Skazani na miłość cz. 18

Po pięciodniowym pobycie w szpitalu Marek wrócił do domu, a Ula tak jak obiecała mu, wprowadziła się do niego. Dzień przed jego wyjściem zaś wszystko przygotowała na jego powrót. Przewietrzyła pokoje, zaopatrzyła lodówkę i szafki kuchenne w produkty spożywcze i sprzęty oraz z pomocą Maćka przewiozła swoje i Piotrusia rzeczy. Ze szpitala natomiast odebrał go i przywiózł do domu Sebastian.

-Ula oddaję ci go z zaleceniami lekarza unikania stresu, odpowiedniego odżywiania i z dużą dawką wypoczynku- oznajmił kadrowy.

-Obiecuję, że do pracy wróci jak nowo narodzony Seba.

-Ula to najlepsze ręce, w jakie mogę trafić- stwierdził i Marek. —Lepsze nawet od lekarza.

-Musisz tylko stosować się do tego, co ja mówię i lekarz- odparła mu Ula. —Dla własnego dobra. Dobre odżywianie i wypoczynek to podstawa.

-To ja spadam- wtrącił Olszański.  —Ktoś musi pracować, aby inni odpoczywali.

-Dobrze jest w końcu być w domu z wami Ula- rzekł Marek, gdy Sebastian pożegnał się i wyszedł.

 -A ja postaram się na czas twojej rekonwalescencji zrobić wszystko, aby było miło i mieszkało się nam dobrze.

-Na pewno wszystko będzie się układać- odparł z radością na samą już myśl o przyszłości.

- To, co Marek może na dobry początek odświeżysz się i położysz, a ja przygotuję obiad w tym czasie- ni stwierdziła, ni zapytała. —Czasami sam pobyt w szpitalu jest bardziej męczący niż choroba.
-Ula nie musisz biegać od razu koło mnie. Wystarczy, jak odświeżę się i przebiorę.

- Ok. Nie zamierzam być nadopiekuńcza- odparła ugodowo.

Niecałe pół godziny później przebrany w biały podkoszulek i dżinsy pojawił się w kuchni. Usiadł przy stole ze szklaneczką soku i z przyjemnością patrzył, jak Ula robi surówkę i klopsiki. Widać też było, że ma opanowany rozkład kuchni.

-Jest jedna sprawa Ula, którą muszę uregulować- zaczął z wahaniem. —Teraz wiem, jak szybko życie mija i postanowiłem pozałatwiać ziemskie sprawy. Dokładnie mówiąc, to zamierzam formalnie spisać testament. Dom jest i tak już twój, ale …

-Marek, nie zamierzam tego słuchać- przerwała mu. —Nie pozwolę przenieść ci się na tamten świat.

-To tylko mała przymiarka. Oprócz rodziców jesteście mi najbliżsi i chcę zabezpieczyć was.

-Nie musisz. Mam wykształcenie, ośrodek, gdzie mieszkać.  Damy sobie radę.

-W to nie wątpię, ale po co później po sądach się włóczyć.

-Nie Marek. To, co mówisz jest niedorzeczne. I jeśli będziesz wracać do tematu, to się wyprowadzę.

-Nie będę Ula- odparł, postanawiając dać na razie spokój z testamentem. —Ty i Piotruś tu jesteście dla mnie ważniejsi.

Przez kolejny tydzień Marek był również na zwolnieniu lekarskim, a obowiązki prezesa pełnił z domu. Seba przywiózł mu firmowego laptopa, dowoził potrzebne dokument, a w nagłych sytuacjach Ula jeździła do firmy. Kolejną sprawą a na którą nalegała Ula, było powołanie na stałe kierownika ośrodka Zacisze. Nim zaś został Maciek, a jego miejsce jako asystenta Marka miała zajmować pomału Ula.  Ich synek Piotruś miał już ponad cztery miesiące, to mogli zabierać go czasami ze sobą do firmy. Wspólne mieszkanie układało się im znakomicie i nigdy nie dochodziło do sprzeczek. Marek nie wiedział, że może być tak spokojnie i miło. Z Pauliną nigdy nie było tak rodzinnie i przyjemnie. Ula codziennie przygotowywała śniadania, obiady, kolacje, pamiętała o jego lekach i wizytach u lekarza. Miał też zawsze wyprasowane koszule, posprzątane i zrobione zakupy. Do tego popołudniami chodzili na wspólne spacery i zajmowali się synkiem. W weekendy Marek starał się jak najbardziej odciążać Ulę i przejmować część obowiązków. Na początku nie wszystko wychodziło mu i czasami robił w innej kolejności, ale Ula tłumaczyła mu i uczyła, co i jak. Tak więc po miesiącu wspólnego mieszkania opanował programy pralki automatycznej, żelazka, sprzętów kuchennych. Do tego nauczył się sortować pranie, prasowania koszul w odpowiedniej kolejności i robienie zakupów z umiarem. Ze starego życia zostały mu zaś tylko spotkania z Sebastianem. Te na porannym joggingu i czasami na wyjście do klubu 69. W tym drugim przypadku tylko sposób spędzenia tam czasu się zmienił, bo wypili po piwie albo drinku i wracali do swoich domów.

-Jak ja ci się odwdzięczę za te wszystkie dobrodziejstwa Ula? -pytał przy kolacji po jednym z takich wyjść.

-Ale za co? Ty zwykłe obowiązki.

-Dla mnie nie są to zwykłe obowiązki Ula.  Robisz więcej, niż musisz.

-Ty w swoim czasie również zrobiłeś wiele. Przyjąłeś do pracy pomimo tego, że byłam protegowaną Pauliny.

-Ale i szybko zrozumiałem, jak bardzo jesteś mi oddana. Tym bardziej mi głupio, że nie byłem uczciwy wobec ciebie, nie ufałem i że oskarżałem, że trzymasz z Pauliną.

-Było minęło Marek- wtrąciła. —Nie warto wracać.

- Ale źle się z tym czuję. Zarówno sprawą Pauliny, jak i później ośrodka i Maćka.

- A ja ci już dawno temu wybaczyłam. Obie sprawy. Koniec kolacji Marek i zamykam temat. Piotruś na pewno zaraz obudzi się, to trzeba go wykapać- zmieniła gładko temat. —Musimy zmienić mu oliwkę. Na tę starą wypróbowaną. Po tych próbkach ma krostki i zaczerwienioną skórę.

-Nie ma sprawy. Zdrowie i komfort Piotrusia najważniejsze- odparł, a w głowie zrodził się pomysł na odwdzięczenie.

- Mógłbyś w sobotę pojechać ze mną na większe zakupy, a później zawieźć je do Rysiowa? -zapytała, wyrywając go z myśli. —Dzwoniłam dzisiaj do ojca i zaczyna brakować im sporo rzeczy.

-Pewnie Ula- przytaknął bez protestu, a w głowie zrodził mu się drugi pomysł na wynagrodzenie się Uli.

Jeszcze tego samego dnia wieczorem Marek zajął się pierwszą ze spraw. Przejrzał kilka miejsc i wybrał jedne, najbardziej interesujące go. Dzień później porozmawiał z Wiolettą i zaproponował jej towarzyszenie Uli w wyjeździe do SPA z opcją dla młodych mam. Od niej dowiedział się też, że Uli brakuje kontaktu z koleżankami, zwykłych babskich rozmów i tym bardziej cieszył go pomysł wysłania na wypoczynek. Wieczorem pozostało mu tylko przekonać Ulę.

-Ula wiem już, jak mogę podziękować ci za zajmowanie się mną, Piotrusiem i domem- zagadnął tajemniczo, gdy Ula zajmowała się przygotowaniem sałatki na kolację.

-A ja mówiłam ci, że nie oczekuję odwdzięczenia- wymruczała pod nosem.

-Może najpierw dowiesz się co to, a później zaczniesz marudzić- odparła, podając wydrukowany z Internetu folder SPA. —Proponuję ci cztery dni w SPA z Piotrusiem i Wiolą do towarzystwa. Znalazłem przyjemne miejsce z opcją dla młodych mam i niedaleko Warszawy, bo w Józefowie. Przyda ci się odpoczynek i chwila relaksu. 

-Czyli wyglądam aż tak źle, że potrzebuję zmian? -pytała, próbując obejrzeć swoją sylwetkę.

-Nie to chciałem powiedzieć Ula- wtrącił. —Wyglądasz świetnie. Tak jak mówiłem potrzebujesz tylko relaksu i odpoczynku. Pomyśl tylko basen, masaż relaksacyjny, ćwiczenia dla mam po porodzie. Nawet Wiola uważa, że to bardzo dobry pomysł i powiedziała, to zanim ja zaproponowałem jej towarzyszenie ci.  Od niej wiem  też, że brakuje ci towarzystwa innej kobiety i chwili odskoczni od obowiązków.  
-Wiola mówi czasami, to co się chce usłyszeć Marek- rzuciła w odpowiedzi. 
-A ty zachowujesz się, jak dziecko. Inna dziewczyna byłaby szczęśliwa móc wyjechać w takie miejsce.  Zrób to, chociaż dla Piotrusia. Wypoczęta mama to coś, co jest mu potrzebne. Po takim wyjeździe będziesz miała również więcej energii do działania. 
-To kiedy miałabym jechać?- pytała, przeglądając folder. —Piotruś ma w najbliższy czasie szczepienia. Nie chcę też, żeby się pochorował i wszystko przekładać.
-Spokojnie Ula. Pamiętam terminy  i zarezerwowałem pierwszy wolny termin, który nie pokrywa się z wizytą u lekarza. Wyjazd byłby za dwa tygodnie od najbliższego poniedziałku. 
-A ty poradzisz sobie beze mnie?- pytała jeszcze. 

-Dzieckiem nie jestem i to tylko cztery dni.  

-OK Marek wyjadę. Zadowolony?

-Tak i to bardzo mądra decyzja- odparł. 

Dwa dni później w piątkowe popołudnie na Ulę czekała spora niespodzianka, bo, gdy wróciła ze spaceru z Piotrusiem na podjeździe dojrzała auto z kokardą.  

-I jak ci się podoba? - zagadnął z zadowoleniem Marek. —Mam nadzieję, że trafiłem z kolorem.   

-To znaczy, że to dla mnie? -spytała zaskoczona.

-Tak Ula. Przyda ci się samochód przy małym dziecku. Zwłaszcza że ja nie zawsze mam wolny czas, żeby podwieźć cię gdzieś. 
-Nie Marek. Nie mogę przyjąć takiego prezentu- zaprotestowała z miejsca. —Dopiero, co mi SPA zafundowałeś. 

- Oczywiście, że możesz. Ty dałaś i dajesz mi o wiele więcej. 
-Marek tu chodzi o pieniądze. Zapominałeś, że mamy kredyty do spłacenia za ośrodek.

-Miałem trochę zaskórniaków- wtrącił. —Nie odmawiaj Ula. Sama kiedyś przyznasz mi rację. Masz prawo jazdy i o każdej porze będziesz mogła wyjechać sama, nie czekając na mnie.

-Może i masz po części rację, ale wystarczyłoby mi coś tańszego, używanego i mniejszego.

-Żeby ciągle stało u mechanika. Poza tym bezpieczeństwo twoje i Piotrusia jest najważniejsze i nie zamierzam oszczędzać na tym. Proszę Ula to dla ciebie- dodał, podając kluczyki. —Od razu możesz spróbować, jak się siedzi za kierownicą i przejechać się kawałek.

-Lepiej nie- odparła zdecydowanie. —Nie jeździłam ponad dwa lata. Zaliczę jeszcze jakąś stłuczkę.

-W takim razie zaczniesz powoli przyzwyczaja się do jeżdżenia.  Jutro jedziemy do Rysiowa  a pojutrze do pani Więcek (wychowawczyni Marka obecnie przebywająca w domu pogodnej starości) to sobie na lokalnych drogach przypomnisz. Tego nie zapomina się, jak jazdy na rowerze. Zawsze można wykupić sobie lekcje u instruktora.

-Na wszystko masz rozwiązanie, jak widzę. No dobrze Marek niech jest ten samochód, ale będę starała się ci go spłacić.

-Czyli podoba ci się? -zapytał, nie drążąc na razie tematu spłaty.

-Bardzo mi się podoba i dziękuję- odparła, całując w policzek.

Pocałunek Uli wywarł na nim wrażenie, bo nie było między nim od miesięcy takich czułości. Czasami tylko obejmowali się, ale bardziej w kontekście przyjacielskim.

Tej nocy Ula długo nie mogła zasnąć, bo ciągle rozmyślała o wydarzeniach z ostatnich dni i niespodziankach Marka. Sama również chciała coś dla niego przygotować, ale trudno było jej coś wymyślić, bo Marek miał wszystko i stać było na wszystko. Na początku myślała o podarowaniu mu psa, bo jeszcze, gdy był z Pauliną, to wspominał, że chciałby mieć jakiegoś czworonoga. Problem tkwił tylko w Febo, bo nie zgadzała się, na trzymanie psa w domu, który by brudził, niszczył rzeczy i  trzeba by było poświęcić mu zbyt wiele uwagi. Z tego ostatniego  powodu też i ona zrezygnowała z tego pomysłu. W końcu przypomniało się jej, że w czasie pobytu u niej w Rysiowie Marek podziwiał akwarium Jaśka i postanowiła sprezentować mu zestaw kuli z filtrem, oświetleniem i dwiema złotymi rybkami.  Drugą rzeczą, która spędzała jej sen z powiek, była kwestia tego, kim jest dla Marka i co widzi w niej. Kobietę, matkę ich dziecka, przyjaciółkę, czy kogoś z kim tylko mieszka. Po głębszej analizie i ostatnich wydarzeniach doszła do wniosku, że chyba matką jego syna. Inaczej nie mówiłby jej, że ona dała mu o wiele więcej. Odrębną rzeczą było to, że sama do końca nie wiedziała, kim chciałaby być. Gdzieś tam w głębi serca było jej jednak żal, że nie interesuje się nią jako kobietą. 

Marek miał podobne dylematy i zastanawiał się nad sprawą ich relacji i co widzi w nim Ula. Faceta, ojca ich syna, przyjaciela czy współlokatora, którym zobowiązała się zaopiekować. Sam również zastanawiał się, kim jest dla niego i kim miałaby być w przyszłości. Tym bardziej że we wszystkim się sprawdzała i trudno było mu coś wybrać. Była wspaniałą matką, z oddaniem zajmowała się domem i nim samym oraz świetnie się im rozmawiało. Jako kobieta również robiła na nim wrażenie, ale bał się cokolwiek zrobić w tym kierunku. Na pierwsze pytanie, jaką rolę odgrywa w życiu Uli, mógł odpowiedzieć sobie już następnego dnia popołudniem, gdy wrócił z pracy do domu. Wtedy właśnie w salonie dostrzegł nowy element.

-A to, co to Ula? -spytał, spostrzegając kulę.

-Kupiłam dla ciebie Marek- wyjaśniła z obawą. — Kiedyś, gdy byłeś w Rysiowie i oglądałeś akwarium Jaśka, to mówiłeś, że chciałbyś mieć coś podobnego, a ja chciałam się czymś zrewanżować za SPA i samochód. Nie wiedziałam tylko czym i wybór padł na rybki. Zadzwoniłam więc po Jaśka, dałam mu pieniądze i pojechał kupić, co trzeba. Później wszystko zainstalował i dał kilka wskazówek.  Na początku co prawda myślałam o psie, bo można z nim pobawić się, ale mógłby to być zbyt wielki kłopot. 

-Rybki są OK Ula i dziękuję- wtrącił, podchodząc bliżej. —Pięknie to wygląda- doda, pukając w szybę kuli. —Dwie rybki to w sumie mamy sześć życzeń.

-Ty masz, bo to twoje, złote rybki Marek- sprecyzowała.

-Podzielę się Ula. A jedno życzenie już mam.  Chciałbym, żeby nic nie popsuło się między nami. Jest mi dobrze tu z tobą.

-To masz jak w banku- odparła klarownie. —Na razie nigdzie się nie wybieram i dalej będę zajmować się tobą i Piotrusiem.

-Dziękuję Ula. Poznanie ciebie i nasz syn to najlepsze rzeczy, jakie mnie spotkały- mówił z głębi serca.

-I ja mam za co ci dziękować. Piotruś to mój i twój skarb.

Wieczorek kładąc się spać, oboje myśleli, że wiedzą, na czym stoją i za kogo  uważają. Ula była przekonana, że Marek uważa ją za matkę swojego syna, a Marek utwierdził się w tym, że Ula widzi ich tylko we wspólnym mieszkaniu i opiekowaniu się nim. 

Całkiem inne relacje i bardziej przejrzyste łączyły Paulinę i Bartka, bo Dąbrowski dla Febo był tylko zastępczym ojcem Agnieszki, a ona dla niego wygodnym i beztroskim życiem. Za swoją przysługę mógł mieszkać w luksusach, nie płacić za nic, a po zarejestrowaniu dziecka i wpisaniu go jako ojca na jego konto wpłynęła także spora kwota pieniężna. Z nich na razie wolał za dużo nie korzystać i żyć głównie z faktu mieszkania pod jednym dachem z Febo. Przez dłuższy czas odpowiadał mu również, taki układ, ale w końcu i on zaczął mieć dość humorów Pauli, słuchania jej narzekań albo tego, jak kłóci się z opiekunkami Agnieszki. Od uwolnienia się od napiętej atmosfery w domu pomógł mu awans w pracy z ochroniarza na recepcjonistę. Z samej pracy w F&D z przezorności bowiem nie zrezygnował i teraz chodził tam codziennie, a nie na dyżury i przez większość dnia nie widywał Pauliny. Gdy zaś wracał do domu, to zazwyczaj jej nie było. Sam również popołudnia najczęściej spędzał poza domem.
Z kolejnymi dniami i tygodniami sytuacja komplikowała się coraz bardziej, bo Paulina coraz częściej i na dłużej pozostawiała dom i dziecko pod pieczą Bartka i opiekunki i przepadała na całe dnie.  Tak więc cała odpowiedzialność prawna za małą spadała na niego. Agnieszka w końcu była bardziej przyzwyczajona do obecności przybranego ojca niż matki. Febo w tym czasie zaś zajmowała się rozwojem nowej znajomości z właścicielem włoskiej restauracji. Matteo tak bogaty, jak Dobrzańscy nie był, ale ostatnie problemy finansowe, a związane z Aleksem, wziętym kredytem, zapłatą Dąbrowskiemu oraz jej drogim hobby polegającym na kupowaniu obrazów i antyków, zmusiły ją do znalezienia sobie sponsora na własne zachcianki.