Nowe życie cz 2/4

W czasie, kiedy Marek poleciał do Mediolanu, to Ula wraz z koleżanką Dorotą zajmowały się nową powstałą firmą Dobrawa. Najpierw poszły do gminy, aby załatwić resztę formalności z zakupem hali po cukrowni. Przy okazji dostały   dotację, bo stwarzały nowe miejsca pracy w Rysiowie. Znalazły także ekipę, która miała zrobić remont i przystosować halę do produkcji soków, pierogów, sałatek i innych artykułów spożywczych. Kolejnego dnia zajęły się poszukiwaniem lokalu na ich restaurację oraz uzyskaniem wszystkich pozwoleń na sprzedaż alkoholu. Lokal miał nosić nazwę jak firma, czyli Dobrawa, to szukały także na wystrój czegoś, co wiązało się z dawnymi czasami. Samymi dekoracjami miał zająć się Marek, bo ciągle pracował w Bibeloty i ty, a one szukały odpowiednich ław, stolików i krzeseł. Oprócz dań dla wegan i wegetarian swoją działalność postanowiły powiększyć o konsumentów bezglutenowych i diet pudełkowych.

-Dzwonił Marek i Paulina, a raczej jej pasierb daje nam całkiem dobre warunki -oznajmiła Ula koleżance w czasie spotkania. —Będziemy jedynymi importerami tych win na Polskę.  Teraz tu musimy wszystko pozałatwiać w urzędach i wrócić do Włoch podpisać ostateczną umowę.

-Chociaż na to się przydała była Marka -podsumowała Dorota.

-To prawda. Czuję, że wszystko się nam uda Dorotko. Mój teść mówił, że on i rodzina Febo zaczynali od zera i gdyby nie kryzys i Aleks firma mogłaby dalej działać. Tworzymy tak jakby drugą historię Dobrzańskich. Mama Marka była koleżanką matki Pauliny i przez ich znajomość powstała firma F&D tak jak przez naszą znajomość Dobrawa.

-A Paulina nie ma ukrytego jakiegoś powodu, że jest tak chętna na współpracę? 

-Marek pomyślał o tym samym, ale będzie uważać i jest odporny na jej gierki. Sam mi to powiedział. A Marek nie jest Markiem sprzed dziesięciu lat. Nie dał mi nigdy powodów do najmniejszych podejrzeń. Nigdy nic nie kręcił, nie wyjeżdżał. A wiem, jak kiedyś się zachowywał.

-To dobrze Ula. Zasługujesz na szczęście.

Dwa dni później Ula dostała nieoczekiwaną propozycję dorobienia paruset złotych. Dorywczo pracowała jako tłumacz przysięgły i teraz mogłaby zarobić równe dwadzieścia tysięcy, ale musiałaby wyjechać na dwa tygodnie do Szczecina, aby zajmować się delegacjami z Niemiec.  Razem z Markiem i Dobrzańskimi przedyskutowali wszystkie za i przeciw. Ula bowiem obawiała się, jak poradzą sobie teściowie z trójką dzieci i prowadzeniem domu. W dodatku w ostatnich dniach jej nieobecności Helena i Krzysztof wybierali się na wakacje. W tym pomocna okazała się Beatka, bo były akurat wakacje i zgodziła się pomagać w opiece nad dziećmi w razie potrzeby. Oprócz wynagrodzenia dodatkowym plusem dla Uli było to, że miała współpracować z branżą zajmującą się organizowaniem sympozjów, więc mogła liczyć, że może kiedyś nawiążą współpracę i będą od nich brać na przykład soki albo wodę na sympozja. Ula musiała również porozmawiać z Dorotą i spytać czy może zostawić ją ze wszystkimi sprawami. Koleżanka zapewnił, że poradzi sobie z ekipami remontowymi hali i lokalu na restaurację. Ula zaś obiecała, że część wynagrodzenia przeznaczy na wystrój restauracji.

Rozstanie z Ulą dla Marka i ich dzieci łatwe nie było, ale na szczęście żyli w epoce telefonów i Internetu i mogli codziennie rozmawiać i się widzieć. W ostateczności Marek, pomimo że sporo by to kosztowało, to mógł wziąć dzieci i polecieć do Uli do Szczecina.

W dzień wyjazdu Marek wstał wcześniej i zrobił dla Uli kawę oraz śniadanie i przyniósł do łóżka. Chciał jeszcze obudzić Ulę pocałunkiem, ale już nie spała.

-Tego mi potrzeba Marek -rzekła na widok męża z tacą w drzwiach. —Mocnej kawy. Całą noc nie spałam.

-Niepotrzebnie -odparł, przysiadając na łóżku. —Mówiłem ci, że Szczecin to nie koniec świata kochanie.

-Dla mnie bez ciebie i naszych dzieci wszędzie jest koniec świata Marek -stwierdziła ze smutkiem.

-I dlatego mam coś dla ciebie -rzekł, wyciągając z szuflady swojej szafki nocnej mały upominek. —To coś w rodzaju laurki. Proszę. 

-Kochany jesteś ty i nasze dzieci -odparła, spoglądając na kartkę z bloku rysunkowego, na której były przyklejone zdjęcia całej rodziny, narysowane serca, odciśnięte usta i wierszyk napisany przez Tosię. Kartka zaś była oprawiona w ramkę.

Na dworzec PKP pojechali całą rodziną. Najtrudniej było rozstać się jej z najmłodszym Rafałkiem, bo nic nie rozumiał. Starsze dzieci więcej rozumiały i aby poczuły się ważne, w tym czasie dała małe obowiązki.

-Pamiętaj Tosiu, aby podlewać moje kwiaty przed domem. Dziadek obiecał ci pomagać, ale nie wyręczaj się dziadkiem.

-Będę mamusiu. Będą rosły jak grzyby po drożdżach -odparła niczym ciocia Wioletta.

-A ty Wojtuś baw się z Rafałkiem i biegaj za nim, a nie zostawiaj to babci.

-Tak mamusiu. A przywieziesz nam szumiące muszle, jak pojedziesz do Międzyzbrojen?

-Międzyzdrojów kochanie.  Przywiozę i muszelki i inne drobiazgi.

-A co masz dla mnie kochanie? -zapytał Marek, kiedy wyściskała dzieci.  —W ramach zadań.

-Pilnuj naszych szkrabów i  nie przemęczaj się pracą. Kocham cię Marek i będę tęsknić.

-Ja też skarbie -odparł, a chwilę później Ula weszła do pociągu. 

Paulina tymczasem przyleciała do Polski na bankiet w ambasadzie włoskiej.  I choć w planach miała tylko czterodniowy pobyt w Warszawie, to gdy dowiedziała się, że Marek został właśnie słomianym wdowcem, a Helena z Krzysztofem wyjeżdżają za trzy dni na wakacje, to postanowiła zostać dłużej i wykorzystać nadarzającą się okazję, aby zbliżyć się do Marka.

U Dobrzańskich pojawiła się niezapowiedziana tuż po obiedzie i postanowiła zostać do czasu kolacji, aż seniorzy nie wrócą ze spaceru. Przyniosła również prezenty dla dzieci.
-Ostatnio przyszłam z pustymi rękoma i teraz nadrabiam zaległości -rzekła z uśmiechem do Tosi, Wojtka i Rafałka.

-Mama i tatuś mówią, że nie powinniśmy brać nic od obcych -odparł rezolutnie Wojtek.

-Nie jestem taka obca. Wasi rodzice i dziadkowie mnie znają.

-My pani nie znamy -dodała Tosia.

- Byłam już tutaj i jestem waszą ciocią. Kiedy moi rodzice zmarli stałam się przybranym dzieckiem waszych dziadków. Byłam nawet narzeczoną waszego taty.

-Paula odpuść sobie opowieści -przerwał jej ostro Marek. —Są za małe, aby zrozumieć pewne rzeczy. A wy podziękujcie za prezenty i możecie pójść do swoich pokoi -dodał do swoich starszych pociech.

-Jak dajesz sobie radę teraz bez Uli? – zapytała, gdy Tosia z Wojtkiem podziękowali i z zabawkami pobiegli do swoich pokoi. —Trójka dzieci, praca, rodzice.

-Betti nam pomaga. To siostra Uli. Ma siedemnaście lat i mieszka z nami tymczasowo. Zaraz powinna wrócić z zakupów.

-Taka pomoc to skarb -odparła z uśmiechem, ale obecność w domu siostry Uli skomplikowała jej plan uwodzenia Marka. —Mam jeszcze dla twoich rodziców zaproszenie na prywatną audiencję u papieża i wspólną celebrację nabożeństwa.  

-Udało się jednak -odparł z uradowaniem.  

-Bez problemu. Od wieków do Watykanu z naszych winnic dostarczane są wina.  Połowa września będzie dobra?

-Jak najbardziej. Będę ci winny przysługę Paula. Mamie zależało.

-Chyba wiem, jak możesz mi się odwdzięczyć -odparła momentalnie. —Mógłbyś pójść ze mną na jutrzejsze przyjęcie do ambasady. Samej tak głupio.

-Niby w jakim charakterze miałbym tam się pojawić?

-Osoby towarzyszącej.

-Zapomniałaś, że mam żonę? - zapytał wymownie. —I dzieci, którymi muszę się zająć. Rafałek ma dopiero trzy latka.

-I Beatkę do opieki oraz rodziców. Przez jeden wieczór poradzą sobie.  Uli i rodzicom nie musisz mówić, że wychodzisz ze mną.

-Ula mi ufa Paula i jeśli wyjdziemy, to powiem jej prawdę. Tak jak rodzicom. Obawiam się, jak inni odbiorą nasze wspólne pojawienie się na bankiecie.

-Nie powinno nikogo interesować, z kim będę -argumentowała. —Poza tym mało kto będzie cię znał. A tobie pójście na bankiet wyjdzie jeszcze na dobre. Zapoznasz parę wpływowych osób i może zyskasz potencjalnych odbiorców win.  Znowu świat usłyszy o Marku Dobrzańskim.

-Może ja nie chcę takiego rozgłosu Paula i jest mi dobrze tak jak teraz. Z rodziną, w domu.

-Od czasu jak ożeniłeś się, to stałeś się drobnomieszczański -odbruknęła z niezadowoleniem. —Tylko żona i dzieci ci w głowie.

-To się nazywa wierność Paula -odparł.

Przed Ulą wyjścia z Pauliną nie zamierzał ukrywać. Wieczorem, kiedy połączyli się przez Skype, opowiedział jej o wizycie.

 -Szczęśliwa nie jestem Marek, ale mogła w zamian zażądać coś znacznie gorszego -mówiła sensownie. —I ufam ci.

-Wiem kochanie i dziękuję. A Paula się zmieniła.  Nawet rodzice zauważyli, a dzieciom przyniosła prezenty.

-Jakoś trudno mi w to uwierzyć Marek -odparła sceptycznie. —Nie ten typ kobiet.

-Minęło dziesięć lat Ula.  

I o dziesięć za mało -pomyślała.

-Czas pokaże, jakie ma intencje. Ja byłabym ostrożna. 

Przyjęcie w ambasadzie zgromadziło sporo osób. Paulina zaś jak za dawnych czasów czuła się tam jak ryba w wodzie. Błyszczała, uśmiechała się i chętnie pozowała do zdjęć.

Marek niestety tak komfortowo się nie czuł, bo nikogo praktycznie nie znał. Nieliczni znajomi zaś zastanawiali się, co robi tu w towarzystwie byłej narzeczonej.  W stosunku do Marka Febo zachowywała się bez zarzutów i nie próbowała żadnych sztuczek, a których się obawiał. Nawet gdy komuś przedstawiała go, to mówiła, że są dobrym znajomym i kiedyś ich rodziny łączyła firma. Jedną z poznanych przez Febo osób była początkująca malarka Aldona Morello - Kordon. Kobieta dała Febo również zaproszenia na swój wernisaż, który miał mieć miejsce nazajutrz.

-Ty nie miałbyś ochoty pójść ze mną Marco?  -zapytała po jej odejściu. —Zaproszenie mam dla dwóch osób.

-Tym razem w jakim charakterze?

-W żadnym. Dla relaksu i abyś kulturalnie się nie zaniedbać.

-Dla relaksu lubię piwo wypić i poleżeć. A malarstwo to twoje hobby.

-Ty po prostu boisz się wyjścia ze mną?

-Paula ja nawet nigdy nie słyszałem o niej i nie wiem, co maluje. Nie lubię nowoczesnej sztuki. Wolę swojskie klimaty.

-Tak się składa, że Aldona maluje sceny historyczne i czasy sprzed wieków. Chałupy pod strzechą, chłopów na polu i inne wiejskie życie.  Ja zamierzam iść i coś kupić. To dobra inwestycja. A tobie to chyba Ula nie pozwala nigdzie chodzić samemu. Przy mnie miałeś i miałbyś więcej swobody.  Nie jesteś przypadkiem pantoflarzem.

- Nie, nie jestem i skoro ci tak zależy, to mogę wyjść z tobą jeszcze ten jeden raz -odparł, bo przekonała go możliwość zamówienia obrazu.  Chciał kupić coś dla Uli na rocznicę ślubu.  Pasowałby również do ich restauracji.

Z bankietu wracali razem taksówką. Najpierw taksówka odwiozła Paulinę do hotelu, a tam na pożegnanie Febo cmoknęła Marka w policzek i podziękowała za dzisiejsze wyjście i za jutrzejsze. Po jej odejściu Marek musiał przyznać sam przed sobą, że pomimo tego, że na początku nie bawił się zbytnio dobrze, to z czasem było lepiej i brakowało mu tego. Obiecał sobie, że razem z Ulą znowu zaczną udzielać się towarzysko, a nie będą żyli tylko pracą i rodziną.

Kolejne wyjście z Febo również mógł zaliczyć do udanych, bo Paulina zachowywała się przyzwoicie, a jemu udało się kupić obraz. Popełnił jednak błąd, bo nie powiedział żonie, gdy rozmawiali przez telefon, że wychodzi ponownie z Pauliną. Ula zaś tak pechowo w czasie wyjścia zadzwoniła na domowy telefon i zanim ktoś z dorosłych podszedł, telefon dopadła Tosia. Po przywitaniu się z córką i chwili rozmowy przeszła do sprawy, w jakiej dzwoniła.

-Jest tatuś w domu? Dzwonię do niego i nie odbiera.

-Tatuś wyszedł z ciocią Pauliną mamusiu -oznajmiła jej córka.

Znowu -pomyślała ze smutkiem.

-Ciocia? Tak kazała wam mówić do siebie?

-Powiedziała, że jest naszą taką doszywaną ciocią i że kiedyś była narzeczoną tatusia.

-A wiesz, dokąd wyszli córeczko?

-Na jakąś wystawę mamusiu.

Dzień później Paulina miała opuścić Polskę, ale znalazła sposób, aby zostać. W dniu jej powrotu do Mediolanu bowiem do Marka zadzwonił ktoś z zastrzeżonego numeru. Było to dla niego o tyle dziwne, bo zawsze numer albo osoba dzwoniąca była widoczna.  Kiedy zaś odebrał i usłyszał, że to z policji przeraził się, bo pomyślał o najgorszym i że stało się coś złego Uli, dzieciom albo rodzicom.

-Dzień dobry. Komisarz Adam Domański i dzwonię w sprawie pani Pauliny Febo. Została okradziona i jest u nas. Podała pana numer telefonu. Prosi, aby pan przyjechał tutaj, bo nie ma nawet na taksówkę. Powinna pójść jeszcze na pogotowie. Ma zadarcia na twarzy i prawdopodobnie rękę zwichniętą.

-Przyjadę po nią -odparł, choć nie miał ochoty spotykać się z nią.

Kiedy dotarł na komisariat, to okazało się, że sprawa kradzieży nie jest taka prosta, bo nie wiadomo było, czy była to zwykła kradzież, czy ma to związek z porachunkami z Aleksem Febo.

-Pani Febo opowiadała nam o długach i że mafia pofatygowała się aż tutaj. Ostatnio również czuła się śledzona.

-To prawda Aleks Febo miał problemy finansowe -odparł policjantowi. —Dlaczego nic nam nie powiedziałaś? -zapytał Paulinę.

-Nie chciałam was denerwować. Zwłaszcza że twoi rodzice wyjeżdżali i zepsułabym im wyjazd.

-A co ukradziono? -zapytał policjanta.

-Według zeznań to pięć tysięcy, telefon warty około trzech tysięcy, biżuterię za dziesięć tysięcy i sama torebka była warta podobno trzy tysiące. Oczywiście karty i dokumenty. Ale z tego pożytku zwykli złodzieje nie będą mieli. Prawdopodobnie pani Febo była śledzona, bo półgodziny prędzej z konta wypłaciła pieniądze.

-Po co były ci pieniądze, skoro wracałaś do Włoch Paula? -zapytał podejrzliwie Paulinę.

- Na torebkę od Balenciaga. Widziałam elegancką w Złotych Tarasach.

-I okradli cię w centrum?

-Zadajesz te same pytania, co pan policjant Marek. Nie w centrum. Na Krasickiego, w tym parku, jak wracałam od tego pośrednika nieruchomościami. Znalazł dla mnie w końcu mieszkanie. Masz jeszcze jakieś pytania, bo ja podpisałam, co miałam podpisać i chciałabym pójść do tego lekarza. Mam cały łokieć w sińcach.

Lekarz nic groźnego nie stwierdził i kazał stłuczenie smarować maścią i robić okłady. Okazało się jednak, że Febo nie ma gdzie się podziać, bo z hotelu wymeldowała się i nie ma ani pieniędzy, ani dokumentów, aby gdzieś zameldować się i zanocować. Bała się również tego, że kradzież przypadkiem nie była. W tej sytuacji Marek zmuszony był wziąć ją do siebie na parę dni. Kiedy dojechali, to Paulina dowiedziała się, że na najbliższe trzy dni Beatka wraz z siostrzeńcami przeniosła się do Rysiowa.