Rewizja 1/3

Mała nagroda za wejścia na blog. Patrząc na statystyki to w ostatnich trzech dniach sporo ich było. Z lekkim wyprzedzeniem chciałam też podziękować za 300 000.

Posiedzenie zarządu podsumowujące koniec kwartału przebiegało do pewnego momentu po myśli Marka. Po przerwie jednak wszystko zaczęło się sypać. I to, zarówno w sprawach służbowych, jak i prywatnych. Najpierw Ula usłyszała część rozmowy Marka i Sebastiana, z której dowiedziała się, że chcą wysłać ją na Malediwy a później Marek po przyjściu do jej biura udawał, że nic się nie stało, dziękował jej za pomoc w zafałszowaniu raportu i zapewniał o swoich uczuciach. Ona jednak nie wierzyła mu i po jego wyjściu zajęła się pisaniem rezygnacji z pracy i listem do Marka, który trafił do rąk Wioletty i Pauliny. Z podtekstów Kubasińska wywnioskowała, że Ulę i Marka coś łączyło, ale Paulinie Febo trudno było w to uwierzyć. Aleks tymczasem po przerwie w zarządzie wyciągnął na światło dzienne nielegalne interesy Uli i Marka i Ula musiała tłumaczyć się przed panem Krzysztofem. W dodatku Febo zarzucili jej, że okrada firmę. Przed wyjściem natomiast spotkała ją kolejna przykrość. To Paulina pojawiła się w holu i kazała ochroniarzowi, panu Władkowi sprawdzić, czy czegoś nie wynosi z firmy. Przypadkiem pojawił się tam Olszański z Wiolettą i stawili się za nią, choć jeszcze parę minut temu planowali  jak doprowadzić do ślubu Marka i Pauliny i jak wyeliminować Ulę z życia Marka.

-Paula nie przesadzaj- ujął się za nią Olszański, bo uważał to za świństwo ze strony Febo.

-Nie wtrącaj się- odparła mu ostro. — Ja tu jestem współwłaścicielką, a ty tylko pracownikiem, jakbyś nie zauważył- mówiła z uwydatnieniem.

-Paulinko kochana Ula nie jest złodziejką- wtrąciła i Wiola.

-Ale nie musicie stawiać się za mną-odezwała się sama zainteresowana. —Nie mam nic do ukrycia.

-Nie Ula. Upokarza cię- rzekł kadrowy wyciągając telefon z kieszeni. —I ciekawy jestem, co powie Marek, gdy dowie się co tu wyprawiasz.

-Zamknij się, bo ciebie też każę zwolnić- odburknęła mu.
-Jeśli mnie pani ma na myśli to sama odchodzę. Pani mnie nie zwalnia- spokojnie odparła jej Ula.
- Wynosisz workami pieniądze z firmy i  masz jeszcze czelność pyskować mi -zwyzywała ją.

-I jak wyobrażasz sobie zwolnienie mnie? Myślisz, że sam sobie wypiszę zwolnienie, a Marek je podpisze łaskawie -pytał ironicznie Sebastian. —To mogę zapewnić cię, że nie podpisze.

-Marek po tym, co zrobił z Cieplak długo prezesem już nie pobędzie, a Aleks nie będzie miał żadnych skrupułów pozbyć się kogo trzeba-odparła z wyniosłością i patrząc głównie na Wiolettę.

-To ja i Sebastian próbujemy ratować twój związek z Markiem a ty tak odwdzięczasz się nam- wypaliła Kubasińska.

-To znaczy co? - zainteresowała się. —W jakim sensie ratować.

-Zgadnij co powiedział mi Marek w czasie przerwy w zarządzie- temat kontynuował Olszański. —Że żadnego ślubu nie będzie-dodał nie dając jej zgadywać. —Nawet nie będzie się zastanawiać nad porzuceniem cię. A ja i Wiola chcieliśmy właśnie ratować wasz związek. Ale teraz ja nawet nie dziwię się mu, że nie chce ciebie. Miałby z tobą przesrane życie- wyraził się nieco wulgarnie.

-Możesz przestać-wysyczała.

-Skoro ty lubisz upokarzać ludzi to ja mogę tak samo Paulinko- odparł z satysfakcją kadrowy. —Nie będziesz panią Febo- Dobrzańską. Nie ty.

 Nieprawda Seba. Chcecie wysłać mnie na Malediwy, abym w ślubie nie przeszkodziła- myślała tymczasem Ula. Sama słyszałam.

Paulina po tych słowach wyniośle obróciła się i poszła w stronę windy, mijając się po drodze z Pshemko. Choć świadkami rozmowy był tylko ochroniarz i Ania to i tak czuła się upokorzona. Przypomniała sobie też słowa Wioli, która sugerowała, że Marka i Ulę coś łączy.

-Urszula tu jesteś- zaczął z daleka mistrz i zanim ktokolwiek inny zdążył się odezwać. —Mam dla Urszuli sukienkę w kolorze oczu, ale najpierw niespodzianka- dodał ciągnąć w stronę drzwi wyjściowych.

-Ale teraz? -  pytała z niezadowoleniem, bo miała ochotę na rozmowę z Wiolą i Sebastianem i wyjaśnić sprawę rozmowy usłyszanej na korytarzu.

-Nie ma na co czekać Urszulo- nalegał projektant. —Cały sztab czeka na nas. Urszula pomogła mi z Wojtkiem, a ja obiecałem odwdzięczyć się i słowa zamierzam dotrzymać. Daleko nie idziemy.  Tylko do salonu piękności tu obok.

Marek o wydarzeniach w holu dowiedział się z opóźnieniem, bo najpierw miał rozmowę z ojcem, a później z Pauliną. Wpadła do jego biura i od drzwi zrobiła mu awanturę.

-Jak mogłeś - mówiła z wyrzutami.  —To brzydula jest kobietą, z którą mnie zdradzałeś, prawda- ni to stwierdziła ni zapytała. —I co ma znaczyć, że nie zamierzasz żenić się? Sebastian coś mówił. Jeśli był to żart to w złym guście.

-Nie wiem dokładnie co mówił Seba, ale o ślubie nie żartował- odparł spokojnie.

-Chyba żartujesz! -uniosła się.

-Mówiłem ci, że nie żartuje. Ślubu nie będzie-mówił stanowczo.  

- Jak to wszystko sobie wyobrażasz? -pytla zdruzgotana. —Wszystko gotowe, goście zaproszeni, mają bilety kupione do Mediolanu, prezenty- mówiła, gestykulując rękoma. —Będzie skandal.

-Prezenty są dla ciebie najważniejsze i to co powiedzą inni- mówił z oburzeniem i niedowierzaniem. — Chociaż to ostatnie nie powinno mnie dziwić. Paula najważniejsze powinno być uczucie, a między nami uczucia nie ma-dodał po chwili. —A przynajmniej nie takiego, jakie powinno być między dwojgiem ludzi myślących poważnie o wspólnej przyszłości.

-Możemy wrócić do tego po ślubie- stwierdziła, biorąc go za rękę.

- Do czego? Do uczuć? Pomyśl, co mówisz Paulino? Obrączka miłości nie załatwi. Mówiłem ci już ślubu nie będzie. Nie z tobą.  To Ula jest moją miłością.

-Ta pokraka już pierwszego dnia… - zaczęła z pogardą.

-Licz się ze słowami Paulino- ostro zareagował i przerwał jej.

-Ciekawa jestem co powie na to Helena i Krzysztof.

-A tak na marginesie Paulino, dlaczego mówicie z Aleksem do moich rodziców po imieniu. Jeszcze za czasów, gdy żyli wasi rodzice to byli ciocią i wujkiem a tu nagle, gdy wróciliście na stałe do Polski to zachciało się wam nowoczesności. Oni zgodzili się tylko, dlatego że byliśmy już parą.

-Wiesz co, pożałujesz jeszcze tego- wysyczała tylko na koniec rozmowy i nie odpowiadając na jego pytanie wyszła.

Po wyjściu Pauliny poszedł na poszukiwania Uli, a gdy nie znalazł jej w jej gabinecie ani nie dodzwonił się, to udał się do biura Sebastiana. Widział na telefonie, że dzwonił do niego trzy razy i chciał wyjaśnić też sprawę tego co powiedział Paulinie. Dowiedział się też od przyjaciela i Wioli o zajściu w holu.

-Dosłownie Marek, stała tam jak, jakiś hitlerowiec i kazała panu Władkowi zrewidować jej torebkę i karton- rzekł Olszański. —Nie mogłem stać bezczynnie i patrzeć jak poniża Ulkę.

- Dzięki, jesteś prawdziwym przyjacielem.

-Ale muszę przyznać ci się, że gdy powiedziałeś mi, że chcesz odwołać ślub, to zacząłem działać z Wiolką, żeby doszło do niego. Dopiero tam w holu zrozumiałem, jakie miałbyś życie z Pauliną. Gdybym oddał jej nerkę to zapomniałaby o tym szybko.

- Na pewno -przytaknął. —I mimo tego, że chciałeś zaszkodzić mi dzięki za Ule. A Paulina to już przeszłość.
 -To już nie będę musiała płaszczyć się przed nią- odezwała się i Wioletta.

-Nie Wiola- odparł Olszański.

-To dobrze, bo ona ciągle wyśmiewała mnie, a Ulka to nawet pomagała mi. Czasami głupio czułam się wobec niej-mówił ze skruchą. —Szkoda, że nie widziałeś miny Pauliny, gdy Cebulek powiedział jej, że odwołujesz ślub- zmieniła nieco temat.     —A była już w ogrodzie i witała się kaczuszką-mówiła, uśmiechając się złośliwie.

-A co z tobą i firmą? -zapytał Olszański. —Ustaliłeś coś z ojcem? Zostajesz na stanowisku czy zwalili cię-zarzucił Marka pytaniami. —Paulina odgrażała się, że jak Aleks zostanie prezesem to zrobi tu czystki. A po tej akcji z holu jestem pierwszy na wylocie.

-Chyba ja-odezwała się Wioletta. —Zapomniałeś, kto podłożył świnie Aleksowi?

-Spokojnie -próbował wpłynąć kojąco na nich. —Nic wam nie grozi. Wszyscy będziemy zarządzać firmą i szukać najlepszego rozwiązania. Ula również. Jeszcze jest Uli PRO-es, jakby co.  A właśnie nie wiecie, gdzie jest Ula?

-Pshemko gdzieś ją porwał- wyjaśnił kadrowy.

Tymczasem Ula dwa budynki dalej pod czujnym okiem Pshemka i jego wskazówek przechodziła zmiany. Nie wiedziała jeszcze, że to nie jedyne zmiany tego dnia. Zastanawiała się też ciągle nad wydarzeniami z holu. Widziała również, że Marek dzwonił do niej, ale mistrz kategorycznie zakazał odbierać jej telefonów. Sama zresztą nie była pewna czy jest gotowa na rozmowę z Markiem. Godzinę temu idąc do domu i zanim Paulina nie zażądała rewizji jej rzeczy osobistych chciała być jak najszybciej w domu, popłakać sobie i wymazać go z pamięci i serc. Teraz jednak chciała wyjaśnić sprawę ślubu Marka i tego, co na koniec powiedział Sebastian, że to nie Paulina będzie panią Dobrzańską. Jak nie ona to, kto-zastanawiała się, gdy nakładali jej farbę na włosy.