Rozmowy, rozmowy, rozmowy....

Z odsłuchaniem wiadomości nagranej przez Marka Ula poczekała dobrą godzinę. Chciała w samotności posłuchać jego głosu, a była w towarzystwie Maćka. W drodze do firmy mijali jakiś wypadek, ale ona zainteresowana oglądanie nie była i odwróciła głowę. Od przyjaciela słyszała tylko, że dobrze to nie wygląda. Gdy odwiózł ją już do firmy, to nieoczekiwanie pojawił się Piotr i wyciągnął na kawę. Poszła, choć ochoty nie miała, bo ciągle zastanawiała się, co jest na poczcie głosowej. Ostatniej nocy, gdy pracowała z Markiem, czuła się tak swobodnie i szczęśliwie, i teraz myślała, że może i Marek czuł to samo i powie coś w stylu, że zostaje. Gdy Piotr w końcu poszedł sobie, sięgnęła po telefon i zaczęła z uśmiechem na ustach słuchać słów Marka.

Ula jestem w domu, więc jakbyś potrzebowała mojej pomocy, to przyjadę do firmy. Przebiorę się tylko, odświeżę i….

Dalej był tylko słychać jakieś trzaski i klakson. Szybko oddzwoniła, ale nikt nie odbierał. Długo nie zastanawiając się, pobiegła do Piotra na parking. Biegnąc zaś, zrozumiała jedną ważną rzecz.

-Piotr poczekaj -wołała za nim. —Coś się musiało stać Markowi. Nagrał mi się i nagle było słychać huk -mówiła chaotycznie. —Teraz jego telefon jest nieaktywny.

-Ula bez nerwów. Zadzwoń do firmy.

-Masz rację. Zadzwonię do Wioli.

-Wiola wiesz może coś o Marku? -pytała, gdy tylko usłyszała jej głos. —Nikt nic ci nie mówił.

-A co znowu jakaś panienka? -odparła pytaniem.

-Już nic Wiola. —Nic nie wie -rzekła i do Sosnowskiego.

-Brak wiadomości to dobra wiadomość Ula -pocieszał.

-Seba powinien coś wiedzieć -rzekła, wybierając jego numer. —On na pewno coś wie. Są przyjaciółmi.  

Na połączenie długo nie czekała.

-Cześć Seba.  Dzwonił do mnie Marek, ale coś się musiało stać. Słyszałam trzaski, klaksony i brzęk szkła. Dzwoniłam do niego, ale nie odbiera.

-Spokojnie Ula -wtrącił Olszański. —Marek miał wypadek, ale jest cały i zdrowy. Jakiś idiota uderzył w tył jego auta a on w kolejny samochód. Rozmawiałem z nim parę minut temu. Zadzwonił do mnie do pracy i powiedział, że pomimo tego, że nic mu nie jest, to jest w szpitalu, bo musi poddać się badaniom. Również tym na zawartość alkoholu we krwi i obecność narkotyków. Policja i ubezpieczyciele muszą wszystko mieć jasne. A nie dzwonił, bo upadł mu telefon i gdzieś leży w jego samochodzie. Mam właśnie sprawdzić, gdzie go odholowali.

-Dzięki Bogu Seba. Tak bardzo się bałam, że, że – zaczęła, ale bała się dokończyć. —Wczoraj pracowaliśmy całą noc i bałam się, że to przez mnie. Nie spał całą noc.

-Wiem Ulka, że pracowaliście. Rozmawiałem z nim rano i nie był w najlepszym nastroju.

-Mówiłam mu, żeby wziął wolne i wyspał się, ale widocznie nie posłuchał mnie.

-On z innych powodów jest nieswój Ula. Jego dusza cierpi. Chyba staję się sentymentalny, bo wierszem mówię- rzekł ni do siebie, ni do niej. —A ty, gdzie jesteś i kiedy przyjdziesz? Pshemko wariuje, a tylko ty masz na niego dobry wpływ.

-Będę za jakiś kwadrans -odparła.

-Marek jest cały i zdrowy -powiedziała do Sosnowskiego, chociaż już to słyszał. —Musi poddać się rutynowym badaniom. 

-To dobrze, że nic mu nie jest. To, co oprowadzę cię do pracy -zaoferował również swoją pomoc. —Jesteś zbyt zdenerwowana. Jeszcze z tych schodów spadniesz.

-Nie Piotr -wtrąciła. —Te parę minut niepewności, co z Markiem otworzyły mi oczy. Nie mogę ani być z tobą, ani wyjechać.

-Czyli Marek wygrał -odparł z goryczą.

-Nie Piotr. Marek już i tak wybrał. Sam widziałeś spotkania z Pauliną. Teraz słyszałam, że jadą razem na wakacje.

-I mimo to chcesz zostać tu i dręczyć się ich widokiem? -pytał z niedowierzaniem.

-Tu czy tam i tak dręczyłabym się Markiem i tym, że ciebie okłamuję.  Tylko wydawało mi się, że coś może między nami być więcej niż zwykła znajomość.

-To po co szukałaś kontaktu ze mną?

- Sam wiesz, że to moje koleżanki za moimi plecami pojechały do ciebie. Nie prosiłam o to.

-Wiem, ale później mogłaś zakończyć znajomość. Może chciałaś odegrać się na Marku i udowodnić mu, że i ty możesz mieć kogoś.

-Nie Piotr. Nie jest to żadne odegranie się.  Poza tym nie potrafiłabym udawać, że cię kocham. Najgorsze co mogłoby nas spotkać, to życie w kłamstwie. Sama brzydzę się kłamstwem, a podobnie postępowałabym.

-Może jak wyjadę, zatęsknisz i zmienisz zdanie -mówił z nadzieją.

-Nie Piotr. To się wie.

-Szczerość do bólu mi fundujesz.

-Przepraszam. Przepraszam, że dawałam ci dwa miesiące nadziei i że cię nie kocham. Cześć Piotr i dziękuję za wszystko -dodała i szybko odeszła.

-Mimo to będę czekał na ciebie jurto o dwunastej pod ambasadą -odparł do odchodzącej Uli.

Po odejściu usiadła jeszcze na chwilę na ławce, aby pomyśleć nad dalszym życiem bez Marka i Piotra.

Nie mogłabym inaczej postąpić. Już prędzej powinnam rozwiązać sprawę z Piotrem. Po tym, jak przeczytałam list.  Wtedy była jeszcze szansa dla mnie i Marka, a teraz przepadło. Stracił nadzieję na związek i wrócił do Pauliny.

Gdy wróciła do firmy, poszła do bufetu.

-Jesteś w końcu -zaczęła Iza. —Miłość miłością Ulka, ale pokaz jest już jutro.

-Właśnie mówiłyśmy, że ta strzała amora mogłaby uderzyć dwa dni później -dorzuciła Ela.

-A ja właśnie rozstałam się z Piotrem -oznajmiła im bez owijania w bawełnę.

-Co zrobiłaś? -zapytał obie.

-Rozstałam się z Piotrem. Dobrze słyszałyście.

-Jak rozstałaś? -pytała Iza. —Przecież jeszcze wczoraj nie odstępował cię na krok. A dzisiaj przyszedł tylko po to, aby zabrać cię na kawę przed pracą.

-Nie mogę być z kimś, kogo tylko lubię. Z Markiem też nie jestem.

-To przez ten wypadek Marka? -zapytała dla odmiany Ela. —On zawsze wejdzie ci w paradę.

-Marek już wybrał, więc nie dlatego zerwałam z Piotrem.

-Ula, ale z Piotrem pasowaliście do siebie -przekonywała Ela. —Mało jest takich porządnych facetów. On by ci nieba przychylił.

-I miałabym z nim być z rozsądku? To tak samo podłe, jak być z kimś z wyrachowania.

-Zapomniałaś już, jak pocieszał cię po tym, co zrobił ci Marek -argumentowała Iza. —Albo jak nie patrzył na twoją urodę, tylko zainteresował się tobą, jak byłaś jeszcze prostą i skromną Ulą?

-A Marek jak zwykle dostał olśnienia, jak wypiękniałaś -dorzuciła bufetowa.

-Dajcie jej spokój dziewczyny -odezwała się milcząca dotąd Ala, która znała więcej faktów. —To jej sprawa.

-Właśnie a wdzięczności jest tak samo złym powodem, jak rozsądek, żeby być z kimś? Poza tym nie znacie wszystkich faktów. Marek pokochał mnie prędzej. Tak napisał mi w liście.

-To dziwny sposób znalazł sobie na okazywanie miłości -kpiła Ela.

-Naprawdę chcecie, abym była nieszczęśliwa -pytała z rezygnacją.

-Chcemy, żebyś nie cierpiała znowu z powodu Marka -odparła ugodowo Iza.

-Jestem dorosła i sama wiem, co jest dla mnie najlepsze. Związek z Piotrem to zamknięty rozdział.

Trzy godziny później Marek pojawił się w firmie. Paulina również pojawiła się, bo zdążyła dowiedzieć się o wypadku Marka. W holu, gdy tylko dojrzała go, to podbiegła, cmoknęła w policzek, a ślad po pomadce rozsmarowała. Świadkiem powitania była Ula, która akurat wychodziła z windy. Szybko jednak wsunęła się z powrotem do windy i pojechała na górę.

-Marco, ile razy jeszcze będziesz straszył mnie swoimi wypadkami?

-Skąd wiesz o wypadku? -zapytał błaho.

-Dzwonił ktoś z policji na domowy numer z informacją, że mają twój telefon i jest do odbioru na komisariacie. Może pojedziesz teraz po niego, a później pójdziemy coś zjeść -zaszczebiotała. —Powinniśmy porozmawiać Marco. Tyle się działo ostatnio między nami, że pomyślałam sobie, że może razem wyjedziemy. Wiem, że wybierasz się na urlop tak jak ja.

-Masz rację Paula, musimy porozmawiać, ale nie zamierzam nigdzie wychodzić -odparł stanowczo. —Ani wyjeżdżać. Zrozum, że nas już nie ma i nie będzie.

-To po co były te ostatnie spotkania? -pytała z rozdrażnieniem. —Naprawdę chciałeś wyciągnąć ode mnie tylko te informacje?  Tak bardzo zależy ci na niej? Ona już wybrała, a ty dalej bawisz się w samarytanina.

-Można i tak kochać Paula. Ty tego jednak nie zrozumiesz, bo kochasz tylko brata i siebie. Może jeszcze pieniądze.

-A ty żyjesz mrzonkami -rzuciła zjadliwie. —Ona nie kocha cię, a ja mogę znowu być twoja.

-Nie Paula. Albo będę z Ulą, albo sam.

-Jeszcze zatęsknisz za kobietą -mówiła sarkastycznie. —Nie potrafisz żyć seksu i sam wrócisz do mnie.

-Prędzej pójdę do klubu na panienki Paula, niż trafię do twojego łóżka -rzekł pewnym głosem. —Miłego lotu -dodał, odchodząc. 

-Co chciała Paula? -zapytał nieoczekiwanie Sebastian, który pojawił się w holu i widział przez chwilę, jak Marek rozmawiał z Febo.

-Wymyśliła sobie, że może łączyć nas łóżko i że możemy razem wyjechać do Włoch.

-Jak łóżko Marek? -pytał zszokowany. — Zaproponowała ci sam seks.

-Poniekąd. Powiedziałem jej, że kocham Ulę a ona pomimo tego może być ze mną i jak zapragnę bliskości z kobietą, to jest chętna.

-Z tej strony jej nie znałem -stwierdził z ciągłym niedowierzaniem. — A co z tym wyjazdem?

-Zaproponowała wspólny urlop.

-Chodziły takie słuchy Marek, że macie wyjechać. Pewnie sama je rozpowiedziała.

-Pewnie tak. Gdyby nasze stosunki były inne, to może zgodziłbym się na wspólny wyjazd, a tak muszę sam wyjechać.

-Naprawdę musisz? Może spróbujesz jeszcze raz porozmawiać z Ulką -proponował delikatnie.

-Ula już wybrała Piotra i Boston -odparł zrezygnowanym tonem.  

-Może nie. Gdy odsłuchała twoją wiadomość, dzwoniła do mnie i pytała, co ci się stało. Nieźle ją zmartwiłeś.

-W końcu jesteśmy przyjaciółmi Seba.

-Ale sam mówiłeś kiedyś, że kochała cię naprawdę, a tego się nie zapomina -argumentował.

-Widocznie myliłem się Seba. Przepadło i tyle.

-Ja mimo to uważam, że powinieneś porozmawiać na spokojnie. Możesz kiedyś żałować, że nie spróbowałeś.

-Później pogadam -odparł na odczepne. —Zadowolony? Byłeś już na lunchu? Paula chciała zaprosić mnie, ale nie miałem ochoty z nią wychodzić. Stawiam.

-Skoro stawiasz, to chętnie.

Ula tymczasem w swoim gabinecie ciągle miała przed oczami scenę z holu.

Wrócili do siebie, to już koniec. Muszę zmienić pracę. Nie chcę ponownie przechodzić przez męczarnie i patrzeć na nich. Dawana miłość jednak nie rdzewieje.

Rozmyślania jej przerwało nadejście Wioli.

-Ulka, czy to prawda, co mówiły dziewczyny w bufecie? -zaczęła od drzwi. —Rzuciłaś Piotra?

-News dnia się szykuje -odparła do siebie. —Dobrze słyszałaś Wiola. I nie mów mi tylko, jak głupio postąpiłam.

-Jak tu przyszłaś, to żadnego chłopaka nie miałaś, a teraz rzucasz facetami jak rękawiczkami. Najpierw Marek, a teraz Piotr. Marka mogę zrozumieć, ale Piotra już nie.

-Wiola Marek to Sebastian, a Piotr to Artur. Teraz rozumiesz.

-To znaczy, że na Marku ci zależy? -pytała.

-To znaczy, że nie mogę wchodzić w coś, co nie ma przyszłości Wiola. Marek to inna inszość.

-Fakt nie możesz. Głowa do góry Ula. Na Piotrze i Marku świat się nie kończy.

-Dlaczego życie musi być takie pokrętne Wiola i za złe wybory i pomyłki w miłości trzeba drogo płacić.

-Nie wiem dlaczego, ale wiem, że nie można się poddawać. Powinnaś spotkać się z Markiem i porozmawiać jak cywilizowani ludzie.

-I co mam mu powiedzieć? Marek miłość do Piotra już mi przeszła? Zwłaszcza że wrócił do Pauliny.

-Dokładnie tak. Sebulek mówi, że dla ciebie haruje jak wół w oręży. Spotkaj się z nim i powiedz prawdę.  

-Pytanie, tylko czy on będzie chciał spotkać się ze mną.

-Zawsze możesz na dywanik go posłać. Jesteś w końcu panią prezes.

-Dzięki Wiola. Jesteś nie tylko oddaną sekretarką, ale i przyjaciółką.

-Serio Ulka? Jestem twoją przyjaciółką?  Paula nigdy nic mi takiego nie powiedziała.

Szykując się do domu, Ula miała nadzieję, że tam będzie miała trochę spokoju. Maciek jednak pojawił się u niej jeszcze, zanim weszła do domu. 

-Słyszałem od Ani, że Markowi samochód skasowali, a jemu cudem nic się nie stało -rzekł, jak tylko znaleźli się w korytarzu.

-To był ten wypadek, który mijaliśmy. I fakt miał sporo szczęścia, że wyszedł bez szwanku. Podobno nie ma nawet zadrapania. W chwili wypadku nagrywał mi się i tak samo strasznie, jak wyglądało, dało się usłyszeć. Huki, trzaski, klaksony. Bałam się, że to przez mnie miał wypadek. Całą noc zatrzymałam go w pracy i mógł być przemęczony. Na szczęście nie była to jego wina.

-A jak sprawy z Piotrem stoją? -zagadnął. —Widziałem go rano przed firmą. Doszliście w końcu do jakiegoś porozumienia w sprawie Bostonu? Jedziesz robić karierę w…

-Rozstałam się z nim -wtrąciła. —I nie mów, jak głupio zrobiłam. Wystarczy, to co powiedziała mi Ela i Iza.

-Nie zamierzam Ula -odparł po chwili. —Na początku myślałem, że Piotr to dobre rozwiązanie, ale widziałem różnice między tym, jak patrzysz na Marka, a jak na Piotra.

-To, dlaczego nic prędzej nie mówiłeś?

-Bo nic by to nie dało. Kiedyś mówiłem ci, żebyś dała sobie spokój z Markiem i nie posłuchałaś mnie. Teraz byłoby tak samo. Tylko co teraz?  On podobno wrócił do Pauliny.

-Postaram się żyć bez Marka. Wiem, że będzie trudno, ale nie mogłabym również żyć z Piotrem. Będzie dobrze Maciuś -mówił, próbując brzmieć optymistycznie. —Jestem teraz inna niż rok temu. Ładna, pewniejsza siebie i jeśli odejdę z F&D to znajdę sobie inną pracę albo zajmę się PRO -es. Nie jestem już brzydulą.

-Tylko to nie sprawiedliwe Ula. Wszyscy wokół ciebie znaleźli kogoś. Ja, twój tato, Wiola, Ela.

-Widocznie nie wszystkim pisana jest miłość i nie wszystko można mieć -odparła ze smutkiem.

Marek tymczasem po lunchu z Sebastianem postanowił spróbować jeszcze raz porozmawiać z Ulą. Dodatkową motywacją było, to co Wiola powiedziała mu przez telefon. W pracy już jej nie zastał, a od Ani dowiedział się, że zrobiła sobie wolne i pojechała do domu. To problemu dla niego nie stanowiło, bo pożyczył auto od Seby i pojechał do Rysiowa. Ulę spotkał przed domem, gdy odprowadzała Maćka.

-Marek? Co tu robisz? -pytała jednocześnie zaskoczona, ale i szczęśliwa.

-Nie mogę tak bezczynnie siedzieć Ula i przyjechałem poszukać swojej szansy. Kocham cię i wiem, że i ty mnie kochasz. Wiem też od Wioli, że rozstałaś się z Piotrem, więc nie mów, że jest inaczej.

-Nie zamierzam Marek -odparła ze wzruszeniem. —Gdy odsłuchiwałam twoją wiadomość i gdy nagle usłyszałam trzaski i klakson, to serce mi zamarło i zrozumiałam, że ciągle cię kocham. Bałam się, że coś ci się stało. Tysiąc razy bardziej wolałabym, żebyś był już z Pauliną, niż miałoby coś ci się stać.

-Kochanie i to jest prawdziwa miłość -mówił, biorąc w swoje dłonie jej twarz. —Ja byłem zdecydowany zrezygnować z ciebie dla twojego szczęścia.

-Moje szczęście może być tylko przy tobie Marek. Kocham cię od pierwszej chwili, gdy zobaczyłam cię przed firmą pewnego lipcowego poranka.

-A ja od pewnego późnego majowego wieczora, gdy spotkaliśmy się nad Wisłą. Byłem tylko głupcem, że nie powiedziałem ci tego.

-A nie, gdy odeszłam z firmy i nie schowałam się w samotni Pshemka? -pytała podchwytliwie.

-Wtedy właśnie zdałem sobie sprawę, że jestem głupcem i że firma była ważniejsza od miłości.

-Marek jesteśmy na ulicy -protestowała, gdy Marek zbliżył swoją twarz do twarzy Uli. —Zobaczy nas Dąbrowska i będą plotki.

-Niech sobie plotkują Ula -odparł, całując delikatnie w usta.

-Kiedy jechałem tu, pomyślałem sobie, że jak pierwszy raz jechałem do ciebie, również samochodem Sebastiana szczęście dopisało mi i wróciłaś do pracy i że teraz będzie podobnie i wrócisz do mnie -rzekł, jak oderwał się od jej ust.

-Najwidoczniej auro Seby przynosi ci szczęście Marek -odparła.

Dziękuję za 700 000 wejść. Wiem, że czekaliście na Hańbę, ale znacznie trudniej jest pisać cofając się o ponad 100 lat, niż o teraźniejszości. Kiedy kolejna część Hańby nie wiem, bo chcę dać mini świąteczną i piszę ją stopniowo. Do tego przed świętami w domu sporo pracy jest i nie tylko tej przy dzieciach. Pozdrawiam i jeszcze raz WIELKIE DZIĘKI.