Boże Narodzenie cz. 1/3 Cykl mini.

-Tatusiu, dlaczego musimy jechać do tego kopanego- pytała z pretensją prawie sześcioletnia Emilka, która z pomocą ojca pakowała swoje zabawki i książeczki. —Lepiej będzie, jak zostaniemy w domu.

- Zakopanego kotku- poprawił. —A święta w Zakopanem są urocze.  Będą też Olszańscy, obie babcie, dziadkowie i Beatka, bo Boże Narodzenie to takie rodzinne święta Emilko i chcemy być przez ten czas razem. Tylko wuja Jasia będzie brakować, bo jedzie z Kingą, gdzie indziej.

-Jak będę duża, to też będę jeździła gdzie indziej- zagroziła ojcu.

- Ale na razie jesteś naszą małą córeczką i pojedziemy do Zakopanego na parę dni.  Zobaczysz, jak ładnie jest w górach zimą. Ty i Natalka (córka Wioli i Sebastiana) będziecie uczyły się jeździć na nartach. Wykupiliśmy z wujkiem Sebastianem dla was kilka lekcji.

-A choinka będzie -zapytała, omijając pytanie o gwiazdora i prezenty.

-Będzie i choinka, i gwiazdor, i prezenty.  W planach jest jeszcze kulig. Na pewno spodoba ci się taka przejażdżka.  Koniki będą ciągły sanie i małe sanki, a ty i Natalka jesteście wystarczająco duże, abyście mogły skorzystać z przejażdżki. Pójdziemy jeszcze na taką specjalną ulicę, gdzie będzie można kupić dużo różnych rzeczy. Kolorowe misie, baloniki, czapki góralskie. Atrakcji będzie tyle, że na wszystko może czasu nam nie starczyć Emilko. I całe góry śniegu.

-A pani w przedszkolu mówiła nam dzisiaj, że tam, gdzie urodził się Jezus, to było ciepło bez śniegu i choinek.  Był jeszcze Józef jak dziadek, osiołek i inne zwierzątka. I długo szli i byli biedni.

-Bo to wszystko prawda córeczko- odparł, pakując jej kredki. —W mieście Betlejem jest ciepło. Inaczej Jezusowi byłoby zimno w nocy w tej szopce na sianku i owiniętemu tylko w chustę mamy.

-Pani mówiła jeszcze, że Jezus był kimś ważnym i dlatego od bardzo dawna świętujemy jego narodziny. Tak jak świętujemy nasze urodziny, bo dla naszej mamy i taty jesteśmy ważni. I dlatego tak jak i na urodziny przychodzą goście to i na święta przyjeżdżają goście albo my idziemy.

-To też prawda, bo to są takie magiczne święta. Tego dnia całe rodziny spotykają się i jakby ktoś był sam, to byłoby mu smutno tego dnia. Nikt przez ten czas nie powinien się też kłócić ani gniewać. A jak już gniewa, to powinno się pogodzić przy wigilii.

-Ale my się nie kłócimy prawda tatusiu. Ani ty z mamą, ani z babcią Alą, Heleną, dziadkiem, wujkiem Jasiem, ciocią Wiolą, dziadek z babcią...

-Dokładnie córeczko- przerwał jej, bo była na najlepszej drodze, aby wymienić wszystkich członków rodziny. —To co wszystko już spakowałaś?

-Wszystko tatusiu. A mojego misia Śpioszka wezmę do ręki.

Marek i Sebastian już dawno temu zaplanowali ten wyjazd i wynajęli duży dom na ponad dwa tygodnie, bo do Warszawy planowali wrócić po Trzech Królach. Na początku miał to być wyjazd tylko dla tych dwóch rodzin i na okres świąteczny, ale z racji, że trafili na atrakcyjną ofertę, to postanowili wyjechać większą grupą i zostać dłużej. 

Dzień później w sobotę rano dwudziestego drugiego grudnia obie rodziny Dobrzańskich, Olszańscy i Cieplakowie wyruszyli w długą drogę. Marek jechał swoim autem a reszta osób ze względu na wygodę i koszty wynajętym BUS-em przystosowanym do przewozu dzieci.  Po ponad sześciu godzinach dotarli na miejsce, a Zakopane przywitało ich pięknymi widokami, świeżym śniegiem i niewielkim mrozem. Ich dom również prezentował się pięknie, a Emilka i Natalka zapiszczały z zachwytu i chciały wyjść od razu na sanki. 

W środku dom był równie imponujący i składał się z kuchni, salonu i jednej sypialni na dole oraz czterech sypialni na górze. Na dole zostali Dobrzańscy młodsi z półtorarocznym Tomkiem a na górze swoje lokum znaleźli Dobrzańscy seniorzy, Cieplakowie, Olszańscy z roczną córeczką Sarą oraz Emilka, Natalka i czternastoletnia Beatka. Każde małżeństwo miało swoją sypialnie a dziewczynki swoją.

Po wypakowaniu bagaży i odpoczynku po podróży przyszedł czas na dokładniejsze sprawdzenie okolicy i domku. Ku zadowoleniu pań kuchnia była w pełni wyposażona w garnki, miksery, piekarnik i mogły ze spokojem zająć się planowaniem potraw wigilijnych i pierwszego obiadu. Panowie tymczasem zwiedzali okolicę, wypróbowali kominek w salonie, a popołudniu i z pomocą starszych dzieci ubrali choinkę. Wieczorem zaś wszyscy usiedli w salonie i zjedli kolację w miłej rodzinnej atmosferze. Po niej Ula z Markiem oraz Olszańscy wyszli na krótki spacer uliczkami Zakopanego. 

Na dłuższy spacer czasu nie było, bo trzeba było wykąpać dwójkę młodszych dzieci, drugą dwójkę przypilnować i położyć wszystkich spać.  Przed snem Ula pomyślała, że będą to piękne, niezapomniane i rodzinne święta spędzone w spokoju. Podobnie myślała Wioletta, Helena i Alicja.

Dzień później od rana ta rodzinna atmosfera zaczęła się psuć. Ula i Marek wstali jako pierwsi i gdy byli już w kuchni usłyszeli interesującą wymianę zdań.

-Helenko nie ma się o co gniewać- mówił Krzysztofa, idąc za żoną.

-Chyba w twoim mniemaniu- odparła Helen.

-Dzień dobry kochani- oboje Dobrzańscy na ich widok uśmiechnęli się i przywitali jednocześnie.

-Zgadnijcie, co właśnie znalazłam u nas w szafie? – zapytała już sama Helena, spoglądając głównie na syna. 

-Mysz, karaluchy- zapytał Marek.

-Ty akurat doskonale powinieneś wiedzieć, co mogłam znaleźć- rzekła mu sugestywnie matka. — Jak można było być tak nierozsądnym i kupić ojcu wódkę. I nie mów, że to nie ty, bo zostawiłeś paragon z tutejszego sklepu a wczoraj, gdy byliśmy na zakupach, to przepadłeś gdzieś.

- Mamo są święta, spotykamy się całą rodziną i jest okazja – tłumaczył matce.

-Tylko że ojciec choruje na serce i bierze leki- rzekła z wyrzutem. —Pomijając to że w ostatnim czasie odzywały się mu wrzody na żołądku.  Zapomniałeś, jaki miał atak dwa miesiące temu.

-Nie, nie zapomniałem mamo- rzekł spokojnie.

- I myśleliście, że nie zauważylibyśmy tego, skoro robicie z tego tajemnicę? – dopytywała Ula.

-Chcieliśmy powiedzieć po wigilii Ula- odparł Marek.

-Poza tym litry wódki na czworo dorosłych facetów, to dużo nie jest-  do rozmowy włączył się i małżonek.

-Skoro zachowujecie się jak dzieci i myślicie tak, to proszę bardzo pijcie sobie- odparła Dobrzańska, trwając przy swoich argumentach. —Ale zobaczymy co będzie, jak skończy się to atakiem wrzodów. I co Ala powie na to.  Albo, gdy odezwie się woreczek żółciowy Józefa.

Uli długo od rodzinnych spięć niedane było odpocząć, bo idąc na górę obudzić dzieci, usłyszała sprzeczkę Ali i ojca. Podsłuchiwać nie chciała, ale drzwi były uchylone.

-Alu panuję nad tym- mówił ojciec.

-Tak zawsze mówi się, a później okazuje się, że wpadło się w nałóg- usłyszała w odpowiedzi Alę.

 Nałóg na co? Tato chyba nie zaczął palić? - myślała Ula.

-Dąbrowski ten punkt bukmacherski założył chyba tylko po to, żeby żerować na innych- kontynuowała Alicja, rozwiewając przy okazji jej wątpliwości. 

-Alu to były tylko dwa zakłady- tłumaczył Cieplak. —Za pierwszym razem zainwestowałem dwieście złotych i wygrałem pięćset.

- Raz ci się udało. Trafiło się jak ślepej kurze ziarno- mówiła gniewnie.

-Znam się na tym- próbował uspokajać żonę. —Marek nauczył mnie najpierw grać wizualne tak dla zabawy na punkty, a później pomógł obstawić.

Marek i zakłady bukmacherskie? Czy on również gra? - zastanawiała się dogłębnie.

-Ciekawa jestem, czy zamierzałeś powiedzieć mi o tym? - pytała dobitnie Ala. —Bo myślę, że gdybym przypadkiem nie odebrała telefonu od Bartka i gdyby nie spytał mnie, czy dalej stawiasz na tego Wellingera, to nie dowiedziałabym się nigdy.

-Chciałem Alu- zapewniał.

-Pewnie po świętach – stwierdziła z rozgniewaniem Ala.

Dalej już nie podsłuchiwała, bo dowiedziała się wystarczająco dużo. Cicho odchodząc, poszła obudzić siostrę, córkę i Natalkę.

Niesnaski Uli na Marka nie zdążyły jeszcze przegrzmieć, gdy w kuchni pojawili się Olszańscy. Już na pierwszy rzut oka było widać, że zeszli na dół bez humoru. Sebastian ubrany w dres i po czymś, co można było uznać za cześć, skierował się z Markiem do wyjścia, aby pobiegać, a Wiola z Sarą na rękach do Uli do kuchni.

 -A wam co się stało? – zapytała wprost, patrząc na zamykające się drzwi. —Pokłóciliście się?

-Można tak powiedzieć- mruknęła. —Sebastian niedojrze, że nie rozpakował nas, to zrobił bałagan w bagażach szukając swojej ulubionej koszulki do spania. Później grał w łóżku na laptopie w jakąś durną strzelaninę, pił piwo przy tym i rozlał pół butelki na świeżą pościel. A na sam koniec okazało się, że zapomniał zabrać płytę z kołysankami Sary i trudno było nam ją uśpić. To znaczy mi, bo Seba był na trzecim poziomie i nie miał czasu dla córki.

-To chyba jakieś fatum Wiola- odparła. —Ala i tato pokłócili się o zakłady bukmacherskie, rodzice Marka o wódkę, a ja z Markiem mam na pieńku o obie te rzeczy.

-Przynajmniej dzieci się nie kłócą- znalazła coś optymistycznego Olszańska, choć nie na długo, bo wkrótce Ula z ojcem zmagała się z problemami dziecięcymi i buntem nastolatki. 
Cała trójka, bowiem po wyjściu Ali i Dobrzańskich seniorów do kościoła zeszła do kuchni na śniadanie i daleka była od harmonijnej rodziny.

-Ula, one pół nocy gadały i chichotały i nie mogłam spać- rzekła na dzień dobry Cieplakówna. —A rano, gdy myłam się to grzebały mi w telefonie.

- A Betti ciągle rozmawiała przez telefon z koleżanką i jadła chipsy w łóżku-Emilka w odwecie naskarżyła na ciocię i zanim jej mama zdążyła się odezwać.

-A kto zjadł mi całą paczkę żelków. Żelkozjady małe.

-A ty masz schowane kosmetyki – wypaliła Emilka

-Możecie przestać skarżyć na siebie i kłócić - Ula przerwała im w końcu tę wymianę zdań. —Jurto są przecież święta.  A wy małe szkraby- zwróciła się do dziewczynek- macie grzecznie zjeść kanapki, bo po śniadaniu pójdziemy na spacer i zakupy.

- Właśnie tato- odezwała się ponownie Beatka, nalewając sobie herbatę. —Zbyszko zaprosił mnie na zwiedzanie miasta. Mogę z nim iść?

-Jaki znów Zbyszko, Beatko? -zapytał ją ojciec. —Ominęło mnie coś?

- To syn właścicieli i poznałam go wczoraj- wyjaśniła. —Obiecał pokazać mi Krupówki i miasto. Zaprosił mnie jeszcze na ognisko do siebie na drugi dzień świąt- dodała, serwując ojcu kolejnej niespodzianki.

-A nie uważasz, że powinniśmy go najpierw poznać? – odparł wyraźnie zły na córkę.

-Po co- rzekła, wzruszając ramionami. —Za parę dni nas tu już tu nie będzie.

-Bo tak wypada Beatko- zezłościł się jeszcze bardziej na córkę. —Masz dopiero czternaście lat.

- Zbyszko też ma czternaście lat tato- rzekła, jakby miało coś to zmienić. —Ula powiedz tacie, że nic złego nie robię.

-Tata ma rację – rzekła siostra ku jej rozczarowaniu. — Wyjście z kimś, kogo zna się pół dnia nie jest dobrym pomysłem. I może zamiast obrażać się na nas, to zaproś go do nas- doradziła siostra. —Jeśli poznamy go, to może będziesz mogła spędzać z nim czas.

 - W Rysiowie, jak z kimś wychodzę, to takiego problemu nie robicie- argumentowała opryskliwie Betti.

-Bo w Rysiowie moja droga to my wszystkich znamy- rzekł Cieplak. —A na Krupówki pójdziesz z nami.

 Po śniadaniu, pomimo niesmaków, wszyscy poszli razem na Krupówki i zakupy, a świąteczna atmosfera spowodowała, że zapomnieli o kłótniach. Stragany większe i mniejsze uginały się od towarów i każdy znalazł coś dla siebie. Emilka i Natalka wybrały sobie małe torebeczki, korale, widokówki i drobne zabawki. Rodzice do tego dokupili im ciepłe kapcie i stroje góralskie na zabawy karnawałowe do przedszkola. Panie i Beatka zagustowały w rękodziele, galanterii skórzanej i chustach, chociaż i tak nie miały w planach ich nosić. Panowie zaś zaopatrzyli się w kapelusze i ciupagi, a Marek z Sebastianem również w pistolety na kapiszony. Dla małego Tomka i małej Sary również znalazły się drobiazgi. Dodatkiem do tego były oscypki, miód, chleb, pierniczki i wędliny. Dzieci zrobiły sobie również zdjęcia z Mikołajem.

 Dorośli również nie szczędzili sobie pamiątek w postaci zdjęć i nawzajem fotografowali się i robiąc przy tym zabawne miny. Wszystko to spowodowało, że obiad w naleśnikarni minął im w lepszej atmosferze niż śniadanie.  Po południu jednak znowu zaczęło się wszystko psuć.

Powrót Natalki i Emilki z wyprawy na sanki w towarzystwie swoich tatusiów, Ula i Wioletta nie tak wyobrażały sobie, bo wyglądało na to, że dziewczynki i ojcowie są pokłóceni.

-Ona mnie drapnęła- zaczęła Natalka.

-A ona mnie śniegiem sypnęła i pchła- zawtórowała Emi.  (pchła w sensie stwierdzenia dziecka)

-A mnie scypnęła- zasepleniła Natalka.

-Spokojnie – zaczął Marek, widząc nieciekawe miny Uli i Wioli.  —Nikt nikogo nie drapał ani nie szczypał.  Pokłóciły się tylko trochę.

-Ale to przez Jędrzejka- dodał Sebastian.  —Najpierw bawili się we trójkę, a potem, gdy poszedłem z Natką na dużą górkę, to bawił się z Emi sam przez chwilę. Później, gdy wróciliśmy i Marek z Emilką poszedł na tę górkę, to bawił się z Natalką. A jeszcze później, gdy wrócili, to każda chciała bawić się z nim sama, a on nie mógł się zdecydować, z kim chce się bawić i się pokłóciły.

-I nie umieliście poradzić sobie z nimi dwiema- pytała Ula. —Zawsze się was słuchają.

-Tak jakoś wyszło, że nie zauważyliśmy od razu, że się kłócą- rzekł Marek jakoś niewyraźnie.

-Jak mogliście nie zauważyć, że się kłócą? - dopytywała Ula, wiedząc już, że coś się stało.

-Tak jakoś wyszło, że byliśmy zajęci czymś innym – tym razem Olszański wziął na siebie odpowiedź.

-Ciekawa jestem, czym byliście tak zajęcie, że nie zauważyliście- dopytywała Wioletta.

-Tata i wujek rozmawiali z panią- wyjaśniła nieoczekiwanie im Natalka.

-A później kłócili się o Marcysie- dodała i Emilka.

-To takie kozaczki- wymruczała Wiola. —Marcysi się wam zachciało, zamiast pilnować dzieci.

-To nie tak Wioluś- próbował tłumaczyć jej mąż. —Ta kobieta to jakaś przypadkowa turystka, a Marcysia to przeszłość. Czasy liceum i wyjazd w czasie wakacji na obóz przed ostatnią klasą.

-Dokładnie -  przytaknął Marek.

Wytłumaczyć się im bardziej szczegółowo niedane było, bo w drzwiach pojawiła się Helena z Alicją, które wróciły ze spaceru z Tomkiem i Sarą.

-Krzysiu z Józkiem mają ponad sześćdziesiąt lat, a zachowują się, jakby mieli po sześć. Albo i mniej- oznajmiła im Helena.

-Co tato, to znaczy, co tatusiowie zrobili tym razem- zapytał ironicznie Marek.

-Mieli iść na spacer, a siedzą w szopie u sąsiadów z dziadkiem Staszkiem i palą fajki, bo prędzej nie mieli okazji- odparła mu.  —A duszno tam i siwo, że siekierę mogliby powiesić. Pomijając, że pachnie tam jak w gorzelni.

-Oczywiście mają do tego domowego grzańca- dodała Ala. —A ten dziadek charczy jak stara lodówka, a pali jak lokomotywa.

Nie tak miało to wyglądać- myślała tymczasem Ula. Prawie wszyscy się o coś kłócą.

-Ula nie chcę wywoływać lisa z lasu, ale czarno widzę te nasze święta- rzekła Wiola. —Jak nic padła na nas ta puszka z Pandorą.