Dama i wieśniaczka 6/6

Spotkanie z Febo przyniosło niespodziewany efekt, bo Marek zaczął rozmyślać nad zdaniem, które sam wypowiedział.

Może po związku z tobą takie kobiety jak Ula zaczęły mnie interesować Paulino.

Mógł przekonać się o tym już tego samego dnia, gdy po pracy był z nią we fundacji mamy, która zajmowała się dziećmi z najuboższych i wielodzietnych rodzin oraz zaniedbanych przez rodziców.  Pojawiał się tam wystarczająco często, aby poznać problemy fundacji i dzieci objętych opieką. Teraz po wyjeździe rodziców do sanatorium przyjechał, aby zobaczyć, jak sekretarka radzi sobie z prowadzeniem rachunkowości i spotkać się z podopiecznymi. W czasie, gdy on zajmował się sprawami papierkowymi, Ula wraz z wolontariuszami zajęła się dziećmi. Poszła do świetlicy i tam bawiła się nimi i pomagała w odrabianiu lekcji. Jej łagodność i podejście do dzieci spowodowały, że szybko wokół niej pojawiła się gromadka dzieci.  Taką też zastał Marek. Przystanął w drzwiach i przyglądał się Uli i kilku dziewczynkom, które z zapałem słuchały jej opowieści o programie Damy i wieśniaczki.  Przypominała w tym jego matkę, która nie ograniczała się tylko do siedzenia za biurkiem i szefowania fundacja, ale i przychodziła do świetlicy. Paulina również pojawiała się we fundacji, ale głównie wtedy, gdy działo się coś ważnego i nigdy nie widział jej, aby któremuś z dzieci poświęciła choć trochę czasu na zabawę czy rozmowę. Z racji, że było jeszcze dość wcześnie, to poszedł w drugi koniec sali, gdzie stał stół do futbolu i razem z chłopcami zagrał partyjkę meczu. Gra nie przeszkadzała mu, aby raz po raz spoglądać na Ulę i słuchać jej łagodnego i szczerego śmiechu. Po dwóch godzinach pobytu we fundacji pojechali do Latchorzewa. 

-Skradłaś ich serca Ula- rzekł, jak tylko wyszli z fundacji.  

-To po prostu miłe i grzeczne dzieciaki. Potrzebują tylko zainteresowania i miłości.

-Moja mama mówi to samo. Zawsze chciała mieć więcej dzieci, ale nie wyszło i swoją miłość przelewa na podopiecznych.

-Bardzo szlachetne. A ja chętnie na stałe zgłoszę się do pomocy. Popołudniami i tak nie mam nic ciekawego do roboty. Ala jest dwa razy starsza ode mnie to i tematów do rozmowy za bardzo nie ma. Tam się przynajmniej przydam.

-Dziękuję Ula w imieniu mamy. Na pewno ucieszy się z kolejnej kompetentnej osoby. A ja służę swoim samochodem. Musiałabyś dojeżdżać prawie pół Warszawy dwoma autobusami do fundacji.

-Zapamiętam sobie. Możemy wybrać się tam ponownie w piątek. Jutro ogarnę mieszkanie, zrobię sobie pranie i zakupy, a na piątek nie mam nic zaplanowane.

-Może być piątek Ula- odparł.

Ostatni wieczór pobytu Uli w Latchorzewie był równie udany co dwa poprzednie. Razem zajęli się kolacją i sprzątaniem. Później był czas na zażycie trochę ruchu i wybrali grę w badmintona. Marek lubił tę grę i już prędzej zaopatrzył się w siatkę, paletki i lotki. 

-A ty możesz tak się forsować po operacji- zapytała troskliwie, kiedy zaproponował krótką grę. —Rano jogging a teraz paletki.

-Spokojnie Ula. Piętnaście minut gry mi nie zaszkodzi. Konsultowałem się zresztą z lekarzem. Pierwsze dwa tygodnie musiałem spasować, a później zacząć delikatnie trenować. Rano ciągle też nie biegam, tylko chodzę. Ale miło, że się martwisz Ula.

-Po prostu jesteś moim ulubionym, najlepszym i ukochanym szefem i nie chciałabym, żeby coś ci się stało- stwierdziła wesoło.

-Oprócz donosicielstwa nie lubię podlizywania się Ula- odparł, wysilając się na powagę. —Którą stronę wybierasz?

-Prawą.

Ula w umiejętnościach gry w badmintona nie ustępowała Markowi i choć na początku chciał dać jej fory, to grał jak z równym.  Z Pauliną oczywiście na takie spędzanie czasu nie mógł pozwolić sobie, bo nie znosiła męczyć się, a jedynym jej sportem było chodzenie po sklepach. Podobnie było z troską o niego, a przykładem mogło być to, kiedy ważniejsze były zaręczyny od jego zdrowia.

 Po grze zajęli się rabatami, trawnikiem i ogródkiem. Podlali kwiaty i warzywa, wyrwali parę chwastów. Gdy był już prawie ciemno, to wrócili do domu. Przed snem był czas na obejrzenie dobrej polskiej komedii Kochaj albo rzuć. Ula również miała czas, aby się spakować. Rano natomiast, gdy tylko usłyszała, że Marek poszedł pobiegać, zajęła się przygotowaniem śniadania. Chciała, aby był to również rodzaj podziękowania za gościnę, to postarała się o coś specjalnego. Na stole pojawił się omlet i tosty na bagietce.  Marek do domu wrócił w chwili, gdy wyciągała tosty z piekarnika.

-Zrobiłam śniadanie Marek- rzekła, jak tylko pojawił się w drzwiach. —Chciałam odwdzięczyć ci się za te trzy dni gościnności.

-Naprawdę nie musiałaś Ula. Było mi miło cię gościć.

- Nie musiałam, ale chciałam- wtrąciła. —Ja tak nie potrafię Marek. Brać, a nie odwdzięczyć się w żaden sposób.

-Cała ty. Dobrze, chociaż że mówisz w kategoriach śniadania podziękowania, a nie pożegnania.

-Widzisz Marek. We wszystkim można znaleźć jakieś pozytywy. Masz żelazko? – pytała, nakładając omleta. —Chcę wyprasować sobie bluzkę.

-Zostało na Siennej i dopiero jutro odzyskam je z innymi rzeczami. Nie zamierzam zostawiać Pauli ani żelazka, ani kina domowego, pościeli czy firanek. Zresztą żelazka nie używała, a firanki w oknach uważała za oznakę zacofania i nigdy nie kupowała i nie zawieszała.

-To trochę inaczej niż u mnie. Nie lubię gołych okien. Muszą być firanki, żaluzje niekoniecznie i do ozdoby kwiaty albo jakieś drobiazgi. Figurki, świeczniki.

- U mamy w oknach zawsze tak było i za zacofanie mama tego nie uważała. Będę musiał kupić sobie coś takiego tutaj Ula- mówił, patrząc na puste okna. —Może w sobotę znalazłabyś czas na większe zakupy ze mną? –zaproponował nieoczekiwanie. —Nie znam się na kupowaniu firanek.

-Ok. Marek- odparła, siadając przy stole. —I tak nie mam nic w planach.

Po śniadaniu Marek zapakował walizkę Uli do samochodu i pojechali do pracy. Popołudniem zaś, po przywiezieniu przez Maćka kluczy, odwiózł do mieszkania Ali, a sam pojechał do Latchorzewa.  Czwartkowe samotne popołudnie dłużyło się mu i brakowało kogoś, do kogo mógłby się odezwać. Z nudów wraz z sąsiadem postawił kojec dla psa, który miał wkrótce pojawić się w jego gospodarstwie. W piątek było znacznie lepiej, bo po pracy razem z Ulą wybrali się do fundacji i spędzili razem kolejne trzy godziny. Wieczorem zaś wybrał się z Sebastianem do klubu, ale żadna dziewczyna nie potrafiła zainteresować go. Sebastian z racji, że był z Wiolettą i był jej wierny, to również łasy na wdzięki dziewczyn nie był. Długo w klubie więc nie zostali. Marek za to zaprosił go wraz z Wiolettą na weekend do Latchorzewa.  

W sobotę rano Marek pojawił się pod blokiem, gdzie mieszkała Ula i pojechali na zakupy. Oprócz działów przemysłowych odwiedzili i dział spożywczy. Zakupy z Ulą przebiegły szybko, bo dokładnie wiedziała co kupić i ile, aby Marek nie wyrzucał resztek do kosza. Obiecała również pomóc mu w przygotowaniu grilla dla Wioli i Sebastiana. Sama również została zaproszona na weekend. W podzięce za wszystko, co robiła Ula dostała mały prezent. Pozytywkę w kształcie czterolistnej koniczyny.

-Nie musiałeś mi nic kupować- mówiła, ale mało przekonująco,  bo drobiazg podobał się jej.

-Wiem Ula, ale chciałem. Ty kiedyś podarowałaś mi kamień księżycowy mój szczęśliwy amulet, to chciałem odwdzięczyć ci się w podobny sposób. Oby przyniosła ci szczęście tak jak mi przyniósł twój kamyk.

-Na pewno Marek- mówiła z wiarą. —Będę nakręcała ją zawsze, gdy będzie mi smutno. I dziękuję. 
-To ja dziękuję, że pomagasz mi i we fundacji. 

W drodze do Latchorzewa wstąpili do schroniska po psa. Wybór padła na brązowego niedużego psa Bruna, który swoją obecność ogłosił wesołym szczekaniem. Od jednego z opiekunów dowiedzieli się też, że poprzedni właściciel zmarł i pozostawił po sobie czteroletniego pieska i dwuletniego kota Jakuba. Oba zwierzaki żyli ze sobą w zgodzie i dobrze byłoby zaadoptować je razem. Kotek okazał się przytulnym mruczkiem i od razu zaczął łasić się do Uli, wyczuwając w tym szansę dla siebie. Godzinę później po załatwieniu wszystkich spraw, dokupieniu kuwety, żwirku, misek i jedzenia dla kota jechali we czwórkę do Latchorzewa. Na miejscu Bruno od razu trafił do kojca a Jakub na czas adaptacji do nieużywanego jeszcze pokoju. 

Po nakarmieniu kur, królików, psa i kota zajęli wypakowywaniem sprawunków i zajęli się przygotowywaniem obiadu oraz sałatki i mięsa i na grilla. Wiola i Sebastian pojawili się natomiast o piętnastej.

-Dom pobudowałeś, drzewo zasadziłeś, to pozostało ci spłodzić syna Marek- stwierdził Sebastian, rozglądając się po pomieszczeniu.

-A my kobiety później musimy sprzątać, podlewać i wychowywać- odparła mu Ula. —Reguła stara, jak świat.

- Nie zapomnij Ula, że ich trzeba również wychowywać- odezwała się Wioletta.

-Do tego jesteście stworzone- odparł Sebastian.

-Typowe męskie myślenie- oburzała się Kubasińska. —Najlepiej zrobić z kobiety kurę domową, żeby was obsługiwała.

-Dla mnie lepsza kura domowa Wioluś, niż taka, która nie umie włączyć pralki automatycznej. 

-A później idziemy w odstawkę, bo harując jak te dzikie mrówki w domu i pracy starzejemy się, a nasze miejsca zajmują piękne i młode kobiety. Tyle mamy z poświęcania się za prowadzenie domu. Dobrze mówię Ula.

-Nie można wszystkich wrzucać do jednego worka- odparła dyplomatycznie, nie chcąc wchodzić między nich. —Twoi rodzice i Marka są wiele lat ze sobą i jest dobrze. I nie ma tak, żeby tylko jedna strona była winna.

Marek tymczasem przysłuchując się ich rozmowie i patrząc, jak Ula krząta się pomiędzy częścią kuchenną i jadalnią, ponownie przypomniał sobie ostatnie spotkanie z Pauliną.  Słuchając ich, zazdrościł również przyjacielowi miłości i że ma kogoś koło siebie z kim może toczyć spory.

-Ula dobrze mówi- kontynuował Olszański. —Z biegiem lat z czarodziejek zmieniacie się w czarownice i stąd te nieporozumienia i kłótnie- mówił, patrząc na Wiolettę. —Prawda Marek?

-Nie obraź się Seba, ale mi życie jeszcze miłe- odparł, widząc mściwe miny dziewczyn. 

-Faceci- odezwała się ponownie Wioletta.  —Z biegiem lat oni nie dziecinnieją Ula, tylko zmieniają się z misiaczka w prosiaczka. 

Popołudnie i wieczór spędzony we czwórkę upłynął im już bez zgrzytów i w przyjemnej atmosferze. Wiola i Sebastian jako goście odpoczywali, a Ula z Markiem zajęli się grillem i resztą potraw. Głównie to Ula krążyła od kuchni do dworu i pilnowała, aby wszystko było na czas na stole. Sebastian przywiózł również zgrzewkę piwa dla siebie i Marka oraz wino dla Wioli i Uli.  Wypite trunki dały o sobie znać i zrobiło się również wesoło. Przed dziesiątą, aby nie przeszkadzać sąsiadom, z ucztowaniem przenieśli się do domu. Tam Marek i Sebastian zajęli się oglądaniem siatkówki a Ula z Wiolą swoimi babskimi sprawami.

Następnego dnia rano, gdy Marek pojawił się w kuchni Ula już tam była. Stała przy oknie z kubkiem kawy, patrzyła na wschód słońca i wyglądała przepięknie tak zamyślona. Z urody zawsze mu się podobała i miał ochotę na znacznie inne relacje niż służbowe i koleżeńskie. Teraz dodatkowo ubrana była w błękitny szlafroczek, który odsłaniał jej zgrabne łydki, a pasek w talii podkreślał jej kibić. Chwilę później odwróciła się do niego i posłała uśmiech. W tym krótkim momencie poczuł, że na jej uśmiech i powitanie, serce zabiło mu mocniej.

-Cześć Marek. Obudziłam cię?

-Cześć. Nie, nie obudziłaś.  

Może po związku z tobą takiej kobiety zaczęły mnie interesować i potrzebuję takiej kury domowej- kołatały mu w głowie własne słowa. A we czwartek brakowało mi Uli, a nie kogoś do rozmowy. I pasuje tutaj jak ulał.  Te trzy dni pod wspólnym dachem były wspaniałe. Tak jak nasze wizyty we fundacji. Ani razy nie miała focha. Nawet najmniejszego niezadowolenia. Nie wiedziałem nawet, że tak może być.

Kolejne godziny niedzieli jeszcze bardziej utwierdzały go w przekonaniu, że czuje do Uli znacznie więcej niż koleżeństwo czy przyjaźń. Z wyznaniami tego, co czuje postanowił jednak poczekać tydzień, aż sprawa pokazu się nie zakończy. Bał się reakcji Uli i że przeszkodzi, to w przygotowaniu do pokazu. A to, o czym mówił mu Sebastian od paru dni, Paulina załatwiła jedną wizytą.  

Po weekendzie na Marka spłynęło sporo niespodzianek. Już rano w poniedziałek zadzwonił do niego Aleks i oznajmił mu, że poznał piękną Peruwiankę i chce swój pobyt w Ameryce przedłużyć. Przy okazji dowiedział się, że babcia Pauli wyrzuciła ją z domu w Mediolanie, bo ta przyprowadziła znajomych, którzy wynieśli parę cennych rzeczy.  Z góry zastrzegł również, że Paulina nie ma korzystać z jego mieszkania. Krótko po jego telefonie odwiedziła go w biurze Julia i opowiedziała o wspólnym nieudanym mieszkaniu z Pauliną. Okazało się bowiem, że Paulina godzinami zajmuje łazienkę, nie sprząta po sobie, nie robi zakupów i tylko rozkazuje jej pomocy domowej i chodzi niezadowolona z powodu hałasu, bo Julia mieszkała na pierwszym piętrze obok ruchliwej drogi.  Z braku lepszego pomysłu na uwolnienie Julii od Pauliny Marek postanowił zakwaterować ją na tydzień w hotelu, a później wysłać ją na dwa tygodnie do Tunezji. Z takiego obrotu sprawy Febo była jak najbardziej zadowolona. Szybko jednak spotkała ją niemiła niespodzianka, bo Marek opłacił jej tylko nocleg, a za inne usługi hotelowe musiała płacić ze swojej kieszeni. Podobnie było z Tunezją. Dał jej tylko bilet, foldery i wytyczne hotelu, a kwestia finansów było jej sprawą. O tym, co będzie później z Pauliną na razie nie myślał, bo miał ważniejsze sprawy.

On tymczasem mógł ze spokojem przygotowywać się do pokazu, który miał odbyć się w najbliższą sobotę. To zaś powodowało, że musiał zostawać z Ulą po godzinach w pracy. Obojgu to jednak nie przeszkadzało, bo oznaczało dłuższe przebywanie w swoim towarzystwie. We środę wrócili z sanatorium Dobrzańscy i Marek razem z Ulą pojechali do nich przywitać się i opowiedzieć o przygotowaniach do pokazu. Gdy już rozsiedli się, to Helena nie wypuściła ich bez kolacji, tylko posadziła obok siebie i dogadzała. Widziała bowiem, jak patrzą na siebie i że Ula pomagała Markowi w domu i we fundacji. Zwłaszcza to drugie było dla niej miłe.

W piątek po pracy spotkała Ulę miła niespodzianka. Marek bowiem zaprosił ją na kolację do Książęcej.  Chciał podziękować jej w ten sposób za pomoc w przygotowaniu pokazu i uczcić koniec przygotowań. Tuż po wyjściu z lokalu, gdy przechodzili przez park pojawiła się obok nich dziewczynka z koszyczkiem z kwiatami.

-Kwiaty dla ładnej pani, proszę pana- zagadnęła.

-Chętnie- odparł, wręczając dziewczynce dwadzieścia złotych. —Proszę Ula to dla ciebie- dodał po chwili, wręczając jej bukiecik fiołków.

-Dzięki Marek. Są słodkie- mówiła, wąchając kwiatki.

-Ula to dobry moment, aby, aby- zaczął, próbując znaleźć odpowiednie słowa.

-Na co? -zapytała, nie doczekawszy się dokończenia zdania.

-Może usiądziemy tutaj na chwilę? -spytał, prowadząc w stronę jednej z ławek. —Chciałem powiedzieć ci dopiero jutro po pokazie, ale teraz jest odpowiedniejszy moment Ula- mówił, biorąc za rękę. —Chciałbym, żeby między nami było inaczej- wyrzucił z siebie. —Ostatnie dni były takie cudowne. I wiele zrozumiałem. Jesteś dla mnie kimś ważniejszym niż przyjaciółką. Zakochałem się w tobie. Dasz mi szansę na bycie twoim chłopakiem? -zapytał prosto. —Chciałbym spotykać się z tobą, po pracy, patrzeć na ciebie, słuchać cię, rozmawiać. Czuję, że wiele nas łączy.

-Zaskoczyłeś mnie- odparła z bijącym sercem.

-Nie musisz odpowiadać od razu Ula- wtrącił. —Tylko pomyśl o tym.

-Nie muszę myśleć, bo czuję to samo i chcę tego samego- rzekła, patrząc mu w oczy.

-Czyli mam szansę? -zapytał niepewnie.

- Tak Marek. Zakochałam się w tobie tuż przed twoimi niedoszłymi zaręczynami. Chciałam nawet odejść z pracy, aby nie musieć cierpieć. Później, gdy nic nie wyszło z zaręczyn, zaczęłam znowu marzyć. Zwłaszcza po tym, jak zabrałeś mnie do Latchorzewa. Zakochałam się w tym miejscu od pierwszego wejrzenia.

- I pasujesz tam jak żadna inna Ula- stwierdził, gładząc po brodzie. —A ja byłem chyba ślepy przez te miesiące, gdy już poznałem cię, a dalej byłem z Pauliną. Później po rozstaniu z Paulą lepiej też nie było. Dopiero w ostatnią niedzielę, gdy byłaś u mnie, zrozumiałem swoje uczucia. Stałaś przy oknie i nie mogłem oderwać oczu od ciebie. A gdy spojrzałaś na mnie, to moim ciałem przeszedł dreszcz i wiedziałem, że się zakochałem. Nigdy do tej pory nie kochałem i było to dla mnie coś nowego Ula.

-Pamiętam. Patrzyłeś wtedy tak dziwnie na mnie- mówiła drżącym głosem, a spowodowanym pieszczotą Marka i wyznaniami. — Myślałam, że rozbierasz mnie w myślach, a nie, że się zakochałeś.

-Poniekąd też rozbierałem Ula- przyznał się szczerze.  —Do tej pory tylko to mnie interesowało. Jak zaciągnąć dziewczynę do łóżka, a zakochałem się bez tego i nawet bez pocałunków. Tak szczerze. Kocham i jestem kochany- mówił, tuląc ją do siebie. —Ostatnie dni bez ciebie w Latchorzewie były takie puste-dodał, wpatrując się w jej twarz. —Brakowało mi wspólnych śniadań, wspólnie spędzonych popołudni i wieczorów.

-Wiem o czym mówisz- mówiła cicho.

-Mogę Ula? – zapytał, pocierając kciukiem wargę Uli.

Chwilę później, gdy kiwnęła głową, muskał Ulę w usta.

Ula całowała się już w swoim życiu, ale nigdy nie przeżywała coś takiego przyjemnego. Usta Marka były słodkie i pieściły jej usta, jakby robili to już wiele razy, a nie pierwszy raz.

Do mieszkania Ula wracała bardzo szczęśliwa. Marek bowiem odprowadzał ją, trzymając za rękę, a przed blokiem pożegnał się kolejnym delikatnym pocałunkiem. Tego wieczoru też Ula długo nie mogła zasnąć. Słuchając pozytywki, podarowanej przez Marka, myślała, że marzenia się spełniają. Tak jak i amulety przynoszą szczęście. Jej szczęście przyniosła pozytywka z koniczyną a Markowi kamień księżycowy, bo otworzył serce na miłość.

EPILOG

Dzień później odbył się pokaz kolekcji F&D Gusto. Kolekcja okazała się strzałem w dziesiątkę, bo tuż po zakończeniu na projektanta spływały gratulacje. W czasie bankietu natomiast Marek i Ula wyjawili sekret o łączącym ich uczuciu.  Kolejne dni zaś wypełnione były miłością, czułościami, spotkaniami i pocałunkami. Z oświadczynami Marek długo nie czekał, bo oświadczył się jej dwa tygodnie później, gdy poszli na kolejną przechadzkę po Latchorzewie. Miał to być ich dzień i ich szczęście, to odpuścili sobie organizowania hucznych zaręczyn. Uczcili je tylko szampanem i pierwszą wspólną nocą.

Ze ślubem postanowili poczekać do kwietnia, bo listopad był zbyt przygnębiającym miesiącem, później wypadał Adwent, w karnawale nie można było znaleźć wolnych terminów, a na kolejne tygodnie przypadał Wielki Post. W kwietniu natomiast dni były dłuższe i lepsza pogoda, aby udać się z Warszawy w podróż do panny młodej. To w rodzinnych stronach Uli zaplanowali sobie te najważniejsze dla nich chwile. Sam ślub miał mieć miejsce w kościółku w Rysiowie, a na wesele Marek zarezerwował zajazd, w którym niegdyś pomagała Ula. Wynajął go wraz z pokojami na sobotę i niedzielę, aby goście mieli, gdzie spać.

Paulina tymczasem w dalekiej Tunezji poznała bogatego Szkota. Mężczyzna był wdowcem po pięćdziesiątce z dorosłymi dziećmi, miał dużą posiadłość w Szkocji i tytuł lorda. Taki kąsek był dla niej zbawieniem i szybko zakręciła się obok mężczyzny. Zaręczyny, ślub i podróż poślubna były jak z bajki. Później nastała codzienność, bo na luksusy musiała zapracować. Stada, owiec i krów, przetwórstwo oraz hektary pól potrzebowały nakładu pracy. W dodatku posiadłość mieściła się z dala od dużych aglomeracji i otaczał ją jedynie wiejski krajobraz, wiejska sielanka i rozrywka.

Życie Uli Dobrzańskiej u boku męża w Latchorzewie było zgoła inne, bo żyła jak dama. Marek rozpieszczał ją i mieli sporo okazji na wspólne wyjścia, wyjazdy, spotkania z przyjaciółmi. Taki życie nie zrobiło z niej jednak zarozumiałej i leniwej kobiety, bo Ula miała czas na pracę, prowadzenie domu, zajmowaniem się mężem i córeczką Igą. Do tego ciągle wyglądała pięknie i zawsze była uśmiechnięta i życzliwa.