Odloty i przyloty. Miniaturka.

Pokaz FD Gusto dobiegł do końca i wszystko wskazywało na to, że kolekcja odniesie sukces a firma zostanie uratowana. Jeszcze w trakcie gali Pszhemko i Ula odbierali zasłużone gratulacje, a eksperci mówili o rewolucji modowej. Na twarzy pani prezes jednak uśmiechu z odniesionego sukcesu trudno było dopatrzeć się. Podobnie było na bankiecie. Była tam tylko ciałem, bo myślami była bardzo daleko. Nie oddzwonił, nie zostawił wiadomości nie przyjechał, odleciał. Jest już we Włoszech z Pauliną. Będą tam dwa tygodnie i może wrócą, jako para. To już koniec. Koniec mnie i Marka. Wszystko się skończyło.

-Ulka uschnie nam z tęsknoty za Markiem– zagadnęła Wiolka do Sebastiana przypatrując się z dala na wychodzącą z sali Ulę.

- Widzę właśnie-odparł równie nostalgicznie. Mówiłem rano Markowi żeby spróbował jeszcze raz, ale ten kretyn powtarzał tylko przepadło Seba przepadło. Co to da, że pojadę żeby usłyszeć, że przepadło? Ula już wybrała i leci tylko nie ze mną i nie do Mediolanu.

-Ulka mówiła to samo- odparła posępnie. Przepadło, wyjechał, odleciał, zniknął z mojego życia.  Tłumaczyłyśmy jej z dziewczynami żeby porozmawiała z Markiem, ale było to jak rzucaniem grochem w wiatr. Jak to Ula jedzie do Bostonu?- zreflektowała się. Ulka przecież nigdzie nie jedzie. Rzuciła Piotra tuż po wypadku Marka. Przyszła ze szpitala zapłakana i powiedziała nam, że rozstała się z Piotrem.   Nie wiedzieliście o tym z Markiem?

-Nie. Wiolka powinnaś powiedzieć mi o tym prędzej-mówił z pretensjami. Marek za nic w świecie nie wyjechałby wiedząc coś takiego.

-To, dlaczego Marek nie chciał jej widzieć w szpitalu?- pytała z wyrzutami.  Nawet nie miał odwagi sam jej o tym powiedzieć tylko wysłał Paulinę. Marek nie życzy sobie pani widzieć i to do mnie zadzwonił. Dokładnie tak  Paulina powiedziała Uli.  Sam przyznaj mówienie Ulce czegoś takiego miłe nie było-dodała z gniewem.

 -Co! On nie chciał jej widzieć? –pytał z niedowierzaniem.  Teraz wszystko rozumiem. Nasza kochana Paulina okłamała ją i nas wszystkich.  Wioluś, Marek pytał o Ulę i martwił się, że jej nie ma. Usprawiedliwiałem ją, że nie przyszła, bo ma nawał pracy.

 - Dzwoń do Marka –zadecydowała.  Skoro ta cwana harpia okłamała go wtedy to jest gotowa na wszystko.  Zaciągnie go jeszcze do łóżka, a do tego nie możemy dopuścić.

-Poczta się włączyła-odparł chwile później.  Marek wracaj. Ula….

-Trudno- odparła. Chodź musimy odnaleźć Ulę i porozmawiać z nią-oznajmiła mu biorąc go  pod rękę i ciągnąć w stronę wyjścia.

Ulę znaleźli w holu.  Stała samotnie w kącie z telefonem w ręku zapatrzona w niebo i dyskretnie ocierała łzy. Teraz może ląduje już w Mediolanie albo jedzie z Pauliną do jej domu albo hotelu.

-Ula musimy porozmawiać o Marku- wybił ją z myśli głos Wioletty. To ważne.

-To nie ma sensu-odparła spoglądając na nich z rezygnacją. Nawet nie oddzwonił- dodała cicho. Odleciał i zapomniał.

-To jeszcze nic nie znacz, że nie oddzwoniły- wtrącił racjonalnie Sebastian.  Też do niego dzwoniłem i ma wyłączony telefon albo wyładował mu się. Mówię ci Ulka on cię kocha jak nikogo innego- zapewniał Sebastian.  Znam go od liceum i nigdy nie był tak zakochany. Nawet na początku swojego związku z Pauliną tak się nie zachowywał i nie był jej wierny.

-Gdyby tak było, byłby teraz ze mną tu na pokazie a nie z Pauliną w Mediolanie-odparła z żałością. Nie chciał nawet widzieć mnie jak był w szpitalu.

-Właśnie, że nie-rzekła pośpiesznie Wioletta.  Marek czekał na ciebie. Tylko Paulina zatrzymała cię.

-Jak to czekał- wyszeptała z niedowierzaniem ocierając resztę łez.

-Paulina wymyślała tą bajeczkę, że nie chce spotkać się z tobą-wyjaśniła jej.  Spytaj Sebastiana jak mi nie wierzysz. 

-To prawda Ula-odparł pewnie.  Usprawiedliwiałem cię nawet, że masz dużo pracy.

-Jak ona mogła?- spytała patrząc to na Wiolettę to na Sebastiana jakby szukała u nich odpowiedzi.

- Jak widać mogła-warknęła Wiola. Teraz to powinnaś polecieć do Mediolanu i pokazać jej czyje miejsce jest przy Marku.

-Wiola –przerwał jej Sebastian. To nie jest rozsądne.

-Dlaczego?-przerwała mu Ula podejmując decyzję w jednym momencie.  Tak właśnie zrobię, polecę do Mediolanu.  Tam jest moje szczęście i miłość i nie mogę pozwolić, aby Paulina na dobre sprzątnęła mi Marka. Zresztą zawsze chciałam zwiedzić Włochy.  Seba zawieziesz mnie na lotnisko-poprosiła zdecydowanie.  Muszę zarezerwować sobie bilet na najbliższy lot. A i jeszcze muszę znaleźć ojca i powiedzieć mu o planach.

Szczęście było jak najbardziej po stronie Uli, bo bilet dostała na poranny lot. Nie wracała nawet do Rysiowa tylko została u Sebastiana i Wioletty, ale zasnąć nie potrafiła. Z pomocą przyjaciółki zrobiła również małe zakupy a Sebastiana pożyczył jej walizkę. Dał jej też adres małego przytulnego pensjonatu, w którym miał zatrzymać się Marek. Nazajutrz tuż przed szóstą oboje odwieźli ją na lotnisko.

Lot do Mediolanu przebiegł bez zakłóceń i tuż po dwudziestej Paulina i Marek wylądowali na tamtejszym lotnisku. Wychodząc z hali przylotów kobieta wzięła go pod ramię i zadowolona z tego, że już tu są i nic już nie grozi jej planom odzyskania byłego narzeczonego, skierowali się do wyjścia a następnie na postój taksówek. W czasie, kiedy Paulina opowiadała mu o planach na najbliższe dwa tygodnie, Marek uruchamiał swój telefon.

- Marko nie musisz mieszkać w tym podrzędnym pensjonaciku. Mój dom jest wystarczająco duży żeby pomieścić nas dwoje- przekonywała go, gdy polecił taksówkarzowi zawieźć  Paulinę do jej domu, a siebie do pensjonatu.

-Paula to zły pomysł- pozbył ją szybko złudzeń.  Przepraszam cię, ale muszę odsłuchać wiadomości.

Hej Marek.  Dzwonię żeby powiedzieć ci.  Nie odlatuj błagam cię nie odlatuj. To tyle Marek. Pa

-Proszę zostawić tą walizkę –zwrócił się do taksówkarza, gdy pakował ich walizki do bagażnika.  Zmiana planów nie jadę do pensjonatu.

-Chyba nie zamierzasz teraz wracać –furknęła mu do ucha. Jeden jej telefon i wszystkie nasze plany rzucasz. Zapomniałeś już, że związana jest z tym lekarzem.

- Twoje plany jak już Paulino-przerwał jej odsłuchując drugą wiadomość. Ja zamierzam wracać i to pierwszym wolnym lotem.

Marek wracaj. Ula nigdzie nie zamierza wyjeżdżać i kocha cię. Rzuciła tego doktorka, gdy leżałeś w szpitalu. Aha była u ciebie, ale Paulina nagadała jej jakiś bzdur, że rzekomo nie chcesz jej widzieć.

-Paulino jak mogłaś- krzyknął na nią.

-Dla twojego dobra-odparła równie krzykliwie. Ona nie jest dla ciebie odpowiednią partią. Wiesz, jaki mezalians popełniasz wiążąc się z nią? Jak będą traktować cię nasi znajomi? Jak twoja rodzice będą czuli się w towarzystwie jej rodziny?

-Dość Paula-przerwał jej ostro. Nie chce mi się nawet ciebie dłużej słuchać.  I zejdź mi z oczu zanim mnie poniesie.

Odjechała wściekła i odgrażała się, ale dla niego nie miało to znaczenia.  Chciał jak najszybciej zadzwonić do Uli i wszystko jej wyjaśnić. Widział, że na wyświetlaczu bateria świeci się na czerwono i ma cieniutką kreskę, ale miał nadzieję, że zdąży wykonać te jedne połączenie. Szybko odszukał jej numer, jednak telefon zamrugał i wyłączył się. Żałował, że nie pamięta numeru telefonu do Uli, Sebastiana, czy Wioli, a notes z telefonami zostawił w domu.  Wziął walizkę i niepocieszony wrócił do hali odlotów.  Szczęście jednak było jak najbardziej po jego stronie, bo dostał bilet na poranny lot do Warszawy.  Nie jechał nawet do hotelu tylko noc spędził na lotnisku. Jeśli wszystko dobrze pójdzie to jutro o dziewiątej będę już z Ulą.

Samolot relacji Mediolan-Warszawa wystartował kwadrans przed piątą i tuż po siódmej wylądował w stolicy. Odebrał z parkingu swoje auto, kupił bukiet kwiatów i pomknął w stronę Rysiowa szczęśliwy, że z każdym kolejnym kilometrem jest bliżej ukochanej. O wpół do dziewiątej był już na miejscu i zadzwonił do drzwi.  Chwilę później przywitał się z mocno zdziwionym ojcem Uli. Mina Cieplaka na jego widok do najmilszych nie należała i została źle odczytana, ale nie poddawał się.

-Panie Józefie ja wiem, że zraniłem Ulę swoim wyjazdem, ale proszę pozwolić mi na chwile rozmowy z nią. To ważne. Ktoś chciał rozdzielić nas.

- Tylko, że Uli nie ma panie Marku -odparł zmieszany całą tą sytuacją.  Ula poleciała do Mediolanu do pana.

-Co?

-Wczoraj na tym bankiecie zdecydowała się polecieć i dzisiaj rano miała samolot. Ma dzwonić jak doleci.

Do Mediolanu Ula doleciała tuż przed dziewiątą. Zadzwoniła od razu do Marka, ale jego telefon ciągle był wyłączony. Tak jak wczoraj wieczorem i dziś wcześnie rano.  Zaczęła nawet niepokoić się i wątpić w sens przylot tutaj.   A jeśli Wioletta i Seba mylili się i oni są razem -myślała z niepokojem.  Zobaczymy czy będzie w tym pensjonacie i wtedy zacznę się martwić, co dalej.  Zanim wyszła z lotniska na poszukiwania taksówki zadzwoniła jeszcze do domu, bo obiecała ojcu, że zadzwoni od razu jak doleci. Widziała również trzy nieodebrane połączenia.

- Cześć tato. Doleciałam cała i zdrowa- wysiliła się na uprzejmość.

- To dobrze córciu- odparł jak dla Uli pośpiesznie i ogólnikowo. Ula, Marek tu jest.

- Co!? Marek jest w Rysiowie? –pytała z niedowierzaniem. Marek jest przecież gdzieś w Mediolanie-dodała w myślach, ale wyraźnie słyszała w słuchawce śmiech Jasia i Marka. Tato możesz mi go dać.

Chwilę to trwało i była nawet zła, że Marek od razu nie przybiegł do telefonu tylko ciągle rozmawia z Jasiem.  W końcu, jednak usłyszała jego głos.

-Ula to jest jakieś koszmarne zrządzenie losu- rzekł śmiejąc się. Ja tu a ty tam. Musieliśmy się gdzieś w chmurach mijać.

-To prawda-roześmiała się również, bo chociaż jej ukochany był o ponad tysiąc kilometrów od niej  to odnalazł się.

- Słuchaj Ula przylecę do Mediolanu najszybciej jak się da- zapewniał.

-Przylecisz?-spytała uszczęśliwiona.

- Tak Ula. Pierwszym wolnym lotem, najlepszym połączeniem. Jeśli nie dzisiaj to najpóźniej jutro rano, ale będę i czekaj na mnie. Należy nam się kilka dni tylko dla siebie i urlopu.  Weź teraz taksówkę, jedź do hotelu Roma i wynajmij dla nas na tydzień dwuosobowy pokój. Ula i najważniejsze-zaczął cicho.  Ja naprawdę cię kocham.

- Wiem. A ja ciebie-odparła szczęśliwa.  Będę czekać na ciebie niecierpliwie.

Z Rysiowa pojechał prosto na lotnisko i po raz kolejny poszczęściło się mu. Znalazł wolne miejsce na samolot do Rzymu a stamtąd do Mediolanu samoloty latały praktycznie non stop. Kupił bilet i zadzwonił do Uli z informacją, że będzie już dzisiaj około szesnastej.  Na rzymskim lotnisku był w planowanym czasie a samolot do Mediolanu miał za ponad godzinę. Zadzwonił jeszcze raz do Uli, aby potwierdzić godzinę przylotu i poszedł coś zjeść. A jednak Ula to ze mną będzie na wyjeździe- pomyślał wchodząc do restauracji. I to nie w Bostonie tylko w Mediolanie.

Ula tymczasem tak jak powiedział jej Marek pojechała do hotel Roma i zarezerwowała dla nich dwuosobowy pokój na tydzień. Rozpakowała walizkę i z nudów wyszła zwiedzić pobliską okolicę. Zrobiła również zakupy, bo wiele ze sobą nie wzięła.  Kupiła gustowną sukienkę, perfumy i bardzo elegancką i pobudzającą zmysły bieliznę.  Przy jednym ze sklepów znalazła nawet polską knajpkę i tam wśród rodaków zjadła obiad. Po obiedzie odwiozła zakupy do hotelu, wzięła prysznic, przebrała się w nowo zakupione rzeczy, delikatnie spryskała ciało perfumami i pojechała na lotnisko.

 Z niecierpliwością patrzyła na rozsuwające się drzwi i wychodzących pasażerów. Marek wyszedł, jako jeden z pierwszych i szybko dojrzał oczekującą na niego w umówionym miejscu Ulę. Ubrana była w błękitną sukienkę i już z daleka wyglądała zmysłowo i patrzył na nią z zachwytem. Tylko przez chwilę spoglądali na siebie z uwielbieniem, aby w końcu ruszyć naprzeciw siebie i móc przytulić się i pocałować.

-Kocham cię Ula- wyszeptał Marek, gdy trzymał ją w ramionach. Kocham jak nikogo innego do tej pory.

-A ja ciebie mój ty królewiczu-odparła uśmiechając się najpiękniej jak potrafiła.

Resztę popołudnia i wieczór spędzili w łóżku. Włączając w to kolację, którą Marek zamówił do pokoju.  Marek od wielu miesięcy spragniony był jej ciała i chciał kochać się z nią jak najszybciej nie czekając na wieczór. Tuż po przyjeździe do hotelu i wyjściu hotelowego boya pociągnął w ogóle nieprotestującą Ulę w stronę łóżka, a szykowna sukienka tak jak i jego ubiór szybko znalazły się na podłodze.  Z zachwytem patrzył na ukochaną w nowo zakupionej bieliźnie. Ula doskonale widziała te spojrzenie i nie żałowała, że jadąc na lotnisko założyła ją. Widok prawie nagiej Uli podziałał na niego natychmiast i całując położył na łóżku, a kolejne części ich garderoby zrzucane były w szale namiętności po pokoju.  Ula ciągle w sprawach łóżkowych była mało doświadczona i nie przypuszczała, że można tak szybko doprowadzić kobietę to takiego szczęścia i spełnienia. Marek rozpalał ją całą i chciała tego więcej, choć i tak pieścić już jej piersi, brzuch i każdy nawet ten najintymniejszy zakątek jej ciała.  Ona nie pozostała dłużna i dotykała Marka w te miejsca, gdzie kiedyś nie śmiał nawet pomyśleć.  Z każdą chwilą przyciskał ją coraz mocno do siebie i czuła jak pulsuje namiętnością. W końcu uniósł się nad nią, wszedł w jej ciało jednym szybkim ruchem i równie gwałtownie dawał rozkosz.  Zawładnął jej ciałem i umysłem a dreszcze wywołane orgazmem doprowadzały do szaleństwa. Turlał się z nią po łóżku, zmieniał pozycje i chyba tylko cudem nie znaleźli się na podłodze.  Dla niej to było jak wiosenna burza. Gwałtowne z piorunami namiętności i całkiem inaczej niż w SPA.

-Kochanie to było niesamowite, niepowtarzalne i nie do opisania słowami-szeptał jej do ucha, gdy wrócili z tej niesamowitej euforii i leżeli wtuleni w siebie.  Z żadna inną tak dobrze mi nie było-dodał całując w usta.

-Serio-spytała gładząc jego tors.  Bo ja ciągle jestem na etapie odkrywania tego.  Ale to, co teraz robiliśmy podobało mi się –dodała czerwieniąc się.

- Podobało ci się- powtórzył z zadowoleniem bawiąc się jej włosami.  To nawet dobrze, bo mi również i jeśli chcesz to od dzisiaj może być już tak zawsze. Będziemy kochać się namiętnie  ze wszystkimi tymi pięknymi doznaniami.

-I nauczysz mnie wszystkiego?-spytała sennie. Chcę być dla ciebie idealna w łóżku.

-Nauczę, kochanie nauczę- szepnął w ucho od niechcenia, bo nauki nie potrzebowała, ale jej propozycja była bardzo interesująca.

  Wkrótce zmęczeni miłością, podróżą i nieprzespaną ostatnią nocą zasnęli spokojnym snem. Wieczorem po kolacji kochali się po raz drugi. Tym razem rozkoszując się sobą i nie spiesząc się.  Całowali się i pieścili.  Każdy dotyk Uli sprawiał Markowi przyjemność i chciał więcej i więcej.  Ula odczuwała to samo i oboje rozpływali się w tym, co robili i oboje byli w pełni szczęśliwi.

Kolejny tydzień był szaleństwem ich miłości i namiętności.  Kochali się każdego ranka i wieczora i nie mieli siebie dość.  Ale na zwiedzanie również mieli czas. Tuż po śniadaniu wychodzili na miasto i wracali wieczorem. Marek doskonale znał Mediolan i trzymając Ulę za rękę albo obejmując oprowadzał po najpiękniejszych zakątkach i najlepszych restauracjach. Pokazał jej Katedrę Mediolańską i Muzeum Katedralne, Operę La Scala, Zamek Sforzów, mediolański Łuk Triumfalny, Kościół Najświętszej Marii Panny Łaskawej i Ostatnią Wieczerzę, Galerię Wiktora Emmanuela, oraz inne i mniej znane parki, muzea, kościoły i uliczki.  Wszystko też uwieczniali na zdjęciach i kupowali całą masę pamiątek.  Marek nieustannie też rozpieszczał ją i odsypywał komplementami, pocałunkami i prezentami. Dostała kolejną parę bielizny, kwiaty, czekoladki, biżuterię i włoskie markowe buty. Wydał na tą wycieczkę i na nią majątek, ale w przeciwieństwie do Uli nie przejmował się tym w ogóle.  Najpiękniejsze jednak chwile były przed nią.  Marek będąc jeszcze na Okęciu czekając na samolot zaplanował ostatni wieczór, a kupiony tam drobiazg ukrył głęboko w walizce. 

 Czas pobytu w Mediolanie skrócili o jeden dzień i w czwartek wieczorem polecieli do Rzymu na dodatkowe dwa dni urlopu. To Ula, skoro byłe już we Włoszech, chciała zwiedzić również Wieczne Miasto, a Marek nie potrafił jej odmówić.  Spędzili tam trzy dni i zwiedzili to, co najważniejsze Bazylikę i Plac Św. Piotra, Groty Watykańskie, Plac Wenecki, Kapitol, Panteon, Schody Hiszpański, i inne kościoły, muzea, parki.

Ostatni dzień pobytu w Rzymie tak jak większość turystów czy pielgrzymów rozpoczęli od wizyty na Placu Św. Piotra i na spotkaniu z papieżem. Na wieczór natomiast Marek zaplanował pożegnalną kolację i obejrzenie kilku fontann. To właśnie przy Fontannie di Trevi, Marek poprosił Ulę o rękę.  Zapatrzona była w budowlę, gdy nagle padł przed nią na kolana z pierścionkiem i pytaniem.

- Skarbie wyjdziesz za mnie?- usłyszała jego głos wśród gwaru  innych głosów.

Zaskoczył ją tym. Ją i innych turystów, bo stali się na ten moment obiektem zainteresowania i to bardziej niż fontanna.

- Marek nie rób widowiska-upomniała go rozglądając się na boki.   

-To się zgódź Ula. Nie wstanę z kolan dopóki nie zgodzisz się-zaszantażował, ale w zbożnym celu.

-Dobrze wyjdę za ciebie-odparła. Tylko wstań z tych kolan.

Bez pośpiechu wsunął pierścionek na jej palec i dopiero wstał z kolan i pocałował narzeczoną. Reakcja turystów była natychmiastowa i usłyszeli oklaski i gratulacje.  Jeden Francuz uwiecznił nawet to na zdjęciach i przesłał im na pamiątkę.

 Po powrocie do hotelu kochali się po raz kolejny w czasie tego wyjazdu. Ula przez tydzień mocno podszkoliła się w tych sprawach, jak miała zwyczaj nazywać sprawy łóżkowe i sama uwiodła Marka.  Tuż po wejściu do pokoju przylgnęła do niego i zaczęła prowokacyjnie całować go i bawić jego krawatem, włosami i rozpinać koszulę. Całowała go w szyję, usta, i tors.  Gdy pchnęła go na łóżko wiedział, że dzisiaj to do niej będzie należeć inicjatywa.  Zamknął oczy i całkowicie oddal się przyjemnością, jakie dawała mu Ula.  Siedziała na mim, pieściła, całowała i rozbierała. Gdy poczuł dłonie Uli na swojej męskości krew zaczęła pulsować jeszcze szybciej i z trudem łapał oddech. Na szczęście Ula długo nie zwlekała z połączeniem ich ciał. Leżał na plecach a ona dawała mu rozkosz nie do opisania. Uwielbiał być tak blisko jej i ich połączone ciała. Wiedział też, że będzie z niej idealna żona.

W poniedziałek rano wrócili do Polski i prosto z lotniska pojechali do firmy. W recepcji przywitali się z ochroniarzem i Danielem i pojechali na górę.  Marek skierował się prosto do Sebastiana a Ula do siebie. Sekretariat jednak był pusty a jej biuro zamknięte. Biurko Ani było uprzątnięte i chyba nie było jej w pracy a Wioletta musiała gdzieś wyjść.  Znalazła ją w bufecie a nie jak myślała u Sebastiana. Jej przyjaciółki, a teraz i Wioletty, obściskiwały ją i gratulowali zaręczyn.

- Zaręczyłaś się?- spytała od drzwi.

-Ula- wrzasnęła radośnie i cztery kobiety rzuciły się na jej powitanie.

-Ulka kochana czy to nie cudownie- wróciła Wioletta do tematu swoich oświadczy, gdy skończyły witać się z Ulą. Cebulek wczoraj przyjechał do moich rodziców i poprosił o moją rękę. Jestem taka szczęśliwa-westchnęła. I to dzięki tobie, bo powiedziałaś mi, że miłość jest najważniejsza. A co u was?-zmieniła temat. Udany wyjazd?

-Udany i to bardzo-odparła tajemniczo. Marek oświadczył mi się wczoraj wieczorem-dodała radośnie.

-C0?-spytały chórem i tak jak chwilę wcześniej Wiolettę teraz wyściskały Ulę.

- I to poniekąd zasługa Wioletty i Sebastiana- rzekła po wszystkich okazanych serdeczności i patrząc na Kubasińską.  Zakręcili się koło nas bardzo skutecznie. Gdyby nie oni nie wiadomo jak długo jeszcze mijalibyśmy się i nie wiadomo, czy byłoby nas stać na rozmowę i wyjaśnienie wszystkiego. Dzięki Wiola-dodała do koleżanki.

-Kochana- rzekła poważnie. Musiałam odkupić wszystkie te świństwa, które zrobiłam kiedyś.  Chciałabym zostać twoją taką prawdziwą przyjaciółką.

-Jesteś nią Wiola-odparła obejmując ją. Tak jak i Ala, Ela i Iza. Dobrze was mieć.

-To może urządzimy podwójny ślub jak w tej telenoweli „ Zamiana ról”-wypaliła z pomysłem Wiola.

Tymczasem w kadrach Marek odbywał podobną rozmowę z Sebastianem.

-Seba możesz mi pogratulować-zawołał uradowany od drzwi. Ula przyjęła moje oświadczyny.

-Super- odparł klepiąc przyjaciela po ramieniu.

-I jeszcze raz, dzięki że pomogliście nam się zejść. A co u ciebie i Wiolki?

-Wszystko ok. Tak jak mówiłem ci pojechałem wczoraj do Pomiechówka i poprosiłem jej rodziców o rękę. Zgodzili się, a Wiolka do dzisiaj jeszcze nie może w to uwierzyć.  To, co Marek wieczni kawalerowie to już przeszłość- rzekł na koniec. Czas na pieluszki, zupki, kupki i nieprzespane noce.

-Na to wygląda Seba- odparł bez żalu. Na to wygląda.