Hańba cz. 9

 W czasie, kiedy Marek zajmował się śledzeniem Sosnowskiego, Ula zastanawiała się nad swoim życiem i związkiem z Markiem. Jednego była pewna, że to interesujący mężczyzna. Zarówno ze strony urody, jak i inteligencji. Po odwiedzinach Jadzi z Mareczkiem doszły jeszcze inne walory. Marek okazał się być opiekuńczy i odpowiedzialny, gdy zajmował się chrześniakiem. Było jednak w nim coś, co ją niepokoiło. On był wysoko urodzony, a ona była jedynie szlachcianką i dziwiła się, że nie szuka sobie żony z wyższych sfer. Sama nawet nazywała siebie córką młynarza i piekarza. Była jeszcze kwestia co powiedzą inni. Zwłaszcza rodzina Marka i jego znajomi. Już teraz, choć nic ich tak naprawdę nie łączyło, słyszała plotki, że złapała jedną z najlepszych partii Warszawy. O rodzicach Marka mówiono wiele dobrego, ale tego, jak zareagują na matrymonialne plany syna, to trudno było jej wywnioskować. Nie wiedziała, tylko że Marek już powiedział rodzicom o niej i że są ciekawi jej poznania. Po środowych odwiedzinach Jadzi u Cieplaków Marek opowiedział im o całej wizycie i ponownie zaprosili do siebie Ulę. Najbardziej jednak Ula obawiała się jego reputacji i tego, że po ewentualnym ślubie się nie zmieni i dalej będzie szukał przygód u wdów czy mężatek ze sporo starszymi małżonkami. Ze swoimi obawami podzieliła się w czasie spotkania z przyjaciółkami.

-Muszę coś wam powiedzieć  -rzekła we wtorkowe popołudnie w czasie pobytu u Kubasińskich. —Marek spytał mnie, czy ma u mnie szansę.

-W końcu -wtrąciła Wioletta. —Sebastian mówił, że nigdy mu na żadnej dziewczynie tak nie zależało. 

 -Tylko że powiedziałam mu, że się zastanowię.

-Co mu powiedziałaś Ulka -wydukała Wiola.

-Że się zastanowię. Same wiecie, co o nim mówią.

-Gdyby ludzie słuchali wszystkiego, co inni mówią, to na świecie żyliby same zwaśnione osoby -stwierdziła Febo.  — Zwłaszcza jak chodzi o sprawy mariażu, to ludzie zdolni są do najgorszego. A Marek zdążył udowodnić ci, że mu zależy

-Paulina dobrze mówi -odparła Wiola. —No i ty zasłużyłaś na szczęście. 
-Zawsze możesz dać mu czas na sprawdzenie go -zasugerowała Febo.
-Dokładnie. Sprawdzisz, czy gra warta zmierzchu.  
- Czyli mam dać mu szansę dziewczyny?

-Jak najbardziej -odparły obie.

W czwartkowe popołudnie Marek ponownie pojawił się u Cieplaków. Przyjechał niezapowiedziany i zaprosił Ulę na spacer.

-Co sprowadza cię do mnie Marek? Umówieni nie byliśmy.

-Czyli muszę się zapowiadać?

-Tak wypada. Mogłeś zastać mnie w papilotach, wytartym fartuchu i sabotach.

-Miałbym przynajmniej namiastkę tego, jak wyglądałabyś ewentualnie za parę lat albo rano po przebudzeniu.

-Ja chętnie obejrzałabym portret twoich przodków i zobaczyła, jak możesz wyglądać po pięćdziesiątce. 

-Mogę ci załatwić to od ręki Ula.  Masz zaproszenie na podwieczorek od rodziców i będziesz mogła przy okazji obejrzeć portret dziadka.

-Prawdę mówisz? Chcą mnie poznać?

-Absolutną prawdę. Opowiedziałem im o tobie i chcą cię poznać. Najlepiej po niedzieli. Do ciebie należy decyzja, kiedy przyjedziesz.

-Szybko. To ich pomysł czy twój?

-Ich. Rodzice są postępowi Ula. To przyjmujesz zaproszenie?

-Tak. Ale może zechcieliby przyjechać najpierw tutaj na odpust. Pani Ala nie widziała twojej matki praktycznie od czasu, jak skończyły szkołę i chętnie spotkałaby się z nią. Serdecznie zapraszam.

-Rodzice na pewno skorzystają. Tak w tajemnicy, to chcieli się wprosić na niedzielę. I dziękuję.  A Jadzie jeszcze raz kazała podziękować wam za gościnę. Polubiła cię.

-A ja ją. To niesprawiedliwe, że została dwa razy przez los skrzywdzona. Raz, że jest niema, a drugi przez Sosnowskiego.

-Właśnie Ula. Wczoraj nic nie mówiłem, ale sprawdziłem go i jego etui na zapałki, którego nie miał.

-Czyli to on?

-Na to wygląda Ula.

-Tylko jak mu udowodnić podpalenie.

 - Mam pomysł na zdemaskowanie go. Wysłałem mu list i napisałem, że wiem, że to on i że jeśli nie chce, żeby dowiedziała się o tym władza, to ma się spotkać ze mną i naszykować sto rubli.

-Myślisz, że haczyk połknie.

-Nie myślę, tylko wiem Ula. Poza tym moi koledzy mają go na oku, więc kontroluję, co robi.

-Może pominąłeś się z powołaniem i powinieneś zostać drugim Sherlockiem Holmesem, a nie zajmować się sprawami tkalni.

-Rola Casanovy bardziej by mi odpowiadała. Ale nie mówmy o nim. Przyjechałem tu do ciebie, a nie dla niego. Myślałaś o naszej ostatniej rozmowie?

-Myślałam i możemy dać sobie szansę, ale pod jednym warunkiem. Będę traktowana jako istota myślącą i mającą własne zdanie.

-Myślałem, że do tej pory już tak było Ula. Zawsze ceniłem twoją elokwencję i wiedzę.

-Z mężczyznami różnie bywa -odparła wymownie.

-Nie jestem drugim Sosnowskim.  Umiem uszanować kobietę.

-I tak powinno pozostać.

- Obiecuję. Bałem się, że zażądasz krokodyla.

-Wolałabym hawańczyka Marek.

-Pieska zamiast klejnotów? Ciekawe? Jak na kobietę masz nie za duże wymagania. 

Tymczasem w Warszawie Piotr bawił na przyjęciu u jednego z przełożonych. Jego tropem podążyli koledzy Marka Antek i Szczepan. Na samo przyjęcie niedane im było dostać się, ale do kuchni i pieca już tak. Ostatnio psuł się i mieli zlecenie na naprawę. Dzisiaj przyszli tylko obejrzeć, ale przy okazji udało się im trochę pokręcić po pokojach.  Już następnego dnia rano mieli dla Marka nowe ustalenia.

-Ten pistolet był dla jego szefa Marek. Dostaliśmy się do jego domu pod pretekstem naprawy pieca i przy okazji udało się podejrzeć, jak dawał w prezencie urodzinowym.

-Z jednej strony dobrze, że na mnie się nie szykuje, a z drugiej źle, bo nie wiem, co knuje a tego, że knuje, jestem pewien. Dzisiaj koniecznie pilnujcie go. Trochę go sprowokowałem, więc może się zdemaskuje.

W godzinę później Sosnowski otwierał list. 

Wiemy, że byłeś na miejscu pożaru u Cieplaków. Zapłać 100 rubli, a nikt się nie dowie, że to ty podpaliłeś magazyn ze zbożem i mąką.  Czekamy w poniedziałek o 20 w Parku Miejskim. Bądź sam.  

List wprawił go w zdenerwowanie. Z góry założył również, że za szantażem stoi Bartek Dąbrowski, bo tylko z nim widział się przed pożarem i przypomniał sobie, że częstował go papierosem i mógł zobaczyć jego etui na zapałki, które zgubił na miejscu pożaru. Na razie Dąbrowski był mu potrzebny na odpuście, ale później nie zamierzał cackać się z nim.

Po pracy poszedł na rynek, gdzie można było znaleźć chętnych zarówno do uczciwej pracy oraz takich na szybki nieuczciwy zarobek. Antek i Szczepan przytajeni usłyszeli sporo z rozmowy i wieczorem, kiedy już odprowadzili Sosnowskiego do domu, to zameldowali się u Marka.

-Spotkał się z dwoma podejrzanymi typkami Marek i mówił coś o wyjeździe do Rysiowa i jakimś Bartku -zrelacjonował Szczepan.  

-W niedziele jest tam odpust i chyba coś szykuje z nimi i z Dąbrowskim -wyjaśnił im swoje domysły. —Sam nie upilnuje Sosnowskiego w Rysiowie. Macie czas i ochotę pojechać na odpust i zabawę?

-Czego nie robi się dla przyjaciół z dzieciństwa -odparł Antek.

Spotkanie z Dobrzańskimi i odpust wiązała się z dylematem Uli, w co się ubrać.  Dlatego w sobotę w towarzystwie swoich koleżanek przeglądała zawartość swojej szafy.

-Dawno na nic i dla nikogo się tak nie stroiłaś -zagadnęła Paulina.

-Pierwsze wrażenie najważniejsze -odparła, przykładając do siebie kolejne sukienki.

-A swoją drogą Ula, skoro miesiąc po poznaniu Marka masz poznać jego rodziców, to znaczy, że traktuje cię poważnie -dodała Wiola.

-A i to , że jego rodzice Ula, chcą cię poznać -dorzuciła Febo. 

-Ja rodziców Sebastiana poznałam po pół roku Ula.

-Albo chcą dać mi do zrozumienia, że nie jestem dla ich syna.

-Przecież jesteś ładna, miła, inteligentna. Czego mogą więcej chcieć? -pytała Febo.

-Lepiej urodzonej. On hrabia, a ja szlachcianka. To trochę mezalians.

-Oni już dawno przestali z tytułem się obchodzić -oznajmiła Wioletta. —A ty mądrzejsza jesteś i lepiej wychowana nie od jednej panny z dobrego domu. Taka Marianna Wolska. Chodzi wyniośle, a smoła wychodzi jej z butów.

-Czyli myślicie, że nie powinnam się niczego obawiać.

-Dokładnie -przytaknęły obie. 

Niedziela i dzień odpustu w Rysiowie w końcu nadeszła.  Marek wraz z rodzicami, Jadzią i Mareczkiem przyjechał tuż przed sumą.

Kiedy stangret zatrzymał bryczkę, zgrabnie zeskoczył z niej i pomógł panią zejść. Później podszedł w stronę Uli, Wioletty oraz Pauliny i przywitał się z nimi. Dobrzańska w tym czasie witała się z Alą i ukradkiem patrzyła w stronę, gdzie idzie jej syn. Po szybkiej analizie spośród wyniosłej brunetki, frywolnej blondynki i trzeciej dziewczyny również blondynki, ale wyglądającej sympatycznie ta ostatnia spodobała się jej szczególnie. Kiedy syn w pierwszej kolejności z nią się przywitał, to uśmiechnęła się z zadowoleniem.

-Witaj Ula. Wyglądasz pięknie -rzekł na jej widok. —Mamie się spodoba. Nie lubi tych wysztafirowanych panien. Uważa, że dekolty i gołe ramiona godzi się dopiero mężatkom. Nie ujmując nic tobie Wioletta -dodał, słysząc kaszlącą Wiolettę i dając do zrozumienia, że palnął gafę.

-A tobie co się podoba Marek -zapytała podchwytliwie Ula?

-Ja nie patrzę na strój tylko na wnętrze Ula -odparł dyplomatycznie. —Mogę służyć ci ramieniem. Przedstawię cię rodzicom, a później pójdziemy na mszę.

Obawy Uli o niezaakceptowaniu jej przez rodziców Marka były bezpodstawne, bo już przy przywitaniu wyczuła życzliwość ze strony Heleny i Krzysztofa. 

-Cieszymy się, że możemy w końcu poznać cię drogie dziecko -mówiła  Helena. — Marek tyle opowiadał nam o tobie. I dziękujemy za zaproszenie na odpust.

-A ja dziękuję za zaproszenie do państwa. Dla mnie to zaszczyt.

-Jak dla nas. Jesteś pierwszą dziewczyną, którą nasz syn zdecydował się przedstawić rodzicom -oznajmił Krzysztof. —Widać, że mu zależy i jest szczęśliwy. Poza tym zmienił się na lepsze.

-Już same oczy Marka błyszczą szczęściem -dodała Helena. —A szczęście jedynaka dla matki jest najważniejsze. Dlatego nigdy nie narzucaliśmy mu żony. Nie chcieliśmy, aby przez nasze naciski był przez resztę życia unieszczęśliwiony.

-Mamo nie czas na takie rozmowy -wtrącił sam zainteresowany. —Za chwilę rozpocznie się msza.

Na dłuższą rozmowę nie było jednak czasu i dopiero w czasie obiadu w dworku Ali mogli porozmawiać dłużej. Po obiedzie oboje Dobrzańscy mogli z czystym sumieniem przyznać, że ich syn nie przesadzał mówiąc, że jego wybranka jest miłą, inteligentną i wrażliwą dziewczyną.

Popołudniem społeczność Rysiowa porozkładała koce na jednej z łąk i rozpoczęła się zabawa. Dzieci biegały za piłką, zajadały się słodkimi bułeczkami i rogalikami z piekarni Cieplaka, piły lemoniadę i jadły lody. Dorośli woleli coś bardziej konkretnego i raczyli się podpiwkiem oraz pieczoną kiełbasą. Do tańca przygrywała kapela, a dla dzieci zorganizowano konkursy z nagrodami. Ula z Markiem nie zważając na zawistne spojrzenia, bawili się również. Tańczyli, brali udział w zabawach dla dorosłych, spacerowali. Ich zażyłość zauważył i Sosnowski, który na zabawie pojawił się późnym popołudniem wraz z Eleonorą Wiśniewską i dwoma zbirami poznanymi dwa dni wcześniej. Bawić się nie zamierzał tylko zemścić na Dąbrowskim i skompromitować Marka w oczach Uli. Plan był prosty, bo gdy zacznie się ściemniać, Dąbrowski miał spróbować do szklaneczki Marka z jakimś trunkiem dorzucić odpowiednie środki odurzające.  Po nich Marek miał przestać panować nad swoim ciałem i umysłem. Sosnowski liczył, że może uda się mu rzucić Marka w ramiona Eleonory i postarać się, żeby Ula to zobaczy.

Z Bartkiem umówiony był na dwudziestą pierwszą, ale zamierzał spotkać się z nim prędzej i omówił, co ma zrobić. Nie mógł jednak nigdzie znaleźć go, a od jego kolegów dowiedział się, że od środy nie ma go  we wsi i zrezygnował z pracy. Jego nieobecność jeszcze bardziej przekonała Sosnowskiego, że on stoi za anonimem i że woli więcej zarobić na szantażu niż teraz na pomocy. On tymczasem postanowił zniknąć na jakiś czas z obawy, że jak wejdzie w jakiekolwiek kontakty czy interesy z Sosnowskim, będzie miał później problemy. Sosnowski próbował znaleźć również innych chętnych na szybki zarobek, ale nie udało się mu.  

Ula i Marek nie przewidując, że grozi im niebezpieczeństwo, bawili się beztrosko w towarzystwie swoich krewnych oraz rodziny Febo i Kubasińskich. Ich roześmiane twarze uwadze Sosnowskiego nie uszły i były gorzką pigułką do przełknięcia. Marek oprócz zajmowania się Ulą razem z kolegami, miał na oku Sosnowskiego. Nic jednak w rozmowie z miejscowymi chłopami i robotnikami podejrzanego nie widzieli.  W czasie krótkiej przerwy od muzyki i tańca Marek natknął się na Sosnowskiego.

-Co tu robisz? Nie mów, tylko że polubiłeś takie wiejskie zabawy? -pytał Marek.

-Zabawa jest dla wszystkich.  Jestem z Eleonorą.

-Wiem -odparł spokojnie. —Nie wiem, po co ją przywiozłeś i mówisz mi o tym? Jeśli myślisz, że w jakiś sposób będę zazdrosny, to się mylisz. Mam Ulę. Twoją Ulę. Eleonorę możesz sobie brać.

-Twoją Ulę. Ciekawe. Może zainteresowałeś się nią, bo miała być moją żoną.

-Zainteresowałem się nią, bo jest mądrą, ładną i interesującą dziewczyną. Do tego dobrą, miłą, rodzinną i idealne nadaje się na żonę i matkę. A to, że miała być twoją żoną to tylko mały bonus.

-Czyli miałem rację. Zrobisz wszystko, żeby odegrać się na mnie.

-Wygrywanie jest przyjemnością, ale nie chodzi mi o to.  Może dziwnie to zabrzmi, ale jestem ci wdzięczny, bo poniekąd przez ciebie poznałem Ulę. Po raz pierwszy poważnie myślę o ożenku. Teraz wybacz, ale Ula czeka na mnie -dodał, zostawiając go bez odpowiedzi.

Słowa Marka jeszcze bardziej go rozwścieczyły. Tak jak czuły gest Uli, gdy Marek usiadł obok niej. W krótkich paru sekundach wezbrała się w nim chęć pokazania Markowi, że Ula taka cnotliwa nie jest. Eleonora, która chwilę po odejściu Marka pojawiła się obok Sosnowskiego, zadowolona z pobytu na zabawie również nie była, bo Marek nie raczył nawet spojrzeć na nią, tylko zajmował się Ulą. 

 

CDN PO ZAPOWIEDZI ZAMIANA