Pięć w jednym cz. 1 i 2

  Część 1

 

Choć o Brzyduli to brzyduli w niej mało, bo.....( wyjaśnienie na końcu). Mam nadzieję, że będzie zaskoczenie. Chyba, że już coś takiego było.

- Cześć mamo- rzekł Marek całując na przywitanie rodzicielkę w policzek.

-Witaj- odparła. — A gdzie Ula?

-Poszła na zakupy z Wiolą i Majką. Ojciec wrócił już z tego Serocka?

- Nie, ale dzwonił półgodziny temu i oznajmił mi, że wraca i ma coś ważnego i nieprawdopodobnego-rzekła intrygującym głosem.

-Może pochodzimy z arystokratycznej rodziny a nie tylko z inteligenckiej- snuł domysły.

 - Nie wiem synku. Zobaczymy jak przyjedzie. Od czasu jak dowiedział się, że zostanie dziadkiem to ciągle po głowie chodzi mu te drzewo genealogiczne. Kawy?

-Chętnie mamo-odparł siadając na kanapie.

Krzysztof wrócił kwadrans później i to bardzo zadowolony.

-Kochani nie uwierzycie, czego dowiedziałem się - rzekł od drzwi. — Prawdopodobnie mam ciotkę- dodał nie dając im okazji na zgadywanie. — Mówię prawdopodobnie, bo jeśli żyje, to ma siedemdziesiąt siedem lat.  Byłem w tamtejszym archiwum i okazało się, że wszystkie dane z ostatnich stu lat mają zeskanowane i znalezienie danych o Dobrzańskich okazało się bardzo proste. Poszedłem jeszcze upewnić się do kancelarii parafialnej i w księgach widniał wpis, że w lipcu trzydziestego dziewiątego ochrzczona została dziewczynka Anna Dobrzańska, córka Władysława i Agnieszki z domu Małecka z ulicy Młyńskiej. Dokładnie tak jak mój ojciec. Jego wpis też tam był Wojciech Dobrzański syn Władysława i Agnieszki z domu Małecka z ulicy Młyńskiej. Proboszcz dał mi też adres do pana Kazimierza, bo od dziecka mieszkał na Młyńskiej i jeśli ktoś miał coś wiedzieć więcej to tylko on.  Staruszek ma dziewięćdziesiąt cztery lata, ale rozum całkiem dobry i potwierdził wszystko. Od razu też poznał, że jestem od Dobrzańskich, bo podobno podobny jestem do dziadka a znał go dobrze, bo przed wojną mieszkał z rodzicami po sąsiedzku, a jego ojciec uczył w szkole tak jak mój dziadek.  Powiedział mi nawet, że zajmował się czasami moim ojcem-uśmiechnął się na te słowa a po chwili kontynuował.   —W czerwcu trzydziestego dziewiątego moja babcia wysłała mojego  ojca na czas swojego porodu i podchowania dziecka do swojej mamy do Warszawy. Mój pradziadek był urzędnikiem państwowym i miało mu tam być przez ten okres dobrze. Tylko, że wojna wybuchła i wszystko skomplikowała. Babcia spakowała małego Wojtka i przywiozła na początku września z powrotem do rodziców, ale ojciec był już na wojnie a matka z małą Anią zdążyły uciec. Wzięła tylko dokumenty ojca i wróciła do Warszawy a później dalej wyjechali do Grójca w rodzinne strony mojej prababci. To, co się działo później z moim ojcem to już wiadomo. Dziadek trafił do obozu koncentracyjnego w czterdziestym trzecim i nie wrócił stamtąd, babcia zmarła dwa lata później a tato został u dalszych krewnych. Po wojnie przywieźli go do Serocka, ale od urzędników dowiedzieli się tylko, że matka zmarła w czterdziestym czwartym roku a ojciec z wojny nie wrócił to wzięli go do siebie.  Siostry nie wiadomo, dlaczego nie szukali. Być może krewni nie wiedzieli, że ma siostrę a on sam miał wtedy cztery lat i może nawet nie wiedział, że będzie mieć rodzeństwo. Bądź, co bądź dzieci w tamtych czasach takie uświadomione nie były.  Z pomocą pana Kazimierza udało mi się dowiedzieć nieco więcej o powojennych losach mojej cioci.  Jest on miejscowym bohaterem i bardzo szanowanym człowiekiem. Działał, jako nastolatek w partyzantce był na wojnie, później działał w konspiracji, siedział w więzieniu i do Serocka wrócił dopiero w latach sześćdziesiątych. Panie w urzędzie chyba tylko na jego wzgląd tak szybko odnalazły dokumenty z przed lat.  Okazało się, że Anią zaopiekowało się bezdzietne małżeństwo Kozibąk z drugiego końca Serocka, ale w połowie lat pięćdziesiątych wyjechali do Warszawy. Poszliśmy tam z nadzieją, że ktoś ze starszych ludzi z tamtej okolicy będzie coś pamiętać, ale starsi dawno pomarli i tylko jedna sąsiadka przypomniała sobie, że przed laty ich mama wysyłała kartki świąteczne do swojej koleżanki na nazwisko Dobrzańska a później Szagowska, Cugowska czy jakoś tak, ale adresu niestety, ale nie pamiętała.Wiem za to, że pan Kozibąk był organistą w Serocku a później gdzieś we Warszawie i to będzie jakiś trop.

-Niebywałe-rzekła Dobrzańska.  — Do tej pory tylko czytałam o takich historiach.

- I co teraz tato? Dalej będziesz szukać po archiwach?- zainteresował się Marek.

 -Nie. Wynajmę detektywa i zajmę się tym jutro.

Tymczasem w galerii na zakupach.

- To, co dziewczyny- zagadnęła Wiola. — Sukienka, buciki kupione to teraz idziemy na kawę i ciacho.

-Tylko na coś małego Wiola- zastrzegła Ula. — Nie chcę przytyć.

-Marek tak cię kocha, że dla niego kochanego ciała nigdy nie za wiele- dodała Majka.

-Dokładnie-poparła koleżankę Wiola. —  Jesteś już panią Dobrzańską i to w ciąży to możesz przytyć.

-Nazwisko i dziecko pewności nigdy nie daje, jakby pani nie wiedziała, pani Olszańska- skwitowała dobitnie koleżankę.

-Fakt- wymruczała smętnie.

- Przepraszam na chwilę, ale chyba telefon mi dzwoni- odezwała się ponownie Majka otwierając torebkę. — To koleżanka z Krakowa -dodała. — Idźcie same do Romantycznej a ja dołączę do was. Jakby, co to dla mnie zamówcie sernik i małe espresso- dodała do odchodzących dziewczyn.

 Majka do kawiarenki dotarła chwilę później. Ula zajęta była przeglądaniem kolorowego pisma, a Wioletta przeglądaniem telefonem.

-Dzwoniła moja koleżanka Julka z ofertą współpracy dla F&D- rzekła głównie do Uli i siadając do stolika.  — Pracuje w „Klinika Piękna” u Janickich i okazało się, że chcą stworzyć coś w stylu „Łabędziem być” i szukają do współpracy projektanta mody, który zająłby się ubiorem uczestniczek. Wspominałam jej kiedyś, że teraz pracuję w F&D to zadzwoniła do mnie od razu.

- Brzmi interesująco-mówiła pełnią optymizmu.  — Pshemko lubi wyzwania to powinien zgodzić się.

-To samo pomyślałam sobie Ula- oznajmiła jej Majka z równie dobrym nastawieniem.

- Jutro rano z nim porozmawiam, a wieczorem z Markiem- rozmyślała Dobrzańska planując co ma powiedzieć. — Trzeba pić te żelazo póki gorące – dodała przenosząc wymownie wzrok z Majki na Wiolettę.

-O Majka jesteś już – Wioletta odezwała się jak na zawołanie i oderwała na chwilę wzrok od telefonu. — Nie zauważyłam, kiedy dosiadłaś się.

-Trochę już jestem. A ty, co tak przeglądasz?

- Co tam- odparła łykając jednocześnie kawę i Ula z Majką usłyszały słowo czytam.

-A konkretnie, co czytasz?- dopytywała Majka. — Jeśli można wiedzieć.

-Nie czytam tylko „Co tam” czytam. To znaczy czytam „Co tam”. To taki portal – wytłumaczyła, gdy dojrzała zdziwione miny swoich rozmówczyń. — O wszystkim- sprecyzowała. —Tylko polityki nie ma. Trochę, mody, plotek, przepisów kulinarnych.  Jest tam taki felieton „ Zwierzenia Singielki” Nigdy nie słyszeliście o nim? –zdziwiła się.

-Jakoś tak złożyło się, że nie – odparła Ula

-Ja też nie-dodała Majka.

- O Majka mam coś dla ciebie-wykrzyknęła Wiola. Zatrudnimy dobrego fotografa od zaraz. Oferty prosimy składać w redakcji.  Termin do jutra. U nas zatrudniona jesteś dorywczo to przyda ci się stała praca. Zwłaszcza, że chcesz zostać we Warszawie na stałe.

-Czemu nie mogę spróbować-odparła, ale większego entuzjazmu i chyba bez nadziei na zatrudnienie. — Rano pójdę tam z CV i moim osiągnięciami a dopiero popołudniu pojadę do Krakowa. Pozałatwiam swoje sprawy i wrócę najpóźniej za trzy dni.

Po powrocie do domu Ula zastała w nim już Marka. Był w kuchni i nucąc coś przygotowywał kolację. Swój dom szybko odzyskał, choć formalne przekazanie go byłej narzeczonej było już w toku.  Wystarczyły teczki Adama pogrążające Aleksa i jego słowa, że ujawni je, aby Paulina zrezygnowała z planów posiadania domu.  Oboje Febo od czasu pamiętnego pokazu w Polsce byli tylko raz, aby uregulować sprawy służbowe. Po ich odejściu we firmie nastało trochę zmian. Ula została po raz drugi dyrektorem finansowym, ale też nie na długo, bo po powrocie Adama przekazała mu swoje stanowisko a sama zapełniła wakat na stanowisku szefa działu reklamy i marketingu i była tam szczęśliwa.  Marek natomiast został prezesem, chociaż wszyscy uważali, że choć jest szefem i głową firmy to Ula jest szyją i nią kręci.

-Cześć- rzekła Ula wchodząc do kuchni.

-Cześć kochanie- oparł całując na przywitanie żonę. — Siadaj do stołu a ja podam ci kolacje i opowiem o dobrych wieściach ojca. O dobrych i niesamowitych.

-Ja mam też dobre wieści dotyczące firmy-oznajmiła tajemniczo.  — To, kto zaczyna?

-Ty kochanie, bo ja mam trochę do opowiadania-rzekł stawiając przed żoną talerz pachnącej lazanii.

-Majka ma koleżankę w Krakowie a ona z kolei pracuje w Klinice Piękna Janiccy i właśnie od nich dostaliśmy propozycję współpracy. Robią polską wersję „Łabędziem być”,  szukają dobrego projektanta i chcą zaangażować Pshemka.

-Świetnie Ula- mówił z podekscytowaniem. — Teraz wszystko zależy od Pshemka.

-Od Pshemka i prezesa- rzekła spoglądając na męża zalotnie. — Ale z tym drugim to sobie poradzę na wypadek gdyby nie chciał zgodzić się.

-Ale jak teraz o tym myślę kochanie, to może odrywać go od naszych kolekcji-odparł po zastanowieniu.

-Kochanie porozmawiamy o tym w sypialni na spokojnie-przerwała mu.   — A co u ojca. Wspominałeś coś o czymś niezwykłym.

-Tato dowiedział się, że jego ojciec a mój dziadek miał młodszą siostrę- odparł i opowiedział żonie historię z przed lat.

Kolejne dni miały przynieść w przyszłości w życiu paru osób wiele zmian. Krzysztof już następnego dnia rano zadzwonił do biura detektywistycznego i udało mu się umówić jeszcze tego samego dnia na spotkanie.  Wszystko to, co sam wiedział i zdjęcia, które dał mu pan Kazimierz przekazał w ręce Kamila Jaskólskiego.

Ula tymczasem porozmawiała z Pshemko na temat jego udziału w programie przygotowywanym przez Klinikę Piękna.  Mistrz tak jak Ula i Majka przypuszczały był zachwycony pomysłem i rozmowy na temat współpracy szybko nabrały tempa.

Majce również poszczęściło się, bo redaktor naczelna Dorota Łapacka i fotoreporter Tomasz Górski byli zachwyceni jej pracami i dwa dni później dostała odpowiedź, że została zatrudniona w portalu „Co tam” i miała zająć się na początek tematem „Piękne a zapomniane miejsca Polski”.

Do firmy natomiast przyszła Alicja w towarzystwie swojej bratanicy Moniki Milewskiej. Dziewczyna, jak na kobietę uprawiała nietypowy sport, bo boks, ale nabawiła się właśnie kontuzji i musiała zrezygnować na pewien czas z treningów. Kadrowa wiedziała, że jest wakat po Damianie w recepcji to postanowiła zaprotegować swoją krewną. Zwłaszcza, że dziewczyna skończyła liceum administracyjne i uważała, że te stanowisko byłoby dla niej odpowiednie do czasu aż nie wróci do treningów.

Ula, Marek i Pshemko do Krakowa na podpisanie umowy o współpracę udali się już parę dni po pierwszym telefonie do Majki.  Korzystając z okazji, że był to piątek i że są już w tak ładnym miejscu to zostali na weekend. Sami Janiccy zadbali, aby czas spędzony tam był dla nich przyjemny i zaprosili na uroczystą sobotnią kolację. Cała rodzina i sama Julia okazali się bardzo mili i czas spędzony w ich domu upływał całej trójce gości prawie przyjemnie. Tą sielankową atmosferę psuła jedynie Monika dziewczyna Janka, która miała chęć na bliższą znajomość z Markiem i nawet nie ukrywała tego zbyt, ku niezadowoleniu Uli. Marek miał podobne myśli widząc żonę uśmiechniętą i wesoło rozmawiającą z Maćkiem narzeczonym Julii. Pshemko natomiast do końca przyjemności z kolacji nie mógł czerpać, bo u jego boku siedziała Bożena Miller i wprawiała go w zły nastrój. Bystre oko Uli dojrzało również to, że Janek Janicki nie był przejęty tym, że jego dziewczyna flirtuje z Markiem i to że spoglądał w stronę brata Maćka i jego dziewczyny Julii.

Niedzielę Ula z Markiem postanowili poświęcić tylko dla siebie.  Już prędzej wyjaśnili sobie wczorajsze niedomówienia i po niesmakach nie było śladu.

Rano tuż po śniadaniu poszli na rynek i na Wawel. Chodzili objęci i czerpali przyjemność z pierwszych promieni słońca tej wiosny. W czasie obiadu Marek podarował żonie wisiorek w kształcie kwiatka a po wyjściu z restauracji bukiecik fiołków kupiony na krakowskim rynku.

 

-Kochanie tak tu pięknie, że aż nie chce mi się wracać do Warszawy- westchnęła Ula późnym popołudniem, gdy wracali do hotelu. — Ostatnim razem jak tu byłam miałam to samo.

-To ja obiecuję ci, że wrócimy tu za dwa tygodnie na długi majowy weekend. Dzisiaj jeszcze zarezerwuję dla nas pokój. Co ty na to?

-Z przyjemnością.  A ja spytam Majkę o jakieś mniej znane miejsca, a warte obejrzenia.

-Najlepiej związane z wodą. Chcę uczcić nasz wyjazd do SPA.

-Pamiętałeś-słowa Marka sprawiły jej radość.

-Ula jak mógłbym zapomnieć coś tak ważnego i pięknego- rzekł jakby z pretensją.  — Coś, co zmieniło moje życie.

-I moje- odparła.

-Myślałem nawet o wyjeździe do SPA, ale skoro tu podoba ci się to przyjedziemy tu.

- Bez znaczenie gdzie byleby tylko z tobą Marek- zapewniała.

-Czy ja ci już mówiłem, że ostatnie osiem miesięcy były najpiękniejsze w moim dorosłym życiu- wyszeptał jej do ucha.

-Osiem to jeszcze nie- odparła po zastanowieniu. — Ale siedem, sześć, pięć... to tak.

Po tych wszystkich niedomówieniach, nieżyczliwym im osobach, liście przeczytanym zbyt późno, kłopotach we firmie, przyszedł w końcu czas na ostateczne wyjaśnienia i porozumienie się. Okazją do tego był pokaz i wypadek Marka, który wydarzył się trzy dni prędzej i który uświadomił Uli, że kocha tylko Marka i tylko z nim może być szczęśliwa. Ślub wzięli nietypowo, bo trzydziestego grudnia i uczcili go tylko obiadem dla najbliższej rodziny i świadków w jednej z restauracji a przyjęcie weselne połączyli z Sylwestrem i urządzili je we firmie a w miesiąc po ślubie Ula zaszła w ciążę. Nie był to też jedyny ślub w rodzinie, bo Alicja i Józef również pobrali się niedawno, bo w drugi dzień świąt Wielkanocnych.

Detektyw Kamil Jaskólski tymczasem odnalazł krewną Krzysztofa, Annę Sagowską z domu Dobrzańska. Nazwisko Kozibąk jej przybranych rodziców było oryginalne i po nim szybko trafił na trop, bo we Warszawie przed laty był tylko jeden organista o takim nazwisku. Obecnie mieszkała w Konstancinie i była wdową.

-Okazało się, że miałem przyjemność poznać jej syna Jakuba –opowiadał Krzysztof parę godzin po spotkaniu z detektywem swojej żonie, synowi i synowej w czasie lunchu. —I pomyśleć, że rozmawiałem z własnym kuzynem i nawet o tym nie wiedzieliśmy-zamyśliła się na chwilę ze smutkiem. — To było jakieś piętnaście lat temu w czasie balu charytatywnego przedsiębiorczości. Był wtedy prezesem firmy Sagowski Development, ale niestety razem z żoną zginął w wypadku samochodowym parę lat temu i teraz firmą zarządzają ich dzieci Artur i Rafał. Powinieneś ich znać Marek. Są mniej więcej w twoim wieku.

-Tak tato kojarzę, ale osobiście nie poznaliśmy się-odparł Marek zastanawiając się chwilę.—  Jest jeszcze ich siostra. Jeśli dobrze pamiętam to chyba Wiktoria ma na imię.  Tą znam z klubu.

-Ale ty z nią...- zaczęła Ula a trzy pary oczu spojrzało na niego.

-Spokojnie kochanie-przerwał jej.  — Ona jest przynajmniej dziesięć lat młodsza ode mnie i znam ją z widzenia. Nawet z nią słowa nie zamieniłem. Ale między braćmi to chyba dobrze nie jest.

-Tak- przytaknął mu ojciec.  —To samo mówił mi ten detektyw. Kłócą się o stołek prezesa.

-I, co dalej z tą twoją ciotkę?- zapytała Helena męża zainteresowana głównie tą sprawą a nie konfliktami między rodzeństwem. — Tak nagle pojawić się w jej drzwiach nie możesz. To starszy człowiek i może źle się to dla niej skończyć.

-Wiem i dlatego zadzwoniłem do tej firmy i umówiłem się na jutro z jej wnukiem. Chyba nasze nazwisko zadziałało, bo sekretarka na początku nie bardzo chciał wcisnąć mnie w grafik szefa i dopiero, gdy powiedziałem, że jestem z tych Dobrzańskich to umówiła mnie na trzynastą.  Pójdziesz ze mną synu? jesteście w podobnym wieku jak Artur Sagowski to będzie mi raźniej.

-Pewnie tato-odparł.

Nazajutrz Krzysztof i Marek udali się do siedziby firmy Sagowskich.  Na prezesa musieli jednak poczekać chwilę, bo nie zdążył wrócić z poprzedniego spotkania. W biurze pojawił się po kwadransie. Marek i Artur przy przywitaniu przyglądali się sobie, bo podobieństwo było zauważalne. Choć oboje o sobie słyszeli to okazji do poznania dziwnym trafem prędzej nie było. Tam gdzie chadzał Marek to nie pokazywał się Artur i na odwrót.

     

 -Dzień dobry panom- przywitał się Sagowski wyciągając dłoń. — I przepraszam za spóźnienie, ale zatrzymały mnie sprawy na mieście.  Razem z przyjacielem tworzymy pewien projekt i musieliśmy popracować nad tym. A że jest z Krakowa i przyleciał samolotem to czas naglił.

-Naprawdę nic się nie stało- zapewniał Krzysztof.

- To dobrze, że pan tak myśli, bo ja nie lubię spóźnień. I cieszę się, że w końcu jest okazja poznać się. Kawy?

-Z przyjemnością się napiję-odparł Krzysztof.

-Ja również-odezwał się i Marek a Artur poprosił sekretarkę o trzy kawy i zaprosił do swojego gabinetu.

-Moja babcia również z domu nazywała się Dobrzańska- dodał, gdy poprosił już aby gości usiedli.

- My właśnie w tej sprawie- odparł Krzysztof.  — Pewnie pana mocno zaskoczę, ale pana babcia jest moją ciocią. W skrócie mówiąc to młodsza siostra mojego ojca. Po prostu zostali rozdzieleni w czasie wojny.

-Ale cała rodzina babci zginęła w czasie wojny-rzekł z oniemieniem.  — Opowiadała nam, że jej mama zmarła, gdy miała pięć lat na suchoty, tato poległ na wojnie a brat z dziadkami zginął na początku września pod gruzami zbombardowanej ich kamienicy we Warszawie przy ratuszu. Jej dziadek tam pracował.

-Wszystko się zgadza z tym, że dziadkowie z moim ojcem zdążyli uciec do Grójca. Byłem niedawno w Serocku skąd pochodzili i sporo dowiedziałem się od pana Kazimierza o tamtych dniach. Dobrze znał rodzinę Dobrzańskich, bo mieszkali po sąsiedzku. Opowiem, co wiem.

Młody prezes całą opowieścią był nie bardziej zaskoczony i zdziwiony niż on sam niedawno będąc w Serocku.

-I pomyśleć, że wojna tyle namieszała- mówił i kręcił z niedowierzaniem głową. —Gdyby babcia miała, choć cień nadziei, że ktoś żyje z jej rodziny to poruszyłaby niebo i ziemię, żeby ich odnaleźć.

-I ja żałuję, że dopiero teraz, gdy mam zostać dziadkiem wziąłem się za szukanie przodków. Może gdybym prędzej pomyślał o tym to ojciec doczekałby się wiadomości, że miał siostrę, a tak zmarł trzy lata temu.

-Ale trzeba i cieszy się, że chociaż teraz mogliśmy poznać się panie, wujku?...-zawahał się.

-Może być ten pan, bo wiem, że trudno  przyzwyczaić się tak nagle-odparł uśmiechają się życzliwie. — I to prawda, że dobrze jest chociaż tak jak jest. 

..., bo zawarłam pięć seriali. To tak dla wszystkich fanów całej piątki. Wiadomo też, że w innych serialach musiałam coś pozmieniać i ponaciągać fakty. Zresztą widziałam tylko Julię i początek Singielki a o reszcie coś tam poczytałam. Mam nadzieję, że zaskoczyłam.

Pięć w jednym 2

Ze spotkaniem z Anną Sagowską nie zwlekali i już dzień później doszło do niego. Artur rano na spokojnie uprzedził babcię o wizycie i o jej powodach. Poprzedniego dnia nie chciał tego robić, bo mogłaby to zakończyć nieprzespaną nocą. Tak jak było to do przewidzenia całą opowieścią wnuka była wzruszona, słuchała ze łzami w oczach i na spotkanie z Dobrzańskimi czekała z niecierpliwością. Krzysztof razem z żoną przyszedł do niej popołudniu. Zaanonsowali się domofonem i po chwili stali pod drzwiami.  Otworzyła im zadbana siwowłosa uśmiechnięta kobieta.  Przez chwilę przyglądała im się ze łzami w oczach.

 

-To jest właśnie twój bratanek Krzysztof, babciu i jego żona Helena- rzekł zza jej pleców Artur, gdy cisza się przedłużała

-Dzień dobry- odezwał się w końcu i Krzysztof wyciągając dłoń na przywitanie do kobiety i całując ją.

-Dzień dobry-odparła ze wzruszeniem. —Syn Wojtusia. Wojtusia, którego nigdy nie poznałam.

-Tak droga pani- rzekł równie poruszony. — We własnej osobie.

- Wprost nie mogłam w to uwierzyć, co powiedział mi wnuk-mówiła rzewnie, gdy już wszyscy przywitali się i usiedli w salonie. —O takich historiach do tej pory tylko czytałam albo oglądałam reportaże w telewizji.

-To samo żona mówiła- odparł Krzysztof uśmiechając się. —I jeszcze, że jest to nieprawdopodobne.

-Bo to prawda – przytaknęła. — Nieprawdopodobne i niesamowite. Myślałam, że już tylko śmierć czeka mnie w życiu a tu taka niespodzianka-dodała a z oczu znowu popłynęły jej łzy. — Przeżyłam wojnę i stratę bliskich, później męża, syna i synową a na koniec żonę wnuka-wyliczała smutno.

-Tak wnuk opowiadał nam- odparł Dobrzański.

-Ale i człowiek może znieść więcej niż myśli-powiedziała Helena ściskając dłoń pani Anny. — A pani ma tej siły sporo.

-Pani Helena ma rację babciu- odezwał się z kuchni Sagowski przygotowując kawę i ciasto. — Masz dla kogo żyć. Teraz są jeszcze dodatkowe powody.

-To prawda- stwierdziła uśmiechając się pierwszy raz od czasu, gdy przyszli tam. — A jaki był Wojtek? Macie może jego zdjęcie? Podobny był do mnie?- zarzuciła pytaniami gości.

-Oczywiście, że mamy zdjęcia- odparł Krzysztof.

 

Od Sagowskiej wyszli dopiero wieczorem. Krzysztof po raz kolejny musiał opowiedzieć historię ojca i o ojcu oraz wysłuchali historii swojej cioci, a którą znała od przybranych rodziców Kozibąków.  Z ich opowieści dowiedziała się, że jeszcze na początku wojny jej mama zaryzykowała i pojechała do okupowanej Warszawy po synka, ale zastała gruzowisko na miejscu kamienicy rodziców. Od ludzi dowiedziała się natomiast, że została zbombardowana nad ranem, gdy wszyscy spali. Później ukrywała się córeczką, bo była z inteligenckiej rodziny i bała się, że może gestapo po nią przyjść. Na sam koniec wojny zachorowała, szybko zmarła a nią zostawiła zaprzyjaźnionemu małżeństwu, które obiecało jej zająć się małą i opowiadać o rodzinie.  Był też czas na zaplanowanie rodzinnego spotkania i oglądanie zdjęć. Pani Anna pokazała mu zdjęcia z dzieciństwa a Krzysztof oprócz ojca również syna i synowej. 

 

W połowie wizyty poprosiła również bratanka o to, aby zwracał się do niej ciociu, jeśli oczywiście nie byłby to problem dla niego. Problem to nie był, bo i sam chciał zaproponować przejście na tytułowanie ciocia-Krzysztof.

Z zorganizowaniem uroczystej kolacji nie zwlekali i zorganizowali ją dwa dni później w sobotę w posiadłości Sagowskich.  To seniorka wybrała to miejsce, aby czuć się swobodnie na nim. Obok Artura i jego babci na kolacji pojawiła się reszta rodzeństwa. Brat Rafał i siostra Wiktoria. Była też Konstancja dziewczyna Artura. Bez porównania Marka i Artura nie obyło się. Dobrzański był młodszy o pięć lat, nieco wyższy i szczuplejszy a co najważniejsze jak zauważyła Ula i co stawiało go w jej oczach znacznie przystojniejszym od Sagowskiego miał dołeczki a Artur tylko ich ślady. Rodzice Marka i Ula doszukali się i podobieństw w charakterze do rodzeństwa Sadowskich i z każdego z nich coś miał.  Po Rafale odziedziczył krętactwo, po Arturze to, że zauważył w końcu wartości rodzinne, a po Wiktorii tryb imprezowicza. Oboje też mieli zamiłowanie do samochodów Lexus i kolekcjonowania.  Z tą różnicą, że Marek kolekcjonował samochodziki a Artur modele motocykli.  Kolacja mijała w przyjaznej i ciepłej atmosferze przy rozmowie oglądaniu zdjęć i samego domu, a przy pożegnaniu Dobrzańscy zaprosili wszystkich na rewizytę.

-I, jakie wrażenia kochanie-zagadnął Marek swoją żonę w samochodzie w drodze powrotnej.

-Bardzo dobre- odparła. — Pani Ania jest czarującą staruszką, Artur kulturalnym i dobrze wychowanym mężczyzną, Rafał no cóż to wypisz wymaluj Aleks, Wiktoria jest sympatyczną, choć jeszcze roztrzepaną dziewczyną, a Konstancja to mieszanka Pauliny i Wioletty. Ale może ludzie z niej będą jeszcze, jak z Wioli.

-Bardzo trafnie to wszystko określiłaś –rzekł potakując głową. — A Artur bardziej przystojny niż ja?- zapytał o to, co najbardziej interesowało go.  Przyglądał się też jej, odrywając na chwilę wzrok od drogi.

-A, jeśli tak to, co zazdrośniku?- podpuszczała go.

-Jak to, co kochanie?- stwierdził filuternie. — Zapuszczę brodę.

Od tego dnia więzi rodzinne zacieśniały się. Krzysztof z żoną więcej czasu spędzał ze swoją ciocią, a młodzi ze sobą. Głównie to Artur i Marek nawiązali bliższe kontakty i odwiedzali się we firmie i w domu.

-Bardzo ładnie wszystko tu urządziliście- rzekł Sagowski podczas pierwszej wizyty w domu Dobrzańskich juniorów. — Tak tu przytulnie.

-To głównie Uli zasługa-odparł Marek podając mu kieliszek z alkoholem. — Z domu to wyniosła. Ale o mały włos a mogłem tego wszystkiego nie mieć.  A zamiast tego zimny dom i związek bez prawdziwego uczucia.

-Tak słyszałem o twoim poprzednim związku i Paulinie- rzekł oglądając zdjęcia.  —  Rozstać się po siedmiu latach i to tuż przed ślubem to nie lada wyczyn. Żadne spotkanie biznesowe czy towarzyskie bez tego tematu nie odbyło się.

-To na pewno- zaśmiał się.

-Tak jak kiedyś po śmierci mojej żony- kontynuował temat bankietów, ale tym razem ze smutkiem. — Ciągle słyszałem wyrazy współczucia, chociaż nie prosiłem o nie. I te współczujące spojrzenia, gdy pojawiałem się gdzieś. 

- Mi jest nawet trudno wyobrazić sobie taką boleść, jaką czułeś i czujesz- mówił wpatrując się tępym wzrokiem w kieliszek z koniakiem. — Ale zobaczysz Artur- zaczął pocieszać go. —Jesteś jeszcze młody to nawet się nie zorientujesz a miłość znowu dopadnie cię. W najmniej spodziewanym momencie. Tak jak mnie parę miesięcy temu.

-Zobaczymy –odparł bez przekonania. —  Z Konstancją nie jest to samo, co było, gdy poznałem Annę.

-Ze mną i Ulą na początku też było nie to samo, co z innymi kobietami, a skończyło się pięknie- dalej dodawał otuchy.

-Tak. Zdążyłem zauważyć, że twoja żona to wspaniała kobieta. Moja Ania była taka sama.

-Kolacja podana chłopcy -rzekła do nich Ula wchodząc do salonu z półmiskiem ze sałatką. —  Zapraszam. Aha Marek- zwróciła się do męża. — Dzwonił Maciek i mówił, że Monika jest u ciotki w Rysiowie to da jej faktury PRO- es i podrzuci nam jeszcze dzisiaj.

Od Dobrzańskich wyszedł dopiero, gdy było już ciemno.  Tuż przy aucie upuścił kluczyki i kiedy odnalazł je i próbował otworzyć drzwi poczuł, że ktoś wykręca mu rękę, a później dostaje kolanem kopniaka w okolice brzucha.

-Samochodu zachciało ci się kraść- usłyszał kobiecy głos.

-Ale to mój samochód- odparł zwijając się z bólu.

-Taaa- ten ktoś wyraźnie zakpił. — Znam auto szefa.

-Ale to na prawdę mój samochód a auto Marka pewnie w garażu stoi.  I kim pani jest, że mnie bije? Policjantką?

-Nie. Recepcjonistką w F&D, trenuję boks i jestem znajomą Uli i Marka.

-Artur Sagowski, kuzyn Marka i prezes Sagowski Development- odparł.

-A kuzyn- rzekła zakłopotana. — Przepraszam, ale z daleka wyglądało to tak jakby chciał pan włamać się do tego samochodu.  Monika Milewska-dodała wyciągając rękę na przeprosiny i przywitanie. — Bardzo boli?

-Boli- odparł witając się. — Bardziej chyba ręka niż wie pani, co.

-Może powinien zobaczyć pana lekarz?  Mogłam niechcąco skręcić rękę.

-Niechcąco?- zadrwił.

-Widzę, że już poznaliście się- rzekł Marek, który zmaterializował się obok nich. — Widziałem z okna jak ktoś napada na ciebie Artur i pomyślałem, że ktoś samochód chce ci ukraść. Ale później usłyszałem głos Moniki- wyjaśnił im.

-Można powiedzieć, że poznaliśmy się- odparł Artur rozcierając rękę.

-Nie chciałam uszkodzić go-tłumaczyła się tymczasem Milewska. — Ale z daleka wyglądało to tak jakby chciał się włamać do twojego samochodu.

-Ok Monika- uspokajał ją. — Ja postąpiłbym tak samo.  Artur na pewno też.

-Ale nikogo nie nokautowałbym od razu-odparł. — Mówię ci Marek, siłę to ona ma.

-To na pewno- zaśmiał się, chociaż sytuacja nie była adekwatna do tego. — Widziałem Monikę w akcji na ringu. Teraz leczy bark i zapewniam cię, że mogłoby być gorzej.

- Bez przesady Marek-odezwała się Monika. — Pan pomyśli sobie, że jestem Bóg wie, kim.

- Kobietą bijącą- zażartował. — I nie pan tylko Artur-dodał podając rękę po raz drugi.

-Monika-odparła odwzajemniając uścisk. —I jeszcze raz przepraszam, ale jedyne, co mi w tej sytuacji przyszło do głowy to zastosować chwyty samoobrony.

-Nie ma sprawy Monika i nie wracajmy do tego- Sagowski postanowił zakończyć temat. — Kupię sobie jakąś maść i będzie dobrze. Ruszać ręką mogę to złamana ani skręcona raczej nie jest. I mój pech, że przyjechałem dzisiaj autem a nie motocyklem.

-Dobrze byłoby gdybyś zrobił sobie okład- zasugerowała. — Im szybciej tym lepiej. Znam się na tym to wiem, co mówię.

-To może wrócisz i może Ula poradzi ci coś na te twoje boleści- wtrącił Marek. — Wychowała młodsze rodzeństwo to na siniakach, skręceniach i okładach się zna.  Razem z Moniką na pewno coś poradzą.

Obie dziewczyny na okładach znały się i Dobrzańska zrobiła mu kilku minutowy zimny okład i wmasowała żel.

-Nic więcej nie poradzę Artur- rzekła jakiś czas później Ula. — Przed snem jeszcze raz wsmarujesz sobie żel, a jak będzie boleć cię dalej to idź jutro do lekarza.

-Już tak nie boli jak na początku to chyba obędzie się bez lekarza- stwierdził poruszając ręką.

-Źle też nie wygląda-dodała Monika oceniając to wizualnie. — Tylko nie nadwyrężaj jej.

-Ok dziewczyny. Wmasować żel, nie nadwyrężać i iść ewentualnie do lekarza. I dziękuję.

-Nie ma, za co-odparła Ula za siebie i Monikę. — Pacjent może się już ubrać-dodała.

-Musisz jeszcze omijać dalekim kołem Monikę- wtrącił Marek. — A przynajmniej wieczorową porą.

-Bardzo zabawne- odezwała się sama zainteresowana.

-Albo muszę znaleźć sobie dobrego instruktora i zainwestować w kurs samoobrony-dodał Artur ubierając koszulkę.

- To dobrze trafiłeś, bo Monika jest taką instruktorką- poinformowała go Ula. — Umie trochę tych sportów walki, a nie tylko boksować i wykręcać rękę.

-No proszę-mówił z respektem.  — Nie tylko bokserka, ale i instruktorka sportów walki.

-Tak się jakoś złożyło, że do tego ciągnęło mnie a nie do gotowania i szycia- stwierdziła klarownie. —Chociaż coś tam upichcić i guzik przyszyć też umiem.  Ale chłopięce strony życia bardziej mnie pociągają niż te dziewczęce. Chciałam iść nawet do szkoły o profilu mechanicznym, ale rodzice marudzili to skończyłam liceum administracyjne. Ale nie było tak źle i nie narzekam.

- Kobieta wielu talentów można by powiedzieć- stwierdził kurtuazyjnie.   — Pójdę już-dodał do Dobrzańskich. — Późno już jest i nie chcę całego wieczoru wam zajmować- mówił ubierając kurtkę.—   I jeszcze raz dziękuję za kolację Ula.

-Nie ma, za co- odparła. — I pamiętaj, że zawsze będziesz tu mile widziany. Prawda Marek?

-Prawda- poparł żonę żegnając się uściskiem dłoni z kuzynem.

Na koniec Artur pożegnał się i z Moniką.

-Było mi mimo wszystko miło poznać cię-powiedział wyciągając rękę na do widzenia.

-Mi również- odparła wdzięcznie.

 

Oboje spotkali się szybko, bo już dwa dni później. Artur przyszedł obejrzeć firmę kuzyna i spotkał Monikę przy drzwiach do windy. Stała tyłem do niego i czekała na pojawienie się windy.

-Cześć- rzekł do niej znienacka i prosto do ucha.

-O Matko –przelękła się rozsypując papiery. —Możesz następnym razem ludzi nie straszyć -dodała schylając się jednocześnie z Sagowski po upuszczone kartki i uderzając go przy okazji łokciem w twarz.

-Naprawdę będę musiał omijać cię z daleka- odparł z rozbawieniem i rozcierając nos.

-Na to wygląda. A jak ręka?- zapytała, gdy wrócili do pozycji stojącej.

-Lepiej. Już w ogóle nie boli.

-To dobrze.

-Słuchaj Monika- zagadnął. — A z tym instruktarzem samoobrony to poważnie mówiłaś? 

- Bardzo poważnie -oznajmiła mu porządkując papiery. — I jeśli jesteś chętny to zapraszam na Kolbego 80, we wtorki i piątki po siedemnastej.  Chociaż uprzedzam, że ja mam grupę kobiet i dzieci i prywatnych lekcji nie daję.

-Nawet nie myślałem o tym- rzucił z przekąsem.   — Nie chcę być bardziej obolały.  Ale wpaść to może i wpadnę. Zawsze chciałem nauczyć się samoobrony.   Do Marka jedziesz z tymi papierami?- zapytał, gdy znaleźli się w kabinie windy i zajął się wciskaniem przycisków.

- Nie tym razem- odparła.   — Dla mnie trzecie piętro.

 

CDN PO MINI SWATY