Dyliżans 3/3

-Musiałeś to zrobić i dać mi kwiatki? – zapytała z wrogością Ula, przechadzając się z Markiem po parku i moście. —Teraz wszystkie panny, matki, ojcowie i kochanki będą patrzyć na mnie wrogo.

-Jakie kochanki Ula? - zapytał zdziwiony. —Za dużo czytasz romansów. Zapewniam cię, że nie ma tu żadnej mojej kochanki. Nie jestem z tych książkowych lordów, książąt, baronów i hrabiów, którzy nieustannie romansują i przestają dopiero wtedy, gdy nie znajdą tej jedynej. Ani taki głupi, aby wdawać się w romans z jakąś panną albo mężatką i wywołać skandal. A dałem ci kwiatki, bo chciałem. Jesteś młodą, piękną i interesującą dziewczyną.

-Proszę nie żartować- odparła od niechcenia.
-Nie żartuję Ula. Ślepy nie jestem, a reszty szybko dowiedziałem się z rozmów. Nigdy nie spotkałem kobiety z taką rozległą wiedzą, jaką ty posiadasz. Uroda idzie w parze z erudycją.

- I ja mam w to uwierzyć- zakpiła. —Widzimy się dzisiaj dopiero drugi raz.

- Czasami po pierwszym spotkaniu się wie czy ktoś jest interesujący, czy nie. Ty jesteś interesująca i mam nadzieję, że nasza znajomość nie skończy się szybko.

Czy, aby Marek teraz mnie nie upatrzył sobie na żonę- zastanawiała się, spoglądając na łabędzie? To chyba niemożliwe, bo nie jestem z jego sfery. Gdyby dowiedział się o matce, to już całkiem byłoby niemożliwe.

-Tu się zgadzam z tobą i ja prawie zawsze wiem czy kogoś lubię, czy nie- odparła, pomijając koniec wypowiedzi Marka o kontynuowaniu znajomości.

-A ze mną jak było? Bardziej na tak czy nie.

-Ciebie trudno nie lubić- odparła cicho.  

-Czy w takim razie mógłbym odwiedzić cię w Rysiowie? -zapytał, podkręcając uśmiech.

Niemożliwe stało się możliwe? – pomyślała.

Od odpowiedzi uchroniło ją pojawienie się Wioletty.

-Tu jesteście, a ja szukam was jak w korcu maku. Wszyscy mówią o twoim wyścigu Marek i tym, że Uli dałeś kwiatki.

-Mówiłam, że tak będzie- mruknęła Ula.

-Ale głosy są podzielone, bo z jednej strony twoja mama i….

-Wiola możesz przestać- przerwała ostro.

-Spokojnie Ula- wtrącił Marek. —Wiem o twojej mamie. Pan Krzyżewski opowiedział mi o ucieczce z guwernantem- odparł, pomijając to, że i Wioletta sporo mu powiedziała. —Tak jak to, że twój wuj poszedł do zakonu, aby odkupić jej winy.

-Wuj akurat od dziecka chciał być duchownym i pomagał mamie w ucieczce- wytłumaczyła najmniej istotną kwestię. —Możesz zostawić nas samych Wiola- zwróciła się do koleżanki.

-Skoro nalegasz- odparła ze skruchą i ulgą, że Marek nie wspomniał o niej.

-Znajomość z taką dziewczyną ci nie przeszkadza? - zapytała po odejściu Kubasińskiej.

-Ja akurat ożenki na siłę nie popieram. Tak jak tego, że winy przodków ciągną się pokoleniami.

-Miłe. A co ci jeszcze powiedział pan Krzyżewski?

-Że w zamian za pomoc finansową miałaś poślubić jego krewnego Franka Zagórskiego.

-Widzę, że wyłożył kawę na ławę- wymruczała. —Teraz pewnie uważasz mnie wyrachowaną kobietę.

-Nie skąd. To nawet bardzo szlachetne, bo nie chciałaś jego pieniędzy dla siebie tylko dla rodziny i na leczenie Beatki.

-Jeśli się kogoś naprawdę kocha, to można wiele zrobić dla tej osoby- tłumaczyła.

-Czyli ciągle tak myślisz?

-Przepraszam, że pytam, ale do czego dążysz?  Składasz mi podobną propozycję? Wiem, że szukasz żony.

-Twój tok myślenia jest doskonały Ula- odparł bez kręcenia. —Chciałem poczekać tylko z propozycją parę tygodni, aby było bardziej naturalnie i wyglądało na miłość.

-I myślałeś, że się bym nie zorientowała, że to kłamstwo? Przecież to widać czy się kogoś kocha , czy nie.

-Ważne, że inni widzą co innego- wtrącił.

 -Załóżmy Marek, że się zgodzę, to co powiesz znajomym? Taki nagły ślub będzie podejrzliwie wyglądać?

-Nie będzie nagle Ula- argumentował. —Damy sobie miesiąc, aby innym powiedzieć o nas i że się spotykamy. Podejrzane też nie będzie, bo wystarczy spojrzeć na ciebie, porozmawiać, dowiedzieć się o charakterze, aby wiedzieć, że na żonę nadajesz się idealnie.

-Widzę, że wszystko przewidziałeś. A twoi rodzice?  Pomyślałeś o nich?

-Najwyżej mnie wydziedziczą. Chociaż wątpię, bo jestem jedynakiem i nie ma za bardzo komu majątku przepisać. To, jak Ula ubijemy targu. Będę dobrym mężem.

-Dasz mi tydzień do namysłu? - zapytała, spoglądając na niego.

-To znaczy, że mogę odwiedzić cię w Rysiowie? Nie dałaś mi odpowiedzi, bo Wioletta pojawiła się i przerwała nam.

-Tak możesz- odparła, ale z wahaniem.

-Opowiesz mi o rodzicach- zachęcał.

-Mama z domu nazywała się Polakowska i mieszkała w Russowie a jej niedoszły mąż w Żelazkowie. Któregoś dnia ojciec oświadczył jej, że znalazł jej kandydata na męża. Mama od pierwszej chwili wzbraniała się, ale ojciec był nieugięty. W końcu któregoś dnia wuj to znaczy młodszy brat mamy wyciągnął ojca na polowanie, a moja babcia spakowała posag mamy, dała jej swoje błogosławieństwo i wyjechała pod Poznań.  A jak jest z tobą i tą dziewczyną, z którą masz się żenić?

-To nie jest dobra kobieta Ula. Uważa się za lepszą, a pokojówki i całą inną służbę uważa za niewolników. Od dziecka taka była to zdążyłem poznać. Tysiąckroć wolałbym żyć z kimś w biedzie niż z nią w luksusie.

Ula do domu wracała z głową pełną myśli. Najgorsze było zaś to, że nie mogła powiedzieć o tym nikomu.

W co się znowu pakujesz Ula. Jakby było ci mało historii z Frankiem. Ale Franek to nie Marek i Marek wie o rodzicach. Pomijając to, że Marek to piękny mężczyzna a Franek był brzydalem. Już nawet dotknięcie jego dłoni było odpychające. Miał takie zimne i oślizgłe dłonie. Wiola ma, poniekąd rację mówiąc, że jest oślizgły jak wąż. A Marek, gdy dotyka i całuje w dłoń, to przechodzą takie miłe dreszcze. Żeby tylko potrafił pokochać mnie, jakbym już wyszła za niego.

Marek tymczasem jechał do letniej posiadłości. Przez drogę zastanawiał się zaś, jak ma powiedzieć rodzicom, że pojawił się ktoś ważny dla niego. Rodziców zastał w salonie, a po wizycie Febo nie było śladu.

-Witam- rzekł, wchodząc do pomieszczenia.

-Niedługo będzie kolacja, to przyjechałeś w samą porę synu- rzekł ojciec. —A jak zabawa? Udana?

-Nawet bardzo udana- odparł, siadając. —Poznałem pewną dziewczynę.

-Znamy ją? – zapytała z zaciekawieniem Helena.

-Nie. To Urszula Cieplak i mieszka w Rysiowie. To koleżanka Wioletty. Jej tato jest tam dyrektorem szkoły, a mama zajmuje się młodymi dziewczętami i uczy je dobrych manier oraz działa w kościele.  Sama Ula zna francuski, umie grać na pianinie, jeździć konno i zna się na arytmetyce.

-Same zalety- mówiła Helena, uśmiechając się. —Mamy nadzieję, że wkrótce nam ją przedstawisz- dodała ku zdziwieniu Marka, bo spodziewał się innej reakcji i tego, że jest Paulina.

-Wkrótce ją poznacie. Jest bardzo nieśmiała.

Z podzieleniem się Uli tajemnicą postanowił natomiast poczekać.

Przez kolejne trzy tygodnie Marek co tydzień przyjeżdżał do Rysiowa, a jej rodzicom już w czasie pierwszej wizyty oświadczył, że stara się o rękę ich córki. Cieplakowie, choć zdziwieni to przyjęli wiadomość z radością. Chcieli opowiedzieć mu również historię sprzed lat, ale ku ich zdziwieniu Marek oznajmił im, że wie i nie ma to dla niego znaczenia. Z Ulą zaś doszedł do porozumienia w kwestii ich małżeństwa i pomocy materialnej. Pierwszy mały zadatek Ula miała dostać po zaręczynach i przed  ślubem, aby mogła doprowadzić dom do jako takiego stanu na przybycie gości weselnych, a resztę po ślubie. W cały układ natomiast wtajemniczona była tylko Wioletta, bo przed nią nic nie ukryło się, ale obiecała milczeć jak głaz.

Czas spędzony w Rysiowie zawsze należał do udanego i robił dokładnie to samo co pierwszego dnia, gdy trafił tam przypadkiem. Pan Cieplak zajmował rozmową, pani Magda rozpieszczała go podsuwając pyszne jedzeniem, z Jasiem grał w szachy, a Beatce pomagał przy kurach. Z Ulą zaś wychodził na spacery i dyskutował, co zawsze wiązało się ze sprzeczką.  Oboje jednak to lubili.

-Nie boisz się, że cię rzucę, jak tylko dasz mi pieniądze na remont dworku- zagadnęła w czasie samotnej przechadzki.

-Ty miałabyś oszukać mnie? - zadrwił. — Ty na najładniejsze jabłko u sąsiada nie skusiłabyś się, a co dopiero na pieniądze hrabiego. Pomijając to, że ci się podobam.

-Samooceną jesteś zarozumiały- odparła drżącym głosem. —Nigdy nie mówiłam, że mi się podobasz.

-Czasami słowa są zbyteczne i wystarczy mina, aby wiedzieć co się myśli albo czuje- stwierdził klarownie.

-Od kiedy stałeś taki filozoficzny? - zapytała z zażenowaniem.

-Od niedawna. A uczę się od mistrzyni Uli.

W kolejnym tygodniu na niedzielne popołudnie Marek zaprosił Ulę do letniej posiadłości w Leśnej Górze, aby wszyscy mogli się poznać. Rozmowę na temat przeszłości pani Cieplakowej miał już za sobą, a rodzice przyjęli to ze spokojem i bez protestów, to i spotkanie przebiegało w miłej atmosferze. Sama Ula zaś wywarła na nich jak najlepsze wrażenie. Podobnie jak wnętrze salonu na niej.

-Marek wiele opowiadał nam o tobie– odezwała się Helena, gdy usiedli i część oficjalną, czyli powitanie i przedstawienie się mieli za sobą. —I były to same dobre rzeczy. Masz dopiero dwadzieścia lat a wiedzę ogromną, jak wspominał Marek.

-Miło słyszeć proszę pani- mówiła stremowana. —Rodzice dbali, abym miała jak największą wiedzę.

-Mądrzy ludzie- odparła życzliwie. —Tych rodziców, którzy uważają, że córce oprócz posagu i męża nie jest nic więcej potrzebne, kompletnie nie rozumiem.

-Czas Marek, aby pokazać się publicznie i na salonach – odezwał się i ojciec. —Nasi znajomi również powinni, poznali Urszulę.

-I dlatego wybieramy się we środę do teatru tato.

-Bardzo dobrze synu- rzekła mama. —To, co zapraszam na obiad. Pani Aniela wszystko przygotowała.

Po podwieczorku czas było Uli wracać. Marek również musiał wracać do swojego domu w Warszawie, to postanowił potowarzyszyć Uli do stolicy a dalej, miała jechać dyliżansem. Oboje pożegnali się więc z seniorami i wyszli na dwór. Doszli już do powoziku, gdy Ula zauważyła brak szalika. Marek razem z woźnicą zajęty był zaprzęgiem, to do domu wróciła sama. Leżący szalik zauważyła natomiast przy drzwiach saloniku, a podnosząc go, usłyszała niechcący urywek rozmowy.

-Wiedziałam, że się uda Krzysiu- mówiła Helena. —Wystarczyło puścić pogłoskę, że chcemy ożenić go z Pauliną, a sam przyprowadził nam pannę na wydaniu. Całkiem przyzwoitą pannę. Bałam się, że wybierze jakąś trzpiotkę pokroju tej Kubasińskiej. Oby tylko było coś z tej znajomości.

-Oby Heleno- odparł Krzysztof.

Dużej nie chciała podsłuchiwać, bo ktoś ze służby albo sami Dobrzańscy mogliby zobaczyć ją. To, co usłyszała wystarczyło zaś, aby mieć nad czym myśleć.

-Stało się coś Ula?  Masz taką dziwną minę- rzekł Marek, gdy ruszyli w drogę.

-Słyszałam niechcący rozmowę twoich rodziców- mówiła cicho.

-Obrażali cię? - zapytał ostro.

-Nie nic z tych rzeczy- zaprzeczyła momentalnie.  —Byli nawet zadowoleni ze mnie. Chodzi o to, że oni sami puścili plotki, że chcą ożenić cię z Pauliną. Chcieli wymóc na tobie przyprowadzenie żony.

- Powinienem domyślić się Ula- odparł skrzywioną miną.

-I co teraz będzie? – pytała. — Musimy coś wymyślić.

-Nie wiem co -odparł ze zniechęceniem. —Na razie muszę wrócić do domu i wypytać ich. Pan odwiezie cię na przystanek z dyliżansami.

Do domu nie poszedł jednak, bo nie był pewny czy tak naprawdę jest zły na rodziców. Tak samo nie był pewny powodów chęci poślubienia Uli. To, co kiedyś miało być wybawieniem stało się czymś, co chciał zrobić, a to co było fascynacją, stało się uczuciem. Próbował również drugim powozem dogonić Ulę, ale gdy dojechał na przystanek, skąd odjeżdżały dyliżansy w stronę Rysiowa, to okazało się, że przyjechał za późno. Gonić zaś nie gonił go, bo do środy było blisko i miał nadzieję, że pomimo tego, że sprawa przybrała inny kierunek, to Ula pojawi się na spotkaniu.

W środę popołudniem Marek czekał na Ulę przed teatrem. Ona jednak nie pojawiła się w umówionym miejscu. Nie niepokoił się zbytnio tym, bo podróż z Rysiowa do Warszawy była długa i wyboista, to mogło stać się coś nieprzewidzianego. Dzień później zaś pojechał do Rysiowa, ale Uli nie zastał.  Od jej rodziców dowiedział się natomiast, że dwa dni temu podjęła pracę niani w Warszawie.

-Ula powiedziała nam o waszym układzie- zaczął Cieplak niewygodną rozmowę. —To było wysoce nierozsądne.

-I bardzo głupie panie Józefie- poparł szczerze i gotów na poniesienie wszystkich konsekwencji. —Tylko że ja teraz chcę tego ślubu naprawdę. Kocham państwa córkę. Muszę tylko powiedzieć jej o tym. Wiem, że i ona mnie kocha.

-Nawet bardzo kocha- odparła Cieplakowa.

-Tym bardziej muszę zobaczyć się z nią.  Proszę powiedzieć, gdzie pracuje.

-Nie mamy adresu- rzekł Cieplak. —Gdzieś w Śródmieściu. Obiecała przyjechać, jak tylko będzie mieć wolne. Zostawiła lis na wypadek, gdybyś pojawił się tutaj- dodał, podając kopertę.

-Jeśli przyjedzie, to proszę powiedzieć jej, że byłem i czekam na nią- mówił błagalnie, miętoląc w dłoni list.

-To możemy obiecać- powiedziała Magda.

W drodze do Warszawy, gdy tylko woźnica ruszył sprzed dworku, zajął się czytaniem listu.

                                                                          Rysiów dnia 03.06. 1848

                             Drogi Marku.

           Marek piszę do Ciebie, bo nie wiem, kiedy będzie okazja zobaczyć się, a chcę uwolnić Cię z tego układu. Nie na nawet sensu ciągnąc tej farsy dalej, skoro twoi rodzice wymyślili ten fortel, nie ma zagrożenia na Twój ożenek z Pauliną i nie jestem Ci potrzebna. Nie mogłam też, nie powiedzieć Ci tego, co słyszałam, bo byłoby to nieuczciwe. Potem widziałam Twoją minę, gdy dowiedziałeś się prawdy, a sam mówiłeś, że mina mówi wiele. Twoja mówiła, że jesteś zły na rodziców. Wolałam więc sama szybko usunąć się z Twojego życia i zanim rozeszło się po ludziach, że było coś między nami i nie powtórzyć historii z Frankiem Zagórskim, że znowu moi rodzice byli przeszkodą w moim zamążpójściu. Może kiedyś zobaczymy się jeszcze i porozmawiamy jak przyjaciele. Teraz mogę napisać Ci, że miło było Cię poznać, życzę powodzenia i znalezienia prawdziwej miłości.

                                                       Z poważaniem Urszula Cieplak.

                                        

Od zniknięcia Uli minęły dwa tygodnie. Dla Marka zaś były to dwa długie tygodnie, bo wiedział już, że kocha i żałował, że nie zdążył powiedzieć tego Uli. Chciał zrobić to na kolejnej zabawie w parku Ujazdowskim. Chodził za to popołudniami po parkach z nadzieją, że może skoro Ula jest nianią, to spotka ją na spacerze z dziećmi. Pytał nawet o nią inne nianie, ale żadna nic nie wiedziała albo nie chciała powiedzieć. W końcu jedną ze starszych niań oczarował swoim uśmiechem i powiedziała mu, że ktoś taki przychodzi tutaj przedpołudniem. Dwa dni później dopisało mu szczęście i zobaczył Ulę nieopodal dzieci rozłożonych na kocu.

-Witaj Ula. Szukam cię od wielu dni- rzekł jej znienacka.

-Marek co tu robisz? –zapytała zaskoczona.

- Jestem, żeby porozmawiać Ula.

-Napisałam ci list przecież. Czytałeś?

- Czytałem i schowałem w sekretarzyku na pamiątkę. Ula kiedyś i tak muszę się ożenić, mieć dzieci i….

-Nie wiem, po co mi to mówisz- wtrąciła.

-Bo cię kocham Ula i chcę ożenić się z tobą całkiem naprawdę. Już w tę niedzielę po twoim odjeździe zacząłem sobie to uświadamiać. Próbowałem nawet dogonić powozik, ale zdążyłaś odjechać. Później pomyślałem, że do środy jest niedaleko, to wtedy powiem ci o uczuciach.

-Mówisz prawdę- pytała z bijącym sercem.

-Najszczerszą- odparł. —Jesteś dobrą rodzinną, mądrą i uczciwą kobietą. Równie dobrze mogłaś zataić przede mną rozmowę rodziców.
-Nie mogłam. Byłoby to nieuczciwe.
- I za to między innymi pokochałem cię- mówił, całując delikatnie w usta.

-O Boże- westchnęła Ula, gdy oderwał się od jej ust.  —Nie wiedziałam, że pocałunek jest tak cudowny.

- To tylko delikatne muśnięcie Ula. Coś prawdziwego poznasz i doznasz już niedługo w noc poślubną. Przekonasz się, jak cudownie może być między kobietą a mężczyzną kochanie- mówił czule.  

-Mówiłam już, że też cię kocham? – zapytała, czerwieniąc się na słowa Marka.

-Nie, ale było to dla mnie oczywiste.

W ostatnią sobotę września od rana pod wyremontowany dworek w Rysiowie zajeżdżały sznury dorożek, dyliżansów, powozików. Wśród nich był ten najważniejszy ślubny powozik.

 Sam ślub odbył się w kościele w Rysiowi w samo południe, a ceremonii przewodniczył wujek Uli, który w czasie kazania wspomniał również o pięknej miłości rodziców Uli. Wesele zaś odbyło się na łące przylegającej do domu panny młodej i trwało do wieczora. Później wszyscy pomału rozjeżdżali się po swoich domach.

-Dałem wolne całej służbie do jutrzejszego popołudnia pani Dobrzańska- rzekł Marek do ucha w drodze do ich domu w Warszawie. —Twojej pokojówce również.

-A jak poradzi sobie pan panie Dobrzański z moją sukienką? Nie jest łatwo po odpinać wszystkie haftki i guziczki i porozwiązywać sznureczki.

-Jakoś poradzę sobie pani Dobrzańska.

W kolejnych latach i w odpowiednich odstępach czasowych na zregenerowanie organizmu Uli na świat przychodziły ich dzieci. Dwoje przystojnych synów Tomek i Szymon oraz czwórka uroczych córeczek. Małgosia, Justynka, Julita i najmłodsza nazywana Marzycielką. (;