Hańba cz. 12

W czasie, kiedy Ula z koleżankami ciągle rozmawiały na temat plotek, jakie rozpowiedział Sosnowski, a Marek planował z rodzicami i Cieplakiem plany matrymonialne, to w innej części placu zabawy część ludność spoglądała na pola, gdzie w oddali między drzewami widzieli coś dziwnego.

Marek z oświadczynami nie zamierzał długo czekać i gdy tylko odnalazł w tłumie Ulę w towarzystwie koleżanek, to pojawił się obok niej.

-Ula możemy porozmawiać na osobności chwilę -zagadnął.

-Ostatnia nasza rozmowa sam na sam źle się zakończyła -wymruczała. —Ale możemy. Wiola Paulina zostawicie nas samych.

-Pewnie Ula. Już nas nie ma -odparła Febo za siebie i za Wiolettę.

-Czyli słyszałaś już, co porozpowiadał Sosnowski -zapytał, gdy koleżanki Uli odeszły.

-Tak. Znalazł w końcu sposób, żeby zemścić się na nas obu.

-Ale jest jedno wyjście, żeby wyjść z tego honorowo Ula. Uważam, że powinniśmy się ożenić – rzekł, biorąc za rękę.

-Chyba żartujesz.

-Nie Ula.

-Najpierw dowiedziałam się od Piotra o powodach twojego zainteresowania mną, a teraz jeszcze to. 

-Ula tłumaczyłem ci, że kłamał. Naprawdę podobasz mi się i czuję do ciebie coś wyjątkowego. Rozmawiałem też z moimi rodzicami i z twoim ojcem i są zgodni. Nasz ślub zamknie wszystkim usta.

-Mamy ożenić się, tylko dlatego że tak wypada albo z przymusu? Ja zamierzam wyjść za mąż z miłości, a nie z jakiegoś obowiązku. I jeszcze te oświadczyny. Żadnego romantyzmu.

-Ale to tak na teraz Ula.  Wrócimy do naszych rodzin i oświadczę ci się, jak należy.

-Nie Marek. Wolę wyjechać do ciotki i tam szukać szczęścia niż brać ślub pod presją. Już raz byłam pod presją poślubienia kogoś.

-To są dwie różne sprawy.

-Ale z jednym finałem. Przed ołtarzem. Wracam do domu Marek. Przejdę przez pole i na oczy nikomu się nie pokażę.

-Ula to nie jest dobry pomysł. Ucieczka jest przyznaniem do winy.

-W takim razie pójdę w towarzystwo i powiem prawdę, jak było. Jeśli chcesz pomóc, to chodź ze mną Marek.

Kiedy już pojawili się w centrum zabawy, to uczestnicy mieli już inny temat do rozmowy.

-Ula, Marek widzieliście? -zapytała ich Wioletta.

-Co? -pytała Ula.

-Jak, co? Wszyscy widzieli -wtrąciła Paulina.

-Jakby bryczka, ale bez konia i na trzech kołach. Ludzie mówią, że diabeł ciągnął, a konie zawracały i prychały. Teraz o tym wszyscy mówią, a nie o was.

-Może wypili za dużo i mają omamy -zawyrokowała Ula.

-Wszyscy Ula? -pytała Febo.

-Może to automobil -zaczął Marek. —Taki pojazd popularny we Włoszech i Niemczech. Napędzany prądem albo specjalną substancją.

-Ki czort ten automobil -zapytał nieoczekiwanie Cieplak.

-W przyszłości ma zastąpić dorożki, bryczki. I faktycznie konie boją się tego jak ognia. Płoszą się i prychają.

Chwilę później obiekt zainteresowań znowu pojawił się na horyzoncie, a kwadrans później zbliżał się na miejsce zabawy. Większość mieszkańców tymczasem pochowała się i porozbiegała po domach. Gdy tajemniczy pojazd wjechał na centralny plac, to okazało się, że przyjechał nim Bartek Dąbrowski w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. Kiedy pojazd zatrzymał się Bartek zeskoczył z niego z gracją. 

-Witam szanowne państwo -rzekł zadowolony z siebie. —Wróciłem. 
-I to z jaką efektywnością -odezwał się jeden z mieszkańców.  —Strachu narobiłeś. 
-Nie chciałem.  Znajomy musiał wypróbować swój nowy nabytek na wiejskich wertepach i zaproponowałem nasze okolice. Za tydzień jedziemy na wyścigi do samego Berlina i trzeba było wypróbować jak automobil zniesie wyboje.   A jak uda się nam coś osiągnąć, to później czekają inne kraje.

-Czyli do nas nie wracasz prędko? -pytał Cieplak.

-Szefie za jeden wyścig można zarobić tyle, co przez pół roku u pana. Nie licząc nagrody. Głupkiem byłbym, nie przyjmując oferty pana Musso - Sadowskiego na kierowcę. Źle u pana nie było, ale ta oferta jest lepsza. Przyjechałem tylko pożegnać się. Prędzej, jak w przyszłym roku nie wrócę w te strony. Może nawet odkupię od pana to pole przy lesie.

-Dąbrowski będzie teraz interesującą partią -rzekł Marek do Uli.

-Bartek zawsze był z tych, których interesował łatwy zarobek i na pewno znajdzie dziewczynę chętną na jego majątek.  Ale pomógł nam. On jest w centrum uwagi, a nie my. 

Zabawa dla Uli skończyła się prędzej niż dla innych uczestników, bo musiała wrócić do domu z siostrą. Gdy już nakarmiła Beatkę i ululała kołysanką do snu, zajęła się sobą. Późnym wieczorem, leżąc już w swoim pokoju, usłyszała pukanie do okna.  Gdy spojrzała w tę stronę, to ujrzała Marka, który twarz rozświetlał lampą naftową. Okno miała uchylone, to chwilę później wskoczył na parapet, a później do pokoju Uli.

-Marek co tu robisz? -zapytała cicho.

-Przyszedłem skraść ci pocałunek na dobranoc.

-Zwariowałeś Marek. Wyjdź stąd natychmiast. Tato zaraz wróci i możesz obudzić Betti.

-Tak myślałem, że zadowolona nie będziesz. Kiedy poszłaś do domu, to udało mi się porozmawiać z Dąbrowskim i jego towarzyszem. Bartek powiedział mi, że Sosnowski był tego dnia w Rysiowie, gdy spalił się wasz magazyn. Jest też przekonany, że to on podpalił. On sam uciekł, bo bał się, że wplącze go w pożar albo w inne przestępstwo. Obiecał, że zezna to co wie. 

-Nigdy nie posądzałabym Bartka, że zachowa się tak przyzwoicie. 

-Widocznie zmądrzał.  Jest jeszcze coś Ula i o tym chciałem ci powiedzieć. On i ten Włoch  bez przyczyny tu nie przyjechali, bo okazało się, że mają wspólnego znajomego. Syn tego Musso zaczął studiować medycynę z Sosnowskim we Włoszech, ale na drugim roku zrezygnował i został konstruktorem aut. Znajomości jednak utrzymał z kolegami i okazało się, że Sosnowski nie zdał ostatniego egzaminu i nie ma prawa do wykonywania zawodu.

-To jak dostał tutaj pracę?

-Pewnie ktoś mu sfałszował papiery. Podobno już na studiach nie cieszył się dobrą opinią i ledwo przez studia przebrnął. Jutro powiadomię o wszystkim odpowiednie władze. 

-Myślisz, że w końcu dostanie, to na co zasłużył? 

- Tak Ula. Już niedługo nie będzie taki bezkarny i odpowie za wszystko, co zrobił nam i Jadzi.

-Oby tak było. I dziękuję, że tyle robisz dla nas.

-Ula utrudnianie życia Sosnowskiemu, jest dla mnie przyjemnością. Jadzia ciężko przeżyła to, co zrobił. Gotowa była rzucić się do stawu. Chcę jeszcze w twoich oczach nabrać przychylności.

-Trochę jej już masz.
-Ula ja naprawdę czuję, że jest coś między nami.

-To, jeśli te coś już określisz, to odezwij się do mnie.

-Czyli jeszcze mnie nie wyrzuciłaś ze swojego życia i mam szansę.

-Jeśli będziesz starał się o mnie, jak należy, to może kiedyś -mówiła marginalnym tonem.

-Dziękuję.  Warto było skraść się do twojej alkowy nie tylko z tego powodu-mówił, spoglądając na jej koszulę nocną.  —Może jeszcze kiedyś wpadnę? Mogę?

-Nawet tak nie myśl.  I dobranoc Marek -wyprosiła go z miejsca.

-Dobranoc Ula. Miłych snów -odparł i tą samą drogą, co wszedł, to i wyszedł.

Następnego dnia popołudniem Marek pojawił się w Parku Miejskim. Usiadł w umówionym miejscu na jednej z ławek i czekał na Sosnowskiego. Ten pojawił się w towarzystwie dwóch wynajętych przez siebie oprychów. Widok Marka zamiast Dąbrowskiego zaskoczył go. Porozglądał się jeszcze po parku, ale oprócz pucybuta w pobliżu Marka oraz klienta i paru dżentelmenów nieco dalej, to obecne były same damy i dzieci. 

-Zdziwiony jesteś widząc mnie -zagadnął Marek, podchodząc do nich.  —Musimy porozmawiać i lepiej będzie jak odprawisz swoich koleżków. Nie są potrzebni ci do niczego. 
-Są moimi znajomymi i nie mam powodów, żeby mieli odchodzić. 
-Skoro chcesz żeby usłyszeli, jaki to jesteś mściwy, to mogą zostać.  Zresztą my możemy odejść. Buty przy okazji wyczyszczę sobie. Po porannej burzy są zabłocone. 
-To czego chcesz? -zapytał, gdy odeszli kawałek i zatrzymali się, gdzie pucybut czyścił komuś buty.  —Czasu nie mam. 
-To ja ci wysłałem anonim, bo podejrzewam o podpalenie magazynu -mówił trochę ściszonym głosem. —Są dowody na twoją winę i teraz jestem tego pewny.

-Niby jakie dowody?

-Słyszałem, że na miejscu pożaru znaleziono srebrne etui na zapałki, a miałeś takie. Sprawdziłem cię podstępem i nie masz go.

-Bzdury? -rzucił odważnie. 

-To nie są bzdury -odparł zdecydowanie Marek.  —Pamiętasz nasze ostatnie spotkanie tutaj? Podszedł do nas pewien mężczyzna i poprosił o ogień. Podpaliłeś mu papierosa ze zwykłego pudełka zapałek. To był mój kolega.  On i drugi kolega mieli cię przez cały czas na oku. 

-I to ma być dowód mojej winy. To poszlaki i każdy sąd mnie uniewinni. Mogłem je gdziekolwiek zgubić, a ty nie miałeś prawa mnie śledzić. 

-I tak pechowo etui znaleziono przy zgliszczach. Przestraszyłeś się jeszcze i przyszedłeś na spotkanie. 

-Co miałem zrobić, jak ktoś wysyła mi groźby. 

-Jest jeszcze świadek.

-Niby kto? -kpił. —Ten Dąbrowski.  

-Zaskakujące jest, że o nim właśnie wspomniałeś. To jest już przyznanie się do winy.  Poskładałem wszystkie fakty i jak myślę, to spodziewałeś się, spotkać go tutaj. On wczoraj odnalazł się i powiedział całą prawdę. Byłeś tydzień temu w pobliżu młyna i chciałeś zemścić się najpierw na panu Józefie, a później na mnie.

-Kolejne bzdury. Jakiś parobek ma mi zagrozić? 

-Ten parobek nawiązał znajomość z panem Musso -Sadowskim. Jak mniemam nazwisko, jest ci znane. Tak jak imię Franz.

-Do czego zmierzasz? -zapytał przez gardło.

-Do tego, że bezprawnie leczysz ludzi. Nie zdałeś egzaminu końcowego. I nie zaprzeczaj, że tak nie jest. Mogę poświęcić się i pojechać do Rzymu i sprawdzić.

-Czego chcesz za milczenie?

-Czyli to prawda? Najpierw fałszerstwo, później gwałt i podpalenie. Na parę ładnych lat więzienia się nazbierało. I nie ma takich pieniędzy ani rzeczy, które powstrzymałyby mnie przed pójściem na posterunek.

-Wszystkiego się wyprę -odparł ze wzburzeniem. —Zwłaszcza podpalenia nikt mi nie udowodni. Moje słowa przeciw twoim.

-Wszystko już wiemy panie Sosnowski -odezwał się pucybut, który okazał się żandarmem.

-Jest pan winny z trzech paragrafów -dodał mężczyzna udający klienta pucybuta. 

CDN PO MINI WIELKANOC

Niech Zmartwychwstały Chrystus
oświeca codzienne drogi życia,
obdarza błogosławieństwem
i pomaga życie czynić szczęśliwym.
Zdrowych, wesołych, ciepłych świąt Wielkanocnych. 
Oby jutro było lepsze.