Wielkanoc 2017. Cykl miniaturek.

Ciąg dalszy cyklu miniaturek.

Koszyczek z wikliny pełen jest pisanek,

A przy nich kurczaczek i z cukru baranek.

Przy baranku babka, sól, chleb i wędzonka,

Oto wielkanocna świąteczna święconka- nuciła sobie pod nosem Emilka idąc w stronę pokoju rodziców.

 -Tatusiu czy książeczki też mam poukładać, czy tylko zabawki? -zapytała przystając w drzwiach. 

-Książeczki również, kotku. I jeszcze pisaki i kredki z biurka-odparł ojciec odkurzając meble sypialniane.

-A tak, dla czemu mam sprzątać pokój skoro jutro jedziemy do Rysiowa?-dopytywała z niezadowoleniem jak wydawało się Markowi.

-Bo idą święta  i tak trzeba.  I jeszcze, dlatego że zajączek z prezentami przychodzi nie tylko do tych grzecznych dzieci, ale i z posprzątanymi pokojami. I kto wie Emilko może i do twojego pokoju zajrzy i przyniesie ci mały drobiazg i słodycze.

-Dlaczego mały-wyraźnie nie spodobało się jej to.

-Bo to tylko jest zajączek i więcej nie uniósłby- próbował jakoś wybrnąć z pytania.

-A jak dostaje się do domów?-dalej stawiała pytania.

-Mają swoje sposoby-odparł trochę od niechcenia.

-Czyli mama albo ty przyniesiesz?- rzekła pewnie.

-Skąd-mówił spoglądając na córkę obrażonym wzrokiem. —Gdyby rodzice przynosili to prezenty mogłyby być duże a są małe.

-A Beatka ma duży prezent-kontynuowała z pretensją.

-Bo Beatka ma niedługo urodziny kochanie i to prezent urodzinowy. I nie o prezenty tu chodzi i nie są najważniejsze tylko ...-zaczął, ale stwierdził, że na dorosłe wytłumaczenie tych świąt córeczka jest za mała. —Bo widzisz kochanie to są święta, kiedy wszyscy cieszą się, bo drzewa zielenieją się, robi się cieplej, coraz więcej ptaszków śpiewa, kwiatki zakwitają, jest wesoło a Pan Jezus, chociaż umarł to tak jakby drugi raz narodził się.

-W przedszkolu pani mówiła, że natura budzi się do życia po zimie i Pan Jezus wrócił do życia żeby nas zbawić– rzekła rezolutnie.

-Dokładnie tak córeczko- odparł głaszcząc po główce. —To teraz, skoro już wszystko wiesz to pobiegnij do pokoju i dokończ sprzątanie. A później pójdziemy z koszyczkiem na święconkę do kościoła, na spacer i do babci Heleny i dziadka Krzysia na podwieczorek i kolację. Jutro wyjeżdżają do znajomych na święta, my też wyjeżdżamy i nie będziemy się widzieć w niedzielę ani w poniedziałek.

-A będę mogła zabrać hulajnogę ze sobą-zapytała z nadzieją.

-Nie bardzo kochanie. Na chodniku i przed kościołem będzie dużo ludzi  i wszystkich rozjeżdżałabyś. Poza tym będziesz miała rączki zajęte. W jednej będziesz mieć koszyczek a w drugiej kwiatki dla Bozi. Hulajnogę zabierzemy jutro do Rysiowa i z Betti będziesz jeździła przez dwa dni. Zgoda.

-Zgoda-odparła dość szybko i pobiegła w podskokach do swojego pokoiku.

Parę minut później Marek zajrzał do pokoju córki sprawdzając czy Emilka sprząta. Razem z Ulą postanowili, że zaczną uczyć córeczkę samodzielności i trzymania porządku w swoim pokoiku.  I choć wiedział, że przekupywanie jej zajączkiem nie było to do końca wychowawcze a Ula może mieć do niego pretensję o to, to było skuteczne, bo ku jego zadowoleniu dziewczynka nucąc piosenkę i klęcząc przed małym regałem zawzięcie układała książeczki.

Pisanki, kraszanki, skarby wielkanocne,

Pięknie ozdobione, ale niezbyt mocne.

Pisanki, kraszanki, całe kolorowe, aby

Uświetniły święta wielkanocne.

Tymczasem Ula zajęła się pieczeniem babki i mazurka. Jednocześnie pilnowała bawiącego się w salonie dziesięciomiesięcznego synka Tomka. Chłopiec był żywym dzieckiem i zaczynał chodzić trzymając się mebli. Czekała też na Marka i Emilkę aż uporają się ze sprzątaniem i pomogą jej w tych obowiązkach. Oboje w końcu zeszli na dół i odciążyli ją. Emi zajęła się zabawą z bratem, malowaniem jajek oraz przyozdabianiem mazurka a Marek kroił sałatkę. Później tylko przygotowali święconkę i we czwórkę poszli do kościoła i Dobrzańskich seniorów. Dziadka zastali na dworze.

-Wiesz dziadku-zaczęła Emilka tuż po przywitaniu. —Najpierw dzieci z koszyczkami podeszły bliżej Bozi a później ksiądz pokropił nam koszyczki a chłopiec rozdawał dzieciom karteczki z kolorowanką i zagadką-dodała wymachując karteczką. —O tu jest jajeczko ze wzorkami, tu kurczaczek a tu zajączek na łące.

-Bardzo ładne obrazki-odparł głaszcząc po główce. — A ty gdzie masz zajączka- zwrócił się do wnuka, który akurat przewrócił się.

-Dlaczego zajączka?- zainteresowała się Emi.

-Tak się mówi, gdy dziecko uczy się chodzić a przewróci się-wytłumaczyła jej mama podnosząc synka.

-Mama ma rację-rzekł i Krzysztof. — To, co kochani zapraszam do domu-dodał otwierając drzwi. Babcia ma twój ulubiony sernik z brzoskwinią Emilko-zwrócił się też do wnuczki.

Wizyta u dziadków przebiegała standardowo, czyli Emilka psociła i wygłupiała się z dziadkiem, a Ula z Markiem głównie zajęci byli uspokajaniem córki i rozmową z Heleną. Dobrzańska postarała się też o świąteczny nastrój i potrawy.  Na koniec wizyty dziadkowie podarowali wnuczce książeczkę „ O zajączku Filipie, który ze strachu dokonał wielu czynów” oraz słodycze. Dziewczynka, więc odchodził od nich zadowolona.

Nazajutrz Ula i Marek z dziećmi pojechali na całe dwa dni do Rysiowa. Tuż po przyjeździe Ula i Alicja zajęły się uroczystym śniadaniem a Marek z Józefem pilnowali dzieci.   Beatka tymczasem nakryła stół w salonie i przyozdobiła świątecznymi ozdobami i wiosennymi kwiatami.  Półgodziny później wszystko było gotowe i rodzina mogła usiąść do stołu. 

 

Po śniadaniu przyszedł czas na Wielkanocnego Zajączka, a Emilka musiała też sama go znaleźć. Z tym nie miała kłopotu, bo zestaw mała ogrodniczka szybko rzucił się w oczy. Z racji, że Emilka lubiła pomagać mamie w ogródku to i prezent sprawił jej radość. Rano cieszyła się też ze skarbonki biedronki i jajka niespodzianki a które dostała od rodziców i znalazła w kącie swojego pokoju.

Po wypróbowaniu konewki, grabek i łopatki przez Emilkę i sprzątnięciu ze stołu  zbędnych rzeczy był czas na chwilę wytchnienia. Wczesnym popołudniem natomiast Betti z Emilką poszły na obiecaną Emi  hulajnogę a rodzice i dziadkowie zajęli się przygotowaniami na przyjęcie gości. Mieli nadzieję, że dziewczynki pobędą godzinę poza domem i zdążą wszystko przygotować, ale obie wróciły szybciej.  

-Znaleźliśmy pieski- oznajmiła Emi od drzwi. — W torbie. O tyle –pokazała na paluszkach i dodała- cztery.

Chwilę później w drzwiach pojawiła się Beatka z szarą torbą, z której dobiegało piszczenie. Po otwarciu jej Cieplakom i Dobrzańskim ukazały się cztery słodkie pyszczki.

-Ktoś zostawił je przy tym placu zabaw przy szkole-wyjaśniła Beatka.

-Zostawimy je-zapytała Emi.

-Kotku, ale nie potrzebujemy czterech piesków-rzekł Marek.  Chciał powiedzieć, że żadnego nie potrzebują, ale córka ubiegła go.

-To jednego tu zostawimy, jednego my zabierzemy, jednego dla drugiej babci i drugiego dziadka, bo nie mają a jednego to nie wiem-rozplanowywała licząc na paluszkach. — Ja bym chciała tego –dodała wskazując na czarnego z brązowymi łatkami i najgroźniej wyglądającego. Nazwiemy go Fiona.

-Ale to jest chłopiec- odezwał się Jasiek, który razem z Kingą do domu zawitał chwilę przed pojawieniem się piesków i zdążył je dokładnie pooglądać. Tylko jeden z tych czarnych to dziewczynka.

-Tato nasz Morus urodził się jeszcze przede mną i jest już stary, a ja nie miałam nigdy małego pieska- wtrąciła Beatka. Ten brązowy jest słodki.

-U nas jeden w ostateczności może zostać-zadecydował Cieplak, bo córka miała rację i widać było, że Morus ma swoje lata. Beatka znalazła też dla niego imię Kapsel i miejsce w swoim pokoju, choć Alicja uprzedziła, że lepiej będzie jak podrośnie i nauczy się pewnych rzeczy.

Ula i Marek po namowach córki też zgodzili się na jednego.  Ich ogród duży nie był, ale pieska z pewnością zmieści. Na pieska dla rodziców Marka, jednak nie zgodzili się, bo nie chcieli obarczać ich dodatkowymi obowiązkami i jeden wspólny piesek, jak tłumaczyli córce  w zupełności im starczy.  Miało to też nauczyć  Emilkę obowiązków. Tylko z wyborem imienia było gorzej, bo Emilce wszystkie imiona podobały się. W końcu imię Tofik przypadło jej do serca. Miał on jednak do czasu jak wszystko nie będzie przygotowane na przyjęcie nowego lokatora zostać w Rysiowie razem z resztą szczeniąt.

Przez resztę dnia i kolejny dzień Beatka i Emilka opiekowały się pieskami i bawiły się z nimi. Delikatnie głaskały, nosiły na rękach i rzucały kawałki suchej karmy od Morusa. Przy okazji jak to małe psiaki nienauczone pewnych rzeczy nabrudziły, ale to w żaden sposób nie zniechęciło dziewczyn do opieki nad nimi. Cieplak znalazł dla nich również karton a Alicja stary koc i umieścili je tam, aby nie rozchodziły się za bardzo. Cieplaków niepokoiło tylko to, że dla dwóch szczeniąt trzeba znaleźć dom.

Popołudniu dom Cieplaków jeszcze bardziej zapełnił się, bo na kawę i kolację przyszli rodzice Kingi państwo Matysiakowie. Na jesień młodzi planowali ślub i trzeba było omówić kilka spraw. Jednak i tak na początku spotkania głównym tematem rozmowy było porzucenie piesków.  Rozmawiali  nie tylko to tym, które miało miejsce w Rysiowie i w miejscu uczęszczanym, ale i o tych znacznie okrutniejszych porzuceniach w odludnych miejscach i bez szans na przeżycie piesków czy też kociąt. Pan Matysiak wziął też sprawę w swoje ręce i jeszcze przed wieczorem pozostała dwójka szczeniąt znalazła właścicieli wśród jego znajomych. Reszta wieczoru mijała już w radośniejszym nastroju i nawet trochę despotyczny ojciec Kingi w przeszłości okazał się  teraz całkiem przystępnym człowiekiem i wszyscy rozmawiali ze sobą bez skrępowania. Na stole oprócz ciasta i dań kolacyjnych nie mogło zabraknąć nalewki Cieplaka i innego alkoholu a przyniesionego przez gości oraz Marka. On też miało poniekąd wpływ na wesołą atmosferę przy stole, choć nikt nie nadużył go. 

Drugi dzień świąt rozpoczął się dla niektórych mokro.  Rok temu Ula była w siódmym miesiącu ciąży i musiała unikać takich zabaw to teraz nadrobiono to jej z nawiązką i pozwoliła oblać się córce, mężowi i siostrze. W odwiedziny przyszedł  też Maciek z Anią i z trzyletnim synkiem Mateuszem, a Emilka cioci i Mateuszkowi od razu pokazała pieski. Wujek Maciek widział je wczoraj to został w domu z rodzicami. 

-Ulę to ja regularnie, co roku oblewałem- oznajmił Maciek, Markowi. —Pierwszy raz jak miała sześć lat a ostatni przed waszym ślubem.

-Dokładnie-poparła Ula pojawiając się na chwilę w salonie przynosząc kawę. — Zawsze mnie uprzedził i przynajmniej raz, dwa razy musiałam przebierać się.

-To fajnie mieliście. U mnie to było z umiarem.

-No nie wiem czy fajnie, bo tylko ja i Ula braliśmy w tym udział-rzekł posępnie Szymczyk po wyjściu Uli.  —Czasami tylko dołączał do nas Bartek Dąbrowski albo ktoś dla złośliwej zabawy. Wtedy nie mieliśmy tylu tu przyjaciół, co teraz- ironizował. — A teraz i tak połowa z nich zazdrości nam. Mi, że dobrze zarabiam, mam dobry samochód i buduję dom, a Uli to już w ogóle. Szkolna brzydula wypiękniała, ma przystojnego i bogatego męża, jest sławna i robi karierę. Mówię ci Marek to drażni ludzi.

-Tak mówiła mi- odparł westchnąwszy. — Ula sama nie wie czy nie lepiej było, jak była pośmiewiskiem niż teraz, kiedy widzi zazdrość.

-Bo niestety Marek, ale tak już jest, że zawiść ludzka jest czasami gorsza od szowinizmu-dodał Szymczyk.

- Niestety- poparł Maćka. —Ale najważniejsze, że nie załamało was te wykluczenie. I dzięki, że zajmowałeś się Ulą i nie była taka samotna.

-Nie ma, za co-odparł przyjaźnie.  Ula po prostu była i jest warta przyjaźni.

Chwilę później Ula oraz Ania z dziećmi dołączyli do nich i zajęli się przyjacielską rozmową. Emi w tym czasie bawiła się z Mateuszkiem. Okazję na zabawę mieli już parę razy to i bawili się zgodnie w ulubioną zabawę Emilki, czyli dom. Mateusz ze względu na to, że był za mały, żeby zaprotestować to zgadzał się na pomysły dziewczynki.

Po odejściu Szymczyków i przyjściu z kościoła Alicji, Józefa i Batki, Ula zajęła się tortem. Spód miała już zrobiony i teraz pozostało tylko ubić śmietanę, ustroić go i czekać na popołudnie i gości. Na urodzinach, bowiem oprócz rodziny miały być też obecne koleżanki Betti. Dziewczyna tak to sobie zorganizowała, że tort miał być wspólny a po torcie chciała świętować urodziny w swoim pokoju bez dorosłych. Ładna pogoda, pieski i fakt, że był śmigus dyngus to wyciągnęły je jednak na dwór i czas do kolacji spędziły z dorosłymi i zajmowały się szczeniakami oraz bawiły z Emilką i Tomkiem. Czas jak to na udanych urodzinach mijał szybko i po czterech godzinach zabawy i kolacji urodziny dobiegły do końca i wszyscy wyszli z nich zadowoleni.

 

Ula do domu wracała równie zadowolona i szczęśliwa, bo już dawno nie spędziła dwóch całych dni z rodziną w Rysiowie i tęskniła za tym. Z miłością patrzyła też na swoje dzieci i męża. Oni również podzielali jej nastrój. Emilka siedząca na tylnym siedzeniu spoglądała przez okno i ściskając małą ogrodniczkę myślami była z Tofikiem, a Tomek, który z tych świąt najmniej wyniósł spał smacznie uśmiechając się. Marek natomiast zadow0lony był, bo odpoczął trochę i miał okazję wypić coś mocniejszego z teściem i szwagrem a co zdarzało się rzadko, bo zawsze później prowadził auto.

-Kochanie to były wspaniałe dwa dni- rzekł cicho czytając w jej myślach. —  I wiem, że już mówiłem ci to, to powiem kolejny raz.  Z Febo takich świąt nigdy nie miałem, a Paulina nigdy nie dałaby mi się tak oblać wodą jak ty.

-Pewnie dostałaby histerii- zaśmiała się.

-Jeszcze powiedziałaby niepoważny jesteś i obraziłaby się.

-A ty biedaku miałbyś przechlapane-stwierdziła ze współczuciem.

-To na pewno- odparł z rozbawieniem. —Ale na szczęście obok mnie jesteś ty, a nie ona i z każdym kolejnym dniem uświadamiam sobie to. Takimi właśnie szczegółami Ula. I dziękuję ci, że jesteś taką wspaniałą żoną, matką, córką i siostrą-mówił czule.

-A ja dziękuję ci, że jesteś tak wspaniałym mężem, ojcem, zięciem, szwagrem i że chętnie jeździsz do Rysiowa. I bardzo was wszystkich kocham.

- A ja was- odparł i skupił się na drodze, bo był szczyt powrotów do domu i tłok na drodze.

Zdrowych, Pogodnych Świąt Wielkanocnych,

przepełnionych wiarą, nadzieją i miłością.

Radosnego, wiosennego nastroju,

serdecznych spotkań w gronie rodziny i wśród przyjaciół

oraz wesołego "Alleluja".

Życzy RanczUla.