Ula z Rysiowa cz. 5

W czasie, gdy Marek z Sebastianem ustalali kto stoi za wpisami Uli, to ona sama z koleżankami również rozmawiała na temat kto mógł zrobić jej coś takiego.

-Dominika i Klaudia to dwie pierwsze na liście podejrzanych- mówiła Wioletta. Od dawna próbują wzbudzić zainteresowanie Marka.

-Gdyby tak udało się przejrzeć ich telefony- dodała Julia.

-Jest jeszcze Marcin wśród podejrzanych- wtrąciła Majka.

-Mi najbardziej przykro, że Marek we wszystko wierzy- odparła Ula.

-Czyli zależy ci na Marku- pytała Wioletta?

-Nie zależy tylko jest mi przykro, jak mówiłam. Podejrzewa mnie o coś co nie zrobiłam.

-Olej sprawę- odparła Julia.

-Może wtedy Marek zmądrzeje- dodała Majka.  

-Ja tam potrzymałabym go w niepewności- mówiła Wioletta. Już raz mu wybaczyłaś Ula. Te historie z zakładem, a nie ma tak, żeby wszystko im wybaczać

-Na razie to ja nie mam nic do gadania dziewczyny. Ale na kolana nie będę padać i przepraszać albo błagać, żeby mi uwierzył.

Tymczasem Marek i Sebastian dowiedzieli się, że za wszystkim stoi Dominika. Z odkryciem kart Marek długo nie czekał i jeszcze przed dzwonkiem oznajmiającym koniec przerwy rozmówił się z koleżanką na temat tego czego się dowiedział.

-Co ma znaczyć te oczernianie Ulki- pytał Dominikę, a mówił tak głośno, że osoby będące już w klasie słyszały początek rozmowy i ucichły.

-Niby co- pytała zaskoczona? Oskarżasz mnie o coś?

-Sama powinnaś wiedzieć o co?

-Ale nie wiem. Może mnie oświecisz? - pytała pewnym głosem

-Wiem, że byłaś wczoraj w bibliotece w tym samym czasie co opublikowany post na forum.

-No i? Każdy ma tam wstęp.

-Korzystałaś ze stanowiska dwa i z historii przeglądania komputera wiem, że ktoś logował się na to forum.  

-Na mózg ci chyba padło -odparła, ale mniej pewnie.

-Jestem pewny, że to ty i albo powiesz mi, dlaczego zrobiłaś takie świństwo Uli, albo pójdę do wychowawczyni.

-Odkąd pojawiła się to we wszystko musi się wtrynić- odparła. Nawet ty masz jakiegoś hysia na jej punkcie.

-Może i mam, bo jest pierwszą dziewczyną, która sobą coś uosabia.

-Rok temu inaczej myślałeś i inne były w twoim typie- mówiła.

-To było rok temu i zmądrzałem. I masz wszystko poodkręcać Domi. Jako przewodniczący klasy przypilnuję tego.

-Chyba żartujesz?

-Nie. Powiem więcej. Jeszcze jeden taki numer, a źle się to dla ciebie skończy- ostrzegał, gdy odchodziła.

-I co łyso ci teraz Marek, że oskarżałeś Ule- pytała Wioletta, która była wśród tych, którzy słuchali ich?

-Żebyś wiedziała Wiola- odparł.

Chwilę później rozległ się dzwonek oznajmiający koniec przerwy i do klasy przyszli pozostali uczniowie, a wśród nich Ula. Marek nie czekając na kolejną przerwę sprawę dokończył i Dominika musiała przyznać się przed Ulą i resztą klasy, że to ona pisała na forum.

-Ula głupio wyszło i przepraszam, że nie wierzyłem ci- powiedział i Marek.

-I co chcesz usłyszeć. Nie ma sprawy Marek. Pomyłki zdarzają się każdemu.

-Nie. Wiem, że zawaliłem na całej linii i nie będę dziwił się, jak nie będziesz chciała rozmawiać ze mną.

-Powiedzmy, że nie będzie jak w ostatnich dniach. Wszystko psujesz.

-Miło wiedzieć, że mówisz powiedzmy. To jakaś nadzieja i będę starał się o szanse u ciebie Ula.

Przez kolejny tydzień w klasie było spokojnie. Tylko Ula tak jak mówiła trzymała Marka z dala od siebie, a on nie naciskał na zmianę jej decyzji pozostawiając wszystko losowi.
-Długo będziesz trzymała jeszcze Marka tak na dystans- pytały i dziewczyny.

-Miną tydzień a nie wieki- odparła Ula.

-Biedaczek wpadnie jeszcze w jakieś przygnębienie- mówiła Wioletta. Sebulek mówi, że dawno nie był w tak ponurym nastroju.

-Zdecydowanie za ostro go traktujesz- twierdziła Majak.

-Tworzyliście taki zgrany duet- dodała Julia.

-Bawicie się w adwokata, czy co- pytała Ula?

-My po prostu Ulka chcemy, żebyś przyhamowała w karaniu Marka– odpowiedziała Wioletta.

-Ja go nie karzę tylko próbuję nauczyć czegoś. I wszystko na ten temat dziewczyny.

Koniec kwietnia za sprawą polonistki przyniósł polepszenie ich relacji, bo nauczycielka nieświadoma ich nie najlepszych układów zaangażowała w przygotowania przedstawienia na pożegnanie klas maturalnych. Sztuka nosiła tytuł „Mąż zmarł, ale ma się już lepiej” była z gatunku czarnego humoru, a Ula i Marek mieli tam grać główne role, czyli małżeństwo.

-Jesteś zła- pytał na pierwszej przerwie?

-Nie. Mogłam się nie zgodzić. Pierwszy byłeś wybrany i wiedziałam z kim mam grać.

-A zgodziłaś się, bo?

-Chyba z tego samego powodu co ty. Lepsza ocena z polskiego na koniec roku.

-To jest argument Ula, ale ja lubię jeszcze wyzwania, a nigdy nie grałem w sztuce. Były tylko apele i przedstawienia okolicznościowe.

-To kto wie czy nie odkryjesz w sobie talentu aktorskiego i nie zostaniesz sławnym aktorem jak Brad Pitt, Leonardo DiCaprio albo nasz polski Filip Bobek.

-Wolałbym kogoś z rodzaju czarnych charakterów niż amantów.

-Ale ci drudzy mają większą popularność- droczyła się z nim.

-Bo kobiety nabijają licznik.

-Czyli uwielbienie dziewczyn cię nie kręci?

-Już samo bycie w szkole popularnym jest męczące, a co dopiero w szerszym kręgu. Nie moje klimaty Ula.

-Chyba cię rozumiem. Ja też nie mogłabym żyć na oczach innych.

-Czyli zgadzamy się. Nie jesteśmy stworzeni do sławy.

-Na to wygląda Marek.

-Fajnie jest porozmawiać z tobą znowu tak na luzie Ula- odparł. Jest tak jak za czasów, jak przyszłaś do klasy i przed sprawą z Dominiką. Postaram się nie zepsuć tego po raz kolejny. Daj mi tylko kolejną szansę.

-Życie zawsze daje nam drugą szansę Marek. Ta szansa nazywa się jutro*

Kolejne popołudnia spędzali na próbach samotnych albo wspólnych z innymi bohaterami sztuki. Marek miał okazję i odwieźć jednego dnia Ulę do Rysiowa. Tam został przyjęty bardzo życzliwie. Babcia Uli robiła akurat naleśniki z serem i  zaprosiła go na podwieczorek.

-Dzień dobry pani. Marek Dobrzański kolega Uli- przedstawił się tak jak wypadało.

- Dzień dobry. Miło w końcu cię poznać – odparła babcia. Jestem babcią Uli. Zjesz z nami?

-Naleśniki babci to niebo w gębie- powiedziała Ula.

-Z chęcią więc zjem. Od dużej przerwy nie miałem nic w ustach a w domu na nic dużego na kolację nie mogę liczyć, bo rodzice wyjechali na weekend i tylko kanapki mi pozostają. 

Chwilę później siedział w salonie Cieplaków i czekał aż naleśniki zejdą z patelki.

Do ich trójki wkrótce dołączyła Beatka i Jasiek a na końcu ojciec Uli, którego Marek miał okazję poznać, gdy Ula była w szpitalu po tym, jak zjadła pizzę z krewetkami, a na które była uczulona. Józef przy okazji podziękował mu osobiście za załatwienie pracy. U Cieplaków został do czasu, aż nie zaczęło ciemnieć na dworze. Później Ula w towarzystwie Beatki z kotkiem Czarusiem na rękach i Józefem poszła odprowadzić gościa.  Gdy byli już przy furtce, to kotek jednak wymknął się z rąk Betti i uciekał środkiem jezdni.  Beatka nie zważając, że jest to droga pobiegła za nim. Kolejne wydarzenia działy się bardzo szybko, bo zza zakrętu wyjechał samochód, zmierzał prosto na Beatkę i było tylko słychać pisk próby hamowania auta oraz krzyki Uli i Józefa. W tych ułamków sekund Marek rzucił się w stronę Beatki i siłą swojego ciała uchronił od uderzenia, ale sam poczuł uderzenie w bark a później w głowę. Kolejne wydarzenia mniej pamiętał, bo zajął się myślami o sobie i bólem, jaki odczuwał. Bolała go ręka, na głowi czuł guza a z nosa leciała krew. Podnieś się z jezdni nawet nie próbował, bo wiedział, że może sobie tylko zaszkodzić. Cieszył się za to, że Beatka była cała i chroniła się w ramionach Uli. Po kilku minutach zrobiło się zbiegowisko na ulicy, a po następnych kilku przyjechała policja oraz karetka pogotowia i po krótkich badaniach wzięli go do szpitala.  Tam przez kolejne dwie godziny robili mu różne badania. Na jego szczęście obrażenia miał niewielkie, bo ogólne potłuczenia, złamaną rękę a prześwietlenie głowy nie wykazało nic złego. Do szpitala przyjechała i Ula i pozwolono jej wejść na chwilę do Marka.

-Marek nie wiem jak mam ci dziękować- mówiła płacząc. Gdyby samochód uderzył w Betti mogłaby zginąć na miejscu. Sam ryzykowałeś swoim życiem. Twoi rodzice nie wybaczyli by mi tego.

-Na szczęście udało mi się wyjść prawie cało Ula.

-To skąd ten gips i opatrunek na głowie?

-Ze złamania i szycia czoła. Ale to drobnostka. Do wesela się zagoi, jak to mówią.

-Przynajmniej poczucie humoru cię nie opuściło. Ja i moja rodzina będziemy ci wdzięczni do końca życia Marek.

-To uważaj, bo zacznę korzystać z tego.

-A co mogę zrobić dla ciebie już teraz?

-Zostań jeszcze chwilę i jutro wpadnij- odparł. Do rodziców zadzwonię dopiero rano, bo nie chcę denerwować przed nocą.  Są na Mazurach i trochę im zejdzie dojechanie do Warszawy.

-Masz to pewne jak w banku- zapewniała.

A&K czyli AnKa

*Nie wiem kto to powiedział, ale u mnie w szkole jedna nauczycielka mówi coś w tym stylu o poprawkach ocen.