Życie na niby 16

Wioletta tuż po wtargnięciu do gabinetu Marka i nie przypuszczając nawet, że przeszkodziła im w porywie żądzy rozpoczęła swój monolog na temat swojego trzymiesięcznego wyjazdu na warsztaty dziennikarskie.

-Kochani kupiłam prawie wszystko, co będzie mi potrzebne w Londynie –rzekła od drzwi. —Dwie spódnice i sukienki, prochowiec, torebkę, parasolkę, garsonkę, dżinsy i bluzeczki-mówiła wyciągając owe rzeczy z torebek. —Wydałam na to wszystko majątek, ale muszę przecież jakoś prezentować się tam, a nie wyglądać jak jakaś dziesiąta wdowa po Kisielu.

 Ula starała się słuchać tego, co mówi Wiola, ale myśli były złośliwe i ciągle uciekały do niedawnych wydarzeń. 
 Jesteś taka? Jaka Marek? -zastanawiała się nad niedokończonym zdaniem . Pociągająca, całuśna, seksowna? Przecież nie jestem w jego typie. Ani seksowna, ani ładna. Jestem tylko przeciętna. Szybka też nie jestem. Chociaż tu postawiła bym duży znak zapytania. Pozwalałam mu na więcej niż pocałunki. I było to cudowne i to przez duże C. I sama nie wiem czy powinnam cieszyć się, czy żałować, że pojawiła się Wiola. Ale gdyby przyszła pięć minut później mogłabym być bez bluzki i na ubieranie nie byłoby czasu. Ale też, gdyby w ogóle nie przyszła to może dalej całowałabym się.   A Marek, co zrobiłby gdyby Wiola nie przyszła?  - zastanawiała się głęboko.  Wystarczyłoby rozpiąć dwa guziczki i stanik byłby na widoku. I co będzie jak znów zacznie mnie kiedyś całować? Zrobił to raz, drugi, to może i trzeci raz zrobić. Tylko czy powinnam tego chcieć i bardziej angażować się?
 Najchętniej też chciałaby być teraz sama z Markiem,wyjaśnić wszystko, ale na szybkie porozmawianie szans nie było, bo Wioletta dopiero rozkręcała się.

-Kolega wrócił właśnie stamtąd to opowiedział mi trochę o tym i dał kilka wskazówek- kontynuowała tymczasem Wioletta.  —W THE SUN podobno jest całkiem inny świat niż w moim Znani cenieni lubiani wszystko szybciej się dzieje i trzeba być przygotowanym na wszystko. On na przykład miał iść na nudne obrady partyjne a okazało się, że pójdzie na raut, gdzie był książę Karol i Camilla. Ma nawet zdjęcia z nimi. Dlatego też na rano lepiej mieć coś eleganckiego przygotowane, a na sam wieczór coś mniej zobowiązującego. Tam podobno wszyscy z redakcji po pracy, jak nie mają dyżuru oczywiście, to idą odreagować cały dzień do pubu. I chociaż ja akurat za takim spędzeniem czasu nie przepadam, to nie mogę nie wyjść, żeby na jakiegoś odludka nie wyjść- tłumaczyła się.

Tylko drugie tylko to te, że ja bez całowania kocham go. Wystarczy, że jest. Już przed laty przy pierwszym spotkaniu spodobał mi się. Stał w mojej kuchni a ja patrzyłam jak zauroczona na niego, choć wiedziałam, że jest nieosiągalny dla mnie. Teraz jednak zmieniłam się i gdyby nie chciał, czegoś nie poczuł choćby najmniejszego pożądanie, ciągoty to nie zrobiłby nic. I co on myśli o mnie teraz?- zastanawiała się spoglądając na niego przelotnie.  Zauważył, że wydoroślałam? Bądź, co bądź całował z pożądaniem i patrzył zgłodniałym wzrokiem. Tylko w jego wypadku to norma i z miłością nie ma nic wspólnego. Niestety.

- W pubie podobno też można te najlepsze tematy zaklepać sobie- poinformowała ich Wioletta.  —I kto wie może i ja będę mieć szczęście i spotkam kogoś z rodziny królewskiej albo inną znaną osobę i trzeba będzie pokazać się wtedy z jak najlepszej strony. Bądź, co bądź teraz tyko muszę dokupić sobie do tych ciuchów ze trzy - cztery pary butów, jakąś kurtkę i mogę jechać.  Ale tym pojutrze zajmę się.

-Wiola a o limicie bagażu słyszałaś- wtrącił Marek, gdy zamilkła na chwilę. — I kupiłaś coś na kolację i na jutro na rano na śniadanie?

-Trzech rąk to ja nie mam- rzuciła w stronę kuzyna.  —Nawet z tym było mi trudno. Ale spokojnie Marek. Zaraz skoczę na pasaż i kupię coś.

-Lepiej jak ja pójdę- zaoferował się sam, bo podobnie jak Ulę wywód Wioletty rozpraszał go, a chciał przez chwilę pobyć sam i spokojnie pomyśleć.   —Trafisz jeszcze na obuwniczy i szybko nie wrócisz.  Ty w tym czasie pozbieraj te ubrania i torebki-dodał pokazując mały stosik rzeczy na biurku i walające się firmowe torebki po podłodze.— I Ulą zajmij się. To nasz gość.

- Nie trzeba ja już też pójdę-odezwała się sama zainteresowana podrywając się z kanapy. —I tak zasiedziałam się- usprawiedliwiła się popularną w takich sytuacjach wymówką, a tak naprawdę to chciała wyjść z Markiem i porozmawiać. —Za półgodziny mam autobus do Rysiowa to akurat dojadę do centrum.

- Ula nie musisz wychodzić- odparł jej Marek. — Zjesz z nami kolację a później odwiozę. Będzie nam miło, prawda Wiola?-zapytał jeszcze kuzynkę.

-Pewnie- przytaknęła. —Po co masz telepać się autobusem w tłoku ściśnięta jak serdelki w konserwie skoro możesz jechać ful wypasem.  I przymierzymy sobie jeszcze te ubrania-dodała, dla zachęty.

Marek jesteś ostatnim kretynem- skrytykował sam siebie półgłosem, gdy znalazł się na dworze. Miałem więcej razy nie całować Uli i nawet obiecałem jej, że się to nie powtórzy. I co? I nie mogłem powstrzymać się. Była tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Ale też w ostatnim czasie zdecydowanie za dużo myślę o niej i za dużo spędzamy razem czasu sam na sam. Do niedawna widywaliśmy się głównie, gdy wpadałem z wizytą do Rysiowa i zawsze był ktoś z jej rodziny, a w ostatnich dwóch tygodniach widzimy się prawie codziennie.  Poza tym wygląda słodko i słodko całuje. Chociaż słodkie dziewczyny nigdy nie były w kręgu mojego zainteresowań, bo było z nimi więcej problemów niż korzyści, to z Ulą jest inaczej. Ma ponętne usta i interesującą figurę. I pomyśleć, że gdy poznałem ją była niewartą uwagi dziewczynką, daleką od moich upodobań i zdecydowanie za młoda, a teraz dojrzała i niebezpiecznie zaprząta myśli. Nie ma, co okłamywać się Dobrzański, Ula kręci cię i chciałbyś więcej niż jej ust. Całowaliśmy się przecież bez oporów i gdyby Wiola nie przyszła to jeszcze trochę a zacząłbym ją rozbierać. I na moje szczęście, że przyszła i nic nie zauważyła.  I muszę jak najszybciej ograniczyć moje spotkania z Ulą sam na sam. Ula dla mnie jest  jak młodsza siostra  i nie mogę zaciągnąć do łóżka ani całować. Byłoby to świństwo i dla niej i dla pana Józefa a uważa mnie przecież za takiego porządnego. Na szczęście pani Renia i pan Leszek wracają z wakacji za trzy dni to i mniej będziemy spotykać się sam na sam- myślał sobie.

Będą już w sklepie doszedł też do wniosku, że wyjazd Wioli jest mu nawet na rękę, bo będzie mógł poużywać trochę rozpustnego życia w domu. W ostatnich miesiącach, co prawda był znużony panienkami i klubem, ale czuł, że znowu wraca do niego poprzednie życie i liczył, że najlepszym sposobem na wybicie sobie z głowy myśli o Uli jest inna kobieta.  

 Wiola i Ula tymczasem uprzątnęły gabinet Marka z nowo zakupionych rzeczy i torebek i poszły do pokoju Kubasińskiej.  Przymierzając sukienki, spódniczki i bluzeczki w różnych wariantach i zestawieniach ze starymi rzeczami zajęły się rozmową.

-Masz szczęście z tym wyjazdem - zaczęła Ula. —The Sun to znany dziennik.

-Dokładnie. Gdy Marcin powiedział, że mam iść do naczelnego to nie myślałam, nawet o tym. Obstawiałam, że zajmę się działem mody po Agnieszce a okazało się, że jest w ciąży i lekarz odradzał jej podróż i to ja lecę za nią. Takie szczęście w szczęściu-zaśmiała się.  —Tylko zostawiać Marka samego na tak długo trochę mi głupio.

-Wiola to tylko trzy miesiące -mówiła przekonująco. —Jest dorosły i poradzi sobie.

 -Mówi, to samo, ale wiadomo to, co tak naprawdę myśli- odparła sceptycznie. —  Ostatnio stał się jakiś nerwowy i byle bałagan zaczął mu przeszkadzać. A jak ja się tu wprowadziłam to ja musiałam zbierać jego rzeczy.

-Może pedantem staje się na stare lata- wyrokowała Ula. —Albo przybiera nawyki starokawalerstwa.

- Nie wiem co nim kieruje, ale wiem, że w ostatnich tygodniach to częściej wieczorami w domu siedzi z Lordem( pies Marka) niż gdzieś wychodzi- oznajmiła przejrzyście. —A jeszcze parę miesięcy temu nie uświadczyłaś go tu. Zaliczał z Sebastianem wszystkie klubu i imprezy i to ja musiałam sama siedzieć. Zresztą sama wiesz jak było.

-Ale to chyba dobrze, że już tak nie szwendają się –bardziej stwierdziła niż zapytała.   Przez chwilę zastanawiała się też czy nie powiedzieć Wioli o pocałunkach, ale szybko myśl odrzuciła, bo choć bardzo ją lubiła to na zwierzenia się nie nadawała. Zwłaszcza, że chodziło o jej kuzyna i na pewno drążyłaby temat, domagała się od niego wyjaśnień a i Marek mógłby mieć o to pretensję.

- Dobrze i nie dobrze - oznajmiła tymczasem Wiola patrząc na nią sugestywnie.   

-Jak niedobrze?- pytała zdziwiona.

-A wiadomo, co im teraz w tych głowach siedzi- zaczęła tłumaczyć. —Kiedyś było wiadomo klub i panienki, a teraz to może być wszystko. Markowi to być może pies, a Sebastianowi to nie wiadomo, co i co robi popołudniami i wieczorami też nie wiadomo. Wielce tajemnicę oboje robią z tego- prychała.  —Jak jakiegoś Senegala . A najgorsze jest to Ula że ten łachudra, fircyk i bałamuta nie chce wyjść mi z głowy za żadne skarby świata- mówiła z rozżaleniem i pretensjami do siebie.  —Normalnie to ja nie powinnam była myśleć o nim, bo wiem, jaki jest, a myślę.

-Ze mną jest tak samo- odparła równie markotnie.  — Zakochać się jest łatwo, ale odkochać to ni w ząb się nie da.  Od dawna tak jest. Ale ty przynajmniej może spotkasz kogoś interesującego w Londynie i zapomnisz- próbowała pocieszyć ją.

-Interesujących facetów to ja mogę mieć tu na miejscu –mówił mrucząc antypatycznie.— W samej redakcji jest kilku chłopaków, a Piotrek i Damian już parę razy chcieli zaprosić mnie do kina. Tylko z Markiem i Sebą jest coś nie tak. Musi chyba jakieś nieszczęście stać się, żeby te bezmyślne matoły zaczęły myśleć poważnie o swoim przyszłym życiu.

-Wiola lepiej nie wywoływać wilka z lasu –hamowała jej zapędy.  —Przecież nie jesteśmy mściwe.

-Może i masz rację- stwierdziła po chwili namysłu. — Licho to nie pilot od telewizora i sterować się nie da. Trafi jeszcze gdzie nie trzeba i będzie i pozamiatane i pozmywane- rzekła na koniec dosadnie i w swoim stylu.

Marek do sklepu miał blisko i szybko wrócił. Zajął się też od razu kolacją nie czekając na Ulę i Wiolettę aż zejdą. Przygotował im sałatkę z pomidorów, sałaty lodowej i sera feta, zapiekane parówki z serem, warzywami i sosem czosnkowym z bazylią oraz podgrzał zakupione krokiety z brokułem. Całości dopełniał chleb i pokrojone wędliny, żółty ser i pomidory. Gdy miał wszystko przygotowane to zawołał je.

-To jakaś uczta a nie kolacja-rzekła Ula spoglądając na stół.

-Starałem się-odparł odsuwając przed nią krzesełko.

-I tego właśnie będzie brakować mi w Londynie- i Wiola wyraziła swoje zdanie siadając do stołu. —Kolacji i śniadań z Markiem. W ostatnim czasie rozpieszczał mnie i szykował kolacje.

-Wiola, to drobnostka w porównaniu z szansą, jaką dostałaś- rzekła Ula. —Zwiedzisz Londyn, może inne miasta, poznasz nowych ludzi, może kogoś sławnego, nabierzesz akcentu. Same pozytywy.

-Dokładnie-odparł Marek idąc do kredensu po wino i dwa kieliszki dla Uli i Wioletty. —Mną też nie przejmuj się. A, jako mistrzyni riposty i złotych myśli na pewno szybko znajdziesz sobie towarzystwo-dodał jak wydawało się Wioli szyderczo a tak nie było.  

-Jedni operują jęzorkiem a inni rozporkiem, co nie Ula –szepnęła do Cieplak.

- Wiola słyszałem- rzucił w stronę dziewczyn. — I mam nadzieję, że nie mnie miałaś na myśli.

- Marek, za kogo ty mnie uważasz? Za jakąś ostatnią głupią?- pytała spoglądając na kuzyna wymownie. — Przecież nie będę tak samowolnie podcinać złotej grzędy, na której siedzę.

-Nie wiem, dlaczego ciągle trzymam cię pod moim dachem- odparł nalewając im wino. — Powinienem już dawno wystawić cię za drzwi.

-Ale nie zrobisz tego, bo beze mnie zginąłbyś jak ta krowa Anćka na kartoflisku-przekomarzała się z nim. —Wiola nie wiesz gdzie pani Stenia zostawiła rachunek, Wiola nie widziałaś mojej koszuli w paski. Wiola to, Wiola tamto.  A i tak całe te moje poświęcenie to nawet pies z kulawą nogą nie doceni. 

-OK. Wiola ty ten dom prowadzisz-rzekł ugodowo.   —A mówiłaś już Uli o kolacji?

-Właśnie Ula- zwróciła się do niej. —W sobotę organizuję tu kolację pożegnalno- urodzinową.  Oprócz mnie i Marka będą moi rodzice, Szymek (młodszy brat) i babcia.  Ciebie też zapraszam.

-Ale czy to wypada? -pytała sceptycznie. —Nie jestem z rodziny.

-Wypada-odparł Marek. —Sebastian też będzie.  I to nie tyle będzie uroczysta kolacja tylko spotkanie towarzyskie przy grillu, jeśli pogoda dopisze.

- Ula nie odmawiaj mi-prosiła Wiola.  —Po Marku tu we Warszawie jesteś mi najbliższa. A i babcia sama mówiła mi, żeby nie zapomnieć o tobie.

-Potwierdzam- wtrącił Marek. —Zawsze pyta o ciebie, kiedy tu przyjeżdża i chętnie spotyka się z tobą.  Ma do ciebie zresztą od początku znajomości sentyment. Ty dla niej również.   

-Zobaczysz będzie bardzo przyjemnie- zachęcała ponownie Wioletta. — Marek zrobi szaszłyki, a są świetne w jego wykonaniu, tato schabik, mama sałatkę, ja kupię  tort. Ula to ma być mój ważny dzień i przyjaciółki się w takich chwilach nie zostawia-dodała widząc niezdecydowanie Cieplak. —Chyba, że idziesz na randkę, to co innego.  
- W porządku, przyjdę –odparła przekonana ostatnim stwierdzeniem.

Przez resztę posiłku rozmawiali dalej o wyjeździe Wioli oraz o zbliżających się weekendowych targach mody, na które jechał zarówno Marek ze swoją kolekcją jesienną, jak i firma Dec& Lange, gdzie pracowała Ula.  Po kolacji Wiola zobowiązała posprzątać a Marek zajął się odwiezieniem Uli do domu.

-Marek, czego ty ode mnie chcesz?- zapytała tuż po wejściu do auta i zanim Marek przekręcił kluczyk. —Całujesz i przepraszasz.  I co chciałeś powiedzieć mówiąc, że jestem taka?  Nie dokończyłeś.

-Że jesteś taka słodka i inna-odparł obracając się do niej. —Ula wiem, że nawaliłem i że powinienem przeprosić cię, ale nie mogę, bo tak naprawdę nie żałuję. Byłaś tak blisko i  chyba też chciałaś. Nie spoliczkowałaś mnie ani nie odepchnęłaś, ani w żaden inny sposób nie zaprotestowałaś. Nie miej teraz tylko do mnie pretensji.

-Tu akurat mogę zgodzić się z tobą- przyznała mu rację, choć niechętnie. —Ale to ty zacząłeś.

-Ty zacząłeś -mruknął. — Ula teraz mówisz jak skarżące się dziecko w piaskownicy albo w szkole.  I nie zrobiłem tego celowo. Po prostu tak wyszło.

-To tak na przyszłość Marek wolałabym, żeby nie było takich sytuacji.

- A, dlaczego ty nic nie zrobiłaś?- dopytywał.

- Bo znowu mnie zaskoczyłeś i nie zdążyłam zebrać myśli- usprawiedliwiała się kłamiąc. —A później to już przyszła Wiola.

-A gdybym uprzedził cię to by coś zmieniło?- zapytał, ale gdy nie doczekał się odpowiedzi to kontynuował. —Ula czy ty zakochałaś się we mnie-postanowił wyjaśnić tę sprawę.  —Pytam, bo przed laty, gdy opiekowałem się Betti pocałowałaś mnie.  Najpierw pogłaskałaś po policzku a później pocałowałaś w policzek i usta. Gdyby był to sam dotyk i cmoknięcie w policzek to jeszcze zrozumiałbym czułostka jak w stosunku do Beatki, ale pocałowałaś mnie w usta.

Zaskoczył ją i pytaniem i tym, że wie. Nie wiedziała też, co ma teraz powiedzieć mu. Kłamać czy mieć to już za sobą i powiedzieć prawdę.

-Dlaczego dopiero teraz mówisz o tym?- postanowiła odpowiedzieć najpierw pytaniem na pytanie.

-Bo to nie jest temat na, który aż tak bardzo chciałem rozmawiać- odparł zgodnie z prawdą.  —I nie odpowiedziałaś na moje pytanie Ula. Kochasz mnie, kochałaś, czy to może tylko jakieś zauroczenie było albo ciągle jest.

-Nie jesteś mi obojętny- określiła się, ale  nie jednoznacznie. —I nawet nie wiesz jak trudno jest z tym żyć. Widywać cię, rozmawiać, kumplować się z tobą i wiedząc jednocześnie, że tak naprawdę, chciałoby się czegoś innego, a jest to nierealne.

-Tak myślałem- westchnął. — I dlatego pozwalałaś całować się- ni stwierdził ni zapytał. —Chciałaś mieć namiastkę miłości i mnie.

-Tak- krótko, ale rzeczowo odparła. —Chociaż wiedziałam, że nigdzie mnie to nie zaprowadzi.  Jestem realistką i wiem, że ty nigdy nie związałbyś się z kimś takim jak ja.

-Ula nie jestem, jak Febo i dla mnie status społeczny nie ma znaczenia-wtrącił pośpiesznie — Powinnaś to wiedzieć. Znamy się przecież tyle lat. Twoja rodzina jest dla mnie jak druga rodzina.

-Nie Marek- przerwała mu. —Nie chodzi o pozycję, ale o to, jaka ja jestem. Nie powalam urodą jak te twoje modelki i sekretarki.

- Masz ładne oczy, usta, uśmiech i figurę-rzekł nieoczekiwanie. 

 -Ale reszta przeciętna- odparła oschle.

- Nie Ula- zaprzeczył odrywając na chwilę wzrok od ulicy i spoglądając na nią. — Jeśli spoglądam na kobietę, to w pierwszej kolejności patrzę na jej figurę i usta a ty masz jeszcze piękny uśmiech i oczy do tego. To dwa razy więcej.  Ja po prostu miłością nie jestem zainteresowany, nawet nie wierzę w nią i  tylko seks bez zobowiązań łączy mnie z kobietami, z którymi spotykam się. A ty, chociaż fizycznie podobasz mi się i bardzo, bardzo cię lubię, to nie mogę dać ci tego, co chcesz.  I, dlatego miałaś rację mówiąc, że lepiej będzie jak będziemy unikać takich sytuacji jak dzisiejsza.   
-Szczery do bólu jesteś- odparła cicho. —Chociaż sama to wiedziałam.

-Czasami jest, to lepsze niż obiecywać coś- mówił beznamiętnie.   —I jeśli potrafisz to odkochaj się. Dla własnego dobra. Ja nie wiem jak mógłbym pomóc ci. 

-Zostaw to mi-odparła spoglądając w okno. —To moja uczucie i mój problem. Pan Dec, jeśli go poproszę to może oddeleguje mnie do pana Lange do Berlina na pewien czas. Co z głowy to z serca Marek, jakby powiedziała Wiola- pomyślała też.

Przez resztę drogi tematów osobistych unikali i zajęli się rozmową z przed pocałunku, czyli tematem fundacji. Oboje wiedzieli, że już tak nie będzie między nimi jak jeszcze parę godzin temu.