Zaskakująca prawda2/3

 Następnego dnia po nocy spędzonej na kanapie w salonie Marek poszedł pobiegać.  Przy okazji spotkał się z przyjacielem opowiedział mu wczorajszą kłótnię z Pauliną. Ten poradził mu, aby jak najszybciej wyjaśnił jej, co łączy go z Ulą, bo znając ją, będzie z tego jeszcze większa afera.  Jednak kiedy wrócił do domu, po Paulinie nie było już śladu.

Ten  dzień dla Uli dobrze się nie rozpoczął, bo od wizyty Pauliny u niej w biurze. Była tylko z córką, gdy wtargnęła do jej gabinetu. 

 

-Jest pani nikim innym tylko ladacznicą -usłyszała podniesiony głos.

-Przepraszam, ale kim pani jest, że mnie obraża?

-Paulina Febo. Narzeczona Marka Dobrzańskiego i nie wyjdę, dopóki nie dowiem się prawdy.  Co was łączy i czy to dziecko jest Marka -mówiła, wskazując na Marcelinę.

-Zwariowała pani -odparła jeszcze ze spokojem? — Skąd taki pomysł.

-Mam zdjęci, jak jesteście razem na spacerze. 

-A ja mam zdjęcie z Filipem Bobkiem i Marceliną i on nie jest ojcem mojej córeczki. Da pani temu wiarę.

-Jest pani nie tylko ladacznicą, ale i bezczelna. Nie wyjdę stąd, dopóki nie dowiem się całej prawdy. Co was łączy?

-Nic szczególnego. Pomagam mu w sprawach dotacji unijnych.

-W parku na spacerze? Proszę nie być śmieszną -fuknęła  pogardliwie.

-Chodzę tam na spacer z dzieckiem i tam się umówiliśmy.

-Marek jest zajęty, a pani się z nim spotyka. Słyszałam, że już raz odbiła pani narzeczonego innej kobiecie. Vanessa Sowa coś pani mówi? Może jest pani złodziejką narzeczonych i chce się ponownie wybić.

-Proszę mnie nie obrażać -gwałtownie i ostro zareagowała na słowa Febo. —I nie zamierzam rozmawiać z panią na temat mojej przeszłości.

-Mnie interesuje tylko przeszłości z Markiem -mówiła rozkazująco.  

-Oczywiście, że Marek jest ojcem Marceliny, bo jak inaczej wyjaśnić nasze kontakty -oświadczyła ironicznie? — Może być pani jednak spokojna, bo nic od niego nie chcę. I skoro już pani usłyszała, co chciała to do widzenia pani. Zajęta jestem.

-Tak tego nie zostawię.

-Co pani jeszcze chce -pytała, tracąc cierpliwość? —Powiedziałam najpierw, że Marek nie jest ojcem, było źle, a jak powiedziałam, że jest też, jest źle. Pani się w końcu zdecyduje na coś. A tak na marginesie powinna pani mieć więcej zaufania do narzeczonego. Zaufanie jest bardzo ważne w związku, a pani jak widać,  tego nie ma w stosunku do narzeczonego.

 

Po tych słowach Febo na szczęście wyszła.  Chwilę później zadzwoniła do Julii.  Po półgodzinie  spotkały się w ulubionej kawiarni. Paulina pokrótce streściła przebieg  rozmowy z Ulą i wczorajszą z Markiem.

- Oboje to samo mówili mniej więcej -mówiła sceptycznie. — Najpierw zaprzeczali, a później potwierdzili, że ten dzieciak jest Marka.

-To na ironie mi wygląda Paulinko, a ty o najgorszym myślisz -uspokajała przyjaciółkę. — Na miejscu tej Koniecznej tak samo bym się zachowała. Wtargnęłaś do jej biura, od najgorszych naubliżałaś i powiedziała w końcu, to co chciałaś usłyszeć.

-Sama już nie wiem. Może się umówili, żeby wglądało na ironię?

-Ponownie wynajmij tego detektywa i niech sprawdzi od kiedy się tak naprawdę znają.

-Tak zrobię. Ten dzieciak ma takie dołki na policzkach, jak Marek.

-Dużo dzieci ma dołeczki w policzkach -argumentowała.  — To o niczym nie świadczy.

-Tylko dlaczego coś mi mówi, że jest coś nie tak.

-Bo jak zwykle jeśli chodzi o Marka, jesteś przeczulona -mówiła z poirytowaniem na ciągnącą się rozmowę. —Wszędzie widzisz jego kochanki.

-To nie moje uronienia.  Marta, Aśka, Klaudia. Czasami myślę, że cały kalendarz imion  przeleciał.

-Wydaje mi się, że sama go nakręcasz. Wraca później, a ty od razu robisz mu hałas. 

-Bronisz go jeszcze?

-Ja na twoim miejscu tym samym się mu odwdzięczyła. Poleciałabym do Włoch na dłużej i niech się pomartwi, co tam robisz i z kim. Pomieszka sam, to zatęskni za tobą.

-Najpierw muszę dowiedzieć się, jaka jest prawda z tym dzieckiem.

- Szkoda, że smoczka nie zabrałaś tej małej. Miałabyś materiał genetyczny do badań.

-To jest pomysł Julia -podchwyciła z entuzjazmem. — Zrobię im badania. Tylko skąd wziąć coś od tego bękarta. 

-Damy radę coś zdobyć Paulinko -mówiła, biorąc ją za rękę, aby dodać otuchy. —Będziesz miała prawdę czarno na białym. Markowi możesz również zaproponować badania. Zobaczymy, jak zareaguje.

-Powiem mu dzisiaj. Szkoda, że nie udało ci się z Aleksem -dodała z żalem.  — Bylibyśmy nie tylko najlepszymi przyjaciółkami, ale i rodziną.

-Tak bywa Paulinko, że ludzie nie potrafią się dogadać i rozstają.

 

W tym samym czasie, kiedy Paulina dzwoniła do Julii, Ula w pierwszym odruchu chciała od razu zadzwonić do Marka i powiedzieć mu o wizycie Pauliny i na nim wyładować złość. Jednak po zastanowieniu się i opanowaniu nerwów postanowiła na spokojnie wszystko przemyśleć. Czuła, że wszystko wymyka się spod kontroli i tylko szczera rozmowa może rozwiązać problemy. Marek nie był też winien wizyty Febo, a z tego co słyszała, ma ona ostry język i charakterek. Z myśli wybiło ją przyjście Marka.

-Cześć Ula. Nie przeszkadzam? Cześć Marcelinka -przywitał się i z małą w łóżeczku. 

 

-Cześć Marek -odparła, zaskoczona jego wizytą.  — Myślałam właśnie o tobie.  Twoja narzeczona niedawno wyszła ode mnie. Oskarżyła mnie, że mamy dziecko i że coś nasz łączy.  Chciałam nawet zadzwonić do ciebie i umówić się  na popołudnie, żeby na spokojnie porozmawiać.

-Właśnie o tym chciałem pogadać. Znając ją, to rozmowa do najmilszych pewnie nie należała.

-Fakt nie była. Musimy poważnie porozmawiać Marek -dodała, zbierając się na odwagę. —Wszystko zaczyna się komplikować.

-Wiem, że się komplikuje i przepraszam za Paulinę -wtrącił nie dając Uli wiele powiedzieć. —Powinienem przewidzieć, że gdy byłem zajęty Mariuszem, to zacznie coś podejrzewać. Ona w tym jest mistrzynią. I przepraszam za to co cokolwiek ci powiedziała, a pewnie sporo powiedziała. Już dawno temu, nie wiedząc czemu powiedziała mi, że dziecka bękarta, jak się wysłowiła nie wybaczyłaby mi. Nie wspominając, o kochance. Oboje was zabiję,  a w najlepszym wypadku umilę tak życie, że popamiętacie  -mówił wyraźnie pewny swoich słów, a w głowie Uli tym samym zapaliła się ostrzegawcza lampka.

-To jak się o nas dowiedziała -zapytała przez gardło i nie wiedząc, co dalej robić.

-Okazało się, że zanim ja znalazłem smoczek Marceliny w teczce, ona pierwsza go znalazła. Dlatego wynajęła detektywa i widział nas w parku. Wszystkie fakty wskazywały, że mam dziecko. Próbowałem wytłumaczyć jej, że Marcelina nie jest moja, ale nic do niej nie docierało i w końcu z ironii powiedziałem jej, że jest moim dzieckiem i że ukrywam jeszcze inne dzieci.

-Ja jej powiedziałam coś w podobnym stylu. Jak mi nie uwierzyła, że nie jesteś ojcem Marcysi, powiedziałam jej w ironii, że jesteś. Nie powinnam się dać wyprowadzić z równowagi.

-Nie twoja wina.  Wiem, jaka jest.

-Nie da mi spokoju -odparła z przygnębieniem.

-Spokojnie Ula. Poodkręcam wszystko. Dzisiaj wieczorem powiem jej o Mariuszu Łasko i że mi pomagasz w sprawach dotacji unijnych.

-Oby Marek, bo nie chcę spotykać się z nią ani wysłuchiwać obraźliwych słów. Ladacznicą mnie nazywała.

-Ula przepraszam i obiecuję, że więcej raz nie obrazi cię. Będzie dobrze Ula.

-No nie wiem. Złość kipiała z niej.

-To kupię jej jakiś kosztowny drobiazg i się uspokoi. Zawsze działa.

Skąd ja to znam -pomyślała. Vanessa prezentami też dawała się udobruchać Tomkowi. W ogóle jest gorsza od Vanessy. Ona przynajmniej nie groziła Tomkowi.

-Skoro tak mówisz- odparła lakonicznie. — Marek lepiej będzie, dla nas i Marcelinki, jak przestaniemy się widywać -dodała stanowczo.

-Chyba tak Ula -odparł, ale bez entuzjazmu.

-To dobrze, że myślisz tak samo. Ja będę miała spokój i ty. Sprawy z Mariuszem są praktycznie zakończone.

- I za to ci dziękuję Ula. Postaram się uspokoić Paulinę i zobaczymy, co będzie później.

 

Febo długo się nie zastawiając, postanowiła zrobić tak, jak powiedziała jej przyjaciółka.  Dlatego Julia jeszcze tego samego dnia poszła do biura Uli i zdobyła chusteczkę po wycieraniu noska Marceliny, a Paula postarała się o szczoteczkę  Marka. Z tymi dwiema rzeczami pojechały do prywatnego laboratorium. Wyniki miały być po tygodniu.

Wieczorem Markowi udało się w końcu porozmawiać z Pauliną. Zastał ją w ich sypialni z lampką wina i przeglądającą jakąś kolorową gazetę.

-Znowu od niej wracasz -wysyczała.

-Nie od niej. Po co poszłaś do Uli. 

-Nietrudno zgadnąć -odburknęła. — Zrób badania tego dziecka –dodała rozkazująco.

-Nie będę robił badań Paula, bo ty tego chcesz -odparł stanowczo.

-Skoro, to nie twoje dziecko nie powinieneś się niczego obawiać i będziemy mieć jasność.

-Ula jest ekonomistką i specem od dotacji unijnych –postanowił, nie wdawać się w dyskusję na temat badań, tylko przejść do sedna sprawy. —Poprosiłem ją, aby sprawdziła mi, czy to co robi Mariusz Łasko, jest dobre dla firmy. Poznaliśmy się dwa tygodnie temu w sekretariacie szwalni. Załatwialiśmy swoje sprawy.  Razem z teściami prowadzi firmę w sektorze dziecięcym i korzystamy z usług tej samej szwalni. Sekretarka szwalni powiedziała mi o jej drugim zajęciu i dlatego zgłosiłem się do niej ze swoimi problemami i to cały sekret naszych spotkań.

-Mam uwierzyć, że w parku  rozmawiasz o pracy -postanowiła wykorzystać tę samą wypowiedź co w czasie rozmowy z Ulą. —Nie bądź śmieszny. 

-Tak spotkaliśmy się w parku, bo chodzi tam na spacery z dzieckiem -odparł tak samo jak rano Ula.

- I na rękach musiałeś ją nosić, jak kochający tatuś? Aż tak bardzo dzieci lubisz?

-To widocznie mnie nie znasz. Tak na marginesie moglibyśmy mieć już takiego malucha -zagadnął z chęci posiadania dziecka, jak i odwrócenia uwagi od Uli.

-Zwariowałeś -oburzyła się. —Na razie nie zamierzam rodzić. Mam dopiero dwadzieścia siedem lat.

-Wiele kobiet w tym wieku jest już matkami -argumentował.

-Porozmawiamy, jak skończę trzydzieści lat.  Teraz chcę cieszyć się zżyciem, a nie znosić trudy ciąży.

-Myślisz, że później będzie lepiej?  Z tego co wiem im szybciej, tym lepiej.

-Powiedziałam nie i zdania nie zmienię -stanowczo zakończyła rozmowę.

Pomyślała również, czy nie czas skorzystać z rady przyjaciółki i nie polecieć do Włoch na dłużej. Przynajmniej myśl o dziecku by mu minęła.

 

Przez tydzień Marek miał w domu w miarę spokój. Paulina uwierzyła w jego tłumaczenia od kiedy zna Ulę i co ich łączy. W dodatku okazało się prawdą wszystko to, co dotyczyło Mariusza Łasko.  Detektyw również nie znalazł dowodów na to, żeby znali się dłużej niż dwa tygodnie. Z nią samą także Marek się nie kontaktowa w ostatnich dniach.

Po  tygodniu Paulina dostała telefon z laboratorium, że są już wyniki.  Choć Marek przekonał ją, że Marcelina nie jest jego dzieckiem, to pojechała z obawy, że jak nie odbierze wyników, mogą wydzwaniać do niej albo wysłać listownie i Marek mógłby dowiedzieć się, że za jego plecami zrobiła jednak badania.  Była też całkowicie pewna, że Marek nie będzie ojcem Marceliny. 

-Co za kanalia -wysyczała do siebie,  kiedy przeczytała notatkę, grubym drukiem. —Podlec pieprzony. Nie daruję mu tego -wylewała potok słów, nie zważając, że jest na korytarzu i są tam inni ludzie. —Tak mnie upokarzać.  Podobno poznali się niedawno. Trzy tygodnie temu.  Kłamca perfidny. 

 

Do firmy pojechała taksówką,  a przez korytarze firmy  przeleciała jak burza gradowa. 

 

-Jesteś świnią, kanalią, perfidnym kłamcą i śmieciem -krzyczała, wpadając do jego gabinetu. — To jednak  twoje dziecko.

-Paula znowu wracasz do tematu -mówił  ze złością.

-Zrobiłam badania na ojcostwo.  Teraz na sto procent wiem, że jesteś ojcem tego bękarta.

- Jakie badania -zapytał, wyrywając jej papierek z rąk. 

     Na podstawie próbek DNA Marceliny Koniecznej i pana Marka Dobrzańskiego stwierdza się prawdopodobieństwo domniemanego ojcostwa  powyżej 99,999 %. W związku z tym biologiczne ojcostwo  w stosunku do dziecka jest praktycznie potwierdzone.

-Niemożliwe -wydusił z siebie.