Dla miłości cz. 6

O tym, że Ula może przebywać w Sulejówku, Marek dowiedział się jeszcze tego samego dnia. Chciał pojechać tam od razu, ale nadciągała śnieżyca i zostawił wyjazd na następny dzień. Kolejnego dnia do pracy szykował się w pośpiechu. Dlatego też, gdy wyciągał śmieci rozsypał je i znalazł test ciążowy Uli. Znaleziony przedmiot podziałał na niego jeszcze bardziej motywująco. Do firmy wpadł więc na chwilę, ale i tak wyczuł, że wzbudził zainteresowanie pracowników. Nikt jednak o obrączkę na jego palcu ani o zdjęcie Uli zamiast Pauliny na jego biurku nie pytał. Było tak, jakby od zawsze był taki stan rzeczy.

Wyjątek stanowił Aleks, który pojawił się u niego tuż po jego przyjściu.

-Co sprowadza cię do mnie? -zapytał Marek ze zniechęceniem na jego widok.

-Nie wiem czy mam ci gratulować, czy dowalić. Moja siostra jest załamana. Musiałeś tak ohydnie potraktować ją -mówił z oburzeniem Febo.

-Wyjdzie z tego. Pojedzie do Mediolanu i zapomni. Zawsze marzyła, aby wrócić tam na stałe. Tylko ja byłem przeszkodą.

-Zmarnowałeś jej ostatnich parę lat życia i tak błaho podchodzisz do sprawy?  Mogłeś już dawno rozstać się z nią, skoro wiedziałeś, że nic z tego nie będzie.

-Jak już to ona mnie się trzymała kurczowo. Ja wiele razy dawałem jej pretekst do odejścia.

-Powinieneś, chociaż zrekompensować się jej za ostatnie cierpienia -rzekł rozkazująco Febo.

-Zawsze mogę kupić jej bilet do Mediolanu -rzucił z ironią Marek.

-Ja tego tak nie zostawię -odparł mu  z groźbą.

-Wybacz, ale mam ważniejsze sprawy niż rozmowa na temat Pauli -mówił, idąc w stronę drzwi. —A za rekompensatę może uważać biżuterię, którą dostała ode mnie i wszystkie jej wydatki, za które ja płaciłem. Zawsze używała na swoje zachcianki wspólnej karty.

Do Sulejówka dojechał w półgodziny i skierował się prosto w okolice ulic o nazwach drzew. Były w jednym kompleksie to nie musiał dużo kursować po mieście. Okazały się jednak długie i co z tym się wiązało szukanie Uli, było trudne. W dodatku były to same domy, a Wiola mówiła o mieszkaniu. Nikt również nie znał Uli, a jak brzmi nazwisko panieńskiego matki Uli, nie pamiętał. Po dwóch godzinach szukania stwierdził, że jest to daremne i postanowił najpierw sprawdzić w aktach ślubnych, jak się nazywała pani Cieplakowa z domu i wrócić nazajutrz. 
W czasie drogi powrotnej zadzwoniły do niego dwie osoby. Najpierw policjant z wiadomością, żeby podjechał na komisariat i odebrał telefon, który zgubiła w tramwaju. Później mama z zaproszeniem na kolacje, bo chcą z nim porozmawiać i zapraszają go do siebie. Z kolacji u nich zrezygnował i pojawił się nieoczekiwanie na obiedzie. Myślał bowiem, że i Paulinę ma się pojawić wieczorem, a kontaktu z nią chciał uniknąć.

Tymczasem na drugim końcu Sulejówka na ulicy Jana Świerka Ula próbowała poukładać sobie najważniejsze sprawy. Musiała zadzwonić do brata powiedzieć mu o zagubionym telefonie, gdzie jest i że ma nowy dodatkowy numer telefonu, bo nie wie, co się stało z poprzednim telefonem.  Rozważała również, czy nie przenieś się tutaj na stałe.  Sporo czasu poświęciła na rozmyślania.

Okłamywał mnie począwszy od ukrywania tego, że Paulina jest w Polsce po szwalnię. Nie będę mogła mu ponownie zaufać. Tylko jak będziemy żyć? Będziemy mieć dziecko. Muszę powiedzieć mu o tym. Nie mogę być egoistyczna. Jeszcze ten nieszczęsny kredyt. Wzięty z mojej strony dla miłości. Tak powiedziałam Wioli. I co się okazało? Moja miłość to rozczarowanie. Dla miłości poświęciłam wiele.

Po dojechaniu do Warszawy Marek najpierw pojechał po telefon Uli. Chciał skorzystać z niego, ale był jednak zaszyfrowany.  Później odwiedził rodziców. Gdy wchodził, zastał ich już przy stole, to się dosiadł do nich.

-To, o czym chcecie porozmawiać? -zapytał, gdy gosposia podała mu talerze i wyszła z jadalni.

-O Uli? -odparła mu matka.

-Tak myślałem – wymruczał ze zniechęceniem. —Paula miała pojawić się wieczorem i razem mieliśmy przedyskutować sprawę? -zapytał z ironią rodziców.

- Nie Marek, nie mieliśmy tego w planach -wtrącił ojciec, aby nie dopuścić do kłótni żony i syna o Paulinę. —Oprócz tego, że pracuje w banku to, co niej wiesz? Powinniśmy chyba i my coś wiedzieć.

-Jej rodzina mieszka w Halinowie. Ma osiemnastoletniego brata i siedmioletnią siostrę. Obecnie mieszkają tylko z ojcem, bo matka Uli zmarła przy porodzie siostry. Nigdy jednak u nich nie byłem i nie miałem okazji poznać.

-A ile czasu się znacie -drążyła temat Dobrzańska.

-Osiem miesięcy. Na początku znajomości z Ulą łączyła nas tylko praca i łóżko. Uczucie przyszło później -mówił zbyt szczerze jak dla rodziców. —Tak na początku grudnia.

-Widzisz Marek, sam powiedziałeś, że łóżko was łączyło – próbowała argumentować Helena, że związek syna i Uli nie jest oparty tak do końca na miłości. —Zauroczenie kiedyś minie i co wtedy? Rozwód czy bycie razem na siłę. Byłeś zbyt długo sam z dala od Pauliny i może zatęskniłeś za bliskością kobiety.  Może pomyliłeś miłość z innym uczuciem?

-Jestem pewny mamo, że kocham Ulę -wtrącił zdecydowanie. —Miłości nie da się pomylić z niczym innym. Teraz wiem, że z Paulą nic takiego mnie nie łączyło i nie będzie łączyć. I nic się nie wypali. Poza tym Ula jest chyba w ciąży. Znalazłem test ciążowy w koszu na śmieci.

- I nie powiedziała ci o tym. Nie uważasz, że to dziwne? -pytał rodzicielka. 

-Nie miała okazji mamo.

-A gdzie jest teraz? -pytał dla odmiany ojciec.

-Nie wiem -odparł z bezradnością. —Myśli, że okłamałem ją w paru sprawach -dodał, opowiadając rodzicom o ślubie, Wioli i szwalni.

Do Sulejówka Marek powrócił następnego dnia, ale nazwisko Porębska nic nikomu nie mówiło na ulicy Sosnowej, Świerkowej i innych okolicznych ulicach.  Dopiero jedna kobieta powiedziała mu o ulicy Jana Świerka i pojechał na wskazane miejsce. Tam ulica długa nie była, ale za to z domami wielorodzinnymi. Odpuścił sobie pytanie o Ulę Cieplak i pytało o mieszkanie po pani Porębskiej, które według słów Wioletty było wynajmowane dłuższy czas. Trop był dobry, bo szybko trafił pod wskazany adres. Nikt jednak na jego pukanie nie otwierał. Od sąsiadki natomiast dowiedział się, że Ula od wtorku jest tutaj. Gdzie teraz może być, nie wiedziała jednak i przyszło mu tylko cierpliwie czekać. Jego przedłużająca się jego obecność pod domem zainteresowała w końcu sąsiadów i zadzwonili na policję. Nadjeżdżający radiowóz zauważył i domyślił się, że to do niego jedzie.

-Aspirant Adam Rajczyk -usłyszał chwilę później, gdy otworzył szybę w aucie. —Dokumenty poproszę. I proszę wyjaśnić, co pan tu robi tyle czasu.

-Jeśli powiem, że czekam na żonę, uwierzy mi pan -odparł, podając etui z dowodem osobistym. —Nazywa się Urszula Cieplak - Dobrzańska. Jesteśmy od niedawna małżeństwem i szukam jej od dwóch dni. Przypadek sprawił, że odeszła do mnie i ukryła się tutaj. Może pan również zadzwonić do stołecznej policji do pani Anny Jastrzębskiej i sprawdzić moją tożsamość i Uli.  

-Sprawdzimy panie Dobrzański -odparł policjant.

-Tylko że Ula jest w ciąży i może coś się jej stało w mieszkaniu. Może potrzebuje pomocy.

-Chyba za dużo filmów pan się naoglądał -stwierdził kpiąco policjant.

-Martwię się o żonę. Ma pan obrączkę, to powinien pan zrozumieć mnie -mówił ze złością.

-Dobrze panie Dobrzański. Sprawdzimy czy nic się nie stało.

Na ich pukanie nikt jednak nie otwierał i dopiero sąsiadka, która miała klucze i rozmawiała z Markiem w końcu otwarła drzwi mieszkania.  Uli jednak w nim nie było. Nic nie wskazywało i na to, aby coś się złego stało.  Marek natomiast musiał na komisariacie wszystko wyjaśnić i opuścić miejsce obserwacji. Po godzinie dowiedział się, że Ula kontaktowała się z rodziną przebywającą w Karpaczu i uspokoił się tym, że jest cała i żyje.

Ula tymczasem nieświadoma tego, co dzieje się przed jej domem poszła ze spokojem na zakupy do marketu. Tam nagłą zmianą temperatury, ostatnimi wydarzeniami i faktem, że jest w ciąży zemdlała. Lekarz, który badał ją i po wywiadzie lekarskim postanowił zabrać ją do szpitala na badania. Zwłaszcza że badań ciążowych do tej pory nie zrobiła. Na oddziale zajęli się nią szybko, porobili badania i potwierdzili pięciotygodniową ciążę.  

Paulina w odzyskaniu Marka albo w rozbiciu jego małżeństwa poddawać się nie zamierzała i chciała znaleźć dowody na to, że Ula jest dwulicowa i okłamywała w czymkolwiek Marka.  Dlatego dzień po tym, jak okazało się, że Marek i Ula są małżeństwem, poszła ponownie do biura detektywistycznego.

-Chcę, aby znalazł pan coś na Ulę Cieplak -rzekła rozkazująco. —Im coś gorszego, tym lepiej. Mój narzeczony ożenił się z nią i chcę udowodnić mu, że nie jest taka, za jaką ją uważa.

-Trudno będzie pani Febo -odparł wymijająco.  

- Płacę panu za coś -wtrąciła sugestywnie.

-Czyli chce pani, aby sfałszował dowody -ni stwierdził, ni zapytał.

-Dobrze pan zrozumiał.

-Nie proszę pani. Nie zamierzam niczego fałszować. Moje biuro ma dobrą renomę i nie zamierzam jej stracić.

-To zrujnuję pana. Mam władzę -mówiła zastraszająco.

-Przypominam, że rozmowy są nagrywane, a pani w ciągu minuty próbowała mnie przekupić i grozić. Jedno i drugie jest karalne. Mogę prześwietlić panią Cieplak, ale wszystko będzie zgodne z prawdą. Jest pani ciągle zainteresowana współpracą ze mną?

-Nie -odparła z wyniosłością. —Sama sobie poradzę.

Następnego dnia w tym samym biurze pojawili się Dobrzańscy. Oboje zgodnie stwierdzili, że jedynym wyjściem na rozwianie ich wątpliwości co do synowej jest sprawdzenie czy to, co mówiła Markowi jest prawdą. Szczęście w dostaniu się do detektywa dopisało im, bo jeden z klientów odwołał spotkanie i mogli być przyjęci bez wcześniejszego zapisania.

- Dzień dobry. Paweł Kasprzycki -rzekł im na powitanie mężczyzna mniej więcej w wieku ich syna.

-Dzień dobry. Krzysztof Dobrzański, a to moja żona Helena -dokończył prezentacji ojciec Marka.

-Proszę siadać -odparł detektyw mocno zdziwiony nazwiskiem Dobrzańscy. —W czym mogę państwu pomóc.

-Chcieliśmy, aby pan sprawdził pewną dziewczynę -zaczął Krzysztof skrępowany sytuacją. —Nasz syn Marek niedawno ożenił się z w tajemnicy i chcemy wiedzieć czy ta dziewczyna nie ma ukrytego w tym celu. Nazywa się Urszula Cieplak, pracuje w banku Zachodnim, a pochodzi z Halinowa.

-Pani Febo was przysłała? I mam coś znaleźć na panią Cieplak? -pytał ich z wyrzutami. —Powiedziałem jej, że nie zamierzam fałszować śledztwa.

-Nie. Sami przyszliśmy -odparł zdziwiony Krzysztof.

-Paulina była u pana? -zapytała Helena.

-Nie powinienem zdradzać danych klientów, ale sam się zdradziłem. Tak była tu wczoraj i złożyła mi nieuczciwą ofertę. Od pięciu lat dostaję co parę miesięcy zlecenia od pani Pauliny Febo na śledzenie państwa syna. I muszę przyznać, że uparta z niej kobieta i ciężko się z nią współpracuje. Szybko wpada w szał. Szkoda państwa syna. Słyszałem i widziałem, jak jeszcze tu w biurze wpadała we wściekłość na widok niektórych zdjęć.

-To, dlaczego brał pan zlecenia? -pytał Krzysztof.

-Dobrze płaciła, a rozkręcałem biuro i potrzebowałem na lepszy sprzęt. A w czym konkretnie państwu mogę pomóc? Tak jak mówiłem, nie zamierzam jej oczerniać, jeśli nie będzie zgodne z prawdą.

-Nie o to chodzi. Chcemy poznać jej ciemne i jasne strony życia, i czy nie prowadzi podwójnego życia -tłumaczył Krzysztof. —Czasami czyta się, że przykładny mąż i ojciec okazuje się tyranem i sadystą w domu. Z kobietami może być podobnie.

-Dużo rodzina mówi o człowieku -dodała Helena. —Mógłby pan sprawdzić, czy to porządni ludzie.

-Rozumiem, o co państwu chodzi. Pani Febo dla odmiany szczegółów nie wymagała. Chciała wiedzieć, tylko jak się nazywa i gdzie się spotykają. Z mojej strony mogę powiedzieć, że pani Ula nie wygląda na taką, co ma coś do ukrycia, a państwa syn jest szczęśliwy.  Pamiętam inne sprawy zlecone przez panią Febo i zachowanie syna. Nigdy tak szczęśliwy nie był. Teraz żegnał się i witał tak czule, a kiedyś po spotkaniu z kobietą odchodził jakby byli sobie obcy. 

-I nam wydawało się, że w ostatnich tygodniach chodził zadowolony -odezwała się Helena.

-Myśleliśmy, że to z powodów sukcesów w pracy -dodał Krzysztof.

-A to zasługa kobiety -odparł detektyw.

Pierwsze ustalenia, że Ula nie wygląda na, jakąś naciągaczkę uspokoiły ich nieco. Zrozumieli i to, że syn mówił prawdę i Paulina naprawdę kazała śledzić ich syna od lat.

Dwa dni później detektyw miał dla nich sporo nowych faktów z życia Uli i pokrywały się z tym, co mówił syn.

-W pracy jest bardzo lubiana, a szefostwo chwali ją za wysokie kompetencje. Miała nawet wyjechać do Anglii na drugim roku studiów, ale zrezygnowała z wyjazdu ze względu na sprawy rodzinne. Jej mama zmarła przy porodzie siostry pani Uli i musiała zająć się siostrą, dwunastoletnim wówczas bratem i ojcem. Pan Cieplak mocno przeżył śmierć żony i przypłacił to zawałem. Ona sama była wtedy w klasie maturalnej. A o rodzinie same dobre rzeczy usłyszałem. Pomocni, życzliwi, uczciwi, skromni.  Nie słyszałem słowa skargi. Według mnie mogą państwo spać spokojnie. Państwa syn wybrał odpowiednią kobietę na żonę.

-Oby. Tylko, dlaczego znikła z życia Marka, ukrywa się i nie chciała, aby wszystko jej wytłumaczył? -zastanawiał się głośno Krzysztof.

-Na to pytanie nie odpowiem panu, ale może ja mógłbym pomóc w odnalezieniu pani Cieplak. Mam doświadczenie. Proszę porozmawiać o tym z synem. I jeszcze jedna sprawa. Obawiam się, że pani Febo może knuć przeciwko pani Cieplak i coś jej zrobić. Była wściekła, gdy odmówiłem współpracy, a w takich okolicznościach tajemnica zawodowa nas detektywów nie obowiązuje. 

-Dziękujemy za ostrzeżenia. Będziemy jej pilnować -odparł Krzysztof. Pomyślał sobie i czy Marek nie będzie zagrożony.

O tym, czego się dowiedzieli, Markowi mówić na razie nie zamierzali, bo wydałoby się, że skorzystali z usług detektywa. Chcieli natomiast sami zająć się Pauliną, pilnować ją i być jej sprzymierzeńcami. Marka powiadomić jedynie, gdy sytuacja będzie groźna.  

Powrót do firmy dla Marka zaczął się niefortunnie, bo jeszcze będąc w holu firmy Ania recepcjonistka poinformowała go, że czeka na niego adwokat. Słowo adwokat skojarzyło się mu tylko z Ulą. 

-Dzień dobry. Marek Dobrzański. Pan do mnie? -pytał uprzejmie.

-Tak. Adwokat Tomasz Kamiński. Możemy przejść w bardziej ustronne miejsce. Chcę porozmawiać o prywatnych sprawy i finansowych.