Plany, plany, plany ... 6

 

-Urszula świetnie gotuje -rozczulał się mistrz w czasie obiadu. — Te gołąbki same rozpływają się w ustach.

-Gołąbki tato robił. Ale dziękuję w jego imieniu.

-Może zrobimy popołudniu grilla? -zaproponował Marek. —Mamy kiełbaski.

-Nie mamy. Zostały niecałe cztery -odparła Ula.

-Ja chętnie bym zjadł szaszłyki, jakąś karkówkę -podchwycił mistrz. — Z siedem kilometrów stąd jest market. Marek mógłby podjechać i wszystko kupić.

-Ja wzięłabym się z tobą Marek. Skoro mam zostać tutaj dłużej z Pshemko muszę zrobić spore zakupy.

-I ja mam trochę rzeczy do kupienia -dodał mistrz.  — Zrobię i dam wam listę. Jak mam tworzyć muszę mieć niektóre rzeczy. Czekoladę, kabanosy…

-Tworzyć -wtrącił Marek.

-Jestem przecież projektantem. Co w tym dziwnego? Tylko nie wiem, czego ma dotyczyć kolejna kolekcja. Dlatego wymyśliłem sobie kolekcję rodzinną. Takie same sukienki dla mamy i córki, koszule dla ojca i syna.

-My z Ulą też mamy pewne pomysły -podchwycił Marek. — Chcemy stworzyć kolekcję dla seniorów, dla służby zdrowia i ciążową.

-Urszula jest przy nadziei? -zapytał podejrzliwie.

-Nie. Ale inne kobiety są. To jak Pshemko? Wchodzisz w to?  Ja zajmę się finansami a ty projektami.

-Ostatecznie mogę wejść.  Skoro ma uchronić mnie to przed Luigi.

 

Po objedzie Ula i Marek pojechali do sklepu. Oprócz zrobienia zakupów mieli okazję pobyć również trochę sami. Poszli również na zapiekanki, bo do grilla było dużo czasu, a obiadu było mało.

-Nie wiem, czy dam radę wytrzymać z Pshemko sama. Będę musiała poradzić się Izy jak z nim postępować.

-Będę przyjeżdżać codziennie z odsieczą Ula i zakupami.

-Warto ci na noc wracać?

-Warto i to bardzo. Jak już położymy Pshemka spać, będziemy zamykać się w sypialni i cieszyć się sobą.

-I za to cię kocham Marek -mówiła z uśmiechem. — Poświęcasz dla mnie i umiesz rozbawić.

-A ja cię kocham za to że nie wpadasz w histerię z powodu Pshemka, że zepsuł nam wyjazd.

W drodze powrotnej Marek nie mógł oprzeć się pokusie, aby nie zatrzymać auta w ustronnym miejscu i nie obsypać Uli czułościami.

Pshemko tymczasem postanowił zacząć przygotowywać szaszłyki z tego, co było w lodówce, a patyczki i przyprawy zorganizował mu Piotr. Dużego wyboru smakowego nie miał, bo tylko kiełbasę, paprykę, ogórka, ziemniaki, cebulę i pieczarki.

Pracę przerwał mu telefon od Pauliny.

-Co tam Pshemko? Coś nowego w naszej sprawie?  -pytała przyjaźnie. 

-Jedzą mi z ręki -odparł równie uprzejmie. — Mam prośbę. Jakbyś mogła w podzięce za to, co tu robię dla ciebie, przywieź mi z Włoch tę największą paczkę czekolady do picia Mike Ciok i kilka ciasteczek Cantuccini. Tak z kilogram.

-Co tylko chcesz. Zaraz pójdę do sklepu, a Aleks jutro wcześnie rano leci do Polski, to ci przywiezie.  

-Może lepiej nie, bo się jeszcze wyda, że się kontaktujemy. Poczekam do twojego powrotu -argumentował, nie przerywając nabijania na patyczki kolejnych składników szaszłyków.

-Nawet nie wiesz, jak wiele znaczy dla mnie to, że nam pomagasz i że jesteśmy przyjaciółmi Pshemko.

-Bella my razem tworzymy niepowtarzalny duet -rozczulał słowami Paulinę. — Ale teraz muszę cię pożegnać -dodał, zmieniając całkowicie ton głosu. —Ta osoba zaraz wróci i nas nakryje, a nie chcemy być nakryci, prawda.

Grill udał się znakomicie. Oprócz jedzenia było i piwo. Głównie mistrz zabawiał Ulę i Marka i opowiadał o początkach swojej kariery, udanych i nieudanych kreacjach i swoim mistrzu Mirko. Mówił również o początkach współpracy z firmą F&D i o małym Marku, Aleksie i Paulinie. Marek, według jego słów już wtedy był lubiany przez pracowników firmy i wszędzie było go pełno, a rodzeństwo Febo było odludkami.

 

W poniedziałek rano Marek pożegnał się z Ulą i Pshemko i pojechał do Warszawy. Tuż po pojawieniu się we firmie czekała go pierwsza tego dnia niespodzianka. Stało się tak za przyczyną Aleksa, który również zawitał do firmy i spotkał się z nim na korytarzu.

-Jest dziesiąta, a prezes dopiero do pracy przychodzi? Ciebie nie obowiązują godziny pracy?

-Miałeś jutro wrócić.

-Ale wróciłem dzisiaj rano i przyjechałem prosto do firmy, a prezesa nie ma. To dla ciebie -dodał, podając jakieś urzędowe pismo.

-Co to? -zapytał, spoglądając na pisemko i na Aleksa.

-Czytać nie umiesz? To jest wniosek o przeprowadzenie audytu. Muszę dokładnie wiedzieć, w jakiej kondycji jest firma. Kto z pracowników jest rentowny, a kto jest do zwolnienia. Na młodych trzeba stawiać.

-Nie będziemy nikogo zwalniać -wtrącił gwałtownie. — Zwłaszcza tych, co są w wieku przedemerytalnym. Ani ja, ani ojciec nie pozwolimy na to.

-Muszę szukać oszczędności?

-Kosztem pracowników? I póki, co to ja jestem wciąż prezesem.

-Już niedługo nim nie będziesz.

W południe czekała go kolejna niespodzianka, bo we firmie pojawiła się Helena. Marek uprzedził rodziców, że wrócił i że przyjedzie do nich po czternastej, ale matka postanowiła nie czekać na syna i porozmawiać bez obecności męża. Krzysztof, bowiem miał sporo obiekcji, co do tego, aby dać Paulinie jakiekolwiek pieniądze. Wioletty nie było w sekretariacie i do gabinetu Marka weszła bez zapowiedzi i cicho.

-Witaj synku -rzekła do syna zapatrzonego w papiery.

-Mamo? Stało się coś, że przyszłaś? -pytał, wstając zza biurka. — Tato również przyszedł.

-Poszedł do biblioteki, a ja chciałam porozmawiać o Paulince -odparła, siadając na kanapie.  

-Tak myślałem -odparł pod nosem.

-Zostawiłeś ją bez grosza -mówiła z wyrzutami.

-Tak ci powiedziała, a ty we wszystko uwierzyłaś.

-A nie jest tak? Nie ma nawet domu.  Jesteś jej winny zadośćuczynienie.

-Nic nie jestem jej winny mamo -odparł stanowczo.

-Siedem lat zawracałeś jej w głowie, a teraz zostawiłeś.

-Na smyczy jej nie trzymałem -odparł, siadając obok matki. —Mamo przez siedem lat naszego związku, to ja płaciłem rachunki i za jej zakupy. Nie pamiętam, aby coś drogiego kupiła za swoje. Nawet za prezent z okazji moich trzydziestych urodzin zapłaciła z naszego wspólnego konta. Powinna mieć pieniądze. Chyba że podobnie jak akcje oszczędności oddała Aleksowi.

Rozmowę nieoczekiwanie przerwało im pojawienie się Krzysztof.

-Tato? Miałeś iść do biblioteki.

-A mi mama powiedziała, że idzie się spotkać z Ireną i Krysią -odparł, siadając pomiędzy synem a żoną.

-Jeśli przyszedłeś przekonywać mnie do tego, że jestem coś winien Paulinie to nic z tego.

-Moje zdanie jest całkiem inne synu. Pokłóciłem się nawet wczoraj o to z mamą.  Siedem lat to wystarczająco długo, aby mieć dzieci i się pobrać. Skoro Paulinie nie zależało na założeniu prawdziwej rodziny, teraz nie powinna mieć zażaleń i roszczeń.

-Dziękuję tato, że jesteś po mojej stronie. Zwłaszcza że zawiodłem cię w sprawach firmy.

-Umiem oddzielić te dwie sprawy. A Paulina ma wiele wad. Teraz to widzę. Chce od nas bezzwrotnej pomocy finansowej.

-Nie przeszkadzam? -usłyszeli głos Febo.

-A ty, czego chcesz znowu? -zapytał Marek wchodzącego Aleksa. —Również chcesz zadośćuczynienia dla Pauliny?

-Do Krzysztofa przyszedłem nie do ciebie. Widziałem, że przyjechał. Chciałem na piątek zwołać zarząd -zwróciła się wprost do Krzysztofa. —Mam plan naprawczy firmy.

-Chce audytu i zwolnić część osób tato. Dzisiaj rano powiedział mi o swoich planach.

-To w ostateczności Krzysztof -mówił z opanowaniem Febo.  — Luźne plany.  Umysłowych pracowników jest zdecydowanie za dużo.

-Ja i Ula też mamy plan -wtrącił Marek. —Bez zwalniania ludzi. W piątek przedstawię szczegóły.

-Ty już nie masz nic do gadania. Zrujnowałeś firmę z tą Cieplak. Do tego oddałeś jej pół firmy.

-Ula w każdym momencie może oddać akcje -oznajmił Marek. — A ja bez trudu mogę rozpocząć życie bez wsparcia firmy. Mam dwie zdrowe ręce i znajdę pracę.

-I to jest doskonałe rozwiązanie -odparł Aleks. —Idź do innej pracy. Firma tylko zyska na tym. I weź Cieplak ze sobą.

-Możecie się teraz nie kłócić -odezwał się Krzysztof. —Nerwy w niczym nie pomagają. Decyzję sam podejmę. Ewentualnie poproszę o pomoc znajomych z branży. I Pshemka.

-Właśnie synu jak się czuje? -zapytała Helena.

-Jak to on marudzi, ale apetyt mu dopisuje. W noc wyjadł pół lodówki.

-Można jeszcze wiedzieć, o co chodzi z tym zadośćuczynieniem? -zapytał Febo.

-Nie udawaj, że nie wiesz? -odparł mu Marek.

-Tak się składa, że nie wiem.

-Paulina chce ode mnie pieniędzy. Podobno nie ma, za co żyć i gdzie mieszkać.

-Nie głupie -odparł Aleks.

-Jedynie dom jej mogę sprzedać po okazyjnej cenie. Wart jest milion, więc za osiemset tysięcy będzie jej.

 

Aleks po wyjściu od Marka poszedł do swojego gabinetu. Tam czekała na niego Aldona Turek siostra Adama. Adam rano wspominał mu o siostrze szukającej pracy, a Aleks skłonny był spotkać się z nią i ewentualnie zatrudnić na stanowisko swojej sekretarki, gdyby został prezesem. Zanim zdążyła wyciągnąć CV i powiedzieć coś o sobie zadzwonił telefon Aleksa. Wstawała już z krzesełka i chciała wyjść, ale Febo gestem dłoni kazał jej zostać. Sam zaczął rozmowę po włosku.

 Armando mamy problem. Krzysztof już nie jest tak mi przychylny. Może nie udać się mi doprowadzić do upadłości firmy.(…) Odprawy będą kosztować. Mamy sporo pracowników. (…)

Aldona język włoski znała wystarczająco dobrze, aby zrozumieć początek rozmowy. Z racji, że Aleks odwrócony był tyłem do niej, dyskretnie włączyła dyktafon w telefonie.

Chce znowu eksperta zatrudnić i sprawdzić, który plan naprawczy jest lepszy mój czy Mareczka. (…)Łapówka kosztuje. (…) Spokojnie Adam to idiota i tchórz. Boi się mnie jak diabeł święconej wody. Nie połapie się w niczym.(…) Będziesz miał jego stanowisko. Może nawet miałbym dom dla ciebie. Siostra chce od byłego narzeczonego rekompensaty, a Helena jest po jej stronie. Paula może zamieszkać u mnie, a ty miałbyś elegancką willę tylko dla siebie.( …) Czasami Paulina myśli mądrze. ( …) Zaraz zajmę się tym. Dzisiaj otworzę nowe konto i przeleję dwieście tysięcy.(…) Pamiętam Armando. Cześć.

-Musimy przełożyć rozmowę na inny dzień -rzekł przepraszająco. — Muszę wyjść pilnie. Najlepiej w nowym tygodniu.

-Nie ma sprawy panie Febo -odparła, nie dając po sobie znać zdenerwowania. Telefon również zdążyła schować.   — Adasio mnie umówi z panem. I do widzenia.

 Wchodząc do windy ściskała jeszcze mocno torebkę i CV w fioletowej teczce z informacją, że zna włoski. 

Marek tymczasem zadzwonił do Pauliny. Miała jednak wyłączony telefon i tylko zostawił wiadomość.

-Paula nie życzę sobie, abyś brała od moich rodziców jakiekolwiek pieniądze. Ja też nie dam ci ani grosza. Powinnaś mieć sporo na koncie, skoro żyłaś na mój koszt przez siedem lat. I zostaw mnie i Ulę w spokoju. Nie próbuj żadnych gierek.  Inaczej rozpowiem o tym, co wydarzyło się cztery lata temu.

 

Kolejna część raczej ok. 25, bo za tydzień wyjazd i uroczystość rodzinna.  Chyba że uda mi się coś napisać do piątku.