Panicz Marek cz. 9

Po tym, co usłyszała, to miała ochotę wyjść, ujawnić się, powiedzieć co o nim myśli i zobaczyć jego minę. Zatrzymały ją jednak słowa Antonia.

-A ta Janka to, jaka jest w tych sprawach Marco? – pytał zachęcająco. —Dobrze całuje.

Czy oni wszyscy tylko to jedno mają w głowach- zastanawiała się w myślach? Jak dobrać się do dziewczyny?

-Tego jeszcze nie wiem- odparł lakonicznie. —Dzisiaj mija dopiero tydzień od czasu, jak się poznaliśmy i nie jest nawet moją dziewczyną. Ale usta i uśmiech ma bardzo ładne- dodał z rozmarzeniem. —I piękne błękitne oczy.

 Bardzo miło słyszeć  Marek.

- To nad czym ty się zastanawiasz – kontynuował Włoch. — Mały skradziony całus nie zaszkodzi, a może dużo zdziałać.

Nie ma to, jak dobra rada kumpla po fachu- myślała z irytacją.  Ciekawa jestem czy jutro skorzysta.

- Na razie to my spotykamy się bez zobowiązań i świetnie bawię się w jej towarzystwie. Jest między nami jakaś gra uczuciowa i nie chcę jej przestraszyć. Ona nawet rumieni się na mój dotyk.

 Jeszcze trochę a opowie im szczegóły spotkań- pomyślała dla odmiany ze złością. I to kobiety podobno nieustannie plotkują.

 -Czyś ty się w niej nie zakochał przypadkiem- odezwał się dla odmiany Lolek i czym zainteresował ją.

Jeśli teraz powie tak, to oszaleję z radości i z tą całą kotarą wyskoczę na sale. Niezależnie od tego, co inni powiedzą.

-Fantazja cię ponosi – zaprzeczył momentalnie i rozczarował Ulę. —Znasz moje zdanie na temat miłości i zakochiwania.  To jest dobre tylko dla kobiet.

 Zapatrywania to on ma iście nonsensowne. Tylko dla kobiet. Dobre sobie.  Mówi, jakby chodziło o chodzenie w sukienkach albo rodzenie dzieci. To jest tylko zarezerwowane dla kobiet.

-Te twoje poglądy Marek- odrzekł z pożałowaniem Lolek. —Chciałbym doczekać chwili, gdy zakochasz się na zabój.

-Jeśli by się tak stało, to musiałaby mieć coś z mojej mamy, naszej kucharki, byłej niani i takiej jedne dziewczyny.  

-Czyli chciałbyś, aby obdarowywała cię miłością jak mama, rozpieszczała i dogadzała jak kucharka, miała urodę niani i dawała przyjemności takiej jednej- zawyrokował w odpowiedzi Karol.

-W samej rzeczy Lolek- rzekł wyraziście. — Powinna jeszcze pozwalać na wszystko jak babcia i umieć zatrzymać mnie w domu i swoim łóżku. Nie powinna też ględzić  bez sensu.

-Wymagania to masz wysokie Marek- stwierdził Lolek.

- I najważniejsze, żeby pozwoliła mu chodzić na mecze z kumplami- dodał Antonio.  —Tak jak moja dama mi pozwala. 

-To obowiązkowo- odparł Marek.  

I co teraz Ula- pytała tymczasem samą siebie. Komplikujesz sobie życie. Mam nauczyć go miłości i uczuć. Żyć bez miłości też byłoby bez sensu. Do tego zadręczać się czy nie poszedł do innej. I dlaczego w nim musiałam się akurat zakochać?  Przecież połowa światu tego kwiatu.

Panowie w kawiarni zostali jeszcze jakiś czas, ale rozmawiali na temat piłki nożnej i czekającym ich popołudniem meczem pomiędzy Legią Warszawa a Pogonią Lwów. Ula zaś po tym, co usłyszała, miała mieszane uczucia. Marek niby mówił o niej w samych zaletach, ale kto chciałby być koniecznością. W dodatku z kimś, kto ciągle rozgląda się za innymi kobietami. Ze swoich rozterek postanowiła zwierzyć się Wioli. Już prędzej były umówione na popołudnie, to wsiadła w pierwszy tramwaj i pojechała do posiadłości Kubasińskich.

-Marek z kolegami był dzisiaj u nas w kawiarni- zaczęła, gdy usiadły razem w ogrodzie.

-I wszystko się wydało Ulka – wtrąciła.

-Nic się nie wydało, Wiola. Daj mi opowiedzieć wszystko po kolei. Zauważyłam go, jak wchodził z dwoma kolegami, to się schowałam za zasłonką, a oni akurat usiedli za nią i zaczęli rozmawiać o naszych kelnerkach i że muszą zatrudnić równie ładnie.  

-Po co im kelnerki? – zapytała, gdy Ula zamilkła na chwilę, aby upić łyk soku.

-Nie wiem. Do tego nie doszli. I nie to jest najważniejsze. Później temat zszedł na mnie, to znaczy na temat Janki. Marek mówił, jaka to jestem ładna, mądra, intrygująca i takie tam Wiola. Same zalety. Nie powiem było, to miłe do czasu, jak temat nie zszedł na temat małżeństwa i nie powiedział, że jest mu dobrze, jak jest i na ślub ochoty nie ma. W końcu powiedział, że chyba tylko ze mną mógłby się ożenić. 

-Ale to chyba dobrze? – pytała niezdecydowanie, bo nie nadążała za wypowiedzią Uli. —Chce brać z tobą ślub pomimo tego, że nie wie, kim jesteś.

-Właśnie, że niedobrze Wiola- odparła pewnie.  —Wychodzi na to że mam być ostatecznością, a nie miłością. On jest dokładnie jak ci bohaterowie niektórych romansów, gdzie połowa z nich ma nałożnice, prowadzi się jak Marek, a ślub traktują jak dopust boży. Marek w dodatku nie wierzy, że można kogoś kochać i brać ślub kochając.

 -Teraz rozumiem- mówiła posępnie. — Pocieszę cię, jeśli powiem, że później, gdy poznają, co to znaczy miłość i zakochują się na zabój, to się zmieniają.

-Chyba tylko w książkach i filmach- wymruczała bez wiary. —W prawdziwym życiu rzadko tak bywa. Wiem przynajmniej co myśli i znam jego plany.

-I co teraz zrobisz?  Dalej będziesz spotykać się z nim- pytała z zainteresowaniem. —Jakby co to Maciuś ciągle jest tobą zainteresowany- delikatnie wspomniała o swoim przyjacielu.

-Dzięki Wiola, ale serce nie sługa- grzecznie odmówiła.  —Maciek może i jest odpowiednim chłopakiem na męża i bardzo lubię go, ale moje serce jest zajęte od dziesięciu lat i nic na to nie poradzę.  A wracając do Marka, to skoro on zamierza grać uczuciami, to ja również mogę dalej ciągnąc swoją grę. Sam powiedział, że na razie nic nie jest na poważnie. Na jutro jesteśmy umówieni, to stoczymy kolejną grę słowno- uczuciową.

Marek tymczasem niedzielne popołudnie miał już zaplanowane. Parada, spacer po parku i kino. W nocy zaś miał piękny sen z Janką i samym sobie w roli głównej. Chodzili razem po górach, trzymając się za ręce, a Janka była ciągle uśmiechnięta, radosna i wyglądała pięknie. Sam też na brak humoru nie narzekał i cieszył się tymi chwilami. O tyle było to dziwne, bo rzadko coś mu się śniło i jeśli tak było, to snów nie pamiętał. Teraz było to tak realne, że chciał dalej spać i śnić. Rano natomiast stwierdził, że faktycznie trzeba kiedyś ożenić się, spłodzić dziedzica i skoro ma już zakładać rodzinę to tylko z Janką. 

 Piętnasty sierpnia był pogodnym dniem i bardzo odświętnym. Tego dnia jak co roku przypadało święto narodowe Wojska Polskiego oraz kościelne potocznie nazwane Matki Boskiej Zielnej i ulice Warszawy przybrane były jak na Boże Ciało. Mieszkańcy również byli bardziej eleganccy i licznie wylegli na ulice. Jedni szli do kościoła z bukietami ziół, zbóż i kwiatów a inni wracali z niego i szli na trasę przemarszu wojsk.

Wśród tych drugich była Ula i Marek. Ona ubrana odważnie i elegancko, bo w błękitną bluzkę we wzory z odsłoniętymi ramionami, a Marek bardziej luzacko i wyglądał na rozrabiaka w koszuli w kratę i kaszkiecie.  Trudno było też, aby nie spoglądali na siebie z wyrazem zachwytu.

-Chciałem być kiedyś żołnierzem – rzekł jej do ucha, gdy oglądali przygotowania do defilady. —Tak do trzynastu lat. Teraz wiem, że ciężko być wojskowym. Upał a oni w mundurach muszą się prażyć. Później to marzyłem, aby być wynalazcą, odkrywcą i podróżnikiem jak Fogg z Osiemdziesiąt dni dookoła świata.

-Tak jak każdy chłopiec Marek. A tym żołnierzem chciałeś być, dlatego że za mundurem panny sznurem? -  zapytała przekornie.

- Skąd Ula. Jeszcze wtedy nie interesowały mnie dziewczyny. A ty kim chciałaś być jako dziewczynka?

Od czasu jak skończyłam trzynaście lat to twoją żoną- pomyślała.

-Jak to dziewczynka. Mamą i żoną. Chciałam mieć jeszcze drogerię i móc wąchać wszystkie te kremy, wody toaletowe, proszki. I czytałam typowo dziewczęcą literaturę.

- Romanse nazywając rzecz po imieniu- rzekł z wyraźną przycinką.

- Książki z serii o Ani- wtrąciła. —To nie jest typowy romans, chociaż ślub Ani i Gilberta ma miejsce.  I nie wiem, co masz do romansów, skoro mówisz o tym tonem wymówki.

-Bo ciągle podobny schemat przewija się w nich. Ona zazwyczaj dobra, on z tych gorszych, kiedyś spotykają się i po komplikacjach biorą ślub. I ile można czytać o miłości do grobowej deski Janko? Z kolejnymi latami małżeństwa i tak jest to przyzwyczajenie- mówił nonszalancko. —Może nie zawsze, ale jest i małżonkowie spotykają się głównie w czasie posiłku.

-Jeśli tak myślisz to mi ciebie szkoda Marek- odparła dosadnie.

-Jestem za stary, aby wierzyć w jedyną prawdziwą miłość- tłumaczył swoje racje, które już dobrze znała. —I gdyby istniała miłość, to chociażby raz trafiłaby mnie, choć najmniejsza strzała Amora. Zresztą część moich znajomych, szczęśliwych małżonków- dodał z akcentem, brała śluby z rozsądku, bo połączenie majątków dawało korzyść.  Trzeba też oczywiście dziedzica spłodzić w prawowitym łożu- dodał na koniec zaczepnie.

 -To ty jako jedynak masz zadanie bojowe- rzuciła ripostą. — A czas ucieka paniczu Marku. Zwłaszcza że nie masz jeszcze żony, a i tak panowie mają to do siebie, że sypialnie żon odwiedzają rzadko, a swoje potrzeby zaspokajają gdzie indziej- dodała, wprawiając go w osłupienie.

Odpowiedzieć mu ani dalej rozmawiać niedane im było, bo orkiestra zaczęła grać marsza, a wojsko rozpoczęło swój przemarsz w kolumnach bądź na koniach.  Musiał jednak przyznać, że Janka po raz kolejny w rozmowie była górą i coraz bardziej chciał chociaż raz wygrać z nią i zamknąć jej skutecznie buzię. Nawet jakby miał to być pocałunek.

Wojskowi w końcu przedefilowali, działa przejechały, a ludzie opuszczali plac defilad.  Oni zaś wraz z nimi i niektórymi z nich powędrowali w stronę parku na obiecany przez Marka spacer. Chwilę pochodzili alejkami, nakarmili kaczki i poszli w stronę rabat z kwiatami. Po drodze Marek kupił im lizaki w kształcie serca.

-Proszę- rzekł, podając jej drobiazg. —Możesz poczekać i zjeść w kinie Janko.  To tak w zamian cukierków.

-Dzięki Marek- odparła, uśmiechając się z wdziękiem.  —Już z wyglądu jest słodki.  Ale czy musimy iść do kina? Pogoda taka ładna, a tam będzie zaduch.

- Nie musimy. Kino możemy zostawić na jakiś dzień, gdy pogoda nie będzie dopisywać. Dzikuska tak szybko nie zejdzie z ekranów.

-Wybrałeś romans? Zadziwiasz mnie.

-Do wyboru było to albo późniejszy seans i western W starej Arizonie. Na miłośniczkę westernów jednak mi nie wyglądasz.

-Aż takim jesteś znawcą kobiet? – pytała, odganiając jednocześnie natrętną pszczołę, która dobrała się do jej lizaka, zanim ona zdążyła spróbować go. —Psia kręć- dodała gwałtownie.

-Użądliła cię- zapytał z troską i zanim zdążyła coś zrobić, to wziął jej dłoń do swojej i delikatnie pocałował miejsce ze śladem żądła.

-To nic takiego- mówiła z onieśmieleniem na jego gest.  Marek co prawda całował już ją w rękę przy powitaniu i pożegnaniu, ale tym razem było to coś całkiem innego. Stał w dodatku bardzo blisko niej.  —Nie jestem uczulona na jad pszczeli- dodała, spoglądając na niego. On zaś jakby czekał na to, bo chwilę później pochylił się i delikatnie musnął jej usta.

A jednak posłuchał rad tego całego Antonia- przemknęło jej przez myśl, zanim oddała mu swoje usta w pełni.

Był to jej pierwszy pocałunek, a kolana już uginały się pod nią. Serce zaś zaczęło bić szybciej, a lizak upadł na ziemię. Marek tymczasem z delikatnością pieścił jej usta, obejmując w pasie, a ciepło ust rozchodziło się po całym ciele.  

-Przepraszam Janko. Nie powinienem- rzekł, gdy oderwali się od siebie.

-Nie powinieneś- poparła go, oblizując nerwowo usta.

-Ale całował cię już ktoś? – zapytał wprost.

-A ty masz zwyczaj całować każdą znajomą dziewczynę? – odparła pytaniem na pytanie. — I kim właściwie jestem dla ciebie?  

- Na pewno zwykłą znajomą nie jesteś Janko- oświadczył klarownie.  —Znajomą to jest pani ze sklepiku przy urzędzie, gdzie pracuję. Ty jesteś młodą, interesującą dziewczyną, z którą chętnie spędzam czas- dodał, podkreślając swój uśmiech.

- Pewnie każdej tak mówisz- odparła, choć wiedziała, że mówi prawdę, bo miała okazję coś podobnego usłyszeć, gdy rozmawiał ze znajomymi.  Nie chciał jednak wyjść na osobę, która łyka każdy pierwszy lepszy komplement. Była też ciekawa co będzie dalej. —A ja jestem w dodatku zwykłą urzędniczką, a nie dziewczyną po szkołach i z dobrego domu.

-Zapewniam cię, że w twoim towarzystwie czuję się znacznie lepiej niż przy pannach z dobrego domu, jak to ujęłaś- mówił, cedząc słowa. —One są nudne i chichoczące z byle powodu, a ty na każdym kroku czymś mnie zaskakujesz. Spotkania z tobą są zajmujące, czekam na nie z utęsknieniem i nie chcę tego kończyć. Chcę nawet więcej. Chcę widywać cię dalej i liczę na dłuższą znajomość.

-Ale jak to widywać dalej? – pytała z zająknięciem, gdy skończył mówić.

-Inaczej to ujmę. Chcę umawiać się z tobą na randki Janko.

Matuchno kochana, on chyba naprawdę chce swój plan wprowadzić w życie. Długo nawet nie czekał. I co mam mu odpowiedzieć?  Szczere do końca to nie jest.

-Teraz nie musisz dawać mi odpowiedzi- kontynuował, gdy Ula zajęta była swoimi myślami. —Poczekam parę dni, jeśli trzeba będzie.