Skazani na miłość cz 9

Nieruchomość i przylegające do nich dobra, które zamierzał zakupić Marek, nie wyglądały zachęcająco. Szyby były powybijane, odrapane tynki, wymalowane graffiti. Otoczenie nie było lepsze, bo zarośnięte chaszczami i pełne liści. Było jednak dużo miejsca, drzew a z tyłu estrada pomost i woda. 

W przyszłości i po odpowiednim nakładzie pieniężnym mogła jednak przynieść zyski. Plusem było również to, że działka położona była na obrzeżach Warszawy w pobliżu domu spokojnej starości, gdzie przebywała pani Więcek. Jadąc właśnie w odwiedziny do pani wychowawczyni, dojrzał szyld z napisem sprzedam i numerem telefonu. Jeszcze tego samego dnia zadzwonił, dowiedział się o szczegóły i umówił na spotkanie z Agatą Stawicką. Już na pierwszym spotkaniu okazało się, że kobieta sporo liczy sobie za posiadłość, a raty nie wchodzą w rachubę. Swoich oszczędności miał sporo, ale i sporo brakowało. Od rodziców nie chciał jednak pożyczać i jedynie co przychodziło mu do głowy, to współwłaściciel i kredyt. W pierwszej kolejności pomyślał o Sebastianie, ale on miał już kredy na mieszkanie i samochód i nie dostałby drugiego. Sam natomiast podsunął mu Ulę. Oboje ustalili też, że jeśli dojdzie do transakcji, to będą trzymać się wersji, że Marek będzie miał 50% akcji a Seba z Ulą po 25. Nie chcieli, aby Ula myślała, że jest to coś osobliwego tylko wspólnego.  Ula mogła również wziąć kredyt, a firma F&D była wystarczającym poręczycielem. Resztę brakującej zaś kwoty Marek zamierzał uzyskać pod zastaw domu.

Po opracowaniu planu na papierze Markowi pozostało tylko powiedzieć o wszystkim Uli. To natomiast było trudniejsze niż zdobycie pieniędzy. Nie chciał tak od razu przejść do sedna sprawy tylko delikatnie nakreślić sytuację. 

-Pamiętasz, jak rozmawialiśmy na temat oszczędności i że najwięcej kosztuje nas wynajmowanie sal i hoteli na pokazy? - zagadnął któregoś dnia rano.

-Pamiętam. Było to z miesiąc temu, gdy wracaliśmy z Łazienek. A dlaczego pytasz?

-Mam pomysł jak to rozwiązać.

-Planujesz fuzję z którymś z tych miejsc?

-Nie Ula. Zamierzam mieć takie miejsce. Powiem nawet więcej. Znalazłem już coś odpowiedniego. Duży budynek, ogród, estrada, dostęp do wody. Potrzebuje tylko nakładu pieniężnego i dobrego menażera.

-Z tym drugim mogę ci pomóc. Mój przyjaciel i sąsiad zarazem szuka pracy. Kończył ze mną SGH z dobrym wynikiem, ale nie ma szczęścia do pracy. CV mogę nawet dzisiaj ci dostarczyć.

-Nie tak szybko Ula- wtrącił. —Zanim to, to muszę jeszcze doprowadzić budynek i otoczenie do używalności. A to trochę czasu zajmie. Lata opustoszenia zrobiły swoje. Jeśli chcesz, to pojedziemy na miejsce i sama ocenisz, czy warto inwestować. Mieści się obok domu spokojnej starości pani Więcek.

-Chętnie obejrzę. Mówisz o nim z takim błyskiem w oku, że trudno oprzeć się, aby nie obejrzeć.
-Tylko jest to na razie tajemnica- rzekł konspiracyjnie. —Nawet rodzice nie wiedzą. Nie chcę zapeszyć. 
-OK. Marek. Buzia w klamkę, jakby powiedziała Wioletta.

Na obejrzenie przyszłego nabytku Marka pojechali tego samego dnia. Pierwsze wrażenie Uli jednak dobre nie było. Budynek od ulicy dobrze nie wyglądał i dziwiła się Markowi, że kusi się na kupno. Ze strony ogrodu natomiast było lepiej i miało swój czar.

-Sam chcesz to wszystko ogarnąć?- pytała rozglądając się ciekawie. —Zadanie może cię przerosnąć.

-Na razie jestem ja i Sebastian i przydałby się kogoś na dokładkę- odparł, wyrywając większy chwast. —Mam trochę oszczędności, Seba swoich, ale to za mało i szukamy chętnej trzeciej osoby- mówił kłamiąc na temat Sebastiana. — Planuję ewentualnie wziąć kredyt, ale na kogoś- zaczął tłumaczyć. —Gdybym sam na siebie brał a firma i co za tym idzie i ja byłbym poręczycielem, mogłoby wydawać się dziwne. Nie chcę ryzykować, szukam więc kogoś z kasą albo chętnego na zarobek i niebojącego się ryzyka.

-W moim banku, gdzie miałam staż mam z szefem dobry układ, to może wam pomóc- zaproponowała nieśmiało. —Może nie będzie pytać, na co potrzebne są ci pieniądze.

-Brzmi zachęcająco Ula. Lepsze to niż branie kredytu z całkiem obcego banku. Środka budynku nie pokażę ci, ale wygląda lepiej niż na zewnątrz- zmienił nieco temat. —Duża sala, zaplecze, małe pokoje, sanitaria. Śmiało można organizować tutaj pokazy, wesela, sympozja, festyny, zloty i tak dalej Ula.

-Ambitnie i zaczyna mi się podobać- rzekła szczerze. —A co skłoniło cię do takich planów? Oprócz oszczędności oczywiście.

-Mój tato z Febo stworzyli firmę praktycznie od zera i kredytu, to i ja chcę stworzyć coś od podstaw i sam.

-Czyli nie chcesz żyć tylko z tego, co dał ci los?

-Dokładnie. To co Ula? Może odwiedzimy moją wychowawczynię przy okazji- dodał, gdy wychodzili z posesji. —To pięćset metrów stąd. A ostatnio pytała o ciebie.

-Możemy- odparła.

Wychowawczynię, jak przystało na panią od biologii, zastali pielęgnując kwiaty. Ula, która była również miłośniczką kwiatów, szybko znalazła z nią wspólny temat. Gdy Marek opuścił ich na chwilę, aby odebrać telefon, tematem rozmowy był on sam.

-Marek niestety, ale nie przykładał się do biologii. Zwłaszcza do botaniki- opowiadała nauczycielka.

Za to anatomię człowieka miał pewnie w małym paluszku- pomyślała Ula.

-Trochę lepiej było z zoologią, anatomią i genetyką- kontynuowała, czytając w jej myślach.

Jednak anatomia.

Chociaż już same uczenie anatomii łatwe nie było Ula. Prawie dorośli byli, a zachowywali się jak dzieci.

-Typowi licealiści -odparła. — Moja pani od biologii mówiła, że mózg chłopaków w liceum do nauki na poważnie pewnych pojęć nie jest jeszcze gotowy.  

- Patrząc na Marka i innych, to myślę, że coś w tym jest- rzekła z rozbawieniem.

-O czym rozmawiacie? -zapytał sam zainteresowany, gdy wchodząc do pokoju, usłyszał ich śmiech.

-O tym, co było dla ciebie w czasie liceum za zabawne do nauki Dobrzański- rzekła jego wychowawczyni.

-Ale sporo pamiętam. Do dzisiaj wiem jakie są cechy DNA w genetyce albo jak zapobiegać ciąży- odparł ze swoim popisowym uśmiechem.

Paulina tymczasem po zażegnaniu zagrożenia ze strony Bartka zamierzała zająć się przygotowywaniem przyjęcia zaręczynowego. Zaczęła interesować się również tym, co porabia Marek. W ostatnich dniach bowiem nie miał na nic czasu i gdzieś wychodził. Z góry więc przewidziała, że stoi za tym jakaś jego kochanka i dążyła do tego, aby dowiedzieć się, kim ona jest. Na Ulę nie mogła liczyć, to postanowiła zdziałać coś z Wiolettą i dobrym informatykiem.  Ten zaś za odpowiednią opłatą dał jej instrukcje i odpowiedniego pendrive na łamanie haseł i loginów. Ona musiała tylko ze spokojem wszystkie pliki przegrać na urządzenie z laptopa Uli i Marka. Okazja na zrealizowania planu znalazła się szybko, bo Uli i Marka często nie było w biurze, a wywabienie Wioletty było proste. Wystarczyło jej tylko powiedzieć o wyprzedaży w jakimś sklepie, aby pobiegła tam w czasie przerwy na lunch. Kubasińska okazała się również rozmowna, bo Febo po kolejnej dłuższej nieobecności Marka w biurze, skłamała jej, że policjanci pytali o Marka, a ta dokładnie powiedziała, gdzie jest i z kim. Dwa dni później mogła się cieszyć z informacji, jakie uzyskała. Jedną z ich było imię i nazwisko Agata Stawicka i umówione spotkanie. Wkrótce jednak swoje knucia i szpiegowanie musiała odłożyć na później i zająć się ważniejszymi sprawami. To sam Aleks uwikłał ją we własne sprawy, bo po problemach w Polsce poleciał do Włoch, aby na miejscu pozamykać swoje lewe interesy. Tam zaś dzień po przylocie zainteresował się nim włoski wymiar sprawiedliwości i zmuszony był ściągnąć do siebie siostrę. Problemy Febo okazały się na tyle poważne, że musiał zostać parę dni w areszcie, a później nie opuszczać kraju. Paulina natomiast postanowiła wspierać brata i zostać przy nim do czasu, aż jego sprawa się nie wyjaśni. Z takiego obrotu sprawy zadowolony był Marek, bo mógł ze spokojem zająć się swoimi planami i Ulą. Jedynie co go martwiło, to że nie zdążył porozmawiać z Paulą na temat ich związku i odwołaniu zaręczyn. Do Włoch wyleciała bowiem nieoczekiwanie dzień przed zaplanowaną przez niego rozmową, a przez telefon nie chciał tego załatwiać. Sprawa zaś była o tyle poważna, że na ostatnią chwilę nie można było zostawić. Z tego problemu wybawili go sami rodzice, którzy nalegali na jego wyjazd do Mediolanu i, aby na miejscu zorientował się w sytuacji Aleksa i jakoś mu pomógł.  Przy okazji, choć dobry to moment nie był postanowił, że porozmawia z Paulą o ich przyszłości. Te cztery dni natomiast które pozostały mu do wylotu wykorzystał na odmówienie cateringu, muzyków i powiadomieniu swoich znajomych o odwołaniu zaręczyn. Gości Pauliny natomiast zostawił na później, bo i tak większości nie znał i nie miał do nich telefonów. Tymczasem sama Paulina zadzwoniła do niego. To, co miała do przekazania mu, zaskoczyło go.

-Będę musiała zostać tutaj na dłużej Marco- mówiła załamanym głosem. —Tak na miesiąc. Aleks przechodzi załamanie nerwowe i nie mogę zostawić go samego.

-Oczywiście Paula, brat najważniejszy- odparł ironicznie.

-Mógłbyś nie ironizować- odparła, wyczuwając jego ton. —Zresztą mniejsza z tym. Musimy przełożyć nasze zaręczyny- oznajmiła nieoczekiwanie. —Aleks nie będzie mógł wyjechać z Włoch, a chciałabym, aby był obecny. Wiem, że zostały dwa tygodnie i nie czas na odwoływanie zaręczyn, bo sporo z tym kłopotów, ale zrozum i mnie.  Aleks to moja najbliższa rodzina.

-Nie robisz żadnego kłopotu Paula- odparł z zadowoleniem. —I rozumiem.

-Możemy wszystko na święta przełożyć- ni to zaproponowała, ni zadecydowała. —Ale o tym porozmawiamy, jak sprawy się unormują. Nie jest to rozmowa na telefon. I dziękuję, Marco. Wiem, że stawiam cię i Helenę z Krzysztofem w niezręcznej sytuacji. Będziesz musiał zająć się wszystkim.

-Dam radę Paula.  I masz rację. Musimy porozmawiamy, jak się zobaczymy.

-W takim razie czekam na ciebie kochanie- mówiła słodko.

-Będę pojutrze- odparł krótko, bo wyczuł, że Febo chce rozmowę skończyć jak najszybciej.
Następnego dnia dobrymi wiadomościami podzielił się z Ulą.

 -Paulina dzwoniła do mnie wczoraj wieczorem i odwołała, a raczej przełożyła zaręczyny na święta- oznajmił jej, gdy tylko pojawiła się w pracy. —Teraz chce zostać w Mediolanie przynajmniej miesiąc, czyli my będziemy mieć sporo spokoju.

-Żartujesz? -pytała podejrzliwie. —Wszystkiego bym się po niej spodziewała, ale nie tego, że odwoła zaręczyny.
-A jednak odwołała- mówił, prowadząc w stronę kanapy. —Jak widać ani ja, ani ty nie znamy jej do końca. A ja będę miał przynajmniej czas, aby porozmawiać z nią na spokojnie i wytłumaczyć, jak jest między nami.

-Czyli postanowiłeś rozstać się z Pauliną?

-Definitywnie Ula. Przed wylotem znowu grzebała w moim biurku i dokumentach.

Same problemy prawne Aleksa natomiast cieszyły go, bo nieskazitelny dotąd Aleks okazał się nie taki idealny. Od dawna według Krzysztofa, to Febo był tym lepszym, wielokrotnie chwalił go za jego sumienność, osiągnięcia, a on był tym gorszym, który zbyt długo beztrosko traktował pracę i życie i miał brać z przykład z Aleksa. Teraz zaś ewidentnie rozczarował przybranego ojca. Febo bowiem oskarżony był o machlojki finansowe i fałszerstwo dokumentów, a dotyczące wysokiej jakości tkanin, butów i innych dodatków.

-Nie rozumiem, czego brakowało mu tutaj, że posunął się do czegoś takiego? – zastanawiał się Krzysztof podczas wspólnej kolacji z synem i żoną. —Ja i jego ojciec zawsze uczciwie zarabialiśmy pieniądze.

-Najwidoczniej było mu mało tato- odparł błaho Marek.

-Albo ten cały Mario wplątał go w swoje lewe interesy- dodała Helena.

-Oby tylko śledztwo nie wykazało, że korzystaliśmy z jego usług- kontynuował Dobrzański. —Byłby skandal. Cały prestiż firmy budowany latami upadłby. Nie wiemy, ile czasu prowadził ten proceder.

-Raczej nie korzystaliśmy – uspakajał ojca, choć jemu samemu podsunął własną firmę do zakupu materiałów. O tym jednak postanowił nie wspominać rodzicom. —Gdy teraz o tym myślę, to przypomina mi się, że jakiś rok temu Aleks zaczął częściej wyjeżdżać do Włoch i innych krajów, to mógł właśnie wtedy rozpocząć swoją działalność.  A ty tato dbałeś o to, co kupujemy i od kogo. Nie ma się więc czego obawiać.

-Wątpliwości zawsze pozostają- odparł ojciec. —Ten policjant wypytywał mnie o szczegóły zamówień, gdy byłem jeszcze prezesem. W końcu sam zwątpiłem w uczciwość zamówień.

-Jak to policja tato. Umie tak prowadzić rozmowę, że każdy się gubi w zeznaniach. Stres robi swoje.

- Oby tylko nie okazało się, że i w naszej firmie narozrabiał- dodał Krzysztof.

-Nie możecie Aleksa oskarżać o wszystko, co najgorsze- wtrąciła Helena. —Pogubił się i tyle. Stracił rodziców, Julia odeszła do innego, a Paulinka wyprowadziła się od niego i wprowadziła do ciebie Marek.

I to by błąd- pomyślał Marek.  Może teraz miałbym jakąś uczciwą dziewczynę, z którą chciałbym spędzić życie, a tak wszystkie porządne dziewczyny na zajętego faceta uwagi nie zwracały.

-To nie są powody, aby wdać się w światek przestępczy- odparł jej mąż. — Musimy pomyśleć co z nim dalej w firmie Marek. Prowadzi nasze finanse i nie wiemy, jak wyglądają naprawdę.

-Tym się nie martw. Popracujemy nad tym z Ulą.  Jest świetną ekonomistką i wszystkie nieprawidłowości znajdzie.

Choć była to dobra okazja na powiedzenie prawdy, że już wie, że Aleks miał okazję pokazać swoje prawdziwe oblicze i razem z siostrą szpiegował go, to postanowił na razie nie mówił. Uważał bowiem, że jak na jeden dzień rodzice mają dość złych emocji. W dodatku obawiał się o serce ojca i że może skończyć się kolejnym pobytem w szpitalu.  Z tego zaś, że Aleks stracił w oczach ojca, był zadowolony.

-Tylko Paulinki w tym wszystkim szkoda- odezwała się Helena. — Jest taka rodzinna- zachwycała się Helena. — Nie każdego byłoby stać na odwołanie własnych zaręczyn.

- Ona rodzinna? – zakpił Marek. —Ona rodzinna jest tylko dla brata mamo.  Gdy na początku roku źle się czułem, to zostawiła mnie na trzy dni i wyjechała do SPA z koleżanką. Uważała, że dzieckiem nie jestem i nie potrzebuję pomocy. Później nie licząc się tym, że wróciliście ze Szwajcarii z leczenia, to wyprawiła tutaj huczne urodziny Aleksa. Dla niej liczy się ona sama i Aleks.

-Mówisz tak, jakbyś czuł się zazdrosny o Aleksa- odparła Helena. —Jeśli tak to…

-Nie jestem zazdrosny mamo- wtrącił. —Może robić, co chce z bratem i gdzie chce.  A odwołanie zaręczyn to kolejny dowód na to, kto jest dla niej najważniejszy.

-Nie wydajesz się zbytnio zmartwiony tym faktem Marek- rzekł mu ojciec. —Gdy mówiłeś nam o tym, to miałeś obojętny ton. Żadnej rozpaczy.

-Bo nie jestem- odparł szczerze. —Ja i tak planowałem odwołać zaręczyny. Jeszcze przed tą historią z Aleksem. Od dawna nic między mną a Pauliną nie ma.

-Kpisz sobie? -pytała mama. —Jesteście ze sobą tyle lat. 

-Nie, nie kpię. I jestem poważny jak nigdy dotąd mamo- mówił zdecydowanie. —Moje rozstanie z Paulą jest przesądzone. Jest mi dobrze bez niej, bez zaręczyn. I nie przekonacie mnie do zmiany decyzji. Nie będzie zaręczyn na święta. Jak tylko spotkam się z nią w Mediolanie i znajdę dobrą okazję, to porozmawiam i wytłumaczę, że nasz związek nie ma przyszłości.