Hańba cz. 3

Tożsamość tajemniczej dziewczyny w niebieskiej sukience siedzącej w kościele obok Cieplaka została Markowi poznana, dopiero gdy skończyła się msza. Z kościoła wyszedł jako jeden z pierwszych i przez kolejne minuty stał wraz z Sebastianem ukryty pod drzewem i wśród wiernych wychodzących ze świątyni, wypatrywał tylko jednej osoby.

-Ciągle nie zmieniłeś zdania przyjacielu, co do panny Cieplakówny? -zagadnął Olszański.

-Nie, nie zmieniłem przyjacielu i nie zamierzam zmieniać. Ula to ta dziewczyna w niebieskiej sukience, która siedziała w kościele obok pana Cieplaka? - pytał. —Czy może była to niania?

-Nigdy jej nie poznałem, ale z tego co wiem, Cieplakowie nie zatrudniają niani do małej i Ula głównie się nią zajmuje. Chodzą słuchy, że jest całkiem w tym dobra. To dobre rokowania na waszą przyszłość i wasze dzieci Marek.

-Nie gorączkuj się tak -hamował jego zapędy. —Nie zamierzam się żenić tak szybko. Na razie wystarczą mi zaręczyny, a ja będę mógł się jeszcze bawić przez parę miesięcy. Tyle wdówek jest na świecie -dodał z rozmarzeniem.

-To uważaj, bo znajdzie się lepsza partia dla panny Cieplak -stwierdził przewrotnie Sebastian. —Najpierw był lekarz, później baron, a teraz hrabia.

-Trudno o lepszego ode mnie -odparł z udawaną wyższością.

-Skromnością nie grzeszysz. Tylko uważaj na pannę Ule. Podobno jest inna niż inne panny - rzekł poważnie.

-To znaczy, co? -pytał zainteresowany.

-Jest oczytana, nie daje sobą kierować i twardo stąpa po ziemi.

-To dobrze, bo nie cierpię tych ciągle chichoczących panienek z byle czego i niewiedzących co powiedzieć w danej sytuacji. Jeszcze gorsze są ich matki z nadskakiwaniem mi i rodzicom.

-To mamusię masz z głowy Marek. Przyjdzie ci tylko żonkę poskromić.

-Wątpisz w to Seba?

-Absolutnie nie. Wybacz, ale Wioletta z rodzicami wyszła z kościoła i pójdę przywitać się z nimi.

Po odejściu Sebastiana Marek czekał, aż z kościoła wyjdą Cieplakowie. Ci zaś wyszli jako jedni z ostatnich osób.  Gdy pojawiła się z zasięgu jego wzroku, a słońce rzuciło na jej twarz promienie słońca, uśmiechnął się na jej widok. Panna Cieplakówna okazała się delikatnej, subtelnej urody i smukłej figury.

-Witam. Miło państwa widzieć ponownie -przywitał się Marek, kłaniając się jednocześnie, jak wypadało dżentelmenowi.

-A to pan -odezwał się Cieplak.  

-We własnej osobie -odparł Cieplakowi. —Panno Urszulo -dodał, całując w rękę na przywitanie. —Miło pannę widzieć. Pięknie panna  dziś wygląda -dodał, podkręcając uśmiech i ukazując piękny uśmiech.

-Dziękuję -odparła, wpatrując się z zachwytem w twarz mężczyzny. —Ale mógł pan oszczędzić sobie komplementy. I nie wiem, co miało znaczyć to dziś? Wczoraj źle wyglądałam? -zapytał na koniec ciętą ripostą.

-Córcia możesz chociaż raz oszczędzić uszczypliwości -upomniał Cieplak.

-Nic się nie stało, proszę pana. Uwaga była nawet bardzo celna. —Chciałem być tylko uprzejmy wobec panny -dodał, zwracając się do Uli.

-Tak jak wszyscy gogusiowie tego świata -wymruczała. 

-Wdowę Milewską pan zna? -wtrącił Cieplak, aby nie pozwolić córce na rozkręcenie się w dyskusji.

-Tak -odparł, witając się z nią pocałunkiem w dłoń. —Miło panią widzieć. Pani Milewska uczęszczała z moją mamą do szkoły, a rodzice znali pani Alicji świętej pamięci męża -wyjaśnił również Cieplakom.  

-Wszystko się zgadza -przytaknęła Milewska.

-Ja bardziej kojarzę pani dzieci. Syn jest dwa lata starszy ode mnie, a córka jak wydaje mi się około pięciu lat młodsza i niedawno wydała się za Maćka Szymczyka.

-Dokładnie to osiem miesięcy temu i wkrótce powije mi wnuka albo wnuczkę. Syn niestety na razie nie zamierza się żenić.

-To serdecznie gratuluję powiększenia rodziny.

-Może zechce pan zaszczycić nas obecnością na obiedzie -zaproponował Cieplak.

Marek chciał już odmówić, ale zauważył grymas na twarzy swojej przyszłej żony i postanowił zrobić na przekór jej.

-Z przyjemnością -odparł z ochotą. — Będzie okazja, aby lepiej się poznać z pana córką. Uprzedzę, tylko pana Febo, że nie będzie mnie u nich na obiedzie.

-Pan Febo już wie -odezwał się sam zainteresowany zza jego pleców, który wraz z rodziną pojawił się obok. —Możesz iść Marek. A jak u pana trzyma się cena pszenicy za kwintal panie Józefie?

-Tyle, co w spółdzielni…

W czasie, gdy panowie i Ala zajęli się rozmową,  Ula miała okazję na chwilę rozmowy z Pauliną.

-Ulka co ma znaczyć te lepiej poznać się z tobą? -pytała podejrzliwie Paula. —Nie wiem o czymś.

-Cały ten Marek to nowy pomysł ojca. Tylko nikomu ani słowa.

-Niby ty i on? -pytała cicho. —Jakim cudem? Jeszcze wczoraj to Piotr był faworytem.

-Takim, że wczoraj poznali się i jakoś zmówili o mnie. Tylko tyle wiem -kłamała na doczekaniu.  

-Ciekawe -dumała Paulina. —Może prawdą jest to, co mówią o jego krewnych.

-O tym bezdzietnym małżeństwie z kamienicą w Warszawie i majątkiem w Nieborowie? -pytała i sama zaczęła zastanawiać, czy Marek faktycznie nie chce skusić się na ich majątek.

-O nich Ula. Kuzyn Marka już spotyka się z Anną od Makowskich.

-Tylko że minął dobry miesiąc od czasu, jak buchnęła wieść o zamiarach państwa Domagalskich oddania swojego majątku temu, kto pierwszy się ustatkuje z rodziny Dobrzańskich. Marek miał sporo czasu, aby uderzyć w konkury do kogokolwiek.

-Istotnie Ula. A Marek, jeśli uderzy w konkury do ciebie, to pan Sosna furii dostanie.

-W sumie byłoby dobrze trochę go rozjuszyć -odparła klarownie.

-Nigdy taka nie byłaś Ula. To ja i Wiola miałyśmy zapędy diablicy.

- Widocznie zbyt wiele czasu spędzamy razem Paulinko.

Droga do domu, choć krótka w towarzystwie Marka dłużyła się Uli niemiłosierni. W dodatku za towarzystwo mieli tylko Beatkę.

-Jest pani zła na ojca za zaproszenie mnie na obiad? -zagadnął. —Minę miała pani niesrogą.

-A jak pan myśli?  -pytała złośliwie.

-Myślę, że tak. Nie wiem tylko dlaczego? Nic pani nie zrobiłem? Nawet na sianie. Ja o tym wiem i pani wie. Powiem więcej. Powinna pani być mi wdzięczna. Uratowałem pani honor i przed losem poślubienia barona Młoczyńskiego i Piotra Sosnowskiego.

-I co oczekuje pan w zamian? Absolutnego podporządkowania się panu po ślubie?

-Absolutnie nie. Nigdy nie zamierzałem swojej przyszłej żony tak traktować.

-To może chce pan coś zyskać na tym małżeństwie? -zaskoczyła go pytaniem.

-Nie rozumiem? Jeśli myślisz, że mam chrapkę na którąś z waszych piekarni to nie jestem zainteresowany.

-Mój posag to kufer ubiorów. 15 sukien, 5 par trzewików, 20 nakryć głowy i kilkadziesiąt sztuk bielizny dziennej i nocnej.  Do tego trochę sreber, zastawy, dwa obrazy, dywan, obrusy i zasłony. Piekarni na tej liście nie ma.

-Za to bielizna nocna z tej listy wydaje się najbardziej interesująca panno Cieplak.

-Czyli sztuka rozpinania gorsetu przez panicza albo zdejmowanie pantalonów jest tak samo opanowana, jak powożenie -odparła bez skrępowania na jego słowa.

-To teraz młode dziewczęta rozmawiają o takich spawach?  Nie wiedziałem.

-A ja tego, że kawalerowie interesują się tym, czym interesują się młode dziewczęta.

-To, co mówią o pannie, jest jednak prawdą -rzekł z respektem.

-A, co mówią o mnie?

-To, że nie da panna sobie w kaszę dmuchać.

-Czyli myśląca dziewczyna i decydująca o sobie jest dla pana nie do przyjęcia.

-Nie skąd. Jest miłą odmianą.

-Uznam to za komplement.

-Bo jest i cała przyjemność po mojej stronie, że mogłem pannę poznać -odparł, całując w dłoń.

-Można wiedzieć, co to za poufałości z moją narzeczoną -rzekł z oburzeniem Sosnowski, który szedł chwilę za nimi.  

-Nie jestem pana narzeczoną -odparła Ula za Marka.

-Ale wkrótce się tak stanie -mówił podniesionym tonem.  —Z ojcem panny wkrótce ustalimy wszystko.

-Ojciec nie jest już panu przychylny -wtrąciła odważnie. 

-Androny jakieś. Jeszcze wczoraj miały ogłoszone być nasze zaręczyny. Można wiedzieć, gdzie podziewałaś się pół nocy? -zapytał oskarżycielsko.

-Było kochanie na sianie -rzuciła w odpowiedzi.

-Ojciec porozpuszczał cię jak dziadowski bicz. Ale to się skończy.

-Może grzeczniej -wtrącił ostro Marek. —Mówisz pan do damy. Nikt nie nauczył pana kultury wobec dam?

-Z kimś o pańskiej reputacją nie będę rozmawiał – odparł pogardą.  

-A ja nie powinienem rozmawiać z kimś, kto za nic ma kobietę i traktuje ją jak niewolnicę mężczyzn, która nie może odezwać się bez jego zgody.

- Panicz Marek postanowił świat zbawiać -prowokował.

-Nie zamierzam, ale mam przynajmniej tyle kultury, aby do kobiet odnosić się z szacunkiem i niczego siłą nie brać. Oboje dobrze wiemy, jak wyglądają czasami takie sprawy i jak się kończą. Teraz pan wybaczy, ale spieszymy się na obiad. Ojciec panny Urszuli był tak miły i zaprosił mnie.

-I ja mam w to uwierzyć. Ile się znacie? Tydzień?

-Nie ważne, ile, ale to prawda -dodała z powetowaniem Ula. —I teraz on jest faworytem ojca.

-Zobaczymy jeszcze, kto będzie górą -odgrażał się jeszcze Sosnowski.

-Zobaczymy czy zobaczymy panie Sosnowski. A teraz żegnam. Obiad czeka -odparł mu Marek.

-Nie trzeba było wstawiać się za mną -odezwała się Ula, gdy odszedł. —Sama poradziłabym sobie z nim.

-Być może tak, ale nie mogłem stać bezczynnie i pozwalać na obrażanie pani. Pani i żadnej innej kobiety. Kobiety są takimi samymi ludźmi jak mężczyźni.

-Czyli jest pan obrońcą płci pięknej. Taką Pauliną Kuczalską -Reinschmit w spodniach.

-W samej rzeczy panno Cieplak -odparł.

Obiad u Cieplaków okazał się ucztą. Był rosół ze swojskiej kury, pieczony drób oraz buraczki z chrzanem. Na deser zaś drożdżowy placek oraz jabłecznik. Oprócz niego na obiedzie gościła również Ala.

-Piękny dworek i wystrój -zaczął Marek.

-To zasługa mojej świętej pamięci żony, a teraz córki-wyjaśnił Cieplak. —Ula ma dryg do prowadzenia domu. Jest też oddaną siostrą. Beatką zajmuje się jak matka.

-Nie wątpię panie Józefie -odparł z kurtuazją.

-Tato nie jestem towarem na sprzedaż -wtrąciła Ula. —Poza tym takie zachwalanie jest w złym guście.

-Córka ma i inne zalety -rzekł Marek. –Nie jest próżna. W sensie, że nie chce tylko leżeć i pachnieć. Ma sporą wiedzę.

-Tylko po co jej to, skoro mężczyźni nie lubią uczonych kobiet -mówił z niezadowoleniem Cieplak. —Teraz chce chodzić na jakiś Uniwersytet Latający i podjąć pracę w ochronce.

- Ja na pewno nie będę sprzeciwiał się w zdobywaniu wiedzy przez córkę panie Józefie. Oczywiście, jeśli nie będzie to kolidować z obowiązkami żony, a później matki. Rygorystycznego posłuszeństwa wobec męża też nie będę wymagał.

-Zawód matki i żony już dawno powinien być zniesiony -odezwała się i Ala.  —A Ula ma spore szanse, aby coś osiągnąć. Jasiowi, jak do domu przyjeżdża, ciągle pomaga w rachunkach.

-Widzisz tato. W swoich poglądach nie jestem osamotniona-odezwała się ponownie Ula.

-Wracając do wczoraj, to rozumiem, że dalej zamierza pan postąpić, jak wypada? -pytał Cieplak.

-Niezależnie od wczoraj panie Józefie dzisiaj jestem pod urokiem córki i zamierzam oficjalnie starać się o rękę Uli. Ujęła mnie właśnie inteligencją i swoja silną wolą.

-Moją zgodę masz -rzekł prosto Cieplak.

-Dziękuję panie Józefie -odparł z zadowoleniem Marek.

I już?   Żadnych romantycznych uniesień? Zakochania się od pierwszego wejrzenia?  -myślała Ula. Nie tak wyobrażałam sobie swoja miłość i małżeństwo. Ale lepsze takie życie  niż z Sosnowskim czy Młoczyńskim. 

Późnym wieczorem dom Cieplaków odwiedził Sosnowski. Ula była już w swoim pokoju, ale poszła po wodę do kuchni i usłyszała rozmowę gościa z jej ojcem.

-Widziałem dzisiaj pańską córkę z tym gogusiem Dobrzańskim panie Józefie i przyszedłem uprzedzić.

-Tak wiem, że dużo się o nim mówi, że to fircyk, jakiego daleko szukać, ale…

-Nie chodzi o to -wtrącił. —Słyszałem, że często odwiedza swoich krewnych w Warszawie. Tylko że on nie chodzi do nich tylko do Jadzi dziewczyny, która kiedyś mieszkała u nich i jej dwuletniego syna. Wiem pan, co to oznacza?  A ta Jadzie jest w dodatku niema od urodzenia. Leczyłem ją również w okresie ciąży i wiem, że poczęcie nie było takie, jak by tu panu powiedzieć.

-Coś podobnego -mówił ze wzburzeniem Cieplak. —Powinno się ukarać go choćby dla przykładu. Skrzywdzić kaleką dziewczynę.

-Ze względu na dobro Dobrzańskich ukrywają ten fakt i lepiej, żeby nie mówić nikomu o tym -przekonywał. —Wydałoby się, że ja się wydałem. Lepiej byłoby też dla córki, gdyby pan zabronił jej kontaktów z tym Dobrzańskim i nie zdradzał szczegółów. Zna pan córkę i wie, że tajemnicy mogłaby nie dochować.

-Tak, tak będzie Piotrze. Jutra postaram się zaprzestać ich spotkań. I dziękuję, że powiedziałeś mi prawdę.

I on mówił mi o poszanowaniu kobiet -myślała Ula, idąc do swojego pokoju.  Hipokryta jeden. Wykorzystał niemą dziewczynę.  Jest taki sam ohydny jak Piotr i baron Młoczyński. Jutro powiem mu, co o nim sądzę i wszyscy dowiedzą się jaki jest. 

CDN W STYCZNIU 2020