Panicz Marek cz. 1

Dziękuję za 400 00 wejść i komentarze. W nagrodę mała zapowiedź. Trochę krótka, ale jest.

Śniadanie u państwa Dobrzańskich w ich podwarszawskiej posiadłości w Rysiowie odbywało się w okrojonym składzie. Przy stole siedziała bowiem tylko Helena z mężem Krzysztofem, a brakowało ich jedynaka Marka. Nie był to pierwszy raz, że nie było go i zapewne nie ostatni. Pod koniec śniadania w jadalni pojawił się lokaj Fabian. Wystarczająco długo pracował we dworze, aby po jego minie odgadnąć, z czym przychodzi a ta sugerowała, że nie ma dobrych wieści.

-Fabianie co tym razem piszą- zapytał Krzysztof, widziąc, że lokaj nerwowo miętoli w ręku gazetę, pierwszy brukowiec Skandaliki Warszawy.

-Wyrwałem w kuchni służką, proszę państwa- mówił nerwowo.

-O co chodzi Fabianie- nalegał. —Powiedz że, bo nie chce mi się nawet tam zaglądać.

-Panicz Marek był widziany w towarzystwie Ady tej tancerki i aktorki z kabaretów- wyjąkał.

-Był tylko widywany czy wywołał jakiś kolejny skandal? – dopytywała z niepokojem Helena. —Nie przebrzmiał jeszcze ten z mężatką z urzędu.  

-To coś poważniejszego- odparł, spoglądając na swoich pracodawców. —Ona niedawno urodziła i wszyscy uważają, że to ….

-Możesz pokazać nam ten artykuł – przerwał mu Dobrzański.

- Strona trzecia- odparł i odszedł, bo choć był traktowany jak członek rodziny, to znał swoje miejsce i uważał, że należy odejść.

Kolejny skandal z udziałem hrabiego Marka Dobrzańskiego miał miejsce w ostatnią sobotę na ulicy Siennej. Spadkobierca fortuny cukierniczej Dobrzańscy & Febo bowiem widziany był…

Państwo Dobrzańscy nie od dziś mieli kłopoty z jedynakiem, bo o jego podbojach miłosnych od dawna było głośno, a do nich docierały coraz to nowsze informacje. Wysłanie go w swoim czasie na studia zagranicę również nie pomogło w zmianie trybu życia. Przyniosło nawet efekt odwrotny, bo tam poznał hulaszcze życie i Sebastiana Olszańskiego najlepszego przyjaciela, a który kończył medycynę.  Oni zaś ciągle zastanawiali się, gdzie popełnili błąd w wychowaniu syna. Skończył już bowiem trzydzieści trzy lata, a na stabilizację nie zanosiło się w najbliższym czasie. Miał też to do siebie, że pomimo tytułu szlacheckiego nikogo nie traktował z góry i utrzymywał dobre kontakty zarówno z doktorem, aptekarzem czy nauczycielem z miasteczka, jak i z robotnikami, chłopstwem i służbą. 

Tymczasem Marek Dobrzański po upojnej nocy budził się w pokoju praczki Sonii. Znał ją od dawna, ale dopiero niedawno poznał ją bliżej i nie żałował.

Samej Soni zaś nie przeszkadzało to że zarówno pierze bieliznę panicza, jak i zdejmuje ją, bo było jej z nim dobrze. Dostawała również drobne upominki.  Był do tego bardzo przystojny. Z ciemnymi włosami, stalowymi oczami, zabójczym uśmiechem i dołeczkami w policzkach, które pojawiały się przy każdym najmniejszym uśmiechu.  W urodzie zdecydowanie przebijał amantów filmowych, włączając w to Bodo i Dymszę. Na coś więcej też nie liczyła, bo on miał tytuł szlachecki, a ona była z ludu.

Po przebudzeniu się miał znowu ochotę na chwilę rokoszy, ale bijący zegar na wieży kościelnej oznajmił dziesiątą i spowodował, że wstał i zaczął się ubierać.

-Muszę wracać- rzekł, podnosząc spodnie z podłogi. —Już i tak powinienem być od dawna we dworze.

-Wiesz, że zawsze jesteś chętnie i mile tu widziany- mówiła przymilnie.

-Wiem- rzekł, dając ostatni pocałunek w okazały dekolt i odsłaniający równie okazałe piersi. —Już tęsknię. Byłaś jak zawsze cudowna.

-Jesteś po prostu dobrym kochankiem- odparła komplementem za komplement. —Najlepszym i nie chcę cię stracić.

-Bez obawy Soniu – odrzekł, zakładając koszulę. —Tak szybko z ciebie nie zrezygnuję.

Do domu z Warszawy do Rysiowa daleko nie miał i swoim motocyklem dotarł tam po kwadransie. Wjeżdżając na podwórze zdziwił się, że samochód ojca stoi przed domem, a to oznaczało, że oboje rodzice są w domu. W holu zaś napotkał Fabiana, który oznajmił mu, że rodzice oczekują na niego w salonie. To zaś oznaczało poważną rozmowę, bo od dziecka tam dostawał od rodziców burdy i przeprowadzane były te poważne rozmowy. Teraz miało być podobnie i był przygotowany na coś nieprzyjemnego. Idąc tam, nie wiedział tylko z jakiego powodu.

-Czym mogę być wam pomocny? – zapytał po przywitaniu się. —Jeśli pytacie, gdzie byłem całą noc to żadna tajemnica. Nocowałem u Sebastiana- łatwo skłamał.

-Chcieliśmy porozmawiać o twoim nieodpowiedzialnym zachowaniu Marku- odezwała się Dobrzańska. —Doszły do nas słuchy, że po raz kolejny nazwisko Dobrzańskich trafiło do gazet i nic chwalebnego to nie było.

-Nie wiem, o co ci chodzi mamo- starał się mówić spokojnie i zastanawiał się, co ma matka na myśli. Ciągle jego romans z urzędniczką z Warszawy czy może burdę wywołaną przed klubem nocnym.

-To jest tego aż tyle? -zapytała zirytowana.

-Chodzi o niejaką Adę- odezwał się i Krzysztof. —Aktoreczkę z Warszawy. Piszą o niej i tobie w tym szmatławcu Skandaliki Warszawy. Podobno ma dziecko i jest twoje.

-Tyle lat staraliśmy się z matką wpoić ci dobre zasady zachowania, a ty co rusz dajesz temat do plotek i powody do zmartwień- dodała i Helena.

-Nie jest moje- zaczął tłumaczyć. —Jeśli ktoś dobrze policzy to dziewięć miesięcy temu była na wyjeździe ze swoją grupą kabaretową, a ja pomagam jej tylko w przeprowadzce. Pomagać to chyba nie grzech mamo? - pytał rodzicielkę.

-Owszem, ale w granicach rozsądku synu. W każdej plotce ludzie dopatrzą się jakiejś prawdy. I jeśli nie ona to może być inna. Chcemy mieć dziedzica i wnuka, ale z odpowiednią kobietą.

Chciał już powiedzieć rodzicom, że wie co robić, aby nie zostali dziadkami i odwiedza drogerię bądź aptekarza, ale stwierdził, że nie jest to temat do rozmowy.

-Za dwa tygodnie wracają Febo, to zorganizujemy przyjęcie powitalne i może w końcu trafisz na jakąś odpowiednią kobietę- mówiła matka. —Czas, abyś w końcu pomyślał o ożenku i dzieciach z prawowitego łoża.

-Nie mam żadnych dzieci mamo i…

Od dalszej rozmowy uchroniło go nadejście mistrza Pshemko. Wszedł niosąc ze sobą tacę, a nim coś, co wyglądał bardzo apetycznie.

-Mały deser przed obiadem- rzekł mistrz ciastkarstwa. —Mój najnowszy przepis. Niebo w gębie- dodał, cmokając. —Tak powiedziała moja pomocnica Iza i taką roboczą nazwą ochrzciłem wypiek.

-Jeśli smakuje tak samo dobrze jak wygląda, to kolejny sukces masz murowany- odparł Krzysztof. —Ten twój ostatni serniczek ciągle jest jeszcze rozchwytywany a tu coś równie apetycznego.

-Teraz to będzie królowało na podwieczorkach w każdym szanującym się domu- rzekł mistrz zachwycony pochwałami. —Zapewniam cię Krzysiu. Trzeba tylko, jakąś nazwę znaleźć- dodał, rozdając po kawałku ciasta.

- Pomyślmy nad czymś ładnym- odparła Helena.

-Delicja szampańska- rzucił nazwą Marek, który swój kawałek zdążył skosztować.

-Delicja szampańska- powtórzył mistrz. —Fantastycznie.

Wieczorem i jak to bywało w soboty Marek Dobrzański i Sebastian Olszański spotkali się w Klubie 26 a nazwanej tak z racji roku otwarcia klubu, a jaka miała miejsce dwa lata temu.

-Seba już sobie wyobrażam te wszystkie wymalowane i wystrojone panienki w kolejce do tańca ze mną i z nadzieją, że na którąś zwrócę uwagę. Z nudów będzie można umrzeć. I zapraszam cię do siebie na parę dni. Pojeździmy też konno.

-Dzięki- odparł zadowolony. —Skorzystam chętnie.  A z tymi pannicami może źle nie będzie. Może będzie jakaś godna uwagi.

-Wątpię -odparł sceptycznie. —Większość z nich znam z innych przyjęć i zapewniam cię nic ciekawego. Wszystko głupiutkie i chichoczące bez powodu.

-A z tą Pauliną rodzice nie będą ci znowu głowy mydlić? -dopytywał przyjaciel.

-Nie Sebastian – odparł zdecydowanie. —A jeśli nawet to nie ustąpię.  Nie mogę związać się z kobietą, która sama weszła mi do łóżka i pierwszym nie byłem. Wiem z anatomii co nieco i wiem, jak to jest z kobietami. Poza tym coś było z jej głową i nerwami nie tak. Widziałem, jak traktuje służbę i jak zachowywała się w towarzystwie.

-Choroba duszy i głowy to najgorsze co może być Marek- stwierdził sugestywnie. —Medyk ci to mówi. A wracając do czystości dziewczyn, to dziewica ci się marzy a sam bierzesz, gdzie popadnie- zadrwił

-Tylko te chętne, a panienek z dobrego domu nie zaciągam do łóżka- bronił się. — Nawet te najładniejsze. Takie zhańbienie oznacza tylko jedno ślub, a mnie nie spieszy się do narzekającej żony i ciągle wrzeszczących dzieci.

-Ale kiedyś ród Dobrzańskich wywodzący się z magnackich i hrabiowskich korzeni będziesz musiał przedłużyć.

-Fakt- odparł z niechęcią na samą już myśl. —Będę musiał.

-Nie wspominając o tych wszystkich cukierniach, które ktoś musi odziedziczyć. To ile ich macie we Warszawie? Pięć, sześć.

-Siedem i jedną kawiarnio- cukiernię- odparł.

Tymczasem parę ulic dalej.

-Ulcia, Ula wróciłaś w końcu- zapiszczała sześcioletnia dziewczynka, witając swoją siostrę w przestronnym holu

-Skończyłam szkołę i jestem aniołku- odparła, gładząc główkę siostry.  

-A nauczysz mnie francuskiego, rachować i grać na pianinie?

-Nauczę- zapewniała siostrę. —A nie powinnaś już spać?

-Chciałam poczekać na ciebie- odparła grzecznie.

-Naprawdę nie wiem, po co ci te szkoły- rzekła ich matka, wchodząc za nią do holu i pilnując tragarzy wnoszących kufer i walizkę córki. —Ja w twoim wieku miałam już męża i dwoje dzieci

-Tak, wiem mamo- przerwała rodzicielce. —I chciałabyś, abym tak jak i ty znalazła sobie męża, miała dzieci i planowała ze służbą pranie albo co podać na obiad.  Ja tak nie chcę mamo i zamierzam znaleźć pracę.

-To ta Wiletta chyba namieszała ci w głowie- nie ustępowała matka. —Co to za imię w ogóle. Wiletta.

-Mamo tyle razy mówiłam ci Wioletta, a nie Wiletta. A imię jak imię. I to z moim imieniem w Paryżu mieli problem.

-Jak zwał tak zwał, ale w głowie dużo nie ma. Co to za praca- prychnęła. — Mechanik automobilu.

-A co widzisz w tym złego, że chce pracować?

-Ona z takim zajęciem to męża na pewno nie znajdzie sobie. Chłopczyca z niej, a nie kobieta.

- No tak- mruknęła. —Mąż. A gdzie tato i Jasiek? – zmieniła temat.

-Załatwiają jakieś sprawy służbowe na mieście. I tak powinno być. Kobieta pilnuje ogniska domowego, a mężczyzna zajmuje się zarabianiem na dom- stwierdziła na koniec Cieplakowa.

  CDN W KWIETNIU