Nie wszystko jest takie, jakim się nam wydaje 4/4

Dowódca zastępu strażaków czasu nie marnował i zbierał kolejne informacje o budynku. Z pomocą ochroniarzy zlokalizował największe zadymienie, a od Turka dowiedział się, że drzwi do gabinetu prezesa tak łatwo się nie wyłamie. Skierował też na piąte piętro strażaków. Dojechała również policja i karetki pogotowia. Część osób, które później opuściły  zadymione pomieszczenia miały bowiem podrażnione oczy i kaszel i potrzebowały pomocy medycznej. Przed firmą pojawił się również nieoczekiwanie Febo.

- Aleks- wyjąkał Adam.

-Jest tu Paulina- zapytał bez uprzejmości.

-Z Markiem w jego gabinecie zamknięci- mówił do odchodzącego Febo w stronę dowódcy i drzwi wejściowych. Chciał wejść, ale jeden ze strażaków zagrodził mu drogę.

-Tam jest moja siostra i ma pistolet- tłumaczył ze zdenerwowaniem. —A kiedyś powiedziałem jej, że to straszak.

 - Mamy takie przepisy i nie może pan wejść- nie ustępował strażak.

-Pan nic nie rozumie- przerwał ostro. —Dobrzański to jej były narzeczony. Porzucił ją jakieś dwa tygodnie temu, a jutro właśnie miał być ich ślub i boję się, że może robić jakieś głupstwo. Przez ostatnie dwa tygodnie byliśmy w Mediolanie i raz była w euforii, a dzień później przygnębiona. Wczoraj rano nic mi nie mówiąc, przyleciała do Polski sama i długo nie mogłem skontaktować się z nią.  Dopiero wieczorem zadzwoniła do mnie i powiedziała, gdzie jest.  Dzisiaj wsiadłem w pierwszy lepszy samolot i prosto z lotniska pojechałem do domu, ale nie było jej, a w sejfie brakowało broni. Zadzwoniłem do niej i powiedziała mi, że sama załatwi sprawę z Markiem. Nie wiem, co planuje i czy ten pożar to jej zasługa, ale boję się, że może udać przed prezesem scenę samobójczą i zabić się naprawdę. Czy teraz rozumie pan, dlaczego chcę tam wejść? Mogę ją uspokoić.

-Nie możemy wpuścić pana, dopóki nie opanujemy i nie zlokalizujemy   zagrożenia – mówił stanowczo strażak.

 Kolejne sekundy wydawały się dla Marka długimi minutami. W dodatku nie słyszał już dobijającego się Adama. Nie wiedział, czy leży przed drzwiami nieprzytomny, czy może zbiegł na dół.

-Porozmawiajmy spokojnie- mówił tymczasem Marek. —Nie rób głupstw. Naprawdę chcesz mnie zabić i iść do więzienia.

-Kto powiedział, że masz zginąć- prychnęła. —To byłoby zbyt proste.  Mam coś znacznie mocniejszego.

-Okno Paulina, robi się naprawdę duszno- prosił, luzując krawat i podchodząc delikatnie do okna.

-Jesteś dziwką w męskim i najgorszym wydaniu- mówiła, nie zważając na jego prośby. —Tyle razy zdradzałeś mnie, z kim popadło. Nawet tutaj na tej kanapie czy biurku. Z Klaudią, Domi, każdą inną modelką, sekretarką czy panienką z klubu.  Ciągle słyszałam albo czytałam o tych twoich podbojach i kolejnych romansach. Nikt mi tego prosto w twarz nie powiedział, ale czułam się poniżana i ciągle słyszałam te szepty wyszydzania. Oczywiście ty nie przejmowałeś się tym, jak ja się czuję, wiedząc o tym wszystkim. To co dla ciebie było nic znaczącego dla mnie było pośmiewiskiem i katorgą. Robiłeś ze mnie pośmiewisko i teraz zapłacisz mi za to wszystko- mówiła z rozjątrzeniem w głosie.

-Paula, tłumaczyłem ci, że gdybyśmy kochali się naprawdę, to między nami byłoby dobrze-  wtrącił, próbując coś wskórać.

-Zmarnowałeś mi siedem lat życia, odebrałeś dom, marzenia i teraz odpłacisz mi z to z nawiązka- mówiła, rzucając na blat biurka małą paczuszkę, a którą wyciągnęła chwilę prędzej z kieszeni.  

-Po co mi żyletki? - zapytał, spoglądając na pudełko i przełykając ślinę. —Mam sobie żyły podciąć?

-To byłoby zbyt łagodne Marco. Chcę oszpecić cię, żebyś nie był już taki piękny i słodki. Twój oszpecony wizerunek, twarz w bliznach mnie w zupełności usatysfakcjonuje. Zobaczymy czy dalej będziesz taki uwielbiany i pożądany.  Potnij się po twarzy- zażądała. —Tak na początek.

- Paula chyba żartujesz? - pytał z kamienną twarzą.

-Wyglądam na taką- rzekła bez mrugnięcia oka.

-Ale Paula- próbował znaleźć jakieś argumenty. W duchu modlił się też o jakiś cud.

-Chyba że wolisz, żebym zażądała coś więcej – dodała, zniżając pistolet.  —Mam coś ci przestrzelić. Albo zabić, tak jak obiecałam ci to kiedyś. Nie umiem strzelać, to wszystko może się wydarzyć. Twój wybór.

-Paula pójdziesz do więzienia, za to co robisz- argumentował. —Pomyśl o moich i zarazem twoich rodzicach.

-Oni mnie również zawiedli- wtrąciła. —Rób, co ci każę.

Chwilę później stał się cud, o jaki modlił się Marek, bo Paulina strzeliła w górę i trafiła w lampę. Odłamki szkła rozproszyły się po niej, lampa zaiskrzyła, a Paulina straciła na chwilę koncentrację. To wystarczyło, aby Marek doskoczył do niej, wyrwał pistolet z rąk i odrzucił na bezpieczną odległość.  Febo jednak w odwecie zaatakowała go i jej ostre paznokcie znalazły się na policzkach Marka. Odpowiedź Dobrzańskiego była szybka, bo uwięził ją w swoich ramionach.  Z miotającą się Pauliną próbował otworzyć drzwi i dotrzeć do okna, bo dym ciągle dawał się we znaki. Lampa również ciągle niebezpiecznie tliła się i mogła w każdej chwili spowodować pożar. Miał jednak przewagę siłową i udało mu się z jednym i drugim.  W drzwiach pojawił się również strażak i mógł nieco zelżyć uścisk trzymający Paulinę. To jednak wykorzystała Febo i z całej siły pchnęła Marka na szafę. To zaś spowodowało, że uderzył o kant  i stracił na chwilę przytomność. Jeden ze strażaków zajął się nim a reszta niebezpieczną lampą i Pauliną. Prędzej zaś pogasili świece dymne, zgasili niewielki ogień w męskiej toalecie spowodowany wybuchem małej petardy i pootwierali okna w całym budynku.

Ula tymczasem w swojej sali z niepokojeniem oglądała stołeczne wiadomości.  Dziennikarka będąca przed firmą informowała, że sytuacja została już opanowała i według słów strażaka nikt poważnie nie został ranny. Wszystko to było udokumentowane również filmem i Ula mogła zobaczyć spanikowanego Pshemko, Izę korzystającą pomocy lekarza i Wiolettę przechodzącą obok kamer. Na sam koniec redaktorka oznajmiła, że w budynku pozostaje jeszcze prezes F&D Marek Dobrzański i współwłaścicielka i była narzeczona prezesa Paulina Febo. Po tych ostatnich nowinach Ula ponownie zadzwoniła do Ali i dowiedziała się nieco więcej. Kadrowa, która nie wiedziała jeszcze nic o szantażu Pauliny i zagrożeniu, w jakim był naprawdę Marek powiedziała jej, tylko że Paulina przyjechała do firmy i zamknęła się z nim w jego gabinecie.

Marek ze względu na chwilową utratę przytomności musiał być hospitalizowany i trafił do tego samego szpitala, w którym leżała Ula. Po krótkim wywiadzie z ekipą karetki, lekarz SOR-u zalecił natychmiastową tomografię głowy i inne badania. Wkrótce okazało się, że ma niewielki wstrząs mózgu, będzie musiał zostać przynajmniej na trzy dni w szpitalu i nie wstawać z łóżka. Tym ostatnim zmartwił się najbardziej, bo chciał pójść do Uli jak najszybciej i dowiedzieć się, w jakiej sprawie dzwoniła.

Ula tymczasem dowiedziała się, co się stało w biurze Marka i że Marek jest gdzieś bardzo blisko. Długo nie myśląc, pojechała windą na Izbę przyjęć, aby dowiedzieć się, gdzie może go znaleźć. Pięć minut później była już pod salą Marka i zastanawiała co mu powiedzieć. W końcu stwierdziła, że nie ma co planować i zapukała, a po usłyszeniu miłego proszę, weszła.

-Ula? Przyszłaś- wyszeptał od drzwi.

-Tak- odparła, siadając na łóżku.

-Nie tak miało to wyglądać Ula- rzekł, biorąc za rękę. —To ja miałem przyjść do ciebie, a nie ty do mnie.

-Daj spokój Marek. Teraz nie ma to najmniejszego znaczenia. Najważniejsze jest to że nic co ci nie jest.  Ala powiedziała mi, co się działo w twoim biurze. O pistolecie, żyletkach, że uderzyłeś głową o szafę.

-Możesz sobie to wyobrazić- odparł z ciągłym niedowierzaniem. —Chciała oszpecić mnie z zemsty i żebym nie był już taki atrakcyjny.

-Dla mnie i tak byłbyś przystojny- mówił, wpatrując się w niego.

-Jesteś niesamowita Ula- zaczął, mówić to co chciał powiedzieć dawno temu. —Energiczne pukanie do drzwi jednak przerwało mu, a chwilę później w drzwiach pojawili się policjanci.

Od nich Ula i Marek dowiedzieli się, że Febo specjalnie przyleciała z Włoch z dwoma podejrzanymi typkami, aby rozpalili świece dymne i wywołali zamieszanie. Teraz, jak mówili, przebywała na badaniach, bo uskarżała się na duszności, a później miała być przesłuchana i osadzona w areszcie. Być może będzie skierowana na badania psychiatryczne. Wzięli też od Marka zeznania i na tę krótką chwilę Ula musiała wyjść na korytarz.

-Chciałbym mieć już za sobą tę całą historię- rzekł, gdy Ula ponownie pojawiła się w jego sali. —Jak sobie pomyślę, że jutro miała zostać moją żoną, to coś mną trzęsie. Ona mogła zrobić coś takiego po jakimkolwiek spóźnieniu.

-Kochała cię – stwierdziła cicho i jakby usprawiedliwiając Paulinę. —Może dalej kocha.

-Nie, nie Ula- zaprotestował z miejsca. —Ona nigdy mnie nie kochała. Ty mnie kochałaś. Byłem tylko zbyt głupi, żeby prędzej tego nie docenić. Ula to, co zrobiłem jest niewybaczalne, ale nie tracę nadziei, że może kiedyś wybaczysz mi.  Przyszłaś tu, prędzej dzwoniłaś do mnie, to może mam szansę? – pytał, spoglądając na nią błagalnie. — Proszę cię Ula, pozwól mi powiedzieć to co chcę. Kiedy leżałaś nieprzytomna, to właśnie to chciałem zrobić. Porozmawiać, wytłumaczyć i przeprosić.

- Ala powiedziała, że powinnam – rzekła cicho.

- Mądra kobieta- odparł z uwydatnieniem.  —Ten list i błyskotki to wymyślił Sebastian- zaczął swój dłuższy monolog. —I nie wiem, jak mogłem być tak głupi, że dałem się w to wszystko wmanewrować. Kiedyś powiedział mi, że razem z Maćkiem chcesz mnie oszukać. Ale to nie dlatego robiłem te wszystkie rzeczy, bo wiedziałem, że ostatnią rzeczą z twojej strony byłoby oszukanie mnie- szybko zaczął wyjaśniać. —Nie dlatego całowałem cię, wychodziłem, dawałem prezenty, szeptałem czułe słówka, czy uwodziłem. Ja bałem się, że odejdziesz z firmy, zostanę sam, nie poradzę sobie i Aleks zajmie moje miejsce. To ty tak naprawdę byłaś głową i szyją firmy, a ja tylko ręką do podpisywania dokumentów. Byłaś też moją przyjaciółką. Ale tego dnia, gdy byliśmy nad Wisłą wszystko się zmieniło. I tam i w biurze całowałem cię, bo chciałem, a w SPA spędziłem najmilsze chwile ze wszystkich moich wyjazdów z kobietami. Powiedziałem ci wtedy, że chcę rozstać się z Pauliną i była to prawda Ula. A najgorsze z tego wszystkiego jest to że uratowałaś mi życie, a ja chciałem zadrwić z ciebie i potraktować w najokrutniejszy sposób. Czuję się podle, jak ostatnia świnia i nie zdziwię się, jeśli wyrzucisz mnie ze swojego życia i nigdy nie będziesz chciała widzieć.

Żeby było to takie proste- pomyślała.

-Ale wiedz, że najszczęśliwszy czas spędzony z tobą to był czas sprzed wymyślenia tego planu, twojego pocałunku i te parę ostatnich dni- kontynuował Marek. — Myślisz, że mogłoby być między nami tak miło, jak wtedy? – zapytał, nie prosząc w danej chwili o nic więcej.

-Nie wiem Marek. To trudne. Może z czasem- mówiła z wahaniem.

-Ok Ula- wtrącił pośpiesznie. — To lepsze niż nie.  I obiecuję ci, że drugi raz cię nie zawiodę.  Tak jak powiedział mi twój ojciec.

Kolejne trzy dni spędzone w szpitalu dłużyły się Markowi, bo ciągle nie mógł wstawać z łóżka. Tę niedogodność rekompensowała mu jedynie bliska obecność Uli, bo odwiedzała go na oddziale i mógł porozmawiać z nią i popatrzeć. Było to i tak dużo, jak myślał i na ich ewentualny nowy początek wystarczająco dużo. Oprócz Uli przychodzili również rodzice i Sebastian. Kadrowy przyznał się nawet do tego, że nie miał racji, chcąc na siłę związać go z Pauliną. Dobrzańscy zaś przy okazji wizyt u syna odwiedzili i Ulę. Wiedzieli już, jak bardzo zależy ich jedynakowi na tej dziewczynie i chcieli w taktowny sposób okazać jej swoją życzliwość i akceptacje.

Paulina tymczasem odmówiła pójścia do szpitala na obserwację, bo uważała się za całkowicie zdrową i poczytalną.  Nie okazała nawet skruchy i żałowała jedynie, że jej plan się nie powiódł. Jeszcze przed rozpoczęciem procesu było wiadomo, że za narażenie utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu wielu osób oraz zniszczenia mienia groziło jej kilka lat więzienia.

Marek szpital opuścił po pięciu dniach pobytu, a Ula trzy dni po nim. Oboje poszli też na zwolnienia lekarskie. Marek na tydzień a ona na cały miesiąc. Ula pierwsze dni zwolnienia wykorzystała na pójście do optyka, bo okulary zniszczyła w czasie wypadku. Poszła jeszcze do fryzjera i skróciła włosy, bo po operacji były źle ścięte. Po wizycie w salonie piękności zaś odwiedziła koleżanki we firmie. Pojawienie się jej i nowy wygląd wywołały ogromne zdziwienie i zachwyt.

- Ulka z tobą normalnie jest jak z Adamem- zaczęła Wioletta, przyglądając się jej. —Zawsze uważałam go za takie cielę malowane we fabryce szkła, a okazało się, że przy mnie i Marku wyszedł na ludzi. A ty kochaniutka byłaś takim cichym, niepozornym, nieopierzonym kurczaczkiem, a teraz latasz jak jaskółka wysoko. Piękna i na stanowisku.

-Miłe Wioletta- odparła. —A co we firmie?

-Trochę się dzieje-rzekła, ściszając głos.  —Był tu niedawno Aleks. Wraca tu jak ten bumelant- lamentowała. —A teraz Marek z Adamem zamknęli się w gabinecie i obradują. Podobno chce zwołać zarząd. O jesteście -dodała, gdy Dobrzański z Turkiem pokazali się w drzwiach. —Ula wróciła, dacie wiarę.  I to z jakim wysokim lotem.

Mina obu panów na jej widok mówiła wszystko.

Z Markiem nie widzieli się od dnia jego wyjścia ze szpitala, gdy to Ula przyszła powiedzieć mu do widzenia i życzyć zdrowia. Teraz widząc ją, zastanawiał się jak to będzie, gdy nie będzie łączył ich pobyt w szpitalu. Ku jego zadowoleniu źle nie było. Ula nie unikała go, była uprzejma, a po spotkaniu z koleżankami odwiózł ją nawet do Rysiowa. Po drodze był czas na zrelacjonowanie wizyty Febo. W samym Rysiowie natomiast było jeszcze lepiej, bo rodzina Uli przyjęła go życzliwie i ugościła obiadem, podwieczorkiem, kolacją i miłą rozmową.
Trzy dni później, gdy Marek wrócił już na dobre do pracy, a Ula była już w miarę dobrej formie, aby pojawić się w F&D, odbył się zwołany z inicjatywy Aleksa zarząd. Febo chciał, aby Ula z Markiem wyjaśnili przed nim powiązania F&D z PRO-es. Na tę okoliczność Marek z Adamem przygotowali swoją linię obrony. Jeszcze przed tymi dramatycznymi wydarzeniami Turek, choć wiedział, że ryzykuje, bo prezes nie lubił szpiegów we firmie, to dał Markowi swoje notatki ukryte w czarnej teczce. Były główny księgowy odkrył bowiem, że Aleks będąc dyrektorem finansowym, brał prowizje od dostawców tkanin, dodatków, ustawiał niektóre przetargi i część zysków przelewał na własne konto. Przeprawa z Aleksem długo nie trwała, bo Marek przedstawił mu swoje dowody na działania na niekorzyść firmy.  Ciąg dalszy zarządu był tylko formalnością. Na posłanie kolejnego Febo do więzienia Markowi nie zależało to miał dla Aleksa propozycję nie do odrzucenia. Zaproponował mu, mianowicie że za kilka jego akcji zapomni o wszystkim. Aleks, choć na początku buntował się, oskarżał Ulę i Marka o machlojki, to się w końcu zgodził oddać dziesięć procent swoich akcji.

Kolejne dni mijały na oczyszczaniu atmosfery po rodzeństwie Febo.  Nikt też, oprócz czwórki osób obecnych na zarządzie, nie wiedział, dlaczego większość akcji należy teraz do rodziny Dobrzańskich. Marek prawdy nie powiedział nawet rodzicom, a decyzję Aleksa argumentował zadośćuczynieniem za występki Pauliny.

Ula tymczasem wracała do zdrowia i choć ciągle miała zwolnienie lekarskie to coraz częściej i ku częściowemu zadowoleniu Marka wpadała do firmy. Do końca zadowolony jednak nie mógł być, bo ciągle nie wiedział, na jakim etapie są uczucia Uli do niego.  Na siłę również nie chciał się dowiadywać, bo mogłoby się to zakończyć upublicznieniem tego, co było między nimi, a co ciągle było dla większości tajemnicą. Z końcem czerwca i jednego dnia wszystko zaczęło przybierać inny kierunek, a dużą zasługę i całkowicie przypadkową miała w tym Wioletta.

-Marek ma nową, starą panienkę- oznajmiła konspiracyjnie Uli pewnego popołudnia. —Dasz wiarę. Mało mu Klaudii i Domi, że trzecią sobie przygruchał.

-Skąd wiesz? - zagadnęła delikatnie.

-Przyszedł z lunchu z Sebastianem i gdy wchodził, to słyszałam, jak rozmawiał z nią przez telefon. Malwinko, nie ma sprawy. Możemy spotkać się u ciebie w domu po dwudziestej- streściła podsłuchaną niedawno rozmowę. —A uśmiechał się do tego, że ho, ho.

-Malwina? Pierwszy raz słyszę- rzekła zaintrygowana.

-To jakaś była Marka, bo była już za czasów Pauliny- wyjaśniała pospiesznie Wiola. —Pamiętam, że jeszcze na początku mojej znajomości z Paulą, była nieźle wkurzona na Marka za nią. Zrobiła mu awanturę na cztery fajerwerki. (poprawnie zabawa na cztery fajerki)

I on podobno mnie kochał, a ja chciałam dać mu drugą szansę- myślała tymczasem Ula. Niezły z niego aktor. Był taki przekonujący, miły, troskliwy. A ja kolejną naiwną- zbeształa siebie.  On się nigdy nie zmieni. Tylko czy mi jest smutno z tego powodu, że wychodzi i ma kogoś? Oczywiście że jest, bo go kocham.

-Ula telefon ci dzwoni- dodała Wiola, przerywając jej myśli.

-Widzisz Marek jak to niewiele potrzeba, aby iść na randkę- zagadnęła Kubasińska piętnaście minut później. —Ula wypiękniała i już umawia się z chłopakami.  Dasz wiarę?

-Ula ma randkę- podchwycił słowa sekretarki.

-Przecież mówię. Moje własne uszy słyszały. Była tu niedawno, rozmawiałyśmy i przerwał nam telefon od jakiegoś Tomka. Powiedziała, że nie ma sprawy i może być kino Remiza o osiemnastej.  Chciałam spytać ją o niego, ale wyszła od razu, a mi zadzwonił telefon.

-To chyba dobrze, że wychodzi? – odparł, chociaż tak nie myślał.

-Dobrze i niedobrze Marek. Ulka nie ma doświadczenia i może łatwo dać się oszukać. A tego nie chcielibyśmy przecież.

Z telefonem do Uli nie zwlekał, ale nie odebrała.  Tak jak kolejne dwa. W końcu zszedł do recepcji i spytał Anię o nią. Od niej dowiedział się, że wyszła chwilę temu. Ula tymczasem poszła nad Wisłę. Tam miała spokój i mogła zrelaksować się i pomyśleć. Dzisiaj myślała, o tym co powiedziała jej Wioletta, jak i analizowała całą ich znajomość. Od dnia poznania się, poprzez wypadek Marka, ich znajomość, plan Sebastiana, jej wypadek, wydarzeniach z jego biura, do dnia dzisiejszego.

 Marek również wyszedł się przewietrzyć i również wybrał Wisłę. Siedzącą na kamieniu Ulę ujrzał z daleka, a ona jego, gdy był już blisko i na ucieczkę czasu nie było.

-Cześć- odezwała się mimo tego, że nie chciała z nim rozmawiać.

- Część- odparł, kucając. —Słyszałem od Wioli, że masz randkę- rzekł niemiło.

-A ja, że wracasz do dawnego życia- odbiła piłeczkę. —Modelki, panienki i całe te twoje życie- mówiła gardząc nim.

-Ula to nie prawda. Nie ma nikogo w moim życiu. Ktoś naopowiadał…

-Malwinka? - przerwała mu. — Mówi ci to coś? Wiola słyszała, że umawiałeś się z nią na wieczór.

-Jesteś zazdrosna? - zapytał z wyraźnym zadowoleniem.  —To psychoterapeutka i znam ją od lat- zaczął wyjaśniać, bo mina Uli sugerowała, że jest daleka od humoru Marka. —Razem chodziliśmy do podstawówki, a później do liceum. Pomaga mi, bo mam koszmary nocne. Już kiedyś, gdy byłem jeszcze z Paulą, chciała nam pomóc, ale Paula nie zgodziła się na terapię. A kim jest ten Tomek. Szczerość za szczerość Ula.

-To kolega Jasia. Ma poprawkę z matematyki na maturze i udzielam mu korepetycji- odparła szybko i na jednym tchu. —Miałam odebrać zadania, które odrobił.

-Świetnie Ula i mamy bardzo dobry wstęp do dalszej rozmowy- stwierdził usatysfakcjonowany.  —Byłem zazdrosny, bo cię kocham i nie chcę dłużej ukrywać tego- dodał po chwili. —Zacznijmy wszystko od nowa Ula. Przecież jak kogoś kocha się tak…

-naprawdę, to nie można przestać kochać- dokończyli razem.

-Pamiętam Marek- rzekła już sama Ula.

-Nawet jeśli zdradza, kłamie, oszukuje- dodał Marek. —To też mówiłem ci w szpitalu. Jak to że jeśli się czegoś chce się naprawdę, to się w końcu osiągnie. Ja chciałbym tylko ciebie Ula.  Chciałbym wychodzić z tobą na randki, przytulać, całować, mówić kochanie.

-Naprawdę chciałbyś? – pytała cicho.

-Jak niczego innego Ula- rzekł, wpatrując się w jej twarz i oczekując na odpowiedź.

-Tak szczerz to, ja chcę tego samego- odparła po chwili ciszy. — I wybaczyłam ci już tego dnia, gdy Ala powiedziała mi, co chciała zrobić Paulina. Byłam tylko zbyt uparta, żeby tak od razu ci odpuścić. Kocham cię Marek -dodała jeszcze.

Po tej odpowiedzi Marek przytulił ją do siebie i pocałował. Później jeszcze mieli chwilę czasu, aby porozmawiać, a na sam koniec wolnym krokiem i trzymając się za ręce, poszli w stronę firmy.

Kolejne dni były dla nich ukoronowaniem tego, co działo się nad Wisłą. Wspólne spacery, wyjścia na lunch, kina czy inne. Przytulali się, szeptali czułe słówka, całowali, a otoczenie im kibicowało i było z nimi i teraz, i na kolejne długie lata spędzone w miłości z dziećmi i wnukami.