Dla miłości cz. 8

Telefon od Jaśka z informacją, że Marek jest w Halinowie i pije kawę z ich ojcem, zaskoczyło Ulę.

-Jak rozmawia? Kłócą się? -pytała zdezorientowana.

-Chyba nie Ula. Ojciec kazał mi zająć się Betti i jestem na podwórku, ale okno od kuchni jest uchylone i nie słychać podniesionych głosów.

-Całe szczęście. Brakowałoby jeszcze, aby się pokłócili na dzień dobry.

-Ten twój mąż nie wygląda na kłótliwego Ula. Rozmawiałem z nim chwilę i wyglądał bardziej na zdesperowanego i zmartwionego.

-W końcu zniknęłam na pięć dni -odparła sensownie.

-Nie znam szwagra, ale robi dobre wrażenie. Zwłaszcza na Beatce. Od razu odezwała się do niego, a sama wiesz, jaka jest ostrożna do obcych.

-Marek nie musi nawet odzywać się, aby wzbudzić sympatię. Długo rozmawia z ojcem?

-Z pięć minut. Znając jednak ojca, to wyciągnął z niego wszystkie szczegóły z życia.  Kiedy wracasz?

-Nie mam ochoty w ogóle wracać ani spotykać się z Markiem.

-Tylko wiesz siostra, kiedyś będziesz musiała wrócić i spotkać się z mężem. Marek jest zdolny czekać na ciebie do samego wieczora.

-Wiem braciszku. Tato tak szybko też go nie wypuści. Możesz dać mi go do telefonu?

- Kogo? Marka czy ojca.

-Jasiek nie zgrywaj kretyna. Marka.

Tymczasem w kuchni Cieplak i Marek dalej rozmawiali.

-Wszystko to, co pan mówi, brzmi tak pięknie, że aż trudno uwierzyć. Tyle pan poświęcił.

-Bo jest prawdą panie Józefie. Kocham Ulę. A dla miłości można wiele poświęcić.

-Oby. Ula zasługuje na szczęście. Swój najlepszy czas poświęciła na wychowanie Beatki i Jaśka. Mnie pomagała również. A panu dobrze z oczu patrzy. 

-Marek panie Józefie -wtrącił. —Wystarczy Marek.

-Przepraszam tato, ale dzwoni Ula i chce z panem Markiem porozmawiać.

-Ula dzwoni -wtrącił Marek, zrywając się z krzesła.

-Ula kochanie. Gdzie jesteś? Szukam cię od pięciu dni -mówił chwilę później, gdy Jasiek dał mu telefon.

-W Warszawie. Czekam na autobus do Halinowa.

-Ula proszę, wróć do mieszkania i poczekaj na mnie. Musimy porozmawiać o wielu sprawach. Nie jest tak, jak piałaś mi w liście. Znalazłem jeszcze test ciążowy i wiem, że będziemy mieć dziecko.

-Ale to niemożliwe Marek.

-Ula proszę. Daj mi, chociaż pięć minut -nalegał. —Wszystko ci wyjaśnię.  Przecież zawsze mówiłaś, że nie można zostawiać niedomówień.

-Niemożliwe, bo właśnie klucze wrzuciłam do skrzynki na listy i nie mam, jak otworzyć drzwi.

-Ula. Domofon i skrzynkę pocztową można otworzyć szyfrem. Znasz oba szyfry. Wróć na Sienną, wyciągnij klucze i poczekaj na mnie.  Ja postaram się przyjechać w godzinę. Dopiję kawę z twoją rodziną i przyjadę.

-To, co z naszym bałwanem? -zapytała Betti, gdy skończył rozmawiać i usiadła mu na kolanach. —Kiedy ulepimy?
-Nie dzisiaj Beatko. Są ważniejsze sprawy -odparł Cieplak. 

Dziesięć minut później Ula ponownie pojawiła się w mieszkaniu, które dzieliła z Markiem. Do przyjazdu męża było trochę czasu, to zrobiła sobie ciepłej herbaty i położyła się pod kocem na kanapie w salonie. Zasypiać nie zamierzała, ale ostatnimi dniami źle sypiała i teraz w miejscu, w którym przez kilka ostatnich tygodni była szczęśliwa, zmorzył ją sen.

Marek na Sienną przyjechał po godzinie. Cisza zaniepokoiła go, ale gdy w holu dojrzał płaszcz Uli, to mu ulżyło. Ulę zastał smacznie śpiącą w salonie, to tylko na chwilę podszedł do niej, a później nie budząc jej poszedł do kuchni zająć się kolacją.

Ula obudziła się, gdy na dworze robiło się szaro. Jej ruch usłyszał Marek.

-Witaj Ula -rzekł, pojawiając się w drzwiach.

-Zasnęłam nawet nie wiem, kiedy -mówiła jeszcze sennie.

-Nie szkodzi -odparł, siadając obok. —Zrobiłem kolację w tym czasie.

-Miło, bo od śniadania nic nie jadłam. To, co tak ładnie pachnie?

-Zapiekanka makaronowa z serem feta i pieczarkami. Będzie za parę minut gotowa.

-To, co lubię. Brakuje tylko zupy krem z brokułów.

-Nie ma, tylko dlatego że nie miałem brokułu Ula. Dziękuję, że zgodziłaś się spotkać ze mną.

-Kiedyś musieliśmy porozmawiać Marek. Nazbierało się tyle spraw.

- Właśnie Ula. W ostatnim tygodniu tyle się wydarzyło, że nie wiem, od czego zacząć.

-Najlepiej od początku Marek.  Ja wiem tylko to, że szukałeś mnie w Sulejówku i że policja cię zgarnęła.

-To, co spotkało nas, jest jednym wielkim zbiegiem nieporozumień Ula-zaczął. —Kocham cię od chwili, kiedy to zrozumiałem i nic się nie zmieniło. Ostatnie dni był dla mnie koszmarem.

-Nie mniejszym niż moje. Jak myślisz, jak ja się czułam i co mogłam pomyśleć, gdy przyszła Paulina i powiedziała mi, żebym przestała marzyć o byciu panią Dobrzańska, bo ty nigdy jej nie zostawisz?

-Ula przecież dokładnie wiedziałaś, że ona nie wiedziała o naszym ślubie -wtrącił.

-Tylko że chwilę później, gdy otworzyłam list z Urzędu Cywilnego wyczytałam, że nasz ślub może być unieważniony?

-I od razu pomyślałaś, że z mojej strony był to szwindel, bo znałem Sławka i przyspieszył nasz ślub tylko po to, abym zdobył kredyt na szwalnię- rzekł oskarżycielsko.

-Masz inne wytłumaczenie?

-Tak mam.  Prawda jest taka, że to Wioletta jest wszystkiemu winna. Podpisała akt ślubny jako Violetta przez V i dwa T, zamiast tak jak ma w dowodzie, czyli przez jedno T i przez W. A prawnik, który miał zająć się przepisaniem na ciebie szwalni był naprawdę chory -dodał, nawiązując do listu, który zostawiła mu Ula. (część 4) Miał kamienie nerkowe. Jest już zdrowy i w każdej chwili może zająć się naszą sprawą.

-A Paulina? Okłamywałeś mnie, że nie ma jej w Polsce.

-Nie chciałem cię martwić Ula.  

-To, co robi tutaj wizytówka adwokata -próbowała jeszcze coś znaleźć na winę Marka.

-Zobaczyłaś ją i od razu pomyślałaś sobie, że chcę rozwodu -wyrokował. —To jest adwokat Febo. Wymyślili sobie, że jestem coś winny Pauli za wieloletni związek.  Nie zamierzam rozwodzić się z tobą i wiązać z Pauliną. Nie wiem, jak mogłaś myśleć, że jest inaczej.

- Łatwo ci mówić. Pojawienie się Pauliny i pismo z urzędu, dobrze nie wyglądało.

-Trzeba było poczekać na mnie i na wyjaśnienie, a nie uciekać -rzekł z lekkim wyrzutem.  —Albo chociaż zadzwonić.

-Zgubiłam telefon, a numeru nie pamiętałam -odparła mało przekonującym argumentem, bo mogła zadzwonić do firmy.

-Właśnie Ula. Mam go – rzekł, zrywając się z kanapy, aby oddać jej zgubę.

-A już myślałam, że zgubiłam gdzieś poza domem.

- Bo zgubiłaś i policja mi go oddała. Był w tym tramwaju, co uległ wypadkowi. Dokładnie co się stało, chyba nie wiesz?

-Akurat wiem.  Wypadek wydarzył się dwa przystanki po tym, jak wysiadłam.

-Nie o to chodzi Ula. Ja i Sebastian myśleliśmy, że byłaś w nim. Dwie godziny po wypadku zadzwonili do mnie ze szpitala z informacją, że jesteś jedną z poszkodowanych. Jakaś ranna dziewczyna była bez dokumentów, ale miała twój telefon i więc wszystko wskazywało na to, że to ty nią jesteś. W szpitalu spędziłem cztery długie godziny w oczekiwaniu, aż skończą operować tę kobietę. Dopiero gdy przewieźli ją na salę, okazało się, że to nie ty. Do domu wracałem szczęśliwy, że nic ci nie jest. Jeszcze większe szczęście poczułem, gdy widziałem palące się światła w mieszkaniu. Zdążyłaś jednak zjechać na dół, zanim ja wjechałem na górę. Ula, kiedy zadzwonili do mnie ze szpitala z informacją, że miałaś wypadek i że jesteś w ciężkim stanie, świat mi się zawalił po raz pierwszy. Drugi raz zawalił mi się po tym, gdy nie zastałem cię w mieszkaniu i po przeczytaniu twojego listu. To, że odchodzisz, było kolejnym ciosem. Jeszcze tego samego dnia zacząłem cię szukać. Wieczorem pojechałem jeszcze do rodziców i powiedziałem im i Paulinie o tobie i ślubie. Było mi już wszystko jedno czy rodzice dadzą mi te udziały, czy nie. Ty byłaś najważniejsza. Od tamtego dnia niczego już nie ukrywam i noszę obrączkę. Zrozum Ula. Jesteśmy stworzenie dla siebie i miłości. Chcę znowu budzić się obok ciebie i zasypiać.

-Nie wiedziałam, że tyle się stało -odparła ze łzami w oczach. — Narobiłam ci tylko strapień.

-Nie myśl teraz o tym -mówił, ocierając delikatnie łzy płynące po policzkach. —Najważniejsze jest to, że jesteś cała i zdrowa. Wierzysz mi teraz, że wszystko, co nas spotkało było nieporozumieniem i że cię kocham.

-Tak Marek.

- To wróć do mnie -szeptał. —Bo w to, że już nic do mnie nie czujesz nie, to uwierzę.

-Masz rację.  Nie potrafiłam przestać i nigdy nie przestanę cię kochać -odparła, patrząc w oczy.

-Kochanie -rzekł, całują w usta. —Już nigdy nie pozwolę ci odejść i nic nie będzie stało nam na drodze naszej miłości -dodał, gdy oderwał się od jej ust.

-A co z Pauliną i twoimi rodzicami. Groziła mi, że nas pozabija.

-To były tylko słowa -uspokajał.  —A rodzice byli tylko na początku w szoku. Teraz chcą cię poznać. Chyba zrozumieli, że Paulina nie jest taka, za jaką ją uważali. Przy nich groziła mi, że zostanę wydziedziczony, żebym zapomniał o udziałach i że jestem manipulantem. Na szczęście ojciec szybko zareagował i powiedział jej, że nie ma prawa rozporządzać ich majątkiem. Koniec końców dostałem te udziały na urodziny.

-Właśnie Marek. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin -rzekła z olśnieniem. —Powinnam dać ci jakiś prezent, ale nie zdążyłam kupić. Jutro to nadrobię. Kupię coś i przygotuję kolację.

-Nie musisz nic mi dawać Ula, bo już dałaś -zaczął tajemniczo.  —To już pewne? -pytał, kładąc rękę na jej brzuch.

-Tak. Po zasłabnięciu w Sulejówku zrobili mi badania i potwierdzili ciążę.

-Tak się cieszę kochanie, że będę ojcem -mówił, gładząc to miejsce. 

- Dowiadywałeś się już, co ze ślubem Marek? Jest ważny, czy nie?

-Byłem u Sławka (jego kolega, który pracuje w USC i przyspieszył ich ślub) i musimy tylko w ciągu tygodnia pójść z Wiolettą do Urzędu Stanu Cywilnego i wyjaśnić nieporozumienie z jej podpisem. Jakby były problemy to pobierzemy się jeszcze raz. Tak jak obiecywałem ci Ula. W kościele z weselem i naszymi rodzinami. Teraz mam kolejny do tego powód.  Nasze dziecko. 

-Nasze dziecko -powtórzyła cicho Ula. —Marek twoja zapiekanka zaczyna pachnieć mniej przyjemnie. Chyba się przypala.

-Jeśli będzie niezjadliwa, to pójdziemy na miasto coś zjeść -odparł, idąc w stronę kuchni. —Nie musimy się już ukrywać.

Paulina tymczasem nie zamierzała odpuszczać sobie realizacji planu i dalej dążyła do tego, aby oczernić Ulę.  Dlatego w piątkowe popołudnie umówiła się ze znajomym. Ona i Aleksa znali go od dawna i już parę razy za odpowiednim wynagrodzeniem pomagał im w załatwieniu niektórych spraw. 

Dobrzańscy tymczasem za namową detektywa Kamińskiego siedzieli w innym biurze detektywistycznym i składali zlecenie na sprawdzenie, co porabia Paulina. 

Dzisiaj krócej (dodaję, chociaż nie jestem do końca z wpisu zadowolona), bo mam chore dzieci. Synkowi dodatkowo zęby wychodzą i noce są nieprzespane.