowa ta była skutkiem wypitego alkoholu. Olszański natomiast przez noc wyszedł z założenia, że może to nie jest taki głupi pomysł i może warto spróbować i wprowadzić to w życie.  Musi tylko jakoś delikatnie to przeprowadzić, aby Paulina znowu nie zaczęła węszyć a Marek nie zorientował się. Zastanawiał się nawet, czy w swoje plany nie wtajemniczyć Karoliny. Po namyśle stwierdził, jednak że to koleżanka Uli i nie będzie chciała widzieć ją w ramionach Marka.

 Ula tak jak obiecywała we firmie zjawiła się we wtorek przed dwunastą. Marek uprzedził już prędzej ochronę, że on i Karolina będą mieli gościa i mają ją wpuścić, ale i tak wolała zadzwoniła do Dobrzańskiego, aby mógł zejść do niej.  Tuż po wejściu stwierdziła, że firma tętni życiem i w przeciwieństwie do banku gdzie ruch jest tylko na parterze w obsłudze klienta a na jej trzecim piętrze jest spokój tu panował gwar zarówno w holu jak i na piętrach. Idąc za nim oglądała wiszące na ścianach fotografie właścicieli, niektórych pracowników i co sławniejszych modelek.  Były też dyplom dla firmy roku w branży odzieżowej i za inne osiągnięcia oraz podziękowania za wsparcie różnych fundacji charytatywnych.  

Wystój biura Marka zaskoczył ją i był przeciwieństwem domu.  Na półkach oprócz segregatorów widniały wspomniane militaria, pamiątki z podróży, nagrody dla firmy i inne gadżety.  Na parapecie stały nawet storczyki i anturium a na dużym specjalnym stoliku makieta wojny.  Był też jej słonik. Nie mogła mieć pewności czy zawsze będzie stał przy Statule Wolności albo w innym widocznym miejscu czy jest tylko tak dzisiaj, aby zrobić jej przyjemność.

-Bardzo tu ładnie- odezwała się w końcu. Tak przytulnie.

-Gabinet odziedziczyłem po ojcu i praktycznie nic nie zmieniałem z wystroju- odparł opierając się o biurko i zakładając ręce. Mój dom do końca ci się nie spodobał. Prawda Ula.

-Nie żeby mi się nie podobał- próbowała coś powiedzieć, bo zaskoczył ją tym pytaniem. Po prostu część z niego jest nie moim guście.

-Tak myślałem- odparł niezrażony.  – Siadaj Ula- rzekł wskazując obszerną kanapę.  Napijemy się teraz kawy, a później pokażę ci resztę firmy. Pshemko obraziłby się gdyby dowiedział się, że byłaś a do niego nie zaszłaś.

Przez kolejne minuty razem z Karoliną pili kawę i wspominali urodziny. Na chwilę z papierami do podpisania wpadł również Sebastian. Widok Uli ucieszył go.

-Mam zarezerwowany stolik w restauracji ”Kwinto” na trzynastą – oznajmił spoglądając na cała rójkę. –  Miałem iść z Patką, ale zawalony jestem robotą na wczoraj i nie dam rady wyrwać się. Jakby ktoś był zainteresowany to śmiało może korzystać.

-Ja i Karolina nie bardzo możemy -odezwał się Marek za ich oboje. – Po trzynastej mamy z Pshemko omawiać kosztorys wiosennej kolekcji. Przełożyliśmy to z wczoraj i już wczoraj był zły. 

-„Kwinto”?- zastanowiła się chwilę Ula. –  To nie jest ta nowa restauracja dwie ulice stąd. Słyszałam, że jest zaaranżowana na czasy międzyw0jenne.

- Dokładnie ta- odparł jej Sebastian.– Jeśli jesteś chętna to możesz iść.

- Chętnie Seba, ale samej to trochę głupio- mówiła spoglądając z nadzieją na przyjaciółkę.

-Marek-zadecydowała Karolina.  – Ty idź z Ulą, a ja z Pshemkiem zajmiemy się kosztorysem. Mam go praktycznie w głowie i zaczniemy bez ciebie a ty dołączysz do nas później.

-To dobry pomysł-podchwycił Sebastian. – Pshemko lubi Ulę to zły może nie będzie, że ciebie nie będzie. I nie będziesz musiał wysłuchiwać jego marudzenia a marudzić na pewno będzie- przekonywał przyjaciela jak mógł.

- Może macie rację- odparł po chwili zastanowienia.  –  Chyba, że moje towarzystwo ci nie odpowiada?-zapytał jeszcze Ulę.

-Nie Marek-zaprzeczyła kręcąc głowa. – Pasuje mi.

Sebastian z biura Marka wyszedł zadowolony, bo całkiem przypadkiem udało mu się wysłać ich na lunch i w dodatku pomogła mu w tym nic nieświadoma Karolina.

Zanim wyszli na obiad odwiedzili pracownię mistrza. Na dobry moment nie trafili, bo miał jeden ze swoich ataków histerii i swoją furię wyładowywał na modelce, fotografie i asystencie. Uspokoiło go nadejście Uli i Marka.  Ucieszył się z wizyty dziewczyny i nie był nawet zły na Marka, że nie będzie go na ich spotkaniu. Wziął Ulę pod rękę i sam oprowadził po swoich włościach. Pokazał jej salę pokazową, swoją pracownię, główną szwalnię oraz magazyn z projektami.  Podarował jej również jedną z swoich sukienek.

-Ula chyba zatrudnię cię we firmie- rzekł Marek po wyjściu z pracowni mistrza. –  Działasz cuda z Pshemko. Już dawno nie był w takim dobrym humorze.

-Na stanowisko pocieszyciela?-zagadnęła żartobliwie.

-Nie głupie Ula, ale jest to chyba poniżej twoich kwalifikacji.

-To możemy zacząć negocjacje z moim kwalifikacjami, a etat pocieszyciela czy raczej uspokajacza  będzie na czarno- rzekła bardzo poważnie. – Pensja minimum taka jak w banku, stanowisko nie gorsze niż asystentki oraz możliwości rozwoju i awansu.

-Duże wymagania to nie są-odparł po namyśle.  – Mogłaś równie dobrze zażądać stanowiska dyrektora, własnego gabinetu i pensji prezesa.

-Aha, mile widziane byłyby jeszcze szkolenia zagranicą.

-To akurat w naszej firmie nie jest praktykowane. Kursy w Polsce to tak, ale zagranica to nie. A skąd ten warunek? Wyjeżdżasz gdzieś?-zapytał spoglądając na nią.

 - Tak- pochwaliła się. –  Na początku marca na dziesięć tygodni lecę do Anglii. Pan Jarecki ciągle powtarza, że marnuję się, jako jego sekretarka i zaproponował bankowi moją kandydaturę na bezpłatne szkolenie.  Mogę zdobyci Europejski Certyfikat Bankowca a później ubiegać się o kwalifikacje Corporate Finance.  To duża szansa dla mnie, bo nie tylko ustabilizuje pozycję zawodową, ale przede wszystkim ułatwi znalezienie pracy w bankowości we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Nie mogłam przecież takiej okazji przegapić.

- To prawda Ula i głupi by nie skorzystał- odparł będąc pod wrażeniem planów Uli.  –  To, co Ula na chwilę zajrzymy do mojego biura i idziemy na obiad. Daleko nie jest to pójdziemy pieszo. O której musisz być w banku?

-Nie muszę. Mam dzisiaj wolne na pozałatwianie swoich spraw.

-Rzeczywiście sceneria i atmosfera jak z przed wielu lat- zachwycała się parę minut później rozglądając po sali.    Tylko, że bardziej pasuje na randkę, a nie na spotkanie koleżeńskie- pomyślała, gdy podeszła do nich kelnerka ubrana w biały fartuszek z falbankami. Randka z Markiem musiałaby być cudna.

-Od piątku do niedzieli wieczorami gra tu prawdziwa orkiestra a nie szafa grająca.  I to same międzywojenne szlagiery. To, co jest teraz to jest tylko namiastka tamtej atmosfery. Warto tu kiedyś przyjść w te dni. A na razie mogę polecić ci kaczkę w sosie śliwkowym. Na deser natomiast owoce pod kruszonką albo herbatniki z kremem malinowym i bitą śmietaną.

- Kaczka w sosie śliwkowym, powiadasz?-zastanawiała się przeglądając kartę dań.  –   Brzmi smakowicie i nigdy jeszcze nie jadłam kaczki w takiej wersji.  Zdam się, więc na ciebie i zamówię z ryżem i warzywami.  A na deser niech będą te owoce z kruszonką.

- Nie powiedziałaś mi jeszcze, co sądzisz o mojej firmie-zagadnął po odejściu kelnerki. Podobała ci się?

- Tak-uśmiechnęła się szczerze. –  I to pod względem wystroju jak i atmosfery tam panującej. Widać, że świetnie idzie ci kierowanie nią.

-Dzięki i przekażę Karolinie- rzekł  .  – To ona jest praktycznie głową i szyją całej firmy. Bystra z niej dziewczyna- dodał z błyskiem w oczach.  –  Szkoda, że taka świetna, ładna i mądra dziewczyna jest innej orientacji. Sam byłem zainteresowany nią na początku naszej znajomości i nie mogłem przeboleć, że nic z tego nie będzie.

-Nie ty pierwszy- odparła lekko zazdrosna. – Kilka chłopaków ze studiów miało to samo i też nie mogli przeboleć, że woli dziewczyny.  Słyszała nawet głupie żarty na swój temat, ale zaczęła udzielać się w komitecie studenckim i społecznie i dowcipnisie dali jej spokój. Ja poszłam w jej ślady i również od pierwszego roku jak najwięcej czasu poświęcałam się pracy na rzecz uczelni. Czuć się odrzucony miłe nie jest a jak tak właśnie się czułam. Brakowało mi urody, ładnych ubrań.

- Na pewno miłe nie jest-odparł zmieszany jej wyznaniem.  – Choć nigdy tego nie odczułem na własnej skórze. Ula, co robisz jutro po pracy?-spytał nieoczekiwanie. 
 -Ja?- zdziwiła się.  Nic szczególnego. Ale skoro pytasz to musisz mieć jakąś propozycję.

- Tak Ula. Chciałby żebyś poszła ze mną w pewne miejsce- dodał tajemniczo.

Wyjść razem? Chyba nie na randkę? - przeleciało jej przez myśl, gdy podeszła do nich kelnerka przynosząc sok.  Do tej pory pytał mnie, co byś powiedziała na lunch, kawę a nie pytał o wolny czas? Nie Ula, gdyby to była randka to powiedziałby zaprosić a nie żebym z nim gdzieś poszła? O czym ty w ogóle myślisz?-zganiła się w myślach. Dlaczego miałby zapraszać mnie na randkę?  I dlaczego mnie zaprasza a nie Karolinę? To ona podoba mu się a nie ja. Chyba, że mu przeszkadza to, że Karolina jest lesbijką i wstydzi się pokazywania z nią.

- Tak dla dodania otuchy-dodał po chwili przerywając jej myśli.

Chyba nie chce iść do dentysty a ja nie będę trzymać go za rękę.