Życie na niby 21

+18

Szybko okazało się, że Marek słowami na wiatr nie rzucał i tuż po wyznaniu Uli miłości i chwilach pieszczot zabrał się za planowanie ślubu.

-Co byś powiedziała na drugi dzień świąt-zapytał leżąc z nią na jej łóżku. —Albo tuż po świętach. W sylwestra na przykład. Tak oryginalnie.

-Czy ja wiem-mówiła bez entuzjazmu Marka. —Po co mamy święta albo sylwestra sobie psuć.

-Ula a może tak bez uszczypliwości- odgryzł się.

-Po prostu nie musimy i nie ma powodów, aby spieszyć się i brać ślub w dwóch miesiącach-wytłumaczyła mu.

-Tylko, że ja nie chcę czekać do wiosny czy lata-nalegał. — Śluby zimą mogą być równie urocze, co wiosną, latem albo jesienią-argumentował.

- Nie chodzi o to, że jest zima Marek tylko o to, że możemy nie dać rady z organizacją wszystkiego- postanowiła przedstawić mu swoje zapatrywania. — Jest prawie listopad i zostają nam tylko niecałe dwa miesiące, a takie śluby trzeba planować z wyprzedzeniem. Trudno będzie z salą i jakąś orkiestrą na ten okres-argumentowała.  —A i goście mogą być niezadowoleni z takiego terminu i trzeba wziąć pod uwagę to, że mogą mieć już własne plany na okres świąteczno-noworoczny, a nie nasze wesele. Dochodzi też kwestia tego czy będziesz w pełni zdrowy. Nie chciałabym, żebyś do ślubu szedł o kulach. A i samo wesele może dać ci się we znaki i możesz obciążyć sobie nogę przez taniec. A ja chciałabym zatańczyć z tobą na własnym weselu przynajmniej raz. Inne panie zapewne też. Lepiej będzie jak poczekamy parę tygodni aż całkiem dojdziesz do sprawności-przekonywała.  —Pamiętam, że lekarz jeszcze na początku leczenia mówił ci, że leczenie potrwa do trzech miesięcy to przynajmniej do końca roku powinieneś uważać a później tak od razu też nie powinieneś nadwyrężać nogi.

- Fakt nie pomyślałem o tym wszystkim- odparł przesuwając palcem po kalendarzu w telefonie. — To może luty?- zapytał wchodząc w tenże miesiąc.  Czternastego na przykład. W dzień zakochanych.

-W Walentynki- z tonu głosu i mimiki twarzy można było wywnioskować, że dzień spodobał się jej.

-Dokładnie. Lepszego dnia nie znajdziemy. Nigdy nie obchodziłem go tak na poważnie i czas nadrobić to z gałązką, jak mawiała Wioletta.

-Jak to nie obchodziłeś? -pytała podejrzliwie. —Żartujesz ze mnie.

-Nie-odparł pewnie. — A nie obchodziłem, bo nigdy nie byłem zakochany Ula. I jeśli były jakieś karteczki albo kwiatki to w celach uwiedzenia a nie uczucia.  Teraz to będą prawdziwe Walentynki-dodał całując jej usta. —To, co kochanie czternasty luty?

-Ok-odparła krótko, ale rzeczowo.

 - Świetnie. To teraz skoro mamy ustalony dzień to możemy zająć się resztą.  Listą gości, salą, potrzebnymi dokumentami.

-Ale jak to teraz? Tak od razu chcesz załatwić wszystko? -pytała zdziwiona.

- Ula skoro już zaczęliśmy to nie ma na co czekać- mówił przekonująco. —Punkt pierwszy lista gości. Z moją rodziną będzie łatwo, bo rodziny od ojca nie mam a od mamy liczy tylko pięć osób.  Tylko z Febo nie wiem, co zrobić. Aleksa i Alicję na pewno zaproszę a co do reszta to...

- Wypadałoby zaprosić –wtrąciła, bo Marek wahał się z decyzją.

-To wyślę im zaproszenie i zobaczymy. Do tego jeszcze Pshemko, Sebastian, Decowie i trzech kolegów. A jak z twoją rodziną i znajomymi?

Pół godziny później lista gości była zrobiona i liczyła niewiele ponad sześćdziesiąt osób. Marek zadzwonił też do kolegi, który miał mały zajazd z salą bankietową za Warszawą i poszczęściło mu się, bo termin był wolny. Wieczorem natomiast, gdy cała rodzina Uli wróciła do domu ze swoich wyjść i tak jak obiecał Uli poprosił Cieplaka o rękę córki. Józef nie był nawet tym faktem zdziwiony. Tym bardziej, że nic nie wiedział o ich dwutygodniowym nieporozumieniu i był przekonany, że Ula opiekowała się nim przez pięć ostatnich tygodni a nie tylko przez trzy pierwsze i to poniekąd miało wpływ na decyzję Marka.  Dał im też bez jakichkolwiek wątpliwości swoje błogosławieństwo. Jaśka i Beatkę również ta wiadomość ucieszyła, bo oboje od bardzo dawna byli za Markiem. Bez telefonu do babci i przyjaciela też nie obyło się. Zwłaszcza Kubasińska nie kryła swojego zadowolenia, gdy wnuk powiedział jej, że zamierza ożenić się i pogratulowała im. Ula natomiast zajęła się Wiolettą i do niej zadzwoniła z tą radosną nowiną. Rozmowa z Wiolą zajęła jej zdecydowanie więcej czasu niż obie rozmowy Markowi, bo wszystko trzeba było jej opowiedzieć ze szczegółami.

Nazajutrz po obiedzie Ula odwiozła Marka do domu. Pomogła zrobić też większe zakupy, bo wieczorem na Wszystkich Świętych miała przyjechać do niego babcia z ciotką i wujkiem. Przygotowała również wspólnie z Markiem kolację.  Widok Uli obok Marka rodzinę Kubasińskich jak najbardziej uszczęśliwił.

-Nawet nie wiesz, drogie dziecko jak bardzo się cieszę, że doszłaś z Markiem do porozumienia i że jesteś z nim-zaczęła seniorka tuż po przywitaniu się i gdy usiadła w salonie, aby wypocząć po podróży. —On potrzebuje takiej kobiety jak ty. Opiekuńczej, rodzinnej, która zajmie się nim. Przez ostatnie dwanaście lat nie miał tu prawdziwego domu tylko przechowalnie dla panienek.

-Babciu było minęło i nie ma sensu wspominać tego- odezwał się Marek za Ulę i niezbyt zadowolony z faktu, że babcia wspomina dawne czasy.

-Ula to skarb i powinieneś po rękach całować ją, że dała ci szansę– kontynuowała Kubasińska.

-Ale Marek już przeprosił mnie i podziękował – wtrąciła Ula siadając obok niej na sofie. — A i ja za bardzo go kocham, żeby gniewać się na niego.

- To prawda babciu-poparł słowa Uli. — I za to ja między innymi kocham Ulę- dodał patrząc na nią z czułością. —Za to, że nie jest taka pamiętliwa.

- Muszę przyznać, że Marek zaskoczył nas wczoraj swoim telefonem- i ciotka Grażyna włączyła się w rozmowę i zwracając się bezpośrednio do Uli. —W bardzo pozytywnym i niespodziewanym sensie zaskoczył- sprecyzowała.

-Tak jak i mnie- odparła uśmiechając się do ciotki Marka. —Jeszcze trochę a poszedłby do księdza dać na zapowiedzi.

-Cały Marek-westchnęła spoglądając na siostrzeńca męża. —Całe życie zaskakiwał. Raz potrafi zranić a drugi raz kochać i być miłym i słodkim.

- Dla mnie samego uczucie do Uli było zaskoczeniem- oznajmił im nieoczekiwanie. —Którejś nocy śnili mi się rodzice a później Ula i zrozumiałem, że nie jest dla mnie tylko dobrą znajomą, ale kimś ważniejszym. Byłem tylko na tyle głupi, że nie chciałem przyznać się do tego, choć żałowałem tego, co powiedziałem i tęskniłem. Aż do czasu jak nie wylądowałem w szpitalu.

-A mama zawsze powtarzała ci, żebyś pamiętał, że zawsze coś docenimy, gdy stracimy to- odezwał się i wujek.

-I miała całkowitą rację – odparł uśmiechając się na wspomnienie rodziców. 

-Helena i Krzysiu byliby szczęśliwi widząc ciebie szczęśliwego- odezwała się ponownie babcia. —Pamiętam jak na plany Febo patrzyli sceptycznie, śmiali się i mówili pożyjemy, zobaczymy. Ale niestety nie dane im było zobaczyć i pożyć.

-Babciu na pewno widzą to- pocieszał seniorkę.

-I pomyśleć, że gdyby nie burza to prawdopodobnie nie spotkalibyście się- zawyrokowała ciotka.

-Widocznie mieliśmy takie przeznaczenie ciociu.  Jedni zapoznają się w klubie inni na uczelni a jeszcze inni w innych okolicznościach. Chociaż czasami wydaje mi się, że takie przypadkowe to nie było. Rodzice zginęli w czasie burzy, gdy wracali od was i my poznaliśmy się w czasie burzy, gdy wracałem od was.  

-Może i coś w tym jest - rzekła ciotka z namysłem.  —Los bywa przewrotny i nieprzewidywalny.

-To prawda, ale nieważne gdzie i co to było, ale najważniejsze, że poznaliśmy się-odparł wyraziście.

-I babcia jest w końcu szczęśliwa-dodał wujek.  —A sam wiesz jak do tej pory ciągle martwiła się, że jesteś sam i że czeka cię ciężki los.

-Bo tak byłoby – wypowiedziała swój pogląd dosadnie. — A tak przynajmniej przez wypadek rozumu nabrał.  Inaczej to zwodziłby tylko Ulę i nic nie zrozumiał- mówiła bez zahamowań.

- W końcu pewnie zrozumiałby coś - Ula po dłuższym nieodzywaniu się włączyła się ponownie w rozmowę i stając w obronie Marka. —Na ostatnich targach Marek był nawet zazdrosny o wspólnego znajomego.

-Bo nic tak nie działa na mężczyzn jak pojawienie się rywala drogie dziecko- stwierdziła babcia. —Mój mąż zaczął działać, gdy na swaty do moich rodziców przyszedł sąsiad ze znajomym. A później przeżyliśmy szczęśliwie ponad pół wieku. Wiadomo, że były lepsze i gorsze dni, ale potrafiliśmy rozmawiać ze sobą i mieliśmy czas dla siebie.

-I my będziemy się z Markiem tej zasady trzymać się- zapewniała.  —Prawda Marek.

-Prawda. Będę dmuchać i chuchać na nasz związek- mówił spoglądając na Ulę czule.

Przez resztę wieczoru i w czasie kolacji rozmawiali na różne tematy, chociaż temat ich związku i ślubu ciągle przewijał się. Późnym wieczorem natomiast i kiedy Ula odjechała babcia miała dla Marka niespodziankę. Wnuka zastała samego w salonie.

-Proszę to dla ciebie-rzekła podając mu srebrną małą szkatułkę w kształcie serduszka. — Mi przynosił szczęście przez ponad pięćdziesiąt lat to niech tobie i Uli przyniesie.

-Ale to twój pierścionek babciu-odparł, gdy zajrzał do środka.

- I już nie noszę go.  Palce zgrabiałe mam i jeszcze zgubię gdzieś.  A i do grobu nie jest mi też potrzeby.

-Ale masz synową i wnuczkę i....

-Grażynka ma dość pierścionków od męża a Wioletta dostanie od Sebastiana-wtrąciła. —Zresztą to był pierścionek zaręczynowy i niech tak pozostanie. Chyba, że nie podoba ci się i wolisz podarować Uli coś nowego.

-Bardzo podoba i Uli na pewno spodoba się też.  Ale czy jesteś pewna babciu?

- Tak i lepszej osoby niż Ula na noszenie go nie ma- zapewniała.  

-W takim razie dziękuję - rzekł całując ją w policzek.

- Cała przyjemność po mojej stronie kochanie. Teraz dajcie mi tylko szybko prawnuka i będę mogła spokojnie odejść do Antosia.

-Babciu nawet nie myśl o tym- powiedział zdecydowanie, bo słowa babci nie spodobały się mu. —To znaczy o śmierci- poprawił się szybko. —Bo o prawnuka zamierzam postarać się szybko.

-A ja trzymam cię za słowo, jak wy teraz mówicie- rzekła uśmiechając się do niego z miłością.  

Idąc do swojego pokoju Marek uważnie oglądał pierścionek a plan podarowania go Uli miał gotowy.

Przez kolejne dni Ula i Marek spotykali się codziennie po pracy albo w czasie przerwy na lunch. Ula zawoziła go czasami też na rehabilitację, robiła zakupy i pomagała w domu.  W wolnych chwilach oddawali się też czułością, a w niecałe dwa tygodnie po oświadczynach natomiast pojechali do Madrytu.

Pobyt zaczęli od części prywatnej i już pierwszego dnia, choć przylecieli tam w porze wieczornej, wiele się działo i obfitowało w niespodzianki dla Uli. Pierwszą rzeczą był hotel pięciogwiazdkowy i apartament zarezerwowanym przez Marka w tajemnicy przed nią i jak później Ula zorientowała się bardzo drogi. W skład w niego wchodził salonik z widokiem na park, dwie sypialnie i łazienka z dużą wanną i jacuzzi.  Ale wspólne zamieszkanie już dla niej zaskoczeniem nie było i jadąc tam wiedziała, co ją czeka. Po dłuższej kąpieli i po powrocie do salonu zastała Marka również odświeżonego, elegancko ubranego a w pomieszczeniu panował romantyczny półmrok. Z głośników natomiast leciała cicha melodia.  Kolejną niespodzianką była kolacja zamówiona przez Marka do pokoju, a wraz z nią szampan i duży bukiet kwiatów.

 -Ula zanim zaczniemy jeść to chciałbym podarować ci coś szczególnego- rzekł wyciągając coś z wewnętrznej kieszeni marynarki. —To pamiątka rodzinna-mówił klękając przed nią. —Dziadek dał go babci a babcia mi dla ciebie. Kochanie teraz tak jak należy z pierścionkiem- kontynuował uroczyście.  Wyjdziesz za mnie?

-A obiecasz mi, że nie będziesz nadużywał kawy, odżywiał się regularnie, wysypiał i nie szlajał po klubach-stawiała warunki, ale i była zaskoczona całą sytuacją.

-Słowo Dobrzańskiego i na pamięć rodziców- szybko zaregował.

-W takim razie zostanę twoją żoną –odparła podając mu swoją dłoń, a Marek bez pospiechu założył jej pierścionek.

-Jest piękny-rzekła spoglądając na biżuterię przez łzy w oczach.

-Tak myślałem, że spodoba ci się- mówił przyciągając do siebie i delikatnie całując w usta.

-Muszę podziękować twojej babci przy pierwszej okazji-odparła, gdy Marek skończył całować ją.

-Wszystko w swoim czasie- rzekł z zadowoleniem, że niespodzianka udała się. — Ale teraz zajmijmy się tymi specjałami szefa kuchni-dodał odsuwając krzesełko przed nią.

Kolacja zamówiona przez Marka była wyśmienita i delektowali się nią przez dłuższy czas, ale dopiero później przyszedł czas na prawdziwe rozkosze. Po kolacji wyszli na balkon, aby popatrzeć na rozświetlony park, fontannę i miasto.

-Pięknie tu, prawda Ula-mówił stojąc tuż za nią. —Jutro od rana pójdziemy zwiedzać miasto.

-Fakt pięknie- westchnęła. —Neony zachęcają z daleka. Chciałabym pójść do katedry i muzeum Prado

-Co tylko zapragniesz- mówił do ucha. —Nawet mogę chodzić z tobą po sklepach.

-Szkoda czasu- odparła i spojrzała na Marka a on tak jakby tylko czekał na to, bo gdy tylko ich spojrzenia skrzyżowały się zaczął muskać jej usta.

Chwilę później delikatnie obrócił do siebie i całował twarz, szyje, płatki ucha, a Ula bez protestu oddawała się tym pieszczotom. Z każdą kolejną chwilą też Marek pozwalał sobie na coraz to zachłanniejsze pocałunki.  Gdy w końcu odsunęli się od siebie Ulę ogarnęło pragnienie tak wielkie, że nie potrafiła oddychać spokojnie.

-Tak bardzo chciałbym kochać się z tobą już teraz- rzekł z przyklejonym swoim czołem do jej czoła.

-Ja też, ale czy nie zaszkodzi ci to-zapytała mimo to.

-Kochanie nie to miałem uszkodzone- rzekł przewrotnie.   —I zapewniam cię, że jest sprawy, choć nieużywany od paru dobrych miesięcy.

-Wiem, że nie to, ale takie gwałtowne ruchy mogłyby ci zaszkodzić na nogę- tłumaczyła trochę zażenowana. 

-Są inne sposoby skarbie- przekonywał i tego właśnie zapragnął. Zobaczyć ją na sobie.

-Tylko, że ja nie mam w tym doświadczenia- mówiła ciągle skrępowana. — W moim życiu był tylko Bartek i to dawno temu.

-Tym lepiej-mówił tuż przy jej ustach. —I zapewniam cię, że jest to bardzo proste.

Chwilę później położył na łóżku i wdychając jej balsam do ciała bez pośpiechu zaczął grę wstępną. Całował usta, szyję i rozpinając guziczki bluzki schodził coraz niżej. Szybko jego oczom ukazał się biały koronkowy staniczek, który więcej pokazywał niż skrywał. Ula przewidując taki scenariusz wieczoru specjalnie ubrała nowo zakupiony komplecik bielizny i teraz widziała w jego oczach jak rozpalała go ten widok i wydatku nie żałowała. Kolejnym ruchem Marka była spódniczka Uli, która szybko powędrowała do góry odsłaniając jej zgrabne uda i drogę do jej kobiecości.  Ula w tym czasie bierna nie zamierzała pozostać i sama zajęła się jego koszulą. Odpinała guzik po guziku i masowała delikatnie jego kark i ramiona wyczuwając, efekty swoich pieszczot. Swoimi dłońmi doszła do zapięcia spodni, ale tym Marek sam zajął się. Wstał na krótką chwilę zdjął je tak jak spódniczkę Uli i przez chwilę patrzył na jej piękne ciało w samej bieliźnie, które jak myślał za chwilę będzie należało tylko do niego. Ula mogła robić to samo i popatrzeć na Marka w samych bokserkach z napisem Cały Twój i marzyć, że za moment będzie pieścił ją a ona jego. Dłużej Marek nie zamierzał zwlekać i wrócił na łóżko i do pieszczot. Bez pośpiechu całował ją dochodząc do jej piersi i stanika. Z zapięciem poradził sobie bez problemu i rzucił na podłogę. Piersi Uli znał już z tych pierwszych pieszczot w jej pokoju, ale i tak zachwycały go idealnością. Po kilku pieszczotach i pocałunkach dalej całując jej ciało schodził niżej do jej skąpych fig a które szybko podzieliły los stanika, a jego ręka sama powędrowała w najintymniejsze miejsca Uli dając błogą rozkosz. Ula leżała pod nim już całkiem naga i rozpalona. Sama też chciał oddać mu to wszystko i coś zrobić.  Odważyła się i delikatnie masowała jego męskość czując efekty przez bokserki.  Z rozebraniem ich pomógł jej jednak Marek i po uwolnił się od niepotrzebnego i uwierającego kawałka odzieży oddali się już całkiem szaleństwu namiętności. Kolejne minuty mijały na wzajemnym ssaniu, całowaniu i kąsaniu. Gdy Marek stwierdził, że Ula jest gotowa to przewrócił się na plecy i patrząc na nią pożądliwym i uwielbianym wzrokiem ogarniając też każdy kawałek ciała posadził na sobie. Pomógł unieść się jej delikatnie i wejść w jej ciało. Ruchy Uli był na początku delikatne, ale rozkręcała się a on mógł patrzeć na nią i jego niedawne marzenia spełniały się. Pomagał jej też i wkrótce ich ruchy stały się jednością, coraz gwałtowniejsze i dawały coraz większą rozkosz.W końcu szczytowali razem a fale tejże rozkoszy rozchodziły się po ich ciałach i dostarczając niesamowitych doznań cielesnych. Gdy ich ciała i umysły dochodziły do spokoju Ula zmęczona, ale bardzo szczęśliwa opadła w ramiona Marka. 

-Kocham cię Ula, a to, co teraz mi dałaś żadna kobieta nie dała mi prędzej- szeptał jej do ucha chwilę później i głaszcząc plecy. — I dziękuję.

- To ja ci dziękuję, że pozwoliłeś mi na coś takiego-odparła unosząc lekko głowę i spoglądając na niego. — Nie myślałam, że to takie przyjemne, choć trochę wyczerpujące -mówiła lekko sennie.

- Fakt, energii straciłaś trochę- mówił cicho.  —Odpocznij teraz, bo należy ci się –dodał samemu zamykając oczy i myśląc, że w łóżku będzie mu z Ulą fantastycznie i ciesząc się na te chwile oraz na kolejne trzy noce w Madrycie.

Od tego czasu więcej takich chwil mieli. I tu w Madrycie i po powrocie do Polski. Oboje tego chcieli i nie potrafili oprzeć się. Marek czuł się nawet jak tuż po uzyskaniu pełnoletniości, gdy na dobre zaczynał przygodę z seksem, a Ula odkrywała wszystkie tajemnice tegoż procederu.  W końcu nadszedł ten dzień, że została po raz pierwszy na noc u niego. Było to po charytatywnym balu andrzejkowym we fundacji jego mamy.  Rano Marek zajął się nią jak królową i śniadanie, które sam przygotował przyniósł do łóżka a obudził pocałunkiem.  

-Witaj kochanie-rzekł wsuwając się pod ciepłą kołdrę.

- Marek- wymruczała w ramach powitania i przeciągając się.

-Wyspana?

-Tak. A która godzina?

-Po dziesiątej. Proszę śniadanie dla ciebie-dodał sięgając po tacę ze stolika nocnego.

-Kawa, rogaliki, jajko, soczek- mówiła siadając na łóżku.  —Rozpieszczasz mnie. Życie jak w Madrycie. I dziękuję-dodała całując w usta.

-Cała przyjemność po mojej stronie-odparł wpatrując się w nią.  —W nocy byłaś wspaniała-dodał.  —Mam tylko nadzieję, że nie masz siniaków. Nie musiałaś odnosić od razu faktur do gabinetu.

-To ty mogłeś poczekać a nie całować mnie po szyi- sprzeczała się z nim. —Dokładnie wiesz jak wtedy reaguję.

-A ty mogłaś nie oblizywać ust tak zmysłowo- wytknął jej. —Dokładnie wiesz, że wtedy nie panuję nad sobą.

-Już raz całowałeś mnie na tym biurku, pamiętasz?- pytała uśmiechając się do niego.  —Ale Wiola nam wtedy przeszkodziła i teraz dokończyłeś dzieła poniekąd.

-Trudno zapomnieć-odparł uśmiechając się również na wspomnienia z przed paru miesięcy.  —Ula zamieszkajmy razem- nieoczekiwanie dodał. — Moglibyśmy mieć codziennie takie noce i poranki.

Tak tradycyjnie. Przepraszam za błędy i niedociągnięcia. Muszę też po raz kolejny zmienić ilość części. Będzie jeszcze jedna i epilog. Rozpiszę ślub oraz relacje z Febo i sprawy firmy. Może jeszcze coś na +18