Dyliżans 2/3

Po pożegnaniu się z Markiem Ula skierowała się prosto do domu Zalewskich, gdzie wraz z rodziną z wizytą przebywała Wioletta. Adres znała, daleko również nie miała, to postanowiła nie czekać na ich powrót do Dąbrowy Dużej.

-Znasz Marka Dobrzańskiego? – zapytała Ula, gdy wyszły z posiadłości Zalewskich.

-Aby, aby. A, dlaczego pytasz?

-Jechał wczoraj do was, ale zepsuł się dyliżans i trafił do nas. Dzisiaj podwiozłam go do Warszawy i wypytywał mnie jak z twoimi uczuciami. Chyba smali cholewki do ciebie- zrelacjonowała pokrótce.

-Do ciasnej Anielki- wymruczała pod nosem. —Tylko jego zalecanek mi brakuje. I ciekawa jestem, ile prawdy jest w tym, że ma żenić się z Pauliną Febo.

-Może bawi się w swaty i do kolegi cię szykuje- zawyrokowała Ula.

-To się rozczaruje. Od dziecka chcę być żoną Sebastiana i zdania nie zmienię.

-Ale to hrabia a Sebastian to tylko szlachcic- podpuściła ją.

-Od kiedy patrzysz na status społeczny, he- warknęła. —A może chcesz Cebulka dla siebie?

-Nie jest w moim guście. Wolę mężczyzn z ciemnymi włosami.

-Oby Ulka.

-Tylko cię sprawdzałam Wiolka- dodała dla uspokojenia. —A tak na poważnie, to chciałabym kiedyś kochać tak jak ty Sebastiana i żeby ktoś kochał mnie, tak samo mocno, jak on ciebie- mówiła z rozmarzeniem.

-Kto wie Ula, kogo i co szykuje ci jak los- odparła.

Marek tymczasem po całonocnej nieobecności w domu wrócił do zimowej posiadłości, jak nazywali Dobrzańscy dom znajdujący się w Warszawie. Mieli również drugą letnią posiadłość za miastem, gdzie od wiosny do jesieni mieszali jego rodzice. On zaś ze względu, że od niedawna pełnił funkcję prezesa w rodzinnej firmie produkującej tkaniny, mieszkał prawie przez cały rok w stolicy, a na wieś wpadał od czasu do czasu. Mieszkając bez rodziców, miał też więcej swobody, chociaż nie nadużywał jej zbytnio. Wychodził tylko w niektóre wieczory i wracał później albo rano. Nikt ze służby nie martwił się tym, bo panicz miał dwadzieścia siedem lat i jako zdrowy mężczyzna potrzebował czasami uciech i kobiety. Znali też zachowania innych panów i przy nich Marek żył niczym jak mnich. Tym razem jego całonocną nieobecnością służba nie martwiła się również.  

Z wizytą u Zalewskich i z realizowaniem swojego planu na spotkanie z Wiolettą długo nie czekał i pojawił się tam popołudniem na podwieczorku. Miał też powód przyjścia, bo miał odebrać zaproszenia na coroczną zabawę Wielkanocna.  Jego pojawienie się zaskoczyło Wiolettę, bo jeśli już to co mówiła Ula było prawdą, to spodziewała się go u siebie w Dąbrowie Dużej, a nie tutaj. Nie miała też nic zaplanowanego, co mogłaby mu powiedzieć i jak to rozegrać. Na jej szczęście przez cały czas podwieczorku towarzyszył jej ktoś z rodziny, a później, gdy pojawił się kawaler panny Jadzi Zalewskiej, sprawa sama się rozwiązała.

-Pamięta pan pana Leszka Chełmickiego- rzekła pani domu. —Są po słowie z Jadzią.

-Tak. Mieliśmy okazję poznać się już.

-Wiolcia też ma starającego się- oznajmiła Hania młodsza Kubasińka. —Pana Cebulka.

-Kogo? – zdziwił się Marek, na jak mniemał nazwisko mężczyzny.

-Tak dla ścisłości to Sebastiana Olszańskiego- odparła momentalnie Wioletta, chcąc wyjaśnić jej relacje z ukochanym. —Znamy się od dziecka. Sebuś mieszka dwa majątki dalej w Boguszycach.

-Nie mieliśmy chyba jeszcze okazji na poznanie- zagadnął, przypominając sobie osoby mieszkające blisko Dąbrowy Dużej.

-To dlatego, że uczy się prawa w Krakowie na uniwersytecie Jagiellońskim i jest w moim wieku. Dla pana to młodziak, to i nie było wspólnych spotkań. Mamy po dwadzieścia lat.

-Tak przy moich dwudziestu siedmiu, prawie ośmiu to można tak rzec. Gołowąs panno Wioletto.

Wioletta odpada- pomyślał nawet bez żalu. A planu B nie mam. Plan rodziców jest zaś nie do przyjęcia. Zasadnicze pytanie też brzmi czy pokochałbym Wiolettę. Oprócz urody w niczym mi nie imponuje.

-Na wielkanocnej zabawie pana zobaczymy? -zapytała tymczasem pani Zalewska.

-Oczywiście, że będę- odparł kurtuazyjnie. —Przyjechałem właśnie po zaproszenie.

W drugi dzień świąt Wielkanocy Wioletta, Ula i Sebastian pojawili się na wielkanocnej zabawie w Parku Ujazdowskim. Ula, choć nie bywała w takich miejscach, to Wioletta postanowiła wyrwać ją z domu i marazmu i zabrać ze sobą. Tym razem roku Pańskiego 1848 święta przypadały późno, bo na dwudziestego trzeciego kwietnia, to i pogoda była już iście majowa i sam raz na wesołą zabawę i porozkładanie koców.

-Zobacz Ula, Marek w towarzystwie jakiejś kobiety- zagadnęła Wioletta, pokazując dyskretnie lewą stronę. —Na najmłodszą nie wygląda.

-To panna Cecylia Górecka i fakt najmłodsza nie jest- poinformował je Sebastian.

-To nie wiecie, że Marek szuka sobie żony, aby uniknąć małżeństwa z Pauliną Febo- oznajmiła im nieoczekiwanie jakaś blondynka, która pojawiła się obok nich z jakąś brunetką. —To rodzice chcą ożenić go z nią, ale Marek daleki jest od tego.

-A ty Felicjo skąd masz takie wiadomości? - zapytała Wioletta.

-Z wiarygodnych źródeł. I nie zamierzam przepuścić okazji na ożenek z nim- dodała zdecydowanie.

-Marzenia- wtrąciła jej towarzyszka. —Ja zamierzam być panią Dobrzańską.

-Wybij sobie go z głowy- odburknęła blondynka.

-Naprawdę jest wart ich zabiegów? – zapytała Ula, gdy obie dziewczyny niczym wystrzelone ze strzały pognały w stronę Dobrzańskiego.

-Jest jedynakiem, hrabią i spadkobiercą dwóch posiadłości oraz fabryki tkanin.  Do tego w miarę porządny. Nie słyszałam, aby wdał się w jakiś romans z mężatką albo panną. Która by nie chciała takiej partii na męża Ula? Chyba tylko ja.  I nie dziwota, że kobiety biją się o niego a matki i ojcowie pchają w ramiona swoje córki. 

-Ja tego nie popieram Wiola. Gdyby mama posłuchała rodziców, to byłaby teraz nieszczęśliwa.

-A ty Sebulku mógłbyś tak poświęcić się dla mnie- zapytała dociekliwie. —Przeciwstawić się całemu światu.

- Dla ciebie góry mógłbym przenosić- odparł poniekąd szczerze i to co chciała usłyszeć Kubasińska.

Przez kolejnych parę minut rozmawiali, a dokładnie mówiąc, plotkowali o innych uczestnikach zabawy. Te ich ploteczki przerwała sama Wioletta, która miała lepsze pole widzenia i oznajmiła im, że Marek zostawił Felicję i Jankę i chyba idzie do nich. Chwilę później, tak jak przypuszczała, podszedł. 

-Witam miłe panie i…- zaczął Marek.

-To właśnie mój Sebastian- dokończyła Kubasińska, a dokładniejszego zapoznania i powitania panowie już sami dokonali. 

-Wioletta mówiła, że studiuje pan prawo w Krakowie- zagadnął Marek.

-Tak i bez pan.  Pozwolę sobie zaproponować przejście na mniej oficjalną formułę. Sebastian, Seba. Jak to woli.

-Jeśli i panie pozwolą- rzekł Dobrzański. —Marek- dodał, kłaniając się przed Ulą i Wiolettą.

-Panie pozwolą- odparła za siebie i Ulę, Wioletta.

-W takim razie proponuję podejść do stolika i wypić bruderszaft szampanem- dodał Olszański.

-Uwielbiam te bąbelki- rzekła Wioletta chwilę później, rozkoszując się smakiem.

-Wiecie, że szampan jest jedynym winem, po wypiciu którego kobieta pozostaje piękną, jak powiedziała Madame de Pompadour- dodała Ula.

-Jest jakiś temat, na którym się nie znasz? – zapytał życzliwie Marek, ale Ula odebrała to inaczej.

-Nie lubię, gdy traktuje się kobiety jak najsłabsze ogniwo- odparła mu wrogo.

-Dlaczego mnie to nie dziwi- wymruczał Marek.

- Z Uli to w ogóle taka suflerka- rzuciła Wioletta.

-Wiola sufrażystka jak już- poprawiła koleżankę. — I to dużo powiedziane- zwróciła się do panów. — Jestem tylko działaczką społeczną i wiem, że pewnych granic zarezerwowanych dla mężczyzn nie przeskoczę. Po prostu uważam, że kobiety mają równie dobrze rozwinięty mózg, jak i mężczyźni i mogą sprawdzić się tam, gdzie tylko panowie mają  pole do działania. Taka praca na przykład. W dzisiejszych czasach kobieta powinna umieć zapracować na siebie sama, a nie patrzeć tylko na łaskę i niełaskę mężczyzny. Albo na jego humor.  Powstaje wiele nowych fabryk, więc i dla kobiet znajdzie się praca. Jest przecież rozkwit gospodarczy. 

-Czyli uważa pani, to znaczy uważasz, że czas, aby zrównać status kobiet i mężczyzny?

-Dokładnie. My kobiety mamy wystarczająco wiele zakazów, aby dokładać jeszcze wyłączne siedzenie w domu i rodzenie dzieci.

-Do tego musimy umilać czas mężczyznom- dodał Wioletta, która chciała poczuć się jak Ula.

-Zdecydowanie za dużo czytasz Ula- rzekł Marek.

-I na złą drogę sprowadzasz mi Wiolkę- dodał Olszański.

-Przy Ulce to ja dopiero dostałam rozumu- odparła mu sama zainteresowana.

-Bravissimo Wiola- przyklasnęła Ula.

-Bóg stworzył kobietę, chyba tylko na naszą zgryzotę Marek- stwierdził Sebastian.

-Może i tak, ale bez nich byłoby nudno Seba- odparł z rozbawieniem Marek.

Przez kolejne minuty Ula i Wioletta oglądały z bliska występ maga, a Marek z Sebastianem przyglądając się dziewczętom, oddali się rozmowie. Oboje, choć dzieliło ich siedem lat różnicy i znali się dopiero parę minut, to swoje towarzystwo uważali za interesujące i polubili. Po rozejściu się zaś do Marka podszedł pan Krzyżewski.

-Nie wiedziałem, że znasz pan Ulę Cieplak- zagadnął znajomy.

-Bo nie znam. Dzisiaj drugi raz widzę ją na oczy.

-Pytam, bo była kiedyś związana z moim krewnym Frankiem Zagórskim. —Miał być nawet ślub.

-I, co się stało? - zapytał z zaciekawieniem, przypominając sobie jednocześnie mężczyznę po trzydziestce, chudego, z rzadkimi i ciągle przetłuszczonymi włosami. Zastanawiał się też, co skłoniło Ulę do związku z tak nieatrakcyjnym mężczyzną.

- Wszystko rozeszło się, gdy dowiedział się o skandalu, jaki zrobiła jej matka. Franka mama zaś stwierdziła, że niedaleko pada jabłko od jabłka i Ulka może być taka sama.

-To znaczy? – pytał zachęcająco.

-Jej mama uciekła z guwernantem brata, gdy ojciec chciał wydać ją za mąż za swojego kolegę. Mieszkali wtedy pod Kaliszem, ale skandal sięgał daleko het. Ciotka Zagórska dowiedziała się o tym i zaprzestała ich spotkań. Ten jej brat podobno musiał wstąpić do zakonu, aby odkupić winy siostry za nieposłuszeństwo. Chociaż inni mówią, że musi odkupić winy ojca.

-Ciekawa historia panie Krzyżewski. Tylko nie rozumiem, dlaczego pan mi to mówi?

-Żeby przestrzec pana- odparł tonem, jakby miało to być oczywiste.

-To dziękuję, ale osobiście uważam, że grzechy rodziców nie powinny przechodzić na dzieci.  Jest to bardzo nieludzkie i nie popieram.  

Historia Uli opowiedziana przez Krzyżewskiego zainteresowała go do tego stopnia, że postanowił dowiedzieć się coś więcej, a najlepiej nadawała się do tego Wioletta. Stała nieopodal sama, to podszedł.

-Znasz historię o rodzicach Uli? – zapytał delikatnie. —Słyszałem, że Ula miała wyjść za Franka Zagórskiego, ale coś było na rzeczy z jej mamą.

- Poniekąd znam- zaczęła, opowiadać bez zbędnych pytań o powody jego zainteresowania. —Tę wymarzoną partią miał być wdowiec z trójką dzieci i o trzydzieści parę lat starszy. Pani Magda nie chciała zgodzić się, to Uli babcia i brat pani Magdy ułatwili córce ucieczkę. Sama została zmuszona do małżeństwa ze sporo starszym od siebie mężczyzną, to wiedziała jak to jest.  Ale jak to mówią najbrudniej jest pod latarnią, to ci Zagórscy lepsi nie byli. Trudno było znaleźć im żonę dla syna, to postanowili, że za pomoc finansową dla ratowania ich dworku i leczenie Beatki, Ula poślubi go.  To znaczy Ula tak postanowiła, bo Cieplaki nigdy by na to nie pozwolili. 

-I Ula poświęciłaby się dla nich- zapytał ze zdziwieniem.

-Ulki nie znasz. Za bardzo kocha swoją rodzinę, żeby się nie zgodzić. Na szczęście wszystko się rozeszło po ościach. Ten cały Franuś był oślizgły jak wąż.

A ja chyba znalazłem rozwiązanie na swoje problemy- pomyślał tymczasem, Marek szukając jednocześnie wzrokiem Uli. Piękna, inteligentna i dobra. Przeszłość jej mamy nie ma dla mnie znaczenia. Winy rodziców nie powinny przechodzić na dzieci. Tak muszę zająć się tym jeszcze dzisiaj. Rodzice teraz siedzą z Febo i może próbują ożenić mnie z Pauliną.

-Ula to nie jakaś ostatnia potwora, żeby brać za męża ecie - pecie– kontynuowała Wioletta. —Zasługuje na lepszego niż ten, pożal się Boże Franek.

-Na znacznie lepszego- przytaknął.

Ulę dostrzegł, oglądającą dziecięce zawody na bieg we worku. Stała sama to podszedł.

-Kiedyś byłem mistrzem w tym- zagadnął zza pleców.

-I ja mam w to uwierzyć? - odparła wątpiąco.

-Przekona się Urszulo. Konkurs dla dorosłych przewidziany jest również i zamierzam wygrać.

Konkurs odbył się tuż po zejściu dzieci z trasy biegu, a Marek tak jak obiecał Uli, wziął w nim udział. Przeznaczona była również nagroda dla zwycięzcy, kwiatek dla ukochanej. Był również bezkonkurencyjny i wygrał z dużą przewagą. Ku zdziwieniu wszystkich kwiatek trafił natomiast do Uli Cieplak.