Hańba cz. 15

Upadek Uli zauważyły dwie kobiety i podbiegły do niej. Koń tymczasem zawrócił i prychając, pobiegł do młyna. Żmija zaś szybko popełzła w kamienie.

-Nic się pani nie stało -zapytała jedna z kobiet?

-Chyba zwichnęłam nogę -odparła, pocierając kostkę.

-Konie czasami są zdradliwe, proszę pani -odpowiedziała kobieta z ciemniejszymi włosami. —Pomożemy pani wstać.

-Dziękuję -odparła, podpierając się na brunetce. —Panie chyba nie są stąd. Jeśli potrzebują chleba, to u nas nie brakuje. Albo odpocząć?

-Dziękujemy, ale nie trzeba. Nie chcemy pani kłopotać. Pójdziemy już.

-Naprawdę nie jest to kłopot, a chleba u nas dostatek jak widać.

-My tylko na przechadzkę -rzekła kobieta z jaśniejszymi włosami.

Koń tymczasem dobiegł do młyna i zaniepokoił robotników, bo niedawno widzieli, że Ula wjeżdżała, a teraz koń wrócił sam. Wyszli na drogę a wraz z nimi Zosia, bo słyszała, jak jeden z robotników mówił, że koń wrócił sam. Była szybsza od robotników i wkrótce biegła w stronę Uli i jakichś kobiet. W połowie drogi zatrzymała się na chwilę.

-Mamusia -zawołała i rzucił się pędem w stronę brunetki.  Chwilę później tuliła się w ramionach mamy.

-Zosia, córeczko -mówiła czule.

-To, dlatego panie się tu pojawiły -rzekła Ula. —Musimy porozmawiać.

-Myśli pani, że jesteśmy złe? -zapytała.

-Nie. I nie mnie oceniać panią.

-Ciocia Ula i wujek Marek mówili mi, że wrócisz -oznajmiła Zosia.

-Urszula Cieplak -odezwała się Ula, wciągając rękę na przywitanie. —Zosia była u nas przez ostatnie dwa tygodnie. Mój znajomy ją przywiózł.

-Eliza Tomczak -przywitała się.

-Magdalena Olczyk -dodała druga. —Przyszywana ciocia.

-Nic panience się nie stało? -zapytał jeden z robotników, którzy dobiegli do nich.

-Nie. Tylko nogę skręciłam w kostce i mam siniaki na ręce.

Do domu daleko nie było, więc wsparta na robotniku pokuśtykała do domu.  Za nią szła Zosia z mamą i ciocią.

-Dostałam pieska Pimpusia i nowego misia -opowiadała tymczasem Zosia z błyszczącymi oczami. —I ciocia zabrała mnie do Warszawy do teatru z lalkami.

-Miło z pani strony, że zadbała o Zosię aż tak bardzo -rzekła do niej Eliza.

-Ale matki nic nie zastąpi.

-Tak wiem. Mimo to dziękuję.

-Opieka nad dziećmi nie jest dla mnie nowością, proszę pani, a Zosia to miła dziewczynka.

Po powrocie do domu Ula zrobiła sobie okład z kapusty i zimnej wody. Postanowiła również powiadomić Marka. Napisała liścik do niego i wysłała z nim Jaśka.

Marek tymczasem popołudnie spędzał z Lucjanem kolegą ze studiów. Nie widzieli się pięć lat i było, o czym rozmawiać.

-Piękna panna. To ktoś na poważnie, czy dla rozrywki. Widziałem z daleka, że chyba się kłóciliście. A tak w ogóle to żonaty jesteś?

-Nie jestem, a ona właśnie jest kandydatką. I nie myliłeś się, bo język ma ostry i nie tylko w całowaniu. A ty usidlony?

-Od pół roku. Córka znajomych rodziców -mówił sugestywnie. —Nuda małżeńska mnie czasami ogarnia. Lidka nie lubi balów, towarzystwa, nie zna się na niczym. Priorytetem jej było znaleźć sobie męża. Teraz jest w ciąży i całymi dniami leży i jęczy.

-To gratuluję. Dalej mieszkasz w Gnieźnie?

-Dalej. Do domu wracam jutro popołudniem i szedłem właśnie znaleźć sobie jakiś hotel.

-To zapraszam do siebie na nocleg. To znaczy do domu rodziców. A na razie zapraszam do salonu rozkoszy. Oderwiesz się trochę od marazmu żony.

-Czyli uważasz mnie za znużonego małżonka i potrzebującego takiego typu rozrywki.

-Dlaczego tak mówisz?

-Bo według kryteriów mojego ojca i brata tam udają się znużeni małżonkowie. Zwłaszcza kiedy żona jest przy nadziei.

W klubie spędzili dwie miłe godziny. Marek wdziękami zatrudnionych tam kobiet zainteresowany zbytnio nie był. Dla oka Lucjana była to jednak przyjemność.  Z żadną na pokoje jednak nie poszedł.

Do domu dotarli późnym wieczorem i dopiero wtedy w holu Marek znalazł kopertę z jego imieniem.

-Pachnąca koperta w kwiatki może oznaczać tylko jedno Marek -zagadnął Lucjan. —Liścik miłosny. Schadzka się szykuje, czy Ula?  

-Tak od niej -odparł, spoglądając na podpis.

Marek

Nie uwierzysz, ale znalazła sięmama Zosi.  Przyjechała wraz z koleżanką. Przebrały się za nędzarki i przechadzały się obok młyna. Proszę, przyjedź, jak możesz, a ja postaram się zatrzymać ją na noc i jutro.

Ula.

-I? -dopytywał kolega.

- Znalazła się mama Zosi. Muszę jutro rano pojechać do Rysiowa.

-A, kim jest Zosia?

-Długo by opowiadać.

-Chętnie posłucham.

-Skoro nalegasz -mówił na początek dłuższego monologu. —Usiądziemy sobie w salonie, napijemy się po kieliszeczku koniaku i ci opowiem.... . Summa summarum z listu dowiedzieliśmy się, tylko że ma cztery lata i że nazywa się Tomczak. Prawdopodobnie po matce, bo ojciec to jakiś panicz.  A i jeszcze mieszkali chyba w okolicach Poznania.

-Jak powiedziałeś? Tomczak -powtórzył. —Znałem kiedyś taką dziewczynę Tomczak.

- Nie powiesz mi, że…. Ja święty nie byłem Lucjan, ale nigdy nie skorzystałem z usług, jakby to powiedzieć pań, które zatrudniamy.

-Nie ja Marek. Mój kochany brat oczywiście. On i ojciec inaczej myślą o tych sprawach. Uważają kobiety za własność. Wracając do sprawy, to mieliśmy młodą pomoc kuchenną. Eliza miała na imię i zniknęła właśnie nagle z pięć lat temu. Widziałem, jak Leon poklepywał albo obmacywał ją czasami.

-Wszystko by się zgadzało. Gniezno jest wystarczająco daleko i zarazem blisko od Poznania, aby się tam ukryć.

-Pojadę jutro z tobą do tego Rysiowa i zobaczę, czy to ona.

Ula tymczasem następnego dnia robiła wszystko, aby zatrzymać Elizę w młynie, jak najdłużej. Jeszcze poprzedniego wieczora dowiedziała się, że Tomczak przejechała taki kawał drogi, aby zobaczyć, jak się miewa Zosia. O tym natomiast, gdzie obecnie przebywa jej córeczka wiedziała od koleżanki, bo Marek sam jej powiedział, dokąd jedzie. (13 cz.) Znalazła również artykuł w gazecie.

-Znowu chce pani zniknąć z życia córki? -pytała Ula z samego rana, gdy Zosia jeszcze spała.

-Nie stać mnie na utrzymanie nas. Musiałabym wynająć pokój.

-Są zakłady pracy.

-Na samotne matki źle patrzą i nie miałabym, z kim zostawiać Zosi. Wiem, że nie powinnam o to prosić, ale gdyby Zosia mogła tu zostać.  Będę łożyć na Zosię i odwiedzać czasami.

-A ja powtarzam pani, że razem z Markiem pomożemy pani.

-Nie mogę -mówiła uparcie. —Muszę wrócić do Poznania. Tam, gdzie pracuję, została moja najlepsza koleżanka. Właścicielka powiedziała mi, że jak nie wrócę, to odda Ludmiłę do domu Lipniaka. On jest starym zbereźnikiem i chce mieć kobietę na zawołanie. On i jego koledzy. U nich jakieś orgie się odgrywają. Grają w karty i ten, co wygrywa, to ma dziewczynę dla siebie. Ta, co była u niego albo jest w ciąży, albo znudziła się im.

-Okropne, co pani mówi.

-Wiem, ale muszę wrócić, skąd wyjechałam wczoraj.

Marek do Rysiowa wraz z kolegą pojechali tuż po wczesnym śniadaniu i pojawił się po ósmej. Ulę zauważył w pierwszej kolejności. Siedziała na podwórzu z usztywnioną nogą w kostce.

-Ula? Co ci się stało? -pytał, podbiegając do niej. —Wczoraj byłaś jeszcze zdrowa.

-Koń mnie zrzucił. Żmii się przestraszył.  Dobrze, że przyjechałeś Marek.

-Witam panią ponownie -odezwał się towarzysz Marka.

-Dzień dobry. Przyjechał pan zwiedzić wiejskie tereny?

-Faktycznie tereny bardzo ładne, ale co innego mnie tu sprowadza.

-Okazało się, że Zosia jest prawdopodobnie bratanicą Lucjana -wyjaśnił Marek.

-Ale, jakim cudem? -pytała ze zdezorientowaniem.

Zanim Ula usłyszała wyjaśnienia, to na podwórzu wraz z córką pojawił się Eliza.

-Pan tu? -zapytał na widok Lucjana.

-Jak widać. Czy Zosia jest moją bratanicą? -zapytał prosto z mostu i patrząc na trzymającą ją za rękę dziewczynkę.

-Dlaczego pan tak sądzi? -odparła pytaniem, bo nie wiedziała, w jakich intencjach pojawił się tutaj Lucjan.

-Bo układa się w całość. Zresztą jest podobna do Witkowskich. To jest moją bratanicą?

-Albo siostrą. Prędzej jednak bratanicą.

UPS. Opublikowałam przypadkiem. Chciałam  zapisać kolejny fragment, ale kliknęłam w opublikuj. Więc dzisiaj króciutko. Na dniach dodam epilog.