Życie na niby 8

Z kolejnych korepetycji z Wiolą, zaplanowanych u Marka w domu, niewiele wyszło, bo zamiast nauki większość czasu Ula spędziła w towarzystwie babci Marka, Wioletty, kuzyna Szymka i niego samego. Dotarła tam przedpołudniem, gdy rodzina szykowała się akurat do obiadu. Wiola wnosiła jeszcze jedzenie do jadalni a nestorka rodu Kubasińskich stała przy stole.

 

            

 

- To jest właśnie Ula, siostra Beatki i córka pana Józefa - przedstawił ją swojej babci popychając delikatnie w jej stronę.

- Dzień dobry- przywitała się dygając  przed kobietą.  — Ula Cieplak- dodała podając dłoń starszej pani.

-Miło mi cię poznać- odparła przyjaźnie kobieta. — Barbara Kubasińska, babcia Marka i Wioli jak zapewne wiesz. Marek opowiadał mi o waszym spotkaniu i o twoim ojcu. Mam nadzieję, że już lepiej się czuje?

-Tak- rzekła pośpiesznie i nieco zdziwiona, że ktoś obcy pyta o zdrowie jej ojca. Pomyślała nawet, że to jest chyba rodzinne. — Musi teraz dbać o siebie i nie przemęczać się. Za tydzień jedzie też do sanatorium na trzy tygodnie na rehabilitację.

-To dobrze-uśmiechnęła się życzliwie i ukazując takie same dołeczki, jakie ma Marek. — Odpoczynek jest teraz dla niego najważniejszy. Mój mąż przeszedł podobną operację po śmierci rodziców Marka to wiem jak to jest.

-A wszystko zawdzięczamy to Markowi-wyznała otwarcie i z pełnym i szczerym uśmiechem. —   Gdyby nie jego pomoc źle mogłoby się to dla niego i dla nas skończyć. Do końca życia będziemy mu wdzięczni.

- Sama jestem dumna z niego –odparła patrząc na wnuka z podziwem.  — Jest, jaki jest, ale serce ma złote. Mogę zapewnić cię o tym drogie dziecko.

-To, co Ula zjesz z nami- ni to stwierdził, ni zapytał Marek i nie czekając na odpowiedź odsunął najpierw krzesełko dla babci a później tuż obok dla niej. Chciał też zakończyć ten nielubiany przez niego temat dobroczynności.

-Nie chcę przeszkadzać w rodzinnym obiedzie – próbowała wymigać się, choć widok pieczonej prawdopodobnie kaczki wyglądał bardzo zachęcająco a zapach jeszcze bardziej pogłębiał apetyt.

-Nie będziesz nam przeszkadzała –zapewniła za Marka babcia. — Wczoraj upiekłam kaczkę, ale nie byliśmy w stanie jej zjeść i została na dzisiaj. 

-Ula i jak by to wyglądało?- zapytała też Wiola. — My jemy a ty siedzisz i patrzysz. Po prostu głupio-odparła na swoje pytanie.

-Skoro tak, to zjem z przyjemnością-rzekła spoglądając na panią Kubasińską. — Wygląda bardzo smakowicie.

Babcia Marka, choć była zadbana to upływu czasu nie ukrywała i wyglądała na swoje ponad siedemdziesiąt lat. Z mentalności natomiast była bardzo młoda i rozmowna.

- Marek dużo mówił mi o twojej rodzinie i muszę przyznać, że nie każdy podołałby takiemu nieszczęściu. Jesteś dobrą i silną psychicznie kobietą Ula. Drugiej takiej jak ty to ze świecą szukać.

-No cóż-odparła nieco skrępowana pochwałami pani Basi.  — Trzeba było otrząsnąć się i żyć dalej. Była Beatka, tato, młodszy brat i trzeba było zająć się nimi. Nie było czasu na użalanie się i długie zastanawianie, co dalej.

- To prawda- przytaknęła smutno. —  Ja po śmierci córki i zięcia musiałam też otrząsnąć się i żyć dalej dla Marka.  Ty miałaś się, jednak gorzej i chwała ci, że dałaś radę. Wiem, że jesteś bardzo rodzinna. Żeby mój wnuk chciał taki być i tak żyć.  Ciągle powtarzam mu, że powinien w końcu ożenić się, ale on ciągle powtarza, że ma czas i musi się wyszumieć.

-Dokładnie tak Ula –przerwał jej ironicznie Marek.   — Moja babci chciałaby zobaczyć mnie na ślubny kobiercu i zakopanego w pieluchy. A ja mam dopiero dwadzieścia pięć lat. Tak samo myśli, że głodem przymieram i przywiozła z Skierniewic masę jedzenia i jeszcze codziennie coś dokupuje- delikatnie chciał nieco zmienić temat, ale babcia nie dała się zwieść.

-W końcu kiedyś zakocha się i ożeni- stwierdziła pewna swych słów. — Oby tylko nie zakochał się w kimś pokroju Pauliny albo nie daj boże w którejś z modelek. Piękne są, ale puste. Tyle razy powtarzam mu, że ładna miska jeść mu nie da, ale on moje słowa rzuca na wiatr- mówiła dalej nie zważając na wnuka i że zbiera się w nim złość.  — Z charakteru jest wypisz wymaluj jak mój zięć. On za czasów kawalerskich był dokładnie taki sam. Może i Marek, jak Krzysiu wyszaleje się i ożeni. Tylko, że zięć w jego wieku to już miał ten okres za sobą.  Był po ślubie, Marek był w drodze, a on dalej z kwiatka na kwiatek.

- Opowiadałem już Uli o rodzicach – wtrącił Marek przynosząc miseczkę z surówką. —   I nie sądzę, żeby Ulę interesował0 moje życie- próbował dalej interweniować, ale dalej bez skutku. Szukał też u Uli wsparcia spoglądając na nią wymownie, ale ona z jednej strony chciała posłuchać jeszcze o Marku a z drugiej rozumiała go.

-Nie zdziwiłam się, więc gdy któregoś dnia Wioletta dała mi do przeczytania artykuł o Marku i twojej siostrze- kontynuowała dalej, zanim Ula cokolwiek zdążyła zadecydować. — Co więcej ucieszyłam się nawet. Nawet, jeśli miałoby to być tylko wpadką, a matką jakaś modelka to zawsze istniała szansa, że ustatkuje się.  Gdy po paru godzinach dodzwoniłam się do wnuka to okazało się, że to pomyłka i paparazzi.  Byłam nawet rozczarowana. Najpierw tym, że Marek ukrywał przed nami ten fakt tyle czasu, a później, że była to nieprawda.

-Mówiłam babci od początku, że prędzej Marka porwałoby UFO niż miałby zaliczyć wpadkę- wtrąciła Wiola stawiając przed Ulą talerz.  Trudno było, jednak Uli zmiarkować, czy było to do niej powiedziane, czy do babci.

- Do tej pory wszystko, co o nim pisali okazywało się prawdą- odparła mimo wszystko jej babcia. — Marek ma upodobania do tego, aby prasa pisała o nim-zwróciła się ponownie do Uli. — Gdyby to jeszcze było coś pozytywnego to zrozumiałabym, ale ja ciągle muszę czytać o jego nowych romansach- westchnęła z rezygnacją, ale i patrząc na wnuka niosącego kompot z widoczną miłością. —  Nic dziwnego, że gdy zobaczyłam zdjęcia i przeczytałam artykuł to pomyślałam, że to prawda.

- Ja sobie dokładnie to samo pomyślałam- wsparła ją Ula. — Widziałam te zdjęcia na takim portalu Papużka pl. i tylko jedna fotografia wskazywała na to, że mogłaby to być Beatka a reszta temu całkiem zaprzeczała. Marek po paru dniach wyjaśnił mi, że te zdjęcia to fotomontaż. Nie we wszystko, co piszą brukowce trzeba od razu wierzyć, proszę pani-dodała bardzo sensownie.

 - Razem z Wiolą powtarzamy to babci od dawna- odparł jej Marek siadając obok. — Ale babcia wie lepiej i wierzy w połowę tego, co piszą. Gdyby napisali, że postanowiłem wstąpić do klasztoru, to pewnie też by uwierzyła- dodał jak wydawało się jej złośliwie za te wszystkie wcześniejsze przytyki babci.

 

                  

W czasie obiadu dalej tematem przewodnim był Marek. Sam bohater miał, jednak niewiele do powiedzenia i jego udział rozpoczynał się i kończył na protestach. To Wioletta z babcią prowadziły rozmowę i tylko niekiedy wtrącił coś Szymek, który wrócić od kolegi na obiad. Obie kobiety opowiedziały jej niemal ze szczegółami o mały Mareczku o jego nastoletnim życiu. Były to zarówno pozytywne rzeczy, jaki i te mniej chwalebne, wesołe i smutne, a babci sprawiało to radość i satysfakcję.  Ula dowiedziała się o wynędzniałym kociaku przyniesionym z lasu, którego przez kolejne dni karmił, głaskał i oswajał, a rok później obciął mu wąsy, bo chciał sprawdzić jak długo będą odrastały. I o szczeniaku, który po pierwszej ucieczce z podwórka wrócił brudny i brzydko pachnący i wykąpaniu go bez zgody dziadków w żelu pod prysznic, przez co piesek przez kolejne dni ciągle drapał się. O tym jak na złość mamie i babci schował się na budowie nieopodal domu babci i zasnął, a cała rodzina szukała go po całej wsi. O pierwszym kacu leczonym przez babcię i dziadka przez dwa dni, a którego dorobił się tuż po swoich szesnastych urodzinach na dyskotece. I o zrezygnowaniu z wyjazdu z kolegami z liceum na trzytygodniowy obóz wędrowny po Europie i do Włoch do rodziny Febo, na rzecz spędzenia całych wakacji na wsi z babcią, po tym jak w trzy lata po śmierci rodziców na początku czerwca zmarł jego dziadek i nie chciał zostawiać babci samej. Zdarzały się też mu drobniejsze historie, jak zbicie szyby w kościele, pójście bez wiedzy cioci i wujka z małą Wiolettą na spacer, zrobieniu ogniska z kolegami na suchym rowie, czy strzelanie z procy do koguta, gdy chciał przejść przez wybieg do kur, a kogut miał to do siebie, że go gonił.  Oczywiście były też historie z jego życia damsko-męskiego.  Z opowiadań wynikało, że płcią przeciwną interesował się od dziecka i miał tam niejedną dziecinną narzeczoną, a później, jako nastolatek niejedną rozkochaną dziewczynę na koncie.

Obiad ku zadowoleniu Marka w końcu minął i po szybkim sprzątnięciu Ula z Wiolettą poszły na górę na lekcję, babcia na popołudniową drzemkę, Szymek na basen, a Marek szykował się do wyjścia do pracy. Zdziwiła się, więc gdy półgodziny później, gdy zeszła na dół to zastała go jeszcze w domu.

-Pomyślałem sobie, że skoro jadę do firmy to poczekam na ciebie i podwiozę cię do centrum – wytłumaczył jej. — Musiałabyś jechać z przesiadką a o tej porze są korki i ścisk. Tylko nie marudź, bo tylko zdrowy rozsądek kazał mi poczekać na ciebie-dodał na wypadek protestu Uli.

- Nie zamierzam i chętnie skorzystam- odparła ku jego zdziwieniu. —  Mam dzisiaj placyk manewrowy i umówiona jestem z instruktorem na konkretną godzinę a on nie lubił, gdy ktoś spóźniał się.

-No tak Ula placyk– mruknął na powód jej zgody. — Rozumiem, że inaczej nie zgodziłabyś się na podwiezienie?- zapytał ironicznie.

- Nie, dlaczego? –odparła wzruszając ramionami. —  Zgodziłabym się. Ale to, że nie chcę się dziś spóźnić jest argumentem przeważającym, żeby z tobą jechać.

 Pomyślała też, że jadąc z nim i będąc sam na sam będzie miała okazję na rozmowę o tym, czego była świadkiem na pokazie.

Pożegnała się jeszcze z jego babcią z Wiolą umówiła się na kolejne korepetycje za dwa dni i razem z Markiem wyszła z domu. Gdy doszli do samochodu Marek otworzył jej drzwi, obiegł auto i chwilę później usiadł za kierownicą. Zastanawiała się właśnie jak rozpocząć temat pokazu, gdy nieoczekiwanie Marek wyręczył ją.

-W tej kopercie masz zdjęcia i płytę z pokazu-rzekł wskazując kopertę leżącą na półce samochodu.   — Wczoraj zapomniałaś wziąć.  Jasiek bardzo ładnie wyszedł na zdjęciach do katalogu. Pszemko miał nosa zatrudniając go.

- Tak wiem mówił mi wczoraj-odparła błaho.  —  A pro po pokazu Marek to chciałam porozmawiać jeszcze o czymś, czego byłam przypadkowym świadkiem- rzekła patrząc przed siebie i nie zauważając, że Marek zmieszał się.  

-Jednak to byłaś ty-rzekł przełykając ślinę.  — Ula, ja i Lena to był przypadek. Chciała porozmawiać i zaciągnęła mnie do tej garderoby i zanim zdążyłem cokolwiek zrobić to zaczęła mnie całować- tłumaczył się nerwowo, chociaż wiedział, że to bardzo dziecinne wytłumaczenie.

Akurat –przemknęło jej przez myśl. — Biedny Casanova zmuszony do całowania. Głupszej wymówki nie mógł wymyślić. A swoją drogą ciekawa jestem skąd wiedział, że tam byłam.

- Nie Marek nie o tym chciałam porozmawiać- przerwała mu, aby zaoszczędzić sobie szczegółów.  — To nie moja sprawa i nie mi oceniać- lekko skłamała, bo miała ochotę powiedzieć, co myśli. Zdała sobie też sprawę, że przyznała się właśnie do tego, że widziała go. — W toalecie spotkałam Paulinę i jej mamę i rozmawiały o Beatce- przeszła szybko do meritum swojej sprawy. —  Z tego, co zrozumiałam to one dalej sądzą, że Beatka jest twoja, a obiecałeś mi, że powiesz rodzinie i znajomym prawdę.

-To o to chodzi- odparł z ulgą, ale i z świadomością, że sprawa garderoby i tak została wyciągnięta. — Pamiętasz ten dzień, gdy byłaś u mnie pierwszy raz z Beatką i Jasiem? –zapytał i postanowił powiedzieć jej prawdę od początku do końca.

-No tak- przytaknęła. —  Nauczyłeś mówić wtedy Beatkę, tata.

-Dokładnie tak Ula.  Po twoim wyjściu do ojca Jasiek poszedł na górę pobawić się samochodzikami a ja zostałem w salonie sam i uczyłem mówić Beatkę tata - zaczął opowiadać wydarzenia z przed miesiąca.  —  Chwilę później przyszła Paulina.  Na początku myślałem, że to ty dzwonisz do drzwi i wróciłaś po telefon i z Beatką na rękach poszedłem otworzyć.  Ale zamiast ciebie na progu zastałem Paulinę. Gdy tylko zobaczyła mnie z dzieckiem na rękach to z góry założyła, że jest moje i zaczęła krzyczeć.  Betti najwyraźniej nie spodobało się to i zaczęła mówić do mnie tata, a Paulina jak to usłyszała wpadła w jeszcze większą furię i odeszła zanim zdążyłem jej cokolwiek wytłumaczyć. Cztery dni później znowu przyszła, niby z przeprosinami i z zapewnieniami, że jest w stanie zaakceptować moje dziecko, ale miała też swoje warunki.  Ona chciała, aby trzymał je z dala od naszego przyszłego domu, żeby nie ingerowało w jej życie i tym podobne. Rozumiesz Ula?-  zapytał ze wzburzeniem. —  Dała mi wyraźnie do zrozumienia, co myśli o moim ewentualnym dziecku. Byłem tak na nią zły, że postanowiłem nie wyprowadzać jej z błędu.

-Rozumiem – odparła uświadamiając sobie w pełni wzburzenie Marka. —  Tylko nie rozumiem jak można być tak okrutnym i prosić o coś takiego-dodała z niedowierzaniem.

-Jak widzisz można- stwierdził z rozdrażnieniem. — Ale Paulina już taka jest. Tylko o sobie myśli. Na pokazie dała tego dowód. Gdy tylko pojawiła się to od razu wystrzeliła z pretensjami do mnie, że jest pośmiewiskiem, bo mam dziecko i wszystkie gazety o tym piszą.  Tylko ona liczyła się, a nie moje dziecko.

- Przecież jak kogoś kocha się prawdziwie, to powinno pokochać się takiego, jakim się jest –mówiła to, co było dla niej oczywiste. — I jego albo jej dziecko z innego związku też. Ja przynajmniej potrafiłabym pokochać.

-Ale Paulina należy do tej grupy ludzi, co nie potrafiliby zaakceptować tego. Zapewniam cię.

-Wtedy w rozmowie ze swoją mamą była bardzo wzburzona- wyznała. —  Nawet zaczęła nazywać mamę Betti lafiryndą.

- Cała Paulina- parsknął.

- A, co zamierzasz dalej z tym zrobić?- zapytała trzeźwo. —  Takie długie kpienie z niej i jej rodziny może źle się skończyć dla ciebie.

-Mówisz teraz jak Sebastian- zaśmiał się. — Ale bez obawy Ula obiecuje, że niedługo wszystko poodkręcam.  I przepraszam, że wykorzystałem Beatkę do osobistych celów, ale nie mogłem oprzeć się, żeby nie skorzystać z okazji i nie pozbyć się Pauliny z mojego życia raz na zawsze- tłumaczył się nerwowo.

- Spokojnie Marek, rozumiem cię.  Oby tylko te odkręcanie nie trwało to za długo. 

-Za dwa miesiące jest zarząd to wtedy powiem prawdę- zapewnił i był pewny tego na ten czas.

- Marek a wracając do garderoby to skąd wiedziałeś, że tam byłam?- podjęła temat, bo jej ciekawość skąd wie wzięła górę.

-Seba powiedział mi, że mnie szukałaś i odesłał cię tam.  A ja słyszałem czyjeś głosy i jakby cień. Jasiu też mnie widział?

-Nie.  Powiedziałam mu, że cię nie znalazłam.

-To dobrze-odetchnął z ulgą. —Nie chciałbym, żeby to coś popsuło coś między nam. Między nami też nie- dodał spoglądając na nią.

-Nie popsuje-zapewniła i zastanawiała się, dlaczego tak zależy mu na dobrych relacjach z nią.

-To dobrze- usłyszała ponownie w odpowiedzi.

Przez resztę drogi prowadzili nic nieznaczącą rozmowę na różne tematy. Po przyjeździe na placyk Marek wyskoczył z auta, otworzył jej drzwi i pożegnał się. Ula podziękowała mu jeszcze za podwiezienie i podążyła do elki. Odchodząc usłyszała dzwonek jego komórki i jego głos jak wita się z Sebastianem. Z racji, że innych kursantów nie było to ona od razu siadała za kierownicę.  Gdy zaczynała naukę parkowania między pachołkami widziała dokładnie opartego go o samochód i przyglądającego się jej poczynaniom. Postał tak chwilę, ale w końcu wsiadł do swojego auta zawrócił i odjechał.

We czwartkowe popołudnie Ula pojawiła się ponownie w domu Marka. Jadąc tam miała nadzieję, że go nie będzie, bo na placyku za dobrze jej nie poszło i nie chciała słuchać jego uwag na ten temat. Los jej sprzyjał i Marka faktycznie nie było a Wiola powiedziała jej, że razem z babcią i Szymkiem pojechał na cmentarz. Korepetycje przebiegły też bez zakłóceń i po półtoragodzinnej nauce Ula stwierdziła, że czas kończyć.

-I tak na koniec Wiola. Idę po buty i kosztują dwieście pięćdziesiąt złotych. Od dzisiaj są na wyprzedaży o dwadzieścia pięć procent.  To ile za nie zapłacę? 

- Serio?  Idziesz na zakupy?- zapytała i wyraźnie zainteresowała się. 

-No tak. Za trzy tygodnie idę na wesele i potrzebuję wygodnych butów.

- Teorie w zakupach przerobiłam to czas na praktykę Ula-rzekła podekscytowana. —  Pójdziemy razem - zadecydowała.

-Wiola, ale ja idę tylko do jednego sklepu po buty.

-Ula bez obrazy- postanowiła postawić na szczerość, choć nie miała zwyczaju obrażać. — Albo jest się cukierkiem czekoladowym albo, albo rulonem owocowych dropsów- dodała porównawczo, spoglądając na jej bluzkę w kolorowe paski i spódniczkę w nieokreślone wytłaczane wzory w kolorze musztardowym. —  To taka przenośnia Ula- dodała widząc zdziwienie dziewczyny. —To inaczej Ula.  Albo się jest Kopciuszkiem przed północą, jak na pokazie, albo po północy jak dzisiaj. Rozumiesz teraz?

-Tak- odparła po części ciągle osłupiała i po części rozbawiona. Nie mogła też gniewać się za szczerość Wioletty, bo tak zabawnie było to ujęte, że trudno było się na nią gniewać.

- No- uśmiechnęła się z zadowoleniem. —  Jesteś młoda, ładna i powinnaś ubierać się jak nastolatka a nie tak po staremu.  Brystolu i grypliny już się nie nosi. Ale nie bój się, ja się tobą zajmę- mówiła z otuchą. — W tej galerii obok przystanku są wyprzedaże to pójdziemy i kupimy ci coś jeszcze oprócz butów.

-Czy ja wiem Wiola- mówiła bez przekonania. — To co Marek płaci mi za naukę ciebie to chciałam wpłacić na konto fundacji.

-Kochana nie ma, co marudzić- przerwała jej. — Życie za ciebie zadecydowało, że trzeba iść na zakupy.  A fundacja to nie piekarnia to poczeka. Marek na pewno zgodziłby się ze mną. Mam zadzwonić do niego i spytać?- wzięła ją na mały szantaż.

- OK. Wiola- zgodziła się momentalnie, bo wiedziała, że Marek na pewno zgodziłby się z kuzynką. —  Ale tylko jedna, góra dwie rzeczy - z góry zastrzegła.

Zakupy z Wiolą nie były takie złe. Widać było, że jest w tym dobra i wiedziała, do jakich iść sklepów. W parę minut Ula stał się właścicielką jasno czerwonych spodni typu rurki, zwykłej podkoszulki, jednej bluzki, przewiewnej sukienki i butów nie tych upatrzonych, ale równie ładnych, wygodnych i tańszych. Było to więcej niż zamierzała kupić, ale cenowo niewiele więcej niż zamierzała wydać.  Dała namówić się nawet na wejście do sklepu z kosmetykami, kupienia sobie cieni do powiek i wzięcia paru gratisowych próbek szminek. 

-Teraz tylko wystarczy zrobić sobie makijaż i będziesz zwalać chłopaków z kolan- rzekła Wiola z optymizmem wychodząc z butiku. 

- Gdzie Wiola?- odparła bez jej entuzjazmu. — W Rysiowie to nawet nie ma, kogo rzucić na kolana.

-Kto mówi o Rysiowie kochana-żachnęła.  — Mówię o Warszawie. Zobaczysz pójdziesz na studia to kawalerowie sami ci się z worka wysypią. A teraz idziemy w miejsce gdzie dają najlepsze desery w całej galerii- dodała biorąc ją po rękę. —  Ja stawiam Ula.

Ciekawa jestem jakby to było powalić chłopaka na kolana- zamarzyła idą za Wiolą do kawiarenki.  Zobaczymy czy jutro Marka powalę, jeśli będzie w domu.  Albo czy chociaż coś powie o moim wyglądzie, tak jak miesiąc temu o nowej fryzurze i okularach. To będzie próba ogniowa. Okulary i fryzura od razu w oczy wrzuciły się a ubiór to co innego.

Następnego dnia pojawiła się u niego w domu w zakupionych spodniach i podkoszulce. Jej nowy wygląd, zrobił na Marku jak najbardziej pozytywne wrażenie, ale do pięknych i wzywających kobiet, jakie preferował było jej daleko i ciągle była dla niego zwykłą przeciętną dziewczyną nie wartą uwagi.

-Teraz zaczynam rozumieć, co miała na myśli Wiola mówiąc mi wczoraj, że zrobiła z ciebie dropsa karmelka w czekoladzie, czy coś takiego -rzekł kiwając z aprobatą głową. —  Wyglądasz bardzo młodzieńczo i wdzięcznie.

 -Ja bez tego Wioli gadania wiedziałam, że Ula ma ukryty urok- wtrąciła pani Kubasińska, zanim Ula zdążyła odezwać się. — Tylko ty ze Sebastianem zauważacie kobiety półnagie i frywolne.

-Przynajmniej są łatwe w obsłudze babciu- odparł cynicznie i ku zgorszeniu kobiety.

-Twoja matka w grobie się przewraca słysząc coś takiego- zbeształa wnuka.

-To ja może pójdę na górę do Wioletty-wtrąciła Ula słysząc, że szykuje się na rodzinną sprzeczkę.

W drodze na górę zatrzymała się jednak raz, aby poprawić obrazek wiszący przy schodach. Babcia Marka, choć rozmawiała z wnukiem to dostrzegła ten szybki ruch Uli. Godzinę później Ula ponownie pojawiła się na schodach i znowu jeden obrazek został przesunięty i znowu nie umknęło to uwadze seniorce.

-Jakbym córkę widziała w tym wchodzeniu i zbieganiu po schodach i poprawianiu obrazków-rzekła ze wzruszeniem. — Ona robiła dokładnie tak samo, drogie dziecko. Zbiegała, zatrzymywała się i poprawiała obrazek.

-Tak, mówiłem już to Uli- wyręczył ją od odpowiedzi Marek. Sama poczuła się źle, że spowodowała przywołanie przykrych dla niej wspomnień.— Ula pomagała mi sprzątać dom podczas nieobecności pani Steni i parę razy na dzień poprawiała te obrazki.  A to jest właśnie ta Ula pani Steniu –zwrócił się nieoczekiwanie do kobiety, która pojawiła się w drzwiach salonu, a która przyszła dzisiaj pomóc w przygotowaniach do przyjazdu jego ciotki i wujka. Chciała zapytać go, co miał na myśli mówiąc o niej właśnie ta Ula, ale Marek zajęty był dalej przedstawianiem i nie miała okazji.  — Ula to jest pani Stenia moja gosposia.  Kiedyś była moją nianią a później, gdy już niani nie potrzebowałem to przychodziła czasami pomagać mamie w większych porządkach.  Teraz przychodzi raz, dwa razy w tygodniu i pomaga mi.

-Dzień dobry-  przywitała się grzecznie jako młodsza.

-Po przyjeździe z sanatorium zastanawiałam się, kto Markowi pomagał w sprzątnięciu domu-zwróciła się do niej i wyjaśniając niejako stwierdzenie, ta Ula.  — Znam go od dziecka i wiem, że tak dokładnie by nie sprzątnął.  Wydawało mi się jakby pod moją nieobecność pani Helena tu była i sprzątała- dodała równie tkliwie, co niedawno babcia Marka. — Szkło i porcelana na wystawce w salonie i gabinecie były tak ładnie i gustownie poukładane jak robiła to pani Dobrzańska.  Tak samo było z koszulami Marka. Powieszone jak koszule pana Krzysztofa.  Nawet ręczniki poskładane i schowane w szafce w taki sam sposób.  Jednak to, co zrobione było z kwiatami najbardziej mnie zaskoczyło.  Marek miał tylko przez miesiąc podlewać je a były wypielęgnowane tak jak za czasów pani Heleny.  Liście odkurzone, oberwane suche gałązki, zwiędłe kwiatki, rozsadzone, ziemia dosypana, podpórki pokładzione, doniczki umyte, ładnie i w odpowiednich miejscach poustawiane. Chciałam zająć się tym po moim powrocie, a wszystko było zrobione jak należy.

-Tak, drogie dziecko- rzekła zamyślona pani Kubasińska zapatrzona w palmę.  — Córka o kwiaty dbała jak mało, kto.

-Ja nic takiego nie zrobiłam-odezwała się w końcu cicho Ula przerywając przedłużającą się ciszę. — Ja po prostu lubię kwiaty.

 

CDN W LISTOPADZIE