Panicz Marek cz. 10

Propozycja Marka była bardzo kusząca, ale dokładnie wiedziała, że nie jest to dobry moment na randkowanie. Najpierw musiała poodkręcać wszystkie kłamstwa, a plan świtał jej w głowie.

- Na razie wolałabym, aby zostało tak, jak jest Marek- odparła zdecydowanie. —Muszę poukładać sobie te sprawy.

-Oby nie trwało to miesiące Janko- rzekł bez urazy. —Mówiąc parę dni, miałem na myśli tydzień góra dwa.

-Tyle mi starczy- zapewniała. —Później zobaczymy Marek.

Zobaczymy jak, to będzie, gdy poznasz prawdę o mnie. Znienawidzisz i odejdziesz albo wybaczysz i może pokochasz.

-Ale będziemy spotykać się przez ten czas Janko? – zapytał pełen obaw. — Jest tyle miejsc, do których moglibyśmy pójść. Kino, ZOO, cyrk, muzeum, teatr. Zwykłymi spacerami czy kawiarnią też nie pogardzę.

-Widzę, że przygotowałeś się na pogodę i niepogodę- rzekła wyraziście.

-Tak już mam, że jak biorę się za coś, na czym mi zależy, to czasu nie marnuję Janko- odparł rzeczowo. Zamierzał również tak te spotkania przeprowadzać, aby były to randki, ale nie nazywając rzeczy po imieniu. 

-Mam to samo Marek. Moja ciocia zawsze mówi, że jeśli się czegoś naprawdę pragnie, jeśli się dąży do tego, to laur zwycięstwa musi należeć do nas. Ja się tego trzymam i często powtarzam.

-Mądra kobieta z tej twojej cioci.  A wracając do nas, to proponuję kino na wtorek. Chyba że wolisz coś innego, to się dostosuję. Chociaż to mężczyźni planują takie rzeczy.

-Może być to kino Marek- wtrąciła.

-I nie jedz za dużo na obiad- dodał tajemniczo. —Po kinie zapraszam cię na małe co nieco do mojej ulubionej knajpki. Mój kolega prowadzi ją, chociaż akurat wyjechał i nie on szefuje kuchni, ale smaki pozostały.

-Oby to nie była smażalnia ryb Marek, bo mam uczulenie na ryby- z góry uprzedziła.

-Z ryb pewnie coś mają, ale jest sporo innych dań do wyboru, więc możesz być spokojna.

-A gdzie to? - zapytała głównie dlatego, aby przekonać się czy jest w bezpiecznej odległości od jej domu i aby uniknąć przypadkowego spotkania z kimś znajomym.

-Jeśli powiem, gdzie to nie będzie niespodzianki- argumentował. —Powiem, tylko że w pobliżu naszego pierwszego spotkania.

-Bardzo miła okolica – odparła z małą ulgą, bo od jej ulicy Złotej było dość daleko.

 Przez kolejne dwa tygodnie spotykali się dość regularnie i za każdym razem było sympatycznie i coś innego. W kinie śmiali się z gagów Flipa i Flapa, w cyrku z klauna, a w ZOO z małpek i słoni. Na potańcówce zaś wybawili się za wszystkie czasy. Zwykłe spacery również były wyjątkowe, bo mogli rozmawiać do woli. Był też wypad motorem za miasto nad wodę i to oboje zapamiętali najbardziej. Sam dojazd nad wodę był już, wyjątkowy, bo Ula mogła przytulać się do ukochanego i napawać się zapachem jego wody kolońskiej. Marek też nie narzekał, bo było mu miło czuć Ulę za sobą. Na plaży zaś było jeszcze piękniej, bo mógł podziwiać jej kształtną figurę w stroju kąpielowym przywiezionym z Paryża, a odsłaniającym spory kawałek kształtnych ud i dekolt.

Marek natomiast zaprezentował się w szortach i to krótsze niż inni panowie i bez koszulki. To zaś powodowało, że jej wzrok często opierał się na jego torsie. Marek dokładnie wiedział o tym i widział, jakie robi wrażenie na niej i innych paniach, ale nic nie mówił. Za to wspólnych kąpieli i chlapania się nawzajem wodą, nie odmawiał sobie. 

-Zbudujemy zamek Marek- zapytała, gdy wyszli z wody. —Z Betti czasami buduję.

-Betti? Słyszałem gdzieś to zdrobnienie- odparł, zastanawiając się głośno. —Chyba rodzice mówili tak o młodszej córce Cieplaków.

-Po opublikowaniu powieści Z tobą przez całe życie (wymyśliłam tytuł) jest to popularne zdrobnienie- wytłumaczyła, choć nie musiała. 

-Pewnie Ula jej starsza siostra je wynalazła- wymruczał z wyczuwalną ironią.

-Dlaczego tak myślisz? - pytała urażona jego złośliwością.

- Bo jak mniemam to romans, a pamiętam, że jak miałem ze dwadzieścia dwa- trzy lata a ono o dobre dziesięć mniej to biegała za mną i wpatrywała się jak w obrazek. Już wtedy miłość miała w głowie. Znasz ją? - zapytał nieoczekiwanie.

-Aby, aby- rzekła błaho. —Znam Agatę ich dziewczynę do pomocy w sprzątaniu. To co z tym zamkiem Marek? Budujemy? - pytała, aby nie musieć słuchać i odpowiadać na pytania o sobie.

Ula miała również tę zaletę, którą szybko docenił, że zawsze była zadowolona, a on nie cierpiał kobiet, które ciągle marudziły na tłok, hałas, upał, czy prostackie zabawy. Poza tym umiała cieszyć się drobiazgami.  Bukieciki kwiatów, lody czy czekoladki sprawiały jej autentyczną radość i błysk w oczach. Marek zaś widząc, to nie szczędził jej tych przyjemności. W sklepiku z pamiątkami w ZOO kupił jej nawet wisiorek ze słonikiem.

-Jest piękny- mówiła, przyglądając się błyskotce z turkusu.  —Ale nie musiałeś od razu wybierać najdroższego słonika. W ogóle nie musiałeś mi nic kupować. Dzieckiem nie jestem i nie potrzebuję pamiątek z wyjść.

- Wiem, że nie musiałem, ale podobał mi się, a mama ma podobny- argumentował. —Dostała go od ojca przed ślubem i przynosi szczęście mamie do dzisiaj. Słonie z trąbą są amuletem szczęścia.

-Tyle to wiem- wtrąciła. —Mam nawet nad łóżkiem obrazek z takim słonikiem.

-I co działa? – pytał z zainteresowaniem.

-Czasami.

Szczęścia w miłości mi na pewno nie przynosi, bo nie jesteś we mnie zakochany.

-To powinnaś skargę złożyć- odparł żartobliwie. —A ten na pewno przyniesie ci szczęście, bo prezenty dane ze szczerego serca są bardziej do tego przystosowane.
-Ciekawe Marek- rzekła zaintrygowana. —Ty to wymyśliłeś, bo nigdy o czymś takim nie słyszałam.

Oprócz tych spraw bardziej przy ziemskich Marek dbał również o duchowe adorowanie jej i raz po raz raczył ją szczerym komplementem. Były też kolejne i śmielsze pocałunki, na które on był zawsze chętny. Efektem tych wszystkich zabiegów było to że z każdym kolejnym spotkaniem był coraz bardziej nią oczarowany i wbrew siebie coraz bardziej ulegał uczuciu, jakim zaczął darzyć Jankę. Tego zaś nie było w jego planach i nie podobało się mu.  Chciał być z Janką, ale nie chciał zakochać się jak jakiś szczeniak.

Wszystko to, co działo się między nimi, nie przeszkodziło mu jednak w pójściu do Sonii na chwile rozkoszy. Spotkanie miało jednak nieoczekiwany przebieg, bo w momentach uniesienia pod zamkniętymi oczami widział Jankę ubraną w strój kąpielowy i to ją całował i pieścił, a nie Sonię.  To zaś spowodowało, że znacznie zmalała mu ochota na igraszki z kochanką. Było to o tyle dziwne dla niego, bo choć zdarzało mu się już, że będąc z kobietą, która nie potrafiła zaspokoić go w łóżku, to tęsknił za niezawodną Sonią, to teraz były to marzenia o kobiecie, której nie skosztował w pełni.  Jego gorsza kondycja nie umknęła nawet uwadze Sonii. Kobieta sprawnie wzięła się za uwodzenie, ale wkrótce zauważyła, że efekty jej pieszczot nie mają takiego rezultatu jak zawsze.

-Dziwnie zachowujesz się dzisiaj – rzekła, gdy tylko skończyli a on zaczął się ubierać pośpiesznie. — Zawsze byłeś taki męski, a dzisiaj jakbyś nie miał sił, jesteś rozkojarzony i odchodzisz tak szybko. Jeszcze tydzień temu byłeś całkiem inny - mówiła z wyrzurami.

-Wydaje ci się Soniu- odparł błaho, zapinając spodnie.

-Wiem, jak było- mówiła klarownie. — Do tej pory lubiłeś poleżeć ze mną w łóżku, zachwalałeś mnie, mówić, jak było ci dobrze, a teraz uciekasz.  Pojawiła się inna? – ni to stwierdziła, ni zapytała. —Mężczyzna traci wigor przy jednej kobiecie, gdy pojawia się nowa i młodsza. To reguła stara jak świat Marek.

-Nie ma innej- odparł zdecydowanie. — Mówiłem ci już, że jesteś najlepsza i nie zrezygnuję z ciebie. Po prostu mam sporo pracy i muszę odpocząć. Następnym razem pofolgujemy sobie podwójnie- mówił, pieszcząc jej brodę. —Znowu będę najlepszym kochankiem. Dokładnie takim jak lubisz i spiję z twojego ciała samą słodycz.

-Obiecujesz? – pytała z obawami.

- Słowo honoru ślicznotko- odparł, choć pewien słów nie był. Na do widzenia musnął jej usta i czym prędzej uciekł z jej mieszkania.

Od Sonii po raz pierwszy wyszedł niezaspokojony, niezadowolony i zły na własne odczucia i myśli. Zdecydowanie nie podobał mu się fakt, że trzymając w ramionach jedną kobietę, to marzył tak intensywnie o innej.  W dodatku nie potrafił z tego powodu wykazać się tak, jakby chciał i zyskać pełnej przyjemności z baraszkowania z Sonią. Żałował nawet, że Sebastian wyjechał na tydzień a z którym mógłby porozmawiać o swojej małej niedyspozycji i poradzić się go jak się tego pozbyć i co ewentualnie niegroźnego mógłby zażyć.

W przeciwieństwie do niego jego rodzice mieli powody do zadowolenia i to duże, bo wszystko wskazywało na to że ich jedynak w końcu ustatkuje się, a wybranką będzie Ula.  Syn opowiedział im bowiem o poznanej dziewczynie i były to same komplementy i zalety.  Bystre oko matki zaś dostrzegło błysk w oczach syna, gdy opowiadał o niej, a czego nie widziała w zamierzchłych czasach, gdy opowiadał o jakichś innych pannach. Natomiast w to że dalej uważał ją za Jankę, nie ingerowali i zostawili swojemu losowi i Uli.

Detektyw miał dla nich również dobre wieść, bo po upewnieniu się przez niego, że Marek wraz ze znajomymi otwiera restaurację, opowiedział im o tych planach. Taki obrót sprawy cieszył ich, bo oznaczało to że nie chciał żyć tylko z dochodów z majątku, ale z własnej pracy i przedsiębiorczości.

Ula tymczasem nieświadoma tego co porabia ukochany, kończyła pisać list do niego. Obiecała sobie, że w ciągu dwóch tygodni wszystko uporządkuje, a termin mijał za dwa dni. Dobrzańskim również obiecała, że wszystko wyjaśni Markowi. Oboje bowiem pojawili się cztery dni temu popołudniem w ich cukierni i porozmawiali z nią szczerze.

-Wiemy Uleńko, że spotykasz się z Markiem- zaczęła Helena.

-I jesteś Janką dla niego- dodał Krzysztof.

-Wiem, że nie powinnam proszę państwa, ale… – zaczęła ze zdenerwowaniem.

-Spokojnie drogie dziecko nie przyszliśmy tu z wymówkami- wtrąciła życzliwie Helena. — Marek nie może nachwalić cię przy nas i cieszy nas to. Chcemy wyjaśnić tylko tę historię z Janką.

-Na tym przyjęciu, kiedy pomagałam, to pomylił mnie z jedną z posługaczek i zaczął uwodzić, a później zaproponował spotkanie. Powiedziałam mu wtedy, że jestem Janką, bo pomyślałam, że jak powiem prawdę, to może nie zainteresuje się Ulą Cieplak- wyjaśniła niemal na jednym tchu.

-Masz sporo racji- odparł Dobrzański. —Może nic by nie zrobił, aby zawrzeć dłuższą znajomość i dalej fruwałby z kwiatka na kwiatek.

-Obiecuję, że już niedługo powiem mu prawdę- zapewniła. —Sama wiem, że nie mogę długo ciągnąć tego kłamstwa. I zapewniam państwa, że kocham Marka.

-W to nie wątpimy- odezwała się ponownie Helena. —A nasze błogosławieństwo już masz. Znamy cię od dziecka i lepsza synowa nie mogłaby się nam trafić. Widzę w jego oczach błyski, gdy mówi o tobie i jeśli jeszcze nie zakochał się w tobie, to jest bliski tego.

-Gdyby było to prawdą, to byłabym najszczęśliwszą kobietą na świecie, proszę pani- odparła ze szczęściem.

Miejski Luna Park w sobotni wieczór zgromadził sporo warszawiaków. I nie były to tylko dzieci, bo dochodziła dziewiętnasta, ale i dorosłe osoby. Marek również zaprosił tam Ulę i zatroszczył się o atrakcje.  Była więc karuzela, beczka śmiechu, gabinet luster i strachu, zjeżdżalnia. Ula jak było mu łatwo przewidzieć, wśród tych wszystkich huśtawek czuła się znakomicie, a uśmiech nie znikał z jej twarzy. Dla Marka zaś patrzenie na nią tak promienną było samą przyjemnością.

 Atrakcji typowo dla dorosłych również nie brakowało. Była to wysoka karuzela oraz urządzenie do mierzenia mięśni i strzelnica. Z tych dwóch atrakcji skorzystał Marek i najpierw wystrzelił dwadzieścia pięć punktów na trzydzieści możliwych i Ula została właścicielką średniego misia. Później na testerze mięśni zawalczył o czekoladę. Wtedy też Ula, korzystając z okazji, że dał jej do potrzymania marynarkę i nie patrzył w jej stronę, to wsunęła mu do wewnętrznej kieszeni marynarki list. Marek trzymał tam chusteczkę z inicjałami M.D., mały grzebyk i lusterko, czyli zestaw eleganta oraz miętówki, które do niego nie należały, ale najwidoczniej były potrzebne.

Jeśli zauważy i przeczyta, to jutro wszystko się wyjaśni i okaże, czy mam u niego szansę za te kłamstwa, czy nie- myślała, zapinając guziczek w owej kieszeni. A jeśli nie zauważy listu, to jutro powiem mu o nim.

Ze zdobyciem czekolady nie powiodło mu się, choć Marek chciał wykazać się przed Janką. Młot, którym uderzał był jednak zbyt ciężki, a kula oznaczająca zwycięstwo zatrzymała się tuż przed końcem skali. Pocieszał go tylko to że prawie wszyscy mężczyźni dochodzili do tego poziomu.

Ula dla siebie również znalazła coś i chciała kupić sobie wróżbę, ale to Marek zapłacił za nią, bo zobowiązał się płaceniem za wszystko.  Wśród wielu karteczek wybrała tę jedyną.

-Wierzysz w to Janko? - pytał z wyraźną kpiną, gdy rozkładała karteczkę.

-Lubię czasami oddać się takim wróżbą i pomarzyć. Marzenia nic nie kosztują, a nuż widelec się uda i spełnią się, jakby powiedziała Wioletta- mówiła, uśmiechając się do tego, co czytała.

Miłość jest już blisko ciebie i twoje marzenia wkrótce się spełnią.  Ktoś o kim marzyłaś, zauważy cię w pełni i zyskasz jego serce. Musisz być tylko cierpliwa, bo mężczyzna przeznaczony ci boryka się z uczuciami i potrzebuje więcej czasu. Pamiętaj jednak, że w gwiazdach jesteście sobie przeznaczeni i nic, i nikt tego nie zmieni.

- Coś dobrego Janko? Uśmiechasz się tak promiennie.

-Nawet bardzo dobrego- odparła z rozmarzeniem.

-A mogę zobaczyć? – pytał, wyciągając rękę.  —Jako darczyńca mam chyba równe prawo do wglądu.

-Nie prosiłam cię o kupno wróżby- odparła, chowając wróżbę do torebki. —I jeśli pokażę, to się nie sprawdzi. Mówiłeś kiedyś coś podobnego.

-Fakt mówiłem. Czy ty musisz mieć tak dobrą pamięć Janko? – zapytał na koniec.

W Luna Parku zostali jeszcze chwilę, a później Marek odprowadził Jankę na przystanek tramwajowy. Sam zaś pojechał do Rysiowa i po toalecie położył się spać. Głęboki sen jednak długo nie nadchodził, a gdy był w półśnie i wspominał spędzony czas w Luna Parku i inne randki zrozumiał, że zakochał się w Jance i nie wiedział, co ma zrobić z tym fantem. Do rana zaś zasnąć już nie mógł i miał sporo czasu na rozmyślania.

Ula również nie mogła spać, bo myślała o wróżbie i tym co przyniesie niedziela.

Oby to nie była To ostatnia niedziela,  jak śpiewa Fogg* Byłaby to ironia losu. Nasz pierwszy taniec był właśnie do tego tanga.

Na niedzielne popołudnie Ula czekała z bijącym sercem, a później odliczała minuty do szesnastej.  Marek również jechał na spotkanie z rozterkami a wszystko, co chciał jej powiedzieć miał poukładane w głowie. Tym razem na spotkanie wybrali park nieopodal jednej z cukierni Dobrzańskich.

- Cześć Janko- rzekł bardzo oficjalnie.

-Cześć – odparła, wyczuwając w jego głosie dokładnie tę nutkę. —Czytałeś mój list? - zapytała, bo imię Janka myliło ją i nie była pewna tego.

-Jaki list? – zapytał podejrzliwie.

-Włożyłam ci wczoraj do wewnętrznej kieszeni marynarki- wyjaśniła.

-Nie zaglądałem tam. A co było w tym liście? Coś ważnego?

-Wolałaby, abyś go przeczytał, gdy będziesz sam i jutro porozmawiamy.

-Tajemnicza dzisiaj jesteś – mówił, spoglądając na nią. —Może chociaż mały rąbek... 

-Dzień dobry panienko Urszulo, cześć Marek- przerwał mu znienacka Jakub, szofer seniorów Dobrzańskich. — Miło was tu widzieć i to razem. Zwłaszcza że mówiłeś ostatnio…

-Jaka znowu Urszulo? – wtrącił Marek.

-To właśnie było w tym liście Marek- odparła, unikając jego wzroku. —Nie jestem żadną Janką Kowal tylko Urszulą Cieplak- postanowiła już nic nie kłamać.

-Nieprawda Janko.  Byłem kiedyś we firmie u ojca i widziałem Ulę Cieplak i nie jesteś nią- mówił podniesionym tonem.

-Widocznie pomyliłeś mnie z kimś- rzuciła w odpowiedzi.

-To Ula jest tą tajemniczą Janką – odezwał się ponownie Jakub. —Ale heca Marek. A Ula to na pewno Ula. Bywała u was na obiedzie i sam woziłem ją.

-Możesz zostawić nas samych Kuba- odparł szoferowi rodziców, a zarazem drugiemu lokajowi, którego znał od dziecka i mówili do siebie po imieniu.

-Stałam się Janką, zwykłą dziewczyną, bo tylko tak mogłam uwagę zwrócić na siebie- zaczęła wyjaśniać, gdy szofer odszedł i zanim on coś powiedział. —Już przy poznaniu u ciebie w domu na przyjęciu próbowałeś całować, a później umówiłeś się ze mną.

-Czyli to moja wina Janko? - stwierdził ostro.

-Nie twoja, ale znając twój charakter, to uznałam, że tak będzie najlepiej. Panną z dobrego domu nie zainteresowałbyś się tak szybko.

-Teraz będziesz wytykać mi mój charakter jak matka- rzekł z sarkazmem.

-Nie Marek i przeprasza- mówiła cicho. —Wiola mówiła mi, że źle może się to skończyć.

-I miała rację Janko, a raczej Ulo. Pomyliłem się co do ciebie i odwołuję nasze randki.

Na odpowiedź nie miała szansy, bo obok pojawił się Pshemko i zaczął swoją tyradę.

*Piosenka powstała 7 lat później, ale ładnie komponowała mi się do tekstu.