Dla miłości cz. 9

Zapiekanka przygotowana przez Marka pomimo lekkiego przypalenia był smaczna. Jeszcze na początku posiłku Marek przypomniał sobie o ważnej sprawie.

-Kochanie mam coś, co należy do ciebie i nigdy nie powinno wrócić do mnie -rzekł, zrywając się od stołu i podchodząc do komody. —Pierścionek zaręczynowy i obrączka Ula.

-Oddałam, bo uważałam, że powinnam zwrócić ci je, skoro nic nas nie będzie łączyć -tłumaczyła.

-Cała ty. Inne dziewczyny pewnie zostawiłyby sobie, chociaż pierścionek -mówił, przeszukując szufladę.

-Ja nie mogłabym tak -odparła, gdy Marek z odnalezioną biżuterią wrócił do stołu.

-Wiem, że nie. Teraz mogę przynajmniej po raz drugi założyć ci obie rzeczy -rzekł, klękając przed Ulą.  —Ula kochanie przyjmij ten pierścionek i obrączkę na znak mojego oddania, miłości, wierności i uwielbienia.

- Będę zaszczycona i szczęśliwa, móc je nosić -szeptała ze wzruszeniem, gdy Marek wsuwał na jej palec pierścionek zaręczynowy.

-Nigdy więcej nie rozstawiaj się z nimi -mówił, wstając z kolan.

-A co będzie, jak palce mi spuchną? -przekomarzała się z nim.

-Kupię ci łańcuszek i na szyi zawieszę. Niech wszyscy wiedzą, że jesteś już zajęta.

Bez przypieczętowania pocałunkiem nie obyło się i Marek przylgnął do ust Uli w spokojnym pocałunkiem. Nie na długo, bo mieli na talerzach zapiekankę.

Po skończonym posiłku i włożeniu naczyń do zmywarki wybrali się na spacer. Chodzili po ulicach Warszawy przytuleni do siebie, jak prawdziwie zakochana para. Miejsca, gdzie idą wybranego nie mieli i szli, gdzie ich nogi niosły. Wkrótce znaleźli się w okolicy kawiarni Beza.

-Kochanie wiesz, co jest na następnej ulicy? -zapytał tajemniczo Marek.   

-Nasz dentysta ma tam gabinet -odparła.

-Ula ja chcę być romantyczny, a ty o bólu i nieprzyjemnościach myślisz. Kawiarnia Beza. Mówi co to coś?

-Tak -odparła z uśmiechem na wspomnienia. —Tam spotkaliśmy się po raz pierwszy. Konkretnie umówiliśmy się na rozmowę o pracę.

-Dokładnie tak. Siedziałem przy stoliku i wypatrywałem cię. Gdy pojawiłaś się w drzwiach, to chciałem, żebyś to była ty. Wyglądałaś tak naturalnie, dziewczęco i interesująco.

-Ja wiedziałam, jak wyglądasz ze zdjęć w Internecie i w prasie.

-Cwaniara. Jak mogliśmy nigdy nie pójść tam ponownie Ula? Dla nas to ważne miejsce. 

-Bo co innego dla ciebie było ważniejsze.

-Kochanie nie będziesz chyba robić mi teraz wyrzutów za łóżko.

-Kochanie ja miałam na myśli prace nad prezentacją.

-Czy, aby pewno kochanie? Po pracy umysłowej nigdy nie byłaś tak zadowolona, jak po tym, co robiliśmy w łóżku.

-Bo w łóżku przejawiałeś większe zainteresowanie, tym co robisz, niż w tym w czym powinieneś. Nie cierpię, gdy ktoś nie wykazuje aktywności, gdy ja się staram, aby wykazywał.

-To między innymi podobało mi się u ciebie od początku -odparł, mocniej przytulając. —Umiałaś mnie zaskoczyć swoimi ripostami, inteligencją i poczuciem humoru.

-Nie ma nic gorszego niż nuda w związku Marek.

-To prawda. To, co Ula. Zapraszam cię do Bezy. Musimy zacząć nadrabiać zaległości.

W kawiarni stoliki były wolne, to usiedli przy jednym z nich i zamówili sobie po porcji faworków i kawie.

-Nie mogę tyle jeść Marek -rzekła Ula na widok stosu faworków. —Niedługo i tak będę gruba, jak słoń.

-Ja zjem kilka za ciebie. Spalę kalorie jurto na joggingu z Sebastianem. A faworki bardzo lubię. Tylko że dawno ich nie jadłem. Będzie z parę lat.

-Mam zwolnienie lekarskie na tydzień, to ci upiekę jutro całą miskę. Przy okazji zawiozę trochę do domu. Zostawiłam tam niektóre swoje rzeczy, a będą mi potrzebne.

-Zawiozę cię Ula. Chętnie spotkam się ponownie z twoją rodziną. Z moimi rodzicami powinniśmy również się spotkać.

-Trochę się boję Marek.

-Spokojnie Ula, nie gryzą. Gdy spałaś, zadzwoniłem do nich i powiedziałem, że odnalazłaś się i chcą cię poznać. Miarkuję, że zaproszą nas na obiad na dniach. Mama pewnie wybierze jakąś restaurację. Nie będzie dla ciebie takie krępujące niż wizyta w ich domu.

-To na pewno. Jakby dzwonili, to umów się na wtorek albo środę.

-Co sobie tylko życzysz kochanie.

Po powrocie do domu nic już tylko nie jedli, tylko wykapali się i poszli do łóżka. Gdy znaleźli się już w sypialni, Marek zajął się delikatnym masażem stóp żony.

-Do tej pory nie robiłeś tego -zagadnęła.

-Bo nie byłaś w ciąży. Są takie specjalne kursy i chyba się zapiszę.

-Rozpieszczasz mnie -mówiła, gdy Marek z masażu stóp przeniósł się nieco wyżej.

Wkrótce jego dłonie mogła poczuć na biodrach i piersiach, a oczy wpatrzone w jej twarz. Już samo jego spojrzenie i zapach żelu pod prysznic powodował pożądanie w Uli. Chwilę później Marek położył się obok niej i zaczął delikatnie całować usta i szyję. Cienka koszula nocna była jedyną przeszkodą, aby Marek w pełni mógł ponownie delektować się ciałem żony, to pozbył się jej szybko. Z siebie przy okazji zdjął bokserki. Kiedy miał już dostęp do jej nagiego ciała, które już tak dobrze znał, zaczął grę wstępną. Całował, pieścił i ssał piersi oraz gładził ją po intymniejszych miejscach. Było to tak przyjemne, że Ula poddawała się tym słodkim torturą bez najmniejszego protestu. Sama również dłużna nie chciała pozostawiać i całował w te miejsca na ciele męża, które były dogodne. Raz były to usta innym razem ramiona czy tors.  Kolejne minuty były szalone i przygotowywały na to, co miało nastąpić już za chwilę. Jeszcze parę dni temu w takim momencie wszystko byłoby szybkie i szalone. Teraz jednak Marek zachował ostrożność i nawet wchodził w ciało Uli ostrożnie. Gdy już stali się jednością, równie delikatnie poruszał się w niej. Nie oznaczało to, że nie osiągnęli spełnienia, bo oboje mogli tego doświadczyć w chwili, gdy eksplodował w nich szczyt podniecenia.

-Chyba tak cudownie się jeszcze nie czułam Marek -mówiła Ula, gdy już odsapnęli. —Każda chwila mogłaby być dla mnie nieskończona.

-Powiedziałaś właśnie najprzyjemniejszy komplement, jaki może usłyszeć mężczyzna -odparł, gładząc jej ramiona. 

Następnego dnia na Ulę już rano czekała niespodzianka, bo Marek zrobił śniadanie i przyniósł do łóżka. Przy okazji budził ją pocałunkami.

-Kochanie świeże bułeczki, twarożek i herbata -mówił, gdy otwarła oczy. 

-Śniadanie -mówiła jeszcze przez sen. —Nie wiem, nawet kiedy wstałeś?

-Przed siódmą. Teraz ósma dochodzi. Zjedź Ula. Powinnaś odżywiać się dobrze.

-A ty nie jesz?

-Już coś tam przegryzłem. Nie chciałem cię tak szybko budzić. Sen jest tak samo ci potrzebny, jak dobre odżywianie.

-Bardzo to miłe Marek, ale jeśli przez kolejne osiem miesięcy tak będzie, to czarno to widzę. Kota można zagłaskać, a ciąża to nie choroba.

-Wiem kochanie. To tylko tak na teraz -uspokajał, bo nie chciał kłócić się z nią. —Pójdę teraz na godzinkę pobiegać. Seba już na mnie czeka w parku.  A ty ze spokojem zjedz.

Z joggingu wrócił po niecałej godzinie i po odświeżeniu się pojechali oboje do F&D. Pojawienie się żony Marka wzbudziło poruszenie wśród pracowników. Już przy wejściu Marek przedstawił Ulę ochroniarzowi Władkowi i recepcjonistce Ani. Później idąc korytarzami ciągle, ktoś witał się z nim poprzez dzień dobry albo cześć i patrzył z zaciekawieniem na jego towarzyszkę. Gdy przyszli już do jego biura była natomiast okazja na kolejną rozmowę.

-Dzień dobry -rzekł do swojej sekretarki i asystenta.

-Dzień dobry -odparli chórem i odrywając wzrok od ekranów komputera.

-Pani Haniu, Pawle przedstawiam wam moją żonę Urszulę Dobrzańską.

- Miło panią poznać -odezwała się wieloletnia sekretarka Marka. —Jest pani ładniejsza niż na zdjęciu.

-Na jakim zdjęciu? -zapytała.

-Pani zdjęcie, zamiast pani Pauliny, od tygodnia stoi na biurku Marka -wyjaśnił asystent Paweł. —Niezłą aferę Marek zrobił z tym ślubem.

-Dokładnie tak -odezwała się ponownie pani Hania. —Znam Marka od dwudziestu lat, jak przychodził tutaj jako nastolatek do ojca i jeszcze nigdy nic takiego nie wywinął.

-Fakt głośno czasami było o mnie -odparł bez żalu do sekretarki i asystenta. —Zwłaszcza jeśli chodziło o kobiety.

-Ale od dobrego pół roku cicho było -stwierdził Paweł. —Pani Hania mówiła nawet, że kobieta musi za tym stać.

-Najwidoczniej i na mnie przyszedł czas, żeby się ustatkować -odparł.

-Widać, że teraz zakochał się naprawdę -mówiła pani Hania do Uli i patrząc na nią. —Jest taki szczęśliwy i spokojny.

-Bo jestem ogromnie szczęśliwy -odparł za Ulę. —Pokażę ci teraz mój gabinet Ula i pójdziemy dalej zwiedzać.

Paulina tego dnia również pojawiła się w firmie u brata. O wizycie byłego narzeczonego dowiedziała się zaś szybko. Poszła nawet do gabinetu Marka, aby jak to ona i nie bacząc na to, że jest w firmie, zrobić awanturę.  Nie zastała jednak nikogo ani w samym sekretariacie, ani w gabinecie Marka. Zainteresowała ją za to pozostawiona kosmetyczka na biurku Marka z napisem Ula i pomadka leżąca na wierzchu. Długo nie zastanawiając się, końcówkami długich paznokci delikatnie wyciągnęła z kosmetyczki pomadkę, wrzuciła do swojej torebki i odeszła przez nikogo niezauważona do gabinetu brata.

Ula i Marek tymczasem gościli w pracowni mistrza.

-Pshemko poznaj moją żonę Ulę.
-Dzień dobry -przywitała się i ona, przypatrując mistrzowi, bo od męża słyszała, że to ekscentryk.

- Piękna -zachwycał się mistrz, patrząc spod okularów. — I te błękitne oczy. Marco zawsze miał dobry gust -mówił do Uli. —Zaprojektuję dla Urszuli sukienkę w kolorze oczu -dodał nieoczekiwanie. —W ramach prezentu ślubnego.

-Może za parę miesięcy Pshemko, bo Ula jest w ciąży i wkrótce przytyje -oznajmił Marek z nieukrywaną radością. —Albo sukienkę ślubną do ślubu kościelnego, jeśli potrafisz.

-Obrażasz mnie Marco. Na kiedy?

-Jeśli się uda to w czerwcu chcemy pobrać się przed ołtarzem.

-W takim razie Urszula przyjdzie w maju na wzięcie miary.

-Będzie mi miło. A ile będzie to kosztować? -zapytała nieśmiało.

-Urszula chyba żartuje. To będzie dla mnie przyjemność.

Po godzinnej wizycie w firmie Ula pojechała po stolnice i wałek do ciasta oraz inne zakupy. Kupiła również zaległy prezent urodzinowy dla Marka. Później zajęła się przygotowaniem obiadu. Z faworkami postanowiła poczekać do przyjazdu męża, aby pomógł jej w wałkowaniu ciasta.

Marek tak jak prędzej ustalili w mieszkaniu pojawił się o trzynastej.

-Zanim zjemy to mój prezent -rzekła Ula, podając mu zgrabny pakunek.

-Mówiłem, że nie musiałaś -odparł, odpakowując prezent. —Koszula bordowa. Bardzo ładny kolor. Od razu przymierzę kochanie. 
Chwilę później ściągał niebieską koszulę i zakładał tę zakupioną przez Ulę. —I jak? -pytał, okręcając się tak, jak robią to kobiety w nowych sukienkach.

-Do twarzy ci. Teraz siadaj. Zrobiłam zwykłe schabowe i surówkę.

-Świetnie. Dobre, proste, smaczne i tradycyjne danie.

Po obiedzie zajęli się faworkami. Ula zagniatała ciasto, a Marek wałkował. Później ona cięła w paski i zawijała, a on smażył. Gdy już posprzątali, a faworki ostygły posypali cukrem pudrem i przed siedemnastą pojechali do Halinowa na podwieczorek.

-Miło was widzieć razem -zaczął Cieplak. —Pogodzonych i szczęśliwych.

-Cała przyjemność po mojej stronie panie Józefie, że mogłem przyjechać tu ponownie -odparł Marek.

-A Jasiu powiedział, że jest pan mężem Ulci i będę mogła mówić panu po imieniu -zagadnęła Betti

-Bo to prawda -odparł, kucając przy Beatce.

-Ale jak to? Pan jest starszy, a tata mówi, że do starszych mówi się pan i pani -drążyła temat.

-Betti, Marek jest twoim szwagrem, a do szwagrów mówi się po imieniu- tłumaczyła Ula. —Tak więc ty i Jasiu możecie mówić mu Marek. Jak będziesz starsza, to zrozumiesz.

-Pan również panie Józefie może mówić mi po imieniu- dodał Marek. —Jestem w końcu zięciem.

-Jeśli to nie problem to jestem tato -odparł Cieplak.

Podwieczorek mijał w miłej rodzinnej atmosferze. Zwłaszcza dla Marka było to ważne, bo wyczuł, że zaakceptowali go, jako nowego członka rodziny. Tematem rozmowy oczywiście był ich ślub. Zarówno ten cywilny, jak i przyszły kościelny. W połowie podwieczorku dotarł Jasiek i z nim Marek szybko nawiązał kontakt i rozmawiali o autach.

Dwa dni później we środę Ulę i Marka czekał obiad w towarzystwie Dobrzańskich. Do Książęcej dotarli, gdy seniorzy już byli w restauracji.

-Mamo, tato -mówił dostojnie Marek. —Poznajcie Ulę.

-Dzień dobry -przywitała się sama zainteresowana. — Ula. Jeśli to nie problem to można do mnie tak mówić.

-Miło nam poznać Ula -odparł życzliwie Krzysztof.

-Marek opowiadał nam sporo o tobie -rzekła i Helena, gdy usiedli.

-Oby były to dobre rzeczy pani Heleno -odparła z uśmiechem.

-Powiedziałem rodzicom prawdę, tylko prawdę i samą prawdę i inaczej nie może być kochanie -odrzekł Marek, całując przy okazji w dłoń.

-Marek głównie mówił nam o twojej rodzinie, pracy i o tym jak się poznaliście -odezwał się ponownie Krzysztof. —Niezły romans byłby z tego.

-Miło wiedzieć, że państwo podchodzą do sprawy tak przychylnie i z humorem.

-Wiemy, że wkrótce urodzi się wam dziecko. Tyle czasu czekaliśmy, aby być dziadkami -mówił z serdecznością Helena.

-Tak. Dokładnie to za niecałe osiem miesięcy -sprecyzowała Ula.

-Na moje szczęście Paula nie chciała zostać matką, gdy prosiłem ją o to -stwierdził z ulgą Marek. —Teraz nie mógłbym być z Ulą.

-Nie wszystkim instynkt macierzyński ujawnia się -mówiła Helena, jakby chciała usprawiedliwić Paulinę.

-A pro po Pauliny, to ciekawy jestem, dlaczego nie wraca do chorej babci -wtrącił Marek. —W poniedziałek była w firmie u Aleksa.

-Sami jesteśmy ciekawi -odparł Krzysztof, choć swoje przypuszczenia z żoną mieli.

W połowie udanego spotkania podszedł do nich nieznajomy mężczyzna.

-Pani Urszula Dobrzańska? -zapytał.

-Tak. A kto pyta?

- Aspirant Tomasz Skawiński – odparł, pokazując delikatnie odznakę, ukrytą wewnątrz policyjnej kamizelki. —Pani pojedzie z nami na komisariat. Musimy wyjaśnić pewną sprawę.