Boże Narodzenie cz. 3 /3 Cykl mini.

Sielanka, sielanka i sielanka.

Część napisana z pomocą siostry.

Dwa dni świąt minęły w iście rodzinnej atmosferze i nikt nie pamiętał o zwadach z poprzednich dni. Były wspólne posiłki, spacery, rozmowy, zabawy z dziećmi. Już pierwszego dnia podczas wspólnego wyjścia mogli posłuchać kapel góralskich, poznać białego misia, zobaczyć grupę górali, którzy przy ognisku odtańczyli gościom taniec zbójnicki i podziwiać ośnieżone szczyty z punktów widokowych. 

Popołudniem natomiast panie z dziećmi wybrały się do kościoła na jasełka, a panowie świętowali w domu przy stole i Żubrówce. Ich żony, choć na początku nie były zachwycone pomysłem spędzenia przez mężów w ten sposób czasu świątecznego, to im ustąpiły. Zwłaszcza że wódki było niewiele, mieli zagryzkę, a picie rozłożone było na całe popołudnie. Wieczorem zaś, Cieplakowie i Dobrzańscy seniorzy poszli na spacer, Betti do domu Zbyszko, a Marek i Sebastian natomiast zostali w domu z żonami i dziećmi. Urzeczeni alkoholem opowiadali zabawne historie, żartowali, śmiali się wesoło, rozrabiali i bawili się ze swoimi pociechami. Na początek obaj usadowili się w pobliżu kominka i składali z klocków Lego kolejkę i małą stacyjkę.

 - Nie chcę nic wam mówić, ale na opakowaniu pisze, że klocki są przewidziane dla dzieci w wieku dwóch-sześciu lat- zwróciła im uwagę Ula.

-Kochanie sama widzisz, że Tomek nie jest nimi zainteresowany- odparł jej mąż. —Woli bawić się z Sarą.

- A tak na marginesie to Tomek będzie kiedyś łamał kobiece serca, jak jego tatuś- rzekł Olszański, patrząc na swoją młodszą córkę i syna przyjaciela. —Wdał się w tatusia nie tylko z urody, ale i charakteru.

-Albo w swojego ojca chrzestnego- rzucił ripostą Marek.  —I to Sara ciągle za nim drepcze, a nie on za nią.

-Chodzi za nią, bo twój  Tomek wziął  Sarze konika- odparł sensownie Olszański.

-To może się kiedyś ożenią- odezwała się Natalka.

- I będziemy prawdziwą rodziną- dodała Emilka z równym entuzjazmem.

- Teraz też jesteśmy jak rodzina kotku- odparł Marek, hamując ich zapędy. — Mama jest chrzestną Sary, a wujek Sebastian chrzestnym Tomka.  Ciągle się spotykamy, bardzo lubimy i to jest najważniejsze. Ślub Sary i Tomka do niczego nie jest potrzebny.

-A mama powiedziała mi, że miałeś kiedyś ożenić się z tą panią Pauliną Febo- rzekła Emilka. —Tylko poznałeś mamę i z nią się ożeniłeś.

- Bo to prawda- rzekł, spoglądając na Ulę z wyrzutem.

-Oglądała stare zdjęcia, widziała was razem i spytała- rzekła usprawiedliwiająco.  I co miałam jej powiedzieć? Że to tylko znajoma? Kiedyś i tak dowiedziałaby się, co was łączyło. —Sałatki kochanie? - dodała.

-Mamusia i tak jest ładniejsza- odezwała się jeszcze Emilka. —Tak ładna i dobra jak Śnieżka.

-Najładniejsza, najważniejsza i najlepsza mama i żona. Jest jeszcze bardzo mądra, dobra i kochająca- odpowiadał z uczuciem córce, ale patrząc na żonę. — I nie zamieniłbym ją na żadną inną mamę na świecie Emilko.

-Marek musiał napić się, żeby coś takiego powiedzieć? – zwróciła się Ula do siedzącej obok Wioli.

-Bez alkoholu też potrafię się wykazać kochanie- odparł mimo to Marek i mając na myśli ostatnią noc i przysiadając obok żony na sofie.

-A ty Cebulku mógłbyś postarać o coś podobnego dla mnie – odezwała się i Wioletta. —Marek potrafi Ulę obsypać komplementami i zaskoczyć.

-Jesteś nieprzewidywalna, szalona, słodka i wybuchowa jak gorący wulkan.  I za to cię kochamy całą czwórką.

-A co to jest gorący wulkan? - zapytała ich córeczka.

-To takie ciasto z czekoladą- odparła Emi, zanim ktokolwiek inny zdążył się odezwać.  —Mama nam robi jest pyszne, słodkie i najlepsze jeszcze ciepłe.

-Dokładnie córeczko- wtrącił Sebastian, potakując głową.

-A pro po ciasteczek to, kto jest chętny na ciasto marchewkowe z lukrem i kolorową posypką– zapytała Olszańska, schylając się nad dziewczynkami.  —Idę po jogurcik dla Sary to przyniosę.

-Ja- odezwały się jednocześnie dwa dziewczęce głosiki.

-Zagramy w Chińczyka albo Reksia? - zapytała Emilka po odejściu cioci.

-Jest nas akurat szejściu tatusiu- dodała Natalka.

-A nie będziecie oszukiwać i mówić, że kostka przypadkiem się potoczyła? – zapytał Olszański.

- Yy-  odparły, kręcąc główkami.

-Na pewno Natuś – podpytywał córeczkę.

-Przysięgam na mojego anioła strusia (autentyk siostry) - odparła sepleniąc, bądź specjalnie, bo już od najmłodszych lat wykazywała zdolności odziedziczone po mamie i albo nieumyślnie coś przekręcała, albo dla zabawy.

-A ty, dlaczego tak mi się przyglądasz? - zagadnęła tymczasem Ula swojego męża, spoglądając na niego z ukosa.

Miłość, miłość w Zakopanem – zaczął nucić w odpowiedzi do jej ucha.

Polewamy się szampanem

Rycerzem jestem ja

A ty królową nocy

Miłość żarzy w twoje oczy

Rozpędzona jak motocykl

Hej wypijemy wszyćkie drinki aż do dna.

To na wspomnienie nocy kochanie - dodał zdziwionej Uli z tym swoim popisowym uśmiechem.

W drugi dzień świąt w domu zostali tylko seniorzy z młodszymi dziećmi, a reszta towarzystwa wybrała się za miasto i spędziła tam cały ranek i popołudnie. Marek miał bowiem wykupione bilety na kulig, do gospody na obiad i do mini ZOO.  Dla dziewczynek były to niezapomniane chwile, bo mogły zobaczyć i pogłaskać małe owieczki, kucyka, króliczki, lamy, pawie, papugi i inne zwierzęta.

-Najładniejsze są osioły, pawy i kucyk- opowiadała Emilka, gdy wychodzili z ZOO.

-I jeszcze cielaczek, papużki nierozstajki i króliczki - dodała Natalka.

-Same jesteście jak te osioły- odparła Betti.

- A dlaczego? -  zapyta siostrzenica. 

- Bo mówi się pawie, papużki nierozłączki i osiołki albo osły- poprawiła hurtowo Betka. —Nie zdziwcie się, jak będą chciały mieć tego osła albo owieczkę w domu- dodała do reszty.

-Kucyka, bo jest śliczny- odparła poważnie Emilka za siebie i Natalkę. —Możemy mieć?

-Kotku mieszkamy w centrum miasta i gdzie trzymałabyś go? – pytał ją ojciec. —Kucyk potrzebuje jeszcze siana, trawy, owca.  Trzeba zajmować się nim, wyczesywać, sprzątać po nim, wychodzić z nim. Masa obowiązków jest z takim konikiem.

-My mamy miejsce- wtrąciła Natalka.

-Dokładnie - podchwycił Sebastian.

-Kuc potrzebny nam jest tak jak diabłu kadzidło- przerwała mu zdecydowanie Wioletta.

-To u dziadka w Rysiowie tatusiu jest miejsce – rzekła Emilka, bo choć nie wiedziała co miała na myśli ciocia Wioletta, to wywnioskował, że pomysł męża i córki nie spodobał się jej. —Jest dużo miejsca i trawy i dziadek ma czas.

-To prawda, ale nas tam nie ma, a konik tęskniłby za tobą- zaczął tłumaczyć.

-To będziemy jeździć albo oglądać jak wujka Jaśka przez to coś jak wczoraj- odparła rezolutnie i znajdując i na to rozwiązanie.

-I co teraz Marek? - pytała szwagra Betti. —Ja żadnego kuca nie chcę widzieć w Rysiowie.

-Pójdziemy na kompromis i kupimy małego psa i damy na imię Pony-odparł.

Najwięcej jednak radości przyniósł im kulig i chwile jazdy zarówno w dużych saniach, jak i w małych sankach.  Razem z chętnymi dorosłymi i Beatką piszczały i śmiały się na każdym zakręcie czy wyboju. Po obiedzie był ciąg dalszy atrakcji i organizatorzy kuligu zorganizowali konkurs na śnieżną postać bądź figurę. Chętnych do zabawy było sporo i wkrótce na polance pojawiły się małe bałwany, stonogi, kurczaczki i inne rzeźby. Oni ulepili kotka i mogli cieszyć się z wygranej i kosza smakołyków.

Dzień po świętach Emilka i Natalka rozpoczęły naukę jazdy na nartach i choć na początku nie były zbytnio chętne, to sposób nauki im się spodobał. Poza tym miały okazję poznać inne dzieci. Ubrane w kolorowe kaski i kamizelki najpierw ćwiczyły w miejscu skręty tułowiem, stanie na jednej nodze, przewracanie się, a później dzielnie dreptały za instruktorem na płaskim terenie Oślej Łączki.  Przez kolejne dni trzymając się instruktora bądź linii szkoliły swoje umiejętności poprzez podchodzenie pod górkę.

Marek z Sebastianem również oddali się białemu szaleństwu i sporo czasu spędzali na stoku. Ula i Wioletta, które takich umiejętności nie posiadały, chodziły w tym czasie na spacery z dziećmi i na sanki.  Dla wszystkich był też pobliski basen, sauna, siłownia, a dla dzieci sala zabaw.

Sylwester i Nowy Rok były kolejnymi dniami do świętowania. Dla wszystkich było ognisko, kiełbaski i ciepły żurek u sąsiadów, a później dla Beatki, Olszańskich i Dobrzańskich juniorów wyjście na sylwestra marzeń. Cała czwórka seniorów zaś została w domu z dziećmi przy telewizorze i oknie, aby obejrzeć pokaz fajerwerków.

Noc sylwestrowa pod Giewontem była bardzo udana i od pierwszych taktów muzyki rozgrzewała publiczność. Północ w tak miłej atmosferze też nadeszła szybko i wzniesiono toasty oraz składano sobie życzenia.

-To, co kochani – rzekł Marek do swoich towarzyszy. —Życzę wam, żeby ten rok był lepszy od poprzedniego i żeby szczęście gościło w naszych domach.

-I tak tradycyjnie zdrowia i pieniędzy- dodał Olszański

-A dla uczących się pomyślności w szkole- Ula zwróciła się do siostry bezpośrednio.

-Jeszcze radości i uśmiechu- dołożyła Betti.

-Żeby powodzenie goniło sukces, a sukces biegł ramę w ramę z realizacją marzeń i z ciepłym uśmiechem przekroczyli metę. Żeby słońce nam świeciło, a przykrości poszły w las.  Żeby nas przybywało, a nie ubywało …

-Wioluś – przerwał jej mąż. —Starczy tych życzeń. Północ wybiła i czas na szampana.

Po powrocie do domu i gdy Ula z Markiem znaleźli się we własnej sypialni Marek, miał dla żony oddzielne życzenia.

-Skarbie to był wspaniały rok dla nas i naszej rodzinki i życzę ci i sobie dalej tak udanej rodziny i żebyśmy dalej się tak kochali, jak teraz. Życzę ci jeszcze uśmiechu na twarzy i żeby smutki cię omijały.

- A ja ci życzę, żebyś się nie zmienił, bo kocham cię takim, jakim jesteś i nic więcej do szczęścia oprócz zdrowia nie jest mi potrzebne.

-Ja się na pewno nie zmienię kochanie - odparł i przypieczętował te chwile pocałunkiem. —Jeszcze raz szczęśliwego Nowego Roku kochanie i dziękuję za ten miniony- dodał, gdy oderwali się od siebie.

Po krótkiej przerwie spowodowanej sylwestrem i Nowym Rokiem dziewczynki wróciły do nauki jazdy na nartach. Wracały tam zdecydowanie chętniej niż wtedy, gdy miały iść pierwszy raz, a głównym powodem były oglądane zawody Turnieju Czterech Skoczni.  Po krótkim przypomnieniu tego, co już nauczyły się, przyszedł czas na jazdę pługiem, skręty, hamowanie, jazdę równoległą i na krawędziach oraz zmiany tempa jazdy.   Na koniec szkolenia zaś dostały dyplomy Małego Narciarza.

Dorośli tymczasem postanowili spędzić trochę czasu na słowackiej stronie Tatr i każda z par małżeńskich miała dzień tylko dla siebie.  Wszyscy wybrali też te samo miejsce i miasto Poprad. Z Zakopanego bowiem kursował tam BUS i z dojazdem i powrotem nie było większego problemu.

-W końcu sami kochanie- rzekł Marek, przytulając żonę. —Brakowało mi tego.

-Przecież nocami jesteśmy sami- przypomniała mu.

-Owszem, ale nie o to mi chodziło. Chcę chodzić z tobą przytulony trzymając się za rękę, rozmawiać, patrzeć na ciebie, czuć obok.

-Mówisz, masz- odparła, całując go w policzek. —A tak szczerze to mi też brakowało mieć cię tylko dla siebie i nie dzielić się tobą z Emilką. Wiem, że to głupie, że jestem zazdrosna o córkę, ale z każdym dniem staje się coraz bardziej córeczką tatusia.

-Tak, tak Ula. Te błękitne oczka, rozbrajający uśmiech, słodkie usteczka i powalające dołeczki, robią swoje– mówił z rozmarzeniem.

-Jesteś okropny Marek- zbeształa go. —Najgorsze co może spotkać kobietę, to słuchanie komplementów na temat innej kobiety.  Jakbyś się czuł, gdybym to ja mówiła coś o Tomku.

-Zależy co byś mówiła kochanie-odparł przewrotnie.

W Popradzie zostali do wieczora, bo Marek zaplanował romantyczną kolację w małej przytulnej restauracji. Był grajek, oświetlenie świec, kwiaty, regionalne dania, czerwone wino i truskawki z bitą śmietaną na deser. Na sam koniec wypadu udali się jeszcze raz na rynek, a przechadzając się oświetlonymi uliczkami miasta po raz kolejny czuli świąteczną atmosferę.

Jednym z ostatnich punktów ich pobytu z Zakopanem było obejrzenie orszaku Trzech Króli. Dziewczynki co prawda widziały już coś takiego rok temu, ale niewiele pamiętały i wszystko podobało się im od nowa. Były zwierzęta, dzieci w koronach, mędrcy w długich i kolorowych szatach, duża gwiazda, a do tego gwar i śpiew kolęd. Dla oglądających cały korowód przeznaczone były też cukierki i pamiątki świąteczne. To najmłodsi mieszkańcy Zakopanego ubrani w regionalne stroje biegali wzdłuż trasy i rozdawali łakocie i drobne bibeloty.

Po obiedzie zaś poszli pożegnać się z sąsiadami Tutkami i Chowaniec- Jurga, a południu wszyscy zaczęli się pakować. Podobnie jak przed pakowaniem przed przyjazdem tutaj, to i teraz Marek pilnował w tej czynności córeczkę.

- Dlaczego musimy wracać do domu? - pytała z żalem Emilka swojego ojca. —Tu jest tak bajecznie-  zacytowała słowo Zbyszko. —Moglibyśmy zostać tu na zawsze.  Zbudować dom i zamieszkać.

-Kotku ja i mama chodzimy do pracy w Warszawie a ty do przedszkola. Mamy tam firmę i nie możemy zostawić wszystkiego. Poza tym budujemy dom na Mazurach i dwa domy nam starczą.  I nie wierzę, że nie tęsknisz za swoimi koleżankami, pokoikiem i zabawkami.

- Ale tu jest śnieg a tam nie i nie będzie, gdzie chodzić na narty- odparła, nie przyznając się ojcu, że trochę tęskni.

-Jest śnieg, bo jest zima- tłumaczył. —Zresztą w Warszawie też jest śnieg i są blisko stoki i będziemy chodzić na narty. A tu wrócimy za rok. Albo pojedziemy w inne góry.

-Obiecujesz? – zapytała, bo rok dużo jej nie mówił.

-Obiecuję. Wszystko już spakowałaś? -zapytał jeszcze.

-Wszystko tatusiu. Tylko lalki wezmę do ręki.

Dzień później po śniadaniu przyjechał po nich BUS i udali się w drogę powrotną. Nie wiedzieli jeszcze, że wyjechali w trzynastkę, a wracali w czternastkę.