W ostatniej chwili 5

Piątek siódmy listopada dobrze dla Marka się nie rozpoczął się. Tuż po przyjściu do pracy zadzwoniła do niego Paulina.  Od jakiegoś czasu, jak zauważył Marek, miała zwyczaj dzwonić do niego albo na służbowy telefon albo domowy.  Dokładnie wiedział, że nie służyło to niczemu innemu jak sprawdzaniu go. Poranny telefon natomiast nic dobrego nie wróżył. Przyszedł do niego właśnie Sebastian z propozycją nie do odrzucenia, ale powiedzieć, o co mu chodzi nie zdążył, bo rozmowę przerwał dzwonek telefonu.  Siedząc na kanapie z rozbawieniem przysłuchiwał się rozmowie przyjaciela z narzeczoną.  Był zbyt daleko, aby coś usłyszeć, ale z miny Marka i jego odpowiedzi wywnioskował, że to nic dobrego.

- Wybij sobie to z głowy- rzekł ostro po dłuższej chwili wysłuchiwania Pauliny. Z żadnym Kao czy Mao nie będę się umawiać.  Paula jest mi dobrze tak jak jest.(….) Zapewniam cię, że to na pewno nie poprawi naszych relacji.(…..) Nie. Sześć lat temu zachciało ci się zmieniać mój przytulny dom w nowoczesne wnętrza, wydałem na to masę pieniędzy i nie zamierzam teraz tego zmieniać.(…) To mój dom i ja będę decydować o zmianach. (…) Paula jak wiesz jestem teraz w pracy, omawiam z Karoliną kosztorys zimowego pokazu i nie mam teraz czasu na sprzeczanie się z tobą. Za tydzień przyjeżdżasz to porozmawiamy.(…)No to pa-dodał na koniec do głuchego sygnału rozłączenia i po tym jak nie usłyszał z ust narzeczonej żadnego słowa pożegnania.

- Paulina chciała umówić mnie z aranżerem wnętrz- wyjaśnił zanim Sebastian zdążył o cokolwiek zapytać.  - Z jakimś Damianem pseudo Kao czy Mao specjalistą od Feng Shui- dodał z rezygnacją.  Stwierdziła, że jej koleżanka miała problemy osobiste z mężem i zmiana stylu wystroju ich mieszkania pomogła im, to pomyślała, że nam też pomoże.

-Nieźle- zaśmiał się.   - Przynajmniej wie, że między wami dobrze nie jest- dodał wyciągając z jej telefonu jakiś pozytywny wniosek.   Marek ona będzie mieć coraz więcej takich pomysłów-zaczął drążyć swój ulubiony temat.  Paulina jest jak studnia bez dna. Po pomyśle na wasz ślub i tym teraz wkrótce wymyśli coś nowego.  Nie zdziwię się jak w podróż poślubną będzie chciała jechać na Kamczatkę albo na Grenlandię. Mówię ci Klaudia jest dużo lepsza.

-Tak, żeby wejść z deszczu pod rynnę-odparł jakby do siebie.  - Nie mówmy już o Paulinie i Klaudii.  Mówiłeś, że masz coś dla mnie.

-A tak. Masz Marek– rzekł i podał mu kolorowy kartonik.

 Zaproszenie. Ósmy listopada klubu 69. Ze specjalnym mini recitalem wystąpi Mirabela-przeczytał w myślach.

-To już będzie ze dwa lata od czasu jak ostatni raz widziałeś się z Mirabelą- kontynuował Olszański. Chyba, że o czymś nie wiem-zagadnął.

-Jak zwykle jesteś dobrze poinformowany- odparł patrząc na niego z ukosa.  - A z zaproszenia nie skorzystam –dodał oddając mu wejściówkę.

-A tak zapomniałem. Twoja deklaracja-zakpił. Marek ja rozumiem, że dałeś sobie szlaban na panienki z klubu, ale Mirabela to, co innego. Raz na dwa lata masz okazję spotkać się z nią a ty mówisz, że nie idziesz. Mówiłeś, że w łóżku jest niezła-zagadnął.

- Seba nie idę nie, dlatego że obiecałem sobie coś, ale mam już inne plany na jutro- odparł ignorując ostatnie jego zdanie. Obiecałem Uli, że pójdę z nią na firmową zabawę- przyznał się w końcu spodziewając się wzburzonej reakcji przyjaciela.

-Co? Zamienisz Mirabelę na Ulę?- pytał i z niedowierzaniem kręcił głową.  -Marek możesz mieć dziewczyn na pęczki, a ty się tej Uli uczepiłeś jak rzep psiego ogona- dodał po chwili milczenia.  

-Na pęczki to kupuję sobie szczypiorek do twarożku-odparł ironicznie.  - Dziewczyny z klubu i modelki naprawdę przestały mnie interesować- dodał zdecydowanie.   -Połowa z nich jest pusta, mało rozgarnięta, niczym niereprezentująca sobą, niemająca własnego zdania i łatwa w obsłudze.

-Nie wierzę, żeby w ciągu niespełna miesiąca aż tak się zmienić-mówił spoglądając na przyjaciela z niezadowoleniem.  –  Marek, Paulina wraca na stałe w czerwcu i znowu zacznie robić ci awantury o wyjścia do klubu i szpiegować, to powinieneś korzystać z życia póki siedzi w Mediolanie a nie wybrzydzać, że są puste- próbował przekonywać przyjaciela podstępem.   –I do tej pory ci to nie przeszkadzało. Im były naiwniejsze tym było lepiej.

-Ale teraz przeszkadza- przerwał mu.   –Mam dość powtarzającego się schematu i wysłuchiwaniu tego samego. Marek ja dokładnie tak samo myślę, Marek masz rację- ironizował próbując naśladować ich głos.  Z Ulą jest całkiem inaczej. Przy niej przynajmniej nie nudzę się.    To naprawdę świetna dziewczyna- rzekł do przyjaciela z nieukrywanym podziwem. Mądra, dowcipna, miła, rodzinna – zaczął wyliczać jej zalety. 

-To może się z nią ożenisz-zagadnął widząc, że przyjacielowi rozmarzyły się oczy.

- Każda lepsza od Pauliny.  Co?- zagadnął patrząc sugestywnie na przyjaciela.

-Wiadomo.  A co z tą zabawą?-zapytał widząc, że ze wspólnego wyjścia nic nie będzie.

- Znajomy Uli, z którym miała iść zachorował i nie miała partnera to poprosiła mnie. I tyle.

-Ale dzisiejsza siłownia aktualna?- spytał z obawą, że dzisiejszy wieczór może również zamierza spędzić w jej towarzystwie.

-Jak najbardziej aktualna.  Przyzwyczaiłem się już do naszych wypadów na siłownię- rzekł z zadowoleniem.  A później może jeszcze pójdziemy  na partyjkę kręgli, żeby wynagrodzić ci jutrzejszy wieczór.  Teraz jednak czas zabrać się za robotę- dodał siadając za biurkiem.  - Ja mam do zrobienia kosztorys, a ty jak dobrze pamiętam masz dzisiaj dokończyć obliczenia premii uznaniowej.

Paulina na długo o sobie nie pozwoliła zapomnieć. Dwie godziny później, gdy omawiał z Karoliną kosztorys najbliższego pokazu zadzwoniła ponownie.  Odebrał momentalnie, bo przekonany był, że telefonuje w tej samej sprawie, co poprzednio.  

-Możesz mi powiedzieć, z kim byłeś na otwarciu wystawy Żanety Dębickiej?-wypaliła Febo zanim Marek zdążył odezwać się i nie wysilając się również na przywitanie. Ewelina mówiła, że to jakaś zwykła okularnica.  

 Karolinie siedzącej tuż obok trudno było nie usłyszeć podniesionego głosu Pauliny.  Widząc, że mina Marka nie wróży nic dobrego i zapowiada się na kolejną kłótnię, wyszeptała tylko, że dokończą później i wyszła.

-Miło cię znowu słyszeć Paulino – rzekł sarkastycznie do narzeczonej.

-Myślałeś, że się nie dowiem-kontynuowała Febo niezrażona jego ironią.

- Nie skądże.  Od dwóch lat wydzwaniasz do mnie za każdym razem, gdy dowiadujesz się cokolwiek na mój temat i jakiejś kobiety. Dlaczego, więc miałoby być teraz inaczej?

- To modelki ci już nie wystarczają, że umawiasz się z brzydkimi kaczątkami?- drążyła temat dalej.

-Czyli mam przez to rozumieć, że wolisz widzieć mnie w towarzystwie modelek, a nie jak to powiedziałaś zwykłej okularnicy?-stwierdził z ironią.

- Nie drwij- przerwała mu ostro. Podobno byłeś tak zajęty tą kobietą, że nawet Eweliny nie zauważyłeś.  Śmiałeś się z nią, rozmawiałeś, na krok nie odstępowałeś, a ze mną jak miałeś gdzieś wyjść to robiłeś z tego wielki problem.

-Bo ty na te wszystkie wernisaże i premiery chodziłaś z całkiem innych przyczyn niż ta właściwa.  Myślisz, że tego nie wiem?- pytał z wyrzutami.  - Bardziej interesowała cię obecna tam prasa, telewizja, plotki z koleżanki i bankiet niż to, co mieliśmy oglądać.  Pomijając to, że ja byłe tam tylko, po to aby obok ciebie błyszczeć. Nigdy nie miałaś dla mnie czasu, aby porozmawiać o tym, co obejrzeliśmy.  Nie rób mi, więc teraz wymówek, że się dobrze bawiłem się z kimś innym.  Z Ulą mogłem porozmawiać, podzielić się wrażeniami.  Jest inteligentna, ma dobry wpływ na mnie, lubię spotykać się z nią, dyskutować na wszystkie tematy i to bez podtekstów łóżka.

- Nie rozśmieszaj mnie- zakpiła, ale i zaniepokoiła się. Ty i rozmawianie z tymi twoim pożal się boże panienkami. Ty je masz tylko do łóżka.

-Myśl sobie, co chcesz – odparł błaho. Ale to, że przy Uli staję się inny to powinno cię raczej cieszysz, a nie martwić?   Może w końcu spełni się twoje marzenie i podczas twojej nieobecności zamknę się w czterech ścianach i zacznę żyć jak mnich.

- Wiesz, co jesteś żałosny –syknęła na jego ostatnią wypowiedź i rozłączyła się.

 Karolina do tej pory nigdy nie podejmowała tematu jego spotkań z Ulą i idąc teraz do sekretariatu przekonany był, że dzisiaj będzie ten pierwszy raz i czeka go kolejna niemiła rozmowa.  Nie mylił się, bo wchodząc tam zauważył, że dziewczyna obrzuciła go nieżyczliwym spojrzeniem.

 -Ta okularnica to Ula-palnął na dobry początek rozmowy siadając na biurku Wioletty.

- Domyśliłam się -odparła chłodno. Zresztą rozmawiałam z nią w poniedziałek i mówiła mi, że wybieracie się na wystawę.  Marek- rzekła bardzo oficjalnie odkładając segregator na regał. Już sam fakt, że spotykacie się nie podoba mi się, bo wiem jak żyjesz i do czego ta znajomość zmierza …   

- Zaraz, zaraz Karolina- przerwał jej.  Ula jest moją koleżanką i nie zamierzam uwodzić jej a tym bardziej iść z nią do łóżka. Przyznaję, że kiedyś miałem taki zamiar, ale już nie.  Ja ją naprawdę lubię i jeśli Ula nawygadywała ci, że coś między nami jest albo będzie to się grubo myli-mówił ze wzburzeniem

- Spokojnie Marek.  Ula mi nic takiego nie powiedziała- wyjaśniła szybko. Od początku zresztą twierdziła, że jesteście tylko znajomymi a ja nie chcę robić ci wykładu na temat spotkań z nią.  To wasze życie i obiecałam Uli i sobie, że nie będę się wtrącać. Ale teraz, gdy Paulina dowiedziała się o niej to wszystko zmienia. Nie chcę, żeby skończyła tak jak inne twoje dziewczyny- dodała z wyrzutami.

 - To o to ci chodzi-rzekł z ulgą. Boisz się, że Paulina może jej zaskoczyć. To możesz spać spokojnie- dodał uśmiechając się.  - Ula nie jest ani moją sekretarką, ani modelką, żeby miała ją zwolnić albo zniszczyć karierę.  Zresztą nie zna Uli.

-Tym mnie akurat nie uspokoiłeś- odparła nie podzielając jego entuzjazmu.  – Zawsze może uruchomić swoje znajomości. Zapomniałeś jak było z Anitą?

-To była całkiem inna sytuacja-przypomniał jej lekceważąco . Anita sama skontaktowała się z Pauliną i wiedziała, gdzie ma ją szukać.  

-Możliwe, ale z zemsty wrobiła ją w kradzież. Zapomniałeś?  A tak na marginesie Marek- zagadnęła jak na niedyskretne pytanie bardzo śmiało.  -Tylko obiecaj mi, że nie obrazisz się.

- Niech zgadnę- rzekł głośni i pewnie.  -Paulina do ciebie nie pasuje. Prawda? Sebastian powtarza mi to od lat.

-I ma rację- odparła otwarcie. Nie rozumiem jak ty możesz być z tą kobietą jak Paulina?  Ciągle kłócicie się, jesteście w rozjazdach, macie inne poglądy na życie, inne charaktery. Dobrze to dla was nie wróży. Przyzwyczajenie, rodzice i to, że wybacza ci zdrady to za mało na udany związek- zacytowała niedawne słowa Sebastiana.

-Jeśli znajdź mi drugą tak miłą dziewczynę jak ty sama, gdzie inteligencja idzie w parze z urodą, to może wtedy pomyślę nad porzuceniem Pauliny- odparł żartobliwie.

- Pełno jest takich dziewcząt tylko, że ty źle szukasz-mówiła racjonalnie. Na tym twoim klubie świat się nie kończy.

- To może mam napisać do Kącika samotnych serc? – spytał uszczypliwie.

-Czemu nie-odparła wzruszając ramionami.  Tam miłość również można znaleźć. Ale na początek wystarczy się rozejrzeć.  Marek, ktoś kiedyś powiedział, że tak wiele z tego, co prag­niemy, o czym marzy­my, znaj­du­je się na wy­ciągnięcie ręki. Trze­ba tyl­ko mieć od­wagę po to sięgnąć.  I z miłością jest podobnie. Czasami jest na wyciągnięcie ręki.

-A chodzi ci o kogoś konkretnego, czy tak ogólnie mówisz?-zainteresował się.  

-Jak najbardziej ogólnie.  Czy ty naprawdę do żadnej kobiety, która przewinęła się przez twoje życie nigdy nie poczułeś nic innego oprócz pożądania?-  dopytywała się nie spuszczając z niego wzroku.  -Albo nie zainteresowała cię na dłużej?

-Nie, nigdy- odparł szczerze. Zawsze znalazłem jakieś wady- dodał wesoło wytracając ją z równowagi swoimi poglądami.

-Bo nie ma idealnych ludzi- odparła zirytowana jego rozbawieniem.  Ty też nie jesteś idealny. Tak jak i ja i te twoje dziewczyny.  Paula jest wyniosła, Klaudia pusta, Dominika wredna, a Ula nie w twoim typie.  I mogłabym wymieniać tak bez końca.

-O do Uli poczułem sympatię- wtrącił z zadowoleniem jakby odkrył właśnie coś niezwykłego. To już coś, prawda?

- Ulę wybij sobie z głowy- rzekła stanowczo.

-Dlaczego?-spytał urażony.  Nie jestem dla niej dobrą partią.

-Dobrą partią to może i dla każdej jesteś tylko, że problem tkwi w tym, że nie każda jest warta ciebie- oznajmiła mu bezpośrednio.

-To znaczy, że Ula jest tą, która nie jest mnie warta-stwierdził nieco urażony.

 -Dokładnie tak?

-Dlaczego?

-Bo nie jest w twoim typie i macie całkiem inne charaktery i poglądy na życie- mówiła patrząc na niego lekceważąco.  Nie wspominając, że jesteś podrywaczem i ciągle ci zabawa w głowie. A Ula zasługuje na prawdziwą miłość. Na kogoś, kto jest stały w uczuciach i może mieć w tym kimś oparcie i liczyć na niego.

-Ale zawsze mogę zmienić się w imię miłości?- oznajmił jej w ogóle nie zrażony wszystkimi słowami krytyki koleżankami.  -Każdemu watro dać drugą szansę. 

- To prawda i muszę przyznać, że od czasu jak zacząłeś chodzić na te seminarium to się zmieniasz się na lepsze –stwierdziła przychylnie.   - Więcej pracujesz, pan Krzysztof chwali cię. Tylko zastanawiam się na jak długo starczy ci tego zapału i czy nie jest to słomiany zapał.

-Wielkie dzięki za motywację- odparł lekko naburmuszony i z groźnym wzrokiem.  Potrafisz człowieka podbudować jak nie wiem, co.   To, co bierzemy się za ten kosztorys-oznajmił chwile później zacierając ręce i nie dając szans na odpowiedź Karolinie.  Dość czasu zmarnowaliśmy.  Aha Karola.  Nie mów Uli nic o telefonie Pauliny- dodał patrząc na nią proszącym wzrokiem.   -Sam jej powiem. Nie wiem, czy wiesz, ale idę z nią jutro na bal do banku? Wczoraj wieczorem mnie poprosiła.

Resztę dnia pracy Marek spędził nad kosztorysem i sprawy związane z Pauliną odłożył na bok.  Wrócił do nich dopiero wczesnym wieczorem, gdy był z Sebastianem na siłowni.  Przyjaciele nie widzieli się od rana i opowiadał mu o jej drugim telefonie. Sama zainteresowana również dała o sobie znać po raz trzeci tego dnia.  Marek kończył właśnie swój wywód, gdy zadzwoniła.  

- Na koniec mówię jej, że powinna być zadowolona, że spotykam się z Ulą, bo wprowadza mnie na dobrą drogę, to powiedziała mi, że jestem żałosny i rozłączyła się-rzekł do rozbawionego kolegi.

- Nieźle musiała się wnerwić-odrzekł z satysfakcją Sebastian tym, że Paulina wściekła się. – I nie zdziwiłbym się, gdyby naprawdę chodziło jej o urodę Uli. Co innego modelka a co innego Ula.  Ale chyba nie będzie chciała się mścić na Ulce? – spytał zatroskany. W sumie to fajna dziewczyna. I co tak się patrzysz?- dodał widząc zdziwiony wzrok przyjaciela. To, że zajmuje ci tyle czasu nie znaczy, że jej źle życzę.

- Nie o to chodzi – odparł sięgając do kieszeni po dzwoniący telefon.  Karolina też się martwi, że może uruchomić swoje znajomości i zaszkodzić jej.  O, o wilku mowa- dodał z niezadowoleniem, gdy spojrzał na wyświetlacz. Ciekawe, co znowu chce.

- Nie wiem Marek, ale odebrać będziesz musiał- zasugerował Olszański. Będzie dzwonić cały wieczór, aż do skutku.

- Wiem- odrzekł i odebrał połączenie. - Tak Paulino(…) Rozumiem masz zajęcia (…) Ok nic się nie stało. (…)Pa.

-Nie wiem, dlaczego, ale ona ma zwyczaj żegnania się ze mną tylko wtedy, gdy rozmowa przebiega po jej myśli, a tak rozłącza się obrażona.  Poprzednio jak dzwoniła nie pofatygowała się nawet na krótkie Pa.

- Cała Paulina- zaśmiał się Sebastian. Zero uprzejmości i dobrego wychowania.  A, co teraz chciała? Wyglądasz na zadowolonego.

- Dasz wiarę, że odwołała przyszłotygodniowy przylot do Polski-odparł z zadowoleniem. Ma jakieś dodatkowe zajęcia i przyleci dopiero na Boże Narodzenie.

-No- ucieszył się Olszański i poklepała przyjaciela po ramieniu. To są bardzo dobre wieści. Masz ponad miesiąc spokoju.

-Na to wygląda-odparł z zadowoleniem. Ja w każdym bądź razie do Mediolanu nie zamierzam jechać.

 - Ty a może ona ma tam kogoś?- zagadnął nieoczekiwanie. Skoro ty ją zdradzasz to może i ona ciebie.  Rozwiązałoby to wszystkie twoje problemy.

-Wątpię- odparł sceptycznie.   -Szukanie sobie kochanków to nie w jej stylu.  To, co idziemy teraz na bieżnię, później prysznic i krótka wizyta w klubie.  A po dziewiątej wracam do domu. Muszę wyspać się przed jutrzejszym wyjściem.