Wielkanoc

Wielkanoc w F&D tak hucznie, jak Boże Narodzenie nie była obchodzona. Nie było prezentów ani wspólnego spotkania i dzielenia się jajeczkiem. W bufecie tylko Ela serwowała zakąski rybne i z jajek. Ula zaś z domu przyniosą babeczki, które według słów Wioletty rozchodziły się jak świeże babeczki.   Świętowanie natomiast Marek pozostawił w kwestii poszczególnych działów i biur i kto chciał, to mógł pójść do bufetu kupić coś i świętować w mniejszym gronie. W Wielki Piątek również pracowali krócej, bo do trzynastej. Tuż przed tą godziną Ula pojawia się w biurze Marka z prezentem. Był średniej wielkości, zapakowany w ozdobny wielkanocny papier i kształtu stożka.

-Marek wiem, że nie mieliśmy dawać sobie prezentów, ale pomyślałam, że będzie ci miło. Proszę to dla ciebie. 

-Jajko strusia, przypadkiem to nie jest? -zapytał, wstając zza biurka.

-Nie, nie jest. Taki mały drobiazg. Koszyczek na święconkę z wyposażeniem. Nie wiem, tylko czy chodzisz jeszcze na święconkę.

-Fakt dawno nie byłem – odparł, odpakowując prezent. —I dziękuję. Tylko głupio mi, bo nic nie mam dla ciebie.

-Nie szkodzi Marek. Wystarczy, że jesteś. 

-Ładny. Brakuje tylko zajączka z dużymi uszami. Zawsze tak w koszyczku kładłem, żeby uszy mu wystawały spod serwety. 

-Darowanej krowie w zęby się nie zagląda Marek, jakby powiedziała Wioletta.  A jakie masz plany świąteczne?

-Jak co roku pojedziemy rano na śniadanie wielkanocne do rodziców i zostaniemy na obiedzie. Później do wieczora czas wolny. Tak jak drugie święto. W poniedziałek zazwyczaj leżę i odpoczywam. A ty co masz w planach?

-Jak co roku będę w domu całe dwa dni.

Sobota dobrze dla Marka się nie rozpoczęła, bo wstając po siódmej, obudził Paulinę, a ta zrobiła mu pierwszą awanturę. Poprzedniego dnia pomimo tego, że sporo osób w tym dniu świętowała jeden z najważniejszych dni roku chrześcijan, ona wraz z ekspertką od ślubów Mirandą dopinała szczegóły. Marek miał również, w tym uczestniczył, ale nie miał ochoty oglądać serwetek do ust różniących się kolorem drobiazgu, czy wyborem kształtu wazoników i wymigał się argumentami Wielkiego Piątku. Do sypialni wróciła po dwunastej i nie bacząc na to, że Marek śpi, paliła światło, zmywała makijaż i brała prysznic. Rano, kiedy on ją obudził, to zrobił mu awanturę o tak wczesną pobudkę. Mimo to poszła po kawę do kuchni, a gdy Marek wyszedł pobiegać, położyła się ponownie spać. Kiedy po dwunastej weszła ponownie do kuchni, to zastała Marka przebranego w garnitur i szykującego się do wyjścia.

-Wychodzisz, gdzieś? -zapytała sennie.

-Do kościoła na święcenie pokarmów i do Grobu Pańskiego.

-Od kiedy chodzisz ze święconką -prychnęła. —I niby jest przygotowana?

-Gdybyś otworzyła od wczorajszego popołudnia lodówkę, to wiedziałabyś, że jest Paulino. Idziesz ze mną? -zapytał retorycznie.

- Zwariowałeś? Muszę przejrzeć wiązanki kwiatów na wystrój kościoła. Obiecałam Mirandzie, że we wtorek dam jej gotowe wzory na wszystko.

-Paula mamy święta.

-Święta są co roku, a ślub raz w życiu się bierze Marco. To dokładnie za pięć tygodni. Czasu mało.

W niedzielę rano Marek wraz z Pauliną pojechał do rodziców. Na miejscu dowiedział się, że Aleksa nie będzie, bo postanowił czas spędzić ze znajomymi, którzy przyjechali do niego z Włoch.

-Będziemy miały więcej czasu Helenko, aby pomówić o ślubie -szczebiotała Paulina. —Aleks znalazłby inny temat do rozmowy.

-Może zjemy najpierw śniadanie Paulinko -zaproponowała Helena.

-Pomyślałam sobie, że w ramach pamiątki naszego ślubu damy wszystkim gościom kule śnieżne z naszymi figurkami – oznajmiła, pomimo to i jak tylko usiedli. —O coś takiego Marco -dodała, pokazując mu bibelot na telefonie.

-Paula wszystkim gościom? Wiesz, ile to pieniędzy?

-Na naszym ślubie nie zamierzam oszczędzać. Ma wszystko być z najwyższej półki.

-Paulinko, Marek ma rację. Wykonanie takich limitowanych figurek to spory koszt -odezwał się Krzysztof.

-Skoro ma być skromnie, to po co Marek zamawiał katedrę?

-Żebyś wiedziała, że żałuję. Wolałbym ślub w małym kościółku i małą ilością gości. Wystarczyłaby rodzina i najbliżsi znajomi.

-Mieliśmy na razie nie rozmawiać o ślubie -wtrąciła z niezadowoleniem Helena. —Jest śniadanie wielkanocne. —Będzie czas później na rozmowę.

-Ja wychodzę Helenko przed obiadem -oświadczyła Paulina. —Aleks czeka na mnie ze znajomymi.

-To porozmawiamy po świętach -oznajmiła Helena tonem oznaczającym, że nie chce słyszeć słowa sprzeciwu. —Czas podzielić się waszą i naszą święconką.

Do domu po spotkaniu z bratem i znajomymi z Mediolanu Paulina wróciła późnym wieczorem, gdy Marek już położył się spać. Tym razem nie obudziła go. Następnego dnia ponownie wstała, kiedy południe już minęło, a kiedy weszła do kuchni, to usłyszała końcówkę rozmowy Marka.

-Może być jutro o siedemnastej (…) Na pewno będę Natalia. (…) Czy ja kiedyś zawiodłem. (…) Cześć i do zobaczenia.

-Można wiedzieć co to za Natalia? -zapytała rozkazująco.

-Znowu podsłuchujesz?

-Tylko pytam. To jakaś dziewczyna chcąca zrobić karierę modelki, czy może kolejna panna z klubu.

-Oczywiście ty tylko o jednym - wymruczał.

-Pytała cię o coś Marek -mówiła coraz bardziej ostrym tonem.

-A mi nie podoba się twój ton. Wychodzę Paula, bo nie zamierzam po raz kolejny przechodzić przez kłótnię. Ty zajmij się swoimi bukiecikami. 

Z domu wyszedł bez planu na popołudnie i zabierając tylko kluczyki, telefon i kurtkę. Kiedy wyjechał z garażu, to chciał pojechać do Sebastiana, ale przypomniało się mu, że miał być dzisiaj u dziadków na rocznicy ich ślubu. Jeżdżąc po bardziej już ruchliwych ulicach Warszawy, niż wczoraj zastanawiał się, co ma ze sobą począć.  W planach miał pójść do jakiejś otwartej już kawiarni, ale wszędzie było pełno, a i samemu nie chciało mu się siedzieć przy stoliku. Rodzice również mieli plany na popołudnie. W dodatku, gdyby pojawił się sam, to musiałby tłumaczyć się z tego, gdzie jest Paulina. To jak znalazł się w pobliżu wylotówki na Rysiów, sam nie wiedział. Im dalej był od centrum Warszawy, to widok spędzenia drugiego dnia świąt zmieniał się na spokojniejszy. Gdzieś w duszy zapragnął również dla siebie takiego życia. Był koniec kwietnia i prawdziwie ciepły wiosenny dzień, to sporo osób spacerowało, a dzieci raz po raz polewały się wodą. Kiedy przejeżdżał obok otwartego sklepiku, to wstąpił, aby kupić trochę słodyczy i pojechał dalej w stronę Rysiowa.

W całkiem w innej atmosferze święta mijały Uli. W sobotę poszła wraz Beatką na święconkę, a następnego dnia przygotowała śniadanie dla rodziny i Ali. Ala też spędziła z nimi cały dzień i pomagał w kuchni.  Ula sporo czasu przeznaczyła na rozmyślania o Marku i tym, co robi.

Od czasu Bożego Narodzenia i pocałunku sporo się zmieniło w ich relacjach. A przynajmniej Ula tak myślała. Marek przekonał ją, aby pozostała w firmie, podarował książkę z piękną dedykacją i zaprosił na kolację. Najważniejsze było jednak to, że spędził z nią walentynki, a nie z Pauliną. Później były jej urodziny i kolejne wyjście. W międzyczasie znowu ją pocałował.  Ostatniej środy znowu wyszli razem i porozmawiali, jak myślała szczerze. Ona odpowiedziała mu o Bartku, a on jej powiedział, że coraz mniej podoba się mu myśl o ślubie z Pauliną. Nie wiedziała, tylko że gdy wrócił do firmy, to Sebastianowi powiedział całkiem coś innego. Z kolejnych myśli o Marku i tym jak mijają mu święta, wyrwał ją dzwonek do drzwi. Kiedy otworzyła w progu z czekoladkami i owocami w ręku zastała Marka.

-Cześć Ula. Nie przeszkadzam?

-Cześć -odparła jednocześnie z zaskoczeniem, jak i z uradowaniem. —Ty nigdy nie przeszkadzasz. Wejdź.  Jestem tylko z Beatką. Jasiek poszedł do kolegi wkuwać angielski przed maturą, a tato skorzystał z okazji, że Maciek jedzie z rodzicami do Warszawy, pojechał do kolegi z wojska. Proszę, wchodź. Kawy Marek?

-Chętnie się napiję. A to dla ciebie -rzekł, podając dużą bombonierkę.

W salonie Marek zastał Beatkę oglądającą jakiś film dla dzieci. Dla niej miał również mały upominek w postaci jajka niespodzianki. Kiedy Ula zajęta była w kuchni, ona zajęła rozmową z gościem. Z dziećmi dużej styczności Marek nie miał, ale z siostrą Uli, jakoś się dogadywał.

-Lubi pan Chatkę Puchatka?

-Dawno temu czytałem książkę o Kubusiu Puchatku i oglądałem jakiś film i chyba lubiłem. Teraz wyrosłem z bajek.

-Chatka Puchatka to takie ciasto -wyjaśniła. —Ulcia zrobiła. Jest pyszneeee.  

-Nie wiedziałem Betti. Puchatek kojarzy mi się tylko z książkami, kakao i filmem.

-Filmy o Kubusiu są fajne. Tak samo, jak o Shreku i Smerfach.

-Niestety, ale kiedyś nie było ani Shreka, ani Smerfów. Oglądałem Kevina, Akademię Policyjną, Beethovena, Flintstonów.

- O czym rozmawiacie? -zapytała Ula, przynosząc owe ciasto.

-O filmografii -odparł Marek. —Porównujemy, co ja oglądałem w dzieciństwie, a co ogląda teraz twoja siostra.

-Część twoich filmów to i moje dzieciństwo -odparła z uśmiechem na wspomnienia. —Pójdę po kawę i powspominamy trochę Marek.

-A jak pan myśli, co było pierwsze? Kura czy jajko? -zapytała tymczasem Beatka.

-To jedno z tych odwiecznych pytań Beatko, na które się nie odpowie.

Kiedy Ula wróciła z kawą i herbatą, to razem z Markiem wspominali filmy z lat dziewięćdziesiątych i opowiadali Beatce, o czym były.  Na rozmowę sam na sam natomiast czas był, jak Betti poszła na podwórko pobawić się z koleżanką.

-Opowiesz mi, co się stało? I nie mów, że nic, bo znam cię dobrze.

-To co zawsze. Paulina. Jeszcze w piątek miała pretensję, że nie wybierałem z nią serwetek i wazoników. Z zemsty obudziła mnie w nocy. W sobotę pójść ze mną do kościoła czasu oczywiście nie miała, bo wybierała wiązanki do wystroju kościoła. Wczoraj u rodziców wymyślała sobie, że gościom weselnym podarujemy kule śnieżne z naszymi figurkami. Nawet rodzice zwrócili jej uwagę, że są święta i powinna odłożyć przygotowania. Później i na szczęście poszła na spotkanie z bratem i znajomymi. A dzisiaj usłyszała, jak rozmawiałem przez telefon z Natalią. Z góry założyła, że to moja kochanka, a jest koleżanką z liceum i moją dentystką od paru miesięcy.

-A ty jej jak mniemam, nie wyjaśniłeś, kim jest.

-Dentystka czy nie to kobieta.

-Chyba tylko o mnie nie jest zazdrosna.  Nie jestem ani piękna, ani przebojowa.

-Ula rozmawialiśmy już o tym -wtrącił Marek. —Masz inne zalety.

-Tak wiem, jestem piękna wewnątrz.

-Masz jeszcze ładny, szczery uśmiech -rzekł nieoczekiwanie zarówno dla Uli, jak i dla siebie.  I ładnie wykrojone usta- pomyślał.

-Szczerze tak myślisz, bo to pierwszy taki komplement, jaki usłyszałam.  

-Jak najbardziej Ula.   

-A wracając do Pauliny, to od rozmowy nie uciekniesz Marek -rzekła klarownie.

-Wiem i już na samą myśli czuję poirytowanie. Założę się, że jeszcze wszystko opowie rodzicom. Dzisiaj są u znajomych i da im spokój, ale jutro pojedzie wyżalić się, że źle ją traktuję.

-Nie rozumiem Marek, jak możecie być jeszcze ze sobą. W związku powinno być zaufanie, a u was nie ma tego. Do tego ciągle kłócicie się, macie inne podejście do życia. Ona chce błyszczeć, a ty zadowalasz się spokojem.

-Pomijając to, że ją ciągle zdradzam.

-To również. Czasami wydaje się, że jest jakąś desperatką i na siłę chce być z tobą. Inna kobieta już dawno rzuciłaby cię w diabły.

-Bo tak jest Ula.  Ślub ze mną jest jej obsesją.

-Miłość obsesyjna jest najgorsza z najgorszych.

-Ula jaka miłość? -odparł z irytacją. — Ona tylko siebie kocha i Aleksa. Ale możemy już nie mówić o Paulinie. Nie po to tu przyjechałem.

- To o czym chcesz rozmawiać? O pracy?
-Ula są święta. Możemy porozmawiać o dzieciństwie. Pamiętam, że jak miałem sześć lat, razem z ojcem przynieśliśmy z kościoła nie swoją święconkę. Do dzisiaj nie wiem, czy ktoś prędzej wziął naszą, czy my czyjaś. Nasza była bardziej wypasiona, więc nikt nie stracił. I od tej pory mama zawsze chodziła ze mną.

-Dobre Marek. Ja tak typowo zjadłam kiedyś baranka z cukru.

-Zgadnij, kiedy po raz pierwszy poszedłem na wagary.

-Znając ciebie, to w czwartej klasie.

-Nie Ula. W przedszkolu w starszakach. To było tuż przed wakacjami i Aleks mnie namówił. Tato odwiózł nas pod przedszkole i zostawił przed wejściem. Aleks ukucnął i udawał, że zawiązuje buty, a gdy tato odjechał, to poszliśmy na plac zabaw. Po dwóch godzinach jacyś staruszkowie zainteresowali się nami i zawiadomili policję. Odstawili nas do przedszkola i mieliśmy szlaban na dwa tygodnie.

-Nieźle Marek.

Przez kolejne minuty opowiadali o swoim dzieciństwie, o porażkach i sukcesach.

-Wiem Ula, że się powtarzam, ale przy tobie jest tak inaczej. Tak fajnie. Jeśli istnieje reinkarnacja, to w poprzednim życiu musiało łączyć nas coś wyjątkowego. 

-To prawda Marek -odparła poważnie. —Ja byłam Scarlett, a ty Clarkiem.

Z nieuwagi też upuściła łyżeczkę, po którą schylili się razem i razem dosięgnęli. Tym samym ich twarze i usta nalazły się blisko siebie.

Są piękne- myślał Marek, wpatrując się z zachwytem w te miejsce na jej twarzy. Takie naturalne. Z pięknym kolorem.

-Zaraz pocałuje mnie -myślała Ula. Tak naprawdę pocałuje.

Przez chwilę patrzyli sobie jeszcze w oczy, a później Marek bez pośpiechu delikatnie musnął wargi.  Kiedy Ula nie zaprotestowała, to z czasem pozwolił sobie na coś bardziej namiętnego. Wziął w swoje dłonie twarz Uli i z rozkoszą wdzierał się w jej słodkie usta.                

Pocałunek przerwał trzask drzwi, a chwilę później w salonie pojawiła się Beatka z sikawką i dopełniła obowiązku lanego poniedziałku. Po niej do domu wrócił także Jasiek i Ula zajęła się kolacją, a Markiem zajęło się jej rodzeństwo. Po ósmej czas było wracać do domu, a Ula odprowadziła go do samochodu.

-Dzięki Ula za całe popołudnie i wieczór -rzekł na pożegnanie. —Było bardzo miło.

-Nie ma za co. Dla mnie goszczenie cię było przyjemnością. Z Beatką byłoby nudno.

-To oboje pomogliśmy sobie Ula. Miłej nocy i do jutra.

-Do jutra -odparła.
W drodze powrotnej wstąpił do Sebastiana, który zdążył już wrócić do Warszawy i spędził z nim dwie godziny. Po powrocie do domu natomiast zastał Paulinę już w łóżku. Febo chciała wiedzieć, gdzie był tyle czasu, ale jemu odpowiadać się nie chciało. Poszedł tylko do łazienki i patrząc w lustro w swojej łazience, wiedział, że nie poślubi Pauliny i że po zarządzie jej to powie. 

                   
                  
                  
Sprawę Natalii Paula tak jak przewidywał Marek, nie zostawiła, ale w tym samym czasie wybuchła afera Aleksa i nagrania Wioletty i to się stało ważniejsze dla niej.

CD -patrz serial.