Skazani na miłość cz. 10

Wizyta Marka u rodziców udana do końca nie była i był to ten nieliczny raz, gdy wyjeżdżał od nich z ulgą. Mama bowiem na jego plany odejścia od Pauliny swoje musiał powiedzieć rzucając argumentami, że tyle lat razem, że to nie jest odpowiedni czas na zrywanie zaręczyn, bo Paulina ma kłopoty z Aleksem, że musi stać za tym inna kobieta i że to tylko fanaberie. Cieszył się natomiast z tego, że ojciec zachował dystans i bardziej martwiło go to, czy Aleks w firmie nie narozrabiał. Poprosił ich również, aby nie uprzedzali Pauliny. O to, czy posłuchają go pewny, nie mógł być.  W drodze do domu zadzwonił do niego również Sebastian z propozycją wyjścia do klubu. Pomysł, choć kuszący to odmówił. Nazajutrz popołudniem bowiem leciał do Mediolanu i musiał się jeszcze spakować oraz przejrzeć papiery, które przywiózł z firmy. Zaprosił natomiast przyjaciela do siebie.

-Gotowy na stawienie czoła Febo i włoskiej policji? - zapytał Olszański.

- Nie mam ochoty ani na spotkanie z Aleksem, ani na zajmowanie się jego sprawami- odparł ze zniechęceniem. —Lecę tylko, dlatego że rodzice martwią się i prosili, abym na miejscu wszystko sprawdził. Zwłaszcza ojciec ciężko to znosi i boję się, że skończy się kolejnym zawałem.

-Skoro ma to ich uspokoić, to dobrze robisz- podnosił na duchu. —To tylko trzy dni. I to niecałe. Dasz radę.

-Tylko albo aż trzy dni- wymruczał.  —Tato dodatkowo martwi się, że firmą zainteresuje się policja, że Aleks działał na szkodę firmy i że źle się to skończy.

-W sumie ma rację Marek. Miał ku temu sposobności. Dowodów tylko potrzeba, że działał na szkodę firmy.

-Wiem i tym zamierzam zająć się jutro z Ulą. Obiecałem już ojcu, że przejrzę finanse.  Jeśli okaże się, że są jakieś nieprawidłowości, to nie będzie mieć tu powrotu. Może nawet już nie ma.

-Widzisz Marek nie ma złego, co na dobre by nie wyszło- argumentował Olszański. —Aleks stracił poparcie u ojca, a ty jutro o tej porze będziesz już po rozmowie z Pauliną. Niezła niespodzianka ją czeka- dodał szyderczo. —Szkoda, że nie będzie mnie tam i że nie zobaczę jej miny.

-Jeśli rodzice prędzej nie zadzwonią do niej i nie uprzedzą- wtrącił. —Powiedziałem im dzisiaj, że zrywam z Pauliną. Mama oczywiście wiedziała swoje i powiedziała swoje.  Ojciec dla odmiany tylko o firmie myśli.

-Dziwisz się mu. Firma to całe jego życie. Ty swojej jeszcze nie rozkręciłeś, a już się martwisz.

-Fakt trochę nerwów zjada- odparł klarownie.

-Myślisz, że uda ci się Ulkę przekonać do wspólnego biznesu? Ula to nie łatwa panna, która za jeden uśmiech padnie ci do stóp.

-I, dlatego musi to być coś innego Seba- stwierdził wymownie.

-Zawsze możesz ożenić się z nią- rzuciła kadrowy. —Urodą nie powala, ale ma przynajmniej charakter w porządku. Nie wygląda na taką, co robi awantury.

-Nawet na pewno miałbym spokojniej z nią niż z Pauliną. I całkiem przyjemnie w łóżku- dodał w myślach z nutą rozmarzenia.

Następnego dnia w pracy Marek pojawił się tuż przed ósmą z walizką. Samolot miał o czternastej, to do domu nie opłacało mu się wracać. Do firmy zawitał natomiast na chwilę, aby porozmawiać z Ulą na tematy omawiane poprzedniego dnia z Sebastianem.

-Ulka zostaw te bilanse i zabieramy się za coś ważniejszego- rzekł tuż po przyjściu i przywitaniu się z nią. —To znaczy ja ci nakreślę sprawę i zostawię samą. Muszę tak za trzy godziny wyjechać na lotnisko- dodał przepraszająco.

-Nie ma sprawy- wtrąciła. —Dam sobie radę, a ty spokojnie leć do Mediolanu i załatwiaj swoje sprawy. To znaczy sprawy Aleksa- sprostowała.

-Tak naprawdę to tylko spotkanie i rozmowa z Pauliną mnie tam ciągnie- odparł. —Aleks to tylko dla rodziców.

-Nie zazdroszczę ci. Znając Paulinę, to dobrze będzie, jak wszystkie kości w całości zachowasz.

-Wiem, że będzie ciężko, ale jestem zdecydowany. Wiem nawet, co mnie czeka.  Najpierw Paula wpadnie w histerię, zwymyśla od najgorszych, a później zadzwoni poskarżyć się do moich rodziców.  Ale nie o tym chcę teraz rozmawiać. Tato prosił mnie, aby sprawdzić finanse i co z tym się wiąże Aleksa. Boi się, że narozrabiał- opowiadał to samo co przyjacielowi. —Tylko nie mów nikomu o podejrzeniach ojca. Wiesz, jak to jest. Pracownicy zaczną plotkować, każdy doda coś od siebie i wyjdzie na to, że szykują się zwolnienia. A prawda jest taka, że nic jeszcze nie wiadomo i wpadną tylko w niepotrzebną panikę. Być może nawet audyt nam grozi- zaczął koloryzować.

-Czy to oznacza, że mam ewentualnie rozglądać się za nową pracą? -pytała zaniepokojona.

-Mam nadzieję, że nie- wtrącił. —Jesteś tu mi potrzebna i w moim nowym biznesie.  Ta twoja propozycja z dyrektorem banku jest ciągle aktualna? -zapytał, podchodząc bliżej do niej.

-Tak. Znalazłeś już kogoś chętnego na wspólny biznes? -spytała trochę zakłopotana jego bliskością.

-Nie. I niestety, ale czas mnie goni. Chciałbym swoją firmę otworzyć, póki F&D ma płynność finansową i może poświadczyć za kredyt. Będę czuł się również bezpieczniej wiedząc, że mam jakieś perspektywy na przyszłość. Ty nie byłabyś chętna do współpracy? -dodał, wprowadzając ją w jeszcze większą konsternacje.

-Jak to ja -rzekła, przerywając chwilę ciszy.

-Proponuję ci udziały i stanowisko prezesa. Musiałabyś wziąć tylko na siebie kredyt.

-Kredyt mój wkład- wymruczała.

-Niczym nie ryzykujesz Ula. W razie niepowodzenia firmę obciążą. Dam ci również mój dom w zabezpieczeniu- dodał. —Jest warty ponad milion złotych. Poza tym wiedząc, że jesteś ze mną, czułbym się bezpieczniejszy. I wierzę, że nam się uda. Mi, tobie i Sebastianowi. Pomyśl tylko Ula. Ciebie i twoją rodzinę byłoby stać na dużo więcej.

-Kuszące i niebezpieczne Marek- mówiła niezdecydowanie.

 -Nie musisz teraz mi odpowiadać. Zastanów się, jak mnie nie będzie.

-To mogę zrobić- odparła.

Przez prawie trzy kolejne godziny i nieprzerwanie przeglądali słupki cyferek. Gdy dochodziła jedenasta, czas było Markowi zbierać się do wyjścia.  

- Poradzisz już sobie z resztą? -zapytał, wstając.

-Bez problemu Marek. Możesz spokojnie jechać na lotnisko.

-Jakby co to dzwoń i pomyśl o tym, o czym rozmawialiśmy.

-Tak wiem i pamiętam- przerwała mu. —Miłej podróży i powodzenia w obu sprawach.
-Dzięki Ula. Jak dolecę to zadzwonię. Pa.

Parę minut po jego wyjściu do Uli zadzwoniła Paulina. Telefon od Febo zdziwił ją, bo od czasu, gdy nie zgodziła się szpiegować Marka, mało z nią rozmawiała.  Teraz zadzwoniła w dwóch sprawach. Próbowała bowiem dodzwonić się do Marka i uprzedzić, że nie będzie mogła odebrać go z lotniska.  Marek miał jednak wyłączony telefon i myślała, że zastanie go jeszcze w biurze. Druga sprawa dotyczyła jej samej.

-Jutro w Domu Aukcyjnym Rempex jest aukcja i chciałam prosić cię, abyś postarała się kupić coś dla mnie- mówiła całkiem miło.

-Nie znam się na aukcjach- wtrąciła, zanim Febo nie wmanewrowała ją w swoje plany do końca.

-Nie musisz się znać Ula. Będziesz podbijać cenę o tysiąc złotych. A właściciela uprzedzę, że będzie mnie ktoś reprezentował. Chodzi mi o obraz Wojciecha Weissa Astry w szklanym wazonie.

-Nie masz nikogo innego Paulino? -pytała sugestywnie.

-Tak się składa, że nie. A zależy mi na tym obrazie. Będzie pasować do salonu mojego i Marka.

Którego nie będzie- pomyślała Ula.

-Cena wywoławcza to trzydzieści tysięcy a estymacja to trzydzieści pięć- czterdzieści- kontynuowała Febo.

-Aż tyle?- pytała zdziwiona. 

-Stać mnie- odparła wyniośle. —I to typowe ceny za dobry obraz, dobra inwestycja i mogę pozwolić sobie na te luksusy. Sztuka, jak uroda kobiety kosztuje- dodała, a Ula odebrała to, jak obelgę. —Zapłacę ci, jeśli trzeba. Albo inaczej się odwdzięczę. Zresztą należy mi się coś za załatwienie ci pracy.

-Ma to być ultimatum Paulino? -pytała zaniepokojona.

-Nie. Tylko małe przypomnienie.

Po rozłączeniu zastanawiała się czy Marek wie o planach Pauliny. Postanowiła również powiedzieć mu o tym, jak tylko zadzwoni do niej. Zaczęła również poważnie myśleć o propozycji Marka. Chciałaby kiedyś wzbogacić się i stanąć w równym rzędzie z Pauliną i spojrzeć jej w oczy.

Marek tymczasem w drodze na lotnisko i w samym samolocie miał czas, aby pomyśleć nad tym, jak przekonać Ulę do wspólnego biznesu. Robił to, pomimo że dokładnie wiedział, że sporo nakłamał Uli i że chwytał się nieuczciwych metod. Na razie zasiał w niej niepokój i dał do myślenia. Wiedział jednak, że to może nie wystarczyć i że być może będzie musiał wykorzystać uproszczony plan Seby. Kilka wyjść, prezentów, wspólnych nocy. Nie znał też nikogo innego, komu mógłby zaufać w pełni i rozkręcić biznes. Choć znajomych miał sporo, to oprócz Sebastiana Ula była bowiem jedyną osobą, na którą mógł liczyć w każdej sprawie bez obawy o nieuczciwość.

Po przylocie do Mediolanu i odblokowaniu telefonu, dostał powiadomienia o nieodebranych połączeniach.  Zignorował te od Pauliny i zadzwonił do Uli. Ta zaś poinformowała go o tym, że Paulina, zamiast odebrać go z lotniska poleciała do Rzymu na spotkanie z prawnikiem, wróci w nocy i że ma przyjechać do jej włoskiego domu taksówką. Opowiedziała również o prośbie Pauli i aukcji. Pierwszą sprawą Marek zmartwiony nie był i cieszył się nawet, bo i tak nie zamierzał zatrzymywać się w rodzinnej posiadłości Febo, tylko pojechać prosto do hotelu. Nie chciał również spotykać się tego wieczoru z Pauliną, rozmawiać z nią na temat rozstania i co się z tym wiązało wysłuchiwać awantury przed nocą. Z pokoju hotelowego zadzwonił tylko do niej, powiedział gdzie jest i umówił się na rano.W drugiej kwestii natomiast zostawił Uli wolną rękę.  Paulina wszystkie dzieła sztuki kupowała za pieniądze po rodzicach i to Aleks zajmował się tymi finansami. 

Następnego dnia rano przy śniadaniu spotkał się w końcu z Pauliną i porozmawiał. Na omawianie prywatnych sprawy restauracja hotelowa dobrym miejscem jednak nie była, to zostawił temat na później, a w pierwszej kolejności zamierzał dowiedzieć się o Aleksa. Ten zaś oskarżony był nie tylko o przewodnictwo grupie rozprowadzającej tkaniny bez atestu, ale i o korupcje i fałszywe oświadczenia majątkowe we Włoszech. Przeliczając zaś na złote polskie była mowa o kilkudziesięciu milionach. Teraz zaś Paulina musiała zapłacić kaucję za wyjście Aleksa z aresztu, która mała również nie była.  Marek dowiedział się również, że to prawdopodobnie Mario zaczął mówić i teraz, gdzieś przepadł.

-A jak wyglądają nasze sprawy Marco? - zapytała, gdy skończyli temat Aleksa. —Miałeś jakieś problemy z odwołanymi rezerwacjami?  
-Żadnych.  Nikt o nic nie pytał. 
-To dobrze. Stęskniłam się za tobą- dodała, przysuwając się bliżej. —Nie wiem, tylko czemu nocujesz w hotelu?  Przyleciałeś na parę godzin i nie chcesz być ze mną?  Mógłbyś dzisiaj nocować u mnie.
-Nie opłaca mi się wprowadzać do ciebie na jedną noc- wtrącił. —Poza tym od centrum to dobra godzina jazdy. Nie mam też ochoty przebijać się przez całe miasto i stać w korkach- tłumaczył.
-Ale bylibyśmy ze sobą dłużej- wyrzuciła z niezadowoleniem.
-Obiecuję ci, że popołudniu, gdy załatwimy już sprawy Aleksa, będziemy mieć czas tylko dla siebie. Zapraszam cię na obiad do mojego hotelu- mówił, aby uspokoić Paulinę.
- Obiad. Tylko na tyle cię stać- odburknęła.

Popołudnie Marek zaczął od planowego obiadu i dopiero później zaprosił Paulinę do swojego pokoju w hotelu. Ta zaś za zaproszeniem widziała coś więcej niż spędzenie wspólnie czasu.

-Kochanie- rzekła, zarzucając mu ręce na szyję. —Tak bardzo tęskniłam za tobą i bliskością.

-Paula- mówił, zdejmując ręce Febo z własnej szyi. —Musimy porozmawiać. Usiądź- dodał, prowadząc w stronę kanapy.  —Wiem, że to co mam ci do powiedzenia miłe nie będzie, ale dłużej nie ma sensu zwlekać. Czas uporządkować nasze sprawy. I dobrze się stało, że zaręczyny nie miały racji dojścia do skutku.

-Nic nie rozumiem Marco? – pytała z obawą.

-Nasz związek nie ma sensu Paula. Nie mam cię ani w sercu, ani w głowie. Gdybyśmy byli pisani sobie, to już dawno bylibyśmy po ślubie. Najlepiej będzie, jak każde z nas pójdzie swoją drogą.

-Żartujesz?! – pytała z niedowierzaniem.

-Nie i kiedyś przyznasz mi rację.

-Tylko po to mnie tu ściągnąłeś! -krzyczała. —Myślałam, że tęskniłeś, a okazało się, że wystarczyło zostawić cię na parę dni i już układasz sobie inaczej życie.

-To nie jest efekt ostatnich dni- wtrącił. —To jest decyzja podejmowana tygodniami. Naprawdę nie widzisz tego, jak żyjemy? Nasze drogi rozchodzą się coraz bardziej.

-I może to ja jestem winna! – rzuciła.

-Nie. Nie ma tak, że winna jest tylko jedna strona.  Nie udało się nam stworzyć udanego związku i tyle. Ja szukam towarzystwa innych kobiet, a ty tylko brata masz na uwadze.

-Helena i Krzysztof nie pozwolą na rozstanie- rzekła pewna swego.

-Rodzice już wiedzą, więc nie musisz dzwonić do nich z żalami ani donosić- odparł ku jej rozczarowaniu.

- Nie masz poczucia taktu- postanowiła, uderzyć z innej strony. —Robisz mi takie świństwo, gdy mam tyle problemów z Aleksem! Potrzebuję pomocy, a nie kolejnych kłopotów!

-Aleks nie jest umierający ani poważnie chory tylko siedzi w areszcie na własne życzenie, więc oszczędź sobie wzbudzenia we mnie poczucia litości- mówił, cedząc słowa. —Zdania nie zmienię Paula. Zaręczyn nie będzie.