Zemsta 2/2

Dosypanie do ulubionego koniaku Marka odpowiedniej ilość dopiero co zakupionych tabletek nasennych, było pierwszym punktem zemsty Pauliny na Marku. Samo jego otrucie i przeniesienie na tamten świat nie dawało jej jednak satysfakcji, bo Marek zemsty tak naprawdę nie poczułby, a chciała, żeby było całkiem inaczej. Zdawała sobie również sprawę, że za takie coś czekałoby ją wieloletnie więzienie albo nawet dożywocie. W jej planach natomiast było skompromitowanie go w mediach. Było to o tyle łatwe, bo Marek był częstym bohaterem kolorowych gazet oraz plotkarskich portali i teraz chętny na opisanie ostatnich wydarzeń z życia prezesa F&D, znalazł się szybko. Wystarczyło, że Paulina zadzwoniła do naczelnej Na pikantnie i powiedziała im, że właśnie rozstała się z niewiernym narzeczonym i chętnie opowie o prawdziwym życiu z nim i nim samym. Redakcja nie była również przypadkowa, bo słynęła z najostrzejszych tekstów i zdjęć głównie publikowanych w Internecie. Jej samej nie przeszkadzało nawet to, że z naczelną Arletą Nowakowską za wszystkie poprzednie teksty, była na wojennej ścieżce. Kolejny telefon Febo wykonała do Dagmary swojej dawnej znajomej. W przeszłości pracowała ona w agencji detektywistycznej i dla niej samej, ale po wielu przekrętach została pozbawiona praw do tego zawodu. Teraz za dobrą zapłatą zdolna była znowu popracować dla Febo.

Dla Uli również szykowała odwet. Z tą różnicą, że w przypadku Cieplak miało obyć się bez uszczerbku na zdrowiu. Zanim jednak wybrała się do Rysiowa, to zajęła się przygotowaniem trunku. Wylała część koniaku do zlewu, wsypała kilka tabletek nasennych, mocno potrzęsła i odłożyła na swoje miejsce. Znał też przyzwyczajenia byłego narzeczonego i wiedziała, że po pracy i gdy jest zdenerwowany, to sięga właśnie po ten alkohol. Po dzisiejszym dniu zaś była  niemal pewna, że będzie podobnie i Marek skusi się na swój ulubiony trunek. Czekać na jego powrót i na to aż zaserwuje sobie szklaneczkę koniaku, a mikstura zacznie działać, jednak nie zamierzała. Było dopiero po trzynastej i liczyła, że prędzej niż za cztery – pięć godzin albo jeszcze później do domu nie wróci. Ona w tym czasie jak planowała, uwinie się w Rysiowie z Ulą, wróci do domu, poczeka na Marka i dopilnuje, aby wypił, to co przygotowała. Później, gdy sen miał już go zmorzyć, to wystarczyło zadzwonić po Dagmarę i jej znajomego, strzelić kilka fotek roznegliżowanego Marka w ramionach nagiej kobiety i opublikować w Internecie. Część zdjęć planowała również wziąć na spotkanie z Arletą.

Ula tymczasem po powrocie do domu wypłakała się ojcu z tego, co ją spotkało. Ten zaś uspokajał i zapewniał, że z czasem jej ból minie. Później, gdy zauważyła podjeżdżającego Marka pod dom, to uprzedziła ojca, aby powiedział mu, że jej nie ma. Popołudniem zaś wybrała się na samotny i daleki spacer. Chciała przemyśleć, to co podsłuchała z rozmowy ojca i Marka.

Proszę jej powiedzieć, że to co mówiłem jej w SPA, jest już faktem.  I że dedykacja z książki też jest jak najbardziej prawdziwa.

Paulina jadąc taksówką do Rysiowa, miała jeden cel. Zamierzała bowiem zaszantażować Ulę. To, co chciała jej powiedzieć, miała już przygotowane i jedynie mogła obawiać się, że jej nie będzie albo że w ogóle nie będzie chciała rozmawiać. Dlatego też, gdy zobaczyła ją idącą w stronę lasu, to się ucieszyła i kazała zatrzymać się taksówkarzowi.  Wolała rozmawiać w ustronnym miejscu, bez światków i nie było obawy, że wyrzuci ją za drzwi.

To, że ktoś idzie za nią Ula, zorientowała się po trzasku gałęzi. Myślała nawet, że to Marek ukrył się gdzieś i teraz szuka okazji do rozmowy.  Gdy jednak obróciła się, to się mocno zdziwiła.

-Co pani tu robi? -zapytała spokojnie.

-Jesteś zwykłą szmatą i złodziejką czyichś narzeczonych- rzuciła w odpowiedzi.

-I tylko po to pani fatygowała się aż tutaj? Bardzo wzruszające.

-Nie tylko po to. Powinnam cię zniszczyć, ale dam szansę. Musisz tylko oskarżyć Marka, że wykorzystał cię w niemoralny sposób.

-A jeśli nie?

-To postaram się, aby prasa dowiedziała się o wszystkim.  Od Wioli wiem, co zrobił ci Marek i z ofiary staniesz się współwinną. Mam znajomości w mediach i tak mogę cię obsmarować, że życia w Rysiowie nie miałabyś. Tak jak w przyszłości szans na znalezienie pracy.

-Mimo to nie jestem zainteresowana- odparła zdecydowanie. —W końcu przeżyłam bardzo miłe chwile z Markiem- dodała brutalnie.

-Za które możesz teraz słono zapłacić- wysyczała przez zęby.  

-Są rzeczy, dla których warto było zapłacić każdą cenę- powiedziała jej prosto w twarz.

-Ja na twoim miejscu inaczej mówiłabym- odgrażała się i hamując wybuch wściekłości. —Rysiów to mała mieścina.  Powinnaś pomyśleć o rodzinie i ojcu. Podobno choruje na serce i chyba nie chciałabyś, aby wytykali go palcem.

-Oboje jesteście sobie warci, bo działacie w ten sam sposób- mówiła odważnie. —Tyle mogę pani powiedzieć.

-Masz czas do jutro- odparła tonem nieuznającym sprzeciwu. —Jutro po południu mam właśnie umówione spotkanie z jedną z dziennikarek.

-A ja mam coś, co należy do was- oznajmiła z równą pewnością. —Weksle mogę wykorzystać w każdej chwili i puścić was z torbami.

-Jednak jesteś złodziejką i cwaniarą do tego- mówiła z pogardą, ale Ula nie zamierzając słuchać tego ani komentować, odeszła kawałek. —Mówię do ciebie- dodała Febo po chwili, szturchając ją lekko za ramię.

-Może pani mnie nie dotykać? -odparła Ula, wyrywając się jej. 

-To zrób, co ci każę- mówiła rozkazująco i dalej szturchając Ulę.

W czasie szarpaniny Ula zahaczyła o gałąź, straciła równowagę na śliskiej trawie, upadła  uderzając głową w kamień, a z rany potoczyła się krew. Przerażona Febo próbowała ocucić ją, klepiąc ją po policzku i mówić do niej, ale to nic nie pomagało. W końcu w panice postanowiła chwycić za ręce i zaciągnąć ją do szopy w pobliżu opuszczonego domku letniskowego i tam pozostawić. Zwłaszcza że daleko do niej nie było, bo tylko jakieś dziesięć metrów. Gdy już zawlekła ją tam i położyła przy ścianie, to zasunęła zewnętrzną zasuwę, zadzwoniła po taksówkę i czym prędzej uciekła w stronę przystanku PKS-u, aby tam poczekać na swój transport.  W drodze do Warszawy myślała o tym, co się stało i co dalej. Choć nikt jej tu nie widział i nie wiedział, że wybiera się do Rysiowa, to zawsze istniała możliwość, że policja dojdzie i do niej. Choćby poprzez taksówkarzy. Na swoje ewentualne przesłuchanie przygotowała sobie nawet to, co może zeznać. Powie, że gdy rozstawała się z Ulą, to była jeszcze żywa. Poza tym trudno byłoby uwierzyć, że dała radę przeciągnąć Ulę w inne miejsce. W tym wszystkim zapomniała o Marku i zamiast do własnego domu pojechała do Aleksa. Brata nie było, to dla uspokojenia nerwów zrobiła sobie drinka, wzięła tabletkę nasenną, skryła się w jednym z pokoi i szybko zasnęła. Późnym wieczorem znalazł ją tam Aleks. Siostra była ewidentnie roztrzęsiona, ale powodów się nie dowiedział. Wcześnie rano Paulina obudziła się i przygotowała nowy plan. Postanowiła wynająć samochód i wrócić na miejsce zbrodni z nadzieją, że ciała nikt jeszcze nie znalazł. Później postara się zawlec ją do samochodu, zawieść nad staw i upozorować samobójstwo. Wina za to miała spaść na Marka.

Ula świadomość odzyskała chwilę po odejściu Pauliny. Szybko też uświadomiła sobie, że boli ją gdzieś w tyle głowa, ma niewielkiego guza i to, gdzie się może się znajdować. Próbowała od razu wyjść, ale szopa, była zamknięta od zewnątrz.  Zaczęła więc pukać i wołać, ale nikt jednak nie przychodził na pomoc i pozostało jej tylko czekać. Telefon jak na złość również był wyładowany, a jedyne okno otwierało się od dworu. Pocieszał ją fakt, że nie jest to całkowite odludzie, bo na działkę często przyjeżdżali właściciele, wędkarze chodzili tędy na pobliski staw i gdy usłyszy coś z dworu, to da wtedy znak o swojej obecności. Do samego wieczora nikt jednak w pobliżu się nie pojawił i zdała sobie sprawę, że będzie musiała spędzić tutaj noc. Na szczęście w szopie było krzesełko oraz światło, to mogła usiąść i odganiać się od pająków i myszy, a którymi brzydziła się i bała. Bała się również o ojca i rodzinę, bo doskonale zdawała sobie sprawę, że będą się martwić, jak nie wróci do domu na noc. 

Następnego dnia po jedenastej Paulina pojawiła się w Rysiowie ponownie i odnalazła miejsce, gdzie ukryła Ulę. Dla bezpieczeństwa, choć dalej od szopy, zaparkowała tak samochód, aby nie był widziany z drogi. Musiała tylko przejść przez chaszcze, aby dostać się do szopy. Wśród gąszczy nie zauważyła czterech palików i porozrywanej taśmy oznaczającej zazwyczaj niebezpieczne miejsce. Kolejny jej krok spowodował, że wpadła dwa metry w dół, połamała sobie nogę a z bólu zemdlała. Wkrótce pojawiła się tam policja i po śladach natrafili na nią.

W południe Ula w końcu doczekała się odgłosów dobiegających z zewnątrz i zaznaczyła swoją obecność. Krzyczała i waliła w drzwi, chociaż bała się, że to Paulina wróciła. Chwilę później, gdy drzwi otworzyły się, to z ulgą stwierdziła, że to policja.

Godzinę później obie leżały już w tym samym szpitalu, co Marek i były po badaniach. Stan Pauliny był jednak zdecydowanie gorszy, bo złamanie nogi trzeba było zespolić operacyjnie. Ula w tym czasie po zgodzie lekarza mogła zeznawać i opowiedziała policji o poprzednim dniu.

W szpitalu pojawiła się również jej rodzina i Ala. Ta zaś powiedziała jej o Marku i że Febo prawdopodobnie chciała przenieść go na drugi świat.

-Jak można być tak okrutnym człowiekiem? -pytała z niedowierzaniem Ula na to, co usłyszała.

-Widocznie można- odparła sugestywnie Ala. —Wczoraj, gdy wyszłaś, to Paulina jak szalona wystrzeliła z biura Marka, potrąciła mnie a chwilę później Marek mi i Adamowi powiedział, że odwołał ślub. Ona zawsze była zaborcza, a takie coś mogło posunąć do najgorszych rzeczy.

-Tylko po co w takim razie kazała mi oskarżać Marka? -zastanawiała się głośno Ula.

-Nie wiem. Śledztwo wszystko wykaże. Najważniejsze, że jesteś cała i zdrowa, a Marek chyba naprawdę kocha cię. Chociaż trudno w to uwierzyć.

-To samo mówił ojcu- odparł cicho.

Marek tymczasem całkowitą świadomość odzyskał trzy godziny później a tym, gdzie się znajduje, mocno się zdziwił. Jedynie co pamiętał, to że przed snem wypił sporo koniaku. Sebastian opowiedział mu również o Uli i Paulinie i o tym, czego dowiedziała się policja.

-Istny kryminał Seba- mówił z niedowierzaniem. —Co ona tak naprawdę planowała? Uśpiła mnie, pojechała do Rysiowa. Ulę również chciała skrzywdzić?

-Nie wiem Marek. Dopiero jak Paulina będzie mogła już zeznawać, to wszystko będzie jasne- odparł. —Policja przypuszcza, że Paula pewnie bała się, że zabiła Ulę i dlatego ukryła w tej szopie.

-Kiedyś powiedziała mi, że jak dowie się o kolejnej kochance, to zabije mnie i ją- oznajmił poważnie.

-To widocznie wybrała mniej brutalną wersję- stwierdził Olszański. — I muszę przyznać ci rację.  Z Pauliną miałbyś ciężkie i niebezpieczne życie.

Jeszcze tego samego dnia Marek mógł spotkać się z Ulą i wyjaśnić sporo spraw. Ula ze względu na uraz głowy nie mogła wstawać z łóżka, to pielęgniarka przywiozła Marka do jej sali. Nawet poszczęściło się im, bo pacjentki z łóżka obok nie było i mogli porozmawiać ze spokojem.

-Ula- zaczął Marek od drzwi. —Tak mi przykro.

-Nie twoja wina Marek.

-Po co ona w ogóle tam jechała? Chciał zrobić ci coś podobnego co mi.

-Nie. Przyjechała z propozycją- zaczęła wyjaśniać. —Kazała mi ciebie oskarżyć o nieetyczne postępowanie. Kiedy nie chciałam się zgodzić, to zaczęły się przepychanki i w końcu upadłam.

-Więc o to jej chodziło- mówił z niedowierzaniem. —Chciała w ten sposób mnie zniszczyć. W uśpieniu mnie pewnie miała również cel.

-Teraz sam widzisz, do czegoś mogą doprowadzić wszelkiego rodzaju kłamstwa i machlojki- stwierdziła wymownie Ula.

-Ula, ale ja naprawdę zmieniłem się i szczerze zakochałem -wtrącił.  —Gdybym tylko mógł cofnąć czas- dodał cicho.

-Teraz ci wierzę Marek- odparła, ku jego radości. —A na wyjaśnienia będzie czas, jak wyjdziemy stąd.

-Nie Ula. To jest doskonały czas- odparł podniesiony na duchu i biorąc za rękę. —Byłem kompletnym idiotą i dostałem nauczkę. Teraz wiem, jakim jesteś skarbem i kocham cię jak szalony- mówił, wpatrzony w nią.

-I ja cię kocham- odparła w końcu. —Nawet po tym, co zrobiłeś, nie potrafiłam przestać.

-Naprawdę? -pytał, zbliżając się twarzą do jej twarzy.

-Nawet bardzo kocham- wyszeptała tuż przy ustach Marka.

Dowody na Paulinę policja zaczęła zbierać, zanim ona sama mogła już zeznawać. Sporo dowiedzieli się z jej telefonu i połączeniach z redakcją Na pikantnie i Dagmarą. Obie panie nie chcąc mieć problemów, zeznały całą prawdę. Pierwsza z nich opowiedziała o jej telefonie i propozycji ujawnienia kulis życia z Markiem oraz o ich rozstaniu. Druga natomiast o skompromitowaniu Marka w Internecie. Również z przeglądania stron internetowych policjanci dowiedzieli się, że Paulina szukała dawkowania tabletek nasennych tak, aby kogoś uśpić.

W szpitalu Ula z Markiem musieli zostać na dwa dni na obserwacji. Marek z obawy uszkodzenia nerek i wątroby a Ula ze względu na wstrząśnięcie mózgu. Przez ten czas sporo osób ich odwiedzało. Wśród nich był i Pshemko. Dla Uli miał również sukienkę, którą obiecał jej uszyć. Obiecał je również, że po wyjściu zajmie się nią, choć Ula nie wiedziała do końca, co ma mistrz na myśli.

Na niespodziankę długo nie czekała, bo pięć dni później porwał ją z firmy i zawiózł tylko jemu znane miejsce. Dwie godziny później wiózł do firmy z powrotem.

-Nie mogę doczekać się, aż cię zobaczą Urszulo- mówił jej w samochodzie. —A Marek oczu od ciebie nie oderwie. Chociaż nie wiem czy nie woli cię w starej wersji. Zbyt dużo pięknych kobiet kręciło się obok niego i to gubiło go.

-To będzie musiał się przyzwyczaić Pshemko.

Wejście do firmy Ula miała z przytupem, bo kończyła się właśnie pora obiadowa i w holu było kilka osób. Wśród nich Marek i Sebastian.
-Widzisz, to co ja? -zapytał kadrowy Marka, gdy Ula szła obok mistrza, a po holu słychać było szepty.

-No- westchnął tylko.

-I, co chłopcy? Zdziwieni? -zapytał ich Pshemko. —Ja zawsze mówiłem, że nie ma brzydkich kobiet są tylko dobrze zakamuflowane. Nie chwaląc się, ale trafiłem właśnie na taką osobę, odpowiednio oszlifowałem i stała się diamentem. Teraz ty Marco masz za zadanie, żeby dbać o ten diament, jak o kwiaty.

-Do końca świata i jeden dzień dłużej- odarł mistrzowi, ale patrząc na Ulę. —Ula wyglądasz jak tysiąc marzeń- dodał do niej samej.

-Sam zakręciłbym się obok ciebie, gdybym nie był związany z Wiolką, a Marek nie był moim najlepszym przyjacielem- dodał Olszański. 

-A nie mówiłem Urszulo, że zwalisz ich z nóg- wtrącił Pshemko.

-Mówiłeś i było warto zmienić się dla takiej chwili. 

Wieczorem czekała na Ulę kolejna niespodzianka, bo ich planowane od dwóch dni wyjście miało okazać się wyjątkowe. Nie było to też nic wykwintnego tylko zapiekanki i palmiarnia. Marek podobnie jak przed paru miesiącami był tak prędzej i ukrył małego szampana i kieliszki.

-Musimy taką palmę mieć w naszym domu Ula- zagadnął, gdy wypili po kieliszku trunku. —Będziemy mogli codziennie stać pod nią i się całować- mówił, obracając do siebie.

-Ciekawie- wymruczała.

-Racja Ula. Ja ci się jeszcze oświadczyłem. Ale tak się składa, że jestem przygotowany na taką okoliczność- mówił, sięgając do kieszeni. —Ula wyjdziesz za mnie? -dodał po chwili.

-Pod warunkiem, że oprócz palmy będzie tam też miejsce na psa i mały ogródek.

-Załatwione- odparł bez namysłu.

-To załatwione Marek. Wyjdę za ciebie- odparła Ula.

Chwilę później na palec Uli Marek wsunął pierścionek zaręczynowy. Na sam koniec zaś przyciągnął jeszcze bliżej do siebie i pocałował.

Paulina tymczasem przechodziła rehabilitację po operacji. Mogła również zeznawać. I choć policja wszystko już wiedziała, to i tak próbowała nie przyznawać się do większości zarzutów. W końcu Marek odpuścił sobie oskarżanie jej w zamian za zniknięcie z jego życia i wyjazd z Polski. Z tym że do sprawy w każdym momencie mógł wrócić. To jednak nigdy nie nastąpiło i wraz z Ulą wiódł długie i szczęśliwe życie, a los obdarzył ich trójką udanych dzieci. Kacprem, Edytą i Natalią.